ชีวิตปกติสุขของเธอต้องสิ้นสลาย เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอยู่ในร่างของเด็กหญิงคนหนึ่ง โชคชะตาหรือเวรกรรม ทำให้มาโผล่ในสถานการณ์ผัว1เมีย6 แถมต้องสู้รบเพื่อเอาตัวให้รอดอีก “ขอชีวิตเก่าฉันคืนมาเถิด”

มาอีกทีวันจันทร์นะคะ


-------------------------------------------------------------------






และก่อนที่ต้องพูดคุยแก้ขัดมากกว่าที่ควรจะเป็น ท่านโชติระเสก็เดินออกมา สั่งการบางอย่างกับบ่าวให้ตามจิตราไปยังหน้าเรือนนอนของตน

พะลัญจะหันกายกลับไปหาโชติระเส

“ข้าพเจ้าขออภัยที่ล่าช้านัก” โชติระเสพูด บ่าวชายสองคนยกกำปั่นขนาดไม่ใหญ่สองหีบตามมาวาง “ขอเชิญท่านพะลัญจะตรวจสอบเถิดเจ้าข้า”

จบคำ กำปั่นทั้งสองก็เปิดออก จึงได้เห็นว่าในกำปั่นหีบหนึ่งมีอัญมณี สร้อยและแหวนทองคำเกือบเต็ม อีกหนึ่งหีบว่างเปล่า โต๊ะตัวเตี้ยขนาดไม่เล็กที่เคยใช้วางสำรับอาหาร บัดนี้กำลังเต็มไปด้วยอัญมณีหลายสิบชิ้นจนเกือบไม่มีพื้นที่ว่าง ตยาวดีเพิ่งกลับมานั่งลงข้างๆ อุษามันตรา

“น้ำงามทั้งสิ้น แต่หาได้งามเท่าอัญมณีที่ข้าพเจ้าหมายมาด”

พะลัญจะกล่าวทั้งที่มองเพียงอัญมณีในมือ ไม่แลไปที่อื่น แต่สำหรับอุษามันตรา คำพูดนี้ทำให้ในท้องของเธอมวนวูบเลยทีเดียว

ไม่มีใครพูดอะไรจนกระทั่ง

“ข้าพเจ้าขอรับเพียงสามในสี่ส่วน อีกส่วนหนึ่งขอมอบแด่แม่นายน้อยอุษามันตราเป็นน้ำใจ ขอบคุณท่านโชติระเสที่ได้ต้อนรับข้าพเจ้าแลคณะเป็นอย่างดี เกินที่ข้าพเจ้าคาดหวังไว้มากเจ้าข้า” เขาพูดโดยไม่มองหน้าใคร ทำเพียงหันไปพยักหน้าให้คนของตนเองเป็นความหมายว่าให้มาจัดการเก็บอัญมณีตามจำนวนที่พูด ซึ่งแบ่งไว้เป็นสัดส่วนแล้ว “ท่านโชติระเสคงมิตัดน้ำใจกันเสียแต่เนิ่นดอกนะเจ้าข้า”

โชติระเสนิ่ง ทว่าตยาวดีนิ่งเงียบมากกว่า

‘ไม่บอกก็รู้ว่าอีตานี่คิดจะมัดจำ อุษามันตราหนอ... อุษามันตรา ใบหน้าทำพิษแท้ๆ’

นึกแล้วก็อยากจะข่วนหน้าตัวเองขึ้นมากะทันหัน ก่อนจะตัดสินใจพูดเมื่อผู้คุ้มครองยังเงียบอยู่ เพราะขืนไม่พูด มีหวังถูกคนเจ้าเล่ห์ตรงหน้ามัดมือชกแน่

“น้ำใจท่านพะลัญจะ ข้าพเจ้าแลบิดามารดาขอน้อมรับไว้ แต่ทรัพย์สินใดที่คงค้าง ขอให้ท่านรับชำระให้หมดสิ้นเถิดเจ้าข้า”

ทุกคนหันมามองเจ้าของคำพูดเป็นตาเดียว พะลัญจะและโชติระเสมองอุษามันตราตาไม่กะพริบ เมื่อคนตัวเล็กยังพูดต่อว่า

“หากข้าพเจ้ามีค่าอันควรจักได้รับน้ำใจนี้จากนายท่านพะลัญจะแล้วไซร้ ก็ขอได้โปรดรอให้ถึงเวลาอันสมควรแก่ข้าพเจ้าเถิดเจ้าข้า เพื่อรักษาเกียรติแห่งมนสิการ แลตัวข้าพเจ้าเอง อันจักเป็นเกียรติแก่นายท่านเช่นกัน ขอนายท่านโปรดตรองคำของข้าพเจ้าให้ดีก่อนเถิดเจ้าข้า”

