เลือดรักทระนง
เด็กหญิงคนหนึ่งซ฿งถือกำเนิดมาจากโจร ปล้นฆ่า และเลือดอีกส่วนมาจากแม่ที่ไม่ยอมรับในความเป้นลูกของเธอ กระถินยังยืนหยัดที่จะอยู่อย่างทระนงในศักดิ์ศรีและค่าแห่งความเป้นคน ด้วยความรัก และซื่อสัตย์ต่อผู้มีพระคุณ
Tags: ศักดิ์ศรี คือสิ่งที่ต้องรักษา

ตอน: เต็มใจยอมรับ

ห้องของรามค่อนข้างกว้าง เตียงไม้ตั้งมุมหนึ่งผูกสายมุ้งทั้งสี่ ริมมุ้งขลิบทองสวยงาม ภายในห้องยังมีโต๊ะเก้าอี้ ตั้งโคมไฟมีตั้งหนังสือและเอกสารงาน ตู้ไม้สักแขวนเสื้อหลายสิบชุด กึ่งกลางห้องมีประตูกลางติดม่านลูกปัดยาวจรดพื้น ทะลุอีกด้านเป็นห้องของเธอเองซึ่งรามสั่งให้จัดไว้
คืนนี้เธอต้องนอนที่นี่โดยไม่มีประตูกั้นกลางระหว่างห้องจะหลับไปได้อย่างไรกัน นอนโดยรู้ว่ามีคนที่เธอรักนอนอยู่อีกห้อง และหากว่า...กระถนรีบหยุดความคิดที่ว่า รามอาจจะย่องเข้าไปหาเธอเสียในทันที
เธอจัดเตรียมชุดให้ชายหนุ่มแล้วจึงเดินไปดูห้องตัวเอง สร้อยสนจงใจจัดแต่งคล้ายกันกับห้องนี้ ข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวตั้งเช่นเดียวกับห้องเรือนริมน้ำ
“พี่สร้อย...ทำไมไม่อยากแต่งงานกับพี่รามเล่าคะ”กระถินถามตัวเองและได้คำตอบทันที สร้อยสนกลัวทั้งราม และกลัวมารดาจะครอบงำตัวเองได้ หน้าที่การแต่งงานจึงตกเป็นของกระถิน
“กระถิน” เสียงทุ้มนุ่มเรียกกระถินสะดุ้ง รีบเดินไปตามต้นเสียง จนถึงห้องของราม
ภาพที่หญิงสาวเห็นคือ รามยืนหน้าโต๊ะกระจกกำลังยืนรอ มือถือสายเน็คไทต์ กระถินหยุดยืนตรงหน้ารามส่งเน็คไทต์ให้ เธอช้อนตาขึ้นมองอย่างลังเลไม่แน่ใจ รามเอ่ยเสียงอ่อน
“ผูกให้ทีซิ”
“อะไรกันคะคุณราม เมื่อก่อนก็”
“นั่นมันเมื่อก่อนที่พี่ไม่มีคนดูแล” อีกแล้วที่กระถินรู้สึกเลือดสูบฉีดแรงทั่วกาย ยอมพันเน็คไทต์ให้แต่โดยดี
รามมีปัญหามาให้กระถินอีกด้วยการส่งแขนทั้งสองข้างมาให้พร้อมเอ่ย
“กระดุมเสื้อก็ติดไม่ถนัดนัก ดูหน่อยสิกระถิน” เขายกแขนให้ดู
กระถินทำชักสีหน้า ก่อนจัดทำให้โดยไม่บ่น แต่ประชดต่อด้วยการเดินไปติดไปหยิบถุงรองเท้าให้ รามอมยิ้มด้วยความสุข แต่ต่อว่ากระถิน
“ดูรึแม่บ้านของพี่ ปรนนิบัติสามีด้วยหน้าง้ำ เต็มใจทำให้หน้าที่เมื่อไหร่กัน”
“พี่รามแกล้งกระถิน”
“ไม่ได้แกล้ง” เขาลากเสียงยาว “ให้ทำจริง ๆ แต่ถุงรองเท้าพี่ใส่เองได้”
เขานั่งเก้าอี้สวมถุงรองเท้า กระถินยืนมองนิ่ง เขาเงยมองอีกฝ่ายซึ่งไม่เบือนหลบตา ซ้ำยังมีท่าขันเป็นนัย ๆ รามฉงนในรอยยิ้มนั้น กระถินจึงชี้ให้ดูถุงรองเท้า สีเหมือนกันคล้ายกันแต่ต่างคู่
“แย่จริง นี่ ปะเดี๋ยวเถอะกระถินนี่เธอแกล้ฃงหยิบผิดคู่มาให้พี่เชียว”
“ค่ะ กระถินแกล้งจริงเสียด้วยค่ะ”
เธอรีบไปหยิบมาเปลี่ยนครานี้ยินดีปรนนิบัติสวมให้อีกฝ่ายด้วยมือตัวเอง รามอิ่มเอมใจอย่างประหลาด กล่าวทุ้มเบา ๆ
“ไปส่งพี่ที่รถด้วยนะกระถิน”
บริวารในบ้านได้เห็นสองหนุ่มสาวเดินเคียงข้างกันออกไปที่รถ นายมากได้เปิดประตูรถให้นายขึ้น รามันมาบอกกระถินว่า
“พี่จะกลับไม่ดึกนัก”
“เจ้าค่ะเจ้านาย กระถินจะรอเปิดประตูรั้ว”
“เห็นจะไม่ต้องดอก นอนซะเถอะไม่ต้องรอ” เขากล่าวจบก้าวขึ้นรถปิดประตู กระถินยืนรอส่งจนรถเลี้ยวลับตาไปแล้ว จึงเดินเข้าบ้าน
แม่นิ่ม จันทร์ และสร้อยสน พากันมาแอบมองคนทั้งคู่ เมื่อเห็นท่าทีเป็นพ่อบ้านแม่บ้านของรามและกระถิน ต่างพากันปิดปากหัวเราะอย่างมีความสุขร่วมกันไปด้วย

