บุหงาราคี by น้ำจันทร์ อัญจรี
“บัดซบ!”
เปรมินทร์สบถลั่น ไม่นึกไม่ฝันว่าเขาจะตกหลุมพรางที่เจ้าหล่อนวางไว้ถึงขนาดนี้
“อะ เอ่อ...”
อรัญญิการ์ติดอ่างกะทันหัน ใบหน้าเนียนร้อนผ่าวด้วยความอับอายรีบควานหาเสื้อผ้ามาสวมด้วยความทุลักทุเล ทว่า เมื่อหามันพบก็เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเพราะมันขาดวิ่นหาดีไม่ได้
“เอ้านี่ ใส่ซะ แล้วก็ไสหัวออกไปจากห้องของฉัน!”
เขาร้องสั่ง ควานหากางเกงมาสวมลวกๆ ขณะที่มืออีกข้างเสือกไสเสื้อเชิ้ตตัวเมื่อคืนให้หล่อน อรัญญิการ์รับมาสวมก็พบว่ามันไม่สามารถปกปิดเนื้อกายได้สักเท่าไรเลย
“คุณเปรมคะเอมี่...”
“อย่ามาแก้ตัว ฉันไม่อยากฟัง!!!”
เขาสบถเสียงกร้าวจ้องใบหน้าซีดเผือดเขม็ง นางฟ้าแสนบริสุทธิ์เมื่อคืนนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อลืมตาตื่นหล่อนจะกลายร่างเป็น แม่มด...แม่มดน้อยเอมี่ที่เขาไม่ปรารถนา
เปรมินทร์สบถลั่น ไม่นึกไม่ฝันว่าเขาจะตกหลุมพรางที่เจ้าหล่อนวางไว้ถึงขนาดนี้
“อะ เอ่อ...”
อรัญญิการ์ติดอ่างกะทันหัน ใบหน้าเนียนร้อนผ่าวด้วยความอับอายรีบควานหาเสื้อผ้ามาสวมด้วยความทุลักทุเล ทว่า เมื่อหามันพบก็เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเพราะมันขาดวิ่นหาดีไม่ได้
“เอ้านี่ ใส่ซะ แล้วก็ไสหัวออกไปจากห้องของฉัน!”
เขาร้องสั่ง ควานหากางเกงมาสวมลวกๆ ขณะที่มืออีกข้างเสือกไสเสื้อเชิ้ตตัวเมื่อคืนให้หล่อน อรัญญิการ์รับมาสวมก็พบว่ามันไม่สามารถปกปิดเนื้อกายได้สักเท่าไรเลย
“คุณเปรมคะเอมี่...”
“อย่ามาแก้ตัว ฉันไม่อยากฟัง!!!”
เขาสบถเสียงกร้าวจ้องใบหน้าซีดเผือดเขม็ง นางฟ้าแสนบริสุทธิ์เมื่อคืนนี้ ไม่น่าเชื่อว่าเมื่อลืมตาตื่นหล่อนจะกลายร่างเป็น แม่มด...แม่มดน้อยเอมี่ที่เขาไม่ปรารถนา
Tags: ผ่านพิจารณา Touch Publishing รอวางแผง
ตอน: บทที่ 11 ถ่านไฟเก่า 70%
เปรมินทร์หอบกุหลาบช่อโตลงจากรถ ป่านนี้แม่มดน้อยอรัญญิการ์ หล่อนจะทำอะไรอยู่ จะรอเขาอยู่หรือเปล่านะ ตอนแรก เขาไม่รู้จะตอบหล่อนว่าอย่างไร หากหล่อนถามว่า มาทำอะไรที่นี่ ทว่าตอนนี้กุหลาบช่อโตคงจะช่วยเขาได้ อย่างน้อยเขาก็ใช้เป็นทัพหน้าเพื่อบอกหล่อนว่า
‘แทนคำขอบคุณที่ เธอให้ที่พักพิงกาย (ใจ) แก่ฉัน เมื่อสามวันที่แล้วไง เอมี่’
เปรมินทร์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ขณะเดินขึ้นไปยังคอนโดของสาวเจ้า และเมื่อมาที่นี่สิ่งที่เขาจะลืมไม่ได้ก็คือ แว่นกันแดดและหมวก เขาต้องสวมสองสิ่งนี้เสมอเพื่ออำพรางใบหน้า
ลิฟต์โดยสารหยุดลงที่ชั้นแปด เขาเดินตามทางเดินที่ทอดยาวไปยังห้องห้องหล่อน แค่เลี้ยวซ้ายตรงนี้ ก็เห็นหน้าห้องหล่อนแล้ว
คุณเปรมแห่ง Rose ก้าวต่อไปพร้อมรอยยิ้มและกุหลาบช่อโต
เขามีความสุขที่จะได้มอบมันให้หล่อน
เขามีความสุข...โดยไม่รู้ตัว
แต่...เขาคงลืมไปว่า ความสุข มักอยู่กับเราไม่นาน...
