เลือดรักทระนง
เด็กหญิงคนหนึ่งซ฿งถือกำเนิดมาจากโจร ปล้นฆ่า และเลือดอีกส่วนมาจากแม่ที่ไม่ยอมรับในความเป้นลูกของเธอ กระถินยังยืนหยัดที่จะอยู่อย่างทระนงในศักดิ์ศรีและค่าแห่งความเป้นคน ด้วยความรัก และซื่อสัตย์ต่อผู้มีพระคุณ
Tags: ศักดิ์ศรี คือสิ่งที่ต้องรักษา
ตอน: คุณผู้หญิงคนใหม่
กระถินกลับไปนอนเรือนริมน้ำดังเดิม สร้อยสนเลี่ยงหลบมารดาเท่าที่ทำได้ และเวลานี้พุดกรองเหมือนคนมีธุระมาก นางไม่เคยอยู่บ้านเลย นางเป็นอิสระ มีความพึงพอใจต่อทนายทดอย่างออกหน้าออกตาทั้งสองพบปะกันได้มากครั้งตามที่หัวใจเรียกร้อง หนึ่งหญิงมากตัณหา หนึ่งชายชอบสนองตามอารมณ์ ทั้งคู่จึงเกิดมาเพื่อร่วมกันทำชั่วโดยสมบูรณ์
ที่บ้านของทนายทด พุดกรองนอนทอดกายเปลือยเปล่า โดยมีทนายทดนอนกอดในสภาพเปลือยด้วยกันทั้งคู่ หลังจากได้รับการบำเรอจนเต็มคราบสมใจอยาก
“เรายังมีงานต้องทำกันอีกมากนักนะ เมื่อนังกระถินมันเล่นไม้นี้จนเราต้องสูญเสียทุกอย่างไปจนหมด”
“คุณสั่งมาได้เลยว่าต้องการให้ผมทำอะไร ผมมีคนอยู่มาก ล้วนแต่เป็นพวกหัวไม้ ค่าตัวไม่แพง”
ผุดกรองผุดลุกขึ้นนั่ง ทนายทดทอดสายตามองตามด้วยความหลงใหล มือของทนายชู้รักลูบไล้ตามร่องหลังของหญิงวัยกลางคนที่ยังมีแรงกำหนัดเต็มหัวใจ...เรื่องของตัณหามันไม่เข้าใครออกใคร มันย่อมไม่เลือกอายุและเวลา
“กำจัดนายรามไปจากโลกนี้ซะ”
“แล้วคุณจะครอบครองอะไรได้ในเมื่อทรัพย์สินย่อมต้องเป้นของคุณกระถินอยู่ดี หรือคุณจะให้เก็บคุณกระถินอีกคน”
พุดกรองตีสีหน้าเคร่งเครียด เหยียดหยันมุมปากกับลูกชังคนนี้ นางนิ่งเงียบอย่างใช้ความคิดค่อนข้างมาก แม้เกลียดจนไม่อยากอยู่ร่วมโลกเดียวกัน แต่ว่า...การฆ่าไม่ใช่วิธีที่นางคิดทำกับกระถิน กระถินไม่ใช่รามที่ไม่มีความเกี่ยวพันกันในทางใดๆ
แม้เป็นลูกโจรที่นางแค้นสุดขีด แต่...ฉันฆ่าแกไม่ลงหรือนี่นังกระถิน!!
“คุณจะทำอย่างไรกับคุณกระถินครับคุณพุดกรอง”
“จัดการนายรามให้ได้เสียก่อน ส่วนนังกระถินไม่ยากเกินกำจัดมันหรอก”
“ครับ”ทนายทด รับคำสั่งด้วยความรักและซื่อสัตย์ เขาลุกขึ้นนั่งแนบข้างพุดกรอง พรมจูบที่ท้ายทอย ก่อนเลื่อนลงไปตามไขสันหลัง พุดกรองพริ้มตาหลับ สูดลมหายใจยาวด้วยคามพึงพอใจ
รามเข้าไปดูแลบริษัท พนักงานให้ความเคารพชื่นชมเพราะมาดขรึมเอาจริงเอาจังในการทำงาน สมพรเป็นเลขานำเอกสารมาให้รามตรวจเช็คเขาคุ้นกับลายมือท้ายเอกสาร กระถิน
สมพรอธิบายเพิ่มเติม
“ก่อนคุณท่านจะสิ้น คุณท่านให้คุณมินตราตรวจสอบบัญชีขอรับ ก็พบเงินรั่วไหลออกไปมาก”
“ทนายทดดุแลก่อนหน้านั้นใช่มั้ย”
“ขอรับ เปลี่ยนมาเป็นคุณมินตราดูแลได้สักสองเดือนคุณท่านก็สิ้น”
ชายหนุ่มกลืนก้อนแข็งลงคอลำบาก เขาเคยไม่ไว้ใจทนายทดมาก่อน พินัยกรรมการแต่งงาน ทนายทดคงรวมหัวกับพุดกรองปลอมแปลงขึ้นมา กระถินทำลายแผนการ เธอทำเพื่อเขาโดยเสียสละตัวเองตามคำสั่งของคุณพ่อของเขา อย่างที่กระถินบอก เขาเชื่อเธอทุกอย่าง และเชื่ออีกว่ากระถินอาจจะมีแผนอันแยบยล ซึ่งเขายังไม่สามารถจับทางได้ ถ้าตราบใด กระถินยังอยู่ห่างตัวเขาเช่นนี้
นายสมพรเอ่ยปากถามเจ้านายซึ่งดูเหมือนจมอยู่ในความคิดนานเกินไป
“คุณท่านจะให้กระผมรับใช้อะไรอีกมั้ยขอรับ”
“สมพร รู้ใช่มั้ยว่าคุณพ่อปลดทนายทดออกจากการทำหน้าที่ดูแลบัญชีบริษัท”
“ขอรับ หลังตรวจสอบความไม่ชอบมาพากลแต่ยังไม่ทันประกาศก็เกิดเหตุ”
รามกระตุกคิ้วเข้าหากัน คุณพระศานต์ต้องให้ทนายทดพ้นหน้าที่ทนายแต่ไฉนมันยังมีอำนาจจัดการอีกแล้วเล่า พุดกรอง
“ไปทำงานเถอะไป”
“ขอรับ เอ่อคุณท่านขอรับแล้วคุณมินตราไม่มาช่วยคุณท่านทำงานหรือขอรับ”
“มีอะไรหรือจึงถาม”
เลขายิ้มกว้างเอ่ยแสดงความยินดีจากใจ หากผู้ฟังรู้สึกกล้ามเนื้อกระตุกแรง
“กระผมยินดียิ่งขอรับที่คุณมินตราเป็นคุณนายคุณท่าน กระผมขอตัวขอรับ”
เลขาจากไปปล่อยผู้เป็นนายคิดคว้างไปไกลนัก
