คือสัญญา
เมื่อน้องสาวไม่พอใจเพื่อนของพี่ชายที่ทำตัวเป็นเด็กมีปัญหา เธอจึงคอยแกล้งเขาต่าง ๆ นา ๆ จนวันหนึ่งเขาได้ถามว่าเธอไม่ชอบอะไรเขานักหนา หากจะเป็นเพื่อนกับเธอต้องทำอย่างไร เธอจึงบอกเงื่อนไขที่เหมือนทำให้เขาต้องเปลี่ยนชีวิตของตัวเองทั้งชีวิตใหม่ ซึ่งได้พลั้งปากออกไปอย่างไม่ทันได้คิดว่า ถ้าเขาทำได้ต่อให้เป็นแฟนก็ยังไหว
เขาจึงถือว่าถ้าเขาทำทุกอย่างครบเงื่อนไขทั้งหมดแล้ว เธอต้องยอมรับเขาเป็นแฟนด้วย นั่นคือสัญญาระหว่างเขาและเธอ
เขาจะเอาชนะใจเธอได้รึเปล่า ติดตามได้เลยค่า...
เขาจึงถือว่าถ้าเขาทำทุกอย่างครบเงื่อนไขทั้งหมดแล้ว เธอต้องยอมรับเขาเป็นแฟนด้วย นั่นคือสัญญาระหว่างเขาและเธอ
เขาจะเอาชนะใจเธอได้รึเปล่า ติดตามได้เลยค่า...
Tags: คือสัญญา
ตอน: ตอนที่1
เสียงวิ่งลงบันไดโครมคราม ทำให้สองหนุ่มที่นั่งอยู่โซฟายาวชั้นล่างต้องแหงนคอมอง
“พี่ปราม!”
เสียงเด็กสาวตะโกนเรียกพี่ชายด้วยความดีใจดังตามมาพร้อมกันกับเสียงฝีเท้า
“พี่…ปรา…ม…ม”
เธอเบาเสียงลงเมื่อเห็นปฏิการเพื่อนหนุ่มของพี่ชายนั่งอยู่ข้าง ๆ ใบหน้าร่าเริงของสาวน้อยหุบลงทันที
“มีอะไรปริม! แหกปากซะลั่นบ้านเลย” ปรามดุน้องสาว
“ไม่มีค่ะ!”
เธอกระแทกเสียงอย่างอารมณ์เสีย หมดอารมณ์ที่จะบอกเล่าเรื่องราวที่อยากบอกพี่ชาย เมื่อเห็นหน้าเพื่อนพี่ชาย แถมกลับรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที ปริมเฉิดหน้า คอตั้งเดินลงบันได เดินซวบ ๆ ออกจากประตูไป
“เบื่อจริ๊ง….อีกตานี่มาอีกแล้ว” เธอบ่นเมื่อก้าวออกมาพ้นประตู
“เฮอะ! ทำเป็นศิลปินไว้ผมยาว ใส่ต่างหูข้างเดียว เกลียดจริง ๆ เลย เชอะ! ทำเป็นเท่…โธ่!! หล่อตายเลย หมั่นไส้!” ปริมเตะต้นหญ้าหน้าบ้านอย่างเคือง ๆ เธอไม่ชอบขี้หน้าเพื่อนพี่ชายคนนี้เอาเสียเลย
“ของอีตานั่นแน่” สายตาเหลือบไปเห็นรองเท้าผ้าใบเก่า ๆ คู่หนึ่งวางอยู่
“ฮื่ม! ต้องหาเรื่องแกล้งอีก จะได้เลิกมาเสียที เบื่อขี้หน้าชะมัด พี่ปรามไม่เป็นอันทำอะไรพอดี มาอยู่ได้! บางทีก็มานั่งเศร้า ๆ ซึม ๆ พี่ปรามละก้อ…อดทนจั๊ง…ปลอบได้ปลอบดี แล้วไง ไม่เห็นหมอนั่นดีขึ้นเลย เหมือนเดิม หนักกว่าเดิมสิไม่ว่า” ปริมบ่นกระปอดกระแปดอยู่คนเดียว คายหมากฝรั่งที่เคี้ยวไว้นานแล้ว ยัดใส่รองเท้าของอีกตาผมยาว
