ยอดดวงใจ สายใยแห่งรัก
ความสะใจของใครบางคนมันทำลายมิตรภาพความเป็นเพื่อนจนไม่มีเหลือ ทว่าอีกด้านหนึ่ง สายใยที่ร้อยรักเขาและเธอเข้าด้วยกันมันแน่นหนาพอให้เธอและเขาได้กลับมารักกันเพิ่มขึ้นทุกวัน และความสัมพันธ์อันเลื่อนลางได้กลับมาแน่นแคว้นดังเดิม
Tags: ตรีภพนายทหารหนุ่มสุดเนี๊ยบ
ตอน: ตอนที่ 1 สาวน้อยอโนมา Part 1
ตอนที่ 1 สาวน้อยอโนมา
ช่วงบ่ายพอหนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อนตามปกติทุกวัน หลังจากทานอาหารเที่ยงเสร็จ อโนมาก็เข้ามารอเรียนวิชาต่อไปที่ห้องแล็กเชอร์แล้วก็หลับจากนั้นเป็นต้นมา จวบจนกระทั่ง
“อโนมา ปาลทิพย์”
เสียงเรียกของอาจารย์ประจำวิชา เรียกให้ตรีคนางค์สะดุ้งฮวบ มือบางเอื้อมไปสะกิดต้นแขนของเพื่อนสาวเจ้าของชื่อที่อาจารย์คุณระเบียบยังเรียกพี่ เรียกเพื่อนเธออยู่หน้าชั้นเรียน
“อิง ตื่นอิง” ตรีคนางค์สะกิดหยิกๆ เร่งเร้าให้เพื่อนสาวที่ฟุบหลับกับโต๊ะลุกขึ้นเมื่อเสียงของอาจารย์เจ้าระเบียบดังขึ้น เพื่อนในคลาสต่างหันมามองเป็นตาเดียวกันหมด แต่เจ้าตัวยังไม่ยอมโงหัวขึ้นมาเสียที จนอาจารย์จรรยาเจ้าระเบียบเดินตรงเข้ามาที่สองสาวนั่งอยู่ ตรีคนางค์จึงลุกขึ้นยืนตัวสั่นเทา มือบางยังสะกิดเพื่อนสาวหยิกๆ ไม่เลิก แต่อาจารย์จรรยากลับให้เธอเลิกสะกิดเพื่อน
“อโนมา ปาลทิพย์”
“ตูน สะกิดทำไม ขออิงนอนอีกนิดนะ” เสียงงัวเงียดังออกมาจากเพื่อนสาวที่นอนฟุบหน้ากับแขนทั้งสองข้าง ผมยาวกระจายเต็มโต๊ะ แรงสะกิดเริ่มเพิ่มขึ้น เมื่อเปลี่ยนจากมือของตรีคนางค์เป็นมือของอาจารย์จรรยา พร้อมทั้งเสียงเย็นเหยียบ ชวนขนลุกขนพองก็ดังอยู่แค่เอื้อม แต่หนังตาของอโนมาหนักอึ้งเกินกว่าจะเปิดมันขึ้นมารับรู้สิ่งรอบข้าง หญิงสาวคิดว่าเพื่อนสะกิดเธอ จึงปัดมือที่สะกิดตรงไหล่ให้พ้นไป อาจารย์จรรยาเริ่มไม่พอใจเมื่ออโนมาเอาแต่นอนไม่ยอมสนใจอะไรเลย ทั้งที่เธอกำลังนั่งอยู่ในชั้นเรียน
“อโนมา ปาลทิพย์!” เสียงดังราวเครื่องขยายเสียงสักร้อยตัวในโรงภาพยนตร์ที่กำลังมีฉากยิงถล่มดังสนั่นกรอกช่องหูของอโนมา จนร่างบางดีดตัวลุกขึ้นยืนตรง หันซ้ายหันขวาจนมาเจอต้นเสียง หนังตาที่เกือบจะเปิดไม่ขึ้นกลับเบิกกว้างจับค้าง ปากหวอ ผมยาวดกดำยุ่งเหยิงเมื่อเห็นอาจารย์จรรยายืนทำหน้ายักษ์ใส่เธออยู่ เมื่อหันไปทางตรีคนางค์ รายนั้นก็เอาแต่ยืนก้มหน้างุดมือไม้สั่น เพื่อนร่วมคลาสต่างแอบกระซิบกระซาบนินทาไปต่างๆ นานา
“เธอหลับในวิชาเรียนของฉันหลายครั้งแล้วนะ จบชั่วโมงเรียนไปหาฉันที่ห้องด้วย!” เสียงดังฟังชัดพร้อมทั้งยื่นใบหน้าเหี่ยวของวัยห้าสิบปลายๆ เข้ามาใกล้ เมื่อพูดจบมืออวบอูมทุบโต๊ะดังปัง! อโนมาสะดุ้งสุดตัว ใบหน้าซีดเผือก ส่วนตรีคนางค์นั้นไม่ต้องพูด ถึงกับยืนปาดน้ำตาตัวสั่นราวจับไข้ก็ไม่ปาน
อโนมามองตามร่างอวบอ้วนของอาจารย์จรรยาที่ทำผมหยิกฟูฟ่อง ใส่เสื้อแขนยาว สีเหลืองขุ่น คอเสื้อสูงไปจรดปลายคางสอดชายไว้ในกระโปรงตัวยาวรากพื้น ถุงเท้าสีดำสนิทสอดตัวอยู่ในร้องเท้าหนังย่นสีดำพื้นเรียบ และที่สำคัญอาจารย์จรรยาต้องมีผ้าพันคอผืนบางพันรอบคออยู่ตลอด ไม่ว่าอากาศจะร้อนสักแค่ไหนก็เห็นอาจารย์จรรยาแต่งตัวอย่างนี้เสมอ จนหลายๆ คนแอบร้อนแทน และพากันพูดถึงการแต่งตัวของแกอยู่ตลอด
“ยังจะยืนอยู่อีกทำไมนั่งลงสิ เธอทำให้เพื่อนเสียเวลาเรียนนะอโนมา”
อโนมานั่งลงตามเดิมแต่คราวนี้กลับนั่งตรง ถึงหนังตาอยากจะปิดเท่าไหร่ก็ต้องฝืน ตรีคนางค์ส่งยาดมที่เธอพกติดตัวตลอดมาให้เพื่อนสาว อโนมารับมาเปิดเอาส่วนที่เป็นน้ำพิมเสนแตะกับนิ้วชี้ ก่อนจะเอามาขยี้ที่ดวงตาทั้งสองข้าง เธอมักจะทำอย่างนี้บ่อยๆ จนตรีคนางค์เองรู้ใจ หนังตากลับแสบสัน ขอบตาบวมแดงเหมือนคนผ่านการร้องไห้มาหยกๆ แต่มันก็ได้ผลชะงัก เพราะตาของอโนมาเบิกค้างท่านั้นจนกระทั่งหมดคาบเรียนในอีกสองชั่วโมงต่อมา แต่ถ้าถามว่าอโนมาได้อะไรกับการเรียนวันนี้บ้าง เธอคงตอบได้คำเดียวว่า ‘ไม่’ คำพูดของอาจารย์จรรยาเจ้าระเบียบเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา อโนมาง่วงนอนจนไม่มีสมาธิเรียน จับใจความอะไรไม่ได้สักอย่างเดียว
สองสาวเดินออกจากห้องเรียนมานั่งพักทำใจกันใต้ร่มเงาของต้นไม้ที่หน้าคณะบริหาร
“ตูนกลับก่อนก็ได้นะ ไม่ต้องคอยอิงหรอก” เมื่อเห็นตรีคนางค์นั่งลงกับโต๊ะหินอ่อนหน้าคณะที่พวกเธอเรียนอยู่ตรีคนางค์จัดแจงข้าวของทำท่าเหมือนจะตั้งหลักนั่งอยู่นาน อโนมาเลยเอ่ยขึ้น
“ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวตูนโทรศัพท์ไปบอกที่บ้านให้มารับตอนห้าโมงแล้วกัน เพราะอาจารย์จรรยาคงบ่นอิงเป็นชั่วโมงแน่” ตรีคนางค์ตั้งใจว่าจะอยู่คอยอโนมาก่อน เธอไม่อยากปล่อยให้เพื่อนต้องรับชะตากรรมอยู่คนเดียว