ที่อังกฤษ หลังจากรามกลับเมืองไทยไปสี่เดือนแล้ว
ปาริชาติคอยดูกล่องจดหมายซึ่งมีแต่ของทางบ้านเธอ โดยไม่มีของรามส่งมาสักฉบับเดียว
“ระวังเธอจะโดนแย่ง”เสียงของเพื่อนสาวเคยเตือนเมื่อรามกลับเมืองไทยตอกย้ำ ปาริชาติรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาครามครัน เมื่อจู่ๆดวงหน้าสวยคมกริบของกระถินลอยมาเย้ยหยันอย่างที่เธอสะบัดไปจากความรู้สึกไม่ได้เลย
“นังเด็กบ้า หรือแกจะเก็บรามเอาไว้ แกจะแย่งรามของฉันทั้งที่เขาเป้นของฉันไปไม่ได้”
ปาริชาติพึมพำบ้าบ่นตามรำพัง
ที่วังนารายณ์
ละมุดรีบเก็บจดหมายจากเมืองนอกที่ส่งทางไปรษณีย์พิเศษ ไปให้กับพุดกรอง การะกระทำของละมุด ไม่รอดสายตาของกระถิน ซึ่งคอยจับสังเกตตลอด แต่แม้จะรู้ แต่กระถินทำเฉยเสีย
จดหมายของรามถูกพุดกรองนำไปเก็บซ่อนไว้อย่างมิดชิด ไม่ให้ชายหนุ่มได้รับมาตลอดสี่เดือนที่ผ่านมา พุดกรองกำลังทำบางอย่างโดยที่กระถินติดตามโดยตลอด
เวลาบ่ายจัด เป็นช่วงเวลาอาหารว่าง
รามสั่งประชุมบริวารทุกคนในห้องโถงทุกคน ถูกบริวารตามมาหาประมุขบ้านคนใหม่
กระถินเดินมาพร้อมกับแม่นิ่ม เดินขึ้นมาจากเรือนริมน้ำ มาพบกับพุดกรองตรงทางเข้าห้องโถงใหญ่ ซึ่งพุดกรองขึ้นมาจากสวนด้านซุ้มสะบันงา ผู้ให้กำเนิดหญิงสาวถลึงตาเข้าใส่อย่างเอาเป็นเอาตาย กระถินจึงเลี่ยงให้อีกฝ่ายเข้าไปก่อน
สร้อยสนเดินลงมาจากห้อง เห็นน้องสาว ทั้งสองส่งยิ้มให้กัน แล้วสร้อยสนเดินเข้าไปก่อนนั่งเก้าอี้ยาวตัวเดียวกันกับมารดา
กระถินและแม่นิ่มนั่งติดประมุขบ้าน บริวารทุกคน รวมสิบชีวิตนั่งเรียงกันในห้อง ผู้ชายคือนายมาก อาวุโสมากสุด นายพัน และนายจั่นซึ่งเป็นคนสวน ไม่ค่อยได้เห็นหน้ากันบ่อยนัก ยายเรียมเมียนายมากเป็นแม่ครัว ผู้ช่วยคือลูกสาวเป็นเมียนายจั่น มีลูกด้วยกันเป็นลูกชายวัยสิบสอง ยังเรียนหนังสือชื่อพระไว ถัดมาเป็นมะไฟ ญาติข้างละมุด ซึ่งมาอยู่ภายหลัง ละมุดคลานเข้าไปหาพุดกรอง หวังว่าจะทำตัวให้สนิท แต่พุดกรองถลึงตาใส่ระวังตัว ละมุดจึงติดเบรก นั่งรวมกับบริวารคนอื่น อีกคนคือสาววัยรุ่นหน้าตาดี ชื่อบาง มีรูปร่างบางสมชื่อ เธอยังเป็นนกสองหัวไม่รู้จะเข้าข้างใครดี จันทร์เข้ามาหลังสุด เพราะเพิ่งกลับจากธุระให้กระถิน ละมุดเหน็บคู่กัดทันทีว่า
“เป็นขี้ข้า ทำตัวเสมอนาย มาที่หลังราวคนสำคัญ”
จันทร์อยากคลานพรวดเดียวให้ถึงหน้าอีกฝ่ายแล้วลงมือตบปากช่างเจรจานั้นสักสามฉาด แต่ทำไม่ได้ ส่วนกระถินป้องคนสนิทตนด้วยการกล่าวสำทับว่า
“พี่จันทร์ ไปซื้อของมาให้กระถินเรียบร้อยแล้วหรือจ๊ะ ถ้าเรียบร้อยแล้วมานั่งข้างกระถินนี่เถอะไม่ต้องไปนั่งรวมกับคนอื่นดอกจ้ะ เพราะพี่เป็นคนสนิทของภรรยาเจ้าของบ้าน”
รามกระแอมให้เสียงนิดหนึ่งทุกคนจึงเงียบ จากนั้นชายหนุ่มจึงเอ่ยว่า
“กระถินพูดมาก็ดีแล้วเรื่องเธอเป็นคุณผู้หญิงของบ้านนี้ ดังนั้นที่สมควรมากในการจัดการก่อนคือ ย้ายห้องของเธอขึ้นมาอยู่ห้องใหญ่บนตึกนี้”
“คะ...”กระถินสะดุ้งในใจ คล้ายฟังความไม่ถนัด เหลือบสายตามองแม่นิ่ม สร้อยสน ทั้งสองซ่อนยิ้ม ส่วนพุดกรอง เชิดหน้าด้วยความไม่พอใจเมื่อกระถินและรามทิ่มแทงใจขอนางด้วยคำว่าคุณผู้หญิง กระถินไม่มีเจตนาทำร้ายมารดา เพียงแต่อยากกดหัวละมุดเท่านั้น ไม่ใช่ให้ตัวเองโดนย้ายขึ้นมาบนตึก
“เอ่อ เรื่องย้ายคงยังไม่ต้องดอกค่ะพี่ราม”
“ไม่ย้ายจะถูกได้อย่างไรกันกระถิน เธอได้ชื่อว่าเป็นภรรยา”
“แล้วคนที่เมืองนอกล่ะคะคุณราม”พุดกรองแทรกคำออกมาด้วยรอยยิ้มหยันเล็กน้อย รามหน้าตึงขึ้นมาทันทีที่อีกฝ่ายกล่าวราวกับอยากหาเรื่อง
“พุดกรองไม่น่าจะชักใบให้เรือเสียในเวลานี้เลยนะ”
“ฉันอดห่วงลูกสาวของฉันไม่ได้ว่า ต่อไปมันคงจะกินน้ำใต้ศอกของคุณ ไม่ทราบว่าคุณได้แจ้งไปให้คุณปูเป้ที่รักของคุณทราบหรือยังว่าคุณได้จดทะเบียนกับนัง...เอ่อลูกสาวของฉันแล้วคุณราม”
