รักสุดท้าย...ที่ปลายทางฝัน
นอร่า สาวน้อยทายาทมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของอเมริกา มีเหตุต้องการชายหนุ่มสักคนมาเป็นสามีแบบด่วน และนิโคลัส ดาร์นี่ ก็ถูกเลือกจาก list ที่ต้นห้องของเธอหามาให้ ความสัมพันธ์ลุ่มๆ ดอนๆ ระหว่างสองคนเริ่มต้นขึ้น จากจุดนั้น
นิโคลัส ไม่ชอบหน้าแม่สาวน้อยที่ดู "รวย" ไปทั้งตัวตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้า แต่ทำไม ยิ่งรู้จักเธอมากขึ้น ใจของเขายิ่งผูกพัน ห่วงใย และไม่สามารถทิ้งเธอไปง่ายๆ ก็ไม่รู้
นิโคลัส ไม่ชอบหน้าแม่สาวน้อยที่ดู "รวย" ไปทั้งตัวตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้า แต่ทำไม ยิ่งรู้จักเธอมากขึ้น ใจของเขายิ่งผูกพัน ห่วงใย และไม่สามารถทิ้งเธอไปง่ายๆ ก็ไม่รู้
Tags: สิรินดา, sirinda, jamsai, novels, love story
ตอน: ตอนที่ 15 : the end
- - พบกับ ebook version ที่ AIS/ B2S bookstore ค่ะ - -
............
นิโคลัสกำลังหงุดหงิด เจ้าตัวเดินกลับไปกลับมาในห้องทำงานหลายรอบ เพราะติดต่อนอร่าไม่ได้ ก่อนหน้านั้นเขามัวเร่งงานให้เสร็จ อยากจะปิดดิวเรื่องการลงทุนเสีย แล้วจะได้วางแผนทำอย่างอื่นได้ต่อ เจ้าตัวแอบหวังหว่าเสร็จเรื่องการคุยเรื่องร่วมทุน จะมีเวลาพักสักนิดหน่อย
แต่นี่ ท่าทางจะอีกยาว .... หลังการร่วมหุ้น มีอะไรต้องทำอีกหลาอย่าง ท่าทางจะไม่ได้พักง่ายๆ
"นิคคะ การประชุมพร้อมแล้วค่ะ" เลขาคนใหม่ของเขาในชุดกางเกงยีนเสื้อยืดทะมัดทะแมงเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมเอกสาร บริษัทของเขาก็เหมือนบริษัทซอฟต์แวร์ทั่วไปที่ไม่มีการแต่งตัวอย่างเป็นทางการระหว่างทำงาน พนักงานทุกคนแทบจะไม่มีใครใส่สูทผูกไทเลย
"โอเค อีกสองนาทีผมไป" เขารอให้อีกฝ่ายออกไปก่อน จึงกดโทรศัพท์อีกครั้ง คราวนี้ปลายสายเป็นเสียงที่ชายหนุ่มไม่คุ้นหู
"คุณนอร่าเพิ่งไปต่างประเทศค่ะ ยังไม่ได้กำหนดกลับแน่นอน"
"เอ่อ ครับ" ถึงแม้จะแปลกใจ แต่เขาก็ไม่กล้าซักอะไรมากกว่านั้น เดาเอาว่าสาวคนรักคงไปเที่ยวช้อปปิ้งตามประสาคนรวย
"เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งวางหู ฉันเอมมิลี่ คนดูแลคุณนอร่านะ ...นั่นนิคหรือเปล่า"
"ครับ เอ่อ ผมต้องไปแล้วครับ มีประชุมต่อ เอาไว้นอร่ากลับมาจากเที่ยวให้เขาโทรหาผมนะครับ"
