เลือดรักทระนง
เด็กหญิงคนหนึ่งซ฿งถือกำเนิดมาจากโจร ปล้นฆ่า และเลือดอีกส่วนมาจากแม่ที่ไม่ยอมรับในความเป้นลูกของเธอ กระถินยังยืนหยัดที่จะอยู่อย่างทระนงในศักดิ์ศรีและค่าแห่งความเป้นคน ด้วยความรัก และซื่อสัตย์ต่อผู้มีพระคุณ
Tags: ศักดิ์ศรี คือสิ่งที่ต้องรักษา
ตอน: ความสุข
หญิงสาวทอดตามองร่างใหญ่ซึ่งทอดกายนอนหลับสนิท เขาคงฝันดีเพราะมีรอยยิ้มปรากฏบนริมฝีปาก
ฝันถึงเธอหรือเปล่าหนอ เขาขยับกายคล้ายจะตื่นกระถินรีบหมุนกายหันหลังเดินไปนอกห้องทันที รามเห็นหลังไว ๆ จึงเรียกรั้ง เธอหยุดชะงัก
“กระถิน”
เขาตลบผ้าพ้นกายผุดลุกไปหาหญิงผู้ได้ชื่อภรรยา เธอหันกลับมาหา รามรั้งเธอไปโอบกอดจูบเรือนผมนุ่มสลวย กระถินสวมกอดตอบ กล้าพอจะเขย่งปลายเท้าจูบแก้มของเขา เขาจึงโอบอุ้มเธอไว้ในวงแขน
“อุ้ยพี่รามจะทำอะไรคะ”
“พี่ยังไม่อยากตื่นเลยกระถิน มานอนเป็นเพื่อนพี่หน่อยซิ”
“ตายจริง สายแล้วค่ะ”
วงแขนแข็งแรงโอบรัดรอบร่างโปร่งบางแนบอกไม่ยอมปล่อยโดยง่าย บังคับลงไปนอนกอดจนได้ รามโอบกอดอีกฝ่ายอย่างรักใคร่ กระถินสวมกอดเอาใจไม่ห่าง
“ปะเดี๋ยวเถอะได้โดนพี่จันทร์ล้อว่าไม่อยากลุกจากเตียง”
“ไม่อยากลุกจริงเสียด้วยสิ จันทร์อยากพูดเรื่องจริงก็ปล่อยเขาเถอะ พี่อยากกอดกระถินไว้อย่างนี้ล่ะ”
“หวานอะไรอย่างนี้คะพี่ราม”
“รักพี่มั้ยกระถิน”รามกระซิบถามริมหูนิ่ม หอมกรุ่นเพราะเจ้าตัวดูแลไว้ปรนนิบัติสามีตั้งแต่ตื่นนอนรีบอาบน้ำ ปะพรมน้ำหอมตรงจุดสำคัญ อย่างเรียนรู้ได้รวดเร็วจากราตรีที่ป่านมา รามชมจุดไหน จุดนั้นกระถินไม่ให้พลาดการดูแล
“พี่รามถามกระถินอย่างนี้ กระถินอยากถามใจพี่รามเช่นกันค่ะ”
“เธอชอบย้อนทุกทีเลยนะ จะยอมพี่สักครั้งไม่ได้เชียวหรือ”
กระถินเลื่อนกายหนุนอกกว้าง รามนอนหงายมองเพดานไม้ฝ้า ทอดสายตาเหม่อ หากเปล่งอระกายอย่างมีความสุข
“ยามเป็นเด็กพี่เหงาเหลือเกิน ที่ไม่มีพี่น้อง เห็นแต่แม่นมคอยปลอบใจ เมื่อตอนคุณแม่ป่วยมาก คุณแม่ท่านไม่ยอมให้ทั้งพี่และคุณพ่อเข้าใกล้ คุณพ่อท่านออกงานสังคม แต่พี่ต้องทนเหงาอยู่กับบ้านเพียงลำพัง พี่อยากมีน้องชาย หรือน้องสาว”
“ทำไมพี่รามรังเกียจพี่สร้อยล่ะคะ ทั้งที่พี่สร้อยดีแสนดี”
“พี่รักกระถินนะ”รามตอบเสียงทุ้มไม่เก็บซ่อนไว้ “ก่อนหน้านี้ยังคิดว่ากลับมาจะแต่งงานด้วย แต่ว่า...”