“เรื่องปูเป้ เห็นจะพูดกันทีหลัง อย่างน้อยกระถินก็เป็นเมียหลวง เมียเอกของฉันตามพินัยกรรมที่พุดกรองอยากประกาศไม่ใช่หรือ”
พุดกรองอึ้งไปถนัดใจเมื่อหอกข้างแคร่พุ่งเข้าใส่ตัวอย่างจัง รามละความสนใจต่ออีกฝ่าย โดยการเอ่ยเสียงทุ้มดังพอที่ทุกคนได้ยินว่า
“เอาล่ะนะ ขอให้ทุกคนฟังฉันให้ดี ต่อไปนี้กระถินจะเป็นคนที่มีอำนาจในการดูแลค่าใช้จ่ายและดูแลทุกอย่างในบ้านหลังนี้ หากมีปัญหาอะไรแจ้งกับเขา”
ประโยคท้ายเขาหันไปกุมมือเหี่ยวย่นบางเบาทอดเสียงนุ่มนวล
“ขอให้แม่นมย้ายขึ้นมาอยู่บนตึกนี้แทนที่อยู่เดิมนะจ๊ะแม่นม”
“คุณรามขา” แม่นมขัดคำ“นมอยู่ที่เรือนริมน้ำจนชินแล้วขอนมอยู่ที่นั่นเถอะนะคะอยู่ผิดที่คงนอนไม่หลับ”
“แม่นมต้องการเช่นนั้นรึ”
หญิงอาวุโสพยักหน้ารับ รามจึงไม่ขัดใจแต่เอ่ยต่อ
“แต่ลูกสาวแม่นมต้องขึ้นมาอยู่บนนี้”
“แต่” กระถินจะขัดหากรามไม่ปล่อยให้พูดจบ
“จันทร์จัดห้องนายของแกเสียวันนี้เลย อ้อ พุดกรอง ฉันไม่ใจดำขนาดตัดสิทธิ์ของพุดกรองดอกนะ อย่างไรฉันจะเพิ่มเงินเดือนให้ ไม่ได้ลดอำนาจของพุดกรองลงไปดอก เพียงแต่ว่าหน้าที่ทั้งหมดควรยกให้กับกระถินขึ้นมาเป็นธุระ เอาล่ะฉันมีเรื่องแค่นี้ อ้อ พระไว”รามหันไปเอ่ยกับเด็กชายผอมโย่ง
“อยากเรียนสูงแค่ไหนก็บอกคุณผู้หญิงล่ะ คุณผู้หญิงเป็นคนเรียนเก่ง แต่ไม่เรียนต่อเห็นจะเป็นเพราะคุณพ่อของฉันท่านป่วย ส่วนฉันคงไม่เจ็บป่วยจนทำให้แกเรียนต่อไม่ได้ดอกนะ”
“ขอบพระคุณขอรับคุณท่าน”พระไวกราบขอบคุณอีกฝ่ายที่มีเมตตาให้เขาเรียนต่อ ซึ่งเขาอยากเรียน มากกว่าจะเป็นคนสวน หรือคนครัวอย่างบิดามารดาของเขา
“เอาล่ะ ฉันจะให้คุณผู้หญิงของฉันเขาสั่งงานเสียตรงนี้เลย เอ้ากระถินมีอะไรจะสั่งมั้ย”
กระถินหน้าแดงจัดกับคำว่าคุณผู้หญิงของฉันเธอละอายใจยิ่งนักที่รามย้ำหลายครั้งระหว่างที่เรียกคนมาชุมนุมกันพร้อมหน้า
ครั้นจะไม่ทำตาม ก็เกรงว่าคุณท่านคนใหม่จะไม่เป็นที่ยำเกรงเหมือนคนท่านคนเก่า กระถินจึงต้องยอมให้
พุดกรองร้อนเหมือนไฟสุมด้วยความริษยา อยากเอาจดหมายทุกฉบับที่เธอริบมาจากตู้มานั่งฉีกให้รามได้ช้ำใจบ้าง แต่...นั่นจะสะใจอะไรได้เล่า
“ฉันคงไม่ต้องอยู่ฟังดอกนะ ฉันจะไปข้างนอกล่ะ” พุดกรองกล่าวจบจึงผุดลุกขึ้น แต่ก่อนออกไปนางชวนสร้อยสนไปด้วย เพราะเข้าใจว่าสร้อยสนคงน้อยเนื้อต่ำใจที่ไม่ได้เป็นคุณผู้หญิงชี้นิ้วสั่งการ และนางเป็นคนมีอำนาจซ้อนข้างหลังอีกที
“แม่สร้อยยังจะนั่งอยู่ทำไม”
“สร้อยขอนั่งฟังคำสั่งคุณผู้หญิงหน่อยนะคะคุณแม่”เธอกล่าวกับมารดา แต่กระถินค้อนพี่สาววงใหญ่ เพราะนึกรู้ว่าสร้อยสนจงใจแกล้งเธอ
พุดกรองเข้าใจว่าคำกล่าวของสร้อยสนแดกดันกระถิน ดังนั้นจึงปล่อยให้สร้อยสนนั่งอยู่ในห้องต่อ ส่วนนางเองรีบสาวเท้าออกไปภายนอกทันที และไม่มีที่ใดคลายความร้อนใจเท่ากับที่บ้านทนายทดอีกแล้ว
เธอเข้าไปนั่งระบายความคับแค้นใจให้กับทนายทดได้รับฟัง
“มันให้นังกระถินขึ้นมาเป็นเมียแน่ ๆ มันคงไม่ได้ต้องการนังกระถินแค่เป็นเมียเท่านั้น แต่นายรามอาจจะอยากรู้เรื่องของคุณพระด้วยก็ได้”
“คุณกระถินบอกไม่ได้แน่ เพราะบอกไปคุณกระถินนั่นล่ะจะเป็นคนผิดเสียเอง”
“ทำไมเธอคิดอย่างนั้นเล่าทด”
“เราวางยาคุณพระ แต่คนป้อนข้าวป้อนน้ำคือคุณกระถินนะครับคุณพุดกรองอย่าลืมสิ”
“อ้อที่แท้ มันทำเพื่อตัวมันเอง ไม่ได้เห็นแก่ว่าฉันเป็นแม่มันหรอกหรือนังคนนี้”พุดกรองเอ่ยด้วยท่าทีที่ผิดคะเนไปมากทีเดียว
หากแท้จริงแล้วนางเข้าใจได้ไม่ผิด แต่มาเขวเพราะชู้รักนี่เอง!!
รามนั่งฟังกระถินสั่งงานอย่างคล่องแคล่ว จากนั้นชายหนุ่มขอตัวขึ้นไปสะสางงานต่อ และทุกคนได้แยกย้ายกันไปทำงานตมหน้าที่ซึ่งไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรสักนิด นอกจาก มีการสั่งห้ามไม่ให้ละมุดขึ้นไปบนตึกหากว่าคุณพุดกรองไม่เรียกใช้ ละมุดเจ็บใจมากทีเดียวที่โดนสำทับอย่างนี้
“ส่วนเรื่องย้ายห้องนั้น...”
