“อุ๊ย เออ” ไม่ใช่สิ่งของหรือบุปผาแต่เป็นเพลิง เทพธากร เจ้าเหนือหัวแห่งเกาะสีมุกที่กำลังมองวิลันดาด้วยสายตาเฉียบคมจนหญิงสาวแทบไม่อยากหายใจอีกต่อไป พลางคิดว่าเขารู้ได้ยังไงว่าหล่อนอยู่ที่นี่และกำลังจะหนี
เพลิงมีเพียงกางเกงขายาวเพียงตัวเดียวและรองเท้าผ้าใบ เพราะเขามักจะออกวิ่งทุกเช้าเพื่อเรียกเหงื่อและความกระปรี่กระเปล่าให้ตัวเองก่อนจะไปทำงาน
“ทำไมไม่ไปต่อล่ะ ไปสิ ฉันให้โอกาสเธออีกครั้ง แต่ถ้าครั้งนี้เธอพลาดก็อย่าหวังว่าจะออกจากเกาะแห่งนี้ไปได้เป็นอันขาด” เพลิงกอดอกมองหญิงสาวด้วยแววตาสมเพช
“คุณขังฉันทำไม ฉันไม่เคยไปทำอะไรให้คุณ”
“เธอไม่... แต่พี่ชายเธอทำ ไอ้หน้าตัวเมียอย่างพี่ชายเธอ ให้ตายต่อหน้าฉันก็ไม่สะใจเท่าที่เอาน้องของมันมาทรมานเหมือนที่มันทำร้ายน้องของฉันหรอก” เพลิงย่างสามขุมเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“พี่วิสไปทำอะไรน้องของคุณ อ้อ ที่ว่าท้อง แล้วหาว่าพี่ชายฉันเป็นพ่ออย่างนั้นเหรอ ฮึ” วิลันดาพ้นลมออกจากจมูกอย่างดูแคลน
“ใช่ ไอ้วิสมันเลว” กรามหนาบดเข้าหากันแน่น ไหนจะแววตาคมดุ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเครา มันส่งให้เขาดูน่ากลัวไม่น้อยเลย แต่ไม่ใช่วิลันดา หล่อนจะไม่กลัวเขาเป็นอันขาด
“แล้วมาลงที่ฉันทำไม ทำไมไม่ไปคุยกับพี่วิสเอาเอง”
“เธอไปมุดหัวอยู่ไหนล่ะตอนที่ฉันไปหามันที่เชียงใหม่ห๊า มันเอาเงินฉันไปไม่พอ มันยังทำให้ยัยเพลงต้องเสียใจจนต้องหนีออกจากบ้านไป ฉันถามหน่อยเถอะมันสมควรเป็นคนอยู่ไหม” เสียงตะคอกทำให้หญิงสาวต้องขยับถอยหลังไปอีกนิด แม้ว่าปากจะบอกว่าไม่กลัวเขา แต่ใจตอนนี้ยอมรับว่าหวั่นไม่น้อย
“เรื่องของคุณกับพี่วิสไปเคลียร์กันเอาเองฉันไม่เกี่ยว ปล่อยฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันให้โอกาสเธอแค่ครั้งเดียว ถ้าไปไม่รอดก็อย่าหวังจะได้ออกไปอีกเลย ไปสิ!”
