My Lovely ล็อกหัวใจนายน่ารัก
อ๊ายยยย~ นี่มันสุดยอดเรื่องมหัศจรรย์ของโลก (เล็กๆ ของฉัน) เลยใช่มั้ยเนี่ย ก็อยู่ๆ อีตา 'ยูเค' เด็กน้อยที่เคยวิ่งมาสารภาพรักกับฉันเมื่อวัยเด็ก ดันกลับมาที่เมืองไทยหลังจากที่หายไปอยู่ที่อเมริกาซะนานและฉันก็เพิ่งรู้ด้วยว่าหมอนี่กลับมาในฐานะนักร้องดังหรือซุปเปอร์สตาร์ของใครหลายๆ คนนั่นเอง O.O แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือ หมอนั่นดันมาอาศัยอยู่ห้องข้างๆ ฉันแถมยังคอยมาก่อกวนฉันได้ทุกวี่ทุกวัน -*- ถามจริงเถอะ นายจะทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของ ‘เอเจ้’ คนนี้วายตายเลยใช่มั้ยเนี่ย >///<
Tags: รัก หวานแหวว สุดเซี้ยว
ตอน: คุณไม่ใช่พี่สาวผมอีกแล้ว
นี่ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย
“จริงเหรอ เอเจ้ แกไม่ได้ชอบยูเคจริงๆ อ่ะ O.O”
“อะ…อะ…อือ”
“ให้ตายสิ ถ้ายูเคมาได้ยินเข้าฉันว่าเขาเสียใจตายเลยว่ะ”
เขา…ได้ยินไปแล้วล่ะ Y^Y
“…”
“เออๆ งั้นฉันไม่กวนแกและ เซ็งอ่ะ อดมีเพื่อนเป็นซุปตาร์ดังเลย ฉันไปแล้วนะ บ๊ายบายยย”
“อืม ขอให้สนุกนะ”
ริรินออกจากห้องฉันไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่ฉันกับยูเคสองคน ฉันลุกจากโซฟาเพื่อไปล็อกประตูห้องพอหันกลับมาก็เห็นยูเคลุกขึ้นยืน เขาเดินมาทางฉันไม่สิเดินมาทางประตูต่างหาก
…
“ผมกลับห้องนะฮะ”
“ยะ…ยูเค”
“ผมไม่น่ามาเจอคุณอีกเลย…” พูดจบยูเคก็เปิดประตูเดินออกจากห้องฉันไป ปล่อยให้ฉันยืนอึ้งกับประโยคเมื่อครู่
‘ผมไม่น่ามาเจอคุณอีกเลย…’
“…”
ทำไมมันเจ็บอย่างนี้นะ!!!
วันนี้ทั้งวันยูเคไม่โผล่มาที่ห้องฉันเลย อย่าบอกนะว่าหมอนั่นโกธรฉันจริงจังเลยอ่ะ แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย เพราะยัยริรินแท้ๆ เล้ย ถ้ายัยนั่นไม่โผล่มาที่นี่ฉันก็ไม่พูดแบบนั้นหรอก เอ๊ะ หรือเป็นเพราะฉันหัวขี้เรื่อยด้วยเลยตอบกลับไปแบบนั้น กรี๊ดดด นี่ฉันเป็นพวกสวยใสไร้สมองเหรอเนี่ย ม่ายยยจริ๊งงงง (สติแตก)
แล้วฉันจะทำยังไงดีอ่ะ T^T
เปรี้ยงงงง!!!
ไฟในห้องฉันดับลงหลังจากมีเสียงฟ้าผ่าเมื่อสักครู่ ใช่ ตอนนี้ฝนกำลังตกหนักทั้งๆ ที่เป็นหน้าหนาว ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงในห้องนอนเพื่อมาหาไฟฉาย ภายในห้องมืดสนิทมีเพียงแสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าที่พอจะให้ฉันคลำหาทางเจอ เมื่อได้ไฟฉายแล้วฉันจึงเปิดมันแล้วส่องไปรอบๆ ห้อง
ให้ตายสิ! ถ้าตอนนี้มียูเคอยู่ด้วยก็คงดี
ยูเค…
“ตายแล้ว!” ฉันสบถกับตัวเองก่อนจะรีบวิ่งออกนอกห้องไป
เสียงฟ้าร้องเมื่อกี้ทำให้ฉันนึกถึงคำพูดของยูเคเมื่อตอนที่เจอกันครั้งแรก (ตอนที่หมอนี่มาสารภาพรักกับฉันนั่นแหละ)
‘ผมไม่ชอบอยู่คนเดียว กลัวฟ้าร้อง…’
ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้อง 405 แล้ว พลางกดออดเรียกเจ้าของห้อง
“ยูเค!” ฉันเปลี่ยนจากการกดออดเป็นทุบประตูแทน
อย่าบอกนะว่าหมอนี่ไม่อยู่ห้องน่ะ!!!