“จันทร์พาคนไปย้ายของคุณผู้หญิงขึ้นมาเสียเลยนะ อยู่ห้องข้างห้องของฉัน”รามขัดทันทีเพระรู้ว่ากระถินต้องโยกโย้ไม่ยอมขึ้นมา
จันทร์ดูเหมือนรอเวลาแทบไม่ไหว หลังจากที่คำสั่งออกมา และรามให้ทุกคนไปทำตามหน้าที่ จันทร์จัดทำด้วยตัวเองทันที
กระถินมาดูแลจัด พร้อมเหน็บแนมว่า
“ไม่ต้องเก็บไปจนหมดหรอกข้างห้องพี่รามมีของใช้พร้อมหมดแล้ว เอาเสื้อผ้าไปสามตัวก็พอ”
“แหมเรื่องอะไรจะให้คุณผู้หญิงของจันทร์มาแต่งตัวที่นี่อีกล่ะคะ จันทร์จะแบกหีบไปทั้งสามใบเลยเจ้าค่ะ ถ้าเสื้อผ้าสวยๆไม่ใหม่พอ จันทร์จะลงมือตัดเย็บเองอีกสักสามสิบชุดเลยนะเจ้าคะคุณผู้หญิง”
“พี่จันทร์ ถ้าไม่เลือกล้อกระถินล่ะก็ จะให้แบกเตียงบนตึกลงมานี่คนเดียวสามรอบ”
จันทร์ยิ้มแหย ยอมเก็บปากคำ แม่นิ่มซึ่งมาดูแลอยู่ใกล้ๆอดปากว่าอีกฝ่ายไม่ได้
“ปลาหมอตายเพราะปาก”
“โถคุณนมเจ้าขา จันทร์ภูมิใจนี่เจ้าคะ ที่คุณของจันทร์ได้เป็นคุณผู้หญิงของที่นี่ เอ่อว่าแต่ห้องของคุณผู้...”กระถินทำตาโพลงเข้าใส่พี่เลี้ยงจันทร์จึงเรียกอีกฝ่ายเหมือนเดิม
“ห้องของคุณกระถินทะลุกันได้กับห้องของคุณรามใช่มั้ยค่ะคุณนม ห้องนั้นเป็นห้องเก่าของคุณแม่คุณรมที่คุณรามไม่ยอมให้ใครพักเลย นี่คุณรามคงจะ...”
“โกรธพี่จันทร์แล้วล่ะ”กระถินต่อว่า หน้าแดง และแดงไปทั้งกายทีเดียว เสียงสร้อยสนดังหน้าเรือนว่า
“เอ้า ทางนี้เรียบร้อยหรือยัง ฉันจัดชั้นบนเรียบร้อยแล้วนะ”
แม่นิ่มยิ้มด้วยความเอ็นดูเมื่อเวลานี้กระถินหาคนเข้าข้างไม่ได้เลยสักคน
“พี่สร้อยช่างเป็นไปด้วยนะคะ”
“แหม พี่ต้องมาเอาใจคุณผู้หญิงหน่อยสิ แน่ะ ไปดูคุณรามทีเถอะอยู่ที่ห้องหนังสือ ไม่รู้อยากได้อะไรงึมงำอยู่คนเดียว พี่เห็นท่าไม่ดี จึงเรียบลงมาหาคนปราบจ้ะ”
“ใครจะปราบท่านเจ้าของบ้านกันคะพี่สร้อย”
“คุณไงคะ”เสียงของแม่นิ่มประสานเป็นเสียงเดียวกับจันทร์ สร้อยสนจึงหัวเราะคิกคัก รีบเร่งน้องสาวว่า
“เร็วสิ เดี่ยวได้โดยไล่ยกก๊วนนะ เอาแน่เอานอนกับอารมณ์รามได้เสียที่ไหนกัน”
“นั่นสิ คุณรามเอาแต่ใจกว่าใครบางคนเป็นสามเท่า”จันทร์ว่า กระถินไม่ร็จะทำอย่างไร หันรีหันขวางแล้วจึงหมุนกายเดินขึ้นตึก ปล่อยหน้าที่จัดเก็บห้องให้เป้นภาระของพี่สาวพี่เลี้ยงไปตามความประสงค์ของคนทั้งสอง
แม่นิ่มแอบถามสร้อยสนว่า
“คุณรามเธอไม่พอใจอะไรหรือคะคุณสร้อย”
“สร้อยอยากแกล้งคนเก่งของเราน่ะค่ะแม่นิ่ม”
“เอาแล้วไงคุณสร้อยล่ะก็”กล่าวแล้ว สามสาวสามวัยพากันหัวเราะชอบใจโดยที่กระถินไม่รู้เรื่องด้วยเลย
กระถินไปพบรามที่ห้องหนังสือซึ่งครึ่งหนึ่งเป็นห้องทำงาน ชายหนุ่มผายมือเป็นการเชิญแบบตะวันตกให้กระถินนั่งเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับเขา กระถินหย่อนกายลงนั่งไม่ได้สำรวมนักเพราะเลื่อนมือไปจัดหนังสือให้เป็นระเบียบ รามจุดยิ้มมุมปากกระเซ้า
“เป็นแม่บ้านเต็มตัวเลยทีเดียวเกะกะตามากเชียวรึ”
“ดูเหมือนพี่คุณรามจะอ่านเรียบร้อยแล้วนี่ค่ะ”
“พี่ยังไม่ได้ออกจากห้องนี้ไปสักหน่อยนี่ ไม่ได้ทิ้งไว้ให้รกรุงรัง”
“ค่ะ ค่ะ ยอมแพ้ค่ะเจ้านาย” เธอประชดกราย ๆ รามหัวเราะเสียงเบา ก่อนเอ่ยว่า
“คืนนี้พี่จะไปปาร์ตี้ ประมาณ 19 นาฬิกา(ยุคนั้นจะใช้ทับศัพท์ เศรษฐีและชนชั้นกลางนิยมฟังเพลงสากล) เป็นหน้าที่ของกระถินที่จะดูแลพี่ทุกอย่างทุกเรื่องรู้ใช่มั้ย”
หญิงสาวรู้สึกผ่าวร้อนไปทั้งกาย หากมิได้ตอบรับหรือปฏิเสธ รามมองอีกฝ่ายนิ่ง กระถินวางหน้าถูก สุดท้ายขอตัวอีกฝ่ายจากไป
“กระถินไปดูห้องใหม่ก่อนนะคะ จวนได้เวลาพี่รามไปแล้วกระถินจะมาดูแลพี่รามตามความพอใจของพี่รามอีกที”
“หืม...พูดอย่างนั้นไม่น่ารักเลยรู้มั้ยกระถิน”
กระถินอายแสนอาย สุดท้ายเธอต้องหลบสายตาคู่คมที่เอาแต่จ้องมองเธอราวกับเป็นของโปร่งแสงจนแทบทะลุเนื้อใน ดังนั้นหญิงสาวได้แต่หลบเลี่ยงไปอย่างที่บอกกับอีกฝายแต่แรกว่าจะไปดูการเก็บห้องใหม่ของเธอ
ที่บ้านของทนายทด พุดกรองนอนทอดกายเปลือยเปล่า โดยมีทนายทดนอนกอดในสภาพเปลือยด้วยกันทั้งคู่ หลังจากได้รับการบำเรอจนเต็มคราบสมใจอยาก
“เรายังมีงานต้องทำกันอีกมากนักนะ เมื่อนังกระถินมันเล่นไม้นี้จนเราต้องสูญเสียทุกอย่างไปจนหมด”
“คุณสั่งมาได้เลยว่าต้องการให้ผมทำอะไร ผมมีคนอยู่มาก ล้วนแต่เป็นพวกหัวไม้ ค่าตัวไม่แพง”
ผุดกรองผุดลุกขึ้นนั่ง ทนายทดทอดสายตามองตามด้วยความหลงใหล มือของทนายชู้รักลูบไล้ตามร่องหลังของหญิงวัยกลางคนที่ยังมีแรงกำหนัดเต็มหัวใจ...เรื่องของตัณหามันไม่เข้าใครออกใคร มันย่อมไม่เลือกอายุและเวลา
“กำจัดนายรามไปจากโลกนี้ซะ”
“แล้วคุณจะครอบครองอะไรได้ในเมื่อทรัพย์สินย่อมต้องเป้นของคุณกระถินอยู่ดี หรือคุณจะให้เก็บคุณกระถินอีกคน”
พุดกรองตีสีหน้าเคร่งเครียด เหยียดหยันมุมปากกับลูกชังคนนี้ นางนิ่งเงียบอย่างใช้ความคิดค่อนข้างมาก แม้เกลียดจนไม่อยากอยู่ร่วมโลกเดียวกัน แต่ว่า...การฆ่าไม่ใช่วิธีที่นางคิดทำกับกระถิน กระถินไม่ใช่รามที่ไม่มีความเกี่ยวพันกันในทางใดๆ
แม้เป็นลูกโจรที่นางแค้นสุดขีด แต่...ฉันฆ่าแกไม่ลงหรือนี่นังกระถิน!!