กระถินกลับขึ้นตึกไปได้เพียงครู่เดียว จากนั้น หญิงสาวจึงออกจากห้องส่วนตัวห้องใหม่ ไปลงหาแม่นิ่ม ซึ่งเวลานี้เรือนแม่นิ่ม มีคนลงไปนั่งเพิ่มคือสร้อยสน
กระถินนั่งร่วมวงสนทนาได้ไม่เท่าไหร่ก็แม่นิ่มถูกไล่ขึ้นตึก กระถินตัดพ้ออีกฝ่ายว่า
“แม่นมไม่รักกระถินแล้วหรือคะ แม่นมอย่ารักพี่สร้อยแทนกระถินนะคะ”
“อิ๊ว คนขี้อิจฉา”พี่สาวล้อเลียนน้องสาวซึ่งทำหน้าง้ำ “แม่นิ่มจะมีลูกสาวอีกคนตัวเองก็มาขวาง คนอะไรใจแคบเสียจริง”
“ก็พี่สร้อยน่ารักกว่ากระถินนี่”กระถินเริ่มเสียงดัง แม่นิ่มจุปากก่อนว่า
“แม่นิ่มรักคุณกระถินมากกว่าใครอยู่แล้วล่ะค่ะ”กระถินทำเอียงคอปั้นยิ้มว่าไม่มีใครสู้ตัวเองได้ สร้อยสนปิดปากหัวเราะกับเรื่องไม่ยอมโตของกระถินในเรื่องนี้ จันทร์อดปากไม่ได้จึงว่า
“ แต่มีคนที่สำคัญรอคูณกระถินอยู่แล้วนี่คะ”
“ใครคะ” เธอพาซื่อ
“เจ้าบ่าวคุณกระถินไงล่ะคะ”
กระถินรู้สึกร้อนผ่าวทั้งหน้าด้วยความเก้อเขิน
“ไปค่ะนมไม่อยากโดนคุณรามดุว่าแอบเก็บเจ้าสาวของเธอไว้ที่เรือน”
“จริงด้วยสิ พี่คงต้องโดนดุมากกว่าทุกคนว่าอิจฉาน้องไม่ยอมปล่อยไป”
“โธ่พี่สร้อย อย่าล้อกระถินอย่างนี้สิคะ”
“ไม่ได้ล้อสักนิด แต่พี่กลัวต่างหาก”
กระถินถอนใจอย่างกลัดกลุ้ม กับการย้ายตัวเองขึ้นไปนอนห้องใหม่ แต่คำของพี่สาวมีน้ำหนักมากพอที่จะทำให้จำใจขึ้นไป กระถินรู้ดีว่ารามไม่เคยชอบสร้อยสน...พี่สาวที่แสนดีของเธอซึ่งอยู่ผิดที่ผิดทางทำให้ไม่ได้รับความเมตตาเหมือนอย่างกระถินคนนี้
คุณลุงพระศานต์แยกแยะได้ แต่คุณรามคนนี้ช่างไม่แยกแยะเลยว่าสร้อยสนไม่ได้เหมือนพุดกรอง คิดแล้วกระถินค้อนลมแค้นแล้งไปถึงคนที่อยู่งานสังคม
กระถินเข้าห้องส่วนตัว เธอผลัดเปลี่ยนผ้าเพื่ออาบน้ำชำระกายเสียที หลังจากทำกิจวัตรเรียบร้อยและล้มตัวลงนอนบนที่นอนใหญ่ ที่นอนที่กว้างเกินกว่าจะนอนสองคนด้วยซ้ำไป
พี่รามจะมานอนที่นี่ด้วยหรือ
กระถินลุกพรวด รีบเดินไปชักม่านปิด เหลียวซ้ายแลขวาจะหาสิ่งของมาขวางกั้นแทนประตู แต่หาไม่ได้ เพราะตู้ผ้าใหญ่เกินจะลากมาบังตามกำลังคนเดียว หญิงสาวเกิดวิตกจริตเกินเหตุ
“กระถิน เธอจะบ้าแล้วหรือ พี่รามเขาไม่คิดอะไร แต่เธอต่างหากที่คิด เธอเป็นคนที่ต้องปกป้องพี่ราม แต่เธอมากลัวเขาทำไม เธอต้องกลัวแม่ของเธอกับคู่รักของแม่เธอสิ”กรินคิดไปตามเรื่อง แล้วมาสะดุดตรงความคิดหลัง