ฉันเลื่อนมือมาที่ลูกบิดประตู ปรากฏว่ามันไม่ได้ล็อก ฉันจึงรีบเปิดเข้าไปอย่างรวดเร็ว แล้วส่องไฟฉายไปทั่วห้อง
“ยูเค! นายอยู่ในนี้หรือเปล่า!!!” ฉันตะโกนแข่งกับเสียงฝน
“…”
“ยู…! เค…”
ฉันเงียบลงเมื่อแสงไฟจากกระบอกไฟฉายของฉันไปกระทบกับร่างๆ หนึ่งซึ่งนั่งหน้าซบลงบนเข่าอยู่ตรงมุมห้อง
ร่างที่ว่าคือร่างของคนที่ฉันตามหาอยู่นี่ไง!
“บ้าชะมัด!” ฉันเดินดุ่มๆ เข้าไปหายูเค ก่อนจะตะโกนใส่เขา “ทำไมนายถึงไม่ไปเปิดประตู!!!”
ยูเคค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาสบตาฉัน เป็นเวลาเดียวกับที่ไฟในแมนชั่นมาพอดี ทำให้ฉันยืนนิ่งค้างไม่ไหวติ่ง เมื่อเห็นตาของยูเคแดงก่ำ ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายหลบตาฉัน
“นะ…นี่นาย…” คงไม่ได้ร้องไห้ใช่มั้ย…
“พี่สาวมีอะไรหรือเปล่าฮะ” ยูเคถามโดยไม่มองหน้าฉัน
“ปะ…เปล่า ฉันแค่เป็นห่วงน่ะ”
“เป็นห่วง?” ยูเคพูดเสียงเบา ราวกับกลัวฉันได้ยิน ก่อนจะหัวเราะเบาๆ “ในฐานะน้องชายน่ะเหรอฮะ”
“…”
“ไม่ตอบ แสดงว่า…จริง”
“มะ…ไม่ใช่แบบนั้น…”
“แล้วแบบไหนล่ะฮะ!” ยูเคแทรกขึ้นมาโดยไม่ให้ฉันพูดจบ “แบบไหนที่คุณห่วงผม …แบบผู้ชายคนหนึ่งหรือเพราะเห็นผมเป็นน้องชาย ตอบผมหน่อยเถอะฮะ ผมสับสนไปหมดแล้ว…ผมไม่รู้ว่าคุณคิดยังไง บางครั้งคุณก็ทำเหมือนจะให้โอกาสทำให้ผมคิดไกลว่าคุณคงมีใจให้ผมบ้าง แต่พอบางครั้ง…คุณก็ทำให้ผมเจ็บ ตกลงคุณคิดยังไงกันแน่ คุณเคยมีใจให้ผมบ้างหรือเปล่า”
“…”
“ตอบหน่อยสิฮะ…”
“…”
“ตอบในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง…”
“…”
“เพราะตอนนี้…”
“…”
“คุณไม่ใช่พี่สาวของผมอีกแล้ว”
“จริงเหรอ เอเจ้ แกไม่ได้ชอบยูเคจริงๆ อ่ะ O.O”
“อะ…อะ…อือ”
“ให้ตายสิ ถ้ายูเคมาได้ยินเข้าฉันว่าเขาเสียใจตายเลยว่ะ”
เขา…ได้ยินไปแล้วล่ะ Y^Y
“…”
“เออๆ งั้นฉันไม่กวนแกและ เซ็งอ่ะ อดมีเพื่อนเป็นซุปตาร์ดังเลย ฉันไปแล้วนะ บ๊ายบายยย”
“อืม ขอให้สนุกนะ”
ริรินออกจากห้องฉันไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่ฉันกับยูเคสองคน ฉันลุกจากโซฟาเพื่อไปล็อกประตูห้องพอหันกลับมาก็เห็นยูเคลุกขึ้นยืน เขาเดินมาทางฉันไม่สิเดินมาทางประตูต่างหาก
…
“ผมกลับห้องนะฮะ”
“ยะ…ยูเค”
“ผมไม่น่ามาเจอคุณอีกเลย…” พูดจบยูเคก็เปิดประตูเดินออกจากห้องฉันไป ปล่อยให้ฉันยืนอึ้งกับประโยคเมื่อครู่
‘ผมไม่น่ามาเจอคุณอีกเลย…’
“…”
ทำไมมันเจ็บอย่างนี้นะ!!!
วันนี้ทั้งวันยูเคไม่โผล่มาที่ห้องฉันเลย อย่าบอกนะว่าหมอนั่นโกธรฉันจริงจังเลยอ่ะ แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย เพราะยัยริรินแท้ๆ เล้ย ถ้ายัยนั่นไม่โผล่มาที่นี่ฉันก็ไม่พูดแบบนั้นหรอก เอ๊ะ หรือเป็นเพราะฉันหัวขี้เรื่อยด้วยเลยตอบกลับไปแบบนั้น กรี๊ดดด นี่ฉันเป็นพวกสวยใสไร้สมองเหรอเนี่ย ม่ายยยจริ๊งงงง (สติแตก)
แล้วฉันจะทำยังไงดีอ่ะ T^T
เปรี้ยงงงง!!!
