My Lovely ล็อกหัวใจนายน่ารัก
อ๊ายยยย~ นี่มันสุดยอดเรื่องมหัศจรรย์ของโลก (เล็กๆ ของฉัน) เลยใช่มั้ยเนี่ย ก็อยู่ๆ อีตา 'ยูเค' เด็กน้อยที่เคยวิ่งมาสารภาพรักกับฉันเมื่อวัยเด็ก ดันกลับมาที่เมืองไทยหลังจากที่หายไปอยู่ที่อเมริกาซะนานและฉันก็เพิ่งรู้ด้วยว่าหมอนี่กลับมาในฐานะนักร้องดังหรือซุปเปอร์สตาร์ของใครหลายๆ คนนั่นเอง O.O แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือ หมอนั่นดันมาอาศัยอยู่ห้องข้างๆ ฉันแถมยังคอยมาก่อกวนฉันได้ทุกวี่ทุกวัน -*- ถามจริงเถอะ นายจะทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของ ‘เอเจ้’ คนนี้วายตายเลยใช่มั้ยเนี่ย >///<
Tags: รัก หวานแหวว สุดเซี้ยว
ตอน: พิสูจน์
“เอ่อ…”
“มีอะไรหรือเปล่าฮะ พี่สาว”
แง นี่ฉันคิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยที่มายืนเรียกหมอนี่อยู่หน้าห้องเพื่อจะชวนไปกินข้าวเย็น แต่พอเอาเข้าจริงกลับพูดไม่ออกซะงั้น T^T
“คือว่า…”
“ครับ” ยูเคยืนมองฉันงงๆ เหมือนเขาจะหอบนิดๆ ด้วย
“นาย…นายทำอะไรอยู่น่ะ”
“อ๋อ ผมกำลังจัดห้องฮะ คืนนี้จะได้ไม่ต้องไปรบกวนพี่สาวอีก ^^” ยูเคเอียงหลบเพื่อให้ฉันมองเห็นภายในห้อง ในห้องของเขาเต็มไปด้วยข้าวของที่ระเนระนาดวางไม่เป็นที่เป็นทาง
เฮอะๆ ถึงว่าอยู่ไมได้ -_-
“ให้ฉันช่วยมั้ย”
“เอ๋ O-o?” ยูเคทำหน้าตกใจ
“ฉันถามว่าให้ฉันช่วยหรือเปล่า”
“เอ่อ…ก็ได้ฮะถ้าพี่สาวอยากช่วย ^-^;”
ยูเคหลบให้ฉันเดินเข้าไปก่อนที่ตัวเองจะปิดประตูเดินตามฉันเข้ามา ฉันมองรอบๆ ห้องเพื่อดูว่าควรเอของชิ้นไหนวางไว้ตรงไหนดี
“นี่นาย ฉันว่าควรเอาโซฟาวางไว้ตรงมุมนั้นนะเพราะมันจะทำให้ห้องดูกว้างขึ้น ส่วนโต๊ะกินข้าวก็วางไว้ใกล้ๆ ครัวแต่ไม่ต้องใกล้มากล่ะ เอ๊ะ! นายเห็นตรงนั้นหรือเปล่า ฉันว่ามันกว้างดีนะน่าจะจัดเป็นที่นั่งเล่น ใกล้หน้าต่างดีด้วย เพื่อนายเอาไว้ซ้อมร้องเพลง วิวดีดี ^^”
“ฮะ O-O”
“ตรงระเบียงนั่นมีโต๊ะด้วยเหรอ”
“นั่นผมเป็นคนเอาไปไว้เองฮะ เอาไว้นั่งเขียนเพลง ^^”
“อ๋อ แต่ฉันว่าน่าน่าจะหาโต๊ะที่เล็กกว่านั้นนะ โต๊ะมันดูใหญ่เกินไปยังไงไม่รู้ ระวังจะไม่มีที่เดิน”
“อ่า…ครับ” ยูเคพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะหันมาพูดกับฉัน “พี่สาวนี่เก่งจังเลยนะฮะ”
“แน่สิ แม่ฉันเป็นนักออกแบบภายในเชียวนะ ^ ^” ฉันยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
“ที่แท้ก็ได้ความรู้มาจากแม่นี่เอง”
“แล้วจะลงมือได้หรือยัง”
“เอ๋?”
