เพลิงสีมุก
“อุ๊ย เออ” ไม่ใช่สิ่งของหรือบุปผาแต่เป็นเพลิง เทพธากร เจ้าเหนือหัวแห่งเกาะสีมุกที่กำลังมองวิลันดาด้วยสายตาเฉียบคมจนหญิงสาวแทบไม่อยากหายใจอีกต่อไป พลางคิดว่าเขารู้ได้ยังไงว่าหล่อนอยู่ที่นี่และกำลังจะหนี
เพลิงมีเพียงกางเกงขายาวเพียงตัวเดียวและรองเท้าผ้าใบ เพราะเขามักจะออกวิ่งทุกเช้าเพื่อเรียกเหงื่อและความกระปรี่กระเปล่าให้ตัวเองก่อนจะไปทำงาน
“ทำไมไม่ไปต่อล่ะ ไปสิ ฉันให้โอกาสเธออีกครั้ง แต่ถ้าครั้งนี้เธอพลาดก็อย่าหวังว่าจะออกจากเกาะแห่งนี้ไปได้เป็นอันขาด” เพลิงกอดอกมองหญิงสาวด้วยแววตาสมเพช
“คุณขังฉันทำไม ฉันไม่เคยไปทำอะไรให้คุณ”
“เธอไม่... แต่พี่ชายเธอทำ ไอ้หน้าตัวเมียอย่างพี่ชายเธอ ให้ตายต่อหน้าฉันก็ไม่สะใจเท่าที่เอาน้องของมันมาทรมานเหมือนที่มันทำร้ายน้องของฉันหรอก” เพลิงย่างสามขุมเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“พี่วิสไปทำอะไรน้องของคุณ อ้อ ที่ว่าท้อง แล้วหาว่าพี่ชายฉันเป็นพ่ออย่างนั้นเหรอ ฮึ” วิลันดาพ้นลมออกจากจมูกอย่างดูแคลน
“ใช่ ไอ้วิสมันเลว” กรามหนาบดเข้าหากันแน่น ไหนจะแววตาคมดุ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครา มันส่งให้เขาดูน่ากลัวไม่น้อยเลย แต่ไม่ใช่วิลันดา หล่อนจะไม่กลัวเขาเป็นอันขาด
“แล้วมาลงที่ฉันทำไม ทำไมไม่ไปคุยกับพี่วิสเอาเอง”
“เธอไปมุดหัวอยู่ไหนล่ะตอนที่ฉันไปหามันที่เชียงใหม่ห๊า มันเอาเงินฉันไปไม่พอ มันยังทำให้ยัยเพลงต้องเสียใจจนต้องหนีออกจากบ้านไป ฉันถามหน่อยเถอะมันสมควรเป็นคนอยู่ไหม” เสียงตะคอกทำให้หญิงสาวต้องขยับถอยหลังไปอีกนิด แม้ว่าปากจะบอกว่าไม่กลัวเขา แต่ใจตอนนี้ยอมรับว่าหวั่นไม่น้อย
“เรื่องของคุณกับพี่วิสไปเคลียร์กันเอาเองฉันไม่เกี่ยว ปล่อยฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันให้โอกาสเธอแค่ครั้งเดียว ถ้าไปไม่รอดก็อย่าหวังจะได้ออกไปอีกเลย ไปสิ!”