วิลันดามองหน้าเหี้ยมเกรียมอย่างชั่งใจ แต่ก็ยันตัวลุกขึ้นด้วยความรวดเร็ว แล้ววิ่งผ่านหน้าของเพลิงย้อนกลับไปทางเก่า ในเมื่อเขาให้โอกาสออกจากเกาะได้แล้ว หล่อนจะไม่ละทิ้งโอกาสอันดีอันนี้ไปแน่

“จำไว้ว่าฉันชื่อเพลิงอย่าได้มาทำกับฉันอย่างนี้อีก” เพลิงพูดเสียงรอดไร้ฟันเน้นชัดๆ ทีละคำเพื่อให้หญิงสาวได้ยินอย่างชัดเจนและตอกย้ำหล่อนว่าอย่างมาลองดีกับเขา
มือบางยันอกกว้างไว้เพื่อไม่ให้ชายหนุ่มก้มต่ำลงมาใกล้กับเธอมากนัก
“อย่ามาฤทธิ์มากกับฉัน เธอจะเป็นยังไงกับใครก็ช่าง แต่กับฉันเธอต้องทำตามทุกอย่าง”
“ไม่! คิดว่าตัวเองวิเศษวิโสมาจากไหนเหรอฉันถึงต้องฟังคุณทุกอย่าง”
“ไม่ฟังเหรอ ได้”
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยหนวดเคราก้มลงต่ำทันที มือบางที่ยันเอาไว้ก่อนหน้านี้พับกลับแทบไม่ทันเมื่อเจอน้ำหนักมหาศาลที่ทุ้มลงมาหมายจะจัดการเธอ
ปากหยักฉกลงแนบสนิทกับปากเรียวดูเอิบอิ่ม บดขยี้คลุกเคล้า จนเนื้อบริเวณผิวหน้าของวิลันดารู้สึกแสบร้อนขึ้นมาทันตาเห็น ผิวขาวอมชมพูบัดนี้กลับแดงเถือก และที่ทำให้วิลันดาตกใจเข้าไปอีก มือหนาสองข้างเลื่อนขึ้นมาบีบเคล้นอกอิ่ม จนมันจะแหลกคามือของเขาไปให้ได้
“อือ...อึ...” วิลันดาร้องประท้วงเสียงอู้อี้อยู่ในลำคอ มือบางปัดป่ายไปทั่วพยายามป้องกันตัวเองจากอสูรร่างยักษ์ที่กำลังบดขยี้เรืองร่างของเธออย่างมันเมา
มือบางกดลงไปที่แขนของเขาซ้ำรอยแผลเดิมแต่เพลิงไม่สนใจมันอีก ความเจ็บของมันเล็กน้อยมากหากเทียบกับน้องสาวเขา ที่ต้องหนีออกจากบ้านเพราะความอับอายที่ท้องไม่มีพ่อ ไม่ใช่สิ มีพ่อ... แต่พ่อมันไม่ยอมรับ
มือหนายังคงบีบขยี้อกอิ่มจนวิลันดาเจ็บจนน้ำตาร่วง แต่ก็ยังมีแรงพอจะต่อต้านเขา ศีรษะเล็กส่ายไปมาเพื่อไม่ให้เขาจูบได้สะดวก มือบางเปลี่ยนเป้าหมายไปเป็นที่ใบหน้าของเขา แต่เพลิงไหวทัน เขาคว้าข้อมือทั้งสองเอาไว้แล้วจับมันลงแนบกับพื้นทราย เพลิงถอนปากออกชั่วขณะ แต่แล้วก็กลับก้มลงไปจูบใหม่ ลิ้นหนาอวบสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากสาว แต่วิลันดากลับใช้ฟันซี่เล็กงับลงไปเท่าที่สามารถทำได้ ร่างสูงชะงักกึก มือหนาเลื่อนมาบีบปลายคางของวิลันดาให้อ้าปากเพื่อยกฟันซี่เล็กออกจากปลายลิ้นของเขา วิลันดาจำเป็นต้องปล่อยปลายลิ้นของเพลิงเพราะเจ็บปลายคางจากแรงบีบของปลายนิ้วแข็งแรง