อะไรยะ เดี๋ยวนี้งงบ่อยนะเนี่ย =_=^
“จัดห้องไง นี่ถ้าไม่เสร็จฉันไม่ให้นอนด้วยแล้วนะ”
“อะ…อ๋อ ฮะ เริ่มเลย”
“ดี งั้นนายเตรียมเหงื่อตกได้เลย ^^”
เวลาผ่านไป (ไวเหมือนโกหก)
“เฮ้ออออ~ เสร็จซักที เหนื่อยชะมัด” ฉันล้มนั่งบนโซฟาก่อนจะมียูเคที่ทิ้งตัวตามลงมาติดๆ
“นี่พี่สาวไม่ควรบ่นนะฮะ ไม่เห็นพี่สาวจะทำอะไรเลยนอกจากสั่ง สั่งและสั่ง ”
“ก็ฉันไม่ได้แข็งแรงแบบนายนี่ ฮี่ๆ ^-^”
ฮ่าๆ ตั้งแต่จัดห้องมา จริงๆ แล้วฉันก็ไม่ได้ทำอะไรเลยอย่างที่หมอนี่บอกแหละ นอกจากสั่งให้ยูเคยกไอ้นั่นมาวางตรงนี้ ยกไอ้นี่ไปวางตรงนั้น ฮิๆ พอเห็นหมอนี่โอดครวญแล้วตลกชะมัด
“ให้ตายสิ นี่พี่สาวตั้งใจจะมาช่วยผมจริงๆ หรือเปล่าเนี่ย ”
“อย่าทำเป็นเด็กขี้น้อยใจไปน่า นี่ถ้าไม่ได้ฉันช่วยนะ นายไม่มีวันจัดห้องเสร็จแน่”
“ครับๆ ขอบคุณมากกกกกกกกก~”
ยูเคลากเสียงยาวๆ แล้วเอนหลังพิงพนักโซฟาอย่าหมดแรง ก่อนจะหันหน้ามามองหน้าฉันแล้วอมยิ้ม
อะไรยะ
“นี่พี่สาวลักกินช็อกโกแลตในตู้เย็นผมเหรอ”
“เปล่านะ!”
จริงๆ แล้วกินนั่นแหละ แต่หมอนี่รู้ได้ไงอ่ะ ฉันว่าฉันทำลายหลักฐานไปหมดแล้วนะ เปลือกมันฉันก็ใส่กระเป๋ากางเกงไว้นี่ เอ๊ะ หรือว่ามันจะหล่น O_O
แปะ~ (ใช้มือคลำกระเป๋ากางเกง)
ก็ยังอยู่นี่นา หรือว่าหมอนี่จะเห็นตอนที่ฉันหยิบออกมาจากตู้เย็น (หันไปมองหน้ายูเค)
ไม่หรอก ก็ฉันดูแล้วนี่ว่าหมอนี่เข้าห้องน้ำอยู่
งั้นเจ้าเด็กนี่รู้ได้ยังไงล่ะ O-o
“พี่สาวลักกินช็อกโกแลตในตู้เย็นผมแน่ๆ”
“ก็บอกว่าเปล่าไง หาว่าฉันกินนายมีหลักฐานหรือเปล่าล่ะ” เอาวะ อ้างหาหลักฐานไว้ก่อน
“ฮะ”
“เอ๊ะ O-o!”
