My Lovely ล็อกหัวใจนายน่ารัก
อ๊ายยยย~ นี่มันสุดยอดเรื่องมหัศจรรย์ของโลก (เล็กๆ ของฉัน) เลยใช่มั้ยเนี่ย ก็อยู่ๆ อีตา 'ยูเค' เด็กน้อยที่เคยวิ่งมาสารภาพรักกับฉันเมื่อวัยเด็ก ดันกลับมาที่เมืองไทยหลังจากที่หายไปอยู่ที่อเมริกาซะนานและฉันก็เพิ่งรู้ด้วยว่าหมอนี่กลับมาในฐานะนักร้องดังหรือซุปเปอร์สตาร์ของใครหลายๆ คนนั่นเอง O.O แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือ หมอนั่นดันมาอาศัยอยู่ห้องข้างๆ ฉันแถมยังคอยมาก่อกวนฉันได้ทุกวี่ทุกวัน -*- ถามจริงเถอะ นายจะทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของ ‘เอเจ้’ คนนี้วายตายเลยใช่มั้ยเนี่ย >///<
Tags: รัก หวานแหวว สุดเซี้ยว
ตอน: เธอคนนั้นชื่อเอเจ้
“เฮ้ เอเจ้เร็วๆ เข้าสิเร็วๆ เข้า” ริรินวิ่งเข้าดึงแขนฉันให้กึ่งเดินกึ่งวิ่ง ให้ตายสินี่เราอายุยี่สิบเอ็ดแล้วนะ มัวแต่มาวิ่งเล่นเป็นเด็กๆ อยู่นั่นแหละ อายคนอื่นบ้างเหอะ -*-
ฉันถูกยัยริรินบังคับให้มาเจอกันที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่ๆ แห่งหนึ่ง ยัยนั่นบอกว่ามีอะไรจะเซอร์ไพรส์ให้รีบมาที่นี่ด่วนๆ แถมยังบังคับให้ฉันใส่เสื้อยืดเหมือนกับเธอที่มีสกีนรูปตัวการ์ตูนหัวแดง ตาโตๆ ปากสวยๆ น่ารักๆ นี่อีก
จึ๋ยยย พอพูดถึงปากสวยๆ ก็นึกถึงเจ้าเด็กนั่นขึ้นมาเลย
เจ้าเด็กที่เคยมาสารภาพรักกับฉันน่ะ -///-
“จะรีบไปไหนของแกเนี่ย”
“แกทำให้เราสายเพราะงั้นแกรออยู่ตรงนี้แป๊บนึง เดี๋ยวฉันมา” ริรินพาฉันวิ่งมาถึงหน้ากระจกห้องโถงใหญ่ๆ ซึ่งข้างในมีคนอยู่จำนวนหนึ่ง ที่ใส่เสื้อแบบเดียวกับฉันกับริริน ส่วนข้างนอกก็เต็มไปด้วยฝูงคนที่ยืนอออยู่ข้างหน้า ซึ่งฉันล่ะงงจริงๆ เลยว่าวันนี้มันเป็นวันอะไรกันแน่ ทำไมคนถึงมาที่นี่กันเยอะจริง
ริรินวิ่งหายเข้าไปในฝูงคนก่อนจะวิ่งกลับออกมาดึงแขนฉันให้เดินตามเข้าไปข้างใน
“เข้าไปกันเถอะ” ริรินดึงฉันเข้าไปข้างในห้องโถงนั่นแบบงงๆ ก่อนจะเดินไปนั่งตรงที่เหลือที่ว่างอยู่สองที่พอดี “เกือบไม่ทันซะแล้ว”
“แกวิ่งไปไหนมาน่ะ”
“ไม่ต้องรู้หรอกน่า” (เพราะคนเขียนเองก็ไม่รู้เหมือนกัน) “รู้แค่ว่าฉันส่งชื่อไปขอดูรายการ ‘คุยกับซุปตาร์’ แบบสดๆ มา…”
“แล้วแกก็ได้สินะ -*-”
