บุหงาราคี by น้ำจันทร์ อัญจรี
“บัดซบ!”
เปรมินทร์สบถลั่น ไม่นึกไม่ฝันว่าเขาจะตกหลุมพรางที่เจ้าหล่อนวางไว้ถึงขนาดนี้
“อะ เอ่อ...”
อรัญญิการ์ติดอ่างกะทันหัน ใบหน้าเนียนร้อนผ่าวด้วยความอับอายรีบควานหาเสื้อผ้ามาสวมด้วยความทุลักทุเล ทว่า เมื่อหามันพบก็เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเพราะมันขาดวิ่นหาดีไม่ได้
“เอ้านี่ ใส่ซะ แล้วก็ไสหัวออกไปจากห้องของฉัน!”
เขาร้องสั่ง ควานหากางเกงมาสวมลวกๆ ขณะที่มืออีกข้างเสือกไสเสื้อเชิ้ตตัวเมื่อคืนให้หล่อน อรัญญิการ์รับมาสวมก็พบว่ามันไม่สามารถปกปิดเนื้อกายได้สักเท่าไรเลย
“คุณเปรมคะเอมี่...”
“อย่ามาแก้ตัว ฉันไม่อยากฟัง!!!”
เขาสบถเสียงกร้าวจ้องใบหน้าซีดเผือดเขม็ง นางฟ้าแสนบริสุทธิ์เมื่อคืนนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อลืมตาตื่นหล่อนจะกลายร่างเป็น แม่มด...แม่มดน้อยเอมี่ที่เขาไม่ปรารถนา
เปรมินทร์สบถลั่น ไม่นึกไม่ฝันว่าเขาจะตกหลุมพรางที่เจ้าหล่อนวางไว้ถึงขนาดนี้
“อะ เอ่อ...”
อรัญญิการ์ติดอ่างกะทันหัน ใบหน้าเนียนร้อนผ่าวด้วยความอับอายรีบควานหาเสื้อผ้ามาสวมด้วยความทุลักทุเล ทว่า เมื่อหามันพบก็เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเพราะมันขาดวิ่นหาดีไม่ได้
“เอ้านี่ ใส่ซะ แล้วก็ไสหัวออกไปจากห้องของฉัน!”
เขาร้องสั่ง ควานหากางเกงมาสวมลวกๆ ขณะที่มืออีกข้างเสือกไสเสื้อเชิ้ตตัวเมื่อคืนให้หล่อน อรัญญิการ์รับมาสวมก็พบว่ามันไม่สามารถปกปิดเนื้อกายได้สักเท่าไรเลย
“คุณเปรมคะเอมี่...”
“อย่ามาแก้ตัว ฉันไม่อยากฟัง!!!”
เขาสบถเสียงกร้าวจ้องใบหน้าซีดเผือดเขม็ง นางฟ้าแสนบริสุทธิ์เมื่อคืนนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อลืมตาตื่นหล่อนจะกลายร่างเป็น แม่มด...แม่มดน้อยเอมี่ที่เขาไม่ปรารถนา
Tags: ผ่านพิจารณา Touch Publishing รอวางแผง
ตอน: บทที่ 11 ถ่านไฟเก่า 40%
รังแม่มด
“กรี๊ดดด!!!!”
แม่มดคนงามในชุดอยู่บ้านแสนสบายเยี่ยมหน้าออกมามองเพื่อนรัก ปาฏลีกลับมาจากภูเก็ตตั้งแต่เมื่อเช้า แต่ว่าอรัญญิการ์เพิ่งจะได้เจอตัวเป็นๆ เอาตอนบ่ายแก่ๆ เธอเดินถือขนมมานั่งแหมะข้างๆ เพื่อน
“อะไรของแกฮะ! ยัยแป๋ม ผีนางร้ายเข้าสิงรึไง คิกๆ”
นางฟ้าคนงามค้อนขวับ แม่มดน้อยถึงกับต้องยกมือยอมแพ้ เพราะเวลาเจ้าหล่อนโกรธ หน้านางฟ้าจะเปลี่ยนเป็นนางมารทันที
“ฉันเซ็ง! ผู้ชายทำไมมันโง่ได้ใจอย่างนี้วะ!”