เธอรู้ดีว่าการเก็บงำความสามารถเป็นสิ่งพึงกระทำอย่างยิ่ง แต่ในเวลานี้ไม่ใช่ เพราะหากรับน้ำใจ ก็เท่ากับว่าได้ผูกมัดตัวเอง ที่เพียงแค่รอเวลาตามกำหนดตอนอายุสิบสองเพื่อทำพิธีหมั้น แล้วจากนั้นก็จะถูกส่งตัวไปยังเรือนหอท่านพะลัญจะเมื่ออายุสิบสี่ ถึงแม้ว่าตอนนั้นเธอจะไม่แต่งกับเขา แต่ก็ต้องแต่งกับลูกหลานของเขาไม่คนใดก็คนหนึ่ง เพราะอีกฝ่ายชัดเจนว่าต้องการจองตัวเธอไว้โดยไม่ยอมให้โอกาสนี้แก่คนอื่นที่อาจมาทีหลัง

แต่ให้ตายเธอก็ไม่เอาด้วยหรอก และเขาไม่ใช่คนโง่ อุษามันตราดูออก คำพูดที่เธอบอก จะทำให้เขาตระหนักได้ ไฉนเลยพ่อค้าหรือเจ้าหนี้จากการพนันจะไม่ฉลาดเฉลียว เขาต้องรู้ว่าเธอหมายถึงสิ่งใด บางสิ่ง... หากมีค่าคู่ควรอย่างเขาที่กล่าวจริง เช่นนั้นก็ต้องรอได้เช่นกัน เพราะหากเขาใจร้อนกระทำการเสียแต่วันนี้ คำครหาไม่มากก็น้อยล้วนตกแก่เธอและมนสิการทั้งสิ้น ไม้พ้นเป็นราคีให้มัวหมอง จะพูดภาษาชาวบ้านก็เรียกว่าราคาตก สู้อดใจรอให้ถึงเวลาแล้วส่งของกำนัลเพื่อแสดงเจตจำนงว่าขอหมั้นจะไม่สง่างามกว่าหรือ

แต่ในใจของอุษามันตราก็คือ... เธอต้องการถ่วงเวลา

ใบหน้าหล่อเหลาของพะลัญจะยิ้มเพียงมุมปาก เขากล่าว...

“ค่าควรเมือง หากมิเก็บไว้โดยไว ก็จักเสียแก่ผู้อื่น บัดนี้... ข้าพเจ้าพบช้างเผือกพรางตัวด้วยโคลนตมแล้วไซร้ ไฉนจักมิรีบคล้องเสียเล่า แลจบเหตุเสี่ยงอันจักต้องตกแก่ผู้อื่นด้วยเจ้าข้า”

คำพูดนี้ทำให้อุษามันตราใจหาย เมื่ออีกฝ่ายแสดงตัวชัดเจนว่าต้องการเธอโดยไม่สนใจสิ่งใด อีกทั้งยังพยายามหาทางทำทุกอย่างเพื่อสานไมตรีไว้เพื่อวันข้างหน้าโดยไม่ยอมเสียโอกาส แต่นั่นมันไม่สวยสำหรับเธอนัก เธอยังไม่อยากให้ใครมาเลี้ยงต้อย ส่วนคุณพ่อกับคุณแม่ก็ยังไม่แสดงทีท่าอะไร อุษามันตราไม่รู้ว่าทำไมถึงได้เงียบทั้งที่ไม่ควรเงียบ

และก่อนที่พะลัญจะได้ใช้เหตุอื่นเพื่อต่อรองสำหรับโอกาสที่มากขึ้น อุษามันตราจึงตัดสินใจพูดว่า

“ข้าพเจ้ายังอยู่มนสิการ หากควรเมืองดั่งนายท่านว่าแล้วไซร้ ก็จงรอให้ถึงเพลานั้นเถิดเจ้าข้า กาลเวลาจักพิสูจน์ ว่าข้าพเจ้าคู่ควรจริงแท้ดั่งนายท่านว่าหรือไม่เจ้าข้า”

“เช่นนั้นข้าพเจ้าจักถือเอาคำพูดนี้ของแม่นายน้อยอุษามันตราเป็นคำมั่น”

‘ทำไมมันเคี่ยวแบบนี้วะ’

นึกในใจได้เท่านั้น แต่ก็ยังตอบแบบระมัดระวังไม่ให้อีกฝ่ายรู้ถึงสิ่งที่เธอคิด

“ขอนายท่านอย่าได้คิดเช่นนั้นเลยเจ้าข้า โอกาสเบื้องหน้าพลิกผันมิแน่นอน เช่นเดียวกับวันนี้ที่นายท่านจักเตรียมรับเครื่องขัดดอก แต่ได้ต้นคืน ขอให้วันหน้า ชะตาเป็นเครื่องกำหนด จักมิดีกว่าหรือเจ้าข้า”

พะลัญจะอมยิ้มอย่างมีนัย เขาหันไปหาโชติระเส

“สมคำเล่าอ้างมิผิดเพี้ยน วันนี้ข้าพเจ้าอับวาสนา แต่มิสิ้นวาสนา ด้วยยังได้เจรจาสมใจนึก แลเห็นศักดิ์ศรีช้างเผือก วันหน้า... ข้าพเจ้าจักสานไมตรีมิขาดตก แลมิให้สะบั้นก่อนฤกษ์งามเจ้าข้า ท่านโชติระเส”