“ก็ใช่น่ะสิ ดีนะที่ทางรายการให้ผู้โชคดีพาคนมาร่วมสนุกได้อีกคนน่ะ เพราะงั้นแกต้องขอบคุณฉันที่เลือกแก”
“จ้า ฉันโคตรจะอยากมาเลย” ฉันทำหน้าสุดซึ้งใส่ริริน
ริรินเป็นพวกคลั้งดารานักร้องมาก เธอมักจะส่งชื่อไปร่วมสนุกแบบนี้บ่อยๆ (แต่น้อยครั้งที่จะได้) เราเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เด็ก ยัยนี่มักชอบหนีที่บ้านมาอยู่แมนชั่นกับฉันเป็นประจำ เนื่องจากฉันอาศัยอยู่คนเดียวเพราะพ่อกับแม่ไปทำธุรกิจส่วนตัวอยู่ที่เชียงใหม่ ริรินจึงชอบหาข่าวเกี่ยวกับดารา (ที่ฉันไม่ค่อยจะสนใจเท่าไหร่) มาอัพเดทให้ฉันฟังอยู่เสมอๆ
แต่ดูคราวนี้ยัยนี่จะตื่นเต้นเป็นพิเศษนะ
“เอเจ้ ทายสิคราวนี้ใครมา” ริรินหันมาถามฉันอย่างที่เธอชอบทำประจำ
“ไม่รู้อ่ะ”
“ทายหน่อยสิ”
“เดาไม่ถูกหรอก”
“งันฉันใบ้ให้ก็ได้ เขาคนนั้นเป็นนักร้องดังในอเมริกา…” ริรินทำหน้าเพ้อฝันก่อนจะหันมามองฉันเหมือนถามนัยๆ ว่า ‘รู้หรือยัง’ ฉันจึงได้แต่ส่ายหน้า
( . . ) ( . . ) ( . . ) ( . . )
“เขาเป็นลูกครึ่งไทย-อเมริกัน-ญี่ปุ่น…”
“คุ้นๆ แฮะ” ริรินทำหน้ามีความหวัง มันก็คุ้นๆ จริงๆนั่นแหละ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก “นึกไม่ออกอ่ะ”
“เฮ้อออ งั้นฉันจะใบ้ให้อีกข้อก็ได้ เขาเคยเรียนอยู่ที่โรงเรียนเก่าเราด้วย พอนึกออกหรือยัง”
“ไม่เลย” ใครกันนะเคยอยู่โรงเรียนเราด้วย ยัยนี่ทำหน้าหงอๆ ก่อนจะยิ้มแฉ่งออกมาเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก
“อ๊ะ คราวนี้ฉันเชื่อว่าแกต้องจำเขาได้แน่ๆ คำใบ้สุดท้าย…”
“ไม่เอา ไม่เล่นแล้ว” ฉันโพล่งขึ้นมาโดยไม่รอให้ริรินพูดจบ
“อะไรอ่ะ T^T ฟังก่อนสิ”
“ไม่เอา”
“นะๆ คำใบ้สุดท้ายแล้วถ้าแกเดาไม่ถูกฉันจะไม่ถามอีกเลย”
“ไม่!”
“เอเจ้ TT^TT”
อยู่ๆ ก็มีดนตรีดังขึ้นทำให้ฉันกับริรินหันไปมองบนเวทีต่ำๆ ที่มีผู้ชายคนหนึ่งขึ้นมาร้องเพลงภาษาอังกฤษที่ฉันฟังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่มันเรียกเสียงกรี๊ดจากคนข้างล่างได้ดีทีเดียว
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
แต่พอฉันมองผู้ชายหน้าหล่อๆ หัวแดงๆ นั่นชัดๆ ก็ต้องตกใจ
นะ…นั่นมัน =[]=
“นี่ไงล่ะ คำใบ้สุดท้าย ^-^” ริรินกระทุ้งศอกใส่ฉันเบาๆ ขณะที่ฉันกำลังนั่งอึ้งมองคนบนเวที
ยูเค!!!