ไฟในห้องฉันดับลงหลังจากมีเสียงฟ้าผ่าเมื่อสักครู่ ใช่ ตอนนี้ฝนกำลังตกหนักทั้งๆ ที่เป็นหน้าหนาว ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นจากเตียงในห้องนอนเพื่อมาหาไฟฉาย ภายในห้องมืดสนิทมีเพียงแสงจันทร์ที่ลอดผ่านหน้าที่พอจะให้ฉันคลำหาทางเจอ เมื่อได้ไฟฉายแล้วฉันจึงเปิดมันแล้วส่องไปรอบๆ ห้อง
ให้ตายสิ! ถ้าตอนนี้มียูเคอยู่ด้วยก็คงดี
ยูเค…
“ตายแล้ว!” ฉันสบถกับตัวเองก่อนจะรีบวิ่งออกนอกห้องไป
เสียงฟ้าร้องเมื่อกี้ทำให้ฉันนึกถึงคำพูดของยูเคเมื่อตอนที่เจอกันครั้งแรก (ตอนที่หมอนี่มาสารภาพรักกับฉันนั่นแหละ)
‘ผมไม่ชอบอยู่คนเดียว กลัวฟ้าร้อง…’
ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้อง 405 แล้ว พลางกดออดเรียกเจ้าของห้อง
“ยูเค!” ฉันเปลี่ยนจากการกดออดเป็นทุบประตูแทน
อย่าบอกนะว่าหมอนี่ไม่อยู่ห้องน่ะ!!!
ฉันเลื่อนมือมาที่ลูกบิดประตู ปรากฏว่ามันไม่ได้ล็อก ฉันจึงรีบเปิดเข้าไปอย่างรวดเร็ว แล้วส่องไฟฉายไปทั่วห้อง
“ยูเค! นายอยู่ในนี้หรือเปล่า!!!” ฉันตะโกนแข่งกับเสียงฝน
“…”
“ยู…! เค…”
ฉันเงียบลงเมื่อแสงไฟจากกระบอกไฟฉายของฉันไปกระทบกับร่างๆ หนึ่งซึ่งนั่งหน้าซบลงบนเข่าอยู่ตรงมุมห้อง
ร่างที่ว่าคือร่างของคนที่ฉันตามหาอยู่นี่ไง!
“บ้าชะมัด!” ฉันเดินดุ่มๆ เข้าไปหายูเค ก่อนจะตะโกนใส่เขา “ทำไมนายถึงไม่ไปเปิดประตู!!!”
ยูเคค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาสบตาฉัน เป็นเวลาเดียวกับที่ไฟในแมนชั่นมาพอดี ทำให้ฉันยืนนิ่งค้างไม่ไหวติ่ง เมื่อเห็นตาของยูเคแดงก่ำ ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายหลบตาฉัน
“นะ…นี่นาย…” คงไม่ได้ร้องไห้ใช่มั้ย…
“พี่สาวมีอะไรหรือเปล่าฮะ” ยูเคถามโดยไม่มองหน้าฉัน
“ปะ…เปล่า ฉันแค่เป็นห่วงน่ะ”
“เป็นห่วง?” ยูเคพูดเสียงเบา ราวกับกลัวฉันได้ยิน ก่อนจะหัวเราะเบาๆ “ในฐานะน้องชายน่ะเหรอฮะ”
“…”
“ไม่ตอบ แสดงว่า…จริง”
“มะ…ไม่ใช่แบบนั้น…”
“แล้วแบบไหนล่ะฮะ!” ยูเคแทรกขึ้นมาโดยไม่ให้ฉันพูดจบ “แบบไหนที่คุณห่วงผม …แบบผู้ชายคนหนึ่งหรือเพราะเห็นผมเป็นน้องชาย ตอบผมหน่อยเถอะฮะ ผมสับสนไปหมดแล้ว…ผมไม่รู้ว่าคุณคิดยังไง บางครั้งคุณก็ทำเหมือนจะให้โอกาสทำให้ผมคิดไกลว่าคุณคงมีใจให้ผมบ้าง แต่พอบางครั้ง…คุณก็ทำให้ผมเจ็บ ตกลงคุณคิดยังไงกันแน่ คุณเคยมีใจให้ผมบ้างหรือเปล่า”
“…”
“ตอบหน่อยสิฮะ…”
“…”
“ตอบในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง…”
“…”
“เพราะตอนนี้…”
“…”
“คุณไม่ใช่พี่สาวของผมอีกแล้ว”
ณ๊องไอดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ม.ค. 2556, 13:42:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ม.ค. 2556, 13:42:38 น.
จำนวนการเข้าชม : 842
| << ... |