"เดี๋ยว ฟังฉันพูดก่อน นอร่าไม่ได้ไปเที่ยวนะ แกไปทำงาน แกพยายามติดต่อคุณ แต่คุณก็ยุ่งตลอด แกก็เลยหาทางแก้เครียดด้วยการหาอะไรทำ พอดีโรงแรมของ
เราที่อังกฤษมีปัญหา แกก็เลยบินไปกับเอ็ดมันด์น่ะ คงจะรีบเลยลืมโทรศัพท์มือถือไว้ที่นี่"
"...ครับ"
"ถ้าคุณอยากคุยกับเธอ...ฉันจะให้เธอโทรหาคุณ"
"เอ่อ ถ้าผมจะโทรเข้ามือถือของเอ็ดมันด์เองได้ไหมครับ ไม่แน่ใจว่าเขาจะสะดวกหรือเปล่า ผมไม่อยากให้นอร่าต้องโทรกลับมาอีกเพราะเธอโทรหาผมหลายรอบแล้ว"
มีเสียงถอนหายใจเบาๆ จากปลายสายอีกด้านให้นิโคลัสได้ยิน "มันต้องอย่างนี้สิพ่อหนุ่ม"
"ครับ อะไรนะครับ" นิโคลัสงงๆ กับประโยคสั้นๆ ของพี่เลี้ยงของหญิงคนรัก "ต้องยังไงนะครับ"
"...ช่างมันเถอะ เรื่องที่จะโทรเข้ามือถือเอ็ดมันด์น่ะ โทรได้ตลอดเวลาเลยนะ ตามสะดวก ไม่ต้องเกรงใจ อ้อ วันหลังแวะมาที่บ้านบ้างสิ ฉันอยากเลี้ยงอาหารเย็นเธอสักมื้อ เรายังไม่เคยคุยกันเลยใช่ไหม"
"ครับ...เอ่อ ผมต้องไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ" ชายหนุ่มวางสาย และรีบไปประชุม ปัดความคิดงงๆ กับประโยคของเอมมิลี่ออกไปก่อน
.............
นอร่ามาถึงอังกฤษด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง เธอกลบเกลื่อนด้วยการตั้งใจทำงาน งานที่เธอไม่เคิยคิดจะสนใจ แต่ตอนนี้มันเป็นเพียงเรื่องเดียวที่เธอใช้ยึดเหนี่ยวจิตใจ ไม่ให้คิดอะไรฟุ้งซ่าน
วันนี้เธอกำลังตั้งอกตั้งอกตั้งใจกับการเลือกลายผ้าม่านให้เข้ากับเฟอร์นิเจอร์ และการตกแต่งโดยรวมของโรงแรม เธอตั้งใจเลือกวัสดุให้ดูมีราคา แต่ต้นทุนต่ำ เพราะต้องการให้โรงแรมของเธอที่อังกฤษปรับลดราคามาสำหรับคนที่รายได้ไม่สูงมากนักสามารถเข้ามาพักได้ การปรับปรุงโรงแรมครั้งใหญ่มาจากไอเดียของเธอทั้งหมด
"ฉันไม่อยากขายของคนรวย แต่อยากให้คนทั่วไปได้มีโอกาสมีประสบการณ์ที่ดีกับโรงแรมของเราให้มากที่สุด" เธอบอกกับเอ็ดมันด์ ระหว่างขอความเห็นของเขาเมื่อสามวันก่อน และตอนนี้เธอกำลังทำมันให้เป็นรูปร่างอย่างที่ต้องการ
โรงแรมที่อังกฤษขาดทุน ผู้ร่วมหุ้นหลักขอถอนหุ้น เอ็ดมันด์ก็เลยมาจัดการเรื่องเอกสาร นอร่าเห็นโรงแรม แล้วก็คิดว่าต้องมีการปรับปรุงใหญ่ ซึ่งแน่นอนการลงทุนปรับปรุงโรงแรมแบบนี้ต้องใช้เงินมหาศาล แต่เมื่อเทียบกับเงินของนอร่าที่มีอยู่มันก็ไม่มากนัก เอ็ดมันด์สนับสนุนให้หญิงสาวทำตามใจอย่างเต็มที่ เขาอดจะทึ่งไม่ได้ที่หญิงสาวเป็นคนตัดสินใจเร็ว แต่ไม่เอาแต่ใจ การตัดสินใจหลายอย่าง บอกว่านอร่ามีสายตาด้านธุรกิจที่ลึกซึ้งไม่น้อย ส่วนนี้อาจจะได้มากจากสายเลือดก็เป็นได้