เจ้าเด็กนั่นมาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย O-O
ฉันนั่งมองยูเคที่ร้องเพลงอยู่บนเวทีอึ้งๆ จนกระทั่งเพลงนั้นจบลง ยูเคโปรยยิ้มน่ารักๆ ให้สาวๆ ที่นั่งอยู่ข้างล่างซึ่งเรียกเสียงกรี๊ดได้เป็นอย่างดี พิธีกรชายหญิงสองคนที่เพิ่งเดินขึ้นมาบนเวทีก็เชิญเขาไปนั่งบนโซฟากำมะหยี่สีแดงสุดหรู ก่อนจะเริ่มพูดคุยกัน นี่ฉันควรจะขอบคุณยัยผู้หญิงข้างหน้านะเพราะหล่อนชูป้ายอันเบอเริ่มที่น่าจะบังฉันมิด…
หรือเปล่า T^T
“ริริน ฉันว่าเรากลับกันเถอะ T^T” ฉันกระตุกแขนเสื้อริรินยิกๆ
“จะรีบกลับไปไหน ดูก่อนสิไม่ถึงชั่วโมงหรอก แล้วอีกอย่างนะเขาห้ามคนในออก”
“ไม่จริง”
“จริง! แกเป็นอะไรเนี่ย”
“ทำไมแกไม่บอกฉันล่ะ ว่าแกจะพาฉันมาดูเจ้าเด็กนั่นน่ะ”
“เด็กไหน? ยูเคน่ะเหรอ”
“ก็ใช่น่ะเซ่ T^T”
“อ้าว ฉันก็นึกว่าแกอยากเจอเขาซะอีก =O=”
อยากเจอบ้าอะไรล่ะ ฉันยังไม่พร้อมมมมม
“เรากลับบ้านกันนะ บอกแมวป่วยหมาตายก็ได้ นะๆ T^T”
“=*=”
ฉันยังไม่พร้อมจะเจอหมอนั่นจริงๆ นะ บอกตามตรงเลยฉันเขิน -///- ก็ยูเคตอนโตน่ะหล่อมาก แม้จะถอดแบบมาจากตอนเด็กๆ นิดหน่อย แต่ไอ้ความสูงความขาวและหุ่นที่ดียิ่งกว่านายแบบนั่นทำให้เจ้าเด็กนี่ดูดีขึ้นเป็นกอง
ง่ะ นี่ฉันกำลังหลงปลื้มเจ้าเด็กแก่แดดนี่หรือเปล่าน่ะ
“ริริน เรากลับบ้านกันเถอะนะ”
“เอเจ้ แกอย่าบ่นสิฉันกำลังตั้งใจเก็บข้อมูลของยูเคนะ” แต่ตอนนี้ฉันไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว “แกควรจะดีใจไม่ใช่เหรอที่มีคนหล่อๆ อย่างยูเคเคยมาสารภาพรักน่ะ”
“T^T”
ริรินหันไปปสนใจกลับภาพตรงหน้าต่อ ยูเคที่กำลังให้สัมภาษณ์ ทุกอย่างที่เขาทำ เขาหัวเราะหรือแม้แต่เวลาที่เขาเกาหัวเพราะไม่เข้าใจคำถามโง่ๆ ที่พิธีกรถาม ทุกๆ อย่างมันดูน่ารักไปหมด และมันทำให้ฉันใจเต้น!!!