เพลิงถ่มน้ำลายทันทีที่ปลายลิ้นของเขาเป็นอิสระ เพราะรับรสเค็มของเลือดที่ไหลออกมาเล็กน้อยจากการกัดของวิลันดา หญิงสาวรีบลุกขึ้นถอยห่างจากเขาทันทีจนสุดปลายโซ่ เพลิงสะบัดตัวลุกขึ้นเดินเข้าไปหาหญิงสาว
“อย่ามาทำกับฉันอย่างนี้อีก ไม่อย่างนั้นเธอได้เจอดีแน่” เพลิงออกจากกระท่อมทันทีพร้อมกระชากบานประตูทรุดโทรมปิดตามหลังเสียงดังลั่น จนกระท่อมหลังน้อยสั่นไหวเหมือนกับว่าจะพังลงเสียเดี๋ยวนั้น
หลังจากเพลิงกลับไปแล้วไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เดชาก็กลับมาอีกรอบ นำโซ่ที่มีความยาวกว่าอันแรกมาเปลี่ยนให้หญิงสาวแล้วผูกไว้ที่เดิม ก่อนจะเดินมาดึงแขนของวิลันดาให้ลุกขึ้นเดินตามออกมานอกกระท่อม
“จะพาฉันไปไหน” หญิงสาวแผดเสียงดังลั่น
เดชาไม่พูดแต่พาหล่อนเดินออกมาทางหลังกระท่อม วิลันดายิ้มออกเมื่อเห็นเป็นห้องน้ำขนาดเล็กและมีตุ่มน้ำวางอยู่ใกล้ๆ กัน
“ห้องน้ำนี่ใช้ได้ ผมเอาพวกของใช้จำเป็นมาให้เผื่อคุณจะได้อาบน้ำ แต่ไม่มีเสื้อผ้าให้หรอกนะ”
“ฉันขอกระเป๋าฉันคืนเถอะ มันมีเสื้อผ้าอยู่ในนั้น” หญิงสาวลดเสียงลงเมื่อรู้ว่าเดชาไม่ได้พาเธอไปทำเรื่องๆ ร้ายๆ อย่างที่นายเหนือหัวของเขาทำเมื่อไม่ถึงชั่วโมงมานี้
“นายหัวโยนลงทะเลไปแล้ว” เดชาหันมาบอกหน้าตาเฉย
“อะไรนะ! ไอ้บ้านั่นจะทำมากไปแล้วนะ แล้วฉันจะเอาเสื้อผ้าที่ไหนใส่”
“ผมไปล่ะ” เดชาไม่รอฟังคำสาปแช่งมากมายที่รัวใส่เจ้านายของเขาพร้อมทั้งตัวเขาเองด้วย
“เดี๋ยวสิกลับมาก่อน ไม่ได้ยินหรือไง บ้า... บ้าทั้งลูกน้องทั้งเจ้านาย” วิลันดาก่นด่าเดชาไปจนร่างสูงนั้นลับหายไปในแนวป่าเชิงเขา
เมื่อวานตอนถูกพามาที่นี่มันมืดแล้วเลยไม่ทันสังเกตว่าที่กระท่อมแห่งนี้มีห้องน้ำให้ใช้ด้วย แต่มันก็มีสภาพไม่ต่างกับกระท่อมเท่าไหร่ มันไร้หลังคามีแค่ผนังสี่ด้านที่มีความสูงระดับลำคอของวิลันดาเอง แต่ก็ยังดีกว่าต้องขุดหลุมปลดทุกข์ก็แล้วกัน