“พี่รามมีคนอื่นใช่มั้ยคะ”
รามพลิกร่างกระถินลงนอนใต้วงแขน ซึ่งสอดรับท้ายทอยหญิงสาวให้หนุนนอน
“พี่อยากมีลูกของเราหลายๆคน ลูกลูกจะได้ไม่เหงาเหมือนพี่ที่เหงา”
“เหงามากหรือคะ”กระถินถาม โอบรอบคออีกฝ่าย เผยอริมฝีปากรับรอยจุมพิตหวานนุ่มนวล
“พี่เห็นกระถินกับสร้อยรักกันดี พี่ยังอดคิดไม่ได้เลยนะว่ากระถินคงรักสร้อยมากกว่าพี่”
กระถินหัวเราะคิกคัก รามจึงพลอยขันตัวเองที่คิดไปตามประสาเด็กขี้อิจฉา ก่อนที่ชายหนุ่มเกลี่ยในหน้ลงมาเคล้าคลึงดวงหน้างาม ซึ่งรับการกระทำที่ชวนให้พิศมัยใหลหลง
“เราสองคนจะไม่ปิดบังกันทุกเรื่องกระถินรับปากพี่ได้มั้ย”
“ค่ะ พี่รามเล่าเรื่องผู้หญิงของพี่รามให้กระถินฟังหน่อยสิคะ”
รามถอนใจเล็กน้อยก่อนผุดลุกขึ้นนั่ง เขาเองหวังเช่นกันว่าจะได้รู้ความลับที่อยากรู้จากปากของกระถินเป็นการแลกเปลี่ยนซึ่งกันและกัน
กระถินลุกตาม สวมกอดรอบเอวเพรียวแกร่ง แนบหน้ากับแผ่นหลังกว้าง
“ไปหลงกลเธออย่างไรคะพี่ราม”
“หืม”รามลงเสียงในคออย่างแปลกใจเมื่อได้ยินกระถินถามเช่นนั้น “ทำไมว่าพี่หลงกลล่ะ”
“ผู้หญิงคนนั้นคงมากเล่ห์น่าดูชมล่ะค่ะ ขนาดจดหมายทั้งของพี่รามทั้งของที่นี่ยังไม่มีถึงกัน แล้วส่งมาก่อนที่คุณลุงจะสิ้น เป็นภาพของเธอกับพี่ราม ทำให้คุณลุงใจแทบสลายเชียวค่ะ”
รามกุมมือเรียวที่สวมกอดรอบเอวของเขาแน่นยิ่งขึ้น
“หรือว่าพี่รามส่งมาเองคะ”สาวที่ว่าคนอื่นมากเล่ห์ เป็นฝ่ายฉวยโอกาสนั้นไว้อย่างไม่ยอมปล่อยทั้งถามทั้งคาดคั้นในที
รามส่ายหน้าไปมา ก่อนเป็นฝ่ายย้อนถาม
“พี่อยากถามกระถินตามตรงว่า คุณพ่อท่านป่วยจนสิ้นจริงหรือ”
กระถินใจหายครามครันกับข้อสงสัยของสามี แม้สัญญาว่าจะไม่มีความลับต่อกัน หากว่าเธอจะบอกได้หรือว่าท่านโดนมารดาผู้ให้กำเนิดเธอวางยาพิษจนตาย โดยที่เธอเองไม่ได้เฉลียวใจทั้งที่รู้ว่า มารดา จะทำการอย่างใดอย่างหนึ่งต่อคุณพระ...ให้ตายก็บอกไม่ได้
“ท่านป่วยค่ะพี่ราม ป่วยจนสิ้น กระถินดูแลท่านไม่ดี”
“เอาเถอะนะ เรื่องผ่านมาแล้ว พี่เชื่อว่ากระถินไม่โกหกพี่”
“เรื่องภาพถ่ายล่ะคะ”
“พี่ไม่ได้ส่งภาพถ่ายมาดอก กระถิน พี่จะส่งมาทำไม แต่ว่า พี่ก็คิดว่ากลับมาแล้วจะเรียนคุณพ่อให้ทราบว่ามีปาริชาติแล้ว”
กระถินปล่อยมือจากการสวมกอด ผละกายจะหนีห่าง รามรีบหันไปคว้าร่างอีกฝ่ายรวบมาไว้บนตักของเขาอย่างรวดเร็ว
“พี่แต่งงานแล้วจะไปเลี้ยงคนอื่นได้อย่างไรกัน แต่พี่ไม่อยากพูดเลยว่าทำไมจึงรับปาริชาติ”
“เธอทำอย่างไรล่ะคะถึงปล้ำพี่รามได้”
“ปากร้ายนักนะ”รามต่อว่า พลางบดรอยจูบลงบนริมฝีปากช่างจำนรรจาคู่นั้น นานจนทั้งคู่ต้องถอนออกมาหอบหายใจก่อนขาดอากาศตายร่วมกัน
“หลังงานเลี้ยงพี่ดื่มหนักมาก มารู้ตัวอีกทีก็อยู่ในโมเต็ลเดียวกันแล้ว...”
