ยอดดวงใจ สายใยแห่งรัก
ความสะใจของใครบางคนมันทำลายมิตรภาพความเป็นเพื่อนจนไม่มีเหลือ ทว่าอีกด้านหนึ่ง สายใยที่ร้อยรักเขาและเธอเข้าด้วยกันมันแน่นหนาพอให้เธอและเขาได้กลับมารักกันเพิ่มขึ้นทุกวัน และความสัมพันธ์อันเลื่อนลางได้กลับมาแน่นแคว้นดังเดิม
Tags: ตรีภพนายทหารหนุ่มสุดเนี๊ยบ
ตอน: ตอนที่ 2 ปิดไม่มิด Part 1
ตอนที่ 2 ปิดไม่มิด
“แม่จ๋า ป้าแจ๋วหน้าปากซอยสั่งขนมปังไส้หมูหยอง 20,ไก่หยอง 20, ลูกเกด 10, สังขยา 10, ช็อกโกแล็ต10ส่งด่วนพรุ่งนี้เช้าจ้ะ” อโนมายื่นหน้าเข้ามาภายในห้องอบขนมที่ดัดแปลงมาจากโรงจอดรถของบ้านไม้สองชั้นหลังเก่าคร่ำครึ
เอมอรมองสาวน้อยร่างบอบบางผมยาวสลวยดกดำถูกปล่อยกระจายเต็มแผ่นหลัง ในชุดนักศึกษา ที่หอบหนังสือหลายเล่มมาวางไว้ภายในห้องอบขนมใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะเดินไปล้างไม้ล้างมือ ใส่ผ้ากันเปื้อน สวมหมวกสีขาวเพื่อเก็บผมยาวไม่ให้หลุดร่วง แล้วทุกอย่างก็พร้อมสำหรับงานประจำนอกเหนือจากการเรียน
“อิง ไปอาบน้ำ อาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีไหมลูก”
“ไว้อาบก่อนนอนทีเดียวเลยดีกว่า เดี๋ยวกลิ่นขนมก็ติดอีกอิงขี้เกียจอาบหลายรอบ” พูดไปพลางมือเล็กทั้งสองก็ลงมือนวดแป้งเพื่อทำขนมไปพลาง
บ้านของอโนมามีอาชีพทำขนมขายมาทั้งแต่รุ่นยายของเธอ ยายทำทั้งขนมไทยและพวกขนมปังอบสอดไส้ต่างๆ แต่ที่เอมอรรับมาก็คงจะเป็นพวกขนมอบเสียมากกว่าเพระขายง่ายกินง่าย แต่ก็ยังไม่เคยทิ้งวิชาทำขนมไทยเสียทีเดียว หากมีลูกค้าที่จะจัดงานอะไรถ้าจะสั่งให้ทำเอมอรจะรับไว้เสมอ
“พ่อล่ะจ๊ะ”
“พ่อออกไปส่งขนม แล้วก็เลยไปบ้านคุณหญิงขาวด้วยเห็นว่าจะสั่งขนมเพิ่มอีก”
อโนมาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ หากคุณหญิงขาวสั่งขนมเป็นต้องทำกันมือเป็นระวิง เพราะคุณหญิงขาวเป็นลูกค้าประจำของที่บ้านเธอ ทั้งพวกขนมไทย เทศต่างๆ ที่บ้านเธอสามารถทำได้คุณหญิงขาวสั่งไม่อั้นเพื่อเลี้ยงพวกนายทหารในกองทัพเกือบทุกเดือนจะเป็นงานประจำเดือนของกองทัพเรือก็น่าจะว่าได้