“เอาแค่เบาะ ๆ ละกันวันนี้” เธอตบไม้ตบมือเปาะแปะ เป็นอันเสร็จกระบวนการ นึกถึงภาพอีตาศิลปินผมยาวใส่รองเท้าแล้วดึงออกมา ปริมก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคักอย่างสะใจ คลายความโมโหเขาไปได้บ้าง
วันต่อมาหนุ่มผมยาวก็ยังมาที่บ้านปรามอย่างเคย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขณะเดินเข้าบ้านเขาสวนกับปริม
“ไง! เมื่อวานคงสนุกมากล่ะสิ!” เขานึกโกรธเธออยู่เหมือนกันที่แอบเอาหมากฝรั่งมายัดใส่รองเท้าของเขาเมื่อวานนี้
ปริมยักไหล่ “นายยังไม่เข็ดที่จะมาที่นี่อีกหรือไง ระวังตัวให้ดีละกัน นายจะเจอดีกว่านี้อีก” พูดจบก็สะบัดหน้าเดินจากไป ราวกับคู่แค้นที่ไม่มีวันญาติดีกันได้
เขาส่ายหัว พร้อมกับถอนหายใจช้า ๆ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอปริมแกล้ง และไม่ใช่ครั้งเดียวที่เธอพูดจาไม่เป็นมิตรเอาเสียเลยแบบนี้ แต่เขาก็ยังอยากมาที่นี่ มันคงดีกว่าการทนอยู่บ้าน บ้านที่ไม่เคยเป็นบ้าน ไม่เคยเป็นครอบครัวที่อบอุ่น ยังไงที่นี่ก็ยังมีปราม เพื่อนที่คอยให้กำลังใจเขาตลอดมา แม้น้องสาวตัวแสบจะดูไม่ชอบขี้หน้าเขานัก แต่เขาไม่แคร์ และไม่เคยใส่ใจ บางทีมันอาจทำให้ชีวิตเงียบเหงา ซังกะตายของเขามีสีสันขึ้นมาบ้าง เขาไม่เคยบอกปรามสักครั้งเรื่องปริมคอยแกล้งเขาต่าง ๆ นา ๆ เพราะไม่อยากให้เธอโดนดุ และมันก็คงทำให้เธอเกลียดขี้หน้าเขามากขึ้น หากเขาจะทำตัวเป็นคนช่างฟ้องเช่นนั้น
หลายวันต่อมา….
หลังจากที่หนุ่มผมยาวกลับไปแล้ว ปริมถูกเรียกมาสอบสวน และถูกต่อว่าจากพี่ชายอย่างหนัก
“ปริม! เธอแกล้งเอาหมามุ่ยไปใส่รองเท้าปฏิการใช่มั้ย!”
“ใช่ค่ะ!” ปริมตอบชัดถ้อยชัดคำหนักแน่น
“เขาฟ้องพี่ล่ะสิ!” เธอยังอดที่จะเหน็บแนมเขาไม่ได้
“เขาไม่ต้องบอกพี่ก็รู้ แม้เขาจะห้ามพี่ด้วยซ้ำว่าไม่ให้ดุเธอ แต่มันเกินไป พี่ต้องทำโทษเธอ ฐานทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อน พี่จะหักค่าขนมเธอออกครึ่งหนึ่ง!”