คนที่อารมณ์ไม่ดีแย่งขนมขบเคี้ยวในมือเพื่อนรักมาเคี้ยวตุ้ยๆ ถึงหน้าตาบอกบุญไม่รับแต่ปากกลับรับเอา รับเอา
อรัญญิการ์รีบไปหาน้ำมาเซ่นแม่นางฟ้าเพราะเธอเกรงว่าขนมจะติดคอเจ้าหล่อน
“ถ้าใจเย็นแล้วก็เล่ามา ฉันรอฟังอยู่”
“ฉันว่าแกอย่ารู้เลย ปวดตับ เปล่าๆ” คนที่ยังไม่หายโมโหตอบพาลๆ
“อ้าว! ไม่ได้! แกมาทำให้ฉันอยากรู้แล้วแกก็ไม่พูดเนี่ยนะ! อารมณ์เสีย ตอนนี้ฉันอารมณ์เสียแล้ว แกรีบๆ พูดมาเลย ก่อนที่ฉันจะประสาทกินแล้วชวนแกไปใช้เงิน”
“ฉันจะเล่าเดี๋ยวนี้”
นางฟ้าคนงามรีบเอ่ยทันใด
‘อื้อหือ แม่คนขี้งก ขนาดไม่ใช่เงินตัวเองยังช่วยประหยัด สุดยอดเลย ยัยแป๋ม’
“ถ้าแกนินทาฉันในใจ ฉันจะไม่เล่าจริงๆ”
“เฮ้ย! รู้ได้ไง!? ตกลงเป็นนางฟ้าจริงๆ หรือนี่” อรัญญิการ์เล่นมุก
“ถ้าแกยังไม่เลิกเล่น ฉันจะสาปแกเป็นคางคก” นางฟ้าคนงามขู่ หล่อนเปลี่ยนจากการนั่งเป็นนอนดูโทรทัศน์และกินขนมไปด้วย สักพักก็เริ่มเล่า
“เมื่อกี้ฉันไปหานายนั่นมา”
คนที่นั่งฟังพยายามทำความเข้าใจว่าบุคคลที่ถูกกล่าวถึงคือใคร และคิดว่าเธอไม่น่าจะเดาผิด นายนั่น ที่เพื่อนรักเอ่ยถึงคงไม่พ้น เปรมินทร์
“แล้วไงต่อ”
“ไม่ไงเลยแก เพราะว่ายังไม่ได้คุยธุระ พอดีเจอโจทก์เสียก่อน และฉันก็ประกาศสงครามกับเจ้าหล่อนไปแล้วด้วย”
อรัญญิการ์มุ่นคิ้ว โจทก์
“ยัยส้ม ไปทำอะไรที่โรงแรมคุณเปรม” เธอพึมพำเบาๆ แต่นางฟ้าคนงามกลับได้ยินหล่อนเบะปากเมื่อได้ยินชื่อโจทก์อีกคน
“ฉันยังไม่ได้บอกว่าเจอ ยัยส้วม” ปาฏลีขยายความเข้าใจ อย่างยัยส้วมเต็มแค่เศษฝุ่นเศษหญ้ารกหูรกตาเท่านั้น ไม่ได้สำคัญเท่า ยัยหน้าสวยใจทรามนั่นเลย
“แล้วใคร!?”
“ยัยอ้อมขวัญแฟนเก่าคุณเปรม ”
อรัญญิการ์นิ่งงันเมื่อฟังจบ เธอจำชื่อนั้นได้ขึ้นใจ เจ้าหล่อนกลับมาแล้วอย่างนั้นหรือ หมดเวลาของเราแล้วสินะ หมดเวลาของเล่นฆ่าเวลาอย่างเธอแล้ว เอมี่
“ช่างเขาสิ แป๋มเราไม่เกี่ยวกันอยู่แล้ว”
เธอพยายามบอกตัวเองและเพื่อนรักอย่างนั้น แต่มันทำยากเหลือเกิน
กริ๊งๆๆ !!!