“พี่รามกำลังจะบอกว่าจำใจรับเธอเธอหรือคะ”
“พี่ไม่ได้เต็มใจเหมือนอย่างรับกระถินนี่”รามย้อนกลับ กระถินนิ่งอึ้ง ก่อนหลบสายตาคู่คมกริบที่บ่งบอกความในใจได้หมดเปลือกว่าคิดอย่างไรกับภรรยาสาวในอ้อมแขน
แสงอาทิตย์สาดลอดผ่านผ้าม่ายลายฉลุสีชมพู เป็นรูปดอกไม้ปรากฏบนร่างของกระถิน รามค่อยประคองอีกฝ่ายลงนอน อวดแสงแดดอ่อนยามเช้าตรู่
“พี่ราม...จะ”
“เมื่อคืนเย้ยจันทร์ เช้านี้พี่อยากเย้ยตะวันสักครั้ง”
“พอเถอะค่ะ กระถินอายจะแย่นะคะ สว่างออกอย่างนี้”
“ไม่อยากมีเมียที่ได้ชื่อว่างามสรรพเมื่อดับไฟนี่นา”
“พี่รามล่ะก็”
“เมื่อคืนได้แต่กลิ่นหอมกับนุ่มมือ เช้านี้อยากเห็นนี่ว่าสวยแค่ไหน”
“อิ๊ว” กระถินอุทาน เมื่อโดนปล้ำถอดเสื้อผ้าออกจากเรือนกาย แม้พยายามหลบเลี่ยงเพียงใด ไม่อาจพ้นมือเจ้าบ่าวแสนซนของเธอไปได้อยู่ดี
สองบ่าวสาว โอบประคอง อิงแอบแนบชิด เดินเล่นในยามเช้า ท่ามกลางสายลมทะเลพัดพาตลอดเวลา คลื่นสาดกระทบฝั่งแล้วกลืนหายกลับลงไปในทะเล จากนั้นคลื่นลูกใหม่ซัดสาดเข้ามาอีกครั้ง
ตลอดเจ็ดวันที่พักอยู่ที่หัวหิน รามและกระถินแสดงความรักและเอื้ออาทรกันอย่างเห็นชัด ทั้งสองไม่ห่างกันเลยสักเวลา
แม่นิ่มเอนกายลงบนเก้าอี้ไม้โยก จันทร์ดูแลไม่ห่าง ทั้งสองมีสีหน้ายินดีเมื่อเห็นหนุ่มสาวจับจูงมือกันไปเดินเล่นบนหาดทรายใต้แสงแดดยามเช้า
“เธอดูรักกันดีนะคะคุณนม”
แม่นิ่มยิ้มในสีหน้า ความหวังของผู้ชรา หากทั้งคู่จะครองรักกันอย่างนี้ไปตลอดท่านคงจะนอนตายตาหลับ
“เรื่องร้ายๆน่าจะจบกันเสียทีนะจันทร์ คุณกระถินแบกรับมามากแล้ว คงไม่มีใครทนได้เท่าเธออีกแล้ว”
“เจ้าค่ะ เห็นพวกเธอมีความสุขกันอย่างนี้ จันทร์ไม่อยากคิดเรื่องที่ผ่านมาเลยค่ะ”
“นั่นสินะ ไปเถอะไปหาข้าวเช้ามาเตรียมไว้ มากันโน่นแล้ว วิ่งไล่กันเหมือนเด็กเลยเชียว”
แม่นิ่มเอ่ยด้วยท่าทีสุขล้น จันทร์มองไปที่ชายหาด เห็นรามวิ่งไล่กระถินจนทัน แล้วดึงอีกฝ่ายไปกอดจูบต่อหน้าต่อตา จันทร์รีบหมุนกายเข้าไปจัดเตรียมอาหารโดยเร็ว ด้วยความรู้สึกที่ว่า อายแทน!!