ภายในไม่กี่วันที่อยู่อังกฤษด้วยกัน เธอช่วยเขาตัดสินใจจัดการเรื่องหลักๆ ที่มีปัญหาของโรงแรมได้หมด (แม้จะไม่ใช่การแก้ปัญหาในทันที แต่ก็มีทางออกที่ดี) และสามารถบินกลับอเมริกาได้ในหนึ่งอาทิตย์ พร้อมกับข้อมูลการปรับปรุงโรงแรมที่หอบติดมาด้วย
"คุณทำเหมือนจะปรับปรุงโรงแรมให้เสร็จภายในเดือนสองเดือนนี้"
"ใช่ค่ะ" นอร่ายังไม่เงยหน้าจากเอกสาร "ยิ่งเร็วก็ยิ่งดีไม่ใช่หรือคะ"
"ก็ดี ทำงานมากๆ จะได้ไม่ฟุ้งซ่านคิดถึงใคร"
คราวนี้หญิงสาวชะงักกึก เงยหน้าขึ้นมาทันใด เอ็ดมันด์อยากเตะปากตัวเอง เขาไม่น่าพูดประโยคสุดท้ายออกมาเลย ให้ตายเถอะ
"ใช่แล้ว ฉันจะได้ไม่คิดมาก" คนพูดยิ้มเศร้าๆ พยายามสั่งให้ใจและสมองคิดในทางเดียวกับที่ปากพูด ถึงแม้มันจะไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ตาม แล้วก็ก้มหน้าก้มตาทำเป็นสนใจกับงานตรงหน้าต่อ
ถ้าเป็นคุณหนูนอร่าคนเดิม เธอจะไม่เก็บอารมณ์ไว้แบบนี้ ... คุณหนูเติบโตขึ้นแล้วจริงๆ ทนายหนุ่มคิด
ถึงสนามบิน เอ็ดมันด์ขอแยกตัวไปก่อน เพราะบอกว่ามีธุระต้องบินต่อไปอีกเมืองทันที ปล่อยให้นอร่ารอรถส่วนตัวของที่บ้านคนเดียว ผ่านไปกว่าสิบห้านาที ก็ไม่มีวี่แววของรถที่จะมารับ ตาเฒ่าเอ็ดมันด์คงจะลืมไปว่าเธอไม่ได้เอาโทรศัพท์มา นอร่าจึงต้องไปขอใช้โทรศัพท์กับเจ้าหน้าที่ที่คอยบริการแขกวีไอพี
เอมมิลี่บอกว่าส่งรถมารับแล้ว แต่อาจจะช้าหน่อย วางสายจากพี่เลี้ยง หญิงสาวขยับจะโทรหานิโคลัส
เธออยู่อังกฤษตั้งเป็นอาทิตย์ เขายังไม่ติดต่อมาเลย หรือว่าเขายังยุ่งอยู่...นอร่ากัดริมฝีปาก ชั่งใจว่าจะทำอย่างไรดี ในที่สุด ความคิดถึงก็เป็นฝ่ายชนะ หญิงสาวยกหูโทรศัพท์ขึ้นอีกครั้ง และกดเบอร์ของนิโคลัสที่จำได้ขึ้นใจ
เสียงโทรศัพท์มือถือของผู้โดยสารคนหนึ่งในห้องวีไอพีดังขึ้นใกล้ตัวโดยที่เจ้าของไม่ยอมรับสาย หญิงสาวขมวดคิ้ว ตั้งใจจะหันกลับไปวีนอีกฝ่าย เพราะเธอต้องการความสงบในการคุย
"คุณ ถ้าไม่รับสาย ก็ช่วยกดปิดเสียที ฉันจะใช้ความสงบ อ๊ะ..." สายตาของนอร่าปะทะกับร่างสูงที่อยู่ห่างจากเธอไม่กี่ก้าว เขาสวมกางเกงยีนส์เก่าๆ และเสื้อยืดที่เก่ายิ่งกว่า ผมยุ่ง หน้าตาบอกว่าเพิ่งตื่นนอน
แต่ก็ยังดูหล่อ เร้าใจเธออยู่ดี ให้ตายเถอะ...
