บุหงาราคี by น้ำจันทร์ อัญจรี
“บัดซบ!”
เปรมินทร์สบถลั่น ไม่นึกไม่ฝันว่าเขาจะตกหลุมพรางที่เจ้าหล่อนวางไว้ถึงขนาดนี้
“อะ เอ่อ...”
อรัญญิการ์ติดอ่างกะทันหัน ใบหน้าเนียนร้อนผ่าวด้วยความอับอายรีบควานหาเสื้อผ้ามาสวมด้วยความทุลักทุเล ทว่า เมื่อหามันพบก็เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเพราะมันขาดวิ่นหาดีไม่ได้
“เอ้านี่ ใส่ซะ แล้วก็ไสหัวออกไปจากห้องของฉัน!”
เขาร้องสั่ง ควานหากางเกงมาสวมลวกๆ ขณะที่มืออีกข้างเสือกไสเสื้อเชิ้ตตัวเมื่อคืนให้หล่อน อรัญญิการ์รับมาสวมก็พบว่ามันไม่สามารถปกปิดเนื้อกายได้สักเท่าไรเลย
“คุณเปรมคะเอมี่...”
“อย่ามาแก้ตัว ฉันไม่อยากฟัง!!!”
เขาสบถเสียงกร้าวจ้องใบหน้าซีดเผือดเขม็ง นางฟ้าแสนบริสุทธิ์เมื่อคืนนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อลืมตาตื่นหล่อนจะกลายร่างเป็น แม่มด...แม่มดน้อยเอมี่ที่เขาไม่ปรารถนา
เปรมินทร์สบถลั่น ไม่นึกไม่ฝันว่าเขาจะตกหลุมพรางที่เจ้าหล่อนวางไว้ถึงขนาดนี้
“อะ เอ่อ...”
อรัญญิการ์ติดอ่างกะทันหัน ใบหน้าเนียนร้อนผ่าวด้วยความอับอายรีบควานหาเสื้อผ้ามาสวมด้วยความทุลักทุเล ทว่า เมื่อหามันพบก็เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเพราะมันขาดวิ่นหาดีไม่ได้
“เอ้านี่ ใส่ซะ แล้วก็ไสหัวออกไปจากห้องของฉัน!”
เขาร้องสั่ง ควานหากางเกงมาสวมลวกๆ ขณะที่มืออีกข้างเสือกไสเสื้อเชิ้ตตัวเมื่อคืนให้หล่อน อรัญญิการ์รับมาสวมก็พบว่ามันไม่สามารถปกปิดเนื้อกายได้สักเท่าไรเลย
“คุณเปรมคะเอมี่...”
“อย่ามาแก้ตัว ฉันไม่อยากฟัง!!!”
เขาสบถเสียงกร้าวจ้องใบหน้าซีดเผือดเขม็ง นางฟ้าแสนบริสุทธิ์เมื่อคืนนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อลืมตาตื่นหล่อนจะกลายร่างเป็น แม่มด...แม่มดน้อยเอมี่ที่เขาไม่ปรารถนา
Tags: ผ่านพิจารณา Touch Publishing รอวางแผง
ตอน: เขาร้อนเธอร้าย 60% สงสารเปรมินทร์จังY^Y
เปรมินทร์กลับถึงวังมัทนาฯ ตอนเกือบสามทุ่ม เขาต้องอาบน้ำแต่งตัวเพื่อไปงานเปิดตัวแมกกาซีนเล่มใหม่ที่โรสถือหุ้นร่วมด้วย แน่นอนล่ะนาทีนี้อะไรที่มันต่อยอดเงินในคลังได้เขาจะทำทุกวิถีทาง