เวลาเดียวกันหน้าประตูห้องของอรัญญิการ์
“ท่านพี่...น้องขอเวลาได้ไหม อีกไม่กี่เดือนเท่านั้น น้องรับรองว่าจะไปให้ทันวันฉลองใหญ่ของเรา น้องสัญญา” อรัญญิการ์ต่อรองกับพี่ชาย
“พี่ไม่อยากอนุญาต แต่พี่จำใจ ขอให้เจ้ารู้ไว้ เจ้าอยู่ทางนี้ พี่เป็นห่วงรู้รึเปล่า พี่เกรงว่าจะมีใครมาทำร้ายเจ้าเหมือนอย่างที่พวกมันทำร้ายพี่และท่านพ่อท่านแม่”
“น้องเข้าใจ แต่น้องไปตอนนี้ไม่ได้ พี่ชายโปรดอภัย” อรัญญิการ์ยอบกายทำความเคารพ แต่ด้วยอารามรีบเร่งทำให้เลือดลมที่ช่วงนี้ไม่ค่อยปกติ เกิดตีรวนป่วนปั่นจนร่างหล่อนซวนเซ
“เอริญ!”
ชีคจากต่างแดนรีบช้อนร่างน้องสาวขึ้นมาอุ้ม เขาต้องกลับเข้าไปในห้องอีกครั้งเพราะหล่อนอาการไม่ค่อยดี หล่อนเป็นลมอีกแล้ว
ชีคอามีน กำลังปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้น้องสาวอยู่ในห้อง แต่เปรมินทร์กลับทำได้เพียงยืนมอง
ร่างสูงใหญ่ใยหน้าขาวผ่องมีสีแดงก่ำเพิ่มขึ้นอยู่ตลอดเวลา เขาไม่ได้เข้าไปหาหล่อนและมอบกุหลาบช่องามให้อย่างที่ใจคิด เข้าทำได้เพียง เหยียบย่ำทำลายกุหลาบขาวด้วยฝ่าเท้าของเขา
เขาอุตส่าห์ถือมาด้วยความปรารถนาดี แต่อรัญญิการ์กลับย่ำยีความปรารถนาดีด้วยการ คบชู้!
‘อรัญญิการ์มีชู้!!! หล่อนกล้าดียังไง กล้าทรยศเขาได้ยังไง’
เปรมินทร์อยากไปอาละวาดและถามเจ้าหล่อนให้รู้เรื่อง แต่ไอ้เลวชู้รักของหล่อน เพิ่งอุ้มหล่อนเข้าไปในนั้น เขาไม่อยากจินตนาการเลยว่าทั้งสองทำอะไรกันอยู่ มันน่าฆ่าให้ตายนัก!
ชายหนุ่มพยายามข่มใจไม่ทำลายข้าวของจำพวกกระถางต้นไม้ดอกไม้ที่วางไว้ตามทางเดิน เขาเร่งฝีเท้าก้าวไปโดยไวเหลือทิ้งไว้เพียงซากกุหลาบขาวหน้าคอนโดหล่อน
เปรมินทร์รู้ดี ถ้าเขาไม่รีบออกไป เขาคงถูกจองจำใสคุกตะรางด้วยข้อหาฆ่าคนตายนั่นเอง
อรัญญิการ์อาการดีขึ้นหลังจากพี่ชายช่วยหายาดมมาจ่อให้ถึงจมูก เขาคงสงสัย แต่เธอยังไม่พร้อมจะบอกตอนนี้
“เอริญ น้องตั้งครรภ์ใช่หรือไม่!?”
อรัญญิการ์อยากเป็นลมอีกสักรอบ คราวนี้เธอขอสลบไปเลยสักสามสี่วันยิ่งดี
“ท่านพี่ทราบได้อย่างไร?”
เธอถามเสียงแผ่ว มันน่าอับอายที่เจ้าหญิงแห่งเอเมญ่า ตั้งครรภ์โดยไม่ปรากฏว่าผู้ใดเป็นพ่อเด็ก
“พี่รู้ทุกเรื่อง หากพี่อยากจะรู้ นี่คงเป็นเหตุผลที่ทำให้น้องไม่อยากกลับบ้านเมืองเราในตอนนี้”
“ใช่...น้องไม่ได้อาย แต่น้องเกรงว่าท่านพี่ต้องอับอายเพราะน้อง”
ชีคอามีนถอนหายใจ ก่อนจะลุกไปหยุดยืนริมระเบียงทอดสายตายังเวิ้งฟ้ากว้างด้านทิศตะวันออก
“หากเรามีแค่สองคนพี่น้อง พี่จะพาเจ้าไปเดี๋ยวนี้ แต่ว่า...ตอนนี้คงไม่ได้แล้ว เรามีประชาชนที่รักเรา พวกเขาต่างรักใคร่ยึดถือเราเป็นเยี่ยงอย่าง หากพวกเขารู้ว่าน้องตั้งครรภ์ทั้งที่ยังไม่ได้สมรส พวกเขาอาจผิดหวังและพากันรังเกียจน้อง พี่ไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น”
แม่มดคนงามคิดหนัก เธอเข้าใจดี
“น้องจะจัดการให้เรียบร้อย หากไม่เป็นเช่นที่หวัง น้องจะอยู่แต่ข้างหลังท่านพี่ ไม่ขอรับยศศักดิ์ ตำแหน่งใดๆ ขอเพียงให้ได้อยู่กับท่านพี่ ครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวของ น้องก็พอใจแล้ว”
แม่มดคนงามเอื้อนเอ่ยชัดเจน เธอไม่อยากให้ใครวาดหวังกับเธอ เพราะเธออาจทำให้พวกเขาเหล่านั้นต้องผิดหวัง เช่นครั้งนี้
“พี่ต้องไปจริงๆ แล้ว อีกหลายเดือนกว่าจะได้มาเยี่ยม พี่จะให้องครักษ์ติดตามน้องสองคน พวกเขาจะไร้ร่องรอย ไม่มีทำให้น้องรำคาญ”
ชีคอามีนเดินกลับมาที่เดิม เขาเรียกองครักษ์สองนายมาให้น้องสาวรู้จักหน้าตาเอาไว้
“แต่ว่า...” เธออยากปฏิเสธแต่พี่ชายยกมือห้าม
“ถึงเราจะไม่ใช่เจ้าของเอเมญ่า แต่ในด้านการค้าและเจริญสัมพันธไมตรี ชีคต่ำต้อยเช่นพี่หรือท่านหญิงเช่นน้องก็มีความสำคัญไม่น้อย เราเป็นประดุจฟันเฟืองช่วยรัฐบาลขับเคลื่อนประเทศของเรา ให้พัฒนาสู่สายตานานาประเทศ เพราะฉะนั้น ถึงใครอื่นจะมองว่าน้องไร้ค่า แต่ศัตรูของเอเมญ่า น้องมีค่ายิ่งกว่าสิ่งใด จำคำของพี่ไว้แล้วรักษาตัวให้ดี”
“น้องจะจำให้ขึ้นใจ และดูแลรักษาตัวเองกับหลานของท่านพี่ให้ดีที่สุด น้องสัญญา”
สองพี่น้องสวมกอดกันอีกหน ตั้งแต่วันนี้ไปอรัญญิการ์ต้องเปลี่ยนความคิดเสียใหม่ เธอต้องทำให้เปรมินทร์ยอมแต่งงานกับเธอให้ได้ ก่อนที่เรื่องมันจะแดงขึ้นมามิใช่เพื่อตัวเองและลูกน้อยเท่านั้น แต่เพื่อ ชีคอามีน และชาวเอเมญ่าทุกคน
Lilly เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 21 ก.พ. 2556, 01:03:24 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 21 ก.พ. 2556, 01:03:24 น.
จำนวนการเข้าชม : 3428
| << บทที่ 11 ถ่านไฟเก่า 40% | บทที่ 11 ถ่านไฟเก่า 90% >> |
Lilly 21 ก.พ. 2556, 01:06:18 น.
ปกยังไม่มา แต่ว่าจองแล้ว 50 กว่าเล่ม ใครอยากจองก็เชิญหน้าเพจน้าาา^^
ปกยังไม่มา แต่ว่าจองแล้ว 50 กว่าเล่ม ใครอยากจองก็เชิญหน้าเพจน้าาา^^
Gingfara 21 ก.พ. 2556, 01:13:00 น.
มาน้อยจุงเบย คิดถึงเอมี่
มาน้อยจุงเบย คิดถึงเอมี่