"นิค"
เขายิ้มที่มุมปาก แววตาของเขาระยิบระยับ ไม่ได้ดูง่วงๆ เหมือนภาพภายนอกทั้งหมดของเขา
"คุณมาได้ยังไงคะเนี่ย"
"เอมมิลี่โทรไปปลุกผม"
"เอ็มน่ะเหรอ"
"ครับ ผมสั่งเธอเองเพราะอยากเซอไพรส์คุณ แต่ไม่คิดว่าคุณจะมาเที่ยวเช้าแบบนี้ ผมเพิ่งปิดงาน นอนไปเมื่อสองชั่วโมงที่ผ่านมานี่เอง พอเอมมิลี่โทรมา ก็นุ่งกางเกงยีนขับรถออกมาเลย"
ตายละ เขาลุกมาจากเตียงเลยเหรอนี่
"ฉัน...ขอโทษ ไม่รู้นี่คะว่าคุณ เอ่อ ยุ่งอยู่ คิดว่าเอ็มจะส่งคนขับรถมารับ"
ชายหนุ่มอมยิ้ม "บอกแล้ว ว่าผมอยากมา ตอนนี้ไม่ยุ่งแล้วล่ะ" เขาก้าวมาชิดตัวหญิงสาว ก่อนดึงกระเป๋าของเธอไปถือไปวางที่โต๊ะใกล้ๆ "ไม่เจอกันตั้งหลายวัน คุณเจอหน้าผมแล้วเอาแต่ถามๆๆ แบบนี้น่ะเหรอ"
หญิงสาวอมยิ้ม ส่วนนิโคลัสเปิดแขนออกกว้าง
"ผมคิดถึงคุณ" คนร่างสูงบอกกับร่างบางในอ้อมกอด หลังจากรวบแขกรอบร่างเล็ก และดึงเธอให้ชิดตัวมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ "ไปอังกฤษทำไมไม่โทรบอกกันบ้างเลย" เขาบอกกับเรือนผมนุ่ม "นึกว่าจะโดนทิ้งเสียแล้ว"
..... :)
............
นิโคลัสกำลังหงุดหงิด เจ้าตัวเดินกลับไปกลับมาในห้องทำงานหลายรอบ เพราะติดต่อนอร่าไม่ได้ ก่อนหน้านั้นเขามัวเร่งงานให้เสร็จ อยากจะปิดดิวเรื่องการลงทุนเสีย แล้วจะได้วางแผนทำอย่างอื่นได้ต่อ เจ้าตัวแอบหวังหว่าเสร็จเรื่องการคุยเรื่องร่วมทุน จะมีเวลาพักสักนิดหน่อย
แต่นี่ ท่าทางจะอีกยาว .... หลังการร่วมหุ้น มีอะไรต้องทำอีกหลาอย่าง ท่าทางจะไม่ได้พักง่ายๆ
"นิคคะ การประชุมพร้อมแล้วค่ะ" เลขาคนใหม่ของเขาในชุดกางเกงยีนเสื้อยืดทะมัดทะแมงเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมเอกสาร บริษัทของเขาก็เหมือนบริษัทซอฟต์แวร์ทั่วไปที่ไม่มีการแต่งตัวอย่างเป็นทางการระหว่างทำงาน พนักงานทุกคนแทบจะไม่มีใครใส่สูทผูกไทเลย
"โอเค อีกสองนาทีผมไป" เขารอให้อีกฝ่ายออกไปก่อน จึงกดโทรศัพท์อีกครั้ง คราวนี้ปลายสายเป็นเสียงที่ชายหนุ่มไม่คุ้นหู
"คุณนอร่าเพิ่งไปต่างประเทศค่ะ ยังไม่ได้กำหนดกลับแน่นอน"
"เอ่อ ครับ" ถึงแม้จะแปลกใจ แต่เขาก็ไม่กล้าซักอะไรมากกว่านั้น เดาเอาว่าสาวคนรักคงไปเที่ยวช้อปปิ้งตามประสาคนรวย
"เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งวางหู ฉันเอมมิลี่ คนดูแลคุณนอร่านะ ...นั่นนิคหรือเปล่า"
"ครับ เอ่อ ผมต้องไปแล้วครับ มีประชุมต่อ เอาไว้นอร่ากลับมาจากเที่ยวให้เขาโทรหาผมนะครับ"