“ไม่มีฮะ” ฮู่! โล่งอกไป “แต่ผมมีวิธีพิสูจน์”
“พะ…พิสูจน์”
“ฮะ พิสูจน์ ^^”
ไอ้บ้านี่อยู่ๆ นึกคึกอะไรขึ้นมาเนี่ย จะให้ฉันพิสูจน์ว่ากินช็อกโกแลตไปหรือเปล่าเนี่ยนะ หวงนักหรือไงไอ้ช็อกโกแลตนั่นนะ หรือว่าสาวที่ไหนซื้อให้ ชิ เดี๋ยวฉันซื้อใช้ให้ก็ได้ ของฉันอร่อยกว่าของยัยนั่นชัวร์ เอาซักสิบลังเลย (พาล)
“ไม่! ทำไมฉันต้องพิสูจน์ด้วยล่ะ”
“ก็ผมคิดว่าพี่สาวกินช็อกโกแลตของผมไป ^^”
“ก็บอกว่าเปล่าไงยะ นี่ฉันมาที่นี่เพื่อมาชวนนายไปกินข้าวเย็นนะ ยังจะมาจับผิดกันอีก”
“เอ๋? มาชวนผมไปกินข้าวเย็นเหรอ” หมอนี่เคยนับบ้างหรือเปล่าเนี่ยว่าพูดคำว่า ‘เอ๋’ กี่ครั้งต่อวัน ทำไม เอ๋ อะไรนี่เป็นเมียเก่านายหรือไงเรียกบ่อยจริง ไม่พอใจขั้นรุนแรง (นางเอกมันบ้าค่ะ -^-)
“ใช่ เพราะงั้นไปอาบน้ำแล้วเตรียมตัวไปกินข้าวได้แล้ว หรือว่านายไม่หิว”
“หิวฮะ แต่พี่สาวยังไม่ยอมพิสูจน์เลย”
“นี่ยังไม่จบใช่มั้ย”
เจ้าบ้านี่วกกลับมาเรื่องเดิมจนได้ -*-
“ก็พี่สาวกินช็อกโกแลตผม”
“กะ…!”
“ถ้าไม่ได้กินจริงๆ พี่สาวก็ยอมพิสูจน์สิฮะ ” ยูเคยิ้มอย่างมีเลศนัย ชักไม่ไว้ใจแล้วนะ
“ยิ้มอะไรน่ะ”
“เปล่าฮะ ” ก็เห็นอยู่ว่ายิ้มชัดๆ “ตกลงพี่สาวจะยอมพิสูจน์หรือเปล่า”
“ก็ได้ จะพิสูจน์ยังไงล่ะ” จะได้จบๆ ไปซักที
“ขยับมานี่สิฮะ” ยูเคที่นั่งข้างๆ กระตุกแขนฉันให้เข้าไปใกล้ๆ
“ทำไมต้องขยับด้วย -_-^”
“ขยับมาเถอะฮะ”
“ชิ! พอยังล่ะ” ฉันขยับเข้าไปใกล้
“ยังฮะ อีกนิด ”
“อะไรของนายเนี่ย”
ฉันขยับเข้าไปใกล้ยูเคยิ่งขึ้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขา หมอนี่จึงยกมือขึ้นมากุมใบหน้าฉันไว้ แล้วขยับหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนริมฝีปากบางสวยนั่นทาบลงมาบนริมฝีปากของฉันอย่างแผ่วเบา ยูเคขยับริมฝีปากช้าๆ อย่างค่อยเป็นค่อยไป แต่มันช่างอ่อนหวานและนุ่มนวลจนฉันไม่อยากจะให้หยุด เมื่อเจ้าตัวพอใจจึงถอนริมฝีปากออก
…
“เห็นมั้ยพี่สาวกินช็อกโกแลตผมจริงๆ ด้วย รสของมันยังติดอยู่ในปากพี่สาวอยูเลย ”
“=[]=”
นะ…นี่จูบฉันเพื่อพิสูจน์เหรอเนี่ย
“จริงๆ แล้วผมมีหลักฐานนะฮะ”
“อะ…อะ”