“คุณจะทำอย่างไรกับคุณกระถินครับคุณพุดกรอง”
“จัดการนายรามให้ได้เสียก่อน ส่วนนังกระถินไม่ยากเกินกำจัดมันหรอก”
“ครับ”ทนายทด รับคำสั่งด้วยความรักและซื่อสัตย์ เขาลุกขึ้นนั่งแนบข้างพุดกรอง พรมจูบที่ท้ายทอย ก่อนเลื่อนลงไปตามไขสันหลัง พุดกรองพริ้มตาหลับ สูดลมหายใจยาวด้วยคามพึงพอใจ
รามเข้าไปดูแลบริษัท พนักงานให้ความเคารพชื่นชมเพราะมาดขรึมเอาจริงเอาจังในการทำงาน สมพรเป็นเลขานำเอกสารมาให้รามตรวจเช็คเขาคุ้นกับลายมือท้ายเอกสาร กระถิน
สมพรอธิบายเพิ่มเติม
“ก่อนคุณท่านจะสิ้น คุณท่านให้คุณมินตราตรวจสอบบัญชีขอรับ ก็พบเงินรั่วไหลออกไปมาก”
“ทนายทดดุแลก่อนหน้านั้นใช่มั้ย”
“ขอรับ เปลี่ยนมาเป็นคุณมินตราดูแลได้สักสองเดือนคุณท่านก็สิ้น”
ชายหนุ่มกลืนก้อนแข็งลงคอลำบาก เขาเคยไม่ไว้ใจทนายทดมาก่อน พินัยกรรมการแต่งงาน ทนายทดคงรวมหัวกับพุดกรองปลอมแปลงขึ้นมา กระถินทำลายแผนการ เธอทำเพื่อเขาโดยเสียสละตัวเองตามคำสั่งของคุณพ่อของเขา อย่างที่กระถินบอก เขาเชื่อเธอทุกอย่าง และเชื่ออีกว่ากระถินอาจจะมีแผนอันแยบยล ซึ่งเขายังไม่สามารถจับทางได้ ถ้าตราบใด กระถินยังอยู่ห่างตัวเขาเช่นนี้
นายสมพรเอ่ยปากถามเจ้านายซึ่งดูเหมือนจมอยู่ในความคิดนานเกินไป
“คุณท่านจะให้กระผมรับใช้อะไรอีกมั้ยขอรับ”
“สมพร รู้ใช่มั้ยว่าคุณพ่อปลดทนายทดออกจากการทำหน้าที่ดูแลบัญชีบริษัท”
“ขอรับ หลังตรวจสอบความไม่ชอบมาพากลแต่ยังไม่ทันประกาศก็เกิดเหตุ”
รามกระตุกคิ้วเข้าหากัน คุณพระศานต์ต้องให้ทนายทดพ้นหน้าที่ทนายแต่ไฉนมันยังมีอำนาจจัดการอีกแล้วเล่า พุดกรอง
“ไปทำงานเถอะไป”
“ขอรับ เอ่อคุณท่านขอรับแล้วคุณมินตราไม่มาช่วยคุณท่านทำงานหรือขอรับ”
“มีอะไรหรือจึงถาม”
เลขายิ้มกว้างเอ่ยแสดงความยินดีจากใจ หากผู้ฟังรู้สึกกล้ามเนื้อกระตุกแรง
“กระผมยินดียิ่งขอรับที่คุณมินตราเป็นคุณนายคุณท่าน กระผมขอตัวขอรับ”
เลขาจากไปปล่อยผู้เป็นนายคิดคว้างไปไกลนัก
ที่อังกฤษ หลังจากรามกลับเมืองไทยไปสี่เดือนแล้ว
ปาริชาติคอยดูกล่องจดหมายซึ่งมีแต่ของทางบ้านเธอ โดยไม่มีของรามส่งมาสักฉบับเดียว
“ระวังเธอจะโดนแย่ง”เสียงของเพื่อนสาวเคยเตือนเมื่อรามกลับเมืองไทยตอกย้ำ ปาริชาติรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาครามครัน เมื่อจู่ๆดวงหน้าสวยคมกริบของกระถินลอยมาเย้ยหยันอย่างที่เธอสะบัดไปจากความรู้สึกไม่ได้เลย
“นังเด็กบ้า หรือแกจะเก็บรามเอาไว้ แกจะแย่งรามของฉันทั้งที่เขาเป้นของฉันไปไม่ได้”
ปาริชาติพึมพำบ้าบ่นตามรำพัง
ที่วังนารายณ์
ละมุดรีบเก็บจดหมายจากเมืองนอกที่ส่งทางไปรษณีย์พิเศษ ไปให้กับพุดกรอง การะกระทำของละมุด ไม่รอดสายตาของกระถิน ซึ่งคอยจับสังเกตตลอด แต่แม้จะรู้ แต่กระถินทำเฉยเสีย
จดหมายของรามถูกพุดกรองนำไปเก็บซ่อนไว้อย่างมิดชิด ไม่ให้ชายหนุ่มได้รับมาตลอดสี่เดือนที่ผ่านมา พุดกรองกำลังทำบางอย่างโดยที่กระถินติดตามโดยตลอด
เวลาบ่ายจัด เป็นช่วงเวลาอาหารว่าง
รามสั่งประชุมบริวารทุกคนในห้องโถงทุกคน ถูกบริวารตามมาหาประมุขบ้านคนใหม่
กระถินเดินมาพร้อมกับแม่นิ่ม เดินขึ้นมาจากเรือนริมน้ำ มาพบกับพุดกรองตรงทางเข้าห้องโถงใหญ่ ซึ่งพุดกรองขึ้นมาจากสวนด้านซุ้มสะบันงา ผู้ให้กำเนิดหญิงสาวถลึงตาเข้าใส่อย่างเอาเป็นเอาตาย กระถินจึงเลี่ยงให้อีกฝ่ายเข้าไปก่อน
สร้อยสนเดินลงมาจากห้อง เห็นน้องสาว ทั้งสองส่งยิ้มให้กัน แล้วสร้อยสนเดินเข้าไปก่อนนั่งเก้าอี้ยาวตัวเดียวกันกับมารดา
