Replay รักกั๊กหัวใจยัยโลมา
"ความรักของเราน่ะ มันกลายเป็นอดีตไปแล้วล่ะ นายอย่ามารื้อฟื้นเลย และมันเป็นไปไม่ได้ที่เราจะกลับมาคบกันอีกครั้ง"
"เธอลืมเรื่องระหว่างเราไปแล้วใช่มั้ย"
"ฉันไม่เคยจำอะไรที่เกี่ยวกับนายได้ ตั้งแต่ที่นายบอกว่าฉันธรรมดาเกินไป"
"เธอ" จะรับมือกับการตามตื้อของ"เขา" ได้หรือไม่แล้วจะห้ามใจตัวเองได้นานสักเท่าไหร่เมื่อมีเขามาอยู่ใกล้ๆใจ
"เธอลืมเรื่องระหว่างเราไปแล้วใช่มั้ย"
"ฉันไม่เคยจำอะไรที่เกี่ยวกับนายได้ ตั้งแต่ที่นายบอกว่าฉันธรรมดาเกินไป"
"เธอ" จะรับมือกับการตามตื้อของ"เขา" ได้หรือไม่แล้วจะห้ามใจตัวเองได้นานสักเท่าไหร่เมื่อมีเขามาอยู่ใกล้ๆใจ
Tags: ฟรานซ์,เดลฟิน,เดล,โลมา
ตอน: I can't forget you
I can’t forget you
@ L Hospital
“หือ??” ฉันลืมตาขึ้นมาในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวขนาดใหญ่ที่ไม่คุ้นตา เมื่อมองออกไปรอบๆก็เจอกับผู้ชายคนหนึ่งนอนอยู่บนโซฟาและผู้ชายคนนั้นเขาคือ “ฟรานซ์” ผู้ชายที่ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีก
“อ้าว!!!! ตื่นแล้วเหรอ” ฟรานซ์ถามขึ้นเมื่อเขาตื่นขึ้นมาเห็นฉันนั่งอยู่บนเตีงผู้ป่วย
“อะ....อืม แล้วนี่.....”
“เพื่อนเธอกับไอ้ขี้เก๊กนั้นนะเหรอ ฉันไล่ให้กลับบ้านไปแล้วล่ะ - - “ อะ....ไอ้หมอนี่ คิดว่าตัวเองเป็นใครมาไล่แขกของคนอื่นเค้าน่ะ =[]=
“แล้วนายไล่พวกเขาไปทำไมน่ะ ทั้งๆที่ฉันคิดว่านายควรจะไปมากกว่า”
“........” ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากของฟรานซ์ หรือเขากำลังโกรธฉันเหรอ แล้วมาโกรธฉันเรื่องอะไร ??
“นี่......นายเงียบทำไมอ่ะ “ เอ๊ะ แล้วเขาจะพูดอะไรได้ล่ะ ในเมื่อคำพูดเมื่อกี้มันเปนประโยค
บอกเล่าไม่ใช่ประโยคคำถาม
“เธอไม่อยากอยู่กับฉันตามลำพังใช่มั้ย งั้นฉันกลับล่ะ ส่วนเธอก็โทรเรียกพวกนั้นมาอยู่เป็นเพื่อนแล้วกัน”
“มะ....ไม่ใช่นะ ฉันไม่ได้อยากให้นายกลับไป ฉันแค่อยากรู้เหตุผลเท่านั้นเอง” คำพูดของฉันทำให้ฟรานซ์ที่กำลังจะเดินไปถึงประตูหยุดชะงัก แล้วเดินกลับมานั่งที่ข้างๆเตียงของฉัน
“แสดงว่าเธออยากอยู่กับฉัน” ไอ้บ้าเอ๋ยยยย จะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ทำไมล่ะ -//-
“หน้าแดงด้วย” ไม่พูดเปล่า ฟรานซ์ยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันยิ่งกว่าเดิม พระเจ้าช่วยยยย ฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย -//-
ไม่ว่าผ่านไปนานแค่ไหนใบหน้าขาวใสของฟรานซ์ก็ยังมีอิทธิพลกับหัวใจของฉันอยู่ คนบ้าอะไรหน้าเนียนกว่าหน้าฉันอีก แถมยังใสกิ๊งเลย ฉันอิจฉานะเว้ย T^T พระเจ้าไม่ยุติธรรมกับฉัน T[]T
“เรนนนนนนนนนน !!!!!!” สะ.....เสียงนั้นยัยเรนนี่ ทำไมยัยนั้นมาได้ถูกจังหวะอย่างนี้!!!!!