ฉะ…ฉันอยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้ว TT^TT
“ในนี้มีห้องน้ำหรือเปล่า” ฉันสะกิดริริน ยัยนี่หันมามองฉันเคืองๆ แต่ก็ยอมตอบ
“มี”
“งั้นฉันไปอยู่ในห้องน้ำนะ”
“จะบ้าหรือไง แกจะอยู่ในนั้นเป็นชั่วโมงๆ เนี่ยนะ”
“ไหนแกบอกไม่ถึงชั่วโมงไง”
“เอาน่าเอเจ้ แกนั่งฟังอยู่ตรงนี้แหละ เขาไม่เห็นแกหรอก”
“หมอนั่นจำฉันไม่ได้อยู่แล้ว”
“แล้วแกจะกลัวอะไร”
“เปล่าซักหน่อย ฉันแค่ไม่อยากเจอ”
“นะๆ อยู่ก่อนเหอะ”
ริรินกลับไปสนใจกับยูเคต่อฉันจึงได้แต่นั่งก้มหน้าหงุด (ไม่กล้าเงยหน้ามอง) ฟังทุกคำถามที่พิธีกรถามกับยูเคและแต่ล่ะคำตอบของเราก็ตรงไปตรงมาจนน่าประทับใจ จนกระทั่งมาถึงคำถามที่ว่า…
“ว่าแต่น่ารักอย่างนี้คุณยูเคเคยมีรักแรกหรือเปล่าคะ ^^”
อึก =[]= <= ฉัน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ^///^ <= แฟนคลับหลายๆ คน
“เคยครับ”
“ฉันว่าต้องเป็นแกแน่ๆ เลยว่ะ” ริรินหันมากระซิบใส่ฉัน
“มะ…ไม่ใช่หรอก”
“ตอนนั้นผมอยู่เกรดเจ็ด เธออายุมากกว่าผมสามปี และตอนนี้…ผมก็ยังชอบเธออยู่ ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
“นั่นไง ”
“O///O”
“ช่วยเล่าให้พวกเราฟังหน่อยได้มั้ยครับ” พิธีกรผู้ชายถามยูเคก่อนที่เขาจะ…ยิ้ม
“ตอนนั้นเธออยู่เกรดเก้าครับ ผมเคยวิ่งไปสารภาพรักกับเธอแต่เธอกับวิ่งหนีผมซะงั้น ^^”
“แล้วเธอรับรักคุณหรือเปล่าคะ”
“เธอคงมองว่าผมเด็กน่ะครับเธอจึงไม่รับรักผมแถมเธอยังให้ช็อกโกแลตผมด้วย ฮ่ะๆ ผมนี่เด็กจริงๆ เลยนะครับตอนนั้นที่ผมไม่รู้จะทำยังไงดีจึงแนะนำตัวกับเธอบอกว่าผมชอบกินอะไร ชอบสีไหน และก็บอกว่าผมจะไปเรียนต่อที่อเมริกาคงจะไม่ได้เจอเธออีก…สุดท้ายผมก็ถามว่าเธอชื่ออะไร…”
“เธอชื่ออะไรคะ O_o”
“เธอชื่อ…”
“เอเจ้!!! นั่นแกจะไปไหน…”
ริรินเรียกฉันเสียงดังและรีบเอามือมาฉุดแขนฉันไว้ เมื่อเห็นฉันลุกออกจากที่นั่ง ทำให้ทุกคนที่นั่งเงียบเพื่อรอฟังว่ารักแรกของยูเคเป็นใครหันมามองทางฉันที่ยืนอยู่เป็นตาเดียว…
รวมถึงเขาคนนั้นด้วย
ฉันหันกลับไปสบตากับยูเคพอดิบพอดีกับที่เขาหันมามองฉัน เขามองฉันแบบอึ้งๆ อึ้งแบบจำได้หรือจำไม่ได้ฉันก็ไม่แน่ใจ ฉันจึงนั่งลงที่ก่อนจะเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีหมอนั่น แล้วหันไปตำหนิยัยริริน
“แกจะตะโกนทำไม”
“ก็ฉันตกใจนี่ อยู่ๆ แกก็ลุกพรวดพราด”
“ฉันแค่จะไปเข้าห้องน้ำ…”
…
“เอ่อ…คุณยูเคคะ” พิธีกรสาวเริ่มหันไปเรียกสติยูเคที่จ้องฉันตาไม่กระพริบ ก่อนที่เขาจะละสายตาจากฉันและหันไปสนใจกับพิธีกรพวกนั้นต่อ
ฉันเห็นเขาแอบรอบยิ้มด้วยแหละ
“อะไรนะครับ”
“เอ่อ…ตกลงเธอชื่อ…”
“อ้อ เธอชื่อ…”
“…”
“เอเจ้”
“คะ?”