“พี่ปราม! แล้วพี่ไม่เดือดร้อนหรือคะ ที่ต้องคอยดูแล คอยปลอบใจนายนั่น! ปริมไม่เห็นเขาจะดีขึ้นเลย บางทียังเมาแอ๋ให้พี่แบกพาไปส่งบ้าน เขามีอะไรดีคะ พี่ถึงห่วงใยเขานักหนา” ปริมนึกระอาคนที่ใช้เหล้าดับทุกข์เหลือเกิน มีแต่คนหลอกตัวเอง ไม่กล้ายอมรับความจริงเท่านั้นที่ใช้วิธีนี้
“เพราะเขาเป็นเพื่อนพี่ไงล่ะ พี่เคยเล่าเรื่องครอบครัวปฏิการให้ฟังแล้วนี่ ปริมยังไม่เข้าใจอีกเหรอ มันต้องใช้เวลาหน่อยปริม เข้าใจไหม” ปรามพยายามอธิบายให้ปริมเข้าใจอย่างใจเย็น
“ไม่เข้าใจค่ะ! ปริมไม่เข้าใจ!” ปริมกระแทกเสียงแล้ววิ่งตึงตังขึ้นบันไดไป
ปรามถอนหายใจหนัก ๆ ในความดื้อรั้นของน้องสาว สายตายังมองตามร่างสาวน้อยที่หายลับขึ้นไปชั้นบน
“ปริมคงไม่รู้หรอก ตอนที่พ่อกับแม่แยกทางกัน พี่รู้สึกยังไง พี่ต้องเข้มแข็ง พี่ต้องคอยปลอบเธอ และปลอบหัวใจตัวเอง พี่อยากมีใครคอยปลอบใจ คอยให้กำลังใจ แต่พี่ไม่มี ปฏิการเขาก็เหมือนกัน พี่เข้าใจความรู้สึกของเขา พี่จะต้องช่วยเขา” เขาละสายตามามองรูปถ่ายคู่กันของพ่อกับแม่ที่แขวนอยู่ที่ฝาผนัง มันคงเป็นแค่อดีตที่เคยอยู่ร่วมกันเท่านั้น
“สักวัน…ปริมจะเข้าใจ”
===============
ปฏิการหายหน้าไปหลายวัน เนื่องจากแพ้หมามุ่ยเอามาก ๆ แต่เขาก็ยังไม่เข็ดที่จะมาที่นี่อีก และวันนี้เขาตั้งใจจะสะสางหนี้แค้นกับปริมเสียที
“อย่าให้เจอนะปริม! คราวนี้ฉันจัดการเธอแน่! เด็กอะไร้! แกล้งได้แกล้งดี” ชายหนุ่มคำรามอยู่ในลำคอ ตีสีหน้าเครียดจัด ขณะเดินเข้าอาณาเขตสวนผลไม้ของบ้านคนที่เขาจะมาแก้แค้น กวาดสายตาไปทั่วบริเวณ และแล้วสายตาของเขาก็ปราดไปพบคู่แค้นคนละสายโลหิต ปริมกำลังนั่งร้องเพลงอย่างสบายอารมณ์อยู่ที่แคร่ใต้ต้นมะม่วงหน้าบ้าน ปฏิการลอบเดินไปหาทางข้างหลังอย่างเงียบกริบ แล้วคว้าต้นแขนของคู่อริเอาไว้
ปริมสะดุ้งเฮือก!!
หันขวับมามองด้วยสายตาตกใจ พร้อมกับลุกขึ้นจากแคร่
“โอ๊ย! ปล่อยนะ เจ็บ……บ”
มือแข็งแรงของคนหนุ่มบีบแขนเล็ก ๆ ของเธอไว้แน่นจนรู้สึกเจ็บ
เธอพยายามยื้อแขนตัวเองออกมา ทั้งสะบัดทั้งดึงแขนจนสุดแรง แต่ไม่อาจต้านทานแรงของชายหนุ่ม
“เจ็บหรอ! ก็รู้ไว้ซะบ้างว่า คนอื่นเขาก็เจ็บเป็นเหมือนกัน เที่ยวแกล้งฉันดีนัก!”
ปริมจ้องหน้าเขาเขม็ง “นายจะรักแกเด็ก รังแกคนอ่อนแอกว่า ไม่อายเขารึไง”
ปฏิการหัวเราะ
“ฮึ! เธอเหรอเด็ก อายุ 20 แล้วมิใช่รึ! บรรลุนิติภาวะแล้ว ถึงเธอจะเป็นน้องฉันตั้ง 3-4 ปีก็เถอะ วันนี้ฉันขอจับเธอตีก้นซะให้เข็ด จะได้หลาบจำเสียบ้าง” เขายังพูดไม่ทันจบ ปริมเอาตัวเองกระแทกเขาสุดแรงเกิด จนชายหนุ่มเซล้มลงอย่างไม่ทันตั้งตัว แล้วรีบวิ่งหนีเข้าไปในสวนผลไม้ทันที
ปฏิการลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“อย่าหนีนะ! ยัยเด็กบ้า!” เขาวิ่งตามอย่างไม่ลดละ
================
“พี่ปราม!”