"เดี๋ยว ฟังฉันพูดก่อน นอร่าไม่ได้ไปเที่ยวนะ แกไปทำงาน แกพยายามติดต่อคุณ แต่คุณก็ยุ่งตลอด แกก็เลยหาทางแก้เครียดด้วยการหาอะไรทำ พอดีโรงแรมของ
เราที่อังกฤษมีปัญหา แกก็เลยบินไปกับเอ็ดมันด์น่ะ คงจะรีบเลยลืมโทรศัพท์มือถือไว้ที่นี่"
"...ครับ"
"ถ้าคุณอยากคุยกับเธอ...ฉันจะให้เธอโทรหาคุณ"
"เอ่อ ถ้าผมจะโทรเข้ามือถือของเอ็ดมันด์เองได้ไหมครับ ไม่แน่ใจว่าเขาจะสะดวกหรือเปล่า ผมไม่อยากให้นอร่าต้องโทรกลับมาอีกเพราะเธอโทรหาผมหลายรอบแล้ว"
มีเสียงถอนหายใจเบาๆ จากปลายสายอีกด้านให้นิโคลัสได้ยิน "มันต้องอย่างนี้สิพ่อหนุ่ม"
"ครับ อะไรนะครับ" นิโคลัสงงๆ กับประโยคสั้นๆ ของพี่เลี้ยงของหญิงคนรัก "ต้องยังไงนะครับ"
"...ช่างมันเถอะ เรื่องที่จะโทรเข้ามือถือเอ็ดมันด์น่ะ โทรได้ตลอดเวลาเลยนะ ตามสะดวก ไม่ต้องเกรงใจ อ้อ วันหลังแวะมาที่บ้านบ้างสิ ฉันอยากเลี้ยงอาหารเย็นเธอสักมื้อ เรายังไม่เคยคุยกันเลยใช่ไหม"
"ครับ...เอ่อ ผมต้องไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ" ชายหนุ่มวางสาย และรีบไปประชุม ปัดความคิดงงๆ กับประโยคของเอมมิลี่ออกไปก่อน
.............
นอร่ามาถึงอังกฤษด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง เธอกลบเกลื่อนด้วยการตั้งใจทำงาน งานที่เธอไม่เคิยคิดจะสนใจ แต่ตอนนี้มันเป็นเพียงเรื่องเดียวที่เธอใช้ยึดเหนี่ยวจิตใจ ไม่ให้คิดอะไรฟุ้งซ่าน
วันนี้เธอกำลังตั้งอกตั้งอกตั้งใจกับการเลือกลายผ้าม่านให้เข้ากับเฟอร์นิเจอร์ และการตกแต่งโดยรวมของโรงแรม เธอตั้งใจเลือกวัสดุให้ดูมีราคา แต่ต้นทุนต่ำ เพราะต้องการให้โรงแรมของเธอที่อังกฤษปรับลดราคามาสำหรับคนที่รายได้ไม่สูงมากนักสามารถเข้ามาพักได้ การปรับปรุงโรงแรมครั้งใหญ่มาจากไอเดียของเธอทั้งหมด
"ฉันไม่อยากขายของคนรวย แต่อยากให้คนทั่วไปได้มีโอกาสมีประสบการณ์ที่ดีกับโรงแรมของเราให้มากที่สุด" เธอบอกกับเอ็ดมันด์ ระหว่างขอความเห็นของเขาเมื่อสามวันก่อน และตอนนี้เธอกำลังทำมันให้เป็นรูปร่างอย่างที่ต้องการ
โรงแรมที่อังกฤษขาดทุน ผู้ร่วมหุ้นหลักขอถอนหุ้น เอ็ดมันด์ก็เลยมาจัดการเรื่องเอกสาร นอร่าเห็นโรงแรม แล้วก็คิดว่าต้องมีการปรับปรุงใหญ่ ซึ่งแน่นอนการลงทุนปรับปรุงโรงแรมแบบนี้ต้องใช้เงินมหาศาล แต่เมื่อเทียบกับเงินของนอร่าที่มีอยู่มันก็ไม่มากนัก เอ็ดมันด์สนับสนุนให้หญิงสาวทำตามใจอย่างเต็มที่ เขาอดจะทึ่งไม่ได้ที่หญิงสาวเป็นคนตัดสินใจเร็ว แต่ไม่เอาแต่ใจ การตัดสินใจหลายอย่าง บอกว่านอร่ามีสายตาด้านธุรกิจที่ลึกซึ้งไม่น้อย ส่วนนี้อาจจะได้มากจากสายเลือดก็เป็นได้