หากพวกเขาวางยาพิษอีกครั้งเล่า คิดแล้วกระถินลุกพรวดเดินลิ่ว ลงไปชั้นล่าง แล้วต้องรีบเร้นกายเมื่อเห็นทนายทดเข้ามาหาพุดกรองที่ห้องรับแขก กระซิบกระซาบดั่งกับมีความลับมากมายนัก กระถินแนบหูกับผนัง หวังว่าจะได้ยินคำสนทนานั้น แต่ว่าเธอไม่ได้ยินอะไรสักประโยค เธอจึงต้องรออย่างร้อนใจ กระทั่งทนายทดไปแล้ว พุดกรองขึ้นชั้นบนไปพักห้องส่วนตัวซึ่งอยู่ปีกตึกทางซ้าย กระถินรีบถอยหลังกลับรวดเร็ว ครู่ใหญ่ กระถินเปิดประตูห้องนอนเดินลงไปข้างล่างอีกครั้ง
เธอกลับไปยังเรือนริมน้ำของแม่นิ่ม เวลานั้นท่านยังไม่หลับ จันทร์นอนแยกมาส่วนหนึ่งเมื่อเห็นกระถินจึงรีบผุดลุกมาหา
“คุณผู้หญิง”
“พี่จันทร์พุดไม่ฟังกันเลยนะ กระถินยังเป็นคนเดิม”
“เอ่อเจ้าค่ะ ว่าแต่คุณกระถินแปลกที่หรือคะป่านนี้จึงยังไม่นอน”
“กระถินอยากให้พี่จันทร์ลงไปคุมงานครัว อาหารทุกมื้อของพี่รามพี่จันทร์ต้องดูแลตัวเองทำได้มั้ย”
“ได้ค่ะ พี่เต็มใจที่สุดเลยค่ะ”
“กระถินขอกำชับและเป็นความลับด้วยนะ พรุ่งนี้กระถินจะไปจัดอีกที”
แม่นิ่มได้ยินเสียงสนทนากันหน้าเรือนจึงเรียกจันทร์ซึ่งขานรับ กระถินเดินไปหาผู้ที่เลี้ยงดูตนเองจนถึงห้องพักของท่านซึ่งครึ่งหนึ่งเธอเคยได้อาศัยมาสิบกว่าปี กระถินคลานเข่าไปหา แม่นิ่มเอ็ดอึง
“อะไร้ คุณกระถินยังจะห่วงเรือนเก่า เชิญไปแล้วยังจะหวนกลับมาอีกหรือนี่ ที่นี่ไม่มีที่ให้นอนแล้วค่ะ”
“แม่นมขา เอ่อกระถินไม่สบายใจนักค่ะ”
แม่นิ่มก้มมอง ทำท่าจะให้จันทร์ออกไปหากกระถินจับมือเหี่ยวย่นเอ่ยว่า
“กระถินไว้ใจพี่จันทร์ค่ะแม่นม ต่อไปจะให้พี่จันทร์ดูแลเรื่องอาหารของพี่ราม”
แม่นมสะท้านใจ เห็นใจกระถิน พุดกรองร้ายกาจแต่ก็เป็นผู้ให้กำเนิด นี่คงเกรงประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย แม่นิ่มคิดลึกไปกว่านั้น พุดกรองไม่เคยคิดว่ากระถินเป็นลูก หากจะคิดร้าย กระถินก็ควรจะต้องระวังตัวเช่นกัน
“คุณกระถินเอาจันทร์ไปนอนเป็นเพื่อนที่ข้างบนดีกว่า”
“ไม่ต้องค่ะแม่นมกระถินดูแลตัวเองได้”
แม่นิ่มก้มตัวลงไปกอดหญิงสาวแนบอก เอ่ยอ่อนโยนด้วยความรักเมตตา
“นมจะช่วยคุณ จะอยู่กับคุณกระถิน”
“ขอบพระคุณค่ะแม่นม”กระถินสวมกอดอีกฝ่ายแนบแน่น ก่อนคลายกอด ส่งยิ้มหวานละมุน
แม่นิ่มเชยคางอีกฝ่ายขึ้นเพ่งพิศด้วยความภูมิใจ บทดี ดีใจหาย บทร้ายใครไม่สู้ ครานี้เธอหวาน หวานได้ไม่มีใครเทียบทีเดียว