เสียงเด็กสาวตะโกนเรียกพี่ชายด้วยความดีใจดังตามมาพร้อมกันกับเสียงฝีเท้า
“พี่…ปรา…ม…ม”
เธอเบาเสียงลงเมื่อเห็นปฏิการเพื่อนหนุ่มของพี่ชายนั่งอยู่ข้าง ๆ ใบหน้าร่าเริงของสาวน้อยหุบลงทันที
“มีอะไรปริม! แหกปากซะลั่นบ้านเลย” ปรามดุน้องสาว
“ไม่มีค่ะ!”
เธอกระแทกเสียงอย่างอารมณ์เสีย หมดอารมณ์ที่จะบอกเล่าเรื่องราวที่อยากบอกพี่ชาย เมื่อเห็นหน้าเพื่อนพี่ชาย แถมกลับรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที ปริมเฉิดหน้า คอตั้งเดินลงบันได เดินซวบ ๆ ออกจากประตูไป
“เบื่อจริ๊ง….อีกตานี่มาอีกแล้ว” เธอบ่นเมื่อก้าวออกมาพ้นประตู
“เฮอะ! ทำเป็นศิลปินไว้ผมยาว ใส่ต่างหูข้างเดียว เกลียดจริง ๆ เลย เชอะ! ทำเป็นเท่…โธ่!! หล่อตายเลย หมั่นไส้!” ปริมเตะต้นหญ้าหน้าบ้านอย่างเคือง ๆ เธอไม่ชอบขี้หน้าเพื่อนพี่ชายคนนี้เอาเสียเลย
“ของอีตานั่นแน่” สายตาเหลือบไปเห็นรองเท้าผ้าใบเก่า ๆ คู่หนึ่งวางอยู่
“ฮื่ม! ต้องหาเรื่องแกล้งอีก จะได้เลิกมาเสียที เบื่อขี้หน้าชะมัด พี่ปรามไม่เป็นอันทำอะไรพอดี มาอยู่ได้! บางทีก็มานั่งเศร้า ๆ ซึม ๆ พี่ปรามละก้อ…อดทนจั๊ง…ปลอบได้ปลอบดี แล้วไง ไม่เห็นหมอนั่นดีขึ้นเลย เหมือนเดิม หนักกว่าเดิมสิไม่ว่า” ปริมบ่นกระปอดกระแปดอยู่คนเดียว คายหมากฝรั่งที่เคี้ยวไว้นานแล้ว ยัดใส่รองเท้าของอีกตาผมยาว
“เอาแค่เบาะ ๆ ละกันวันนี้” เธอตบไม้ตบมือเปาะแปะ เป็นอันเสร็จกระบวนการ นึกถึงภาพอีตาศิลปินผมยาวใส่รองเท้าแล้วดึงออกมา ปริมก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะคิกคักอย่างสะใจ คลายความโมโหเขาไปได้บ้าง
วันต่อมาหนุ่มผมยาวก็ยังมาที่บ้านปรามอย่างเคย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขณะเดินเข้าบ้านเขาสวนกับปริม
“ไง! เมื่อวานคงสนุกมากล่ะสิ!” เขานึกโกรธเธออยู่เหมือนกันที่แอบเอาหมากฝรั่งมายัดใส่รองเท้าของเขาเมื่อวานนี้
ปริมยักไหล่ “นายยังไม่เข็ดที่จะมาที่นี่อีกหรือไง ระวังตัวให้ดีละกัน นายจะเจอดีกว่านี้อีก” พูดจบก็สะบัดหน้าเดินจากไป ราวกับคู่แค้นที่ไม่มีวันญาติดีกันได้
เขาส่ายหัว พร้อมกับถอนหายใจช้า ๆ ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจอปริมแกล้ง และไม่ใช่ครั้งเดียวที่เธอพูดจาไม่เป็นมิตรเอาเสียเลยแบบนี้ แต่เขาก็ยังอยากมาที่นี่ มันคงดีกว่าการทนอยู่บ้าน บ้านที่ไม่เคยเป็นบ้าน ไม่เคยเป็นครอบครัวที่อบอุ่น ยังไงที่นี่ก็ยังมีปราม เพื่อนที่คอยให้กำลังใจเขาตลอดมา แม้น้องสาวตัวแสบจะดูไม่ชอบขี้หน้าเขานัก แต่เขาไม่แคร์ และไม่เคยใส่ใจ บางทีมันอาจทำให้ชีวิตเงียบเหงา ซังกะตายของเขามีสีสันขึ้นมาบ้าง เขาไม่เคยบอกปรามสักครั้งเรื่องปริมคอยแกล้งเขาต่าง ๆ นา ๆ เพราะไม่อยากให้เธอโดนดุ และมันก็คงทำให้เธอเกลียดขี้หน้าเขามากขึ้น หากเขาจะทำตัวเป็นคนช่างฟ้องเช่นนั้น
หลายวันต่อมา….