ที่โต๊ะอาหาร จันทร์เป็นคนตักอาหารเช้าเสิร์ฟนายอย่างเต็มใจ เธอเห็นแก้มขาวของกระถินแดงจัดเพราะเปลวแดด และสายลมแรงจากทะเล จึงอดเตือนไม่ได้ว่า
“คุณกระถินเล่นน้ำทะเลทุกวันอย่างนี้เดี๋ยวได้ดำแน่เลยค่ะ”
“บ้านเราไม่มีทะเลนี่คะพี่จันทร์ พรุ่งนี้พี่รามจะพากลับแล้ว คืนนี้กระถินจะไปเที่ยวหาปูด้วยล่ะค่ะ”
“ไม่เอาค่ะจะไปทำบาปทำไมคะ”
กระถินยิ้มให้พี่เลี้ยง ก่อนชี้ในชามข้าวต้มก่อนเอ่ย
“ไม่ทำบาป แล้วจะได้ปลามากินมั้ยล่ะคะพี่จันทร์”
“ให้คนอื่นทำ แล้วเราซ้อมาก็ได้นี่คะ”
“พอกันนั่นล่ะค่ะ เท่ากับจ้างเขาทำให้เราอยู่ดีล่ะค่ะ ถ้าไม่อยากบาปเลยต้องกินผักแล้วค่ะพี่จันทร์เจ้าขา”
จันทร์ตัดข้าวต้มเพิ่มให้ราม พลางฟ้องว่า
“คุณผู้หญิงของคุณราม เธอช่างเถียงเหมือนเดิมเลยนะคะ ทั้งที่แต่งงานแล้วนะคะนี่”
“นั่นสิ เถียงให้ได้ทุกคำไปเชียว เลยต้องทำโทษเสียให้เข็ด”
“เมื่อกี้เป็นการลงโทษด้วยหรือเจ้าคะคุณราม”จันทร์แกล้งทำเป็นกระซิบ แต่เสียงดังได้ยินทุกคน
“พี่จันทร์ กระถินโกรธแล้วนะคะ”กระถินขู่เข้าใส่พี่เลี้ยง
ปล.ส่งสุขอีกตอนค่ะ
ฝ่ายผู้ได้รับการจ้างวานมาจากทนายทด คือ ไอ้เพิก ไอ้พิง และไอ้ผัน ตามมาถึงหัวหินตามคำสั่ง พวกมันคิดหาโอกาสเหมาะหากก็ไม่สามารถได้ ด้วยสองหนุ่มสาวไม่ห่างกัน
พวกมันจึงพากันรวมหัววางแผนเสียใหม่ว่า
“จัดการมันทั้งคู่ซะเลยผู้มากหลากดีมันจะมีปัญญาอะไรมาสู้เรา”
“นั่นสิยังไงคุณพุดกรองก็ให้ถึงตายอยู่แล้ว หาโอกาสเข้าบ้านมันในคืนนี้เลยดีกว่า”
“เอาอาวุธให้ครบ ใครขวางฆ่ามันทิ้งเลยให้สิ้นเรื่องกันไป”ไอ้ผันย้ำความเหี้ยมโหดของตัวเอง
คืนนั้นจันทร์เหลือเพียงครึ่งดวง ให้แสงสลัวลาง คนร้ายพากันมาซุ่มรอคอยแต่หัวค่ำ หากว่าพวกมันทำตามลุกวาวด้วยความยินดี เมื่อเห็นกระถิน และรามพากันลงไปเดินเล่นที่ชายหาด โดยที่กระถินมีไม้ ปลายเหล็กถือไว้ในมือ เพื่อใช่เกี่ยวปูตามซอกหิน รามถือไฟฉายพร้อมกระป๋องใบเล็กอย่างเตรียมพร้อมเอาใจภรรยาด้วยความรัก!!
ท่ามกลางแสงจันทร์นวลส่องกระทบสรรพสิ่งบนโลก
ชายสามคนท่าทางเหี้ยมเกรียมมุ่งมั่นประสงค์ร้ายกระชับไม้คมแฝกมั่น อีกคนชูดาบยาวความคมของมันได้รับคมขาววาววับเป็นเงาสะท้อนแสง อีกคนมีดาบเล่มยาว
สองหนุ่มสาวพากันเดินห่างจากที่พักไปไกลพอควร เข้าไปที่โขดหิน หาปูหิน เป็นการเล่นมากกว่าจะแทงจริง เสียงหัวเราะหยอกเย้ากันอย่างมีความสุข เพราะสุดท้ายต่างไม่กล้าแทงสัตว์ทะเล ได้แต่เขี่ยๆ แล้วก็ปล่อยไป
“สงสารค่ะ ปูมันไม่มีหัวแล้วเรายังจะไปแกล้งมันอีก”
“นั่นสิ เลือดมันก็สีน้ำเงินด้วย แสดงว่ามันมีเชื้อสายเหมือนกันนะ”
กระถินยิ้มรับฟันขาว
“กลับกันเถอะกระถินดึกแล้ว พี่จะไปหาลูกชายสักคน”
“คะ หาที่ไหนคะ”กระถินพาซื่อไปชั่ววูบ ก่อนรู้เท่าทัน
“หาจากกระถินไง”
ทั้งคู่เดินจับจูงมือเคียงกันเดินกลับที่พัก
