บ่วงพราย
ขนมงจีนถูกส่งไปที่คฤหาสน์สีขาว ที่นั่นเป็นบ้านของคุณหลวง ทว่า...เธอได้พบกับวิญญานชายหนุ่ม ที่แม้แต่ที่อยู่และสถานที่ที่ตัวเองตาย ก็ยังไม่รูั้เลย แล้วเธอจะทำอะไรดีเนี่ย
Tags: รักหวานแหวว หวานซึ้ง พล็อดสนุก สนุกสนาน
ตอน: บทที่ 5 ผู้ชายขี้หึง
บทที่ 5
ผู้ชายขี้หึง
ขนมจีนแก้มแดงปลั่ง
ไม่เคยมีใครชมเธออย่างนี้มาก่อนเลย
“พี่นราชมคนเก่งจังค่ะ”
“ผมไม่ได้ชม แค่พูดตามความเป็นจริงต่างหาก”
ขนมจีนใจเต้นแรง ที่เขาพูดนี่หมายถึงชื่นชมเธอหรือเปล่านะ
“ทานเถอะค่ะ เดี๋ยวเย็นหมดแล้ว”
ขนมจีนกับพี่นรานั่งคุยกันอยู่พักใหญ่ ก่อนที่เธอจะขอตัวกลับก่อน ก่อนไปพี่นราขอเบอร์โทรศัพท์เธอไว้เผื่อว่ามีธุระอะไรจะได้ติดต่อกัน ขนมจีนก็ให้ไปแล้วโบกมือลาเขากลับมาบ้าน ประตูเปิดออกเธอเดินเข้าไปภายในห้องโถงใหญ่ บรรยากาศเงียบสงบ ดูราวกับมีแค่เธอเพียงคนเดียว ขนมจีนหันไปรอบ ๆ เผื่อว่าธีร์จะออกมาเอ่ยทักเธอบ้าง สายลมเย็น ๆ แผ่วเบามาที่ด้านหลัง ก่อนที่ลมหายใจเย็น ๆ จะรดแผ่วที่ริมหู
‘ไปไหนมาล่ะ’
ขนมจีนสะดุ้งโหยง ทำไมจะต้องมาข้างหลังด้วยนะ
“ธีร์...ทำไมมาด้านหลังล่ะ”
‘คุณไปไหนมาล่ะ’ เขายังไม่เลิกเซ้าซี้ถาม
“ก็ไปเดินตลาดน้ำ ฉันซื้อของฝากนายด้วยนะ” เธอยื่นห่อขนมให้เขา
‘ผมกินไม่ได้’
“อุ้ย...ฉันลืมไป ว่าคุณเป็นวิญญาณ” เธอทำหน้าละห้อย
‘ไม่เป็นไร’ เขายิ้มบาง ๆ โน้มใบหน้าลงมาหาเธอทำเอาขนมจีนสะดุ้งโหยง ใจเต้นตึกตักนี่เขาก้มลงมาจะหอมแก้มเธองั้นเหรอ
‘มีกลิ่นผู้ชาย...ร่างสูง’ เขาเอ่ยเบา ๆ
“นี่คุณรู้ได้ยังไงน่ะ” เธอถอยหลัง “อย่าบอกนะว่าคุณอ่านใจคนออก”
‘เปล่า แค่ได้กลิ่นน้ำหอมผู้ชายจากตัวคุณน่ะ’
กลิ่นผู้ชาย ถ้างั้นก็พี่นราน่ะสิ
“เอ่อ...สงสัยจะเป็นพี่นราน่ะ” เธออ้อมแอ้ม
‘พี่นรา’
“พอดีเขาไปเดินเล่นแถวตลาดน้ำ แล้วฉันก็เดินชนเขาเข้าทำเอาเกือบตกน้ำเลยน่ะ” ขนมจีนตอบเบา ๆ “ดีนะที่พี่นราคว้าแขนฉันเอาไว้ได้”
‘หมอนั่นน่ะเหรอ แล้ว...เขาถามอะไรคุณอีกไหม’
“ไม่นี่...อ๋อ เขาบอกว่าจะโทรฯมาหาฉัน แล้วบอกว่าอยากจะทำความรู้จักให้มากกว่านี้”
‘นั่นไง ผมว่าแล้ว’ เขาถอนหายใจยาว
“คุณเอาเบอร์โทรศัพท์ฉันทำไมกันะ”
‘คุณมาถามผม ทั้งที่ผมให้เบอร์เขาไปเนี่ยนะ’
“ก็ใช่น่ะสิ พูดคุยกันในฐานะเพื่อนธรรมดาเอง”
‘เพื่อนเหรอ ถ้างั้น...กับผมล่ะ คุณจะเป็นว่าเป็นแค่คนธรรมดาหรือว่าเป็นผีที่ควรจะอยู่ห่าง ๆ กันแน่’
ขนมจีนกระพริบตาถี่ ๆ
“เรื่องนั้นมันคนละเรื่องนี่นา”
‘เรื่องเดียวกัน เอาเป็นว่าคุณมีเพื่อนไปเดินแล้ว คงไม่ต้องการผมสินะ’
“ใครบอกล่ะ นี่นายเป็นอะไรไปน่ะ”
‘เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร’
“ถ้าไม่ได้เป็นอะไร ทำไมถึงได้ขมวดคิ้วแบบนั้นล่ะ”
‘คุณนี่...’ ธีร์หรี่ตามองดูเธอ ‘เซ่อหรือทำไม่รู้ไม่ชี้กันแน่’
ประโยคนั้น ทำเอาขนมจีนเริ่มโมโห จะว่าเธอเซ่อหรือทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นสินะ
“นายธีร์ มันจะมากไปแล้วนะ” เธอร้อง
‘โอเค ผมไปพักผ่อนก่อนล่ะ มีอะไรก็เรียกนะ’
“เดี๋ยวก่อน นี่...”
ขาดคำธีร์ก็หายวับไป ขนมจีนยังไม่หายโกรธแต่เธอไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรเขาถึงบอกว่าเธอเซ่อหรือทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นกันแน่ เขาโกรธอะไรเธอหรือเปล่านะ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว เธอถอนหายใจยาวเดินถือของเข้าไปในบ้าน ทำเอาสะอาดห้องโถงและห้องนอนให้มันดูสะอาดขึ้นบ้าง....
ตอนเย็น....เธอทำความสะอาดจนหลับ
หญิงสาวหลับตาแพขนตาหนา เธอหลับสนิทไปบนโซฟาห้องโถง เธอสวมเสื้อผ้าและกางเกงขาสั้นนอนหลับสนิทตรงเก้าอี้โซฟาตัวใหญ่ ผิวขาวราวกับไข่ปอกกับเส้นผมยาว ทำให้เธอดูราวกับเจ้าหญิงในภาพวาด ริมฝีปากเอิบอิ่มเคลือบลิปสติกสีสวย ทำให้ธีร์ที่ปรากฏตัวช้า ๆ ถอนหายใจยาว
‘ดูซิ มานอนอยู่แบบนี้ ช่างไม่ระวังเอาเสียเลย’
ขนมจีนหลับสนิท แก้มใสเป็นแดงระเรื่อ หญิงสาวหลับสนิทโดยไม่รู้เลยสักนิดว่าธีร์มาปรากฏตัวอยู่ใกล้ ๆ เธอ ธีร์มองดูขนมจีนเนิ่นนาน พลางนั่งลงบนเก้าอี้โซฟามองเธอด้วยแววตาอ่อนโยน
‘ถ้าผมมีตัวตนอยู่ คุณจะกล้านอนแบบนี้อยู่ไหม’
ธีร์มองเธอพลางโน้มใบหน้าลงไปหาช้า ๆ
ริมฝีปากประทับเรียวปากของเธอ ริมฝีปากของเขามันคงจะเย็นเฉียบ แต่สัมผัสก็มันอบอุ่นสำหรับเขา ธีร์มองดูขนมจีน แก้มใสและริมฝีปากของเธอ....ช่างไร้เดียงสาจริง ๆ
‘หลับเสียเถอะ....ผมจะอยู่ใกล้ ๆ คุณเอง’
เสียงกริ่งดังที่หน้าบ้านทำเอาเธอสะดุ้งโหยง..