รามร่วมงานเลี้ยงเขาดูภูมิฐานและเด่นด้วยความสง่าสะดุดตา มาดถือตัวทำให้หญิงสาวชั้นสูงใฝ่ฝัน เขามิได้ขอใครเต้นรำ
กรดเป็นพ่อค้าที่ร่ำรวยและมีชื่อเสียงเขาควงคู่มากับสาวสวยเดินเข้าไปทักทายรามอย่างสนิทสนมเพราะรู้จักกันเมื่อครั้งเรียนหนังสือในต่างประเทศ คหบดีหนุ่มค้อมศีรษะนิดเป็นการให้เกียรติกับหญิงสาวสวยชุดราตรีสั้นสีแดง
“น้องสาวของผมชื่อกัลยา น้องกันนี่เพื่อนพี่ชื่อราม”
เธอกระพุ่มมือไหว้อย่างแช่มช้อยเขารับไหว้ กรดสนทนาเป็นครู่ก็เอ่ยปากฝากน้องสาวไว้กับรามตัวเขาหาเรื่องไปทางอื่น กัลยาบ่นว่าพี่ชาย แต่ในใจยินดี เพราะเธอเองที่ขอให้พี่ชายพามารู้จักชายรูปงาม
“แย่จังเลยพี่กรด ทิ้งกันให้เป็นภาระกับคุณราม”
“มิได้เลยคุณกัน” รามเอ่ยเสียงทุ้ม
เพลงกังวานแว่วจากนักร้องผู้มีชื่อเสียง กัลยาเอ่ยเป็นนัย ๆ
“เพลงเพราะน่าลีลาศจังเลย” สตรีเอ่ยปาก สุภาพบุรุษมิอาจบอกปัดได้ หลายคนจึงได้เห็นรามควงคู่กัลยาออกเต้นรำ
ข่าวซุบซิบไฮโซมีมาทุกยุคจึงโจษจันว่ารามไม่ใช่หนุ่มโสด กัลยาเอ่ยถามรามขณะที่ลีลาสด้วยจังหวะวอลล์
“คุณรามค้าขายกับญี่ปุ่นหรือคะ”
“ครับ”
“จริงมั้ยที่เขาพูดกันว่าจะมีสงครามโลกครั้งที่สอง”
“ไม่ทราบสิครับ” เขาก้มบอกร่างที่เล็กกว่ากัลยายิ้มหวานท้าทายในที ส่วนรามนั้นมีแต่หัวใจที่วิ่งกลับไปบ้านก่อนตัว


คุณนายชุดสีฟ้าสวมเพชรพราวตัวกระซิบกระซาบบอกคุณนาย
“ดิฉันไปงานสมรสประหลาดของชายคนนั้นค่ะ”เธอชี้ไปที่ฟลอเต้นรำ
คุณนายอิ่มล่ำมองตามแล้วทำหน้าไม่เชื่อถือรู้อยู่ว่าคุณนายฉวีปากไว นินทาคนได้ทุกสถานการณ์ข่าวไม่จริงก็ตั้งครึ่งวันนี้จริงจึงไม่ใคร่เชื่อถือนัก
“อะไรกัน ดิฉันฟังว่าคหบดีหนุ่มคนนี้พึ่งรับมรดกจากคุณพระศานต์ผู้เป็นบิดาไม่ใช่หรือ”
“นั่นก็จริงค่ะคุณบุญล้ำแต่พินัยกรรมระบุต้องแต่งงานกับลูกสาวคุณพุดกรอง”
“อะไรนะ” คุณนายบุญล้ำเผลอเสียงดัง
“แปลก”
“ค่ะแปลก แต่ก็เป็นจริง ๆ ดิฉันได้รับเชิญให้ไปเป็นสักขีพยาน”
เจ้าภาพคงอยากอาศัยปากคุณนายฉวีให้เป็นน่าสังคมแน่ ๆ
“แทนที่จะเป็นสร้อยสนคนที่คุณพุดกรองพาออกงานบ่อย ๆ”
“อ้าวก็สร้อยสนเป็นลูกคนเดียว”
“ไม่จริ๊ง ไม่จริงค่ะยังมีลูกกับสามีอีกคนชื่อกระถิน”
“ต้าย” คุณบุญล้ำยกพัดจีบพาบอก เสียงดังพอที่จะทำให้คุณนายคนอื่นสนใจและเข้ามารถามไถ่ คุณนายฉวีจึงได้กระจายข่าวทั่ว
“แม่ดอกกระถินคือภรรยาตามกฎหมายของราม”
ทุกคนหันไปมองที่ฟลอเป็นตาเดียว รามพึ่งสังเกตเห็น เมื่อเพลงจบจึงออกจากฟลอพร้อมกัลยา ไม่รู้ว่าตนตกเป็นข่าวลือที่เด่นดังจนกรดเดินเข้ามาแตะแขนรามกับน้องสาวออกในที เขากล่าวเชิงเล่นและตำหนิกราย ๆ
“แหมคุณราม แต่งงานแล้วก็ไม่บอกปล่อยให้ผมเข้าใจว่าโสดจะปิดให้สนิทเชียวหรือ”
คนถูกต่อว่าอึ้งไปถนัด กัลยาเหลือบมองพี่ชาย แล้วหันกลับมาถามรามเบาๆ
“จริงหรือค่ะคุณราม”
“ครับ” เขารับคำ “ภรรยาของผมชื่อมินตรา เรียกเล่นกันว่ากระถิน เธอเป็นลูกสาวแม่เลี้ยงของผมเอง”
ถ้อยคำหนักแน่นชัดเจน ทำให้สาวสังคม และคนที่ไปร่วมงานต่างลังเลว่า วันที่รามสมรสดูเหมือนไม่เต็มใจ แต่วันนี้ท่าทีเปลี่ยนไปราวกับคนละคน
รามกลับจากงานตรงกลับบ้านทันที ข่าวคงพัดกระพือไกลไปถึงอังกฤษ...ปาริชาติต้องรู้ เพราะคืนนี้มารดาของเธอมาด้วย ทั้งรามและปาริชาติอยู่ด้วยกันนั้นคงไม่มีผู้ใหญ่รู้
กระถินของเขา
ชายหนุ่มคิดถึงอีกฝ่ายแล้ว ความรู้สึกปลาบวาบแผ่กระจายไปทั้งกาย เขาเคยคิดว่า กลับมาอาจจะบอกกระถินว่า เขาคิดอย่างไรกับเธอ แต่มีปาริชาติเสียก่อน ทำให้เขาหยุดความคิดทั้งมวลไว้เป็นเพียงอดีต
คืนนี้เล่า กระถินเป็นภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมาย เขาจะตักตวงผลประโยชน์หรือจะบอกให้กระถินยอมรับปาริชาติ หรือเขาจะปล่อยให้ปาริชาติเป็นเพียงอดีต
หลายคู่ หลายคนที่ใช้ชีวิตต่างแดน มีจุดจบของชีวิตคู่ด้วยระยะทาง และทิ้งไว้เบื้องหลัง อย่างไม่มีใครใส่ใจ รวมทั้งเขาด้วยหรือ ที่จะไม่ใส่ใจต่อสิ่งที่ผ่านมาในชีวิต...ผู้หญิงคนแรก