ฝันถึงเธอหรือเปล่าหนอ เขาขยับกายคล้ายจะตื่นกระถินรีบหมุนกายหันหลังเดินไปนอกห้องทันที รามเห็นหลังไว ๆ จึงเรียกรั้ง เธอหยุดชะงัก
“กระถิน”
เขาตลบผ้าพ้นกายผุดลุกไปหาหญิงผู้ได้ชื่อภรรยา เธอหันกลับมาหา รามรั้งเธอไปโอบกอดจูบเรือนผมนุ่มสลวย กระถินสวมกอดตอบ กล้าพอจะเขย่งปลายเท้าจูบแก้มของเขา เขาจึงโอบอุ้มเธอไว้ในวงแขน
“อุ้ยพี่รามจะทำอะไรคะ”
“พี่ยังไม่อยากตื่นเลยกระถิน มานอนเป็นเพื่อนพี่หน่อยซิ”
“ตายจริง สายแล้วค่ะ”
วงแขนแข็งแรงโอบรัดรอบร่างโปร่งบางแนบอกไม่ยอมปล่อยโดยง่าย บังคับลงไปนอนกอดจนได้ รามโอบกอดอีกฝ่ายอย่างรักใคร่ กระถินสวมกอดเอาใจไม่ห่าง
“ปะเดี๋ยวเถอะได้โดนพี่จันทร์ล้อว่าไม่อยากลุกจากเตียง”
“ไม่อยากลุกจริงเสียด้วยสิ จันทร์อยากพูดเรื่องจริงก็ปล่อยเขาเถอะ พี่อยากกอดกระถินไว้อย่างนี้ล่ะ”
“หวานอะไรอย่างนี้คะพี่ราม”
“รักพี่มั้ยกระถิน”รามกระซิบถามริมหูนิ่ม หอมกรุ่นเพราะเจ้าตัวดูแลไว้ปรนนิบัติสามีตั้งแต่ตื่นนอนรีบอาบน้ำ ปะพรมน้ำหอมตรงจุดสำคัญ อย่างเรียนรู้ได้รวดเร็วจากราตรีที่ป่านมา รามชมจุดไหน จุดนั้นกระถินไม่ให้พลาดการดูแล
“พี่รามถามกระถินอย่างนี้ กระถินอยากถามใจพี่รามเช่นกันค่ะ”
“เธอชอบย้อนทุกทีเลยนะ จะยอมพี่สักครั้งไม่ได้เชียวหรือ”
กระถินเลื่อนกายหนุนอกกว้าง รามนอนหงายมองเพดานไม้ฝ้า ทอดสายตาเหม่อ หากเปล่งอระกายอย่างมีความสุข
“ยามเป็นเด็กพี่เหงาเหลือเกิน ที่ไม่มีพี่น้อง เห็นแต่แม่นมคอยปลอบใจ เมื่อตอนคุณแม่ป่วยมาก คุณแม่ท่านไม่ยอมให้ทั้งพี่และคุณพ่อเข้าใกล้ คุณพ่อท่านออกงานสังคม แต่พี่ต้องทนเหงาอยู่กับบ้านเพียงลำพัง พี่อยากมีน้องชาย หรือน้องสาว”
“ทำไมพี่รามรังเกียจพี่สร้อยล่ะคะ ทั้งที่พี่สร้อยดีแสนดี”
“พี่รักกระถินนะ”รามตอบเสียงทุ้มไม่เก็บซ่อนไว้ “ก่อนหน้านี้ยังคิดว่ากลับมาจะแต่งงานด้วย แต่ว่า...”
“พี่รามมีคนอื่นใช่มั้ยคะ”
รามพลิกร่างกระถินลงนอนใต้วงแขน ซึ่งสอดรับท้ายทอยหญิงสาวให้หนุนนอน
“พี่อยากมีลูกของเราหลายๆคน ลูกลูกจะได้ไม่เหงาเหมือนพี่ที่เหงา”
“เหงามากหรือคะ”กระถินถาม โอบรอบคออีกฝ่าย เผยอริมฝีปากรับรอยจุมพิตหวานนุ่มนวล
“พี่เห็นกระถินกับสร้อยรักกันดี พี่ยังอดคิดไม่ได้เลยนะว่ากระถินคงรักสร้อยมากกว่าพี่”
กระถินหัวเราะคิกคัก รามจึงพลอยขันตัวเองที่คิดไปตามประสาเด็กขี้อิจฉา ก่อนที่ชายหนุ่มเกลี่ยในหน้ลงมาเคล้าคลึงดวงหน้างาม ซึ่งรับการกระทำที่ชวนให้พิศมัยใหลหลง
“เราสองคนจะไม่ปิดบังกันทุกเรื่องกระถินรับปากพี่ได้มั้ย”
“ค่ะ พี่รามเล่าเรื่องผู้หญิงของพี่รามให้กระถินฟังหน่อยสิคะ”
รามถอนใจเล็กน้อยก่อนผุดลุกขึ้นนั่ง เขาเองหวังเช่นกันว่าจะได้รู้ความลับที่อยากรู้จากปากของกระถินเป็นการแลกเปลี่ยนซึ่งกันและกัน
กระถินลุกตาม สวมกอดรอบเอวเพรียวแกร่ง แนบหน้ากับแผ่นหลังกว้าง
“ไปหลงกลเธออย่างไรคะพี่ราม”