“ชื่อของเธอคนนั้นคือเอเจ้ครับ”
“เอ๋?”
อยู่ๆ ยูเคก็ลุกขึ้นแล้วมองมาทางฉัน
อะ…ไอ้หมอนี่ อย่าบอกนะ…
ฉันถูกยัยริรินบังคับให้มาเจอกันที่ห้างสรรพสินค้าใหญ่ๆ แห่งหนึ่ง ยัยนั่นบอกว่ามีอะไรจะเซอร์ไพรส์ให้รีบมาที่นี่ด่วนๆ แถมยังบังคับให้ฉันใส่เสื้อยืดเหมือนกับเธอที่มีสกีนรูปตัวการ์ตูนหัวแดง ตาโตๆ ปากสวยๆ น่ารักๆ นี่อีก
จึ๋ยยย พอพูดถึงปากสวยๆ ก็นึกถึงเจ้าเด็กนั่นขึ้นมาเลย
เจ้าเด็กที่เคยมาสารภาพรักกับฉันน่ะ -///-
“จะรีบไปไหนของแกเนี่ย”
“แกทำให้เราสายเพราะงั้นแกรออยู่ตรงนี้แป๊บนึง เดี๋ยวฉันมา” ริรินพาฉันวิ่งมาถึงหน้ากระจกห้องโถงใหญ่ๆ ซึ่งข้างในมีคนอยู่จำนวนหนึ่ง ที่ใส่เสื้อแบบเดียวกับฉันกับริริน ส่วนข้างนอกก็เต็มไปด้วยฝูงคนที่ยืนอออยู่ข้างหน้า ซึ่งฉันล่ะงงจริงๆ เลยว่าวันนี้มันเป็นวันอะไรกันแน่ ทำไมคนถึงมาที่นี่กันเยอะจริง
ริรินวิ่งหายเข้าไปในฝูงคนก่อนจะวิ่งกลับออกมาดึงแขนฉันให้เดินตามเข้าไปข้างใน
“เข้าไปกันเถอะ” ริรินดึงฉันเข้าไปข้างในห้องโถงนั่นแบบงงๆ ก่อนจะเดินไปนั่งตรงที่เหลือที่ว่างอยู่สองที่พอดี “เกือบไม่ทันซะแล้ว”
“แกวิ่งไปไหนมาน่ะ”
“ไม่ต้องรู้หรอกน่า” (เพราะคนเขียนเองก็ไม่รู้เหมือนกัน) “รู้แค่ว่าฉันส่งชื่อไปขอดูรายการ ‘คุยกับซุปตาร์’ แบบสดๆ มา…”
“แล้วแกก็ได้สินะ -*-”
“ก็ใช่น่ะสิ ดีนะที่ทางรายการให้ผู้โชคดีพาคนมาร่วมสนุกได้อีกคนน่ะ เพราะงั้นแกต้องขอบคุณฉันที่เลือกแก”
“จ้า ฉันโคตรจะอยากมาเลย” ฉันทำหน้าสุดซึ้งใส่ริริน
ริรินเป็นพวกคลั้งดารานักร้องมาก เธอมักจะส่งชื่อไปร่วมสนุกแบบนี้บ่อยๆ (แต่น้อยครั้งที่จะได้) เราเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งแต่เด็ก ยัยนี่มักชอบหนีที่บ้านมาอยู่แมนชั่นกับฉันเป็นประจำ เนื่องจากฉันอาศัยอยู่คนเดียวเพราะพ่อกับแม่ไปทำธุรกิจส่วนตัวอยู่ที่เชียงใหม่ ริรินจึงชอบหาข่าวเกี่ยวกับดารา (ที่ฉันไม่ค่อยจะสนใจเท่าไหร่) มาอัพเดทให้ฉันฟังอยู่เสมอๆ
แต่ดูคราวนี้ยัยนี่จะตื่นเต้นเป็นพิเศษนะ
“เอเจ้ ทายสิคราวนี้ใครมา” ริรินหันมาถามฉันอย่างที่เธอชอบทำประจำ
“ไม่รู้อ่ะ”
“ทายหน่อยสิ”
“เดาไม่ถูกหรอก”
“งันฉันใบ้ให้ก็ได้ เขาคนนั้นเป็นนักร้องดังในอเมริกา…” ริรินทำหน้าเพ้อฝันก่อนจะหันมามองฉันเหมือนถามนัยๆ ว่า ‘รู้หรือยัง’ ฉันจึงได้แต่ส่ายหน้า
( . . ) ( . . ) ( . . ) ( . . )
“เขาเป็นลูกครึ่งไทย-อเมริกัน-ญี่ปุ่น…”
“คุ้นๆ แฮะ” ริรินทำหน้ามีความหวัง มันก็คุ้นๆ จริงๆนั่นแหละ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก “นึกไม่ออกอ่ะ”
“เฮ้อออ งั้นฉันจะใบ้ให้อีกข้อก็ได้ เขาเคยเรียนอยู่ที่โรงเรียนเก่าเราด้วย พอนึกออกหรือยัง”
“ไม่เลย” ใครกันนะเคยอยู่โรงเรียนเราด้วย ยัยนี่ทำหน้าหงอๆ ก่อนจะยิ้มแฉ่งออกมาเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก
“อ๊ะ คราวนี้ฉันเชื่อว่าแกต้องจำเขาได้แน่ๆ คำใบ้สุดท้าย…”
“ไม่เอา ไม่เล่นแล้ว” ฉันโพล่งขึ้นมาโดยไม่รอให้ริรินพูดจบ
“อะไรอ่ะ T^T ฟังก่อนสิ”
“ไม่เอา”
“นะๆ คำใบ้สุดท้ายแล้วถ้าแกเดาไม่ถูกฉันจะไม่ถามอีกเลย”
“ไม่!”
“เอเจ้ TT^TT”
อยู่ๆ ก็มีดนตรีดังขึ้นทำให้ฉันกับริรินหันไปมองบนเวทีต่ำๆ ที่มีผู้ชายคนหนึ่งขึ้นมาร้องเพลงภาษาอังกฤษที่ฉันฟังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่มันเรียกเสียงกรี๊ดจากคนข้างล่างได้ดีทีเดียว
กรี๊ดดดดดดดดดดดด
แต่พอฉันมองผู้ชายหน้าหล่อๆ หัวแดงๆ นั่นชัดๆ ก็ต้องตกใจ
นะ…นั่นมัน =[]=
“นี่ไงล่ะ คำใบ้สุดท้าย ^-^” ริรินกระทุ้งศอกใส่ฉันเบาๆ ขณะที่ฉันกำลังนั่งอึ้งมองคนบนเวที
ยูเค!!!