เสียงกริ่งดังซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง จนเธอเอาหมอนมาปิดใบหน้าจนกระทั่งต้องลุกขึ้นเดินลงบันไดมาอย่างหงุดหงิด ใครนะมากดกริ่งเอาป่านนี้ เธอเปิดประตูออกและเมื่อเห็นคนที่มายืนอยู่ตรงหน้าบ้านแค่สองคน เธอก็ถึงกับถอนหายใจยาว
“มีอะไรคะ..คุณป้า”
“หึ นอนหลับสบายเชียวนะ ว่ายังไงหลับสบายดีรึ”
“ก็ดีค่ะ คุณป้ามาหาหนูมีอะไรเหรอคะ”
“มีสิ ยายแวว”
คุณป้าแต่งตัวไฮโซหันหน้าไปมองแววที่ยังทำหน้าสยอง ๆ เธอเองก็สวมเสื้อกางเกงขาสั้นเหมือนกัน ฝ่ามือยังเกาะแขนแม่ไม่ยอมปล่อย
“คุณแม่คะ หนูถูกขัดขาล้มจนขาแพลงจริง ๆ นะคะ แต่แม่เนี่ยทำเป็นไม่รู้เรื่อง”
“จริงรึ”
ขนมจีนถอนหายใจยาว
“ฉันไม่เห็นอะไรเลยค่ะ ที่เห็นก็แค่เธอหกล้มลงไปเอง แล้วก็ไม่เห็นมีรอยแผลตรงไหน”
“มีสิ นี่ไง เธออย่ามาทำเป็นเสแสร้งนะ” เธอร้องเสียงดัง ขนมจีนชำเลืองมองรอยแผลตรงขาเธอดูยัง ๆ ก็ไม่เกิดจากถูกขัดขาล้มแน่ ๆ
“ฉันไม่รู้ค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุ”
“อุบัติเหตุ หรือไม่อุบัติเหตุฉันก็ไม่รู้ล่ะ” ป้าเชิดหน้า “แต่ยายแววบอกว่าถูกเธอขัดขาจนล้ม ขอบอกให้ก่อนนะว่าเธอเป็นแค่ผู้อยู่อาศัย จะทำตัวไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงแบบนี้มันก็ไม่เหมาะนะ ฉันขอเตือนไว้”
“เตือนหนูทำไมคะ”
“เตือนให้เธอรู้ตัวน่ะสิ ไหนยายแววเราเข้าไปดูข้างในกันดีกว่า”
“เข้าไปข้างในน่ะเหรอคะ” เธอยังคงหวาดกลัว
“อื้อ ใช่น่ะสิ ไปเร็ว ๆ เข้าเถอะ”
ขนมจีนต้องยอมให้ป้ากับญาติเข้ามาภายในบ้าน ทั่วทั้งบ้านดูเอี่ยมสะอาดไปกว่าครึ่งด้วยฝืมือของเธอ ป้าและแววมองไปทั่วบ้านและเดินเกาะกันแน่นเชียว ทั้งสองคนไปเดินดูของใช้ภายในบ้านดูเหมือนว่าแม่ลูกคู่นี้จะจมไม่ลง เคยมีกินมีใช้แล้วพอตอนนี้หมดตัวก็มีแต่จะเกาะของเก่ากิน สองแม่ลูกหันไปมองหน้ากันพร้อมกับรอยยิ้ม ถ้าหากว่าขนมจีนอยู่ในนี้แล้วไม่เป็นล่ะก็ โอกาสที่จะขายคฤหาสน์ของคุณหลวงก็ยังพอมีคนเอาอยู่บ้าง
“นี่ขนมจีน เธอมาอยู่ที่นี่กี่อาทิตย์แล้ว”
“สองอาทิตย์ค่ะ”
“แล้วช่วงเวลาที่เธออยู่ที่นี่...ได้เคยมีใครถามซื้อราคาคฤหาสน์หรือเปล่า”
ขนมจีนขมวดคิ้ว
“อะไรนะคะ”
“ก็ฉันอยากรู้ ว่าคฤหาสน์หลังนี้มันขายได้ตรังค์หรือเปล่า...คือฉันก็แค่อยากรู้น่ะ”
“อยากรู้หรือว่าอยากขายกันแน่คะ”
“ยายขนมจีน นี่มันเป็นสมบัติของตระกูลเรานะ ฉันจะขายไปมันก็เรื่องของฉัน”
“แต่ก็เป็นสมบัติของหนูด้วยเหมือนกันค่ะ หนูไม่ขายหนูจะอยู่ที่คฤหาสน์ของคุณหลวง”
“แม่คะ ดูมันสิคะ คฤหาสน์ผีสิงอย่างนี้มันยังจะอยู่อีกเหรอ”
คำว่าคฤหาสน์ผีสิง ทำเอาเธอขมวดคิ้ว นี่แปลว่าสองแม่ลูกคู่นี้รู้อยู่แล้วสินะว่าที่นี่มีวิญญาณอยู่ แต่กลับให้เธอเข้ามาอาศัยอยู่ที่นี่ แบบนี้มันโหดร้ายเกินไปแล้ว
“คุณป้ารู้อยู่แล้วเหรอคะ...” เธอกระซิบแผ่ว
“รู้อะไร ฉันไม่รู้เรื่องนะ”
“คุณป้ารู้ว่าคฤหาสน์หลังนี้มีผีสิง แล้วยังจะให้หนูมาอยู่ แถมยังมาถามว่าโดนผีหลอกอีกหรือเปล่านะเหรอคะ” ขนมจีนถามซ้ำ
“เปล่าหรอก แค่ไม่มีที่ให้อยู่ก็เท่านั้นเอง”
“เหรอคะ แล้วที่ว่าป้ามีห้องเช่าอยู่จะให้หนูไปขออยู่อาศัยนั่นล่ะคะ ใช่ของป้าด้วยหรือเปล่า”
เมื่อถูกถามหนัก ๆ เข้า ผู้เป็นป้าก็เริ่มควันออกหู
“ใช่ ถามไปแล้วได้อะไร จริง ๆ ฉันก็อยากให้แกไปนอนในห้องเช่าที่เหลืออยู่หรอกนะ แต่ตอนนี้เจ้าของห้องกลับมาแล้ว ฉันก็เลยพาแกมาอยู่ที่นี่ยังไงล่ะ”
ขนมจีนเม้มปากแน่น
“ก็เลยพาหนูมานอนเพื่อให้ผีมันหลอกนะเหรอคะ”
“แกเจอมันเหรอ มันทำอะไรบ้าง”
“ไม่ได้ทำอะไรค่ะ แต่ไม่แน่นะคะถ้าหากคุณป้ากับแววอยู่ที่นี่ บางทีอาจจะเจอแบบที่หนูไม่เคยเจอก็ได้” ขนมจีนยิ้มหวาน ทำเอาป้ากับแววยืนเบียดกัน ทั้งคู่มองไปรอบกายอย่างหวาด ๆ
“อย่ามาขู่กันเลยน่า ผีเผออะไรไม่มีหรอก” แววร้องเสียงดัง
“งั้นเหรอคะ”
“ใช่ อีกไม่นานนะก็จะนายหน้ามาดูบ้าน แกน่ะออกไปอยู่ข้างนอกจะดีกว่า”
“นายหน้าเหรอคะ” เธอขมวดดิ้ว “นี่ป้าจะขายคฤหาสน์หลังนี้น่ะเหรอ”
“ใช่ ก็เลยมาเตือนแกก่อนไง ว่าให้รีบออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้ซะ”
“ไม่มีทางหรอกค่ะ หนูจะอยู่ที่นี่ไม่ยอมออกไปไหน”
“ยายขนมจีน”
เพล๊งง
“ว้าย !” ทั้งป้าทั้งยายแววร้องว้าย เมื่อจู่ ๆ แจกันดอกไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะก็ร่วงลงมาแตกกระจายเกลื่อนทั้งที่ไม่ได้วางอยู่บนขอบโต๊ะ ป้าหน้าซีดเผือดเลือดในกายจับตัวเป็นก้อนแข็งหันหน้าไปมองลูกสาวที่ตอนนี้หน้าซีดเผือดไม่แพ้กัน ขนมจีนเม้มปากแน่น
“เพราะป้าบอกว่าจะขายคฤหาสน์หลังนี้แท้ ๆ” เธอกระซิบแผ่ว
“อะ..อะไร”
“ถ้าป้าบอกว่าจะดูแลคฤหาสน์หลังนี้ ไม่ยอมขายออกไปเรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้หรอกค่ะ”
“คุณแม่ เรารีบออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้เถอะค่ะ แววกลัว”
“แกจะกลัวอะไร ก็แค่ลมพัดจนมันหล่นลงมาแตกเท่านั้นแหละ” ผู้เป็นป้าเถียงต่อทั้ง ๆ ที่ปากคอยังสั่น
“ถ้าไม่รีบออกไป บางทีอาจจะมีอะไรตกแตกมากกว่านี้ก็ได้นะคะ”
ขนมจีนเงยหน้ามองโคมไฟเหนือศีรษะที่กำลังดังเอี้ยดอ้าด ป้ากับน้องสาวหน้าซีดเผือด
“วันมะรืนนี้ ฉันนัดนายหน้าเข้ามาดูแล้ว ถ้าผีที่มันตามอยู่ที่นี่ไม่ต้องการให้ขายจริงทำไมไม่เหลือทรัพย์สมบัติไว้ให้เราบ้างล่ะ มัวมาหลอกกันอยู่ทำไม” ป้าร้องเสียงดัง
“เพราะเขาให้แล้วนะสิคะ แต่ว่าคุณป้ากับน้องสาวใช้จ่ายกันอย่างไม่ประหยัดต่างหาก”
“แกรู้ได้ยังไง”
“เรื่องค่าเช่าบ้านที่ราคาแสงกว่าที่อื่นเป็นเท่าตัว ใคร ๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้นแหละค่ะ”
“ไม่รู้ล่ะ ฉันจะเอานายหน้าเข้ามาดู แกเตรียมตัวออกไปจากที่นี่ได้เลย”
เพล๊งง
“ว้าย” ป้าและน้องหวีดร้องเสียงดัง เพราะกระจกบานที่อยู่ด้านหลังแตกกระจายเกลื่อน ป้าหน้าซีดเผือดหันไปมองหน้าลูกสาวที่หน้าเหลือสองนิ้วก่อนจะรีบพากันวิ่งออกไปจากบ้านแล้วไม่คิดจะกลับมาอีกเลย ขนมจีนมองตามก่อนถอนหายใจยาว นี่แหละนะที่เขาว่าความโลภไม่เคยปราณีใคร
ธีร์มาปรากฏกายหลังขนมจีน เธอหันไปมองหน้าเขาแล้วบอกว่า
“นี่ คราวหลังถ้าจะแกล้งก็หัดแกล้งให้มันง่าย ๆ หน่อยนะ กระจกนะฉันต้องไปหาช่างมาซ่อมอีก” เธอบ่นเบา ๆ แต่ธีร์เลิกคิ้ว
‘กระจกอะไร’
“ก็กระจกที่นายแกล้งทำมันแตกเมื่อตะกี้ยังไงล่ะ” เธอเริ่มฉุน
‘ขอโทษทีนะ แต่ผมไม่ได้เป็นคนทำ’
“หา”
‘กระจกเมื่อกี้น่ะ ผมเองก็ยังแปลกใจอยู่ว่ามันแตกได้ยังไง’
“ทั้งเรื่องแจกันแล้วก็เรื่องกระจกที่แตก นายไม่ได้เป็นคนทำงั้นเหรอ”
‘ถ้าผมทำก็บอกตั้งนานแล้ว’
ขนมจีนอึ้งไปเล็กน้อย ถ้าไม่ใช่นายธีร์ทำแล้วใครล่ะจะเป็นคนทำ เธอเงยหน้ามองภาพคุณหลวงที่ยืนอยู่กลางบ้านใบหน้าของท่านเจือด้วยรอยยิ้ม
“บางที อาจไม่ใช่นายทำก็ได้นะ” เธอกระซิบแผ่ว “คุณหลวงท่านคงหวงคฤหาสน์หลังนี้ก็ได้น่ะ”
ระหว่างที่ขนมจีนกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่นั้น จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงจอดรถที่หน้าบ้าน..
เธอจึงหันไปมอง แล้วพบว่าคนขับรถเปิดประตูลงมา นรานั่นเองเขาชะโงกดูคฤหาสน์อย่างไม่แน่ใจ เธอยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินตรงไปหาชายหนุ่ม พร้อมกับเอ่ยทักว่า
“พี่นรา มาที่นี่ได้ยังไงคะ”
“ผมมาเยี่ยมคุณน่ะ”
“มาเยี่ยมฉัน !?”