“หืม”รามลงเสียงในคออย่างแปลกใจเมื่อได้ยินกระถินถามเช่นนั้น “ทำไมว่าพี่หลงกลล่ะ”
“ผู้หญิงคนนั้นคงมากเล่ห์น่าดูชมล่ะค่ะ ขนาดจดหมายทั้งของพี่รามทั้งของที่นี่ยังไม่มีถึงกัน แล้วส่งมาก่อนที่คุณลุงจะสิ้น เป็นภาพของเธอกับพี่ราม ทำให้คุณลุงใจแทบสลายเชียวค่ะ”
รามกุมมือเรียวที่สวมกอดรอบเอวของเขาแน่นยิ่งขึ้น
“หรือว่าพี่รามส่งมาเองคะ”สาวที่ว่าคนอื่นมากเล่ห์ เป็นฝ่ายฉวยโอกาสนั้นไว้อย่างไม่ยอมปล่อยทั้งถามทั้งคาดคั้นในที
รามส่ายหน้าไปมา ก่อนเป็นฝ่ายย้อนถาม
“พี่อยากถามกระถินตามตรงว่า คุณพ่อท่านป่วยจนสิ้นจริงหรือ”
กระถินใจหายครามครันกับข้อสงสัยของสามี แม้สัญญาว่าจะไม่มีความลับต่อกัน หากว่าเธอจะบอกได้หรือว่าท่านโดนมารดาผู้ให้กำเนิดเธอวางยาพิษจนตาย โดยที่เธอเองไม่ได้เฉลียวใจทั้งที่รู้ว่า มารดา จะทำการอย่างใดอย่างหนึ่งต่อคุณพระ...ให้ตายก็บอกไม่ได้
“ท่านป่วยค่ะพี่ราม ป่วยจนสิ้น กระถินดูแลท่านไม่ดี”
“เอาเถอะนะ เรื่องผ่านมาแล้ว พี่เชื่อว่ากระถินไม่โกหกพี่”
“เรื่องภาพถ่ายล่ะคะ”
“พี่ไม่ได้ส่งภาพถ่ายมาดอก กระถิน พี่จะส่งมาทำไม แต่ว่า พี่ก็คิดว่ากลับมาแล้วจะเรียนคุณพ่อให้ทราบว่ามีปาริชาติแล้ว”
กระถินปล่อยมือจากการสวมกอด ผละกายจะหนีห่าง รามรีบหันไปคว้าร่างอีกฝ่ายรวบมาไว้บนตักของเขาอย่างรวดเร็ว
“พี่แต่งงานแล้วจะไปเลี้ยงคนอื่นได้อย่างไรกัน แต่พี่ไม่อยากพูดเลยว่าทำไมจึงรับปาริชาติ”
“เธอทำอย่างไรล่ะคะถึงปล้ำพี่รามได้”
“ปากร้ายนักนะ”รามต่อว่า พลางบดรอยจูบลงบนริมฝีปากช่างจำนรรจาคู่นั้น นานจนทั้งคู่ต้องถอนออกมาหอบหายใจก่อนขาดอากาศตายร่วมกัน
“หลังงานเลี้ยงพี่ดื่มหนักมาก มารู้ตัวอีกทีก็อยู่ในโมเต็ลเดียวกันแล้ว...”
“พี่รามกำลังจะบอกว่าจำใจรับเธอเธอหรือคะ”
“พี่ไม่ได้เต็มใจเหมือนอย่างรับกระถินนี่”รามย้อนกลับ กระถินนิ่งอึ้ง ก่อนหลบสายตาคู่คมกริบที่บ่งบอกความในใจได้หมดเปลือกว่าคิดอย่างไรกับภรรยาสาวในอ้อมแขน
แสงอาทิตย์สาดลอดผ่านผ้าม่ายลายฉลุสีชมพู เป็นรูปดอกไม้ปรากฏบนร่างของกระถิน รามค่อยประคองอีกฝ่ายลงนอน อวดแสงแดดอ่อนยามเช้าตรู่
“พี่ราม...จะ”
“เมื่อคืนเย้ยจันทร์ เช้านี้พี่อยากเย้ยตะวันสักครั้ง”
“พอเถอะค่ะ กระถินอายจะแย่นะคะ สว่างออกอย่างนี้”
“ไม่อยากมีเมียที่ได้ชื่อว่างามสรรพเมื่อดับไฟนี่นา”
“พี่รามล่ะก็”
“เมื่อคืนได้แต่กลิ่นหอมกับนุ่มมือ เช้านี้อยากเห็นนี่ว่าสวยแค่ไหน”
“อิ๊ว” กระถินอุทาน เมื่อโดนปล้ำถอดเสื้อผ้าออกจากเรือนกาย แม้พยายามหลบเลี่ยงเพียงใด ไม่อาจพ้นมือเจ้าบ่าวแสนซนของเธอไปได้อยู่ดี
สองบ่าวสาว โอบประคอง อิงแอบแนบชิด เดินเล่นในยามเช้า ท่ามกลางสายลมทะเลพัดพาตลอดเวลา คลื่นสาดกระทบฝั่งแล้วกลืนหายกลับลงไปในทะเล จากนั้นคลื่นลูกใหม่ซัดสาดเข้ามาอีกครั้ง
ตลอดเจ็ดวันที่พักอยู่ที่หัวหิน รามและกระถินแสดงความรักและเอื้ออาทรกันอย่างเห็นชัด ทั้งสองไม่ห่างกันเลยสักเวลา