ยูเคใช้ปลายนิ้วโป้งปาดขอบริมฝีปากบนฉันเบาๆ ก่อนจะเอานิ้วเรียวที่มีคราบดำๆ ติดอยู่ให้ฉันดู
“นี่ไงฮะ หลักฐาน” พูดจบก็เลียคราบช็อกโกแลตบนนิ้วมือนั่น “อืม อร่อย รสเดียวกับที่พี่สาวให้ผมวันนั้นเลย ”
“นะ…นาย O-O”
“ไปอาบน้ำดีกว่าจะได้ไปกินข้าวกันซักที” ยูเคลุกขึ้นแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวบนราวก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
อะ…ไอ้บ้านี่ มีหลักฐานแล้วจะต้อง ‘พิสูจน์’ ทำไมอีกเนี่ย >///<
“มีอะไรหรือเปล่าฮะ พี่สาว”
แง นี่ฉันคิดถูกหรือคิดผิดเนี่ยที่มายืนเรียกหมอนี่อยู่หน้าห้องเพื่อจะชวนไปกินข้าวเย็น แต่พอเอาเข้าจริงกลับพูดไม่ออกซะงั้น T^T
“คือว่า…”
“ครับ” ยูเคยืนมองฉันงงๆ เหมือนเขาจะหอบนิดๆ ด้วย
“นาย…นายทำอะไรอยู่น่ะ”
“อ๋อ ผมกำลังจัดห้องฮะ คืนนี้จะได้ไม่ต้องไปรบกวนพี่สาวอีก ^^” ยูเคเอียงหลบเพื่อให้ฉันมองเห็นภายในห้อง ในห้องของเขาเต็มไปด้วยข้าวของที่ระเนระนาดวางไม่เป็นที่เป็นทาง
เฮอะๆ ถึงว่าอยู่ไมได้ -_-
“ให้ฉันช่วยมั้ย”
“เอ๋ O-o?” ยูเคทำหน้าตกใจ
“ฉันถามว่าให้ฉันช่วยหรือเปล่า”
“เอ่อ…ก็ได้ฮะถ้าพี่สาวอยากช่วย ^-^;”
ยูเคหลบให้ฉันเดินเข้าไปก่อนที่ตัวเองจะปิดประตูเดินตามฉันเข้ามา ฉันมองรอบๆ ห้องเพื่อดูว่าควรเอของชิ้นไหนวางไว้ตรงไหนดี
“นี่นาย ฉันว่าควรเอาโซฟาวางไว้ตรงมุมนั้นนะเพราะมันจะทำให้ห้องดูกว้างขึ้น ส่วนโต๊ะกินข้าวก็วางไว้ใกล้ๆ ครัวแต่ไม่ต้องใกล้มากล่ะ เอ๊ะ! นายเห็นตรงนั้นหรือเปล่า ฉันว่ามันกว้างดีนะน่าจะจัดเป็นที่นั่งเล่น ใกล้หน้าต่างดีด้วย เพื่อนายเอาไว้ซ้อมร้องเพลง วิวดีดี ^^”
“ฮะ O-O”
“ตรงระเบียงนั่นมีโต๊ะด้วยเหรอ”
“นั่นผมเป็นคนเอาไปไว้เองฮะ เอาไว้นั่งเขียนเพลง ^^”
“อ๋อ แต่ฉันว่าน่าน่าจะหาโต๊ะที่เล็กกว่านั้นนะ โต๊ะมันดูใหญ่เกินไปยังไงไม่รู้ ระวังจะไม่มีที่เดิน”
“อ่า…ครับ” ยูเคพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะหันมาพูดกับฉัน “พี่สาวนี่เก่งจังเลยนะฮะ”
“แน่สิ แม่ฉันเป็นนักออกแบบภายในเชียวนะ ^ ^” ฉันยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
“ที่แท้ก็ได้ความรู้มาจากแม่นี่เอง”
“แล้วจะลงมือได้หรือยัง”
“เอ๋?”