หลังจากที่หนุ่มผมยาวกลับไปแล้ว ปริมถูกเรียกมาสอบสวน และถูกต่อว่าจากพี่ชายอย่างหนัก
“ปริม! เธอแกล้งเอาหมามุ่ยไปใส่รองเท้าปฏิการใช่มั้ย!”
“ใช่ค่ะ!” ปริมตอบชัดถ้อยชัดคำหนักแน่น
“เขาฟ้องพี่ล่ะสิ!” เธอยังอดที่จะเหน็บแนมเขาไม่ได้
“เขาไม่ต้องบอกพี่ก็รู้ แม้เขาจะห้ามพี่ด้วยซ้ำว่าไม่ให้ดุเธอ แต่มันเกินไป พี่ต้องทำโทษเธอ ฐานทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อน พี่จะหักค่าขนมเธอออกครึ่งหนึ่ง!”
“พี่ปราม! แล้วพี่ไม่เดือดร้อนหรือคะ ที่ต้องคอยดูแล คอยปลอบใจนายนั่น! ปริมไม่เห็นเขาจะดีขึ้นเลย บางทียังเมาแอ๋ให้พี่แบกพาไปส่งบ้าน เขามีอะไรดีคะ พี่ถึงห่วงใยเขานักหนา” ปริมนึกระอาคนที่ใช้เหล้าดับทุกข์เหลือเกิน มีแต่คนหลอกตัวเอง ไม่กล้ายอมรับความจริงเท่านั้นที่ใช้วิธีนี้
“เพราะเขาเป็นเพื่อนพี่ไงล่ะ พี่เคยเล่าเรื่องครอบครัวปฏิการให้ฟังแล้วนี่ ปริมยังไม่เข้าใจอีกเหรอ มันต้องใช้เวลาหน่อยปริม เข้าใจไหม” ปรามพยายามอธิบายให้ปริมเข้าใจอย่างใจเย็น
“ไม่เข้าใจค่ะ! ปริมไม่เข้าใจ!” ปริมกระแทกเสียงแล้ววิ่งตึงตังขึ้นบันไดไป
ปรามถอนหายใจหนัก ๆ ในความดื้อรั้นของน้องสาว สายตายังมองตามร่างสาวน้อยที่หายลับขึ้นไปชั้นบน
“ปริมคงไม่รู้หรอก ตอนที่พ่อกับแม่แยกทางกัน พี่รู้สึกยังไง พี่ต้องเข้มแข็ง พี่ต้องคอยปลอบเธอ และปลอบหัวใจตัวเอง พี่อยากมีใครคอยปลอบใจ คอยให้กำลังใจ แต่พี่ไม่มี ปฏิการเขาก็เหมือนกัน พี่เข้าใจความรู้สึกของเขา พี่จะต้องช่วยเขา” เขาละสายตามามองรูปถ่ายคู่กันของพ่อกับแม่ที่แขวนอยู่ที่ฝาผนัง มันคงเป็นแค่อดีตที่เคยอยู่ร่วมกันเท่านั้น
“สักวัน…ปริมจะเข้าใจ”
===============
ปฏิการหายหน้าไปหลายวัน เนื่องจากแพ้หมามุ่ยเอามาก ๆ แต่เขาก็ยังไม่เข็ดที่จะมาที่นี่อีก และวันนี้เขาตั้งใจจะสะสางหนี้แค้นกับปริมเสียที
“อย่าให้เจอนะปริม! คราวนี้ฉันจัดการเธอแน่! เด็กอะไร้! แกล้งได้แกล้งดี” ชายหนุ่มคำรามอยู่ในลำคอ ตีสีหน้าเครียดจัด ขณะเดินเข้าอาณาเขตสวนผลไม้ของบ้านคนที่เขาจะมาแก้แค้น กวาดสายตาไปทั่วบริเวณ และแล้วสายตาของเขาก็ปราดไปพบคู่แค้นคนละสายโลหิต ปริมกำลังนั่งร้องเพลงอย่างสบายอารมณ์อยู่ที่แคร่ใต้ต้นมะม่วงหน้าบ้าน ปฏิการลอบเดินไปหาทางข้างหลังอย่างเงียบกริบ แล้วคว้าต้นแขนของคู่อริเอาไว้
ปริมสะดุ้งเฮือก!!