เปรมินทร์เดินลงมาจากชั้นบนเมื่อแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เขาเดินผ่านห้องโถงและเห็นใครบางคนยืนอยู่
“ท่านพ่อ ท่านพ่อไปต่างประเทศมิใช่รึ” คุณชายเมทัตหันมาตามเสียงที่เอ่ยถาม
“ก็เหมือนกับเจ้านั่นล่ะคุณเปรม ไปบ้านพักตากอากาศมาเป็นยังไงบ้าง อากาศยังดีอยู่หรือเปล่า”
“ยังดีอยู่ท่านพ่อ แต่พอต้องใช้อากาศร่วมกันกับยัยแม่มด มันชักจะฝืดจมูกชอบกล ลูกเลยต้องรีบกลับมานี่ไง” คุณชายพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ
“เรื่องที่ให้ไปจัดการ ยังไม่เรียบร้อยใช่ไหม”
“เรียบร้อยแล้วท่านพ่อ หล่อนไม่ตกลง ลูกช่วยไม่ได้ หล่อนไม่ต้องการเอง”
เปรมินทร์เลี่ยงหลบด้วยการกล่าวความจริงเพียงครึ่งเดียว
คุณชายเมทัตส่ายศีรษะ ท่านรู้ทันบุตรชายตั้งแต่ยังไม่อ้าปากด้วยซ้ำ
“แล้ว...ลูกขอหล่อนแต่งงานหรือไม่ บอกหล่อนหรือเปล่าว่าอยากให้หล่อนมาร่วมวงศ์มัทนาฯ”
เปรมินทร์นิ่งงัน ด้วยว่าเขาไม่ได้เจรจาในสิ่งที่บิดาเอ่ยออกมาสักนิด
“คุณชาย พ่อถามคุณชายสักคำเถิดว่าไม่ได้มีใจให้อรัญญิการ์บ้างเลยหรือ?”
“ไม่เลยท่านพ่อ สำหรับลูก หล่อนก็เพียงดอกไม้รายทางที่ลูกเด็ดดมพอเชยชมสมใจ ก็ขว้างทิ้งเท่านั้น”
เผียะ!!!
คุณชายรูปงามหน้าหันตามแรงตบ
“ตบนี้เพื่อสตรีที่เจ้าดูถูก อย่างน้อยอรัญญิการ์ก็เป็นสตรีเช่นมารดาของเจ้า อย่าดูแคลนว่าต่ำต้อยเพียงเพราะหล่อนไม่ได้เกิดในรั้ววัง อนาคตไม่แน่นอนเปรมินทร์ เกิดวันหนึ่งอรัญญิการ์มีศักดิ์สูงกว่าเจ้า เจ้าจะทำเช่นไร เจ้ามิต้องอยู่อย่างหวาดระแวงเพราะครหาเธอไว้มากอย่างนั้นหรือ?”
“ท่านพ่อ! ท่านพ่อตบลูกเพราะผู้หญิงคนนั้นรึ? ทุเรศสิ้นดี”
“เจ้านั่นล่ะ เปรมินทร์! ทุเรศ ความคิดของเจ้าสกปรก เราขอสั่งเจ้า มลเปรมินทร์ เจ้าต้องทำทุกวิถีทางให้อรัญญิการ์มาแต่งงานกับเจ้าให้ได้ ไม่อย่างนั้น...ไม่อย่างนั้นเรา...”
“อะไร!? ท่านพ่อจะทำอะไรได้หากลูกไม่ทำตามที่ประสงค์ ลูกรังเกียจที่นางต่ำต้อยด้อยค่าแล้วยังไงเล่า นั่นมันเป็นสิทธิ์ของลูก ลูกไม่มีวันเอาสายเลือดไพร่ มายกย่องเชิดชูเหมือนอย่างที่ท่านพ่อเคยกระทำแน่นอน!”
เผียะ!!!