“สวัสดีค่ะ น้องแป๋มค่ะ” ปาฏลีรับสาย
“ค่ะ เดี๋ยวนี่หรือคะ ได้ค่ะเดี๋ยวแป๋มเอาไปให้ที่บ้านเลยก็ได้ แป๋มจะเอาขนมไปฝากเด็กๆ ด้วย”
“ค่ะ สวัสดีค่ะ”
นางฟ้าคนงามวางโทรศัพท์บ้านแบบไร้สายลงบนแป้น
“แม่ครูโทรมาหรือ” แม่มดน้อยเอ่ยถาม เธอพยายามทำให้เพื่อนรักเห็นว่า เธอไม่เป็นไรจริงๆ
“อือ...ฉันจะเอาค่าเช่าบ้านไปให้แม่ครู จะเอาของฝากจากภูเก็ตไปฝากเด็กๆ ด้วย แกจะไปด้วยไหม”
“พรุ่งนี้ฉันมีงานแต่เช้า”
อรัญญิการ์เลี่ยงหลบ ความจริงเธอจะไปก็ได้ แต่ตอนนี้อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ ดีกว่า
“งั้นฉันไปนะ แกอย่าลืมทานข้าวล่ะ กินแต่ดอกกุหลาบ หลานฉันคลอดออกมาคงได้ทัดดอกกุหลาบข้างหูคนละดอกสองดอก คิกๆ” แม่มดคนงามเพียงแต่ยิ้มให้เท่านั้น
ปาฏลีคว้ากระเป๋าและกุญแจรถก้าวออกนอกห้อง ทว่าเพียงอึดใจเจ้าหล่อนก็เปิดประตูเข้ามาใหม่
“แก...ฉันไม่อยู่อย่าแอบร้องไห้นะ เดี๋ยวหลานฉันจะเป็นโรคซึมเศร้า เข้าใจนะ!”
“เออน่า แกจะไปไหนก็ไปเถอะ”
แม่มดคนงามไล่เพื่อนสาวกรายๆ ปาฏลีรู้ทันจนได้
สามชั่วโมงผ่านไป โรงแรม Rose
เปรมินทร์ยิ้มเย้ยอดีตสาวคนรัก เจ้าหล่อนนอนแผ่แก้ผ้าอล่างฉ่างอยู่กลางเตียง หมดสภาพ พอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เขาก็วางเงินจำนวนหนึ่งไว้ข้างหัวเตียง และเดินออกจากห้องนั้น ไม่ลืมสั่งความกับเลขาหน้าห้องว่าไม่ต้องล็อกประตู ให้เจ้าหล่อนที่อยู่ข้างในออกมาเสียก่อน
เลขาสาวใหญ่นามว่าอ้อยรับคำมั่นเหมาะ
เมื่อลับร่างเจ้านาย เลขาสาวก็ถึงกับยิ้มกว้าง วันนี้เธอคงต้องอยู่ทำงานล่วงเวลา เพื่อนั่งรอให้คุณเธอในนั้นตื่นนอน...ช่างเป็นงานล่วงเวลาที่หนักเสียนี่กระไร คิดแล้วก็ยิ้มแก้มปริ เปิดกระเป๋าหยิบแป้งมาผัดหน้าอย่าง สบายอก สบายใจ
กุหลาบขาวช่อใหญ่ถูกเจ้าชายอสูรรูปงามหอบมาขึ้นรถ กลิ่นหอมละมุนและขนาดของช่อ เรียกสายตาบรรดานิสิตสาวที่ยืนออกันอยู่หน้าร้านแห่งนี้ พวกหล่อนคงยืนรอสัญญาณไฟเพื่อข้ามไปมหาวิทยาลัยที่อยู่อีกฝั่งถนน
เปรมินทร์ไม่ชายตาแลพวกสาวๆ ที่โปรยยิ้มมาให้ เขาก้าวขึ้นรถแล้วติดเครื่องเคลื่อนออกจากบริเวณดังกล่าวทันที ซึ่งจุดมุ่งหมายปลายทางในครั้งนี้ คงไม่พ้นคอนโดของหล่อน ยัยแม่มดของเขานั่นเอง
อัพนิยายผิดเรื่องไม่มีใครทักเลย = ="
“กรี๊ดดด!!!!”
แม่มดคนงามในชุดอยู่บ้านแสนสบายเยี่ยมหน้าออกมามองเพื่อนรัก ปาฏลีกลับมาจากภูเก็ตตั้งแต่เมื่อเช้า แต่ว่าอรัญญิการ์เพิ่งจะได้เจอตัวเป็นๆ เอาตอนบ่ายแก่ๆ เธอเดินถือขนมมานั่งแหมะข้างๆ เพื่อน
“อะไรของแกฮะ! ยัยแป๋ม ผีนางร้ายเข้าสิงรึไง คิกๆ”
นางฟ้าคนงามค้อนขวับ แม่มดน้อยถึงกับต้องยกมือยอมแพ้ เพราะเวลาเจ้าหล่อนโกรธ หน้านางฟ้าจะเปลี่ยนเป็นนางมารทันที
“ฉันเซ็ง! ผู้ชายทำไมมันโง่ได้ใจอย่างนี้วะ!”
คนที่อารมณ์ไม่ดีแย่งขนมขบเคี้ยวในมือเพื่อนรักมาเคี้ยวตุ้ยๆ ถึงหน้าตาบอกบุญไม่รับแต่ปากกลับรับเอา รับเอา
อรัญญิการ์รีบไปหาน้ำมาเซ่นแม่นางฟ้าเพราะเธอเกรงว่าขนมจะติดคอเจ้าหล่อน
“ถ้าใจเย็นแล้วก็เล่ามา ฉันรอฟังอยู่”
“ฉันว่าแกอย่ารู้เลย ปวดตับ เปล่าๆ” คนที่ยังไม่หายโมโหตอบพาลๆ
“อ้าว! ไม่ได้! แกมาทำให้ฉันอยากรู้แล้วแกก็ไม่พูดเนี่ยนะ! อารมณ์เสีย ตอนนี้ฉันอารมณ์เสียแล้ว แกรีบๆ พูดมาเลย ก่อนที่ฉันจะประสาทกินแล้วชวนแกไปใช้เงิน”
“ฉันจะเล่าเดี๋ยวนี้”
นางฟ้าคนงามรีบเอ่ยทันใด
‘อื้อหือ แม่คนขี้งก ขนาดไม่ใช่เงินตัวเองยังช่วยประหยัด สุดยอดเลย ยัยแป๋ม’
“ถ้าแกนินทาฉันในใจ ฉันจะไม่เล่าจริงๆ”
“เฮ้ย! รู้ได้ไง!? ตกลงเป็นนางฟ้าจริงๆ หรือนี่” อรัญญิการ์เล่นมุก
“ถ้าแกยังไม่เลิกเล่น ฉันจะสาปแกเป็นคางคก” นางฟ้าคนงามขู่ หล่อนเปลี่ยนจากการนั่งเป็นนอนดูโทรทัศน์และกินขนมไปด้วย สักพักก็เริ่มเล่า
“เมื่อกี้ฉันไปหานายนั่นมา”
คนที่นั่งฟังพยายามทำความเข้าใจว่าบุคคลที่ถูกกล่าวถึงคือใคร และคิดว่าเธอไม่น่าจะเดาผิด นายนั่น ที่เพื่อนรักเอ่ยถึงคงไม่พ้น เปรมินทร์
“แล้วไงต่อ”
“ไม่ไงเลยแก เพราะว่ายังไม่ได้คุยธุระ พอดีเจอโจทก์เสียก่อน และฉันก็ประกาศสงครามกับเจ้าหล่อนไปแล้วด้วย”
อรัญญิการ์มุ่นคิ้ว โจทก์
“ยัยส้ม ไปทำอะไรที่โรงแรมคุณเปรม” เธอพึมพำเบาๆ แต่นางฟ้าคนงามกลับได้ยินหล่อนเบะปากเมื่อได้ยินชื่อโจทก์อีกคน
“ฉันยังไม่ได้บอกว่าเจอ ยัยส้วม” ปาฏลีขยายความเข้าใจ อย่างยัยส้วมเต็มแค่เศษฝุ่นเศษหญ้ารกหูรกตาเท่านั้น ไม่ได้สำคัญเท่า ยัยหน้าสวยใจทรามนั่นเลย
“แล้วใคร!?”
“ยัยอ้อมขวัญแฟนเก่าคุณเปรม ”
อรัญญิการ์นิ่งงันเมื่อฟังจบ เธอจำชื่อนั้นได้ขึ้นใจ เจ้าหล่อนกลับมาแล้วอย่างนั้นหรือ หมดเวลาของเราแล้วสินะ หมดเวลาของเล่นฆ่าเวลาอย่างเธอแล้ว เอมี่
“ช่างเขาสิ แป๋มเราไม่เกี่ยวกันอยู่แล้ว”
เธอพยายามบอกตัวเองและเพื่อนรักอย่างนั้น แต่มันทำยากเหลือเกิน
กริ๊งๆๆ !!!
“สวัสดีค่ะ น้องแป๋มค่ะ” ปาฏลีรับสาย
“ค่ะ เดี๋ยวนี่หรือคะ ได้ค่ะเดี๋ยวแป๋มเอาไปให้ที่บ้านเลยก็ได้ แป๋มจะเอาขนมไปฝากเด็กๆ ด้วย”
“ค่ะ สวัสดีค่ะ”
นางฟ้าคนงามวางโทรศัพท์บ้านแบบไร้สายลงบนแป้น
“แม่ครูโทรมาหรือ” แม่มดน้อยเอ่ยถาม เธอพยายามทำให้เพื่อนรักเห็นว่า เธอไม่เป็นไรจริงๆ
“อือ...ฉันจะเอาค่าเช่าบ้านไปให้แม่ครู จะเอาของฝากจากภูเก็ตไปฝากเด็กๆ ด้วย แกจะไปด้วยไหม”
“พรุ่งนี้ฉันมีงานแต่เช้า”
อรัญญิการ์เลี่ยงหลบ ความจริงเธอจะไปก็ได้ แต่ตอนนี้อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ ดีกว่า
“งั้นฉันไปนะ แกอย่าลืมทานข้าวล่ะ กินแต่ดอกกุหลาบ หลานฉันคลอดออกมาคงได้ทัดดอกกุหลาบข้างหูคนละดอกสองดอก คิกๆ” แม่มดคนงามเพียงแต่ยิ้มให้เท่านั้น
ปาฏลีคว้ากระเป๋าและกุญแจรถก้าวออกนอกห้อง ทว่าเพียงอึดใจเจ้าหล่อนก็เปิดประตูเข้ามาใหม่
“แก...ฉันไม่อยู่อย่าแอบร้องไห้นะ เดี๋ยวหลานฉันจะเป็นโรคซึมเศร้า เข้าใจนะ!”
“เออน่า แกจะไปไหนก็ไปเถอะ”
แม่มดคนงามไล่เพื่อนสาวกรายๆ ปาฏลีรู้ทันจนได้
สามชั่วโมงผ่านไป โรงแรม Rose
เปรมินทร์ยิ้มเย้ยอดีตสาวคนรัก เจ้าหล่อนนอนแผ่แก้ผ้าอล่างฉ่างอยู่กลางเตียง หมดสภาพ พอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เขาก็วางเงินจำนวนหนึ่งไว้ข้างหัวเตียง และเดินออกจากห้องนั้น ไม่ลืมสั่งความกับเลขาหน้าห้องว่าไม่ต้องล็อกประตู ให้เจ้าหล่อนที่อยู่ข้างในออกมาเสียก่อน
เลขาสาวใหญ่นามว่าอ้อยรับคำมั่นเหมาะ
เมื่อลับร่างเจ้านาย เลขาสาวก็ถึงกับยิ้มกว้าง วันนี้เธอคงต้องอยู่ทำงานล่วงเวลา เพื่อนั่งรอให้คุณเธอในนั้นตื่นนอน...ช่างเป็นงานล่วงเวลาที่หนักเสียนี่กระไร คิดแล้วก็ยิ้มแก้มปริ เปิดกระเป๋าหยิบแป้งมาผัดหน้าอย่าง สบายอก สบายใจ
กุหลาบขาวช่อใหญ่ถูกเจ้าชายอสูรรูปงามหอบมาขึ้นรถ กลิ่นหอมละมุนและขนาดของช่อ เรียกสายตาบรรดานิสิตสาวที่ยืนออกันอยู่หน้าร้านแห่งนี้ พวกหล่อนคงยืนรอสัญญาณไฟเพื่อข้ามไปมหาวิทยาลัยที่อยู่อีกฝั่งถนน
เปรมินทร์ไม่ชายตาแลพวกสาวๆ ที่โปรยยิ้มมาให้ เขาก้าวขึ้นรถแล้วติดเครื่องเคลื่อนออกจากบริเวณดังกล่าวทันที ซึ่งจุดมุ่งหมายปลายทางในครั้งนี้ คงไม่พ้นคอนโดของหล่อน ยัยแม่มดของเขานั่นเอง
อัพนิยายผิดเรื่องไม่มีใครทักเลย = ="
Lilly เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ก.พ. 2556, 15:18:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 ก.พ. 2556, 15:18:38 น.
จำนวนการเข้าชม : 3480
| << บทที่ 10 เขาร้อนเธอร้าย 120% | บทที่ 11 ถ่านไฟเก่า 70% >> |