หญิงสาวมองจับนิ่งไปที่ของใช้จำเป็นในการอาบน้ำ ความเป็นผู้หญิงก็ยังเหลืออยู่ ไม่ว่าจะลำบากยากแค้นเพียงใดแต่ถ้าไม่ได้อาบน้ำจะยิ่งทรมานกว่าสิ่งใดในโลก วิลันดาถอดเสื้อและกางเกงตรงนั้นเลย หญิงสาวรีบจัดการอาบน้ำโดยยังมีชุดชั้นในปกปิดของสงวนเอาไว้ โชคดีอยู่อย่างหนึ่งที่ไม่ต้องไปแบกน้ำมาจากไหน เพราะไม่รู้ว่าใครช่างคิดมาต่อท่อน้ำจนมาถึงหน้าห้องน้ำและมีตุ่มขนาดพอเหมาะมารองรับเอาไว้ ซึ่งไม่ต้องเดือดร้อนในการไปแบกหามน้ำมาจากที่อื่นให้เหนื่อย ไม่นานวิลันดาก็อาบน้ำเสร็จเนื้อตัวสะอาดหอมกรุ่นช่วยให้อารมณ์ผ่อนคลายลงเยอะ วิลันดารีบใส่ชุดเดิมแล้วกลับเข้าไปนั่งอยู่ในกระท่อมเพราะแดดด้านนอกเริ่มแรงจ้าขึ้นเรื่อยๆ จนแสบร้อนเนื้อตัว เพราะกระท่อมหลังน้อยนี้อยู่ริมหาด ลมจึงพัดไอแดดเข้ามาปะทะอย่างจัง
“ว้าย! นายหัว นั่นเป็นอะไรไปคะทำไมเนื้อตัวแดงเป็นทางยาวอย่างนั้น” บุปผาออกมาจากห้องครัวเห็นเนื้อตัวของเพลิงเต็มไปด้วยริ้วรอยทางยาว บางแห่งมีเลือดไหลซึมออกมาให้เห็น
“มาก็ดีแล้ว ไปเอากล่องยามาหน่อย” เพลิงไม่ได้หันไปทางบุปผาแต่กลับถอดเสื้อออกปาไปบนโซฟาตัวยาวพร้อมทั้งร่างสูงเดินไปทิ้งตัวนั่งลงใกล้ๆ กับเสื้อที่เปื้อนคราบสกปรก
“ไปสิ กล่องยา” เพลิงตวาดตาคมใส่บุปผา
“ค่ะ ค่ะ ไปแล้วค่ะ” บุปผารีบวิ่งหายเข้าไปในห้องครัวและกลับออกมาพร้อมกล่องยาวางลงบนโต๊ะหน้าชุดโซฟา
“บุปผาทำแผลให้นะคะ” เพลิงพยักหน้า บุปผาเลยกุลีกุจอจัดการกับบาดแผลทันที
ยิ่งมาเห็นเจ้านายหนุ่มถอดเสื้ออยู่ตรงหน้า บุปผายิ่งชอบใจใหญ่ ก็เป็นใครก็ต้องชอบเมื่อมีชายหนุ่มหน้าตาดีๆ คนหนึ่งมานั่งถอดเสื้อโชว์หุ่นล่ำจนน้ำลายเกือบหก ยิ่งบุปผาแอบหมายปองเขาอยู่ด้วยยิ่งชอบใหญ่
“นายหัวไปโดนอะไรมาหรือคะ หรือว่าอีนัง... คุณวิลันดา บุปผาจะไปจัดการให้” บุปผาแทบจะเปลี่ยนคำเรียกวิลันดาแทบไม่ทันเมื่อเพลิงหันกลับมาทำตาดุใส่อย่างเอาเรื่อง
“ใครนะทำนายหัวของบุปผาเจ็บถึงขนาดนี้” บุปผาไล่นิ้วเรียวไปตามบาดแผลที่แขนและต้นคอของเพลิง ก่อนจะเลยมาถึงมัดกล้ามหน้าอกจนมันเลยเถิดมาบดเคล้าหน้าอกของเพลิง บุปผาหลงใหลอยากเข้าไปซบอกกว้างนี้มานานนมมากแล้ว แต่เจ้าตัวไม่ได้เปิดโอกาสให้เธอเลยสักครั้ง
“บุปผา!” บุปผาสะดุ้งได้สติ รีบหันกลับมาจัดการกับบาดแผลเล็กๆ นั้นเมื่อเจอเข้ากับสายตาดุ จริงจัง
เพลิงเดินเข้าไปในห้องส่วนตัวของตัวเองทันทีหลังจากแผลถูกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว บุปผาเก็บกล่องยา มองนายเหนือหัวตาปรอย