“ใช่ คุณรังเกียจหรือเปล่า”
“อ๋อ ไม่หรอกค่ะ พอดีฉันไม่ได้ออกไปไหนพอดี เข้ามาก่อนสิคะ”
ทั้งคู่เดินเข้าไปด้วยกัน คุยกันไปเรื่อย ๆ
“พี่นรา วันนี้ไม่ได้ทำงานเหรอคะ”
“ไม่หรอก พอดีเพิ่งส่งงานให้บรรณาธิการไปน่ะ”
“อืม เป็นพวกสารคดีอะไรเหรอคะ”
“พวกท่องเที่ยวนะ เป็นพวกสารคดีเกี่ยวกับการอณุรักษ์ธรรมชาติเกี่ยวกับป่าชายเลน” นราหัวเราะแผ่ว ขนมจีนอุทานด้วยความแปลกใจ
“ถ้าอย่างนี้ก็แปลว่าไปเที่ยวบ่อย ๆ นะสิคะ”
“ใช่”
ขนมจีนถอนหายใจยาว เธอซะอีกที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะไปหางานทำที่ไหนดี
“ดีจัง ขนมจีนซะอีก ที่ตอนนี้ไม่รู้จะทำงานอะไรดี”
“ทำไมล่ะ”
“ก็...มันไม่ตรงกับสายที่เรียนมานะสิคะ ประมาณว่าเป็นผู้สื่อข่าวอะไรทำนองนี้นะค่ะ”
“แล้วขนมจีนไม่ชอบเหรอ”
ขนมจีนยิ้มแห้ง ๆ ไอ้ชอบน่ะเธอก็ชอบอยู่หรอก ถ้าไม่ใช่ต้องออกไปลำบากต่างจังหวัดหลายวันน่ะนะ
“ก็ชอบค่ะ แต่ว่าติดตรงที่มันต้องออกไปต่างจังหวัดหลายวัน”
“ผมเข้าใจล่ะ เป็นผู้หญิงคนเดียวนี่นะ...เอาอย่างนี้สิบริษัทที่พี่ทำงานอยู่เขากำลังหาผู้สื่อข่าวที่เป็นผู้หญิง ถ้าขนมจีนชอบทางด้านนี้ เราก็อาจได้ทำงานด้วยกันก็ได้นะ”
ขนมจีนนัยน์ตาพราวระยับ
“จริงเหรอคะ”
“ก็จริงน่ะสิ”
“ดีจังเลยค่ะ แล้วพี่นราไปด้วยหรือเปล่า” เธอถามเสียงเบา
“ไปสิ เราสองคนจะได้ไปเที่ยวดูป่าชายเลน กับดูปะการังสวย ๆ ยังไงล่ะ”
คำว่าเราสองคน ทำเอาขนมจีนกระพริบตาถี่ ๆ หวังว่าเขาคงมีเพื่อนไปด้วยนะ
“เอ่อ...แล้วมีพวกตากล้องไปด้วยหรือเปล่าคะ”
“มีสิ ถามทำไม”
ขนมจีนถอนหายใจอย่างโล่งอก
“เปล่าค่ะ แค่อยากรู้เฉย พี่นราเข้ามานั่งทานกาแฟก่อนสิคะ”
“ครับ”
ขนมจีนเปิดประตูบ้านให้พี่นราเข้ามานั่งเก้าอี้โซฟาข้างใน ภายในห้องโถงดูกว้างและก็ดูโอ่โถงมาก รูปคุณหลวงที่อยู่ริมฝาผนัง เขาไม่เคยเห็นคฤหาสน์ที่มีรูปเจ้าของคฤหาสน์ตั้งอยู่อย่างนี้ ดูประตูหน้าต่างก็เป็นแบบบ้านไม้มีภาพวาดแกะสลักแบบโบราณ เก้าอี้โซฟาที่เป็นของเก่าก็ตัดเย็บด้วยช่างฝีมือโบราณ จำพวกแก้วและก็ของเก่าที่วางอยู่ในตู้ชั้นไม้หลายปีทำเอาพี่นรามองอย่างทึ่ง ๆ
“รูปคุณหลวงของขนมจีนเหรอ”
“ค่ะ” เธอยิ้มพลางมองดูรูปคุณหลวง “ท่านเป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้”
“ดูท่านจะชอบสะสมของโบราณมากนะ”
“ใช่ค่ะ ท่านใจดีมาก”
“ขนมจีนท่าจะรักคุณหลวงนะ”
“ค่ะ ฉันรักคุณหลวงมาก คุณหลวงถือเป็นต้นตระกูลของฉันเลยนะคะ” เธอยิ้มบาง ๆ “พี่นราอยากทานกาแฟอะไรคะ”
“อะไรก็ได้จ้ะ”
“งั้นรอเดี๋ยวนะคะ เดี๋ยวฉันไปชงกาแฟก่อน”
ขนมจีนเดินไปชงกาแฟที่ด้านหลังในห้องครัว เธอหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาค่อย ๆ ปอกอย่างเชื่องช้า โดยไม่หันได้เห็นผู้ชายที่ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลัง ใบหน้าคมคายมองดูเธอปอกผลไม้พลางยิ้มน้อย ๆ เสียงกระซิบที่ใบหูกับสายลมเย็น ๆ ข้างหลังใบหูของเธอ ทำเอาเธอสะดุ้งโหยง
‘อุตส่าห์ปอกผลไม้ให้เขาเลยเหรอ’
“คุณ...อย่าโผล่มาแบบนี้ได้ไหม”
‘ทำไมล่ะ’
“ก็ฉันตกใจนี่นา” ขนมจีนหันไปถือมีดขนาดหกนิ้วใส่เขา ทำเอาธีร์ทำเสียงจุ๊ ๆ ในลำคอ
‘นี่คุณคิดจะแทงผมจริง ๆ เหรอ’
“แทงสิ ถ้าคุณไม่ยอมจำล่ะก็” ไม่พูดเปล่า แต่หญิงสาวยังทำท่าจะแทงอีกด้วย ธีร์หัวเราะในลำคอ
‘ผมตายแล้วนะครับ คุณแทงเท่าไหร่ผมก็ไม่เจ็บหรอก’
“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะเอาพระคล้องคอคุณเลย จะได้หมดเรื่อง”
‘ใจร้ายจัง’
“นี่คุณ...พี่นราเขามา คุณห้ามทำอะไรพี่เขานะ”
ธีร์ถอนหายใจยาว ยกมือขึ้นกอดอก
‘ผมเหรอ จะกล้าทำอะไรเขา มีผู้หญิงปากร้ายอยู่ทั้งคน’
“ใครปากร้าย เดี๋ยวเถอะ”
‘ครับ ผมไม่ทำก็ได้ แต่ว่า...แค่ตอนนี้นะ’
“เดี๋ยวสิ นี่...”
พูดจบ ธีร์ก็หายวับไป เธอขมวดคิ้วและทำหน้าตาไม่ถูก ดูเขากับพี่นราท่าทางไม่ชอบกันซะด้วย แต่ก็นั่นแหละเธอเป็นเจ้าของบ้านนี่นา จะให้ไล่เขากลับไปเลยก็ไม่ได้
ขนมจีนยกกาแฟแล้วก็ถาดขนมผลไม้ออกมาให้พี่นรา เขากล่าวขอบคุณพร้อมกับดื่มกาแฟแล้วบอกว่าอร่อยมาก ขนมจีนยิ้มบาง ๆ วันนี้เป็นวันหยุดพี่นรากับขนมจีนพูดคุยกันอย่างสนิทสนมเป็นพิเศษ พี่นรามองใบหน้ารูปไข่และเส้นผมยาวสลวยปละบ่า ขนมจีนเป็นหญิงสาวที่น่ารัก เธอเข้มแข็งและก็เป็นอันเอง พี่นรารู้สึกตัวแล้วว่ารู้สึกสนใจเธอเป็นพิเศษ เขาอยากรู้จักเธอมากขึ้น
“ขนมจีน อยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้คนเดียวหรือครับ”
“ค่ะ”
“แล้วไม่มีญาติที่ไหนเลยหรือครับ”
“พูดว่าเหมือนมี ก็มีป้าอยู่คนนะค่ะ” เธอยิ้มบาง ๆ
“หมายความว่ายังไง”
ขนมจีนหัวเราะ
“มีค่ะ ป้าอยู่บ้านข้าง ๆ ถัดไปสักสามสี่หลัง แต่เขาไม่ค่อยมาที่นี่เท่าไหร่หรอกค่ะ” เธอเอ่ยเป็นความนัย
“เหรอครับ น่าเสียดายจัง”
“เสียดายอะไรเหรอคะ”
“เสียดายที่ผมอยากมาแนะนำให้ญาติผู้ใหญ่รู้จักนะสิครับ” พี่นรายิ้มอบอุ่น ทำเอาขนมจีนหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ เมื่อกี้เขากำลังจีบเธอหรือเปล่านะ
“เอ่อ....เหรอคะ”
“กาแฟ อร่อยดีนะครับ”
ขณะที่พี่นรากำลังดื่มกาแฟ จู่ ๆ ถ้วยกาแฟก็แตกกระจายกลายเป็นเศษแก้วเต็มเสื้อและกางเกงของเขา ขนมจีนอุทานแผ่ว ในขณะที่พี่นรากำลังทำหน้างง เพราะไม่รู้ว่าทำไมแก้วกาแฟถึงได้แตกอย่างนี้ เธอลุกขึ้นช่วยพี่นราเก็บแก้วกาแฟแต่ชายหนุ่มบอกว่าไม่ต้องเพราะเขาเองก็ไม่ต้องการให้ขนมจีนถูกเศษแก้วบาด
“ไม่ต้องหรอกครับ ขอถังขยะให้ผมก็พอ”
“ไม่เป็นไรได้ยังไงคะ มันแตกออกอย่างนี้”
“คงเพราะแก้วมันใช้งานมาหนัก ก็เลยแตกออกยังไงละครับ” เขาหัวเราะแผ่ว
ขนมจีนหน้าซีดเผือด เธอเม้มปากเข้าด้วยกัน
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเช็ดให้” เธอเอาผ้ามาซับกาแฟที่หดรดเสื้อผ้าเขา
“ระวังนะครับ”
“เปียกหมดเลย เอาอย่างนี้ไหมคะ ข้างบนมีเสื้อผู้ชายอยู่ในตู้พี่นราไปเข้าห้องน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อดีกว่าเดี๋ยวฉันขึ้นไปเอาให้”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“ไม่ได้ค่ะ ฉันทำหกก็ต้องรับผิดชอบ”
“ทำหกอะไรกันละครับ คิดมากไปได้”
ใช่ เธอรู้ดีว่าเขาไม่ได้ทำหก แต่เป็นเพราะธีร์ต่างหากที่มันทำแตกใส่
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แป้บนะคะฉันขึ้นไปเอาเสื้อก่อน”
“ครับ”
เธอขึ้นไปเอาเสื้อผ้าในตู้ มันเป็นชุดของคุณหลวงที่ยังไม่ได้ใช้กองรวมกันอยู่ในตู้เสื้อผ้า เธอหยิบมาหนึ่งตัวแม้มันจะเป็นชุดที่ออกแนวโบราณ แต่มันก็ยังดีกว่าที่ไม่มีอะไรเลย เธอเม้มปากแน่นมองออกไปรอบ ๆ กาย ตาบ้านี่อย่าให้ออกมานะไม่อย่างนั้นล่ะก็น่าดูเลย...