กระถินนอนไม่หลับเอาเสียเลย เธอผุดลุกผุดนั่ง กระทั่งเสียงรถของรามกลับเข้ามาจอดในตึกแล้ว หญิงสาวยิ่งใจเต้นโครมคราม ต้องแสร้งล้มตัวลงนอนหันหลังให้กับทางเข้า ฝืนข่มตาหลับ
นานเท่านาน เธอจึงได้รู้ว่ารามเข้ามาในห้องส่วนตัวของเขา และไม่นานนักเขาได้ปิดไฟ ไม่มีเสียงย่อง ไม่มีเสียงใดๆดังอีก กระถินถอนใจยาว ยิ้มในความมืด ที่ตัวเองกลัวเกินเหตุ!!

แม่ครัวทำครัวแต่เช้ามืด นางละมุดทำลับ ๆ ล่อ ๆ เข้ามาเหลียวซ้ายแลขวาท่าทางมีพิรุธ จันทร์เดินออกจากมุมหนึ่งของห้องเอ่ยถาม นังละมุดสะดุ้งสุดตัว
“ทำอะไรนังละมุด”
“เอ๊ะ นังจันทร์แก แกมาทำอะไร”
“ฉันสั่งเอง” กระถินเอ่ยเข้ามาก่อนตัวถึง ละมุดหน้าซีดเผือดรู้ฐานะสำคัญของอีกฝ่ายว่ามีมากรองจากราม
“ต่อไปนี้ฉันขอสั่งห้ามเธอเข้ามายุ่งวุ่นวายเกี่ยวกับอาหารไม่ว่าจะเป็นคนถือหรืออะไรก็แล้วแต่ ยายสายฟังไว้ด้วย ต่อไปนี้พี่จันทร์จะเข้ามากำกับทุกมื้อพี่จันทร์ถือกับข้าวหรืออาหารคุณรามด้วยตัวเอง”
“เจ้าค่ะคุณกระถิน”
คำสั่งนี้โจษจันกันในหมู่บริวาร
ราม พุดกรองสร้อยสนมาพร้อมหน้าที่ห้องอาหาร กระถินเดินเข้ามาภายหลัง ตามด้วยจันทร์และเด็กรับใช้อีกสองคน รามทักทายกระถินอย่างอ่อนโยน พุดกรองหมั่นไส้
“ตื่นเช้าเชียว”
“ไปดูงานในครัวค่ะพี่ราม”
เขาหัวเราะเบา ๆ พุดกรองสังเกตเห็นว่าละมุดหายไปไหนไม่มาทำหน้าที่แต่มิได้ซักถามให้เอิกเกริกเพราะไม่ปรารถนาจะสนทนากับกระถินแม้สักน้อย
หลังอาหารรามเรียกให้กระถินไปสนทนาตามลำพัง สร้อยสนมองตามด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความยินดีจากใจจริง กระถินควรแล้วที่เป็นผู้ร่วมเรียงเคียงหมอนกับราม เพราะทั้งรามและเธอไม่มีใจให้แก่กัน
หัวใจของเธอมันคงตายด้านไปแล้วกระมัง บัดนี้จึงไม่เคยคิดถึงชายที่มีหญิงอื่นไปต่อหน้าต่อตาเธออีกแล้ว!
นังละมุดเฝ้ารอฟ้องพุดกรองอยู่ที่ซุ้มกระดังงา ซึ่งพุดกรองจะไปที่นั่นประจำถ้าไม่มีธุระอื่น