กระถินและแม่นิ่มนั่งติดประมุขบ้าน บริวารทุกคน รวมสิบชีวิตนั่งเรียงกันในห้อง ผู้ชายคือนายมาก อาวุโสมากสุด นายพัน และนายจั่นซึ่งเป็นคนสวน ไม่ค่อยได้เห็นหน้ากันบ่อยนัก ยายเรียมเมียนายมากเป็นแม่ครัว ผู้ช่วยคือลูกสาวเป็นเมียนายจั่น มีลูกด้วยกันเป็นลูกชายวัยสิบสอง ยังเรียนหนังสือชื่อพระไว ถัดมาเป็นมะไฟ ญาติข้างละมุด ซึ่งมาอยู่ภายหลัง ละมุดคลานเข้าไปหาพุดกรอง หวังว่าจะทำตัวให้สนิท แต่พุดกรองถลึงตาใส่ระวังตัว ละมุดจึงติดเบรก นั่งรวมกับบริวารคนอื่น อีกคนคือสาววัยรุ่นหน้าตาดี ชื่อบาง มีรูปร่างบางสมชื่อ เธอยังเป็นนกสองหัวไม่รู้จะเข้าข้างใครดี จันทร์เข้ามาหลังสุด เพราะเพิ่งกลับจากธุระให้กระถิน ละมุดเหน็บคู่กัดทันทีว่า
“เป็นขี้ข้า ทำตัวเสมอนาย มาที่หลังราวคนสำคัญ”
จันทร์อยากคลานพรวดเดียวให้ถึงหน้าอีกฝ่ายแล้วลงมือตบปากช่างเจรจานั้นสักสามฉาด แต่ทำไม่ได้ ส่วนกระถินป้องคนสนิทตนด้วยการกล่าวสำทับว่า
“พี่จันทร์ ไปซื้อของมาให้กระถินเรียบร้อยแล้วหรือจ๊ะ ถ้าเรียบร้อยแล้วมานั่งข้างกระถินนี่เถอะไม่ต้องไปนั่งรวมกับคนอื่นดอกจ้ะ เพราะพี่เป็นคนสนิทของภรรยาเจ้าของบ้าน”
รามกระแอมให้เสียงนิดหนึ่งทุกคนจึงเงียบ จากนั้นชายหนุ่มจึงเอ่ยว่า
“กระถินพูดมาก็ดีแล้วเรื่องเธอเป็นคุณผู้หญิงของบ้านนี้ ดังนั้นที่สมควรมากในการจัดการก่อนคือ ย้ายห้องของเธอขึ้นมาอยู่ห้องใหญ่บนตึกนี้”
“คะ...”กระถินสะดุ้งในใจ คล้ายฟังความไม่ถนัด เหลือบสายตามองแม่นิ่ม สร้อยสน ทั้งสองซ่อนยิ้ม ส่วนพุดกรอง เชิดหน้าด้วยความไม่พอใจเมื่อกระถินและรามทิ่มแทงใจขอนางด้วยคำว่าคุณผู้หญิง กระถินไม่มีเจตนาทำร้ายมารดา เพียงแต่อยากกดหัวละมุดเท่านั้น ไม่ใช่ให้ตัวเองโดนย้ายขึ้นมาบนตึก
“เอ่อ เรื่องย้ายคงยังไม่ต้องดอกค่ะพี่ราม”
“ไม่ย้ายจะถูกได้อย่างไรกันกระถิน เธอได้ชื่อว่าเป็นภรรยา”
“แล้วคนที่เมืองนอกล่ะคะคุณราม”พุดกรองแทรกคำออกมาด้วยรอยยิ้มหยันเล็กน้อย รามหน้าตึงขึ้นมาทันทีที่อีกฝ่ายกล่าวราวกับอยากหาเรื่อง
“พุดกรองไม่น่าจะชักใบให้เรือเสียในเวลานี้เลยนะ”
“ฉันอดห่วงลูกสาวของฉันไม่ได้ว่า ต่อไปมันคงจะกินน้ำใต้ศอกของคุณ ไม่ทราบว่าคุณได้แจ้งไปให้คุณปูเป้ที่รักของคุณทราบหรือยังว่าคุณได้จดทะเบียนกับนัง...เอ่อลูกสาวของฉันแล้วคุณราม”
“เรื่องปูเป้ เห็นจะพูดกันทีหลัง อย่างน้อยกระถินก็เป็นเมียหลวง เมียเอกของฉันตามพินัยกรรมที่พุดกรองอยากประกาศไม่ใช่หรือ”
พุดกรองอึ้งไปถนัดใจเมื่อหอกข้างแคร่พุ่งเข้าใส่ตัวอย่างจัง รามละความสนใจต่ออีกฝ่าย โดยการเอ่ยเสียงทุ้มดังพอที่ทุกคนได้ยินว่า
“เอาล่ะนะ ขอให้ทุกคนฟังฉันให้ดี ต่อไปนี้กระถินจะเป็นคนที่มีอำนาจในการดูแลค่าใช้จ่ายและดูแลทุกอย่างในบ้านหลังนี้ หากมีปัญหาอะไรแจ้งกับเขา”
ประโยคท้ายเขาหันไปกุมมือเหี่ยวย่นบางเบาทอดเสียงนุ่มนวล
“ขอให้แม่นมย้ายขึ้นมาอยู่บนตึกนี้แทนที่อยู่เดิมนะจ๊ะแม่นม”
“คุณรามขา” แม่นมขัดคำ“นมอยู่ที่เรือนริมน้ำจนชินแล้วขอนมอยู่ที่นั่นเถอะนะคะอยู่ผิดที่คงนอนไม่หลับ”
“แม่นมต้องการเช่นนั้นรึ”
หญิงอาวุโสพยักหน้ารับ รามจึงไม่ขัดใจแต่เอ่ยต่อ
“แต่ลูกสาวแม่นมต้องขึ้นมาอยู่บนนี้”
“แต่” กระถินจะขัดหากรามไม่ปล่อยให้พูดจบ
“จันทร์จัดห้องนายของแกเสียวันนี้เลย อ้อ พุดกรอง ฉันไม่ใจดำขนาดตัดสิทธิ์ของพุดกรองดอกนะ อย่างไรฉันจะเพิ่มเงินเดือนให้ ไม่ได้ลดอำนาจของพุดกรองลงไปดอก เพียงแต่ว่าหน้าที่ทั้งหมดควรยกให้กับกระถินขึ้นมาเป็นธุระ เอาล่ะฉันมีเรื่องแค่นี้ อ้อ พระไว”รามหันไปเอ่ยกับเด็กชายผอมโย่ง
“อยากเรียนสูงแค่ไหนก็บอกคุณผู้หญิงล่ะ คุณผู้หญิงเป็นคนเรียนเก่ง แต่ไม่เรียนต่อเห็นจะเป็นเพราะคุณพ่อของฉันท่านป่วย ส่วนฉันคงไม่เจ็บป่วยจนทำให้แกเรียนต่อไม่ได้ดอกนะ”