“สักวัน สักวันบุปผาต้องทำให้นายหัวเป็นของบุปผาให้ได้”
“อะไรนะบุปผา” เพลิงออกมาพร้อมกับเสื้อตัวใหม่ทันได้ยินบุปผาพึมพำอะไรบางอย่างเหมือนเอ่ยถึงเขา
“เปล่า เปล่าคะ บุปผาแค่บ่นว่าร้อนนะค่ะ นายหัวจะไปฟาร์มหรือคะ”
“อือ บอกป้าละอองด้วยว่าไม่ต้องทำมื้อเย็น ฉันจะเลยไปในเมืองคงค้างคืนที่โน้นเลย”
“ค่ะ บุปผาจะบอกให้” เพลิงจากไปด้วยความเร็วและเงียบตามวิสัยการเดินของเขา
บุปผาลอบเป่าลมออกจากปาก คิดว่าเพลิงจะได้ยินที่เธอพูดเสียอีก สายตาเหลือบไปเห็นเสื้อที่เพลิงถอดทิ้งไว้ ก่อนจะเก็บขึ้นมาแนบแก้ม สูดดมกลิ่นชายของเขาเข้าไปเต็มปอด
“บุปผารักนายหัวค่ะ สักวันบุปผาต้องเป็นนายหญิงของเกาะสีมุกแห่งนี้ให้ได้”

เพลิงแวะเข้าบ้านในเมืองตอนพลบค่ำ เพราะยุ่งเรื่องคัดเกรดหอยมุกส่งลูกค้า เลยทำให้เขาแทบไม่มีเวลากลับมาเยี่ยมบิดาและมารดาเท่าไหร่นัก หรืออีกนัยหนึ่งคือเขาไม่มีคำตอบดีๆ เรื่องน้องสาวมาให้มารดาได้ชื่นใจ
หลังจากที่เพลงพิณหนีออกจากบ้านเพราะความอับอายหลังจากที่บอกใครๆ ว่าท้อง แต่พ่อของเด็กไม่ยอมรับ มารดาของเขาก็ไม่เป็นอันกินอันนอน ได้แต่ร่ำไห้เรียกหาน้องสาวเขาตลอด มาระยะหลังๆ ที่ท่านเริ่มจะทำใจได้ แต่ก็ยังคงอยู่ในอาการที่เรียกว่าหมดอะไรตายอยาก อยู่อย่างเลื่อนลอยไปวันๆ บิดาเขาปลอบใจเท่าไหร่ ท่านก็ไม่ดีขึ้น มีทางเดียวคือ เขาต้องตามหาเพลงพิณ น้องสาวของเขาให้เจอเร็ววัน
เพลิงเดินเงียบเข้ามาในบ้าน เมื่อผู้บังเกิดเกล้าทั้งสองเห็น ใบหน้าที่ติดจะเศร้าหงอยยิ้มแย้มขึ้นต้อนรับบุตรชาย เสาหลักของบ้าน
“เพลิง แม่คิดถึงจะแย่ อยู่กันแค่นี้เองทำไมไม่มาหาแม่กับพ่อบ้างหละลูก”
“ขอโทษครับแม่ ผมติดคัดพันธุ์หอยให้ลูกค้าครับ เราเพาะเลี้ยงเอง ผลิตมุกขายเองแล้วก็แบ่งพันธุ์หอยของเราให้ลูกค้าที่ต้องการด้วย ช่วงนี้เลยไม่ค่อยว่างจริงๆ นี่ก็เพิ่งจะจัดส่งไปเมื่อตอนบ่ายนี้เองครับ”
“โธ่ ลูกแม่ เพลิงพักบ้างเถอะลูก แม่เป็นห่วง บ้านเราก็ใช่ว่าจะอับจนเสียเมื่อไหร่”
“ปล่อยลูกไปเถอะคุณ เพลิงยังหนุ่มยังแน่น หัวคิดก้าวไกล พ่อสนับสนุนเต็มที่” นายเริงฤทธิ์ให้ท้ายเพลิงเต็มที่เพราะเขาภูมิใจในตัวบุตรชายและรู้ว่าลูกของเขามีความสามารถหลายด้าน ทั้งเก่งและฉลาดหาใครเกิน ไม่อย่างนั้นคงพาธุรกิจขยายใหญ่ขึ้น เป็นนักธุรกิจระดับแนวหน้าของประเทศไม่ได้หรอก