ภายในไม่กี่วันที่อยู่อังกฤษด้วยกัน เธอช่วยเขาตัดสินใจจัดการเรื่องหลักๆ ที่มีปัญหาของโรงแรมได้หมด (แม้จะไม่ใช่การแก้ปัญหาในทันที แต่ก็มีทางออกที่ดี) และสามารถบินกลับอเมริกาได้ในหนึ่งอาทิตย์ พร้อมกับข้อมูลการปรับปรุงโรงแรมที่หอบติดมาด้วย
"คุณทำเหมือนจะปรับปรุงโรงแรมให้เสร็จภายในเดือนสองเดือนนี้"
"ใช่ค่ะ" นอร่ายังไม่เงยหน้าจากเอกสาร "ยิ่งเร็วก็ยิ่งดีไม่ใช่หรือคะ"
"ก็ดี ทำงานมากๆ จะได้ไม่ฟุ้งซ่านคิดถึงใคร"
คราวนี้หญิงสาวชะงักกึก เงยหน้าขึ้นมาทันใด เอ็ดมันด์อยากเตะปากตัวเอง เขาไม่น่าพูดประโยคสุดท้ายออกมาเลย ให้ตายเถอะ
"ใช่แล้ว ฉันจะได้ไม่คิดมาก" คนพูดยิ้มเศร้าๆ พยายามสั่งให้ใจและสมองคิดในทางเดียวกับที่ปากพูด ถึงแม้มันจะไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ตาม แล้วก็ก้มหน้าก้มตาทำเป็นสนใจกับงานตรงหน้าต่อ
ถ้าเป็นคุณหนูนอร่าคนเดิม เธอจะไม่เก็บอารมณ์ไว้แบบนี้ ... คุณหนูเติบโตขึ้นแล้วจริงๆ ทนายหนุ่มคิด
ถึงสนามบิน เอ็ดมันด์ขอแยกตัวไปก่อน เพราะบอกว่ามีธุระต้องบินต่อไปอีกเมืองทันที ปล่อยให้นอร่ารอรถส่วนตัวของที่บ้านคนเดียว ผ่านไปกว่าสิบห้านาที ก็ไม่มีวี่แววของรถที่จะมารับ ตาเฒ่าเอ็ดมันด์คงจะลืมไปว่าเธอไม่ได้เอาโทรศัพท์มา นอร่าจึงต้องไปขอใช้โทรศัพท์กับเจ้าหน้าที่ที่คอยบริการแขกวีไอพี
เอมมิลี่บอกว่าส่งรถมารับแล้ว แต่อาจจะช้าหน่อย วางสายจากพี่เลี้ยง หญิงสาวขยับจะโทรหานิโคลัส
เธออยู่อังกฤษตั้งเป็นอาทิตย์ เขายังไม่ติดต่อมาเลย หรือว่าเขายังยุ่งอยู่...นอร่ากัดริมฝีปาก ชั่งใจว่าจะทำอย่างไรดี ในที่สุด ความคิดถึงก็เป็นฝ่ายชนะ หญิงสาวยกหูโทรศัพท์ขึ้นอีกครั้ง และกดเบอร์ของนิโคลัสที่จำได้ขึ้นใจ
เสียงโทรศัพท์มือถือของผู้โดยสารคนหนึ่งในห้องวีไอพีดังขึ้นใกล้ตัวโดยที่เจ้าของไม่ยอมรับสาย หญิงสาวขมวดคิ้ว ตั้งใจจะหันกลับไปวีนอีกฝ่าย เพราะเธอต้องการความสงบในการคุย
"คุณ ถ้าไม่รับสาย ก็ช่วยกดปิดเสียที ฉันจะใช้ความสงบ อ๊ะ..." สายตาของนอร่าปะทะกับร่างสูงที่อยู่ห่างจากเธอไม่กี่ก้าว เขาสวมกางเกงยีนส์เก่าๆ และเสื้อยืดที่เก่ายิ่งกว่า ผมยุ่ง หน้าตาบอกว่าเพิ่งตื่นนอน
แต่ก็ยังดูหล่อ เร้าใจเธออยู่ดี ให้ตายเถอะ...