อีกครั้งที่เปรมินทร์ต้องหน้าหัน เขากำหมัดแน่นเพื่อมิให้ตนเองหมดความอดทนจนเผลอทำร้ายบิดาผู้ให้กำเนิด
“เราคงอบรมเจ้าน้อยไปกระมังคุณเปรม วาจาเจ้าถึงต่ำยิ่งกว่าสายเลือดตาสีตาสาหรือไพร่ ที่เจ้าว่า แต่เจ้ารู้หรือไม่ ลูกตาสีตาสา ที่ชื่อ ปัทมา หล่อนไม่เคยว่าร้ายใครๆ ให้บิดาเจ้าได้ยินเลยสักครั้ง ผิดกับ....”
คุณชายยั้งวาจาไว้ได้ทัน ท่านไม่ควรเอ่ยพาดพิงถึงท่านหญิงผู้ล่วงลับ
“ท่านพ่อลำเอียงต่างหากเพราะท่านพ่อรักผู้หญิงคนนั้น ท่านพ่อไม่เคยรักท่านแม่เหมือนที่ตอนนี้ท่านพ่อไม่รักลูก ตบตีลูก ท่านพ่อรักแต่น้องหญิง เปรมิกา ลูกสาวคนดีของท่านพ่อ!”
เปรมินทร์ใส่อารมณ์กับบิดา เขาบึ่งรถออกมาจากวังและแน่นอนว่าไม่ได้ไปร่วมงานเปิดตัวแม็กกาซีนอย่างที่ตั้งใจไว้
5..6...7....8
ติ๊ง!!!
ประตูลิฟต์เปิดอ้าออกเมื่อถึงชั้นที่ต้องการ อรัญญิการ์ลากสังขารอันโรยแรงไปตามทางเดินของคอนโดที่เธอพักอยู่ พอใกล้จะถึงห้อง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เธอยกมันมาแนบหูเพื่อจะได้เปิดการสนทนากับเพื่อนรัก แต่ทว่าสายตากลับปะทะเข้ากับร่างสูงใหญ่ที่นั่งขวางประตูห้องของเธอ
“อะไรนะ! อ๋อ..อืมๆ เข้าใจๆ แค่นี้ก่อนนะฉันง่วง แกถึงภูเก็ตแล้วโทรหาฉันด้วยแล้วกัน”
แม่มดคนงามสั่งความแม่นางฟ้า ก่อนจะกดวางสาย ร่างสูงใหญ่ที่นั่งขวางทางเข้าห้องอยู่เริ่มขยับ
“มานั่งทำไมตรงนี้ฮึ คุณเปรม ไม่กลัวนักข่าวมาเห็นหรือไง”
อรัญญิการ์แกล้งแซวแต่เขากลับนิ่งเงียบ เธอจึงเปิดประตูให้เขาเข้าไปในห้อง ดีที่ปาฏลีไม่อยู่ไม่อย่างนั้นวันนี้ เปรมินทร์ได้นอนเฝ้าหน้าห้องแน่ๆ
เปรมินทร์ถอดหมวกแล้ววางบนโต๊ะก่อนจะเอนกายนอนราบบนโซฟา เธอเพิ่งเห็นว่าวันนี้เขาสวมหมวกด้วยแต่ตอนนี้ถอดวางไว้ข้างๆ กุญแจรถ
“คุณเปรม...ห้องฉันไม่ใช่โรงแรมนะ นึกอยากมาก็มานึกอยากไปก็ไป”
“อย่าเพิ่งบ่นได้ไหมเล่าเอมี่ ฉันเอากระเป๋าเธอมาคืนนี่ไง แล้วก็ขอนอนพักสักเดี๋ยวก็จะไปแล้วไม่กวนเธอนานหรอกน่า โอ๊ย!” เขาร้องออกมาเพราะความสับเพร่า เอาแก้มด้านที่เจ็บลงแนบหมอน
อรัญญิการ์โผล่หน้าออกมาจากห้องครัวเพื่อดูว่าเขาเป็นอะไร
“เป็นอะไร!?”
“ยุ่งน่า! จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ ไม่ต้องมาสนใจฉัน ฉันมันคนไร้ค่า! ไม่มีใครต้องการ”
คุณชายเปรมเผลอบอกความในใจออกมk อรัญญิการ์อยากบอกเขาเหลือเกินว่าทำไมจะไม่มีใครต้องการเขา เธอกับลูกนี่ไง ต้องการ
แม่มดคนงามวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ หล่อนส่ายหน้าเพราะแลเห็นว่าคุณเปรมสวมรองเท้าเข้านอน
“คุณเปรมฉันวางน้ำเอาไว้ตรงนี้นะ”
“........”
“คุณเปรมหลับแล้วจริงๆ รึ?” เธอถามย้ำเพื่อความแน่ใจ
เมื่อแน่ใจแล้วว่าเขาคงจะหลับ อรัญญิการ์จึงค่อยๆนั่งลงบนพื้นใกล้กับปลายเท้าแล้วเอื้อมมือไปถอดรองเท้าออกให้ เธอนำมันไปไว้บนชั้นเก็บก่อนจะเข้าห้องของตัวเอง เธอจัดการอาบน้ำอาบท่าเสร็จเรียบร้อย แต่พอจะล้มตัวลงนอนก็นึกขึ้นได้ว่าเขาไม่มีผ้าห่ม เธอจึงลุกไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อนำผ้าห่มสำรองออกไปให้เขา
“สงสัยจะง่วงแฮะ” เธอพึมพำ เขายังนอนนิ่งในท่าเดิมไม่มีขยับ แถมไฟในห้องก็ไม่ปิดให้เรียบร้อย เธอคลี่ผ้านวมคลุมร่างให้แล้วเดินไปปิดไฟดวงใหญ่ ณ ตอนนี้ห้องทั้งห้องจึงมืดสนิท เธออยากเปิดโคมไฟไว้ให้ แต่มันติดที่ว่าสวิตซ์โคมไฟมันอยู่ด้านหลังโซฟาที่เขานอนอยู่ และมันวางแทบชิดผนังห้องเสียด้วย มีเพียงซอกเล็กๆ ระหว่างผนังกับโซฟา ให้เธอล้วงมือลงไป ปิด เปิดสวิตซ์ได้ เท่านั้น
**************************
หาซื้อนิยายเล่มไหนไม่ได้ ติดต่อนักเขียนได้เลยจร้า นิยายจากฝั่งธราธร ราคาต่อเล่ม 250 ลดเหลือ 230 ไม่มีค่าส่ง (เฉพาะในประเทศ) ส่งแบบลงทะเบียนธรรมดาสามารถตรวจสอบวันเวลาส่งได้ นิยายที่มีขายตามร้านซีเอ็ดนายอินทร์มันจะกระจายไปตามร้านทั่วประเทศ บางที่ขายได้บางที่ขายไม่ได้ บางที่ที่ขายได้ เวลานิยายหนูอัญหมดเขาจะสั่งเฉพาะของหนูอัญไม่ได้ค่า เขาต้องรอให้นิยายจากสำนักพิมพ์เดียวกันหมดพร้อมกันถึงจะสั่งได้ นี่จึงเป็นปัญหาว่าทำไมหานิยายหนูอัญไม่เจอ ปกติหนึ่งร้านก็จะวางอยู่ราวๆ สามถึงสี่เล่มเท่านั้น ><
******************************************************************************
เปรมินทร์เดินลงมาจากชั้นบนเมื่อแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เขาเดินผ่านห้องโถงและเห็นใครบางคนยืนอยู่
“ท่านพ่อ ท่านพ่อไปต่างประเทศมิใช่รึ” คุณชายเมทัตหันมาตามเสียงที่เอ่ยถาม
“ก็เหมือนกับเจ้านั่นล่ะคุณเปรม ไปบ้านพักตากอากาศมาเป็นยังไงบ้าง อากาศยังดีอยู่หรือเปล่า”
“ยังดีอยู่ท่านพ่อ แต่พอต้องใช้อากาศร่วมกันกับยัยแม่มด มันชักจะฝืดจมูกชอบกล ลูกเลยต้องรีบกลับมานี่ไง” คุณชายพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ
“เรื่องที่ให้ไปจัดการ ยังไม่เรียบร้อยใช่ไหม”
“เรียบร้อยแล้วท่านพ่อ หล่อนไม่ตกลง ลูกช่วยไม่ได้ หล่อนไม่ต้องการเอง”
เปรมินทร์เลี่ยงหลบด้วยการกล่าวความจริงเพียงครึ่งเดียว
คุณชายเมทัตส่ายศีรษะ ท่านรู้ทันบุตรชายตั้งแต่ยังไม่อ้าปากด้วยซ้ำ
“แล้ว...ลูกขอหล่อนแต่งงานหรือไม่ บอกหล่อนหรือเปล่าว่าอยากให้หล่อนมาร่วมวงศ์มัทนาฯ”
เปรมินทร์นิ่งงัน ด้วยว่าเขาไม่ได้เจรจาในสิ่งที่บิดาเอ่ยออกมาสักนิด
“คุณชาย พ่อถามคุณชายสักคำเถิดว่าไม่ได้มีใจให้อรัญญิการ์บ้างเลยหรือ?”
“ไม่เลยท่านพ่อ สำหรับลูก หล่อนก็เพียงดอกไม้รายทางที่ลูกเด็ดดมพอเชยชมสมใจ ก็ขว้างทิ้งเท่านั้น”
เผียะ!!!
คุณชายรูปงามหน้าหันตามแรงตบ
“ตบนี้เพื่อสตรีที่เจ้าดูถูก อย่างน้อยอรัญญิการ์ก็เป็นสตรีเช่นมารดาของเจ้า อย่าดูแคลนว่าต่ำต้อยเพียงเพราะหล่อนไม่ได้เกิดในรั้ววัง อนาคตไม่แน่นอนเปรมินทร์ เกิดวันหนึ่งอรัญญิการ์มีศักดิ์สูงกว่าเจ้า เจ้าจะทำเช่นไร เจ้ามิต้องอยู่อย่างหวาดระแวงเพราะครหาเธอไว้มากอย่างนั้นหรือ?”
“ท่านพ่อ! ท่านพ่อตบลูกเพราะผู้หญิงคนนั้นรึ? ทุเรศสิ้นดี”
“เจ้านั่นล่ะ เปรมินทร์! ทุเรศ ความคิดของเจ้าสกปรก เราขอสั่งเจ้า มลเปรมินทร์ เจ้าต้องทำทุกวิถีทางให้อรัญญิการ์มาแต่งงานกับเจ้าให้ได้ ไม่อย่างนั้น...ไม่อย่างนั้นเรา...”
“อะไร!? ท่านพ่อจะทำอะไรได้หากลูกไม่ทำตามที่ประสงค์ ลูกรังเกียจที่นางต่ำต้อยด้อยค่าแล้วยังไงเล่า นั่นมันเป็นสิทธิ์ของลูก ลูกไม่มีวันเอาสายเลือดไพร่ มายกย่องเชิดชูเหมือนอย่างที่ท่านพ่อเคยกระทำแน่นอน!”
เผียะ!!!
อีกครั้งที่เปรมินทร์ต้องหน้าหัน เขากำหมัดแน่นเพื่อมิให้ตนเองหมดความอดทนจนเผลอทำร้ายบิดาผู้ให้กำเนิด
“เราคงอบรมเจ้าน้อยไปกระมังคุณเปรม วาจาเจ้าถึงต่ำยิ่งกว่าสายเลือดตาสีตาสาหรือไพร่ ที่เจ้าว่า แต่เจ้ารู้หรือไม่ ลูกตาสีตาสา ที่ชื่อ ปัทมา หล่อนไม่เคยว่าร้ายใครๆ ให้บิดาเจ้าได้ยินเลยสักครั้ง ผิดกับ....”
คุณชายยั้งวาจาไว้ได้ทัน ท่านไม่ควรเอ่ยพาดพิงถึงท่านหญิงผู้ล่วงลับ
“ท่านพ่อลำเอียงต่างหากเพราะท่านพ่อรักผู้หญิงคนนั้น ท่านพ่อไม่เคยรักท่านแม่เหมือนที่ตอนนี้ท่านพ่อไม่รักลูก ตบตีลูก ท่านพ่อรักแต่น้องหญิง เปรมิกา ลูกสาวคนดีของท่านพ่อ!”
เปรมินทร์ใส่อารมณ์กับบิดา เขาบึ่งรถออกมาจากวังและแน่นอนว่าไม่ได้ไปร่วมงานเปิดตัวแม็กกาซีนอย่างที่ตั้งใจไว้
5..6...7....8
ติ๊ง!!!
ประตูลิฟต์เปิดอ้าออกเมื่อถึงชั้นที่ต้องการ อรัญญิการ์ลากสังขารอันโรยแรงไปตามทางเดินของคอนโดที่เธอพักอยู่ พอใกล้จะถึงห้อง เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เธอยกมันมาแนบหูเพื่อจะได้เปิดการสนทนากับเพื่อนรัก แต่ทว่าสายตากลับปะทะเข้ากับร่างสูงใหญ่ที่นั่งขวางประตูห้องของเธอ
“อะไรนะ! อ๋อ..อืมๆ เข้าใจๆ แค่นี้ก่อนนะฉันง่วง แกถึงภูเก็ตแล้วโทรหาฉันด้วยแล้วกัน”
แม่มดคนงามสั่งความแม่นางฟ้า ก่อนจะกดวางสาย ร่างสูงใหญ่ที่นั่งขวางทางเข้าห้องอยู่เริ่มขยับ
“มานั่งทำไมตรงนี้ฮึ คุณเปรม ไม่กลัวนักข่าวมาเห็นหรือไง”
อรัญญิการ์แกล้งแซวแต่เขากลับนิ่งเงียบ เธอจึงเปิดประตูให้เขาเข้าไปในห้อง ดีที่ปาฏลีไม่อยู่ไม่อย่างนั้นวันนี้ เปรมินทร์ได้นอนเฝ้าหน้าห้องแน่ๆ
เปรมินทร์ถอดหมวกแล้ววางบนโต๊ะก่อนจะเอนกายนอนราบบนโซฟา เธอเพิ่งเห็นว่าวันนี้เขาสวมหมวกด้วยแต่ตอนนี้ถอดวางไว้ข้างๆ กุญแจรถ
“คุณเปรม...ห้องฉันไม่ใช่โรงแรมนะ นึกอยากมาก็มานึกอยากไปก็ไป”
“อย่าเพิ่งบ่นได้ไหมเล่าเอมี่ ฉันเอากระเป๋าเธอมาคืนนี่ไง แล้วก็ขอนอนพักสักเดี๋ยวก็จะไปแล้วไม่กวนเธอนานหรอกน่า โอ๊ย!” เขาร้องออกมาเพราะความสับเพร่า เอาแก้มด้านที่เจ็บลงแนบหมอน
อรัญญิการ์โผล่หน้าออกมาจากห้องครัวเพื่อดูว่าเขาเป็นอะไร
“เป็นอะไร!?”
“ยุ่งน่า! จะทำอะไรก็ทำไปเถอะ ไม่ต้องมาสนใจฉัน ฉันมันคนไร้ค่า! ไม่มีใครต้องการ”
คุณชายเปรมเผลอบอกความในใจออกมk อรัญญิการ์อยากบอกเขาเหลือเกินว่าทำไมจะไม่มีใครต้องการเขา เธอกับลูกนี่ไง ต้องการ
แม่มดคนงามวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ หล่อนส่ายหน้าเพราะแลเห็นว่าคุณเปรมสวมรองเท้าเข้านอน
“คุณเปรมฉันวางน้ำเอาไว้ตรงนี้นะ”
“........”
“คุณเปรมหลับแล้วจริงๆ รึ?” เธอถามย้ำเพื่อความแน่ใจ
เมื่อแน่ใจแล้วว่าเขาคงจะหลับ อรัญญิการ์จึงค่อยๆนั่งลงบนพื้นใกล้กับปลายเท้าแล้วเอื้อมมือไปถอดรองเท้าออกให้ เธอนำมันไปไว้บนชั้นเก็บก่อนจะเข้าห้องของตัวเอง เธอจัดการอาบน้ำอาบท่าเสร็จเรียบร้อย แต่พอจะล้มตัวลงนอนก็นึกขึ้นได้ว่าเขาไม่มีผ้าห่ม เธอจึงลุกไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อนำผ้าห่มสำรองออกไปให้เขา
“สงสัยจะง่วงแฮะ” เธอพึมพำ เขายังนอนนิ่งในท่าเดิมไม่มีขยับ แถมไฟในห้องก็ไม่ปิดให้เรียบร้อย เธอคลี่ผ้านวมคลุมร่างให้แล้วเดินไปปิดไฟดวงใหญ่ ณ ตอนนี้ห้องทั้งห้องจึงมืดสนิท เธออยากเปิดโคมไฟไว้ให้ แต่มันติดที่ว่าสวิตซ์โคมไฟมันอยู่ด้านหลังโซฟาที่เขานอนอยู่ และมันวางแทบชิดผนังห้องเสียด้วย มีเพียงซอกเล็กๆ ระหว่างผนังกับโซฟา ให้เธอล้วงมือลงไป ปิด เปิดสวิตซ์ได้ เท่านั้น
**************************
หาซื้อนิยายเล่มไหนไม่ได้ ติดต่อนักเขียนได้เลยจร้า นิยายจากฝั่งธราธร ราคาต่อเล่ม 250 ลดเหลือ 230 ไม่มีค่าส่ง (เฉพาะในประเทศ) ส่งแบบลงทะเบียนธรรมดาสามารถตรวจสอบวันเวลาส่งได้ นิยายที่มีขายตามร้านซีเอ็ดนายอินทร์มันจะกระจายไปตามร้านทั่วประเทศ บางที่ขายได้บางที่ขายไม่ได้ บางที่ที่ขายได้ เวลานิยายหนูอัญหมดเขาจะสั่งเฉพาะของหนูอัญไม่ได้ค่า เขาต้องรอให้นิยายจากสำนักพิมพ์เดียวกันหมดพร้อมกันถึงจะสั่งได้ นี่จึงเป็นปัญหาว่าทำไมหานิยายหนูอัญไม่เจอ ปกติหนึ่งร้านก็จะวางอยู่ราวๆ สามถึงสี่เล่มเท่านั้น ><
******************************************************************************
Lilly เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 ก.พ. 2556, 12:39:34 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 ก.พ. 2556, 12:39:34 น.
จำนวนการเข้าชม : 4148
| << บทที่ 10 เขาร้อนเธอร้าย 40% | บทที่ 10 เขาร้อนเธอร้าย 80% >> |
Lilly 16 ก.พ. 2556, 12:47:33 น.
ความจริงมันเป็นเช่นนี้เอง
ความจริงมันเป็นเช่นนี้เอง
Gingfara 16 ก.พ. 2556, 16:01:32 น.
อั่ยย๊าาาาาา สงสารใครดีล่ะทีนี้ เอ๊ะหรือจะไม่ดี ฮ่าๆๆๆๆๆ
อั่ยย๊าาาาาา สงสารใครดีล่ะทีนี้ เอ๊ะหรือจะไม่ดี ฮ่าๆๆๆๆๆ