เจ้าเด็กนั่นมาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย O-O
ฉันนั่งมองยูเคที่ร้องเพลงอยู่บนเวทีอึ้งๆ จนกระทั่งเพลงนั้นจบลง ยูเคโปรยยิ้มน่ารักๆ ให้สาวๆ ที่นั่งอยู่ข้างล่างซึ่งเรียกเสียงกรี๊ดได้เป็นอย่างดี พิธีกรชายหญิงสองคนที่เพิ่งเดินขึ้นมาบนเวทีก็เชิญเขาไปนั่งบนโซฟากำมะหยี่สีแดงสุดหรู ก่อนจะเริ่มพูดคุยกัน นี่ฉันควรจะขอบคุณยัยผู้หญิงข้างหน้านะเพราะหล่อนชูป้ายอันเบอเริ่มที่น่าจะบังฉันมิด…
หรือเปล่า T^T
“ริริน ฉันว่าเรากลับกันเถอะ T^T” ฉันกระตุกแขนเสื้อริรินยิกๆ
“จะรีบกลับไปไหน ดูก่อนสิไม่ถึงชั่วโมงหรอก แล้วอีกอย่างนะเขาห้ามคนในออก”
“ไม่จริง”
“จริง! แกเป็นอะไรเนี่ย”
“ทำไมแกไม่บอกฉันล่ะ ว่าแกจะพาฉันมาดูเจ้าเด็กนั่นน่ะ”
“เด็กไหน? ยูเคน่ะเหรอ”
“ก็ใช่น่ะเซ่ T^T”
“อ้าว ฉันก็นึกว่าแกอยากเจอเขาซะอีก =O=”
อยากเจอบ้าอะไรล่ะ ฉันยังไม่พร้อมมมมม
“เรากลับบ้านกันนะ บอกแมวป่วยหมาตายก็ได้ นะๆ T^T”
“=*=”
ฉันยังไม่พร้อมจะเจอหมอนั่นจริงๆ นะ บอกตามตรงเลยฉันเขิน -///- ก็ยูเคตอนโตน่ะหล่อมาก แม้จะถอดแบบมาจากตอนเด็กๆ นิดหน่อย แต่ไอ้ความสูงความขาวและหุ่นที่ดียิ่งกว่านายแบบนั่นทำให้เจ้าเด็กนี่ดูดีขึ้นเป็นกอง
ง่ะ นี่ฉันกำลังหลงปลื้มเจ้าเด็กแก่แดดนี่หรือเปล่าน่ะ
“ริริน เรากลับบ้านกันเถอะนะ”
“เอเจ้ แกอย่าบ่นสิฉันกำลังตั้งใจเก็บข้อมูลของยูเคนะ” แต่ตอนนี้ฉันไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว “แกควรจะดีใจไม่ใช่เหรอที่มีคนหล่อๆ อย่างยูเคเคยมาสารภาพรักน่ะ”
“T^T”
ริรินหันไปปสนใจกลับภาพตรงหน้าต่อ ยูเคที่กำลังให้สัมภาษณ์ ทุกอย่างที่เขาทำ เขาหัวเราะหรือแม้แต่เวลาที่เขาเกาหัวเพราะไม่เข้าใจคำถามโง่ๆ ที่พิธีกรถาม ทุกๆ อย่างมันดูน่ารักไปหมด และมันทำให้ฉันใจเต้น!!!
ฉะ…ฉันอยู่ตรงนี้ไม่ได้แล้ว TT^TT
“ในนี้มีห้องน้ำหรือเปล่า” ฉันสะกิดริริน ยัยนี่หันมามองฉันเคืองๆ แต่ก็ยอมตอบ
“มี”
“งั้นฉันไปอยู่ในห้องน้ำนะ”
“จะบ้าหรือไง แกจะอยู่ในนั้นเป็นชั่วโมงๆ เนี่ยนะ”
“ไหนแกบอกไม่ถึงชั่วโมงไง”
“เอาน่าเอเจ้ แกนั่งฟังอยู่ตรงนี้แหละ เขาไม่เห็นแกหรอก”
“หมอนั่นจำฉันไม่ได้อยู่แล้ว”
“แล้วแกจะกลัวอะไร”
“เปล่าซักหน่อย ฉันแค่ไม่อยากเจอ”
“นะๆ อยู่ก่อนเหอะ”
ริรินกลับไปสนใจกับยูเคต่อฉันจึงได้แต่นั่งก้มหน้าหงุด (ไม่กล้าเงยหน้ามอง) ฟังทุกคำถามที่พิธีกรถามกับยูเคและแต่ล่ะคำตอบของเราก็ตรงไปตรงมาจนน่าประทับใจ จนกระทั่งมาถึงคำถามที่ว่า…