“ขอบพระคุณขอรับคุณท่าน”พระไวกราบขอบคุณอีกฝ่ายที่มีเมตตาให้เขาเรียนต่อ ซึ่งเขาอยากเรียน มากกว่าจะเป็นคนสวน หรือคนครัวอย่างบิดามารดาของเขา
“เอาล่ะ ฉันจะให้คุณผู้หญิงของฉันเขาสั่งงานเสียตรงนี้เลย เอ้ากระถินมีอะไรจะสั่งมั้ย”
กระถินหน้าแดงจัดกับคำว่าคุณผู้หญิงของฉันเธอละอายใจยิ่งนักที่รามย้ำหลายครั้งระหว่างที่เรียกคนมาชุมนุมกันพร้อมหน้า
ครั้นจะไม่ทำตาม ก็เกรงว่าคุณท่านคนใหม่จะไม่เป็นที่ยำเกรงเหมือนคนท่านคนเก่า กระถินจึงต้องยอมให้
พุดกรองร้อนเหมือนไฟสุมด้วยความริษยา อยากเอาจดหมายทุกฉบับที่เธอริบมาจากตู้มานั่งฉีกให้รามได้ช้ำใจบ้าง แต่...นั่นจะสะใจอะไรได้เล่า
“ฉันคงไม่ต้องอยู่ฟังดอกนะ ฉันจะไปข้างนอกล่ะ” พุดกรองกล่าวจบจึงผุดลุกขึ้น แต่ก่อนออกไปนางชวนสร้อยสนไปด้วย เพราะเข้าใจว่าสร้อยสนคงน้อยเนื้อต่ำใจที่ไม่ได้เป็นคุณผู้หญิงชี้นิ้วสั่งการ และนางเป็นคนมีอำนาจซ้อนข้างหลังอีกที
“แม่สร้อยยังจะนั่งอยู่ทำไม”
“สร้อยขอนั่งฟังคำสั่งคุณผู้หญิงหน่อยนะคะคุณแม่”เธอกล่าวกับมารดา แต่กระถินค้อนพี่สาววงใหญ่ เพราะนึกรู้ว่าสร้อยสนจงใจแกล้งเธอ
พุดกรองเข้าใจว่าคำกล่าวของสร้อยสนแดกดันกระถิน ดังนั้นจึงปล่อยให้สร้อยสนนั่งอยู่ในห้องต่อ ส่วนนางเองรีบสาวเท้าออกไปภายนอกทันที และไม่มีที่ใดคลายความร้อนใจเท่ากับที่บ้านทนายทดอีกแล้ว
เธอเข้าไปนั่งระบายความคับแค้นใจให้กับทนายทดได้รับฟัง
“มันให้นังกระถินขึ้นมาเป็นเมียแน่ ๆ มันคงไม่ได้ต้องการนังกระถินแค่เป็นเมียเท่านั้น แต่นายรามอาจจะอยากรู้เรื่องของคุณพระด้วยก็ได้”
“คุณกระถินบอกไม่ได้แน่ เพราะบอกไปคุณกระถินนั่นล่ะจะเป็นคนผิดเสียเอง”
“ทำไมเธอคิดอย่างนั้นเล่าทด”
“เราวางยาคุณพระ แต่คนป้อนข้าวป้อนน้ำคือคุณกระถินนะครับคุณพุดกรองอย่าลืมสิ”
“อ้อที่แท้ มันทำเพื่อตัวมันเอง ไม่ได้เห็นแก่ว่าฉันเป็นแม่มันหรอกหรือนังคนนี้”พุดกรองเอ่ยด้วยท่าทีที่ผิดคะเนไปมากทีเดียว
หากแท้จริงแล้วนางเข้าใจได้ไม่ผิด แต่มาเขวเพราะชู้รักนี่เอง!!
รามนั่งฟังกระถินสั่งงานอย่างคล่องแคล่ว จากนั้นชายหนุ่มขอตัวขึ้นไปสะสางงานต่อ และทุกคนได้แยกย้ายกันไปทำงานตมหน้าที่ซึ่งไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไรสักนิด นอกจาก มีการสั่งห้ามไม่ให้ละมุดขึ้นไปบนตึกหากว่าคุณพุดกรองไม่เรียกใช้ ละมุดเจ็บใจมากทีเดียวที่โดนสำทับอย่างนี้
“ส่วนเรื่องย้ายห้องนั้น...”
“จันทร์พาคนไปย้ายของคุณผู้หญิงขึ้นมาเสียเลยนะ อยู่ห้องข้างห้องของฉัน”รามขัดทันทีเพระรู้ว่ากระถินต้องโยกโย้ไม่ยอมขึ้นมา
จันทร์ดูเหมือนรอเวลาแทบไม่ไหว หลังจากที่คำสั่งออกมา และรามให้ทุกคนไปทำตามหน้าที่ จันทร์จัดทำด้วยตัวเองทันที
กระถินมาดูแลจัด พร้อมเหน็บแนมว่า
“ไม่ต้องเก็บไปจนหมดหรอกข้างห้องพี่รามมีของใช้พร้อมหมดแล้ว เอาเสื้อผ้าไปสามตัวก็พอ”
“แหมเรื่องอะไรจะให้คุณผู้หญิงของจันทร์มาแต่งตัวที่นี่อีกล่ะคะ จันทร์จะแบกหีบไปทั้งสามใบเลยเจ้าค่ะ ถ้าเสื้อผ้าสวยๆไม่ใหม่พอ จันทร์จะลงมือตัดเย็บเองอีกสักสามสิบชุดเลยนะเจ้าคะคุณผู้หญิง”
“พี่จันทร์ ถ้าไม่เลือกล้อกระถินล่ะก็ จะให้แบกเตียงบนตึกลงมานี่คนเดียวสามรอบ”
จันทร์ยิ้มแหย ยอมเก็บปากคำ แม่นิ่มซึ่งมาดูแลอยู่ใกล้ๆอดปากว่าอีกฝ่ายไม่ได้
“ปลาหมอตายเพราะปาก”
“โถคุณนมเจ้าขา จันทร์ภูมิใจนี่เจ้าคะ ที่คุณของจันทร์ได้เป็นคุณผู้หญิงของที่นี่ เอ่อว่าแต่ห้องของคุณผู้...”กระถินทำตาโพลงเข้าใส่พี่เลี้ยงจันทร์จึงเรียกอีกฝ่ายเหมือนเดิม
“ห้องของคุณกระถินทะลุกันได้กับห้องของคุณรามใช่มั้ยค่ะคุณนม ห้องนั้นเป็นห้องเก่าของคุณแม่คุณรมที่คุณรามไม่ยอมให้ใครพักเลย นี่คุณรามคงจะ...”