“นี่ค่ะ เชิญพี่นราเอาไปใส่ได้”
“จะดีเหรอ”
“ดีสิคะ ขนมจีนขอคุณหลวงเรียบร้อยแล้ว”
“ขอบคุณครับ”
“ขอบคุณคุณหลวงดีกว่าค่ะ เพราะนี่เป็นเสื้อของท่านถึงมันจะยังไม่ได้ใส่หรือออกแนวโบราณไปหน่อย อย่าถือเลยนะคะ”
“ใครว่าล่ะ ผมใส่ได้พอดีเลยล่ะ”
“ลองสวมดูเถอะค่ะ แล้วค่อยว่ากัน” เธอยิ้มบาง ๆ
พี่นราเดินเข้าห้องน้ำแล้วลองสวมดู น่าแปลกที่มันเข้ากับรูปร่างของเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อ ถึงแม้แบบกับลายออกจะโบราณไปหน่อย แต่ก็ไม่มีปัญหาสำหรับพี่นราเลย เขาก้าวออกมาจากประตูห้องน้ำและพับแขนเสื้อขึ้นถึงแนวข้อศอก ขนมจีนยิ้มหวาน ดูเขาเข้ากับเสื้อคุณหลวงได้พอดีเลย
“ใส่ได้พอดีเลยล่ะ” พี่นรายิ้ม
“งั้นพี่สวมมันกลับบ้านไปเลยนะคะ”
“ให้พี่สวมมันกลับบ้านไปเลยเหรอ”
“ค่ะ” ขนมจีนยิ้มบาง “เพราะขืนให้พี่รอจนกว่าฉันจะซักและปั่นจนแห้งละก็ คืนนี้คงไม่ต้องกลับกันพอดี”
“นั่นสินะ” เขาหัวเราะ ใบหน้าคมคายนั้นแลดูอบอุ่นลงทันที
ธีร์ขมวดคิ้วมองดูพี่นราด้วยสายตาเคร่งเครียด ดูเขาจะเริ่มออกอาการหงุดหงิดที่เห็นขนมจีนสนิทกับพี่นราเป็นพิเศษ เขาดีดนิ้วไปที่ข้อเท้าของชายหนุ่ม จนเขาสะดุดล้มลงไปทับขนมจีนจนคนทั้งสองประคองกัน หญิงสาวอุทานแผ่ว มองหน้าพี่นราที่อยู่ห่างเพียงปลายนิ้ว
“ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ” เธออึกอัก
“เมื่อกี้ผมสะดุดอะไรก็ไม่รู้ ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ”
“คงปลายเท้าของใครบางคนมั้งคะ” เธออดไม่ได้ที่จะไม่พูดกระทบ
“ปลายเท้าของใครนะครับ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่พูดเปรย ๆ ถึงใครบางคนก็เท่านั้นแหละ”
ขนมจีนชำเลืองหางตามองไปยังธีร์ที่ยืนหันหลังพิงขอบประตูยืนกอดอกอยู่ หน้าตาของเขาเจือไปด้วยรอยยิ้มที่เธออยากจะตบให้หน้าหัน โทษฐานที่มาแกล้งกันแบบนี้
“ดูท่าวันนี้ผมจะอยู่นานเกินไปแล้ว ผมกลับก่อนนะครับ”
“จะกลับแล้วเหรอคะ ไม่อยู่นานกว่านี้อีกหน่อย”
“ไม่ดีกว่าครับ เอาไว้คราวหลังผมจะมารับไปเที่ยวข้างนอก หวังว่าคุณคงจะไม่รังเกียจนะครับ”
ขนมจีนกระพริบตาถี่ นี่เขาจีบเธอแล้วใช่ไหม
“เอ่อ...”
“คุณรังเกียจผม”
“ไม่หรอกค่ะ แค่ไม่อยากรบกวนเท่านั้น” เธอยิ้มบาง ๆ
“ไม่หรอกครับ ผมเต็มใจด้วยซ้ำ”
“ค่ะ”
“ไปก่อนนะครับ”
เธอเดินมาส่งพี่นราถึงหน้าบ้านแล้วก็ยืนคอยเขาจนกระทั่งเข้าไปนั่งในรถ ใบหน้าคมคายหันมายิ้มให้เธอเป็นครั้งสุดท้ายก่อนรถยนต์จะเคลื่อนตัวออกสู่ถนนช้า ๆ ขนมจีนยืนโบกมือลาให้เขา ก่อนจะถอนหายใจยาวนี่พี่นราตกลงจีบเธอแล้วอย่างนั้นเหรอ เธอควรจะดีใจหรือเปล่าหรือว่าควรจะโกรธนายธีร์กันแน่
เธอเดินเข้าไปในบ้านก่อนตะโกนเสียงดังลั่น
“ธีร์ คุณอยู่ไหนน่ะ ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” เธอตะโกนเสียงดัง
พลันก็มีสายลมเย็นพัดโบกจนเส้นผมเธอสะบัดจนต้องจับเอาไว้ ธีร์สวมชุดสีขาวกางเกงยีนมายืนอยู่ตรงด้านหลังเธอแล้วแกล้งกระซิบแผ่วที่ใบหู จนเธอสะดุ้งโหยง
“นี่ บอกกี่ครั้งแล้วว่าห้ามมาแบบนี้อีก” เธอยกมือขึ้นปิดหูแหวเสียงดัง
‘เรียกผมทำไมครับ’
“ไม่ต้องมาแกล้งซื่อเลย เมื่อกี้นายเป็นคนขัดขาพี่นราใช่ไหม”
ธีร์ถอนหายใจยาว จะว่าแกล้งเขาก็ไม่เถียง
‘ประมาณนั้น’ เขาตอบ
“ทำไมล่ะ”
‘ไม่มีเหตุผล’
คำตอบของเขา ทำเอาเธอโมโหกรุ่น เขาเป็นวิญญาณหรืออะไรก็ช่างแต่การแกล้งเขาแบบนี้มันก็บาปล่ะ หรือว่าผีของอย่างเขาไมสนใจเรื่องบุญหรือบาปกันล่ะ
“นายธีร์ ทำแบบนี้มันบาปนะรู้หรือเปล่า เขาเป็นแขกของฉันจะแกล้งกันแบบนี้ไม่ได้นะ”
‘แฟนหรือว่าเพื่อน’
“ว่ายังไงนะ”
‘ผมเห็นคุณสนิทสนมกับพี่นรานะสิ’ ธีร์โน้มใบหน้าลงมาหาเธอ จนปลายจมูกแทบชนกัน ‘ทีกับผมคุณไม่เห็นสนใจแบบนี้เลย เขาเป็นอะไรกับคุณกันแน่ เป็นเพื่อนหรือว่าแฟน’
ขนมจีนกระพริบตาถี่ ๆ
“นี่นาย มันจะมากไปแล้วนะ เขาจะเป็นเพื่อนหรือว่าแฟนมันก็ไม่เห็นเกี่ยวกับคุณนี่”
‘เกี่ยวสิ เกี่ยวมากด้วย’
“ตรงไหนล่ะ”
เขาถอนหายใจยาว ดูท่าว่าผู้หญิงหัวดื้อจะพูดสั้น ๆ ไม่เข้าใจเอาเสียเลย
‘ผมไม่ตอบหรอก จนกว่าคุณจะรู้เอง’
“ถ้าคุณไม่ตอบ ฉันจะถือว่าคุณเป็นศัตรู คราวหลังจะหาพระเก่ง ๆ มาห้อยคอคุณซะให้รู้แล้วรู้รอด” ขนมจีนเริ่มโมโหขึ้นบ้าง
‘เชิญเลย ผมไม่สนใจหรอก’
“เดี๋ยวสิ นี่...”
เธอตะโกนลั่น ส่วนเขาได้แต่หายแว้บไปกับสายลม เธอขมวดคิ้วอะไรก็ช่างล่ะแต่การที่เขาทำตัวเหมือนคนพาลคอยรังแกเพื่อนของเธอแบบนี้มันหาเรื่องกันชัด ๆ แล้วพอมาแบบนี้แกล้งหายตัวไปหน้าตาเฉย แบบนี้มันแกล้งเธอนี่นา ขณะที่เธอกำลังบ่นพึมพำก็ปรากฏสายลมพัดแรงจนเธอต้องเอามือบัง รู้สึกได้ถึงความเย็นเฉียบตรงเรียวปาก
“คุณธีร์...”
ขนมจีนลืมตาค้าง เพราะธีร์ไม่ได้แค่ปรากฏตัวออกมาให้เธอเห็นเท่านั้น เขายังจูบเธออีกด้วยรอยจูบของเธอทั้งเย็นเฉียบ แต่ว่า..รอยจูบนั้นกลับส่งผลให้เธอร้อนวูบวาบหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก ใบหน้าคมคายจูบเธอตรงเรียวปากและเธอก็ตัวแข็งทั้งร่าง สัมผัสได้ถึงรอยเย็นแต่กลับตรงกันข้ามกับหัวใจที่เต้นแรงของตัวเอง
เขาตอบสั้นพร้อมรอยยิ้ม
‘นี่ไง..สิ่งที่คุณอยากรู้’
“......”
ธีร์หายวับไป เหลือแต่ขนมจีนที่ยังหน้าแดงจัด ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยจูบกับใครเลยด้วยซ้ำ แล้วนี่เขาเป็นวิญญาณกลับมาจูบเธอซะอย่างนั้น แล้วนี่เธอจะคิดว่ามันเป็นจูบแรกได้หรือเปล่า ร่างบางนั่งแปะลงกับพื้นใบหน้ายังแดงก่ำ นี่เธอจูบแรกกับวิญญาณหรือนี่...
“จูบแรกของฉัน” เธอกระซิบแผ่ว...
ผู้ชายขี้หึง
ขนมจีนแก้มแดงปลั่ง
ไม่เคยมีใครชมเธออย่างนี้มาก่อนเลย
“พี่นราชมคนเก่งจังค่ะ”
“ผมไม่ได้ชม แค่พูดตามความเป็นจริงต่างหาก”
ขนมจีนใจเต้นแรง ที่เขาพูดนี่หมายถึงชื่นชมเธอหรือเปล่านะ
“ทานเถอะค่ะ เดี๋ยวเย็นหมดแล้ว”
ขนมจีนกับพี่นรานั่งคุยกันอยู่พักใหญ่ ก่อนที่เธอจะขอตัวกลับก่อน ก่อนไปพี่นราขอเบอร์โทรศัพท์เธอไว้เผื่อว่ามีธุระอะไรจะได้ติดต่อกัน ขนมจีนก็ให้ไปแล้วโบกมือลาเขากลับมาบ้าน ประตูเปิดออกเธอเดินเข้าไปภายในห้องโถงใหญ่ บรรยากาศเงียบสงบ ดูราวกับมีแค่เธอเพียงคนเดียว ขนมจีนหันไปรอบ ๆ เผื่อว่าธีร์จะออกมาเอ่ยทักเธอบ้าง สายลมเย็น ๆ แผ่วเบามาที่ด้านหลัง ก่อนที่ลมหายใจเย็น ๆ จะรดแผ่วที่ริมหู
‘ไปไหนมาล่ะ’
ขนมจีนสะดุ้งโหยง ทำไมจะต้องมาข้างหลังด้วยนะ
“ธีร์...ทำไมมาด้านหลังล่ะ”
‘คุณไปไหนมาล่ะ’ เขายังไม่เลิกเซ้าซี้ถาม
“ก็ไปเดินตลาดน้ำ ฉันซื้อของฝากนายด้วยนะ” เธอยื่นห่อขนมให้เขา
‘ผมกินไม่ได้’
“อุ้ย...ฉันลืมไป ว่าคุณเป็นวิญญาณ” เธอทำหน้าละห้อย
‘ไม่เป็นไร’ เขายิ้มบาง ๆ โน้มใบหน้าลงมาหาเธอทำเอาขนมจีนสะดุ้งโหยง ใจเต้นตึกตักนี่เขาก้มลงมาจะหอมแก้มเธองั้นเหรอ
‘มีกลิ่นผู้ชาย...ร่างสูง’ เขาเอ่ยเบา ๆ
“นี่คุณรู้ได้ยังไงน่ะ” เธอถอยหลัง “อย่าบอกนะว่าคุณอ่านใจคนออก”
‘เปล่า แค่ได้กลิ่นน้ำหอมผู้ชายจากตัวคุณน่ะ’
กลิ่นผู้ชาย ถ้างั้นก็พี่นราน่ะสิ
“เอ่อ...สงสัยจะเป็นพี่นราน่ะ” เธออ้อมแอ้ม
‘พี่นรา’
“พอดีเขาไปเดินเล่นแถวตลาดน้ำ แล้วฉันก็เดินชนเขาเข้าทำเอาเกือบตกน้ำเลยน่ะ” ขนมจีนตอบเบา ๆ “ดีนะที่พี่นราคว้าแขนฉันเอาไว้ได้”
‘หมอนั่นน่ะเหรอ แล้ว...เขาถามอะไรคุณอีกไหม’
“ไม่นี่...อ๋อ เขาบอกว่าจะโทรฯมาหาฉัน แล้วบอกว่าอยากจะทำความรู้จักให้มากกว่านี้”
‘นั่นไง ผมว่าแล้ว’ เขาถอนหายใจยาว
“คุณเอาเบอร์โทรศัพท์ฉันทำไมกันะ”
‘คุณมาถามผม ทั้งที่ผมให้เบอร์เขาไปเนี่ยนะ’
“ก็ใช่น่ะสิ พูดคุยกันในฐานะเพื่อนธรรมดาเอง”
‘เพื่อนเหรอ ถ้างั้น...กับผมล่ะ คุณจะเป็นว่าเป็นแค่คนธรรมดาหรือว่าเป็นผีที่ควรจะอยู่ห่าง ๆ กันแน่’
ขนมจีนกระพริบตาถี่ ๆ
“เรื่องนั้นมันคนละเรื่องนี่นา”
‘เรื่องเดียวกัน เอาเป็นว่าคุณมีเพื่อนไปเดินแล้ว คงไม่ต้องการผมสินะ’
“ใครบอกล่ะ นี่นายเป็นอะไรไปน่ะ”
‘เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร’
“ถ้าไม่ได้เป็นอะไร ทำไมถึงได้ขมวดคิ้วแบบนั้นล่ะ”
‘คุณนี่...’ ธีร์หรี่ตามองดูเธอ ‘เซ่อหรือทำไม่รู้ไม่ชี้กันแน่’
ประโยคนั้น ทำเอาขนมจีนเริ่มโมโห จะว่าเธอเซ่อหรือทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นสินะ
“นายธีร์ มันจะมากไปแล้วนะ” เธอร้อง
‘โอเค ผมไปพักผ่อนก่อนล่ะ มีอะไรก็เรียกนะ’
“เดี๋ยวก่อน นี่...”
ขาดคำธีร์ก็หายวับไป ขนมจีนยังไม่หายโกรธแต่เธอไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรเขาถึงบอกว่าเธอเซ่อหรือทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นกันแน่ เขาโกรธอะไรเธอหรือเปล่านะ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว เธอถอนหายใจยาวเดินถือของเข้าไปในบ้าน ทำเอาสะอาดห้องโถงและห้องนอนให้มันดูสะอาดขึ้นบ้าง....
ตอนเย็น....เธอทำความสะอาดจนหลับ
หญิงสาวหลับตาแพขนตาหนา เธอหลับสนิทไปบนโซฟาห้องโถง เธอสวมเสื้อผ้าและกางเกงขาสั้นนอนหลับสนิทตรงเก้าอี้โซฟาตัวใหญ่ ผิวขาวราวกับไข่ปอกกับเส้นผมยาว ทำให้เธอดูราวกับเจ้าหญิงในภาพวาด ริมฝีปากเอิบอิ่มเคลือบลิปสติกสีสวย ทำให้ธีร์ที่ปรากฏตัวช้า ๆ ถอนหายใจยาว
‘ดูซิ มานอนอยู่แบบนี้ ช่างไม่ระวังเอาเสียเลย’
ขนมจีนหลับสนิท แก้มใสเป็นแดงระเรื่อ หญิงสาวหลับสนิทโดยไม่รู้เลยสักนิดว่าธีร์มาปรากฏตัวอยู่ใกล้ ๆ เธอ ธีร์มองดูขนมจีนเนิ่นนาน พลางนั่งลงบนเก้าอี้โซฟามองเธอด้วยแววตาอ่อนโยน
‘ถ้าผมมีตัวตนอยู่ คุณจะกล้านอนแบบนี้อยู่ไหม’
ธีร์มองเธอพลางโน้มใบหน้าลงไปหาช้า ๆ
ริมฝีปากประทับเรียวปากของเธอ ริมฝีปากของเขามันคงจะเย็นเฉียบ แต่สัมผัสก็มันอบอุ่นสำหรับเขา ธีร์มองดูขนมจีน แก้มใสและริมฝีปากของเธอ....ช่างไร้เดียงสาจริง ๆ
‘หลับเสียเถอะ....ผมจะอยู่ใกล้ ๆ คุณเอง’
เสียงกริ่งดังที่หน้าบ้านทำเอาเธอสะดุ้งโหยง..
เสียงกริ่งดังซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง จนเธอเอาหมอนมาปิดใบหน้าจนกระทั่งต้องลุกขึ้นเดินลงบันไดมาอย่างหงุดหงิด ใครนะมากดกริ่งเอาป่านนี้ เธอเปิดประตูออกและเมื่อเห็นคนที่มายืนอยู่ตรงหน้าบ้านแค่สองคน เธอก็ถึงกับถอนหายใจยาว
“มีอะไรคะ..คุณป้า”
“หึ นอนหลับสบายเชียวนะ ว่ายังไงหลับสบายดีรึ”
“ก็ดีค่ะ คุณป้ามาหาหนูมีอะไรเหรอคะ”
“มีสิ ยายแวว”
คุณป้าแต่งตัวไฮโซหันหน้าไปมองแววที่ยังทำหน้าสยอง ๆ เธอเองก็สวมเสื้อกางเกงขาสั้นเหมือนกัน ฝ่ามือยังเกาะแขนแม่ไม่ยอมปล่อย
“คุณแม่คะ หนูถูกขัดขาล้มจนขาแพลงจริง ๆ นะคะ แต่แม่เนี่ยทำเป็นไม่รู้เรื่อง”
“จริงรึ”
ขนมจีนถอนหายใจยาว
“ฉันไม่เห็นอะไรเลยค่ะ ที่เห็นก็แค่เธอหกล้มลงไปเอง แล้วก็ไม่เห็นมีรอยแผลตรงไหน”
“มีสิ นี่ไง เธออย่ามาทำเป็นเสแสร้งนะ” เธอร้องเสียงดัง ขนมจีนชำเลืองมองรอยแผลตรงขาเธอดูยัง ๆ ก็ไม่เกิดจากถูกขัดขาล้มแน่ ๆ
“ฉันไม่รู้ค่ะ มันเป็นอุบัติเหตุ”
“อุบัติเหตุ หรือไม่อุบัติเหตุฉันก็ไม่รู้ล่ะ” ป้าเชิดหน้า “แต่ยายแววบอกว่าถูกเธอขัดขาจนล้ม ขอบอกให้ก่อนนะว่าเธอเป็นแค่ผู้อยู่อาศัย จะทำตัวไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงแบบนี้มันก็ไม่เหมาะนะ ฉันขอเตือนไว้”
“เตือนหนูทำไมคะ”
“เตือนให้เธอรู้ตัวน่ะสิ ไหนยายแววเราเข้าไปดูข้างในกันดีกว่า”
“เข้าไปข้างในน่ะเหรอคะ” เธอยังคงหวาดกลัว
“อื้อ ใช่น่ะสิ ไปเร็ว ๆ เข้าเถอะ”
ขนมจีนต้องยอมให้ป้ากับญาติเข้ามาภายในบ้าน ทั่วทั้งบ้านดูเอี่ยมสะอาดไปกว่าครึ่งด้วยฝืมือของเธอ ป้าและแววมองไปทั่วบ้านและเดินเกาะกันแน่นเชียว ทั้งสองคนไปเดินดูของใช้ภายในบ้านดูเหมือนว่าแม่ลูกคู่นี้จะจมไม่ลง เคยมีกินมีใช้แล้วพอตอนนี้หมดตัวก็มีแต่จะเกาะของเก่ากิน สองแม่ลูกหันไปมองหน้ากันพร้อมกับรอยยิ้ม ถ้าหากว่าขนมจีนอยู่ในนี้แล้วไม่เป็นล่ะก็ โอกาสที่จะขายคฤหาสน์ของคุณหลวงก็ยังพอมีคนเอาอยู่บ้าง
“นี่ขนมจีน เธอมาอยู่ที่นี่กี่อาทิตย์แล้ว”
“สองอาทิตย์ค่ะ”
“แล้วช่วงเวลาที่เธออยู่ที่นี่...ได้เคยมีใครถามซื้อราคาคฤหาสน์หรือเปล่า”
ขนมจีนขมวดคิ้ว
“อะไรนะคะ”
“ก็ฉันอยากรู้ ว่าคฤหาสน์หลังนี้มันขายได้ตรังค์หรือเปล่า...คือฉันก็แค่อยากรู้น่ะ”
“อยากรู้หรือว่าอยากขายกันแน่คะ”
“ยายขนมจีน นี่มันเป็นสมบัติของตระกูลเรานะ ฉันจะขายไปมันก็เรื่องของฉัน”
“แต่ก็เป็นสมบัติของหนูด้วยเหมือนกันค่ะ หนูไม่ขายหนูจะอยู่ที่คฤหาสน์ของคุณหลวง”
“แม่คะ ดูมันสิคะ คฤหาสน์ผีสิงอย่างนี้มันยังจะอยู่อีกเหรอ”
คำว่าคฤหาสน์ผีสิง ทำเอาเธอขมวดคิ้ว นี่แปลว่าสองแม่ลูกคู่นี้รู้อยู่แล้วสินะว่าที่นี่มีวิญญาณอยู่ แต่กลับให้เธอเข้ามาอาศัยอยู่ที่นี่ แบบนี้มันโหดร้ายเกินไปแล้ว
“คุณป้ารู้อยู่แล้วเหรอคะ...” เธอกระซิบแผ่ว
“รู้อะไร ฉันไม่รู้เรื่องนะ”
“คุณป้ารู้ว่าคฤหาสน์หลังนี้มีผีสิง แล้วยังจะให้หนูมาอยู่ แถมยังมาถามว่าโดนผีหลอกอีกหรือเปล่านะเหรอคะ” ขนมจีนถามซ้ำ
“เปล่าหรอก แค่ไม่มีที่ให้อยู่ก็เท่านั้นเอง”
“เหรอคะ แล้วที่ว่าป้ามีห้องเช่าอยู่จะให้หนูไปขออยู่อาศัยนั่นล่ะคะ ใช่ของป้าด้วยหรือเปล่า”
เมื่อถูกถามหนัก ๆ เข้า ผู้เป็นป้าก็เริ่มควันออกหู
“ใช่ ถามไปแล้วได้อะไร จริง ๆ ฉันก็อยากให้แกไปนอนในห้องเช่าที่เหลืออยู่หรอกนะ แต่ตอนนี้เจ้าของห้องกลับมาแล้ว ฉันก็เลยพาแกมาอยู่ที่นี่ยังไงล่ะ”
ขนมจีนเม้มปากแน่น
“ก็เลยพาหนูมานอนเพื่อให้ผีมันหลอกนะเหรอคะ”
“แกเจอมันเหรอ มันทำอะไรบ้าง”
“ไม่ได้ทำอะไรค่ะ แต่ไม่แน่นะคะถ้าหากคุณป้ากับแววอยู่ที่นี่ บางทีอาจจะเจอแบบที่หนูไม่เคยเจอก็ได้” ขนมจีนยิ้มหวาน ทำเอาป้ากับแววยืนเบียดกัน ทั้งคู่มองไปรอบกายอย่างหวาด ๆ
“อย่ามาขู่กันเลยน่า ผีเผออะไรไม่มีหรอก” แววร้องเสียงดัง
“งั้นเหรอคะ”
“ใช่ อีกไม่นานนะก็จะนายหน้ามาดูบ้าน แกน่ะออกไปอยู่ข้างนอกจะดีกว่า”
“นายหน้าเหรอคะ” เธอขมวดดิ้ว “นี่ป้าจะขายคฤหาสน์หลังนี้น่ะเหรอ”
“ใช่ ก็เลยมาเตือนแกก่อนไง ว่าให้รีบออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้ซะ”
“ไม่มีทางหรอกค่ะ หนูจะอยู่ที่นี่ไม่ยอมออกไปไหน”
“ยายขนมจีน”
เพล๊งง
“ว้าย !” ทั้งป้าทั้งยายแววร้องว้าย เมื่อจู่ ๆ แจกันดอกไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะก็ร่วงลงมาแตกกระจายเกลื่อนทั้งที่ไม่ได้วางอยู่บนขอบโต๊ะ ป้าหน้าซีดเผือดเลือดในกายจับตัวเป็นก้อนแข็งหันหน้าไปมองลูกสาวที่ตอนนี้หน้าซีดเผือดไม่แพ้กัน ขนมจีนเม้มปากแน่น
“เพราะป้าบอกว่าจะขายคฤหาสน์หลังนี้แท้ ๆ” เธอกระซิบแผ่ว
“อะ..อะไร”
“ถ้าป้าบอกว่าจะดูแลคฤหาสน์หลังนี้ ไม่ยอมขายออกไปเรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้หรอกค่ะ”
“คุณแม่ เรารีบออกไปจากคฤหาสน์หลังนี้เถอะค่ะ แววกลัว”
“แกจะกลัวอะไร ก็แค่ลมพัดจนมันหล่นลงมาแตกเท่านั้นแหละ” ผู้เป็นป้าเถียงต่อทั้ง ๆ ที่ปากคอยังสั่น
“ถ้าไม่รีบออกไป บางทีอาจจะมีอะไรตกแตกมากกว่านี้ก็ได้นะคะ”
ขนมจีนเงยหน้ามองโคมไฟเหนือศีรษะที่กำลังดังเอี้ยดอ้าด ป้ากับน้องสาวหน้าซีดเผือด
“วันมะรืนนี้ ฉันนัดนายหน้าเข้ามาดูแล้ว ถ้าผีที่มันตามอยู่ที่นี่ไม่ต้องการให้ขายจริงทำไมไม่เหลือทรัพย์สมบัติไว้ให้เราบ้างล่ะ มัวมาหลอกกันอยู่ทำไม” ป้าร้องเสียงดัง
“เพราะเขาให้แล้วนะสิคะ แต่ว่าคุณป้ากับน้องสาวใช้จ่ายกันอย่างไม่ประหยัดต่างหาก”
“แกรู้ได้ยังไง”
“เรื่องค่าเช่าบ้านที่ราคาแสงกว่าที่อื่นเป็นเท่าตัว ใคร ๆ เขาก็รู้กันทั้งนั้นแหละค่ะ”
“ไม่รู้ล่ะ ฉันจะเอานายหน้าเข้ามาดู แกเตรียมตัวออกไปจากที่นี่ได้เลย”
เพล๊งง
“ว้าย” ป้าและน้องหวีดร้องเสียงดัง เพราะกระจกบานที่อยู่ด้านหลังแตกกระจายเกลื่อน ป้าหน้าซีดเผือดหันไปมองหน้าลูกสาวที่หน้าเหลือสองนิ้วก่อนจะรีบพากันวิ่งออกไปจากบ้านแล้วไม่คิดจะกลับมาอีกเลย ขนมจีนมองตามก่อนถอนหายใจยาว นี่แหละนะที่เขาว่าความโลภไม่เคยปราณีใคร
ธีร์มาปรากฏกายหลังขนมจีน เธอหันไปมองหน้าเขาแล้วบอกว่า
“นี่ คราวหลังถ้าจะแกล้งก็หัดแกล้งให้มันง่าย ๆ หน่อยนะ กระจกนะฉันต้องไปหาช่างมาซ่อมอีก” เธอบ่นเบา ๆ แต่ธีร์เลิกคิ้ว
‘กระจกอะไร’
“ก็กระจกที่นายแกล้งทำมันแตกเมื่อตะกี้ยังไงล่ะ” เธอเริ่มฉุน
‘ขอโทษทีนะ แต่ผมไม่ได้เป็นคนทำ’
“หา”
‘กระจกเมื่อกี้น่ะ ผมเองก็ยังแปลกใจอยู่ว่ามันแตกได้ยังไง’
“ทั้งเรื่องแจกันแล้วก็เรื่องกระจกที่แตก นายไม่ได้เป็นคนทำงั้นเหรอ”
‘ถ้าผมทำก็บอกตั้งนานแล้ว’
ขนมจีนอึ้งไปเล็กน้อย ถ้าไม่ใช่นายธีร์ทำแล้วใครล่ะจะเป็นคนทำ เธอเงยหน้ามองภาพคุณหลวงที่ยืนอยู่กลางบ้านใบหน้าของท่านเจือด้วยรอยยิ้ม
“บางที อาจไม่ใช่นายทำก็ได้นะ” เธอกระซิบแผ่ว “คุณหลวงท่านคงหวงคฤหาสน์หลังนี้ก็ได้น่ะ”
ระหว่างที่ขนมจีนกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่นั้น จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงจอดรถที่หน้าบ้าน..
เธอจึงหันไปมอง แล้วพบว่าคนขับรถเปิดประตูลงมา นรานั่นเองเขาชะโงกดูคฤหาสน์อย่างไม่แน่ใจ เธอยิ้มบาง ๆ ก่อนจะเดินตรงไปหาชายหนุ่ม พร้อมกับเอ่ยทักว่า
“พี่นรา มาที่นี่ได้ยังไงคะ”
“ผมมาเยี่ยมคุณน่ะ”
“มาเยี่ยมฉัน !?”
“ใช่ คุณรังเกียจหรือเปล่า”
“อ๋อ ไม่หรอกค่ะ พอดีฉันไม่ได้ออกไปไหนพอดี เข้ามาก่อนสิคะ”
ทั้งคู่เดินเข้าไปด้วยกัน คุยกันไปเรื่อย ๆ
“พี่นรา วันนี้ไม่ได้ทำงานเหรอคะ”
“ไม่หรอก พอดีเพิ่งส่งงานให้บรรณาธิการไปน่ะ”
“อืม เป็นพวกสารคดีอะไรเหรอคะ”
“พวกท่องเที่ยวนะ เป็นพวกสารคดีเกี่ยวกับการอณุรักษ์ธรรมชาติเกี่ยวกับป่าชายเลน” นราหัวเราะแผ่ว ขนมจีนอุทานด้วยความแปลกใจ
“ถ้าอย่างนี้ก็แปลว่าไปเที่ยวบ่อย ๆ นะสิคะ”
“ใช่”
ขนมจีนถอนหายใจยาว เธอซะอีกที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะไปหางานทำที่ไหนดี
“ดีจัง ขนมจีนซะอีก ที่ตอนนี้ไม่รู้จะทำงานอะไรดี”
“ทำไมล่ะ”
“ก็...มันไม่ตรงกับสายที่เรียนมานะสิคะ ประมาณว่าเป็นผู้สื่อข่าวอะไรทำนองนี้นะค่ะ”
“แล้วขนมจีนไม่ชอบเหรอ”
ขนมจีนยิ้มแห้ง ๆ ไอ้ชอบน่ะเธอก็ชอบอยู่หรอก ถ้าไม่ใช่ต้องออกไปลำบากต่างจังหวัดหลายวันน่ะนะ
“ก็ชอบค่ะ แต่ว่าติดตรงที่มันต้องออกไปต่างจังหวัดหลายวัน”
“ผมเข้าใจล่ะ เป็นผู้หญิงคนเดียวนี่นะ...เอาอย่างนี้สิบริษัทที่พี่ทำงานอยู่เขากำลังหาผู้สื่อข่าวที่เป็นผู้หญิง ถ้าขนมจีนชอบทางด้านนี้ เราก็อาจได้ทำงานด้วยกันก็ได้นะ”
ขนมจีนนัยน์ตาพราวระยับ
“จริงเหรอคะ”
“ก็จริงน่ะสิ”
“ดีจังเลยค่ะ แล้วพี่นราไปด้วยหรือเปล่า” เธอถามเสียงเบา
“ไปสิ เราสองคนจะได้ไปเที่ยวดูป่าชายเลน กับดูปะการังสวย ๆ ยังไงล่ะ”
คำว่าเราสองคน ทำเอาขนมจีนกระพริบตาถี่ ๆ หวังว่าเขาคงมีเพื่อนไปด้วยนะ
“เอ่อ...แล้วมีพวกตากล้องไปด้วยหรือเปล่าคะ”
“มีสิ ถามทำไม”
ขนมจีนถอนหายใจอย่างโล่งอก
“เปล่าค่ะ แค่อยากรู้เฉย พี่นราเข้ามานั่งทานกาแฟก่อนสิคะ”
“ครับ”
ขนมจีนเปิดประตูบ้านให้พี่นราเข้ามานั่งเก้าอี้โซฟาข้างใน ภายในห้องโถงดูกว้างและก็ดูโอ่โถงมาก รูปคุณหลวงที่อยู่ริมฝาผนัง เขาไม่เคยเห็นคฤหาสน์ที่มีรูปเจ้าของคฤหาสน์ตั้งอยู่อย่างนี้ ดูประตูหน้าต่างก็เป็นแบบบ้านไม้มีภาพวาดแกะสลักแบบโบราณ เก้าอี้โซฟาที่เป็นของเก่าก็ตัดเย็บด้วยช่างฝีมือโบราณ จำพวกแก้วและก็ของเก่าที่วางอยู่ในตู้ชั้นไม้หลายปีทำเอาพี่นรามองอย่างทึ่ง ๆ
“รูปคุณหลวงของขนมจีนเหรอ”
“ค่ะ” เธอยิ้มพลางมองดูรูปคุณหลวง “ท่านเป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้”
“ดูท่านจะชอบสะสมของโบราณมากนะ”
“ใช่ค่ะ ท่านใจดีมาก”
“ขนมจีนท่าจะรักคุณหลวงนะ”
“ค่ะ ฉันรักคุณหลวงมาก คุณหลวงถือเป็นต้นตระกูลของฉันเลยนะคะ” เธอยิ้มบาง ๆ “พี่นราอยากทานกาแฟอะไรคะ”
“อะไรก็ได้จ้ะ”
“งั้นรอเดี๋ยวนะคะ เดี๋ยวฉันไปชงกาแฟก่อน”
ขนมจีนเดินไปชงกาแฟที่ด้านหลังในห้องครัว เธอหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาค่อย ๆ ปอกอย่างเชื่องช้า โดยไม่หันได้เห็นผู้ชายที่ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลัง ใบหน้าคมคายมองดูเธอปอกผลไม้พลางยิ้มน้อย ๆ เสียงกระซิบที่ใบหูกับสายลมเย็น ๆ ข้างหลังใบหูของเธอ ทำเอาเธอสะดุ้งโหยง
‘อุตส่าห์ปอกผลไม้ให้เขาเลยเหรอ’
“คุณ...อย่าโผล่มาแบบนี้ได้ไหม”
‘ทำไมล่ะ’
“ก็ฉันตกใจนี่นา” ขนมจีนหันไปถือมีดขนาดหกนิ้วใส่เขา ทำเอาธีร์ทำเสียงจุ๊ ๆ ในลำคอ
‘นี่คุณคิดจะแทงผมจริง ๆ เหรอ’
“แทงสิ ถ้าคุณไม่ยอมจำล่ะก็” ไม่พูดเปล่า แต่หญิงสาวยังทำท่าจะแทงอีกด้วย ธีร์หัวเราะในลำคอ
‘ผมตายแล้วนะครับ คุณแทงเท่าไหร่ผมก็ไม่เจ็บหรอก’
“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะเอาพระคล้องคอคุณเลย จะได้หมดเรื่อง”
‘ใจร้ายจัง’
“นี่คุณ...พี่นราเขามา คุณห้ามทำอะไรพี่เขานะ”
ธีร์ถอนหายใจยาว ยกมือขึ้นกอดอก
‘ผมเหรอ จะกล้าทำอะไรเขา มีผู้หญิงปากร้ายอยู่ทั้งคน’
“ใครปากร้าย เดี๋ยวเถอะ”
‘ครับ ผมไม่ทำก็ได้ แต่ว่า...แค่ตอนนี้นะ’
“เดี๋ยวสิ นี่...”
พูดจบ ธีร์ก็หายวับไป เธอขมวดคิ้วและทำหน้าตาไม่ถูก ดูเขากับพี่นราท่าทางไม่ชอบกันซะด้วย แต่ก็นั่นแหละเธอเป็นเจ้าของบ้านนี่นา จะให้ไล่เขากลับไปเลยก็ไม่ได้
ขนมจีนยกกาแฟแล้วก็ถาดขนมผลไม้ออกมาให้พี่นรา เขากล่าวขอบคุณพร้อมกับดื่มกาแฟแล้วบอกว่าอร่อยมาก ขนมจีนยิ้มบาง ๆ วันนี้เป็นวันหยุดพี่นรากับขนมจีนพูดคุยกันอย่างสนิทสนมเป็นพิเศษ พี่นรามองใบหน้ารูปไข่และเส้นผมยาวสลวยปละบ่า ขนมจีนเป็นหญิงสาวที่น่ารัก เธอเข้มแข็งและก็เป็นอันเอง พี่นรารู้สึกตัวแล้วว่ารู้สึกสนใจเธอเป็นพิเศษ เขาอยากรู้จักเธอมากขึ้น
“ขนมจีน อยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้คนเดียวหรือครับ”
“ค่ะ”
“แล้วไม่มีญาติที่ไหนเลยหรือครับ”
“พูดว่าเหมือนมี ก็มีป้าอยู่คนนะค่ะ” เธอยิ้มบาง ๆ
“หมายความว่ายังไง”
ขนมจีนหัวเราะ
“มีค่ะ ป้าอยู่บ้านข้าง ๆ ถัดไปสักสามสี่หลัง แต่เขาไม่ค่อยมาที่นี่เท่าไหร่หรอกค่ะ” เธอเอ่ยเป็นความนัย
“เหรอครับ น่าเสียดายจัง”
“เสียดายอะไรเหรอคะ”
“เสียดายที่ผมอยากมาแนะนำให้ญาติผู้ใหญ่รู้จักนะสิครับ” พี่นรายิ้มอบอุ่น ทำเอาขนมจีนหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ เมื่อกี้เขากำลังจีบเธอหรือเปล่านะ
“เอ่อ....เหรอคะ”
“กาแฟ อร่อยดีนะครับ”
ขณะที่พี่นรากำลังดื่มกาแฟ จู่ ๆ ถ้วยกาแฟก็แตกกระจายกลายเป็นเศษแก้วเต็มเสื้อและกางเกงของเขา ขนมจีนอุทานแผ่ว ในขณะที่พี่นรากำลังทำหน้างง เพราะไม่รู้ว่าทำไมแก้วกาแฟถึงได้แตกอย่างนี้ เธอลุกขึ้นช่วยพี่นราเก็บแก้วกาแฟแต่ชายหนุ่มบอกว่าไม่ต้องเพราะเขาเองก็ไม่ต้องการให้ขนมจีนถูกเศษแก้วบาด
“ไม่ต้องหรอกครับ ขอถังขยะให้ผมก็พอ”
“ไม่เป็นไรได้ยังไงคะ มันแตกออกอย่างนี้”
“คงเพราะแก้วมันใช้งานมาหนัก ก็เลยแตกออกยังไงละครับ” เขาหัวเราะแผ่ว
ขนมจีนหน้าซีดเผือด เธอเม้มปากเข้าด้วยกัน
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเช็ดให้” เธอเอาผ้ามาซับกาแฟที่หดรดเสื้อผ้าเขา
“ระวังนะครับ”
“เปียกหมดเลย เอาอย่างนี้ไหมคะ ข้างบนมีเสื้อผู้ชายอยู่ในตู้พี่นราไปเข้าห้องน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อดีกว่าเดี๋ยวฉันขึ้นไปเอาให้”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“ไม่ได้ค่ะ ฉันทำหกก็ต้องรับผิดชอบ”
“ทำหกอะไรกันละครับ คิดมากไปได้”
ใช่ เธอรู้ดีว่าเขาไม่ได้ทำหก แต่เป็นเพราะธีร์ต่างหากที่มันทำแตกใส่
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แป้บนะคะฉันขึ้นไปเอาเสื้อก่อน”
“ครับ”
เธอขึ้นไปเอาเสื้อผ้าในตู้ มันเป็นชุดของคุณหลวงที่ยังไม่ได้ใช้กองรวมกันอยู่ในตู้เสื้อผ้า เธอหยิบมาหนึ่งตัวแม้มันจะเป็นชุดที่ออกแนวโบราณ แต่มันก็ยังดีกว่าที่ไม่มีอะไรเลย เธอเม้มปากแน่นมองออกไปรอบ ๆ กาย ตาบ้านี่อย่าให้ออกมานะไม่อย่างนั้นล่ะก็น่าดูเลย...
“นี่ค่ะ เชิญพี่นราเอาไปใส่ได้”
“จะดีเหรอ”
“ดีสิคะ ขนมจีนขอคุณหลวงเรียบร้อยแล้ว”
“ขอบคุณครับ”
“ขอบคุณคุณหลวงดีกว่าค่ะ เพราะนี่เป็นเสื้อของท่านถึงมันจะยังไม่ได้ใส่หรือออกแนวโบราณไปหน่อย อย่าถือเลยนะคะ”
“ใครว่าล่ะ ผมใส่ได้พอดีเลยล่ะ”
“ลองสวมดูเถอะค่ะ แล้วค่อยว่ากัน” เธอยิ้มบาง ๆ
พี่นราเดินเข้าห้องน้ำแล้วลองสวมดู น่าแปลกที่มันเข้ากับรูปร่างของเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อ ถึงแม้แบบกับลายออกจะโบราณไปหน่อย แต่ก็ไม่มีปัญหาสำหรับพี่นราเลย เขาก้าวออกมาจากประตูห้องน้ำและพับแขนเสื้อขึ้นถึงแนวข้อศอก ขนมจีนยิ้มหวาน ดูเขาเข้ากับเสื้อคุณหลวงได้พอดีเลย
“ใส่ได้พอดีเลยล่ะ” พี่นรายิ้ม
“งั้นพี่สวมมันกลับบ้านไปเลยนะคะ”
“ให้พี่สวมมันกลับบ้านไปเลยเหรอ”
“ค่ะ” ขนมจีนยิ้มบาง “เพราะขืนให้พี่รอจนกว่าฉันจะซักและปั่นจนแห้งละก็ คืนนี้คงไม่ต้องกลับกันพอดี”
“นั่นสินะ” เขาหัวเราะ ใบหน้าคมคายนั้นแลดูอบอุ่นลงทันที
ธีร์ขมวดคิ้วมองดูพี่นราด้วยสายตาเคร่งเครียด ดูเขาจะเริ่มออกอาการหงุดหงิดที่เห็นขนมจีนสนิทกับพี่นราเป็นพิเศษ เขาดีดนิ้วไปที่ข้อเท้าของชายหนุ่ม จนเขาสะดุดล้มลงไปทับขนมจีนจนคนทั้งสองประคองกัน หญิงสาวอุทานแผ่ว มองหน้าพี่นราที่อยู่ห่างเพียงปลายนิ้ว
“ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ” เธออึกอัก
“เมื่อกี้ผมสะดุดอะไรก็ไม่รู้ ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ”
“คงปลายเท้าของใครบางคนมั้งคะ” เธออดไม่ได้ที่จะไม่พูดกระทบ
“ปลายเท้าของใครนะครับ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่พูดเปรย ๆ ถึงใครบางคนก็เท่านั้นแหละ”
ขนมจีนชำเลืองหางตามองไปยังธีร์ที่ยืนหันหลังพิงขอบประตูยืนกอดอกอยู่ หน้าตาของเขาเจือไปด้วยรอยยิ้มที่เธออยากจะตบให้หน้าหัน โทษฐานที่มาแกล้งกันแบบนี้
“ดูท่าวันนี้ผมจะอยู่นานเกินไปแล้ว ผมกลับก่อนนะครับ”
“จะกลับแล้วเหรอคะ ไม่อยู่นานกว่านี้อีกหน่อย”
“ไม่ดีกว่าครับ เอาไว้คราวหลังผมจะมารับไปเที่ยวข้างนอก หวังว่าคุณคงจะไม่รังเกียจนะครับ”
ขนมจีนกระพริบตาถี่ นี่เขาจีบเธอแล้วใช่ไหม
“เอ่อ...”
“คุณรังเกียจผม”
“ไม่หรอกค่ะ แค่ไม่อยากรบกวนเท่านั้น” เธอยิ้มบาง ๆ
“ไม่หรอกครับ ผมเต็มใจด้วยซ้ำ”
“ค่ะ”
“ไปก่อนนะครับ”
เธอเดินมาส่งพี่นราถึงหน้าบ้านแล้วก็ยืนคอยเขาจนกระทั่งเข้าไปนั่งในรถ ใบหน้าคมคายหันมายิ้มให้เธอเป็นครั้งสุดท้ายก่อนรถยนต์จะเคลื่อนตัวออกสู่ถนนช้า ๆ ขนมจีนยืนโบกมือลาให้เขา ก่อนจะถอนหายใจยาวนี่พี่นราตกลงจีบเธอแล้วอย่างนั้นเหรอ เธอควรจะดีใจหรือเปล่าหรือว่าควรจะโกรธนายธีร์กันแน่
เธอเดินเข้าไปในบ้านก่อนตะโกนเสียงดังลั่น
“ธีร์ คุณอยู่ไหนน่ะ ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” เธอตะโกนเสียงดัง
พลันก็มีสายลมเย็นพัดโบกจนเส้นผมเธอสะบัดจนต้องจับเอาไว้ ธีร์สวมชุดสีขาวกางเกงยีนมายืนอยู่ตรงด้านหลังเธอแล้วแกล้งกระซิบแผ่วที่ใบหู จนเธอสะดุ้งโหยง
“นี่ บอกกี่ครั้งแล้วว่าห้ามมาแบบนี้อีก” เธอยกมือขึ้นปิดหูแหวเสียงดัง
‘เรียกผมทำไมครับ’
“ไม่ต้องมาแกล้งซื่อเลย เมื่อกี้นายเป็นคนขัดขาพี่นราใช่ไหม”
ธีร์ถอนหายใจยาว จะว่าแกล้งเขาก็ไม่เถียง
‘ประมาณนั้น’ เขาตอบ
“ทำไมล่ะ”
‘ไม่มีเหตุผล’
คำตอบของเขา ทำเอาเธอโมโหกรุ่น เขาเป็นวิญญาณหรืออะไรก็ช่างแต่การแกล้งเขาแบบนี้มันก็บาปล่ะ หรือว่าผีของอย่างเขาไมสนใจเรื่องบุญหรือบาปกันล่ะ
“นายธีร์ ทำแบบนี้มันบาปนะรู้หรือเปล่า เขาเป็นแขกของฉันจะแกล้งกันแบบนี้ไม่ได้นะ”
‘แฟนหรือว่าเพื่อน’
“ว่ายังไงนะ”
‘ผมเห็นคุณสนิทสนมกับพี่นรานะสิ’ ธีร์โน้มใบหน้าลงมาหาเธอ จนปลายจมูกแทบชนกัน ‘ทีกับผมคุณไม่เห็นสนใจแบบนี้เลย เขาเป็นอะไรกับคุณกันแน่ เป็นเพื่อนหรือว่าแฟน’
ขนมจีนกระพริบตาถี่ ๆ
“นี่นาย มันจะมากไปแล้วนะ เขาจะเป็นเพื่อนหรือว่าแฟนมันก็ไม่เห็นเกี่ยวกับคุณนี่”
‘เกี่ยวสิ เกี่ยวมากด้วย’
“ตรงไหนล่ะ”
เขาถอนหายใจยาว ดูท่าว่าผู้หญิงหัวดื้อจะพูดสั้น ๆ ไม่เข้าใจเอาเสียเลย
‘ผมไม่ตอบหรอก จนกว่าคุณจะรู้เอง’
“ถ้าคุณไม่ตอบ ฉันจะถือว่าคุณเป็นศัตรู คราวหลังจะหาพระเก่ง ๆ มาห้อยคอคุณซะให้รู้แล้วรู้รอด” ขนมจีนเริ่มโมโหขึ้นบ้าง
‘เชิญเลย ผมไม่สนใจหรอก’
“เดี๋ยวสิ นี่...”
เธอตะโกนลั่น ส่วนเขาได้แต่หายแว้บไปกับสายลม เธอขมวดคิ้วอะไรก็ช่างล่ะแต่การที่เขาทำตัวเหมือนคนพาลคอยรังแกเพื่อนของเธอแบบนี้มันหาเรื่องกันชัด ๆ แล้วพอมาแบบนี้แกล้งหายตัวไปหน้าตาเฉย แบบนี้มันแกล้งเธอนี่นา ขณะที่เธอกำลังบ่นพึมพำก็ปรากฏสายลมพัดแรงจนเธอต้องเอามือบัง รู้สึกได้ถึงความเย็นเฉียบตรงเรียวปาก
“คุณธีร์...”
ขนมจีนลืมตาค้าง เพราะธีร์ไม่ได้แค่ปรากฏตัวออกมาให้เธอเห็นเท่านั้น เขายังจูบเธออีกด้วยรอยจูบของเธอทั้งเย็นเฉียบ แต่ว่า..รอยจูบนั้นกลับส่งผลให้เธอร้อนวูบวาบหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก ใบหน้าคมคายจูบเธอตรงเรียวปากและเธอก็ตัวแข็งทั้งร่าง สัมผัสได้ถึงรอยเย็นแต่กลับตรงกันข้ามกับหัวใจที่เต้นแรงของตัวเอง
เขาตอบสั้นพร้อมรอยยิ้ม
‘นี่ไง..สิ่งที่คุณอยากรู้’
“......”
ธีร์หายวับไป เหลือแต่ขนมจีนที่ยังหน้าแดงจัด ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยจูบกับใครเลยด้วยซ้ำ แล้วนี่เขาเป็นวิญญาณกลับมาจูบเธอซะอย่างนั้น แล้วนี่เธอจะคิดว่ามันเป็นจูบแรกได้หรือเปล่า ร่างบางนั่งแปะลงกับพื้นใบหน้ายังแดงก่ำ นี่เธอจูบแรกกับวิญญาณหรือนี่...
“จูบแรกของฉัน” เธอกระซิบแผ่ว...
เบลินญา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 ก.พ. 2556, 11:25:24 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 13 ก.พ. 2556, 11:26:16 น.
จำนวนการเข้าชม : 1874
| << บทที 4 สุภาพบุรุษผู้แสนอ่อนโยน | นายหน้าขายค >> |
Auuuu 13 ก.พ. 2556, 14:17:16 น.
แอบสงสัยนรา มีจุดประสงค์อะไรหรือเปล่าหว่า?
แอบสงสัยนรา มีจุดประสงค์อะไรหรือเปล่าหว่า?
จิรารัตน์ 13 ก.พ. 2556, 21:12:34 น.
ก่อนมาอ่าน ขนมจีน วันนี้มื้อกลางวันเพิ่งกินขนมจีนแกงเขียวหวานไป เกี่ยวกันไหมหว่า
ก่อนมาอ่าน ขนมจีน วันนี้มื้อกลางวันเพิ่งกินขนมจีนแกงเขียวหวานไป เกี่ยวกันไหมหว่า
Zephyr 16 ก.พ. 2556, 20:26:17 น.
สงสัยนราเหมือนกันเลย แบบว่ามาสนิทแบบแปลกๆ
สงสัยนราเหมือนกันเลย แบบว่ามาสนิทแบบแปลกๆ
lookAme 17 มี.ค. 2556, 22:38:14 น.
เป็นจูบแรกที่ไม่มีใครเหมือน 555
เป็นจูบแรกที่ไม่มีใครเหมือน 555
จิรารัตน์ 22 มี.ค. 2556, 15:05:51 น.
ขี้หึงจริงด้วย
ขี้หึงจริงด้วย