วิลันดามองหน้าเหี้ยมเกรียมอย่างชั่งใจ แต่ก็ยันตัวลุกขึ้นด้วยความรวดเร็ว แล้ววิ่งผ่านหน้าของเพลิงย้อนกลับไปทางเก่า ในเมื่อเขาให้โอกาสออกจากเกาะได้แล้ว หล่อนจะไม่ละทิ้งโอกาสอันดีอันนี้ไปแน่
เพลิงมีเพียงกางเกงขายาวเพียงตัวเดียวและรองเท้าผ้าใบ เพราะเขามักจะออกวิ่งทุกเช้าเพื่อเรียกเหงื่อและความกระปรี่กระเปล่าให้ตัวเองก่อนจะไปทำงาน
“ทำไมไม่ไปต่อล่ะ ไปสิ ฉันให้โอกาสเธออีกครั้ง แต่ถ้าครั้งนี้เธอพลาดก็อย่าหวังว่าจะออกจากเกาะแห่งนี้ไปได้เป็นอันขาด” เพลิงกอดอกมองหญิงสาวด้วยแววตาสมเพช
“คุณขังฉันทำไม ฉันไม่เคยไปทำอะไรให้คุณ”
“เธอไม่... แต่พี่ชายเธอทำ ไอ้หน้าตัวเมียอย่างพี่ชายเธอ ให้ตายต่อหน้าฉันก็ไม่สะใจเท่าที่เอาน้องของมันมาทรมานเหมือนที่มันทำร้ายน้องของฉันหรอก” เพลิงย่างสามขุมเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“พี่วิสไปทำอะไรน้องของคุณ อ้อ ที่ว่าท้อง แล้วหาว่าพี่ชายฉันเป็นพ่ออย่างนั้นเหรอ ฮึ” วิลันดาพ้นลมออกจากจมูกอย่างดูแคลน
“ใช่ ไอ้วิสมันเลว” กรามหนาบดเข้าหากันแน่น ไหนจะแววตาคมดุ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครา มันส่งให้เขาดูน่ากลัวไม่น้อยเลย แต่ไม่ใช่วิลันดา หล่อนจะไม่กลัวเขาเป็นอันขาด
“แล้วมาลงที่ฉันทำไม ทำไมไม่ไปคุยกับพี่วิสเอาเอง”
“เธอไปมุดหัวอยู่ไหนล่ะตอนที่ฉันไปหามันที่เชียงใหม่ห๊า มันเอาเงินฉันไปไม่พอ มันยังทำให้ยัยเพลงต้องเสียใจจนต้องหนีออกจากบ้านไป ฉันถามหน่อยเถอะมันสมควรเป็นคนอยู่ไหม” เสียงตะคอกทำให้หญิงสาวต้องขยับถอยหลังไปอีกนิด แม้ว่าปากจะบอกว่าไม่กลัวเขา แต่ใจตอนนี้ยอมรับว่าหวั่นไม่น้อย
“เรื่องของคุณกับพี่วิสไปเคลียร์กันเอาเองฉันไม่เกี่ยว ปล่อยฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันให้โอกาสเธอแค่ครั้งเดียว ถ้าไปไม่รอดก็อย่าหวังจะได้ออกไปอีกเลย ไปสิ!”
วิลันดามองหน้าเหี้ยมเกรียมอย่างชั่งใจ แต่ก็ยันตัวลุกขึ้นด้วยความรวดเร็ว แล้ววิ่งผ่านหน้าของเพลิงย้อนกลับไปทางเก่า ในเมื่อเขาให้โอกาสออกจากเกาะได้แล้ว หล่อนจะไม่ละทิ้งโอกาสอันดีอันนี้ไปแน่
Tags: เพลิงที่กำลังจะเผาหญิงสาวเก่งกล้าอย่าวิลันดาให้หมดไหม้
ตอน: ตอนที่ 1 เกาะสีมุก Part 1
ตอนที่ 1 เกาะสีมุก
“วิรีบไปเลยนะพี่จองตั๋วให้แล้ว ครั้งแรกพี่ว่าจะให้นั่งเครื่องบินไป แต่วันนี้ไม่มีเที่ยวบินเลย ไปถึงกรุงเทพฯ ก็รีบต่อรถไปกระบี่เลย ทนหน่อยนะ”
“แล้วทำไมต้องรีบขนาดนี้ด้วยล่ะพี่วิส”