หันขวับมามองด้วยสายตาตกใจ พร้อมกับลุกขึ้นจากแคร่
“โอ๊ย! ปล่อยนะ เจ็บ……บ”
มือแข็งแรงของคนหนุ่มบีบแขนเล็ก ๆ ของเธอไว้แน่นจนรู้สึกเจ็บ
เธอพยายามยื้อแขนตัวเองออกมา ทั้งสะบัดทั้งดึงแขนจนสุดแรง แต่ไม่อาจต้านทานแรงของชายหนุ่ม
“เจ็บหรอ! ก็รู้ไว้ซะบ้างว่า คนอื่นเขาก็เจ็บเป็นเหมือนกัน เที่ยวแกล้งฉันดีนัก!”
ปริมจ้องหน้าเขาเขม็ง “นายจะรักแกเด็ก รังแกคนอ่อนแอกว่า ไม่อายเขารึไง”
ปฏิการหัวเราะ
“ฮึ! เธอเหรอเด็ก อายุ 20 แล้วมิใช่รึ! บรรลุนิติภาวะแล้ว ถึงเธอจะเป็นน้องฉันตั้ง 3-4 ปีก็เถอะ วันนี้ฉันขอจับเธอตีก้นซะให้เข็ด จะได้หลาบจำเสียบ้าง” เขายังพูดไม่ทันจบ ปริมเอาตัวเองกระแทกเขาสุดแรงเกิด จนชายหนุ่มเซล้มลงอย่างไม่ทันตั้งตัว แล้วรีบวิ่งหนีเข้าไปในสวนผลไม้ทันที
ปฏิการลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“อย่าหนีนะ! ยัยเด็กบ้า!” เขาวิ่งตามอย่างไม่ลดละ
================
ริเศรษฐ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ม.ค. 2556, 03:34:29 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ม.ค. 2556, 03:40:12 น.
จำนวนการเข้าชม : 1513
| ตอนที่2 >> |
เทียนจันทร์ 18 ม.ค. 2556, 18:13:22 น.
แวะมาทักทายค่ะ เนื้อเรื่องน่าจะสนุกนะคะ
แวะมาทักทายค่ะ เนื้อเรื่องน่าจะสนุกนะคะ
ริเศรษฐ์ 18 ม.ค. 2556, 19:03:13 น.
ขอบคุณค่ะ สวัสดีปีใหม่นะคะ ^_^
ขอบคุณค่ะ สวัสดีปีใหม่นะคะ ^_^
ไม้เอก 18 ม.ค. 2556, 19:44:56 น.
รอติดตามอยู่นะคะ ^^
รอติดตามอยู่นะคะ ^^
ริเศรษฐ์ 18 ม.ค. 2556, 20:31:03 น.
ขอบคุณค่า...อาทิตย์หน้าจะรีบเอาตอนต่อไปมาลงนะคะ ^^
ขอบคุณค่า...อาทิตย์หน้าจะรีบเอาตอนต่อไปมาลงนะคะ ^^