“รู้อย่างนี้เมื่อเช้าไม่แทะหูมาก็ดี สู้ให้ขี้หูมันตันไปเลยจะได้ไม่ได้ยินเสียงอาจารย์จรรยา”อโนมาบ่นกระปอดกระแปดก่อนจะต้องสะดุ้งโหยงอีกรอบเพราะเสียงตามสายประกาศชื่อเธอดังก้องไปทั้งคณะ
“ประกาศ... นางสาวอโนมา ปาลทิพย์ พบอาจารย์จรรยา เวียงการด่วน ประกาศนางสาวอโนมา ปาลทิพย์พบอาจารย์จรรยา เวียงการด่วนค่ะ ขอบคุณค่ะ”
“โธ่เอ้ย ให้นั่งพักหายใจหายคอก่อนก็ไม่ได้จะอะไรกันนักหนานะ” อโนมาบ่นเสียงดังเรียกสายตาหลายคู่จากโต๊ะข้างๆ ให้หันมามองเธอเป็นตาเดียว
“รีบไปเถอะอิง ตูนจะเอาใจช่วยให้ผ่านพ้นไปด้วยดี”
“อือ” อโนมาพยักหน้าก่อนจะเดินหน้างอไปพบอาจารย์จรรยาเจ้าระเบียบ
“ตูน น่าเห็นใจนะ เราว่าตูนน่าจะเลิกคบยัยอิงได้แล้วนะ ตูนกับยัยอิงต่างกันลิบลับ ทั้งความเก่งและฐานะ ไม่น่าจะเอาตัวเองไปเกลือกกลั้วกับคนชั้นต่ำพูดจาหยาบคายอย่างนั้นเลยนะ”
ตรีคนางค์หันไปด้านหลังเห็นเป็นกรีนดาวและรุ้งกาลที่นั่งอยู่อีกโต๊ะหนึ่งใกล้กับเธอ กรีนดาวนั้นเป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยมปลายของเธอ กรีนดาวเป็นคนทะเยอทะยานผลักดันตัวเองจนกระทั่งเข้ามาเรียนมหาลัยของรัฐแห่งนี้ได้ เพราะฐานะทางบ้านยากจน จนเธอเกือบจะเลิกเรียนกลางคันตั้งแต่มัธยมปลายแล้ว ตรีคนางค์ได้ยินข่าวไม่ดีเกี่ยวกับกรีนดาวมาเหมือนกัน ว่ากันว่ากรีนดาวมีเสี่ยเลี้ยง แต่ก็เป็นแค่ลมปากคนอื่นไม่ได้รู้เห็นด้วยตาตัวเอง ตรีคนางค์ก็เลยไม่อยากเชื่อเท่าไรนัก อีกอย่างกรีนดาวก็ไม่ได้เข้ามาวุ่นวายกับเธอเหมือนกัน เธอกับกรีนดาวแค่เรียนที่เดียว คณะเดียว ห้องเดียวกัน แต่คบเพื่อนคนละกลุ่มกันอยู่แล้ว
“อิงก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายนี่นา” ตรีคนางค์คิดอย่างนั้นจริงๆ เพราะเธอไม่เคยคบเพื่อนเพราะเขามีเงินทองมากมายหรือฐานะเท่าเทียมกัน แค่เพื่อนคนนั้นเป็นคนดี จริงใจแค่นี้ตรีคนางค์ก็พอใจแล้ว ซึ่งเธอก็หาได้จากตัวอโนมา ถึงอโนมาจะเป็นคนโผงผางพูดตรง แต่ถ้าพูดถึงความจริงใจแล้วอโนมามีเต็มเปี่ยมไม่เคยแสแสร้ง แกล้งทำให้ตัวเองดูดี
“น่าเห็นใจนะ ต้องช่วยงานที่บ้านจนไม่มีเวลานอน” รุ้งกาลเสริมมาอีกที ถึงเธอจะไม่สนิทกับสองสาวอโนมาและตรีคนางค์แต่เธอก็เห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมห้องที่อีกไม่กี่เดือนก็จะจบกันแล้ว