อะไรยะ เดี๋ยวนี้งงบ่อยนะเนี่ย =_=^
“จัดห้องไง นี่ถ้าไม่เสร็จฉันไม่ให้นอนด้วยแล้วนะ”
“อะ…อ๋อ ฮะ เริ่มเลย”
“ดี งั้นนายเตรียมเหงื่อตกได้เลย ^^”
เวลาผ่านไป (ไวเหมือนโกหก)
“เฮ้ออออ~ เสร็จซักที เหนื่อยชะมัด” ฉันล้มนั่งบนโซฟาก่อนจะมียูเคที่ทิ้งตัวตามลงมาติดๆ
“นี่พี่สาวไม่ควรบ่นนะฮะ ไม่เห็นพี่สาวจะทำอะไรเลยนอกจากสั่ง สั่งและสั่ง ”
“ก็ฉันไม่ได้แข็งแรงแบบนายนี่ ฮี่ๆ ^-^”
ฮ่าๆ ตั้งแต่จัดห้องมา จริงๆ แล้วฉันก็ไม่ได้ทำอะไรเลยอย่างที่หมอนี่บอกแหละ นอกจากสั่งให้ยูเคยกไอ้นั่นมาวางตรงนี้ ยกไอ้นี่ไปวางตรงนั้น ฮิๆ พอเห็นหมอนี่โอดครวญแล้วตลกชะมัด
“ให้ตายสิ นี่พี่สาวตั้งใจจะมาช่วยผมจริงๆ หรือเปล่าเนี่ย ”
“อย่าทำเป็นเด็กขี้น้อยใจไปน่า นี่ถ้าไม่ได้ฉันช่วยนะ นายไม่มีวันจัดห้องเสร็จแน่”
“ครับๆ ขอบคุณมากกกกกกกกก~”
ยูเคลากเสียงยาวๆ แล้วเอนหลังพิงพนักโซฟาอย่าหมดแรง ก่อนจะหันหน้ามามองหน้าฉันแล้วอมยิ้ม
อะไรยะ
“นี่พี่สาวลักกินช็อกโกแลตในตู้เย็นผมเหรอ”
“เปล่านะ!”
จริงๆ แล้วกินนั่นแหละ แต่หมอนี่รู้ได้ไงอ่ะ ฉันว่าฉันทำลายหลักฐานไปหมดแล้วนะ เปลือกมันฉันก็ใส่กระเป๋ากางเกงไว้นี่ เอ๊ะ หรือว่ามันจะหล่น O_O
แปะ~ (ใช้มือคลำกระเป๋ากางเกง)
ก็ยังอยู่นี่นา หรือว่าหมอนี่จะเห็นตอนที่ฉันหยิบออกมาจากตู้เย็น (หันไปมองหน้ายูเค)
ไม่หรอก ก็ฉันดูแล้วนี่ว่าหมอนี่เข้าห้องน้ำอยู่
งั้นเจ้าเด็กนี่รู้ได้ยังไงล่ะ O-o
“พี่สาวลักกินช็อกโกแลตในตู้เย็นผมแน่ๆ”
“ก็บอกว่าเปล่าไง หาว่าฉันกินนายมีหลักฐานหรือเปล่าล่ะ” เอาวะ อ้างหาหลักฐานไว้ก่อน
“ฮะ”
“เอ๊ะ O-o!”
“ไม่มีฮะ” ฮู่! โล่งอกไป “แต่ผมมีวิธีพิสูจน์”
“พะ…พิสูจน์”
“ฮะ พิสูจน์ ^^”
ไอ้บ้านี่อยู่ๆ นึกคึกอะไรขึ้นมาเนี่ย จะให้ฉันพิสูจน์ว่ากินช็อกโกแลตไปหรือเปล่าเนี่ยนะ หวงนักหรือไงไอ้ช็อกโกแลตนั่นนะ หรือว่าสาวที่ไหนซื้อให้ ชิ เดี๋ยวฉันซื้อใช้ให้ก็ได้ ของฉันอร่อยกว่าของยัยนั่นชัวร์ เอาซักสิบลังเลย (พาล)
“ไม่! ทำไมฉันต้องพิสูจน์ด้วยล่ะ”
“ก็ผมคิดว่าพี่สาวกินช็อกโกแลตของผมไป ^^”
“ก็บอกว่าเปล่าไงยะ นี่ฉันมาที่นี่เพื่อมาชวนนายไปกินข้าวเย็นนะ ยังจะมาจับผิดกันอีก”
“เอ๋? มาชวนผมไปกินข้าวเย็นเหรอ” หมอนี่เคยนับบ้างหรือเปล่าเนี่ยว่าพูดคำว่า ‘เอ๋’ กี่ครั้งต่อวัน ทำไม เอ๋ อะไรนี่เป็นเมียเก่านายหรือไงเรียกบ่อยจริง ไม่พอใจขั้นรุนแรง (นางเอกมันบ้าค่ะ -^-)
“ใช่ เพราะงั้นไปอาบน้ำแล้วเตรียมตัวไปกินข้าวได้แล้ว หรือว่านายไม่หิว”
“หิวฮะ แต่พี่สาวยังไม่ยอมพิสูจน์เลย”
“นี่ยังไม่จบใช่มั้ย”
เจ้าบ้านี่วกกลับมาเรื่องเดิมจนได้ -*-
“ก็พี่สาวกินช็อกโกแลตผม”
“กะ…!”