แม่นิ่มเอนกายลงบนเก้าอี้ไม้โยก จันทร์ดูแลไม่ห่าง ทั้งสองมีสีหน้ายินดีเมื่อเห็นหนุ่มสาวจับจูงมือกันไปเดินเล่นบนหาดทรายใต้แสงแดดยามเช้า
“เธอดูรักกันดีนะคะคุณนม”
แม่นิ่มยิ้มในสีหน้า ความหวังของผู้ชรา หากทั้งคู่จะครองรักกันอย่างนี้ไปตลอดท่านคงจะนอนตายตาหลับ
“เรื่องร้ายๆน่าจะจบกันเสียทีนะจันทร์ คุณกระถินแบกรับมามากแล้ว คงไม่มีใครทนได้เท่าเธออีกแล้ว”
“เจ้าค่ะ เห็นพวกเธอมีความสุขกันอย่างนี้ จันทร์ไม่อยากคิดเรื่องที่ผ่านมาเลยค่ะ”
“นั่นสินะ ไปเถอะไปหาข้าวเช้ามาเตรียมไว้ มากันโน่นแล้ว วิ่งไล่กันเหมือนเด็กเลยเชียว”
แม่นิ่มเอ่ยด้วยท่าทีสุขล้น จันทร์มองไปที่ชายหาด เห็นรามวิ่งไล่กระถินจนทัน แล้วดึงอีกฝ่ายไปกอดจูบต่อหน้าต่อตา จันทร์รีบหมุนกายเข้าไปจัดเตรียมอาหารโดยเร็ว ด้วยความรู้สึกที่ว่า อายแทน!!
ที่โต๊ะอาหาร จันทร์เป็นคนตักอาหารเช้าเสิร์ฟนายอย่างเต็มใจ เธอเห็นแก้มขาวของกระถินแดงจัดเพราะเปลวแดด และสายลมแรงจากทะเล จึงอดเตือนไม่ได้ว่า
“คุณกระถินเล่นน้ำทะเลทุกวันอย่างนี้เดี๋ยวได้ดำแน่เลยค่ะ”
“บ้านเราไม่มีทะเลนี่คะพี่จันทร์ พรุ่งนี้พี่รามจะพากลับแล้ว คืนนี้กระถินจะไปเที่ยวหาปูด้วยล่ะค่ะ”
“ไม่เอาค่ะจะไปทำบาปทำไมคะ”
กระถินยิ้มให้พี่เลี้ยง ก่อนชี้ในชามข้าวต้มก่อนเอ่ย
“ไม่ทำบาป แล้วจะได้ปลามากินมั้ยล่ะคะพี่จันทร์”
“ให้คนอื่นทำ แล้วเราซ้อมาก็ได้นี่คะ”
“พอกันนั่นล่ะค่ะ เท่ากับจ้างเขาทำให้เราอยู่ดีล่ะค่ะ ถ้าไม่อยากบาปเลยต้องกินผักแล้วค่ะพี่จันทร์เจ้าขา”
จันทร์ตัดข้าวต้มเพิ่มให้ราม พลางฟ้องว่า
“คุณผู้หญิงของคุณราม เธอช่างเถียงเหมือนเดิมเลยนะคะ ทั้งที่แต่งงานแล้วนะคะนี่”
“นั่นสิ เถียงให้ได้ทุกคำไปเชียว เลยต้องทำโทษเสียให้เข็ด”
“เมื่อกี้เป็นการลงโทษด้วยหรือเจ้าคะคุณราม”จันทร์แกล้งทำเป็นกระซิบ แต่เสียงดังได้ยินทุกคน
“พี่จันทร์ กระถินโกรธแล้วนะคะ”กระถินขู่เข้าใส่พี่เลี้ยง
ปล.ส่งสุขอีกตอนค่ะ
ฝ่ายผู้ได้รับการจ้างวานมาจากทนายทด คือ ไอ้เพิก ไอ้พิง และไอ้ผัน ตามมาถึงหัวหินตามคำสั่ง พวกมันคิดหาโอกาสเหมาะหากก็ไม่สามารถได้ ด้วยสองหนุ่มสาวไม่ห่างกัน
พวกมันจึงพากันรวมหัววางแผนเสียใหม่ว่า
“จัดการมันทั้งคู่ซะเลยผู้มากหลากดีมันจะมีปัญญาอะไรมาสู้เรา”
“นั่นสิยังไงคุณพุดกรองก็ให้ถึงตายอยู่แล้ว หาโอกาสเข้าบ้านมันในคืนนี้เลยดีกว่า”
“เอาอาวุธให้ครบ ใครขวางฆ่ามันทิ้งเลยให้สิ้นเรื่องกันไป”ไอ้ผันย้ำความเหี้ยมโหดของตัวเอง
คืนนั้นจันทร์เหลือเพียงครึ่งดวง ให้แสงสลัวลาง คนร้ายพากันมาซุ่มรอคอยแต่หัวค่ำ หากว่าพวกมันทำตามลุกวาวด้วยความยินดี เมื่อเห็นกระถิน และรามพากันลงไปเดินเล่นที่ชายหาด โดยที่กระถินมีไม้ ปลายเหล็กถือไว้ในมือ เพื่อใช่เกี่ยวปูตามซอกหิน รามถือไฟฉายพร้อมกระป๋องใบเล็กอย่างเตรียมพร้อมเอาใจภรรยาด้วยความรัก!!
ท่ามกลางแสงจันทร์นวลส่องกระทบสรรพสิ่งบนโลก
ชายสามคนท่าทางเหี้ยมเกรียมมุ่งมั่นประสงค์ร้ายกระชับไม้คมแฝกมั่น อีกคนชูดาบยาวความคมของมันได้รับคมขาววาววับเป็นเงาสะท้อนแสง อีกคนมีดาบเล่มยาว
สองหนุ่มสาวพากันเดินห่างจากที่พักไปไกลพอควร เข้าไปที่โขดหิน หาปูหิน เป็นการเล่นมากกว่าจะแทงจริง เสียงหัวเราะหยอกเย้ากันอย่างมีความสุข เพราะสุดท้ายต่างไม่กล้าแทงสัตว์ทะเล ได้แต่เขี่ยๆ แล้วก็ปล่อยไป
“สงสารค่ะ ปูมันไม่มีหัวแล้วเรายังจะไปแกล้งมันอีก”
“นั่นสิ เลือดมันก็สีน้ำเงินด้วย แสดงว่ามันมีเชื้อสายเหมือนกันนะ”
กระถินยิ้มรับฟันขาว
“กลับกันเถอะกระถินดึกแล้ว พี่จะไปหาลูกชายสักคน”
“คะ หาที่ไหนคะ”กระถินพาซื่อไปชั่ววูบ ก่อนรู้เท่าทัน
“หาจากกระถินไง”
ทั้งคู่เดินจับจูงมือเคียงกันเดินกลับที่พัก
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 26 พ.ค. 2554, 11:35:54 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 26 พ.ค. 2554, 11:35:54 น.
จำนวนการเข้าชม : 7093
| << เจ้าสาวเต็มตัว | คนคิดร้าย >> |
sirynth 26 พ.ค. 2554, 12:45:50 น.
uhg, the end of the sweet honeymoon, it seems so ominous. The mom & her lover are so evil.
uhg, the end of the sweet honeymoon, it seems so ominous. The mom & her lover are so evil.
คิมหันตุ์ 26 พ.ค. 2554, 13:22:03 น.
เอิ่ม...........ไม่ทันได้หาลูกชาย กระมังคะ?
เอิ่ม...........ไม่ทันได้หาลูกชาย กระมังคะ?
milbol 26 พ.ค. 2554, 15:15:59 น.
รามกะกระถินจะรอดไหมนี่
รามกะกระถินจะรอดไหมนี่
kaeka 26 พ.ค. 2554, 16:26:10 น.
มีความสุขมากมาย แต่เหมือนเรื่องร้ายจะตามมาราวีถึงที่
มีความสุขมากมาย แต่เหมือนเรื่องร้ายจะตามมาราวีถึงที่
Noka 26 พ.ค. 2554, 16:31:51 น.
ธรรมชาติของความสุขมักมาแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว
ธรรมชาติของความสุขมักมาแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว
nutcha 26 พ.ค. 2554, 19:49:49 น.
ตอนนี้พี่รามหวานมากค่ะ...อยากเป็นกระถินจัง
ตอนนี้พี่รามหวานมากค่ะ...อยากเป็นกระถินจัง
Zephyr 26 พ.ค. 2554, 19:50:59 น.
ความสุขจะลอยหายไปแล้วอ่า
ความสุขจะลอยหายไปแล้วอ่า
แพม 26 พ.ค. 2554, 21:17:28 น.
คนทำผิดยังไงก็ต้องชดใช้
คนทำผิดยังไงก็ต้องชดใช้