“เห็นใจทำไม คนเราเลือกเกิดได้เสียที่ไหน เรามี เขาไม่มี มันก็ควรจะต่างคนต่างอยู่จริงไหมรุ้ง” กรีนดาวพูดเหมือนกับตัวเองไม่เคยลำบากมาก่อนอย่างนั้นแหละ จนตรีคนางค์เองยังฉงนอยากรู้เหมือนกัน ทำไมฐานะของกรีนดาวถึงได้เปลี่ยนไปกะทันหันอย่างนั้น หรือข่าวที่เขาลือกันจะเป็นความจริง ไหนจะเปลี่ยนชื่อจาก ดวงดาวมาเป็นกรีนดาวแล้วถ้าตรีคนางค์สังเกตไม่ผิด กรีนดาวไปทำหน้ามาใหม่เสียด้วย สวยกว่าตอนที่อยู่มัธยมปลายหลายเท่า
ส่วนรุ้งกาลแค่ยักไหล่ไม่ได้พูดต่อ เพราะเธอพอจะรู้ว่ากรีนดาวเพื่อนสนิทของเธอไม่ค่อยชอบอโนมามากนัก แต่ทั้งสองก็ไม่ได้มีเรื่องมีราวกัน แค่เขม็งหน้ากันเล็กน้อยเท่านั้น
ใช่ กรีนดาวเกลียดอโนมา เกลียดอีกหลายคนที่ทำให้เธอดูด้อย และไม่เท่าเทียมกับคนอื่น เธอเกลียดความต่ำต้อย เกลียดความยากจน เกลียดความไม่มีเหมือนคนอื่น เพราะเกือบทั้งชีวิตเธอเป็นคนยากจนขัดสนและจะเกลียดทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอเคยได้พานพบมา แต่มาบัดนี้มันไม่ใช่แล้ว เธอให้สัญญากับตัวเองว่าเธอจะไม่เป็นอย่างนั้นอีกต่อไป ชีวิตเธอต้องดี แล้วก็ดีขึ้นเรื่อยๆ จะไม่มีวันถดถอยตกต่ำอีกแล้ว
ช่วงบ่ายพอหนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อนตามปกติทุกวัน หลังจากทานอาหารเที่ยงเสร็จ อโนมาก็เข้ามารอเรียนวิชาต่อไปที่ห้องแล็กเชอร์แล้วก็หลับจากนั้นเป็นต้นมา จวบจนกระทั่ง
“อโนมา ปาลทิพย์”
เสียงเรียกของอาจารย์ประจำวิชา เรียกให้ตรีคนางค์สะดุ้งฮวบ มือบางเอื้อมไปสะกิดต้นแขนของเพื่อนสาวเจ้าของชื่อที่อาจารย์คุณระเบียบยังเรียกพี่ เรียกเพื่อนเธออยู่หน้าชั้นเรียน
“อิง ตื่นอิง” ตรีคนางค์สะกิดหยิกๆ เร่งเร้าให้เพื่อนสาวที่ฟุบหลับกับโต๊ะลุกขึ้นเมื่อเสียงของอาจารย์เจ้าระเบียบดังขึ้น เพื่อนในคลาสต่างหันมามองเป็นตาเดียวกันหมด แต่เจ้าตัวยังไม่ยอมโงหัวขึ้นมาเสียที จนอาจารย์จรรยาเจ้าระเบียบเดินตรงเข้ามาที่สองสาวนั่งอยู่ ตรีคนางค์จึงลุกขึ้นยืนตัวสั่นเทา มือบางยังสะกิดเพื่อนสาวหยิกๆ ไม่เลิก แต่อาจารย์จรรยากลับให้เธอเลิกสะกิดเพื่อน
“อโนมา ปาลทิพย์”
“ตูน สะกิดทำไม ขออิงนอนอีกนิดนะ” เสียงงัวเงียดังออกมาจากเพื่อนสาวที่นอนฟุบหน้ากับแขนทั้งสองข้าง ผมยาวกระจายเต็มโต๊ะ แรงสะกิดเริ่มเพิ่มขึ้น เมื่อเปลี่ยนจากมือของตรีคนางค์เป็นมือของอาจารย์จรรยา พร้อมทั้งเสียงเย็นเหยียบ ชวนขนลุกขนพองก็ดังอยู่แค่เอื้อม แต่หนังตาของอโนมาหนักอึ้งเกินกว่าจะเปิดมันขึ้นมารับรู้สิ่งรอบข้าง หญิงสาวคิดว่าเพื่อนสะกิดเธอ จึงปัดมือที่สะกิดตรงไหล่ให้พ้นไป อาจารย์จรรยาเริ่มไม่พอใจเมื่ออโนมาเอาแต่นอนไม่ยอมสนใจอะไรเลย ทั้งที่เธอกำลังนั่งอยู่ในชั้นเรียน