“โกรธพี่จันทร์แล้วล่ะ”กระถินต่อว่า หน้าแดง และแดงไปทั้งกายทีเดียว เสียงสร้อยสนดังหน้าเรือนว่า
“เอ้า ทางนี้เรียบร้อยหรือยัง ฉันจัดชั้นบนเรียบร้อยแล้วนะ”
แม่นิ่มยิ้มด้วยความเอ็นดูเมื่อเวลานี้กระถินหาคนเข้าข้างไม่ได้เลยสักคน
“พี่สร้อยช่างเป็นไปด้วยนะคะ”
“แหม พี่ต้องมาเอาใจคุณผู้หญิงหน่อยสิ แน่ะ ไปดูคุณรามทีเถอะอยู่ที่ห้องหนังสือ ไม่รู้อยากได้อะไรงึมงำอยู่คนเดียว พี่เห็นท่าไม่ดี จึงเรียบลงมาหาคนปราบจ้ะ”
“ใครจะปราบท่านเจ้าของบ้านกันคะพี่สร้อย”
“คุณไงคะ”เสียงของแม่นิ่มประสานเป็นเสียงเดียวกับจันทร์ สร้อยสนจึงหัวเราะคิกคัก รีบเร่งน้องสาวว่า
“เร็วสิ เดี่ยวได้โดยไล่ยกก๊วนนะ เอาแน่เอานอนกับอารมณ์รามได้เสียที่ไหนกัน”
“นั่นสิ คุณรามเอาแต่ใจกว่าใครบางคนเป็นสามเท่า”จันทร์ว่า กระถินไม่ร็จะทำอย่างไร หันรีหันขวางแล้วจึงหมุนกายเดินขึ้นตึก ปล่อยหน้าที่จัดเก็บห้องให้เป้นภาระของพี่สาวพี่เลี้ยงไปตามความประสงค์ของคนทั้งสอง
แม่นิ่มแอบถามสร้อยสนว่า
“คุณรามเธอไม่พอใจอะไรหรือคะคุณสร้อย”
“สร้อยอยากแกล้งคนเก่งของเราน่ะค่ะแม่นิ่ม”
“เอาแล้วไงคุณสร้อยล่ะก็”กล่าวแล้ว สามสาวสามวัยพากันหัวเราะชอบใจโดยที่กระถินไม่รู้เรื่องด้วยเลย
กระถินไปพบรามที่ห้องหนังสือซึ่งครึ่งหนึ่งเป็นห้องทำงาน ชายหนุ่มผายมือเป็นการเชิญแบบตะวันตกให้กระถินนั่งเก้าอี้ตัวตรงข้ามกับเขา กระถินหย่อนกายลงนั่งไม่ได้สำรวมนักเพราะเลื่อนมือไปจัดหนังสือให้เป็นระเบียบ รามจุดยิ้มมุมปากกระเซ้า
“เป็นแม่บ้านเต็มตัวเลยทีเดียวเกะกะตามากเชียวรึ”
“ดูเหมือนพี่คุณรามจะอ่านเรียบร้อยแล้วนี่ค่ะ”
“พี่ยังไม่ได้ออกจากห้องนี้ไปสักหน่อยนี่ ไม่ได้ทิ้งไว้ให้รกรุงรัง”
“ค่ะ ค่ะ ยอมแพ้ค่ะเจ้านาย” เธอประชดกราย ๆ รามหัวเราะเสียงเบา ก่อนเอ่ยว่า
“คืนนี้พี่จะไปปาร์ตี้ ประมาณ 19 นาฬิกา(ยุคนั้นจะใช้ทับศัพท์ เศรษฐีและชนชั้นกลางนิยมฟังเพลงสากล) เป็นหน้าที่ของกระถินที่จะดูแลพี่ทุกอย่างทุกเรื่องรู้ใช่มั้ย”
หญิงสาวรู้สึกผ่าวร้อนไปทั้งกาย หากมิได้ตอบรับหรือปฏิเสธ รามมองอีกฝ่ายนิ่ง กระถินวางหน้าถูก สุดท้ายขอตัวอีกฝ่ายจากไป
“กระถินไปดูห้องใหม่ก่อนนะคะ จวนได้เวลาพี่รามไปแล้วกระถินจะมาดูแลพี่รามตามความพอใจของพี่รามอีกที”
“หืม...พูดอย่างนั้นไม่น่ารักเลยรู้มั้ยกระถิน”
กระถินอายแสนอาย สุดท้ายเธอต้องหลบสายตาคู่คมที่เอาแต่จ้องมองเธอราวกับเป็นของโปร่งแสงจนแทบทะลุเนื้อใน ดังนั้นหญิงสาวได้แต่หลบเลี่ยงไปอย่างที่บอกกับอีกฝายแต่แรกว่าจะไปดูการเก็บห้องใหม่ของเธอ
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 พ.ค. 2554, 12:08:39 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 พ.ค. 2554, 12:08:39 น.
จำนวนการเข้าชม : 6277
| << วิวาห์ซ่อนเงื่อนงำ | เต็มใจยอมรับ >> |
kaeka 24 พ.ค. 2554, 15:06:37 น.
อิอิ ดูเหมือนพี่รามจะเปิดโอกาสคุณผู้หญิงคนใหมเต็มที่นะนี่
แต่ยายแม่ใจร้ายก็ยังมีวายเนอะ
อิอิ ดูเหมือนพี่รามจะเปิดโอกาสคุณผู้หญิงคนใหมเต็มที่นะนี่
แต่ยายแม่ใจร้ายก็ยังมีวายเนอะ
แพม 24 พ.ค. 2554, 15:15:25 น.
โอละหนอ อย่าประมาท
โอละหนอ อย่าประมาท
คิมหันตุ์ 24 พ.ค. 2554, 15:36:58 น.
หึหึ.........สู้ๆ หนูกระถิน
หึหึ.........สู้ๆ หนูกระถิน
Noka 24 พ.ค. 2554, 17:06:53 น.
ยังไม่ทันจะอะไรเลย พูดถึงหลวงถึงน้อยแล้วนะ คุณพี่ราม
ยังไม่ทันจะอะไรเลย พูดถึงหลวงถึงน้อยแล้วนะ คุณพี่ราม
Zephyr 24 พ.ค. 2554, 18:05:35 น.
มีหลวงคนเดียวก็พอแล้วค่ะ พี่ราม ไม่ต้องเอาน้อยหรอก ปล่อยเค้าไว้เมืองนอกนั่นแหละ ว่าแต่ตอนก่อนๆที่เคยเขียนไว้ว่าปูเป้ท้องอ่ะค่ะ ลูกใครอ่ะคะ ลูกพี่รามป่ะคะ
มีหลวงคนเดียวก็พอแล้วค่ะ พี่ราม ไม่ต้องเอาน้อยหรอก ปล่อยเค้าไว้เมืองนอกนั่นแหละ ว่าแต่ตอนก่อนๆที่เคยเขียนไว้ว่าปูเป้ท้องอ่ะค่ะ ลูกใครอ่ะคะ ลูกพี่รามป่ะคะ
นางแก้ว 24 พ.ค. 2554, 19:12:17 น.
ลูกรามค่ะ ปูเป้เธออยากเอาชนะกระถิน เพราะชอบรามค่ะ
ลูกรามค่ะ ปูเป้เธออยากเอาชนะกระถิน เพราะชอบรามค่ะ