“ถ้าไม่ได้กินจริงๆ พี่สาวก็ยอมพิสูจน์สิฮะ ” ยูเคยิ้มอย่างมีเลศนัย ชักไม่ไว้ใจแล้วนะ
“ยิ้มอะไรน่ะ”
“เปล่าฮะ ” ก็เห็นอยู่ว่ายิ้มชัดๆ “ตกลงพี่สาวจะยอมพิสูจน์หรือเปล่า”
“ก็ได้ จะพิสูจน์ยังไงล่ะ” จะได้จบๆ ไปซักที
“ขยับมานี่สิฮะ” ยูเคที่นั่งข้างๆ กระตุกแขนฉันให้เข้าไปใกล้ๆ
“ทำไมต้องขยับด้วย -_-^”
“ขยับมาเถอะฮะ”
“ชิ! พอยังล่ะ” ฉันขยับเข้าไปใกล้
“ยังฮะ อีกนิด ”
“อะไรของนายเนี่ย”
ฉันขยับเข้าไปใกล้ยูเคยิ่งขึ้น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเขา หมอนี่จึงยกมือขึ้นมากุมใบหน้าฉันไว้ แล้วขยับหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนริมฝีปากบางสวยนั่นทาบลงมาบนริมฝีปากของฉันอย่างแผ่วเบา ยูเคขยับริมฝีปากช้าๆ อย่างค่อยเป็นค่อยไป แต่มันช่างอ่อนหวานและนุ่มนวลจนฉันไม่อยากจะให้หยุด เมื่อเจ้าตัวพอใจจึงถอนริมฝีปากออก
…
“เห็นมั้ยพี่สาวกินช็อกโกแลตผมจริงๆ ด้วย รสของมันยังติดอยู่ในปากพี่สาวอยูเลย ”
“=[]=”
นะ…นี่จูบฉันเพื่อพิสูจน์เหรอเนี่ย
“จริงๆ แล้วผมมีหลักฐานนะฮะ”
“อะ…อะ”
ยูเคใช้ปลายนิ้วโป้งปาดขอบริมฝีปากบนฉันเบาๆ ก่อนจะเอานิ้วเรียวที่มีคราบดำๆ ติดอยู่ให้ฉันดู
“นี่ไงฮะ หลักฐาน” พูดจบก็เลียคราบช็อกโกแลตบนนิ้วมือนั่น “อืม อร่อย รสเดียวกับที่พี่สาวให้ผมวันนั้นเลย ”
“นะ…นาย O-O”
“ไปอาบน้ำดีกว่าจะได้ไปกินข้าวกันซักที” ยูเคลุกขึ้นแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวบนราวก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
อะ…ไอ้บ้านี่ มีหลักฐานแล้วจะต้อง ‘พิสูจน์’ ทำไมอีกเนี่ย >///<
ณ๊องไอดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ม.ค. 2556, 13:36:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ม.ค. 2556, 13:36:11 น.
จำนวนการเข้าชม : 967
| << ผมไม่เคยจ้องเลยนะฮะ | จับมือกันไว้ >> |