“อโนมา ปาลทิพย์!” เสียงดังราวเครื่องขยายเสียงสักร้อยตัวในโรงภาพยนตร์ที่กำลังมีฉากยิงถล่มดังสนั่นกรอกช่องหูของอโนมา จนร่างบางดีดตัวลุกขึ้นยืนตรง หันซ้ายหันขวาจนมาเจอต้นเสียง หนังตาที่เกือบจะเปิดไม่ขึ้นกลับเบิกกว้างจับค้าง ปากหวอ ผมยาวดกดำยุ่งเหยิงเมื่อเห็นอาจารย์จรรยายืนทำหน้ายักษ์ใส่เธออยู่ เมื่อหันไปทางตรีคนางค์ รายนั้นก็เอาแต่ยืนก้มหน้างุดมือไม้สั่น เพื่อนร่วมคลาสต่างแอบกระซิบกระซาบนินทาไปต่างๆ นานา
“เธอหลับในวิชาเรียนของฉันหลายครั้งแล้วนะ จบชั่วโมงเรียนไปหาฉันที่ห้องด้วย!” เสียงดังฟังชัดพร้อมทั้งยื่นใบหน้าเหี่ยวของวัยห้าสิบปลายๆ เข้ามาใกล้ เมื่อพูดจบมืออวบอูมทุบโต๊ะดังปัง! อโนมาสะดุ้งสุดตัว ใบหน้าซีดเผือก ส่วนตรีคนางค์นั้นไม่ต้องพูด ถึงกับยืนปาดน้ำตาตัวสั่นราวจับไข้ก็ไม่ปาน
อโนมามองตามร่างอวบอ้วนของอาจารย์จรรยาที่ทำผมหยิกฟูฟ่อง ใส่เสื้อแขนยาว สีเหลืองขุ่น คอเสื้อสูงไปจรดปลายคางสอดชายไว้ในกระโปรงตัวยาวรากพื้น ถุงเท้าสีดำสนิทสอดตัวอยู่ในร้องเท้าหนังย่นสีดำพื้นเรียบ และที่สำคัญอาจารย์จรรยาต้องมีผ้าพันคอผืนบางพันรอบคออยู่ตลอด ไม่ว่าอากาศจะร้อนสักแค่ไหนก็เห็นอาจารย์จรรยาแต่งตัวอย่างนี้เสมอ จนหลายๆ คนแอบร้อนแทน และพากันพูดถึงการแต่งตัวของแกอยู่ตลอด
“ยังจะยืนอยู่อีกทำไมนั่งลงสิ เธอทำให้เพื่อนเสียเวลาเรียนนะอโนมา”
อโนมานั่งลงตามเดิมแต่คราวนี้กลับนั่งตรง ถึงหนังตาอยากจะปิดเท่าไหร่ก็ต้องฝืน ตรีคนางค์ส่งยาดมที่เธอพกติดตัวตลอดมาให้เพื่อนสาว อโนมารับมาเปิดเอาส่วนที่เป็นน้ำพิมเสนแตะกับนิ้วชี้ ก่อนจะเอามาขยี้ที่ดวงตาทั้งสองข้าง เธอมักจะทำอย่างนี้บ่อยๆ จนตรีคนางค์เองรู้ใจ หนังตากลับแสบสัน ขอบตาบวมแดงเหมือนคนผ่านการร้องไห้มาหยกๆ แต่มันก็ได้ผลชะงัก เพราะตาของอโนมาเบิกค้างท่านั้นจนกระทั่งหมดคาบเรียนในอีกสองชั่วโมงต่อมา แต่ถ้าถามว่าอโนมาได้อะไรกับการเรียนวันนี้บ้าง เธอคงตอบได้คำเดียวว่า ‘ไม่’ คำพูดของอาจารย์จรรยาเจ้าระเบียบเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา อโนมาง่วงนอนจนไม่มีสมาธิเรียน จับใจความอะไรไม่ได้สักอย่างเดียว
สองสาวเดินออกจากห้องเรียนมานั่งพักทำใจกันใต้ร่มเงาของต้นไม้ที่หน้าคณะบริหาร
“ตูนกลับก่อนก็ได้นะ ไม่ต้องคอยอิงหรอก” เมื่อเห็นตรีคนางค์นั่งลงกับโต๊ะหินอ่อนหน้าคณะที่พวกเธอเรียนอยู่ตรีคนางค์จัดแจงข้าวของทำท่าเหมือนจะตั้งหลักนั่งอยู่นาน อโนมาเลยเอ่ยขึ้น
“ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวตูนโทรศัพท์ไปบอกที่บ้านให้มารับตอนห้าโมงแล้วกัน เพราะอาจารย์จรรยาคงบ่นอิงเป็นชั่วโมงแน่” ตรีคนางค์ตั้งใจว่าจะอยู่คอยอโนมาก่อน เธอไม่อยากปล่อยให้เพื่อนต้องรับชะตากรรมอยู่คนเดียว
“รู้อย่างนี้เมื่อเช้าไม่แทะหูมาก็ดี สู้ให้ขี้หูมันตันไปเลยจะได้ไม่ได้ยินเสียงอาจารย์จรรยา”อโนมาบ่นกระปอดกระแปดก่อนจะต้องสะดุ้งโหยงอีกรอบเพราะเสียงตามสายประกาศชื่อเธอดังก้องไปทั้งคณะ
“ประกาศ... นางสาวอโนมา ปาลทิพย์ พบอาจารย์จรรยา เวียงการด่วน ประกาศนางสาวอโนมา ปาลทิพย์พบอาจารย์จรรยา เวียงการด่วนค่ะ ขอบคุณค่ะ”
“โธ่เอ้ย ให้นั่งพักหายใจหายคอก่อนก็ไม่ได้จะอะไรกันนักหนานะ” อโนมาบ่นเสียงดังเรียกสายตาหลายคู่จากโต๊ะข้างๆ ให้หันมามองเธอเป็นตาเดียว
“รีบไปเถอะอิง ตูนจะเอาใจช่วยให้ผ่านพ้นไปด้วยดี”
“อือ” อโนมาพยักหน้าก่อนจะเดินหน้างอไปพบอาจารย์จรรยาเจ้าระเบียบ
“ตูน น่าเห็นใจนะ เราว่าตูนน่าจะเลิกคบยัยอิงได้แล้วนะ ตูนกับยัยอิงต่างกันลิบลับ ทั้งความเก่งและฐานะ ไม่น่าจะเอาตัวเองไปเกลือกกลั้วกับคนชั้นต่ำพูดจาหยาบคายอย่างนั้นเลยนะ”
ตรีคนางค์หันไปด้านหลังเห็นเป็นกรีนดาวและรุ้งกาลที่นั่งอยู่อีกโต๊ะหนึ่งใกล้กับเธอ กรีนดาวนั้นเป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยมปลายของเธอ กรีนดาวเป็นคนทะเยอทะยานผลักดันตัวเองจนกระทั่งเข้ามาเรียนมหาลัยของรัฐแห่งนี้ได้ เพราะฐานะทางบ้านยากจน จนเธอเกือบจะเลิกเรียนกลางคันตั้งแต่มัธยมปลายแล้ว ตรีคนางค์ได้ยินข่าวไม่ดีเกี่ยวกับกรีนดาวมาเหมือนกัน ว่ากันว่ากรีนดาวมีเสี่ยเลี้ยง แต่ก็เป็นแค่ลมปากคนอื่นไม่ได้รู้เห็นด้วยตาตัวเอง ตรีคนางค์ก็เลยไม่อยากเชื่อเท่าไรนัก อีกอย่างกรีนดาวก็ไม่ได้เข้ามาวุ่นวายกับเธอเหมือนกัน เธอกับกรีนดาวแค่เรียนที่เดียว คณะเดียว ห้องเดียวกัน แต่คบเพื่อนคนละกลุ่มกันอยู่แล้ว
“อิงก็ไม่ได้มีอะไรเสียหายนี่นา” ตรีคนางค์คิดอย่างนั้นจริงๆ เพราะเธอไม่เคยคบเพื่อนเพราะเขามีเงินทองมากมายหรือฐานะเท่าเทียมกัน แค่เพื่อนคนนั้นเป็นคนดี จริงใจแค่นี้ตรีคนางค์ก็พอใจแล้ว ซึ่งเธอก็หาได้จากตัวอโนมา ถึงอโนมาจะเป็นคนโผงผางพูดตรง แต่ถ้าพูดถึงความจริงใจแล้วอโนมามีเต็มเปี่ยมไม่เคยแสแสร้ง แกล้งทำให้ตัวเองดูดี
“น่าเห็นใจนะ ต้องช่วยงานที่บ้านจนไม่มีเวลานอน” รุ้งกาลเสริมมาอีกที ถึงเธอจะไม่สนิทกับสองสาวอโนมาและตรีคนางค์แต่เธอก็เห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมห้องที่อีกไม่กี่เดือนก็จะจบกันแล้ว
“เห็นใจทำไม คนเราเลือกเกิดได้เสียที่ไหน เรามี เขาไม่มี มันก็ควรจะต่างคนต่างอยู่จริงไหมรุ้ง” กรีนดาวพูดเหมือนกับตัวเองไม่เคยลำบากมาก่อนอย่างนั้นแหละ จนตรีคนางค์เองยังฉงนอยากรู้เหมือนกัน ทำไมฐานะของกรีนดาวถึงได้เปลี่ยนไปกะทันหันอย่างนั้น หรือข่าวที่เขาลือกันจะเป็นความจริง ไหนจะเปลี่ยนชื่อจาก ดวงดาวมาเป็นกรีนดาวแล้วถ้าตรีคนางค์สังเกตไม่ผิด กรีนดาวไปทำหน้ามาใหม่เสียด้วย สวยกว่าตอนที่อยู่มัธยมปลายหลายเท่า
ส่วนรุ้งกาลแค่ยักไหล่ไม่ได้พูดต่อ เพราะเธอพอจะรู้ว่ากรีนดาวเพื่อนสนิทของเธอไม่ค่อยชอบอโนมามากนัก แต่ทั้งสองก็ไม่ได้มีเรื่องมีราวกัน แค่เขม็งหน้ากันเล็กน้อยเท่านั้น
ใช่ กรีนดาวเกลียดอโนมา เกลียดอีกหลายคนที่ทำให้เธอดูด้อย และไม่เท่าเทียมกับคนอื่น เธอเกลียดความต่ำต้อย เกลียดความยากจน เกลียดความไม่มีเหมือนคนอื่น เพราะเกือบทั้งชีวิตเธอเป็นคนยากจนขัดสนและจะเกลียดทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอเคยได้พานพบมา แต่มาบัดนี้มันไม่ใช่แล้ว เธอให้สัญญากับตัวเองว่าเธอจะไม่เป็นอย่างนั้นอีกต่อไป ชีวิตเธอต้องดี แล้วก็ดีขึ้นเรื่อยๆ จะไม่มีวันถดถอยตกต่ำอีกแล้ว
เรืองริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 ก.พ. 2556, 01:24:51 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 ก.พ. 2556, 01:24:51 น.
จำนวนการเข้าชม : 1483
| ตอนที่ 1 สาวน้อยอโนมา Part 2 >> |
หมูอ้วน 25 ก.พ. 2556, 03:24:04 น.
เอาใจช่วยหนูอิงค่ะ
เอาใจช่วยหนูอิงค่ะ
ลิลลี่ 28 ก.พ. 2556, 16:30:45 น.
เหมือนเรื่องนี้้เคยอ่านแล้วในเว็บนิยาย เอ๊ ทำไมชื่อผู้แต่งคนละคนกันล่ะค่ะ??
เหมือนเรื่องนี้้เคยอ่านแล้วในเว็บนิยาย เอ๊ ทำไมชื่อผู้แต่งคนละคนกันล่ะค่ะ??