"นิค"
เขายิ้มที่มุมปาก แววตาของเขาระยิบระยับ ไม่ได้ดูง่วงๆ เหมือนภาพภายนอกทั้งหมดของเขา
"คุณมาได้ยังไงคะเนี่ย"
"เอมมิลี่โทรไปปลุกผม"
"เอ็มน่ะเหรอ"
"ครับ ผมสั่งเธอเองเพราะอยากเซอไพรส์คุณ แต่ไม่คิดว่าคุณจะมาเที่ยวเช้าแบบนี้ ผมเพิ่งปิดงาน นอนไปเมื่อสองชั่วโมงที่ผ่านมานี่เอง พอเอมมิลี่โทรมา ก็นุ่งกางเกงยีนขับรถออกมาเลย"
ตายละ เขาลุกมาจากเตียงเลยเหรอนี่
"ฉัน...ขอโทษ ไม่รู้นี่คะว่าคุณ เอ่อ ยุ่งอยู่ คิดว่าเอ็มจะส่งคนขับรถมารับ"
ชายหนุ่มอมยิ้ม "บอกแล้ว ว่าผมอยากมา ตอนนี้ไม่ยุ่งแล้วล่ะ" เขาก้าวมาชิดตัวหญิงสาว ก่อนดึงกระเป๋าของเธอไปถือไปวางที่โต๊ะใกล้ๆ "ไม่เจอกันตั้งหลายวัน คุณเจอหน้าผมแล้วเอาแต่ถามๆๆ แบบนี้น่ะเหรอ"
หญิงสาวอมยิ้ม ส่วนนิโคลัสเปิดแขนออกกว้าง
"ผมคิดถึงคุณ" คนร่างสูงบอกกับร่างบางในอ้อมกอด หลังจากรวบแขกรอบร่างเล็ก และดึงเธอให้ชิดตัวมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ "ไปอังกฤษทำไมไม่โทรบอกกันบ้างเลย" เขาบอกกับเรือนผมนุ่ม "นึกว่าจะโดนทิ้งเสียแล้ว"
..... :)
สิรินดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 ม.ค. 2556, 23:26:50 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 มี.ค. 2556, 05:40:51 น.
จำนวนการเข้าชม : 5690
สิรินดา 17 ม.ค. 2556, 23:28:27 น.
คาดว่าจะมีคำผิดตรึม วันนี้ไปนอนก่อน พรุ่งนี้มาแก้น้า จุ๊บๆๆๆ
คาดว่าจะมีคำผิดตรึม วันนี้ไปนอนก่อน พรุ่งนี้มาแก้น้า จุ๊บๆๆๆ
อยากอ่านฉากในห้องหอเหมือนกันค่าาา อิอิ 
คิมหันตุ์ 18 ม.ค. 2556, 00:46:42 น.
ฮิ้วววววน่ารักๆ
ฮิ้วววววน่ารักๆ
ree 18 ม.ค. 2556, 03:56:36 น.
น่ารัก และทำให้ได้อมยิ้มเขินๆ แทน...เหมือนเดิม
น่ารัก และทำให้ได้อมยิ้มเขินๆ แทน...เหมือนเดิม
สิรินดา 18 ม.ค. 2556, 09:23:05 น.