“แก ฉันซื้อของมาเยี่ยมแกด้วยยย ^^ “ ยัยเรนยังคงพูดต่อไปโดยที่ไม่สนใจฟรานซ์ที่นั่งอยู่บนเตียงเดียวกันกับฉัน อะ เพิ่งสังเกต พวกสมาชิกพาวเวอร์พัฟบอยมาด้วย(ฉันตั้งให้เองนี่แหละ)
“สวัสดีเดล” ซิกม่าพูดพร้อมกับยื่นดอกกุหลาบในมือเขามาให้ฉัน สรุปว่าไม่มีใครสนใจ ฟรานซ์เลยใช่มั้ย ดีแล้วล่ะ - -
“สวัสดีพาวเวอร์พัฟบอย ^^”
“ -[]- “ <--- นี่คือใบหน้าของผู้ชายทั้งสี่คนที่ถูกฉันเรียกว่าพาวเวอร์พัฟบอย เห็นแล้วตลกดีว่ะ คิกๆ
คำพูดที่ไม่คิดอะไรมากของฉัน ทำให้ยัยเรนกับฟรานซ์หัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย อันที่จริงฉันก็ไม่คิดว่ามันตลกเท่าไหร่น่ะ แต่พอเห็นสีหน้าของพวกนั้นแล้วตลกชะมัด
“เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้วรู้มั้ยว่ามันน่าเกลียดน่ะ - - “ นี่ไม่ใช่เสียงฉันนะ ไม่ใช่ยัยเรนด้วยเสียงนุ่มๆแบบนี้มีคนเดียวเท่านั้น “ฟรานซ์”
“อยากตายเรอะ” รูลพูดพร้อมกับถลกแขนเสื้อขึ้นข้างหนึ่งประมาณว่าโชว์เก๋าประมาณนั้น
“เอ่อ รุ่นพี่ครับอย่าทำเลยครับ อายเขา - - “ เรนเดียร์พูดขึ้นพร้อมกับดงให้รูลอยู่ห่างๆฟรานซ์
“แกอย่ามาเกรียนแถวนี้ได้มั้ย เห็นแล้วรำคาญลูกตา - - “ ฟรานซ์กลอกตาไปมาอย่างระอาในความเกรียน(?)ของรูล
“เดล” ฮ้า นึกว่าจะใบ้กินซะแล้วเห็นมาตั้งนานไม่พูดอะไรสักคำ
“อะไรเหรอซิกมา เห็นยืนตั้งนานแล้วไม่พูดอะไร ไม่สบายอ่อ” ฉันพูดพร้อมกับเดินเอามือไปอังหน้าผากของซิกม่า
“ -//- “
“นายหน้าแดงทำไมน่ะ” ฉันรู้สึกได้ถึงรังสีอาฆาตที่อยู่ข้างตัวฉัน เขายิ่งทำแบบนี้มันยิ่งทำให้ฉันคิดว่าเขายังรักฉันอยู่และเขาไม่เคยลืมฉันเลย ซึ่งฉันเองก็เป็นแบบนั้น
“เพื่อนเธอมาเยอะแล้วนี่นา งั้นฉันกลับก่อนนะ”
“ฟรานซ์” ฉันเรียกชื่อเขาทันทีเมื่อเห็นเขากำลังจะเดินออกไปจากห้อง ฉันจำได้ว่าเคยบอกเขาก่อนที่พวกนี้จะมาอีกนะ หรือเป็นเพราะพวกนี้ฟรานซ์ถึงไม่อยากอยู่
“เรน” ฉันมองไปที่ยัยเรนแล้วเรียกชื่อมันขึ้น ฉันหวังว่ายัยเรนจะเข้าใจความหมายที่ฉันสื่อไปให้นะ - - สื่อว่าอะไรนะเหรอ หึหึ รอดูแล้วกัน
“นี่ๆๆๆๆ พวกนายน่ะพาฉันไปซื้อของหน่อยสิ” นั้นไง ยัยเรนเข้าใจจริงๆด้วย
“เธอไปเองไม่ได้เหรอ มีขานี่นาฉันอุตส่าห์มาเยี่ยมเดลฟินนะ ยังไม่ได้พูดอะไรก็ชวนกลับแล้ว โว่ ไม่เอาๆๆๆๆ ไมไปไหนทั้งนั้น “ อะ....ไอ้บ้าเอ็มเจ ไม่เข้าใจเหรอว่าฉันไม่อยากให้อยู่ เอ๊ะ!!!!เอ็มเจจะเข้าใจได้ไงในเมื่อฉันไม่ออกปากไล่เขานี่นา แต่ก็เถอะคนกร้านโลกอย่างนายนั้นก็หน้าจะเข้าใจหน่อยนะ -*-
ฉันได้แต่ด่าเอ็มเจในใจ แต่ถ้าพวกเขาไม่ไปฉันก็ทำอะไรไม่ได้นี่นา แล้วทำไมฉันต้องอยากอยู่กับฟรานซ์แค่สองคนล่ะ ไม่ๆๆๆๆๆๆ ฉันต้องเข้าใจอะไรตัวเองผิดแน่ๆ -[]-
“เดล แกเป็นอะไรมากมั้ย เห็นส่ายหัวอยู่นานแล้ว”
“ฉันไม่......”
“อ่อ เข้าใจแล้วสงสัยแกปวดหัวงั้นฉันว่าเราไปกันเถอะให้ยัยเรนได้พักสักหน่อยแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยม”
“เออๆ ไปก็ได้”
“คร้าบบบบบบบ”
“ไปนะเดล ฟรานซ์ฉันฝากดูแลเพื่อนฉันด้วยนะ ^^” ยัยเรนพูดพร้อมกับขยิบตาให้ เฮ้อ ยัยนี่ๆเจ้าแผนการจริงๆ แต่ก็นะ ฉันรักแกที่สุดเลยยัยเรน ><
“เธออยากอยู่กับฉันจริงๆด้วยแฮะ ^^ “ อย่ายิ้มแบบนี้ได้มั้ยยยย
“นายก็อยากอยู่กับฉันเหมือนกันแหละน่า”
“ฮะๆ นี่เดล”
“หือ ??” ฉันขานตอบ ไม่ได้คุยกับเขาแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ คิดถึงช่วงเวลาก่อนๆชะมัด นึกแล้วอยากจะร้องไห้ T^T
“เธอจะกลับมาคบกับฉันอีกครั้งได้มั้ย” อะ...อะไร คบอีกครั้งงั้นเหรอ จะให้ฉันตอบว่าไงล่ะ ในเมื่อภาพวันนั้นมันย้อนกลับเข้ามาในโสตประสาทของฉันอีกครั้ง วันที่เขาทิ้งฉันไปด้วยเหตุผลง่ายๆ แล้ววันนี้กลับมาขอคบกับฉันแบบง่ายๆ ฉันควรจะตัดสินใจยังไงดี
...........................................................
กลับมาแล้วค่ะ หลังจากหายไปนาน ช่วงนี้ใกล้สอบแล้วเลยต้องอ่านหนังสือหน่อยเคลียร์งานเล็กน้อย แต่แอบมาอัพต่อ 5555 เอาละคะ วันนี้มาแค่นี้ก่อนเดี๋ยวถ้าว่างจะมาต่อให้อีก แน่นอนว่าครั้งหน้ารู้แน่นอนว่าคำตอบของเดลฟินจะเป็นอย่างไร ยังไงก็ขอบคุณสำหรับการอ่านค่ะ เม้นนิดเม้นหน่อยไม่ว่ากันนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ
@ L Hospital
“หือ??” ฉันลืมตาขึ้นมาในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวขนาดใหญ่ที่ไม่คุ้นตา เมื่อมองออกไปรอบๆก็เจอกับผู้ชายคนหนึ่งนอนอยู่บนโซฟาและผู้ชายคนนั้นเขาคือ “ฟรานซ์” ผู้ชายที่ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีก
“อ้าว!!!! ตื่นแล้วเหรอ” ฟรานซ์ถามขึ้นเมื่อเขาตื่นขึ้นมาเห็นฉันนั่งอยู่บนเตีงผู้ป่วย
“อะ....อืม แล้วนี่.....”
“เพื่อนเธอกับไอ้ขี้เก๊กนั้นนะเหรอ ฉันไล่ให้กลับบ้านไปแล้วล่ะ - - “ อะ....ไอ้หมอนี่ คิดว่าตัวเองเป็นใครมาไล่แขกของคนอื่นเค้าน่ะ =[]=
“แล้วนายไล่พวกเขาไปทำไมน่ะ ทั้งๆที่ฉันคิดว่านายควรจะไปมากกว่า”
“........” ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากของฟรานซ์ หรือเขากำลังโกรธฉันเหรอ แล้วมาโกรธฉันเรื่องอะไร ??
“นี่......นายเงียบทำไมอ่ะ “ เอ๊ะ แล้วเขาจะพูดอะไรได้ล่ะ ในเมื่อคำพูดเมื่อกี้มันเปนประโยค
บอกเล่าไม่ใช่ประโยคคำถาม
“เธอไม่อยากอยู่กับฉันตามลำพังใช่มั้ย งั้นฉันกลับล่ะ ส่วนเธอก็โทรเรียกพวกนั้นมาอยู่เป็นเพื่อนแล้วกัน”
“มะ....ไม่ใช่นะ ฉันไม่ได้อยากให้นายกลับไป ฉันแค่อยากรู้เหตุผลเท่านั้นเอง” คำพูดของฉันทำให้ฟรานซ์ที่กำลังจะเดินไปถึงประตูหยุดชะงัก แล้วเดินกลับมานั่งที่ข้างๆเตียงของฉัน
“แสดงว่าเธออยากอยู่กับฉัน” ไอ้บ้าเอ๋ยยยย จะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ทำไมล่ะ -//-
“หน้าแดงด้วย” ไม่พูดเปล่า ฟรานซ์ยังยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันยิ่งกว่าเดิม พระเจ้าช่วยยยย ฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย -//-
ไม่ว่าผ่านไปนานแค่ไหนใบหน้าขาวใสของฟรานซ์ก็ยังมีอิทธิพลกับหัวใจของฉันอยู่ คนบ้าอะไรหน้าเนียนกว่าหน้าฉันอีก แถมยังใสกิ๊งเลย ฉันอิจฉานะเว้ย T^T พระเจ้าไม่ยุติธรรมกับฉัน T[]T
“เรนนนนนนนนนน !!!!!!” สะ.....เสียงนั้นยัยเรนนี่ ทำไมยัยนั้นมาได้ถูกจังหวะอย่างนี้!!!!!
“แก ฉันซื้อของมาเยี่ยมแกด้วยยย ^^ “ ยัยเรนยังคงพูดต่อไปโดยที่ไม่สนใจฟรานซ์ที่นั่งอยู่บนเตียงเดียวกันกับฉัน อะ เพิ่งสังเกต พวกสมาชิกพาวเวอร์พัฟบอยมาด้วย(ฉันตั้งให้เองนี่แหละ)
“สวัสดีเดล” ซิกม่าพูดพร้อมกับยื่นดอกกุหลาบในมือเขามาให้ฉัน สรุปว่าไม่มีใครสนใจ ฟรานซ์เลยใช่มั้ย ดีแล้วล่ะ - -
“สวัสดีพาวเวอร์พัฟบอย ^^”
“ -[]- “ <--- นี่คือใบหน้าของผู้ชายทั้งสี่คนที่ถูกฉันเรียกว่าพาวเวอร์พัฟบอย เห็นแล้วตลกดีว่ะ คิกๆ
คำพูดที่ไม่คิดอะไรมากของฉัน ทำให้ยัยเรนกับฟรานซ์หัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย อันที่จริงฉันก็ไม่คิดว่ามันตลกเท่าไหร่น่ะ แต่พอเห็นสีหน้าของพวกนั้นแล้วตลกชะมัด
“เลิกทำหน้าแบบนั้นได้แล้วรู้มั้ยว่ามันน่าเกลียดน่ะ - - “ นี่ไม่ใช่เสียงฉันนะ ไม่ใช่ยัยเรนด้วยเสียงนุ่มๆแบบนี้มีคนเดียวเท่านั้น “ฟรานซ์”
“อยากตายเรอะ” รูลพูดพร้อมกับถลกแขนเสื้อขึ้นข้างหนึ่งประมาณว่าโชว์เก๋าประมาณนั้น
“เอ่อ รุ่นพี่ครับอย่าทำเลยครับ อายเขา - - “ เรนเดียร์พูดขึ้นพร้อมกับดงให้รูลอยู่ห่างๆฟรานซ์
“แกอย่ามาเกรียนแถวนี้ได้มั้ย เห็นแล้วรำคาญลูกตา - - “ ฟรานซ์กลอกตาไปมาอย่างระอาในความเกรียน(?)ของรูล
“เดล” ฮ้า นึกว่าจะใบ้กินซะแล้วเห็นมาตั้งนานไม่พูดอะไรสักคำ
“อะไรเหรอซิกมา เห็นยืนตั้งนานแล้วไม่พูดอะไร ไม่สบายอ่อ” ฉันพูดพร้อมกับเดินเอามือไปอังหน้าผากของซิกม่า
“ -//- “
“นายหน้าแดงทำไมน่ะ” ฉันรู้สึกได้ถึงรังสีอาฆาตที่อยู่ข้างตัวฉัน เขายิ่งทำแบบนี้มันยิ่งทำให้ฉันคิดว่าเขายังรักฉันอยู่และเขาไม่เคยลืมฉันเลย ซึ่งฉันเองก็เป็นแบบนั้น
“เพื่อนเธอมาเยอะแล้วนี่นา งั้นฉันกลับก่อนนะ”
“ฟรานซ์” ฉันเรียกชื่อเขาทันทีเมื่อเห็นเขากำลังจะเดินออกไปจากห้อง ฉันจำได้ว่าเคยบอกเขาก่อนที่พวกนี้จะมาอีกนะ หรือเป็นเพราะพวกนี้ฟรานซ์ถึงไม่อยากอยู่
“เรน” ฉันมองไปที่ยัยเรนแล้วเรียกชื่อมันขึ้น ฉันหวังว่ายัยเรนจะเข้าใจความหมายที่ฉันสื่อไปให้นะ - - สื่อว่าอะไรนะเหรอ หึหึ รอดูแล้วกัน
“นี่ๆๆๆๆ พวกนายน่ะพาฉันไปซื้อของหน่อยสิ” นั้นไง ยัยเรนเข้าใจจริงๆด้วย
“เธอไปเองไม่ได้เหรอ มีขานี่นาฉันอุตส่าห์มาเยี่ยมเดลฟินนะ ยังไม่ได้พูดอะไรก็ชวนกลับแล้ว โว่ ไม่เอาๆๆๆๆ ไมไปไหนทั้งนั้น “ อะ....ไอ้บ้าเอ็มเจ ไม่เข้าใจเหรอว่าฉันไม่อยากให้อยู่ เอ๊ะ!!!!เอ็มเจจะเข้าใจได้ไงในเมื่อฉันไม่ออกปากไล่เขานี่นา แต่ก็เถอะคนกร้านโลกอย่างนายนั้นก็หน้าจะเข้าใจหน่อยนะ -*-
ฉันได้แต่ด่าเอ็มเจในใจ แต่ถ้าพวกเขาไม่ไปฉันก็ทำอะไรไม่ได้นี่นา แล้วทำไมฉันต้องอยากอยู่กับฟรานซ์แค่สองคนล่ะ ไม่ๆๆๆๆๆๆ ฉันต้องเข้าใจอะไรตัวเองผิดแน่ๆ -[]-
“เดล แกเป็นอะไรมากมั้ย เห็นส่ายหัวอยู่นานแล้ว”
“ฉันไม่......”
“อ่อ เข้าใจแล้วสงสัยแกปวดหัวงั้นฉันว่าเราไปกันเถอะให้ยัยเรนได้พักสักหน่อยแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาเยี่ยม”
“เออๆ ไปก็ได้”
“คร้าบบบบบบบ”
“ไปนะเดล ฟรานซ์ฉันฝากดูแลเพื่อนฉันด้วยนะ ^^” ยัยเรนพูดพร้อมกับขยิบตาให้ เฮ้อ ยัยนี่ๆเจ้าแผนการจริงๆ แต่ก็นะ ฉันรักแกที่สุดเลยยัยเรน ><
“เธออยากอยู่กับฉันจริงๆด้วยแฮะ ^^ “ อย่ายิ้มแบบนี้ได้มั้ยยยย
“นายก็อยากอยู่กับฉันเหมือนกันแหละน่า”
“ฮะๆ นี่เดล”
“หือ ??” ฉันขานตอบ ไม่ได้คุยกับเขาแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ คิดถึงช่วงเวลาก่อนๆชะมัด นึกแล้วอยากจะร้องไห้ T^T
“เธอจะกลับมาคบกับฉันอีกครั้งได้มั้ย” อะ...อะไร คบอีกครั้งงั้นเหรอ จะให้ฉันตอบว่าไงล่ะ ในเมื่อภาพวันนั้นมันย้อนกลับเข้ามาในโสตประสาทของฉันอีกครั้ง วันที่เขาทิ้งฉันไปด้วยเหตุผลง่ายๆ แล้ววันนี้กลับมาขอคบกับฉันแบบง่ายๆ ฉันควรจะตัดสินใจยังไงดี
...........................................................
กลับมาแล้วค่ะ หลังจากหายไปนาน ช่วงนี้ใกล้สอบแล้วเลยต้องอ่านหนังสือหน่อยเคลียร์งานเล็กน้อย แต่แอบมาอัพต่อ 5555 เอาละคะ วันนี้มาแค่นี้ก่อนเดี๋ยวถ้าว่างจะมาต่อให้อีก แน่นอนว่าครั้งหน้ารู้แน่นอนว่าคำตอบของเดลฟินจะเป็นอย่างไร ยังไงก็ขอบคุณสำหรับการอ่านค่ะ เม้นนิดเม้นหน่อยไม่ว่ากันนะค่ะ
ขอบคุณค่ะ
เจ้าหญิงผู้กำความมืด เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ก.พ. 2556, 22:47:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ก.พ. 2556, 22:47:45 น.
จำนวนการเข้าชม : 951
| << การเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ | การตัดสินใจ >> |