“ว่าแต่น่ารักอย่างนี้คุณยูเคเคยมีรักแรกหรือเปล่าคะ ^^”
อึก =[]= <= ฉัน
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ^///^ <= แฟนคลับหลายๆ คน
“เคยครับ”
“ฉันว่าต้องเป็นแกแน่ๆ เลยว่ะ” ริรินหันมากระซิบใส่ฉัน
“มะ…ไม่ใช่หรอก”
“ตอนนั้นผมอยู่เกรดเจ็ด เธออายุมากกว่าผมสามปี และตอนนี้…ผมก็ยังชอบเธออยู่ ”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
“นั่นไง ”
“O///O”
“ช่วยเล่าให้พวกเราฟังหน่อยได้มั้ยครับ” พิธีกรผู้ชายถามยูเคก่อนที่เขาจะ…ยิ้ม
“ตอนนั้นเธออยู่เกรดเก้าครับ ผมเคยวิ่งไปสารภาพรักกับเธอแต่เธอกับวิ่งหนีผมซะงั้น ^^”
“แล้วเธอรับรักคุณหรือเปล่าคะ”
“เธอคงมองว่าผมเด็กน่ะครับเธอจึงไม่รับรักผมแถมเธอยังให้ช็อกโกแลตผมด้วย ฮ่ะๆ ผมนี่เด็กจริงๆ เลยนะครับตอนนั้นที่ผมไม่รู้จะทำยังไงดีจึงแนะนำตัวกับเธอบอกว่าผมชอบกินอะไร ชอบสีไหน และก็บอกว่าผมจะไปเรียนต่อที่อเมริกาคงจะไม่ได้เจอเธออีก…สุดท้ายผมก็ถามว่าเธอชื่ออะไร…”
“เธอชื่ออะไรคะ O_o”
“เธอชื่อ…”
“เอเจ้!!! นั่นแกจะไปไหน…”
ริรินเรียกฉันเสียงดังและรีบเอามือมาฉุดแขนฉันไว้ เมื่อเห็นฉันลุกออกจากที่นั่ง ทำให้ทุกคนที่นั่งเงียบเพื่อรอฟังว่ารักแรกของยูเคเป็นใครหันมามองทางฉันที่ยืนอยู่เป็นตาเดียว…
รวมถึงเขาคนนั้นด้วย
ฉันหันกลับไปสบตากับยูเคพอดิบพอดีกับที่เขาหันมามองฉัน เขามองฉันแบบอึ้งๆ อึ้งแบบจำได้หรือจำไม่ได้ฉันก็ไม่แน่ใจ ฉันจึงนั่งลงที่ก่อนจะเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนีหมอนั่น แล้วหันไปตำหนิยัยริริน
“แกจะตะโกนทำไม”
“ก็ฉันตกใจนี่ อยู่ๆ แกก็ลุกพรวดพราด”
“ฉันแค่จะไปเข้าห้องน้ำ…”
…
“เอ่อ…คุณยูเคคะ” พิธีกรสาวเริ่มหันไปเรียกสติยูเคที่จ้องฉันตาไม่กระพริบ ก่อนที่เขาจะละสายตาจากฉันและหันไปสนใจกับพิธีกรพวกนั้นต่อ
ฉันเห็นเขาแอบรอบยิ้มด้วยแหละ
“อะไรนะครับ”
“เอ่อ…ตกลงเธอชื่อ…”
“อ้อ เธอชื่อ…”
“…”
“เอเจ้”
“คะ?”
“ชื่อของเธอคนนั้นคือเอเจ้ครับ”
“เอ๋?”
อยู่ๆ ยูเคก็ลุกขึ้นแล้วมองมาทางฉัน
อะ…ไอ้หมอนี่ อย่าบอกนะ…
ณ๊องไอดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ม.ค. 2556, 13:30:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ม.ค. 2556, 13:30:45 น.
จำนวนการเข้าชม : 958
| << จุดเริ่มต้นของความรัก | ไงฮะพี่สาว >> |