“เพลิงลูก”
“ครับแม่”
“ได้ข่าวเรื่องน้องหรือยัง”
เพลิงหันกลับไปมองหน้าบิดา ก่อนจะถอยหายใจหนักหน่วง “ยังเลยครับแม่ แต่คงอีกไม่นาน เพลงไม่เคยห่างบ้านไปไหนไกลๆ โดยที่ไม่มีคนติดตาม คุณแม่ไม่ต้องกังวลไปหรอกครับ ทำใจให้สบาย”
“แม่ห่วงน้อง ไม่น่าเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นเลย ผิดที่แม่ ไม่ดูแลน้องให้ดี”
เพลิงส่ายหน้า “คุณแม่ไม่ผิดครับ ถ้าจะผิดคงเป็นผมที่ไว้ใจคนผิด ผมสัญญาว่าจะตามน้องกลับบ้านให้ได้ แต่คุณแม่ต้องสัญญากับผมก่อนว่าจะไม่เป็นกังวลกับเรื่องนี้จนร่างกายทรุดหนัก”
“จ๊ะ แม่ให้สัญญา และแม่เชื่อว่าเพลิงต้องตามน้องกลับบ้านจนได้”
เพลิงพยักหน้าแล้วฝืนยิ้มให้มารดา
“เพลิงคงเหนื่อยนะลูก พ่อว่าขึ้นไปพักก่อนเถอะ เพิ่งไปที่วังมาไม่ใช่เหรอ คงกำลังวุ่นวายกันนะ ช่วงฤดูท่องเที่ยวแบบนี้ลูกค้าคงแน่นขนัดแน่ ไปเถอะลูกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียก่อน ว่าแต่จะกลับเกาะสีมุกวันไหน”
“คงพรุ่งนี้เลยครับ ผมยังมีงานต่อ” เพลิงไม่ได้มีงานสำคัญอะไรหรอก แต่ตัวการสำคัญอีกคนยังอยู่ที่เกาะและดูท่าทางจะฤทธิ์เยอะไม่น้อย คนอย่างวิลันดาต้องเขาคนเดียวที่เอาอยู่
เพลิงคิดไปถึงหญิงสาวร่างบางระหง เขาเองยอมรับว่าหล่อนสวยมาก เรือนร่างอรชร ผมยาวดกหนา ดวงหน้าเรียวเครื่องหน้าคมเข้ม ดวงตาสวยเฉียบโดยที่ไม่ต้องตกแต่งอะไรเลย จมูกรั้นน้อยๆ เหมือนคนไม่ยอมใคร ดูภาพรวมแล้วหล่อนดูอ่อนหวาน ช่างผิดกับการกระทำที่ทำเอาเขายังเจ็บแสบอยู่จนกระทั่งตอนนี้ เพลิงเผลอคิดไปไกลพร้อมมือที่ยกขึ้นลูบแขนตัวเองภายใต้เชิ้ตแขนยาว


สวัสดีคะตอนมาแค่สอง Part จะได้อ่านกันยาวๆ หน่อย คิดเห็นยังไงกับเนื้อเรื่องบอกได้นะคะ

ฝากกด Like หน่อยนะคะ http://www.facebook.com/pages/%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B8%A3%E0%B8%B4%E0%B8%99-%E0%B9%81%E0%B8%9F%E0%B8%99%E0%B8%84%E0%B8%A5%E0%B8%B1%E0%B8%9A/426920547378456

ขอบคุณล่วงน่าเลยค่ะ/ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
เรืองริน

เรืองริน

จำนวนการเข้าชม : 1606

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery