My Lovely ล็อกหัวใจนายน่ารัก
อ๊ายยยย~ นี่มันสุดยอดเรื่องมหัศจรรย์ของโลก (เล็กๆ ของฉัน) เลยใช่มั้ยเนี่ย ก็อยู่ๆ อีตา 'ยูเค' เด็กน้อยที่เคยวิ่งมาสารภาพรักกับฉันเมื่อวัยเด็ก ดันกลับมาที่เมืองไทยหลังจากที่หายไปอยู่ที่อเมริกาซะนานและฉันก็เพิ่งรู้ด้วยว่าหมอนี่กลับมาในฐานะนักร้องดังหรือซุปเปอร์สตาร์ของใครหลายๆ คนนั่นเอง O.O แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือ หมอนั่นดันมาอาศัยอยู่ห้องข้างๆ ฉันแถมยังคอยมาก่อกวนฉันได้ทุกวี่ทุกวัน -*- ถามจริงเถอะ นายจะทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของ ‘เอเจ้’ คนนี้วายตายเลยใช่มั้ยเนี่ย >///<
Tags: รัก หวานแหวว สุดเซี้ยว

ตอน: ผมไม่เคยจ้องเลยนะฮะ

อืมมมมม~
อะไรกันนะอุ่นๆ หอมๆ นี่ฉันกำลังกอดอะไรอยู่นะ แล้วฉันนอนอยู่ที่ไหนเนี่ย บนสวรรค์งั้นเหรอ
ไม่หรอก ถ้าจริงก็แสดงว่าฉันตายแล้วน่ะสิ T^T
ฉันกำชับสิ่งที่อยู่ในอ้อมแขนให้แน่นยิ่งขึ้น ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาเพื่อปรับให้เข้ากับแสงสว่าง เมื่อสายตาฉันคงที่ก็จ้องมองของ ‘สิ่งนั้น’ ให้ชัดๆ กระพริบตาอยู่หลายหนเพื่อให้แน่ใจว่าตาไม่ฝาด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปพบกับใบหน้าของคนๆ หนึ่งที่กำลังนอนส่งยิ้ม (หล่อๆ) ทักทายฉันอยู่
“พี่สาวตื่นแล้วเหรอ ”
“นาย!!!”
“แขนผมชาหมดแล้วฮะ” ฉันสะดุ้งตัวลุกขึ้นนั่ง เมื่อรู้ว่ากำลังนอนหนุนแขนเขาอยู่ หมอนี่จึงยกแขนสะบัดไปมา
“ยะ…ยูเค!” เจ้าเด็กนี่มาอยู่ในห้องฉันได้ไงเนี่ย “นายมานอนในห้องฉันได้ไง ทำไมไม่กลับห้องตัวเองไปห๊ะ”
“^^” <= ยิ้ม
“ตกลงนายเข้ามาในห้องฉันได้ไง” ฉันถามคนที่นอนยิ้มอย่างเอาเรื่อง
“เดินเข้ามาฮะ ^^”
“เอาดีๆ -_-^”
“ผมเห็นพี่สาวหลับพับอยู่คาโซฟา เลยอุ้มเข้ามาส่งในห้อง”
“รู้สึกว่านั่นจะไม่ใช่เหตุผลนะ”
ส่งเสร็จก็กลับไปก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องมานอนตุ๊มป่องอยู่นี่เลย 
“ก็พี่สาวดึงผมลงไปกอด”
“ห๊ะ!”
“ผมบอกว่าพี่สาวดึงผมลงไปกอด กอดแบบ…”
“บะ…แบบไหนยะ พูดให้มันดีๆ นะ”
แง ชักกลัวตัวเองแล้วสิ TT^TT
“แบบ…แนบแน่นมากๆ น่ะครับ ^^”
“ไม่จริง TOT”
“จริงฮะ ไอ้ผมก็ไม่อยากขัดขืนผู้มีพระคุณ ก็เลยยอมเสียหายยอมให้นอนกอดฟรีๆ หนึ่งคืน เสียเวอร์จิ้นไปหรือเปล่าก็ไม่รู้ นี่ถ้าแฟนคลับของผมมาเห็นเข้าพี่สาวเละแน่”
“บ้า! แฟนคลับนายเป็นพวกซาดิสหรือไงหา ถึงเข้าใกล้ไม่ได้เลยน่ะ แล้วอีกอย่างนะฉันหลับอยู่จะไปขโมยเวอร์จิ้นนายตอนไหนยะ มีแต่นายนั่นแหละ ที่จ้องจะขโมยเวอร์จิ้นฉันน่ะ ” ฉันโวยวาย
“ผมไม่เคยจ้องเลยนะฮะ” ยูเคลุกขึ้นมานั่งข้างๆ ฉันแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ เขานิ่งจ้องตาฉัน (ไม่รู้มีขี้ตาหรือเปล่า เพิ่งตื่นนอนด้วย T^T) มือก็ยกขึ้นมาปัดผมที่ปกหน้าฉันออกให้พ้น พลางขยับริมฝีปากเรียวสวยนั่นพูดประโยคๆ หนึ่งซึ่งทำเอาฉันแทบช็อก “เวอร์จิ้นของพี่สาวน่ะ เก็บไว้ให้ผมตอนวันแต่งงานมันจะคุ้มค่ายิ่งกว่านะฮะ ^^”
พูดจบเจ้าตัวก็ลุกขึ้นจากเตียง บิดซ้ายที ขวาทีก่อนจะเดินออกจากห้องนอนฉันไป
“อะ…อีตาบ้า >///<”
นี่กะจะให้ฉันหัวใจวายตายเลยหรือไง

ฉันจะบอกริรินดีหรือเปล่านะ…
เรื่องที่ยูเคมาอาศัยอยู่ห้องข้างๆ ฉันน่ะ
แต่ถ้าบอกไปมีหวังยัยนี่ได้บังคับให้ฉันลากตัวหมอนั่นมาขลุกอยู่ในห้องฉันทั้งวันแน่ -__-
แล้วใครจะช่วยฉันคิดวิธีกำจัดหมอนี่ให้ออกไปห่างๆ ล่ะ!
“เฮ้ เอเจ้ แกฟังฉันอยู่หรือเปล่าน่ะ เอเจ้!”
“หะ…ห๊า”
ยัยบ้าตกใจหมดเลย T^T
“ฉันถามว่าแกฟังฉันอยู่หรือเปล่า”
ริรินถามพลางหยิบขนมใส่ปากอย่างไม่ขาดมือ ใช่! วันนี้ยัยนี่มานอนเล่นอยู่ในห้องฉันทั้งวัน (หลังจากที่หมอนั่นกลับไปแล้วน่ะนะ) แถมยังเล่าเรื่องนักร้องเกาหลีวงอะไรซักอย่าเนี่ยแหละให้ฉันฟัง
“ฟะ…ฟังสิ ไอ้เรื่องที่แกบอกว่านิชบุญหล่อเหมือนพี่อ่างเถิกเทิงใช่มั้ย O.O”
“-_-”
“มะ…ไม่ใช่เหรอ T^T”
“ก็ไม่ใช่น่ะสิ! นี่แกเหม่ออะไรของแกเนี่ย”
“โอ๊ย” ยัยนี่ อยู่ๆมาดีดหน้าผากฉันทำไมยะ เจ็บนะ
“ฉันบอกว่าวันมะรืนนี้วง 2MP จะมาจัดคอนเสิร์ตที่เมืองไทย”
“เดี๋ยวนะ แล้วนิชบุญไม่ได้อยู่วง 2MP หรือไง”
“อยู่! แต่ฉันไม่เคยบอกว่านิชบุญของฉันหล่อเหมือนพี่อ่างซักหน่อย”
“อ้าว” แล้วฉันไปเอามาจากไหนฟะ เอ๊ะ เดี๋ยวนะ มาจัดคอนเสิร์ตเมืองไทย “อย่าบอกนะว่าแกจะมาชวนฉันไปดูไอ้คอนเสิร์ตอะไรบ้าบอนั่นนะ -*-”
“ถูกแผง! ต้องอย่างนี้สิเพื่อนฉัน ^^”
“งั้นเพื่อนแกคนนี้ขอบายแล้วกัน” ฉันตอบทันที ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่ชอบอะไรแบบนี้น่ะ และจะบอกให้อีกข้อนะ ว่าฉันไม่ชอบที่คนเยอะๆ
“ทำไมอ่ะ ฉันอุตสาห์มาชวนแกเชียวนะ”
“ไม่ล่ะ ฉันไม่ชอบคนเยอะๆ”
“แต่แกควรทำให้ชิน”
“ทำไมต้องชิน -_-” ฉันหันไปมองหน้าริรินอย่างสงสัย
“ก็แกจะมีแฟนเป็นซุปเปอร์สตาร์แล้วนี่ ^^” ริรินยิ้มแฉ่งก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ฉันที่นั่งอยู่ติดขอบโซฟา “อย่าคิดว่าฉันไม่ได้ยินนะ ที่ยูเคกระซิบบอกแกวันนั้นน่ะ ^-^”
“อะ…อะไร -///-”
“ก็ที่เขาบอกแกว่า ‘พี่สาวนี่…น่ารักขึ้นนะฮะ’ อ๊ายยย~ นี่ถ้าเป็นฉันช็อกตายคาเก้าอี้ไปแล้วเนี่ย >.<”
วันนั้นก็เกือบไปแล้วล่ะ TT^TT ว่าแต่ยัยนี่ได้ยินเหรอเนี่ย!
“เขาแค่พูดเล่นน่ะ”
“แล้วหลังจากวันนั้นแกได้เจอเขาอีกหรือเปล่า”
“ไม่ได้เจอ” ฉันโกหก
“อะไรกันเขาไม่มาหาแกบ้างเลยหรือไงนะ”
“เขาไม่รู้ที่อยู่ฉัน”
“ก็ฉันบอกเขาไปแล้วนี่”
“ว่าไงนะ!”
“ก็หลังจากที่แกกลับไปแล้วฉันก็ไปขอลายเซ็นเขา แล้วก็ให้ที่อยู่แกกับเขาไป แต่แปลกแฮะ ที่เขาไม่มาหาแกเลยน่ะ” อ๋อ ที่แท้ก็เป็นยัยนี่ นี่เองที่บอกที่อยู่ฉันกับหมอนั่นไป ถึงว่าอยู่ๆ ทำไมโผล่มาอยู่ห้องข้างๆ ฉันได้ -_-^
“นี่แกเอาที่อยู่ของฉันไปให้หมอนั่นได้ไงเนี่ย”
“แกจะโวยวายไปทำไม ในเมื่อเขาก็ไม่ได้มายุ่งวุ่นวายอะไรกับแกไม่ใช่เหรอ”
ไม่มายุ่งวุ่นวายอะไรล่ะ มานอนกับฉันถึงเช้าเนี่ยนะ -_-
“ก็นั่นล่ะ แต่แกก็ไม่ควรบอกที่อยู่ฉันให้เขารู้นะ!”
“ให้ตายสิ เอเจ้ นี่แกไม่ชอบยูเคบ้างเลยเหรอ เท่าที่ดูแล้วฉันคิดว้าเขาชอบแกมากนะ”
“มะ…ไม่หรอก >.<”
“ฉันรู้นะว่าที่ผ่านมาที่แกไม่ยอมมีแฟนน่ะ เพราะแกกลัวว่ามันจะทำให้แกเสียใจ แต่บางครั้งแกก็ควรเปิดใจลองอะไรใหม่ๆ บ้างนะ บางทียูเคอาจจะรักแกจริงและเขาก็ไม่มีวันทำให้แกเสียใจก็ได้”
“แต่เขาเป็นคนดัง…”
“แล้วไงล่ะ! ในเมื่อเขาชอบแกแล้วแกก็ชอบเขา”
“ฉันยังไม่ทันบอกเลยนะว่าฉันชอบหมอนั่น (.///.)”
“ช่างเหอะ แกลองไปคิดๆ ดูแล้วกันว่าแกชอบเขาบ้างหรือเปล่า ถ้าคิดได้แล้วค่อยมาบอกฉัน เดี๋ยวฉันจะช่วยแกเอง” ริรินหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายข้าง แล้วลุกขึ้น “ฉันไปล่ะ ต้องไปต่อคิวซื้อบัตรคอนเสิร์ตอีก”
“เฮ้ แต่ฉัน…”
ปึ้ง!
ให้ตายสิยัยนี่ นึกจะมาก็มา นึกจะไปก็ไป ฉันกำลังจะบอกเลยว่าไม่ไปนะไอ้คอนเสิร์ตนั่นน่ะ
ว่าแต่…ฉันชอบเขาหรือเปล่านะ
ยูเคน่ะ

มะ…ไม่หรอก ฉัน…ไม่ได้ชอบเจ้าเด็กนั่น



ณ๊องไอดา
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ม.ค. 2556, 13:35:18 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ม.ค. 2556, 13:35:18 น.

จำนวนการเข้าชม : 909





<< ครับที่รัก   พิสูจน์ >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account