พะลัญจะให้สัญญาณคนใกล้ตัวว่าเตรียมออกเดินทาง เสี้ยวหนึ่งเขาหนึ่งได้แอบมองคนตัวเล็กที่ช่างจำนรรจ์ ไม่นึกสนว่าอายุจะห่างกันมากเพียงใด คนตรงหน้าจะยังเด็กเพียงใด เขาสนใจเพียงของดีก็ต้องอยู่กับคนเก่ง เขาไม่คิดทำร้ายเด็กตัวเท่านี้หรอก แต่สักวันหนึ่งเด็กคนนี้จะเติบโต เขารู้ว่าดีว่าบุตรีของท่านโชติระเสคนนี้ไม่ธรรมดา มีดีชนิดหาตัวจับยากยิ่งนัก เขาต้องการคนเก่งไว้เป็นกำลัง โดยเฉพาะคนเก่งที่เป็นเด็กหญิงและมีใบหน้าหมดจดตรงหน้านี้ เด็กหญิงผู้มีเค้าโครงความงามชัดเจนโดยไม่ต้องคาดเดาว่าเมื่อเติบใหญ่... อุษามันตราจะมีค่าควรแก่การต่อสู้เพื่อให้ได้มาครองเพียงใด และเขาต้องการเป็นผู้ชนะคนนั้น

“ส่วนนี้” พะลัญจะผายมือ มีความหมายถึงอัญมณีที่เห็น “ไม่ถือว่าเป็นน้ำใจมอบแก่แม่นายน้อยอุษามันตราเช่นเดิมอีก หากข้าพเจ้าถือว่าตัดดอกเบี้ยแลรับเพียงต้นคงค้าง ความจริงใจนี้...ขอท่านโชติระเสเห็นแจ้งในไมตรีของข้าพเจ้า ขอลาเจ้าข้า”

โชติระเสและพะลัญจะไหว้กันและกัน ท่วงท่าสง่างามยามก้าวเดินของหัวหน้าอาคันตุกะสมกับเป็นผู้ถูกอบรมมาเป็นอย่างดี และสมกับเป็นคหบดีแห่งเมืองพาราณสี

อุษามันตราไม่ได้มีความรู้สึกอื่นใดนอกเหนือจากความโล่งใจเหมือนยกภูเขาออกจากอกที่คนกลุ่มนี้ไปเสียได้ นี่เพียงแค่เบาะๆ และพ้นฐานะลูกหนี้แบบหวุดหวิด ก็ยังหักเหลี่ยมหักมุมกันแทบไม่ทัน

‘เคี่ยวจริงๆ’

นึกในใจได้เท่านั้นก็แทบจะยกมือท่วมหัวเพื่อขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ช่วยให้พะลัญจะยอมล่าถอย อัญมณีส่วนหนึ่งที่เหลือก็นับว่าไม่น้อย เธอไม่รู้ว่าเหตุใดจึงมีหนี้สินได้มากมายขนาดนี้ทั้งที่มนสิการก็เคยมีทรัพย์ศฤงคารไม่น้อยหน้าผู้ใดเช่นกัน

‘นี่สินะ ไฟไหม้บ้านสิบครั้ง ก็ไม่เท่ากับเสียพนันครั้งเดียว’

และเมื่อผู้มาเยือนได้จากไป อุษามันตราจึงเห็นร่างกายของคุณพ่อสั่นเทิ้ม สายตาแข็งกร้าวมองไปยังทิศทางอื่นไม่มีผู้คน ดวงตาแดงก่ำ น้ำตาเอ่อคลอ มือนั้นกำแน่น ก่อนจะลุกขึ้นเดินเข้าเรือนนอนของท่านโดยไม่พูดอะไรอีก

อุษามันตรามองตยาวดีแล้วขยับเข้าไปใกล้ ยังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไร ตยาวดีก็พูดว่า

“เราทำดีที่สุดแล้ว อุษามันตราลูกแม่”

แล้วกอดเธอเอาไว้ อุ้มเธอนั่งบนตัก โยกตัวเบาๆ ดั่งปลอบขวัญโดยไม่พูดอะไรอีก กระทั่งจิตราขัดเข่าเข้ามา

“พะลัญจะคหบดีผู้นี้จาบจ้วงเหลือเกินเจ้าข้าแม่นายตยา”

ตยาวดีมองตามสายตาของนางพี่เลี้ยงที่มุ่งไปตรงประตูหน้าเรือนชานซึ่งคณะ ‘อดีตเจ้าหนี้’ ได้จากไป หล่อนขอเพียงว่าอย่าให้ได้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีก โดยเฉพาะกับลูก

“ถือว่ายังเป็นโชคของเรานักเจ้าข้าพี่จิตรา ที่คุณพี่ยังยอม มิเช่นนั้น...”

ตยาวดีพูดค้างไว้ ก้มมองลูกสาวที่อยู่ในอ้อมแขนด้วยความหวาดหวั่นในหัวใจเป็นที่สุด

- * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * - * -


ขอโทษที่มาสั้นนิดหนึ่งนคะ เดี๋ยววันจันทร์มาให้เยอะกว่านี้แน่นอนค่ะ

สุชาคริยา

จำนวนการเข้าชม : 3080

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery