บุหงาราคี by น้ำจันทร์ อัญจรี
“บัดซบ!”
เปรมินทร์สบถลั่น ไม่นึกไม่ฝันว่าเขาจะตกหลุมพรางที่เจ้าหล่อนวางไว้ถึงขนาดนี้
“อะ เอ่อ...”
อรัญญิการ์ติดอ่างกะทันหัน ใบหน้าเนียนร้อนผ่าวด้วยความอับอายรีบควานหาเสื้อผ้ามาสวมด้วยความทุลักทุเล ทว่า เมื่อหามันพบก็เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเพราะมันขาดวิ่นหาดีไม่ได้
“เอ้านี่ ใส่ซะ แล้วก็ไสหัวออกไปจากห้องของฉัน!”
เขาร้องสั่ง ควานหากางเกงมาสวมลวกๆ ขณะที่มืออีกข้างเสือกไสเสื้อเชิ้ตตัวเมื่อคืนให้หล่อน อรัญญิการ์รับมาสวมก็พบว่ามันไม่สามารถปกปิดเนื้อกายได้สักเท่าไรเลย
“คุณเปรมคะเอมี่...”
“อย่ามาแก้ตัว ฉันไม่อยากฟัง!!!”
เขาสบถเสียงกร้าวจ้องใบหน้าซีดเผือดเขม็ง นางฟ้าแสนบริสุทธิ์เมื่อคืนนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อลืมตาตื่นหล่อนจะกลายร่างเป็น แม่มด...แม่มดน้อยเอมี่ที่เขาไม่ปรารถนา

Tags: ผ่านพิจารณา Touch Publishing รอวางแผง

ตอน: บทที่ 10 เขาร้อนเธอร้าย 120%

เปรมินทร์กอดหล่อนแนบแน่นเนิ่นนาน กระทั่งร่างบอบบางคลายสะอื้น
อรัญญิการ์เงยหน้าขึ้นมองเขา ทั้งสองจ้องตากันเนิ่นนาน เปรมินทร์แลเห็นแต่ความหม่นเศร้าในหน่วยตาสีนิลระยับ
“คุณเปรม...อรัญญิการ์ดอกนี้ ไม่มีค่า...ไม่มีราคา เป็นเพียงไม้เลื้อยต่ำเตี้ยเรี่ยดิน เป็นเด็กกำพร้า กาฝากของสังคม แต่อรัญญิการ์ก็มีชีวิตจิตใจ อย่าข่มเหงกันด้วยวาจานักเลย อรัญญิการ์ขอสัญญาจะไม่นำพากิ่งก้านใบไปเกาะเกี่ยวเลี้ยวพัน เจ้าดอกมัทนาของคุณเปรมอย่างแน่นอน เพราะอรัญญิการ์รู้ดี วันใดผิดคำสัญญา สิ่งที่อรัญญิการ์จะได้รับกลับมาจะมีเพียงหนามแหลมทิ่มแทงใจให้เจ็บปวดและ...ทรมาน”
“ไม่! ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันแค่พูดเล่นเท่านั้นเอมี่”
เปรมินทร์หน้าเสีย หากเขาได้มองกระจกคงจะได้เห็นว่าตัวเองหน้าซีดเพียงไร เพียงแค่หล่อนบอกว่าจะไปหัวใจก็พลันไหววูบ มันหวิวโหวงคล้ายบางอย่างหายไป
‘ไม่! เขาไม่ปล่อยหล่อนไปอย่างเด็ดขาด ไม่มีวัน!’


สามวันต่อมา ห้องทำงานของเปรมินทร์
“นั่นเธอจะทำอะไร!?”
เสียงของนางฟ้าคนงามตวาดผู้หญิงตรงหน้า เจ้าหล่อนจะกลับมาทำไม!?
“เปล่า!”
คนถูกถามรีบวางกรอบรูปลงบนโต๊ะตรงตำแหน่งเดิม เธอเพิ่งเปลี่ยนเป็นรูปตัวเองที่ถ่ายคู่กับชายหนุ่มเจ้าของห้อง
“เธอคือ...อ้อมขวัญ อ้อมขวัญจริงๆ ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่” ปาฏลีโกรธจนควันออกหู เปรมินทร์คิดอะไรอยู่ถึงเปิดประตูต้อนรับผู้หญิงคนนี้
“ฉันต่างหากต้องถามเธอ เธอเป็นใคร? มาอยู่ในห้องของ ที่รัก ฉันได้ยังไง มิทราบ”
สาวสวยนามว่าอ้อมขวัญเปิดฉากปะทะคารมกับคนที่เพิ่งมาถึง
“ไม่ต้องมาเล่นลิ้น ถ้าเธอไม่รู้จักผู้หญิงที่ชื่อปาฏลี แสดงว่าเธอเพิ่งผุดมาจาก นรก กระมัง”
แปะๆๆ
“แรง! แรงจริงๆ ไม่นึกไม่ฝันว่านางฟ้าคนงามจะกล่าววาจา ไม่งาม เหมือนหน้าตาสักนิด”
อ้อมขวัญไม่เกรงกลัวคนตรงหน้าแม้แต่น้อย
“แน่นอน เพราะเวลาพูด ฉันจะแบ่งเกรดคนฟังเสมอ ว่าฉันกำลังพูดให้ใครฟัง เหมือนตอนนี้ไง ฉันกำลังพูดอยู่กับแม่คนหน้าสวยใจทรามที่ครั้งหนึ่งเคยทิ้งคุณเปรมไป แล้วกลับมาทำไมฮะ หน้าด้าน!”
ปาฏลีใส่อารมณ์เต็มที่ ถ้าผู้หญิงคนนี้กลับมา แล้วอรัญญิการ์เพื่อนรักเล่า เขาจะเอาเจ้าหล่อนไปไว้ที่ไหน!?
“ขอบใจ จะบอกให้รู้นะ ไม่ว่าใครก็ไม่มีวันแทนที่ฉันได้ คุณเปรมยังรักฉัน หลงฉัน ไม่อย่างนั้นคงไม่อ้าแขนรอรับวันที่ฉันกลับมาแน่นอน เชื่อสิแม่นางฟ้ายังไงนางมารอย่างฉันมันก็ต้องชนะหล่อน แม่เด็กเมื่อวานซืน”
เผียะ!!!
นางฟ้าคนงามบันดาลโทสะใส่ซีกแก้มสาวเจ้า เธอจะขัดขวางผู้หญิงคนนี้ทุกวิถีทางคอยดู!
“โอ๊ย!!! คุณเปรม! ช่วยขวัญด้วยฮือๆๆ”
อ้อมขวัญรีบประจบอดีตคนรัก เธอจะเอาเปรมินทร์คนเดิมกลับมาให้ได้
“มีเรื่องอะไร!? แล้วเธอมาทำไมปาฏลี”
เปรมินทร์แปลกใจที่เห็นปาฏลีที่นี่ เขาเข้ามาทันเห็นปาฏลีตบหน้าอดีตคนรัก
“ฉันมีข่าวของเอมี่มาบอกคุณ แต่ตอนนี้ ฉันเปลี่ยนใจ!”
“เปรมขาอยู่ดีๆ ผู้หญิงคนนี้ก็ตบขวัญ เปรมขาขวัญเจ็บ” อ้อมขวัญออดอ้อน
“กรี๊ดดด!!!”
ปาฏลีกรีดร้องออกมาอย่างสุดจะทน
“มารยาสาไถย! ถ้าคุณอยากเป็นพระเอกหนังไทย ให้ยัยนี่มันหลอกอีกรอบก็เชิญเถอะคุณเปรม ฉันไปล่ะ เดี๋ยวเศษฟางเศษหญ้าที่คุณ เคี้ยวเอื้อง ก่อนกลืน มันจะพันแข้งพันขาให้ฉันโง่ตามไปด้วย ฉันลาล่ะ ”
ปาฏลีพูดจบก็ก้าวฉับๆ ออกไป เปรมินทร์ไม่ได้ว่าอะไรหล่อนเพราะเขารู้ตัวดีว่า เขากำลังทำอะไรอยู่ ในเมื่ออ้อมขวัญอยากกลับมาก็เอาสิ ลองดูก็ได้ เขาไม่ใช่คนใจร้ายสักหน่อย
“คุณมานานแล้วหรือ อ้อมขวัญ” เขาถามไถ่อดีตคนรัก
“แหม ฟังห่างเหินจังเลยนะคะ”
อ้อมขวัญ อดีตคนรักเมื่อครั้งกระโน้นเอ่ยเย้า เขารู้ดี บางครั้งความรักก็ต้องการเวลา เขาเข้าใจที่หล่อนทิ้งเขาไป แต่มันก็อดน้อยใจไม่ได้
“ก็เราห่างเหินกันจริงๆ คุณเป็นคนทำให้มันเป็นอย่างนั้นนี่”
“เปรมคะ ขวัญขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ เพราะขวัญผิดต่อคุณ กรรมมันเลยตามสนอง ตอนนี้ขวัญไม่มีงาน บ้านก็กำลังจะถูกขายทอดตลาด คุณแม่ก็ป่วยคุณพ่อก็....”
“พอๆๆ คุณต้องการอะไรก็ว่ามา ผมรอฟังอยู่”
อ้อมขวัญยิ้มร้าย แน่นอนว่าเปรมินทร์ไม่มีทางเห็น
“เปรมใจดีที่สุดเลย” อ้อมขวัญอ้อมโต๊ะทำงานไปยืนซ้อนหลังเขา ก่อนจะโน้มกายลงมากอดคอเขาไว้โยกไปโยกมาเหมือนแต่ก่อน
“ผมยังไม่ได้บอกว่าจะให้”
เขาแบ่งรับแบ่งสู้
“โธ่...เปรมคะ ขวัญแค่อยากมีงานทำเท่านั้นเอง ให้ขวัญเป็นผู้ช่วยเลขาคุณก็ได้ที่โรงแรมหรือว่าที่บริษัท ขวัญทำได้หมดล่ะค่ะ นะคะเปรม ถือว่าเห็นแก่คนไร้ที่พึ่งเถอะนะ นะคะ”
คนไร้ที่พึ่งเดินอ้อมมานั่งบนตักของเปรมินทร์ หล่อนนั่งบนตักเขาอย่างไม่แคร์ว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร หวังเพียงให้แผนพิชิตใจสำเร็จเท่านั้น
“คุณกำลังทำให้ผมลำบากใจ อ้อมขวัญ”
“เปล่านี่คะ ถ้าคุณลำบากใจ ขวัญจะช่วยให้คุณคลายเครียด ไปกันค่ะเปรม ไปคลายเครียดกันนะ ขวัญคิดถึงคุณจะแย่อยู่แล้ว”
อ้อมขวัญนำเนินการตามแผน ซึ่งมันก็สำเร็จลุล่วงด้วยดี เกินคาดเสียด้วย






******************************************************************************



Lilly
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ก.พ. 2556, 01:27:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ก.พ. 2556, 01:27:58 น.

จำนวนการเข้าชม : 3802





<< บทที่ 10 เขาร้อนเธอร้าย 100%   บทที่ 11 ถ่านไฟเก่า 40% >>
Lilly 19 ก.พ. 2556, 01:29:38 น.
อ่านตอนใหม่ก่อนใครได้ที่หน้าแฟนเพจค่ะ


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account