ฉากในห้อง ม่ายมี ต้องจินตนาการกันเอาเองน้าาาา ท่านผู้ชม
ฉากในห้อง ม่ายมี ต้องจินตนาการกันเอาเองน้าาาา ท่านผู้ชม
MDDC 18 ม.ค. 2556, 17:26:27 น.
จบเร็วไปหน่อยนะคะ
จบเร็วไปหน่อยนะคะ
สิรินดา 18 ม.ค. 2556, 20:33:01 น.
เรื่องนี้ตั้งใจให้สั้นตั้งแต่แรกแล้วค่ะ คล้ายๆ เรื่องสั้นขนาดยาวมากกว่าจะเป็นนิยายค่ะ แต่งเพื่อลงเว็บโดยเฉพาะ ยังไม่มีแผนพิมพ์ค่ะ
เรื่องนี้ตั้งใจให้สั้นตั้งแต่แรกแล้วค่ะ คล้ายๆ เรื่องสั้นขนาดยาวมากกว่าจะเป็นนิยายค่ะ แต่งเพื่อลงเว็บโดยเฉพาะ ยังไม่มีแผนพิมพ์ค่ะ
konhin 18 ม.ค. 2556, 21:47:08 น.
ชอบอ่ะ พระเอกตอบคำถามได้ใจคนอ่านไปเติมๆ ถ้าวันนี้เลือกไม่เข้าไปก็ไม่มีเงื่อนไขอะไร ได้ใจ เพราะผู้ชายที่อยากได้ผู้หญิงมักเอาข้ออ้างมาบังคับให้ยอมอ่ะ ชอบๆๆ จบได้น่ารักมากค่ะ
ชอบอ่ะ พระเอกตอบคำถามได้ใจคนอ่านไปเติมๆ ถ้าวันนี้เลือกไม่เข้าไปก็ไม่มีเงื่อนไขอะไร ได้ใจ เพราะผู้ชายที่อยากได้ผู้หญิงมักเอาข้ออ้างมาบังคับให้ยอมอ่ะ ชอบๆๆ จบได้น่ารักมากค่ะ
117 18 ม.ค. 2556, 21:57:52 น.
555 คุณสิรินดาดักคอค่ะ ว่าจะบอกว่าอยากให้ต่อฉากในห้องก่อนค่อยจบ
555 คุณสิรินดาดักคอค่ะ ว่าจะบอกว่าอยากให้ต่อฉากในห้องก่อนค่อยจบ
สิรินดา 19 ม.ค. 2556, 00:36:22 น.
ตั้งใจเขียนให้คนอ่านไปเขียนฉากในห้องเอาเองตามใจค่ะ บางครั้ง การจินตนาการต่อจากคนเขียน ก็จะทำให้เรามีตอนจบของเราเอง ที่อาจจะดีกว่าให้สิรินดาเขียนก็ได้นะคะ love love
ตั้งใจเขียนให้คนอ่านไปเขียนฉากในห้องเอาเองตามใจค่ะ บางครั้ง การจินตนาการต่อจากคนเขียน ก็จะทำให้เรามีตอนจบของเราเอง ที่อาจจะดีกว่าให้สิรินดาเขียนก็ได้นะคะ love love
kin 20 ม.ค. 2556, 18:16:45 น.
อร๊ายย อยากเป็นนอร่า
อร๊ายย อยากเป็นนอร่า
สิรินดา 21 ม.ค. 2556, 15:22:39 น.
อารายนะ !!!!
อารายนะ !!!!
silverraindrop 22 ม.ค. 2556, 11:33:09 น.
ขอบคุณคร้า
ขอบคุณคร้า
Zephyr 26 ม.ค. 2556, 10:40:47 น.
อ้าย อยากเดินเข้าห้องด้วยอ่ะ เค้าอยากรู้อยากเห็น
ฮะๆ นิคน่ารักนะเนี่ย นอร่าก็ไม่เหวี่ยงไม่วีนแล้วแฮะ คริคริ
อ้าย อยากเดินเข้าห้องด้วยอ่ะ เค้าอยากรู้อยากเห็น
ฮะๆ นิคน่ารักนะเนี่ย นอร่าก็ไม่เหวี่ยงไม่วีนแล้วแฮะ คริคริ
