บุหงาราคี by น้ำจันทร์ อัญจรี
“บัดซบ!”
เปรมินทร์สบถลั่น ไม่นึกไม่ฝันว่าเขาจะตกหลุมพรางที่เจ้าหล่อนวางไว้ถึงขนาดนี้
“อะ เอ่อ...”
อรัญญิการ์ติดอ่างกะทันหัน ใบหน้าเนียนร้อนผ่าวด้วยความอับอายรีบควานหาเสื้อผ้ามาสวมด้วยความทุลักทุเล ทว่า เมื่อหามันพบก็เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเพราะมันขาดวิ่นหาดีไม่ได้
“เอ้านี่ ใส่ซะ แล้วก็ไสหัวออกไปจากห้องของฉัน!”
เขาร้องสั่ง ควานหากางเกงมาสวมลวกๆ ขณะที่มืออีกข้างเสือกไสเสื้อเชิ้ตตัวเมื่อคืนให้หล่อน อรัญญิการ์รับมาสวมก็พบว่ามันไม่สามารถปกปิดเนื้อกายได้สักเท่าไรเลย
“คุณเปรมคะเอมี่...”
“อย่ามาแก้ตัว ฉันไม่อยากฟัง!!!”
เขาสบถเสียงกร้าวจ้องใบหน้าซีดเผือดเขม็ง นางฟ้าแสนบริสุทธิ์เมื่อคืนนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อลืมตาตื่นหล่อนจะกลายร่างเป็น แม่มด...แม่มดน้อยเอมี่ที่เขาไม่ปรารถนา
เปรมินทร์สบถลั่น ไม่นึกไม่ฝันว่าเขาจะตกหลุมพรางที่เจ้าหล่อนวางไว้ถึงขนาดนี้
“อะ เอ่อ...”
อรัญญิการ์ติดอ่างกะทันหัน ใบหน้าเนียนร้อนผ่าวด้วยความอับอายรีบควานหาเสื้อผ้ามาสวมด้วยความทุลักทุเล ทว่า เมื่อหามันพบก็เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเพราะมันขาดวิ่นหาดีไม่ได้
“เอ้านี่ ใส่ซะ แล้วก็ไสหัวออกไปจากห้องของฉัน!”
เขาร้องสั่ง ควานหากางเกงมาสวมลวกๆ ขณะที่มืออีกข้างเสือกไสเสื้อเชิ้ตตัวเมื่อคืนให้หล่อน อรัญญิการ์รับมาสวมก็พบว่ามันไม่สามารถปกปิดเนื้อกายได้สักเท่าไรเลย
“คุณเปรมคะเอมี่...”
“อย่ามาแก้ตัว ฉันไม่อยากฟัง!!!”
เขาสบถเสียงกร้าวจ้องใบหน้าซีดเผือดเขม็ง นางฟ้าแสนบริสุทธิ์เมื่อคืนนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อลืมตาตื่นหล่อนจะกลายร่างเป็น แม่มด...แม่มดน้อยเอมี่ที่เขาไม่ปรารถนา
Tags: ผ่านพิจารณา Touch Publishing รอวางแผง
ตอน: บทที่ 9 นายบำเรอ 60%
ห้องครัวเล็กด้านล่าง
คุณชายรูปงามกำลังจ้องวัตถุดิบตรงหน้าราวกับว่ามันคือสะเก็ดดาวหางจากนอกโลก วัตถุดิบดังกล่าวประกอบไปด้วย เนื้อหมู ข้าวสาร และไข่ไก่
อันดับแรก จะทำอย่างไรกับข้าวสารตรงหน้าให้มันกลายเป็นข้าวต้มเนื้อเนียนเม็ดเรียงสวย เขาพยายามนึกถึงตอนที่เรียนอยู่เมืองนอก เพื่อนของเขาเคยเข้าครัวทำอาหารให้เขารับประทานบ่อยๆ และเขาก็เห็นเวลาที่เพื่อนลงมือทำบ่อยๆ เช่นกัน