รามเดินไปหยุดที่สวนไม้ดัดหน้าตึก กระถินยืนห่างพอควรรามเอ่ยถึงธุระที่เขาคิดมาทั้งคืนว่า
“พี่มีเวลาว่างหลายวันจะพาแม่นิ่มและเธอไปเที่ยวหัวหิน”
กระถินรับฟังและครุ่นคิดไปไกล ดีเหมือนกันอย่างน้อยรามก็ปลอดภัย
“กระถิน” เขาค้อมศีรษะลงไปใกล้หญิงสาวซึ่งไม่ตอบรับหรือปฏิเสธเอาแต่นิ่งคิด
“คะ อุ๊ย” เธอเงยหน้าขึ้นขานรับแล้วผงะไปนิด ดวงหน้าคมคายลอยอยู่ห่างไม่ถึงสองนิ้ว
“ว่าไงจะไปมั้ย”เขาช่างอ่อนโยนจนกระถินอุ่นวาบไปทั้งกาย
“ตามใจพี่รามค่ะ” เธอกล่าวเบือนหลบไม่สบตา
“เช่นนั้นก็เก็บของจะเดินทางพรุ่งนี้พาแม่นิ่ม จันทร์ นายพันไปด้วย”
กระถินรับคำสั่ง เธอจะได้ไปเที่ยวไกลเป็นครั้งแรกของชีวิต อดตื่นเต้นเสียไม่ได้




นางแก้ว
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 พ.ค. 2554, 09:59:54 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 พ.ค. 2554, 09:59:54 น.

จำนวนการเข้าชม : 5731





<< คุณผู้หญิงคนใหม่   เจ้าสาวเต็มตัว >>
คิมหันตุ์ 25 พ.ค. 2554, 10:34:19 น.
มีคนพาเที่ยวแล้วหล่ะ กระถิน อิอิ


mottanoy 25 พ.ค. 2554, 11:24:31 น.
มาทันใจดีจัง หวังว่ารามคงไม่โทษกระถินทีหลังนะคะ


แพม 25 พ.ค. 2554, 13:07:48 น.
ย่าห์....รามมีชนักติดหลัง งี้แหละผู้ชาย


kaeka 25 พ.ค. 2554, 13:09:34 น.
พี่รามอย่าคิดมากเลย ทำตอนนี้ให้ดีที่สุด เพราะยังไงปาริชาติน่าจะมาแน่ ตักตวงความสุขไว้ดีกว่าเนอะ
กระถินน่ารัก และรอบคอบมากๆ


saralun 25 พ.ค. 2554, 18:31:54 น.
ตื่นเต้นแทนกระถิน..อิอิ!!


nutcha 25 พ.ค. 2554, 19:04:00 น.
พี่รามโลเล จะให้กระถินรับยัยปูเป้เข้ามาร่วมบ้านเหรอ


nutcha 25 พ.ค. 2554, 19:04:13 น.
พี่รามโลเล จะให้กระถินรับยัยปูเป้เข้ามาร่วมบ้านเหรอ


Zephyr 26 พ.ค. 2554, 19:30:07 น.
พี่รามขาเก็บความสุขไว้นะ ยายปูเป้มาเมื่อไร บ้านแตกแหงๆ


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account