“ก็พี่นัดไอ้เพลิงพรุ่งนี้เช้านะสิ แต่ดันมามีเรื่องที่ร้านเหล้าเสียก่อน เพลิงมันไม่ยอมให้เสียเวลาอันมีค่าของมันหรอก วิแค่ไปคุยรายละเอียดแทนพี่ มีอะไรก็ติดต่อพี่ได้ตลอด”
บ้านของวิลันดาอยู่ในจังหวัดเชียงใหม่ มีร้านเหล้าที่เป็นธุรกิจของครอบครัว โดยวิสรัชพี่ชายของวิลันดา ชายหนุ่มวัยสามสิบสี่รับช่วงจากบิดาและมารดาที่เพิ่งจะเสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุเมื่อสามปีก่อน วิสรัชเป็นหนุ่มเจ้าสำราญใช้เงินเกินตัว พยายามยุยงให้วิลันดารีบแต่งงานกับมัธวีย์แฟนหนุ่มที่คบกันมาปีกว่า แต่ฝ่ายชายก็ยังไม่ว่าง จึงให้เธอได้แค่การหมั้นหมาย เขาเลยขอเลื่อนการแต่งงานไปอย่างไม่มีกำหนด ซึ่งวิสรัชเองขัดใจเป็นอย่างมาก
“ว่าแต่พี่จะไม่ให้รายละเอียดวิหน่อยเหรอว่าพี่จะร่วมทำธุรกิจอะไรกับเพื่อนพี่”
“เอาไว้ไปถึง รู้เองแหละ เดี๋ยวพี่จะโทรศัพท์ไปบอกไอ้เพลิงอีกที เสร็จหรือยังพี่กำลังจะถึงแล้วนะ”
“ใกล้แล้วค่ะ วิอาบน้ำเสร็จแล้ว” วิลันดารีบแต่งตัวพร้อมทั้งจัดกระเป๋าเสื้อผ้าเพียงไม่กี่ชิ้น
ตอนห้าโมงเย็นพี่ชายของเธอโทรศัพท์มาบอกว่าให้ช่วยไปทำธุระแทน วิลันดาก็เลยต้องรีบจัดการกับตัวเองเพราะกลัวจะไม่ทันรถเที่ยวสุดท้ายขาออกจากเชียงใหม่
วิลันดาหมั้นกับแฟนหนุ่มมาเกือบห้าเดือนแล้วเพราะฝีมือของพี่ชายเธอ ที่มาคุยกับมัธวีย์แฟนหนุ่มที่คบหากันมาปีกว่า บอกว่าเธอ ‘เสียหายนะจะคบกันนานๆ ทำไมไม่รีบหมั้นรีบแต่ง’ พี่ชายเธอยังอ้างถึงเรื่องอายุ บอกว่าเธอ 27 ปีแล้วให้รีบแต่งเดี๋ยวจะมีลูกไม่ทันใช้ มัธวีย์ก็เลยจัดพิธีหมั้นขึ้นด้วยความเต็มใจเพราะเขาและวิลันดารักกันอยู่แล้ว และก็เป็นเพราะฝีมือของพี่ชายเธออีกนั่นแหละที่ไปคุยกับมัธวีย์ให้เธอเข้ามาอยู่ในบ้านของเขา อ้างว่าจะได้ทำความรู้จักก่อนแต่งให้สนิทกันมากขึ้น วิลันดาค้านหัวชนฝาไปพักหนึ่ง แต่ก็ต้องจำยอมย้ายมาอยู่ที่บ้านชายหนุ่ม ซึ่งวิลันดามาอยู่ในสวนลำไยของมัธวีย์ที่อยู่อีกอำเภอหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ได้เพียงสี่เดือน แต่ชายหนุ่มต้องกลับไปทำงานที่กรุงเทพฯ ปล่อยให้เธอต้องอยู่คนเดียว มีก็แต่เฉพาะป้าคำอ้วน แม่บ้านที่มัธวีย์จ้างมาดูแลบ้านที่ดูแลเธออย่างดี แม้แต่แม่เลี้ยงแม้นศรีผู้เป็นป้าและเมทินีพี่สาวของมัธวีย์ก็ยังไม่พอใจเธอมากนัก
แม่เลี้ยงแม้ศรีนั้นมีโรงงานทอผ้าอยู่อีกอำเภอหนึ่งไม่ค่อยเข้ามาวุ่นวายกับเธอเท่าไหร่ ส่วนพี่สาวของชายหนุ่มนั้นอยู่ต่างประเทศกับสามี รายนั้นแทบจะไม่ได้กลับมาเมืองไทยเลยด้วยซ้ำ