คุณชายรูปงามลงมือทำข้าวต้มชามแรกในชีวิต เขาเหยาะเครื่องปรุงต่างๆ นาๆ ที่คิดว่าใส่แล้วมันจะต้องอร่อยซึ่งหนึ่งชั่วโมงผ่านไป ข้าวต้มฝีมือคุณชายก็สำเร็จด้วยดี หน้าตาของมันน่ารับประทานแต่ไม่รู้ว่ารสชาติจะเป็นอย่างไรเพราะว่าเขาไม่กล้าชิม
เปรมินทร์ประคองถาดข้าวต้มพร้อมกับน้ำส้มแก้วใหญ่ขึ้นมาให้สาวเจ้าอรัญญิการ์ยังหลับอยู่แต่เขาจำเป็นต้องปลุกเพราะหล่อนรับประทานยาเข้าไปเมื่อชั่วโมงที่แล้วเดี๋ยวยามันจะกัดกระเพาะเอา
“เอมี่ เอมี่ ตื่นมาทานอะไรก่อนนะ” แม้ว่าจะโกรธที่เจ้าหล่อนแกล้งให้เขาดำผุดดำว่ายอยู่กลางทะเล แต่เขาก็ทนไม่ได้เมื่อเห็นหล่อนเจ็บป่วยจริงๆ เอาไว้ให้หล่อนหายดีเขาค่อยคิดบัญชีทีหลังก็แล้วกัน
“เอมี่!”
“หือ...คุณเปรมจะเอาอะไร เอมี่...แค่กๆ ขอนอนก่อนได้ไหมมันง่วงมากเลย”
คนป่วยโอดครวญ
“ไม่ได้! กินข้าวต้มสักนิดนะ ฉันทำเองกับมือเลย”
หัวใจดวงน้อยของแม่มดคนงามเต้นตึกตักด้วยความยินดี นาทีนี้หากเธอต้องตายเธอก็จะกินข้าวต้มชามนั้นให้ได้
“คุณเปรมทำข้าวต้มให้เอมี่อีกแล้ว” ด้วยความซาบซึ้งใจทำให้อรัญญิการ์ใช้คำแทนตัวดังเช่นวันวาน
“อือ...ฉันวางไว้ตรงนี้นะ เธอทานเถอะ ฉัน...ฉันจะไปอาบน้ำมันเหนียวตัว”
แม่มดคนงามมองตามร่างสูงใหญ่จนลับตา เขาคงอยู่หน้าเตานานโขกระมังถึงได้เหงื่อเกาะพราวบนแผงอกเปล่าเปลือยมากขนาดนั้น หล่อนนั่งละเลียดข้าวต้มฝีมือคุณชายไปเรื่อยๆ ขณะเดียวกันก็ประจักษ์แล้วว่าเหตุใดพวกคุณหญิงคุณนาย คุณชายเช่นเปรมินทร์ถึงต้องมีข้าทาสบริวารคอยล้อมหน้าล้อมหลังรองมือรองเท้า นั่นเพราะหากพวกเขาลงมือทำสิ่งใด มันจะไม่เป็นสับปะรดเอาเสียเลย ยกตัวตัวอย่างคือข้าวต้มชามนี้ เป็นต้น แต่ไม่เป็นไรขอเพียงเขาทำให้ ต่อให้ เค็ม ยิ่งกว่าน้ำทะเลเธอก็จะกิน
เปรมินทร์กลับมาเข้าอีกครั้ง เขาสวมกางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามอวดแผงอกล่ำๆ ล่อตาล่อใจแม่มดคนงาม หญิงสาวมองเขาตาไม่กระพริบ อรัญญิการ์กำลังต่อสู้กับความต้องการบางอย่างที่มันประทุขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วน
“อิ่มแล้วรึ? อ้าว! เหลือตั้งครึ่งชาม” เขาติง
“ขอบคุณนะคะ อร่อยที่สุดในโลกเลย แต่ถ้ากินหมดชามนั้น เอมี่คงท้องแตกตายล่ะคุณเปรม” ‘หรือไม่ก็ไตพิการเพราะความเค็ม’ หญิงสาวประชดเขาในใจแต่ยิ้มเยือนส่งให้
“กินแล้วก็นอนสิ จะได้หายไวๆ” แม่มดคนงามยิ้มรับที่คุณชายเป็นห่วงเป็นใย
“ไม่ต้องมายิ้ม ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอเลยเรื่องเมื่อวาน ไม่อยากรังแกคนป่วย เพราะฉะนั้นหายไวๆ ก็แล้วกัน” เขายิ้มยั่วก่อนจะถือถาดอาหารเอาลงไปเก็บในห้องครัว
เขาวางแก้วน้ำลงในอ่างล้างจาน ข้าวต้มในชามเหลืออยู่เกือบครึ่งก็จริงแต่หล่อนก็คงรับประทานไปมิใช่น้อย พลันรอยยิ้มหวานก็ผุดขึ้นบนริมฝีปากอิ่มสวยราวอิสตรี หล่อนยอมรับประทานอาหารที่เขาทำให้โดยไม่ปริปากถึงรสชาติของมันว่าดีเลวแค่ไหน มันทำให้เขาดีใจอยู่ลึกๆ และเพราะมัวแต่ดีใจมือขวาของตัวเองจึงเผลอตักข้าวต้มในชามเข้าปากและมันให้ผลเกินคาด
“ถุย!!! เอมี่!!!”
คุณชายรูปงามคายข้าวต้มออกจากปากแทบไม่ทัน เขาชักไม่แน่ใจว่าตัวเองเผลอใส่เกลือลงไปตอนไหน ทำไมมันถึงเค็มได้ขนาดนี้ แล้วทำไมอรัญญิการ์ หล่อนบอกว่า อร่อยที่สุดในโลก มันน่าตีจริงๆ
เขาวิ่งขึ้นบันไดไปอีกหนแต่แทนที่จะได้เฉ่งสาวเจ้าให้หายเคืองกลับต้องไปช่วยลูบหลังให้หล่อนในห้องน้ำ
“เอมี่ ฉันจะฆ่าเธอจริงๆ ที่เธอกินข้าวต้ม ทะเล ของฉันโดยไม่บอกฉันสักคำว่ามันเค็มมหาโหด”
อรัญญิการ์หัวเราะน้อยๆ หล่อนวักน้ำขึ้นมาล้างหน้าล้างตาเมื่ออาการคลื่นเหียนสงบลง เป็นอันว่าข้าวต้มทะเลของคุณชายย้ายจากท้องของเธอไปอยู่ในชักโครกเรียบร้อย
“แสดงว่าลองชิมแล้วหรือคุณชาย คิกๆ”
“ไม่ต้องมาหัวเราะ กินเข้าไปได้ยังไงเอมี่ อยากไตพิการหรือไงฮะ!” เขาติงจริงจัง
“ถ้าเอมี่ได้กินของที่คุณเปรมทำให้ทุกวัน เอมี่ยอมตาย”
อรัญญิการ์อยากฆ่าตัวตายจริงๆ เธอไม่น่าพูดออกไปเลย เขาเลยรู้จนได้ว่าเธอยังมีเยื่อไยต่อเขาอยู่
เปรมินทร์นิ่งอึ้ง เขาซาบซึ้งในสิ่งที่เจ้าหล่อนเอื้อยเอ่ย แต่มันยังไม่พอ! ไม่พอ...ไม่พอสำหรับอะไรเล่า เปรมินทร์ เขาถามใจตัวเอง แต่สุดท้ายก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้
แม่มดคนงามเบี่ยงกายหลบเขา หล่อนค่อยๆ เดินออกจากห้องน้ำโดยมีเปรมินทร์เดินตามหลังมาติดๆ แล้วทันใดนั้นอาการวิงเวียนก็เข้าโจมตีเธออีกระลอก
“คุณเปรม!!!”
คุณชายรูปงามตรงเข้าช้อนร่างแม่มดสาวไว้ได้ทันก่อนที่เจ้าหล่อนจะทรุดลงไปกองบนพื้น
“เอมี่! เป็นยังไงบ้าง ฉันว่าเธออาการหนักแล้วนะไปหาหมอดีกว่า” เขาวางร่างแน่งน้อยลงบนเตียง เจ้าหล่อนยังหลับตาปี๋ เขาเดาว่าหล่อนคงเห็นพื้นเรือนกลับทิศไปอยู่บนเพดานกระมัง
“คุณเปรม เอมี่...เอมี่ขอกุหลาบขาว ด่วนเลย หาให้หน่อยได้โปรด”
อรัญญิการ์รู้สึกเหมือนกำลังเล่นรถไฟเหาะรอบที่ร้อยติดๆ กัน มันวิงเวียนปั่นป่วนในช่องท้องจนเธออยากอาเจียนเอาเครื่องในออกมากองไว้ข้างนอก
คุณชายรูปงามกำลังจ้องวัตถุดิบตรงหน้าราวกับว่ามันคือสะเก็ดดาวหางจากนอกโลก วัตถุดิบดังกล่าวประกอบไปด้วย เนื้อหมู ข้าวสาร และไข่ไก่
อันดับแรก จะทำอย่างไรกับข้าวสารตรงหน้าให้มันกลายเป็นข้าวต้มเนื้อเนียนเม็ดเรียงสวย เขาพยายามนึกถึงตอนที่เรียนอยู่เมืองนอก เพื่อนของเขาเคยเข้าครัวทำอาหารให้เขารับประทานบ่อยๆ และเขาก็เห็นเวลาที่เพื่อนลงมือทำบ่อยๆ เช่นกัน
คุณชายรูปงามลงมือทำข้าวต้มชามแรกในชีวิต เขาเหยาะเครื่องปรุงต่างๆ นาๆ ที่คิดว่าใส่แล้วมันจะต้องอร่อยซึ่งหนึ่งชั่วโมงผ่านไป ข้าวต้มฝีมือคุณชายก็สำเร็จด้วยดี หน้าตาของมันน่ารับประทานแต่ไม่รู้ว่ารสชาติจะเป็นอย่างไรเพราะว่าเขาไม่กล้าชิม
เปรมินทร์ประคองถาดข้าวต้มพร้อมกับน้ำส้มแก้วใหญ่ขึ้นมาให้สาวเจ้าอรัญญิการ์ยังหลับอยู่แต่เขาจำเป็นต้องปลุกเพราะหล่อนรับประทานยาเข้าไปเมื่อชั่วโมงที่แล้วเดี๋ยวยามันจะกัดกระเพาะเอา
“เอมี่ เอมี่ ตื่นมาทานอะไรก่อนนะ” แม้ว่าจะโกรธที่เจ้าหล่อนแกล้งให้เขาดำผุดดำว่ายอยู่กลางทะเล แต่เขาก็ทนไม่ได้เมื่อเห็นหล่อนเจ็บป่วยจริงๆ เอาไว้ให้หล่อนหายดีเขาค่อยคิดบัญชีทีหลังก็แล้วกัน
“เอมี่!”
“หือ...คุณเปรมจะเอาอะไร เอมี่...แค่กๆ ขอนอนก่อนได้ไหมมันง่วงมากเลย”
คนป่วยโอดครวญ
“ไม่ได้! กินข้าวต้มสักนิดนะ ฉันทำเองกับมือเลย”
หัวใจดวงน้อยของแม่มดคนงามเต้นตึกตักด้วยความยินดี นาทีนี้หากเธอต้องตายเธอก็จะกินข้าวต้มชามนั้นให้ได้
“คุณเปรมทำข้าวต้มให้เอมี่อีกแล้ว” ด้วยความซาบซึ้งใจทำให้อรัญญิการ์ใช้คำแทนตัวดังเช่นวันวาน
“อือ...ฉันวางไว้ตรงนี้นะ เธอทานเถอะ ฉัน...ฉันจะไปอาบน้ำมันเหนียวตัว”
แม่มดคนงามมองตามร่างสูงใหญ่จนลับตา เขาคงอยู่หน้าเตานานโขกระมังถึงได้เหงื่อเกาะพราวบนแผงอกเปล่าเปลือยมากขนาดนั้น หล่อนนั่งละเลียดข้าวต้มฝีมือคุณชายไปเรื่อยๆ ขณะเดียวกันก็ประจักษ์แล้วว่าเหตุใดพวกคุณหญิงคุณนาย คุณชายเช่นเปรมินทร์ถึงต้องมีข้าทาสบริวารคอยล้อมหน้าล้อมหลังรองมือรองเท้า นั่นเพราะหากพวกเขาลงมือทำสิ่งใด มันจะไม่เป็นสับปะรดเอาเสียเลย ยกตัวตัวอย่างคือข้าวต้มชามนี้ เป็นต้น แต่ไม่เป็นไรขอเพียงเขาทำให้ ต่อให้ เค็ม ยิ่งกว่าน้ำทะเลเธอก็จะกิน
เปรมินทร์กลับมาเข้าอีกครั้ง เขาสวมกางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามอวดแผงอกล่ำๆ ล่อตาล่อใจแม่มดคนงาม หญิงสาวมองเขาตาไม่กระพริบ อรัญญิการ์กำลังต่อสู้กับความต้องการบางอย่างที่มันประทุขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วน
“อิ่มแล้วรึ? อ้าว! เหลือตั้งครึ่งชาม” เขาติง
“ขอบคุณนะคะ อร่อยที่สุดในโลกเลย แต่ถ้ากินหมดชามนั้น เอมี่คงท้องแตกตายล่ะคุณเปรม” ‘หรือไม่ก็ไตพิการเพราะความเค็ม’ หญิงสาวประชดเขาในใจแต่ยิ้มเยือนส่งให้
“กินแล้วก็นอนสิ จะได้หายไวๆ” แม่มดคนงามยิ้มรับที่คุณชายเป็นห่วงเป็นใย
“ไม่ต้องมายิ้ม ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอเลยเรื่องเมื่อวาน ไม่อยากรังแกคนป่วย เพราะฉะนั้นหายไวๆ ก็แล้วกัน” เขายิ้มยั่วก่อนจะถือถาดอาหารเอาลงไปเก็บในห้องครัว
เขาวางแก้วน้ำลงในอ่างล้างจาน ข้าวต้มในชามเหลืออยู่เกือบครึ่งก็จริงแต่หล่อนก็คงรับประทานไปมิใช่น้อย พลันรอยยิ้มหวานก็ผุดขึ้นบนริมฝีปากอิ่มสวยราวอิสตรี หล่อนยอมรับประทานอาหารที่เขาทำให้โดยไม่ปริปากถึงรสชาติของมันว่าดีเลวแค่ไหน มันทำให้เขาดีใจอยู่ลึกๆ และเพราะมัวแต่ดีใจมือขวาของตัวเองจึงเผลอตักข้าวต้มในชามเข้าปากและมันให้ผลเกินคาด
“ถุย!!! เอมี่!!!”
คุณชายรูปงามคายข้าวต้มออกจากปากแทบไม่ทัน เขาชักไม่แน่ใจว่าตัวเองเผลอใส่เกลือลงไปตอนไหน ทำไมมันถึงเค็มได้ขนาดนี้ แล้วทำไมอรัญญิการ์ หล่อนบอกว่า อร่อยที่สุดในโลก มันน่าตีจริงๆ
เขาวิ่งขึ้นบันไดไปอีกหนแต่แทนที่จะได้เฉ่งสาวเจ้าให้หายเคืองกลับต้องไปช่วยลูบหลังให้หล่อนในห้องน้ำ
“เอมี่ ฉันจะฆ่าเธอจริงๆ ที่เธอกินข้าวต้ม ทะเล ของฉันโดยไม่บอกฉันสักคำว่ามันเค็มมหาโหด”
อรัญญิการ์หัวเราะน้อยๆ หล่อนวักน้ำขึ้นมาล้างหน้าล้างตาเมื่ออาการคลื่นเหียนสงบลง เป็นอันว่าข้าวต้มทะเลของคุณชายย้ายจากท้องของเธอไปอยู่ในชักโครกเรียบร้อย
“แสดงว่าลองชิมแล้วหรือคุณชาย คิกๆ”
“ไม่ต้องมาหัวเราะ กินเข้าไปได้ยังไงเอมี่ อยากไตพิการหรือไงฮะ!” เขาติงจริงจัง
“ถ้าเอมี่ได้กินของที่คุณเปรมทำให้ทุกวัน เอมี่ยอมตาย”
อรัญญิการ์อยากฆ่าตัวตายจริงๆ เธอไม่น่าพูดออกไปเลย เขาเลยรู้จนได้ว่าเธอยังมีเยื่อไยต่อเขาอยู่
เปรมินทร์นิ่งอึ้ง เขาซาบซึ้งในสิ่งที่เจ้าหล่อนเอื้อยเอ่ย แต่มันยังไม่พอ! ไม่พอ...ไม่พอสำหรับอะไรเล่า เปรมินทร์ เขาถามใจตัวเอง แต่สุดท้ายก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้
แม่มดคนงามเบี่ยงกายหลบเขา หล่อนค่อยๆ เดินออกจากห้องน้ำโดยมีเปรมินทร์เดินตามหลังมาติดๆ แล้วทันใดนั้นอาการวิงเวียนก็เข้าโจมตีเธออีกระลอก
“คุณเปรม!!!”
คุณชายรูปงามตรงเข้าช้อนร่างแม่มดสาวไว้ได้ทันก่อนที่เจ้าหล่อนจะทรุดลงไปกองบนพื้น
“เอมี่! เป็นยังไงบ้าง ฉันว่าเธออาการหนักแล้วนะไปหาหมอดีกว่า” เขาวางร่างแน่งน้อยลงบนเตียง เจ้าหล่อนยังหลับตาปี๋ เขาเดาว่าหล่อนคงเห็นพื้นเรือนกลับทิศไปอยู่บนเพดานกระมัง
“คุณเปรม เอมี่...เอมี่ขอกุหลาบขาว ด่วนเลย หาให้หน่อยได้โปรด”
อรัญญิการ์รู้สึกเหมือนกำลังเล่นรถไฟเหาะรอบที่ร้อยติดๆ กัน มันวิงเวียนปั่นป่วนในช่องท้องจนเธออยากอาเจียนเอาเครื่องในออกมากองไว้ข้างนอก
Lilly เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 ก.พ. 2556, 00:03:33 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 ก.พ. 2556, 00:03:33 น.
จำนวนการเข้าชม : 3833
| << บทที่ 9 นายบำเรอ 40% | บทที่ 9 นายบำเรอ 80% #^^ เขินนนนนนนนจัง >< >> |
Lilly 13 ก.พ. 2556, 00:05:58 น.
อ่านแล้วเม้นบ้างไรบ้างน้าาาาาาาาาาาาาาาา
อ่านแล้วเม้นบ้างไรบ้างน้าาาาาาาาาาาาาาาา
คือไม่รู้จะบอกอะไรนอกจาก ชอบค่ะ 
Lilly 14 ก.พ. 2556, 04:05:54 น.
^_____________________________^ น่ารักที่สุด จู๊บๆ
^_____________________________^ น่ารักที่สุด จู๊บๆ