วิสรัชมารับวิลันดาที่สวยลำไยด้วยความรวดเร็ว อาการร้อนรนของวิสรัชไม่ได้ผ่านสายตาของวิลันดาไปเลย แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ว่าอะไร เธอทำเป็นเฉยเสีย วิสรัชพาวิลันดามาส่งที่ท่ารถออกจากเชียงใหม่เข้ากรุงเทพฯ เพื่อต่อรถสายใต้ในตอนเช้าตรู่
“โชคดีนะ แล้วพี่จะรอฟังข่าวดี” วิสรัชโบกมือให้น้องสาวก่อนที่วิลันดาจะเดินขึ้นรถไป
“ค่ะ”
“อ้อ เกือบลืมไป ที่อยู่ของเพื่อนพี่ ถามคนแถวนั้นถึงนายหัวเพลิง เทพธากร ใครๆ ก็รู้จัก” วิสรัชส่งกระดาษแผ่นเล็กๆ ให้น้องสาว วิลันดารับมาเปิดดู
“เขาอยู่ในเกาะส่วนตัวหรือคะ”
“เพลิงมันมีฟาร์มหอยมุกอยู่ที่เกาะนั่นแหละเขาเรียกเกาะสีมุก แต่มันก็มีบ้านในเมืองเหมือนกัน มันทำธุรกิจค้าเพชร ค้ามุก ก็พวกจิวเวอรี่นั่นแหละ แต่ส่วนมากมันจะไปหมกตัวอยู่ที่เกาะมากกว่า ช่วงนี้มันงานยุ่ง พี่เลยให้ที่อยู่วิไปไง วิจะได้เข้าไปที่เกาะถูก จะได้ไม่รบกวนไอ้เพลิงเกินไป”
วิลันดาพยักหน้าเข้าใจพลางก้มลงมองแผนที่ในมือที่พี่ชายเป็นคนเขียนขึ้นเอง วิลันดาขึ้นรถเข้ากรุงเทพฯ เธอได้เที่ยวเดินทางตอนหกโมงครึ่ง วิลันดาเข้ามานั่งในที่นั่งของตัวเอง โชคดีที่เธอเลือกรถโดยสารยี่สิบสี่ที่นั่ง ผู้คนเลยไม่แออัดมากนัก หญิงสาวจัดแจงเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กไว้ที่ช่องเก็บของเหนือศีรษะแล้วกลับมานั่งที่เดิมเพราะรถกำลังจะเคลื่อนออกจากชานชลาแล้ว
วิลันดารู้สึกแปลกๆ ใจหวิวๆ อย่างไรชอบกล เธอไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อนเลย หญิงสาวกำมือเข้าหากัน แต่ก็ต้องสะดุดเมื่อพบว่าแหวนหมั้นที่ตัวเองใส่ติดนิ้วนางตลอดมันหายไป พลางนึกขึ้นได้ว่าตอนอาบน้ำเธอถอดทิ้งไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้ง
“ลืมแหวนจนได้ วิขอโทษนะคะมาร์ค วิคงไม่ได้ใส่มันสักสองสามวันคุณคงไม่ว่าอะไรนะคะ” วิลันดาพึมพำกับตัวเอง สายตาทอดมองไปยังภาพเบื้องนอกที่กำลังหมดแสงของกลางวัน รถกำลังเคลื่อนตัวออกจากที่ ผู้โดยสารหลายคนเริ่มตั้งหลักหลับกันทันทีที่รถเคลื่อนตัว
วิลันดามาถึงกรุงเทพฯ ในตอนเช้า เธอแค่แวะซึ่งพวกขนมปังสอดไส้ทาน เพื่อประทังหิวเท่านั้น ก่อนจะไปซื้อตั๋ว สายใต้ทันที วิลันดาได้ที่นั่งและก็เอนหลังหลับในทันทีเช่นกัน เพราะเมื่อคืนที่ผ่านมาเธอนอนไม่หลับเหมือนคนอื่นเขาเลย
“วิรีบไปเลยนะพี่จองตั๋วให้แล้ว ครั้งแรกพี่ว่าจะให้นั่งเครื่องบินไป แต่วันนี้ไม่มีเที่ยวบินเลย ไปถึงกรุงเทพฯ ก็รีบต่อรถไปกระบี่เลย ทนหน่อยนะ”
“แล้วทำไมต้องรีบขนาดนี้ด้วยล่ะพี่วิส”
“ก็พี่นัดไอ้เพลิงพรุ่งนี้เช้านะสิ แต่ดันมามีเรื่องที่ร้านเหล้าเสียก่อน เพลิงมันไม่ยอมให้เสียเวลาอันมีค่าของมันหรอก วิแค่ไปคุยรายละเอียดแทนพี่ มีอะไรก็ติดต่อพี่ได้ตลอด”
บ้านของวิลันดาอยู่ในจังหวัดเชียงใหม่ มีร้านเหล้าที่เป็นธุรกิจของครอบครัว โดยวิสรัชพี่ชายของวิลันดา ชายหนุ่มวัยสามสิบสี่รับช่วงจากบิดาและมารดาที่เพิ่งจะเสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุเมื่อสามปีก่อน วิสรัชเป็นหนุ่มเจ้าสำราญใช้เงินเกินตัว พยายามยุยงให้วิลันดารีบแต่งงานกับมัธวีย์แฟนหนุ่มที่คบกันมาปีกว่า แต่ฝ่ายชายก็ยังไม่ว่าง จึงให้เธอได้แค่การหมั้นหมาย เขาเลยขอเลื่อนการแต่งงานไปอย่างไม่มีกำหนด ซึ่งวิสรัชเองขัดใจเป็นอย่างมาก
“ว่าแต่พี่จะไม่ให้รายละเอียดวิหน่อยเหรอว่าพี่จะร่วมทำธุรกิจอะไรกับเพื่อนพี่”
“เอาไว้ไปถึง รู้เองแหละ เดี๋ยวพี่จะโทรศัพท์ไปบอกไอ้เพลิงอีกที เสร็จหรือยังพี่กำลังจะถึงแล้วนะ”
“ใกล้แล้วค่ะ วิอาบน้ำเสร็จแล้ว” วิลันดารีบแต่งตัวพร้อมทั้งจัดกระเป๋าเสื้อผ้าเพียงไม่กี่ชิ้น
ตอนห้าโมงเย็นพี่ชายของเธอโทรศัพท์มาบอกว่าให้ช่วยไปทำธุระแทน วิลันดาก็เลยต้องรีบจัดการกับตัวเองเพราะกลัวจะไม่ทันรถเที่ยวสุดท้ายขาออกจากเชียงใหม่
วิลันดาหมั้นกับแฟนหนุ่มมาเกือบห้าเดือนแล้วเพราะฝีมือของพี่ชายเธอ ที่มาคุยกับมัธวีย์แฟนหนุ่มที่คบหากันมาปีกว่า บอกว่าเธอ ‘เสียหายนะจะคบกันนานๆ ทำไมไม่รีบหมั้นรีบแต่ง’ พี่ชายเธอยังอ้างถึงเรื่องอายุ บอกว่าเธอ 27 ปีแล้วให้รีบแต่งเดี๋ยวจะมีลูกไม่ทันใช้ มัธวีย์ก็เลยจัดพิธีหมั้นขึ้นด้วยความเต็มใจเพราะเขาและวิลันดารักกันอยู่แล้ว และก็เป็นเพราะฝีมือของพี่ชายเธออีกนั่นแหละที่ไปคุยกับมัธวีย์ให้เธอเข้ามาอยู่ในบ้านของเขา อ้างว่าจะได้ทำความรู้จักก่อนแต่งให้สนิทกันมากขึ้น วิลันดาค้านหัวชนฝาไปพักหนึ่ง แต่ก็ต้องจำยอมย้ายมาอยู่ที่บ้านชายหนุ่ม ซึ่งวิลันดามาอยู่ในสวนลำไยของมัธวีย์ที่อยู่อีกอำเภอหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่ได้เพียงสี่เดือน แต่ชายหนุ่มต้องกลับไปทำงานที่กรุงเทพฯ ปล่อยให้เธอต้องอยู่คนเดียว มีก็แต่เฉพาะป้าคำอ้วน แม่บ้านที่มัธวีย์จ้างมาดูแลบ้านที่ดูแลเธออย่างดี แม้แต่แม่เลี้ยงแม้นศรีผู้เป็นป้าและเมทินีพี่สาวของมัธวีย์ก็ยังไม่พอใจเธอมากนัก
แม่เลี้ยงแม้ศรีนั้นมีโรงงานทอผ้าอยู่อีกอำเภอหนึ่งไม่ค่อยเข้ามาวุ่นวายกับเธอเท่าไหร่ ส่วนพี่สาวของชายหนุ่มนั้นอยู่ต่างประเทศกับสามี รายนั้นแทบจะไม่ได้กลับมาเมืองไทยเลยด้วยซ้ำ
วิสรัชมารับวิลันดาที่สวยลำไยด้วยความรวดเร็ว อาการร้อนรนของวิสรัชไม่ได้ผ่านสายตาของวิลันดาไปเลย แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ว่าอะไร เธอทำเป็นเฉยเสีย วิสรัชพาวิลันดามาส่งที่ท่ารถออกจากเชียงใหม่เข้ากรุงเทพฯ เพื่อต่อรถสายใต้ในตอนเช้าตรู่
“โชคดีนะ แล้วพี่จะรอฟังข่าวดี” วิสรัชโบกมือให้น้องสาวก่อนที่วิลันดาจะเดินขึ้นรถไป
“ค่ะ”
“อ้อ เกือบลืมไป ที่อยู่ของเพื่อนพี่ ถามคนแถวนั้นถึงนายหัวเพลิง เทพธากร ใครๆ ก็รู้จัก” วิสรัชส่งกระดาษแผ่นเล็กๆ ให้น้องสาว วิลันดารับมาเปิดดู
“เขาอยู่ในเกาะส่วนตัวหรือคะ”
“เพลิงมันมีฟาร์มหอยมุกอยู่ที่เกาะนั่นแหละเขาเรียกเกาะสีมุก แต่มันก็มีบ้านในเมืองเหมือนกัน มันทำธุรกิจค้าเพชร ค้ามุก ก็พวกจิวเวอรี่นั่นแหละ แต่ส่วนมากมันจะไปหมกตัวอยู่ที่เกาะมากกว่า ช่วงนี้มันงานยุ่ง พี่เลยให้ที่อยู่วิไปไง วิจะได้เข้าไปที่เกาะถูก จะได้ไม่รบกวนไอ้เพลิงเกินไป”
วิลันดาพยักหน้าเข้าใจพลางก้มลงมองแผนที่ในมือที่พี่ชายเป็นคนเขียนขึ้นเอง วิลันดาขึ้นรถเข้ากรุงเทพฯ เธอได้เที่ยวเดินทางตอนหกโมงครึ่ง วิลันดาเข้ามานั่งในที่นั่งของตัวเอง โชคดีที่เธอเลือกรถโดยสารยี่สิบสี่ที่นั่ง ผู้คนเลยไม่แออัดมากนัก หญิงสาวจัดแจงเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กไว้ที่ช่องเก็บของเหนือศีรษะแล้วกลับมานั่งที่เดิมเพราะรถกำลังจะเคลื่อนออกจากชานชลาแล้ว
วิลันดารู้สึกแปลกๆ ใจหวิวๆ อย่างไรชอบกล เธอไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อนเลย หญิงสาวกำมือเข้าหากัน แต่ก็ต้องสะดุดเมื่อพบว่าแหวนหมั้นที่ตัวเองใส่ติดนิ้วนางตลอดมันหายไป พลางนึกขึ้นได้ว่าตอนอาบน้ำเธอถอดทิ้งไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้ง
“ลืมแหวนจนได้ วิขอโทษนะคะมาร์ค วิคงไม่ได้ใส่มันสักสองสามวันคุณคงไม่ว่าอะไรนะคะ” วิลันดาพึมพำกับตัวเอง สายตาทอดมองไปยังภาพเบื้องนอกที่กำลังหมดแสงของกลางวัน รถกำลังเคลื่อนตัวออกจากที่ ผู้โดยสารหลายคนเริ่มตั้งหลักหลับกันทันทีที่รถเคลื่อนตัว
วิลันดามาถึงกรุงเทพฯ ในตอนเช้า เธอแค่แวะซึ่งพวกขนมปังสอดไส้ทาน เพื่อประทังหิวเท่านั้น ก่อนจะไปซื้อตั๋ว สายใต้ทันที วิลันดาได้ที่นั่งและก็เอนหลังหลับในทันทีเช่นกัน เพราะเมื่อคืนที่ผ่านมาเธอนอนไม่หลับเหมือนคนอื่นเขาเลย
เรืองริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 ก.พ. 2556, 12:25:32 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ก.พ. 2556, 12:25:32 น.
จำนวนการเข้าชม : 1063
| ตอนที่ 1 เกาะสีมุก Part 2 >> |