แต่ที่น่าเบื่อที่สุดคืออโนมาต้องคอยไปเฝ้าอยู่ตลอดจนงานเลี้ยงเลิก คอยตักโน่นตักนี่ให้พวกทหารกลัดมันที่กินกันไม่รู้จักอิ่มเดินเวียนมาที่ซุ้มขนมหวานของเธอหลายรอบ เพราะคุณหญิงขาวไม่ได้สั่งขนมจากบ้านเธอเจ้าเดียวแต่มีพวกของกินจากที่อื่นที่มีชื่อเสียงอีกมากมาย เป็นงานใหญ่ที่เลี้ยงทั้งกองทัพก็น่าจะเรียกอย่างนั้นได้
“อิงต้องไปนั่งเฝ้าอีกตามเคย”
“ถ้าอิงไม่อยากไปแม่ไปเองก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะแม่ แม่ทำขนมก็เหนื่อยพอแล้วจะไปนั่งหลังขดหลังแข็งอีกทำไม อิงแค่เบื่อที่ต้องไปตอบคำถามมากมายของพวกทหารหนุ่มๆ ต่างหาก”
อโนมาช่วยมารดาทำขนมจนเสร็จก็เกือบตีสองเพราะมีออเดอร์สั่งจากข้างนอกมาด้วย กว่าจะจัดการกับเรื่องส่วนตัวเสร็จก็ล่วงเลยไปวันใหม่เกือบสองชั่วโมงครึ่งแล้ว แต่อโนมายังไม่ลืมกิจวัติประจำวันอีกอย่างที่เธอต้องทำทุกวัน คือการเขียนบันทึกเรื่องราวไว้เพื่อเอามาอ่านในภายหลัง หลังจากนั้นเธอก็หลับเป็นตายจนกระทั่งเช้าอโนมามีหน้าที่ต้องไปส่งขนมตามออร์เดอร์ที่ร้านป้าแจ๋ว แต่โชคร้ายหน่อยที่มอเตอร์ไซด์คันเก่าคู่ใจกลับทรยศเลยต้องเดินแบกขนมออกไปยังหน้าปากซอยส่งให้ป้าแจ๋วก่อนจะเข้ามหาวิทยาลัยด้วยรถโดยสาร
อโนมาเดินมาถึงหน้าคณะเป็นเวลาเดียวกับที่ตรีภพมาส่งตรีคนางค์แล้วเลี้ยวรถกลับพอดีแต่สายตากลับไปเห็นอโนมาเข้า ตัวการที่ต้องทำให้เขาควบคุมความประพฤติของน้องสาวแจ
ปี๊น!
อโนมาสะดุ้งเฮือก เมื่อรถด้านหลังของเธอบีบแตรยาวดังลั่น เมื่อหันไปก็พบว่าเจ้าของรถคันนั้นลงจากรถเรียบร้อยแล้วและกำลังเดินเข้ามาหาเธอด้วย ที่สำคัญหน้าตาเขาบอกว่ากำลังไม่พอใจอะไรบางอย่างอยู่ด้วย
“คุยกันหน่อย”ตรีภพเดินเข้าไปดึงแขนอโนมาพาเดินมาข้างทางเพราะขณะนั้นอโนมายืนอยู่กลางถนนหน้าคณะ ที่กำลังมีรถสวนไปมาหลายคันซึ่งเป็นช่วงเวลาเช้าที่นักศึกษาต้องเร่งรีบเข้าเรียนให้ทันตามรายชั่วโมง
“พี่ต่อมีอะไรจะคุยกับอิงหรือคะ”อโนมาพยายามเบี่ยงตัวออกจากนิ้วแข็งที่กระชับต้นแขนของตัวเองแต่ก็ไม่หลุดเพราะเจ้าของมือนั้นจงใจทำให้เธอเจ็บ
“ทำไมต้องให้ตูนคอยเธอด้วย ตัวเองผิดก็ไม่ต้องดึงคนอื่นให้เดือดร้อนสิ คราวหลังถ้าฉันรู้ว่ายายตูนคอยเธอเข้าพบอาจารย์อีกละก็เธอโดนดีแน่”
“อิงบอกให้ตูนกลับก่อนแล้ว แต่...”
“ไม่ต้องมาเถียง!”ตรีภพขึ้นเสียงดังใส่
“อุ้ย เออ”อโนมาสะดุ้ง ก็ตรีภพทั้งขู่กรรโชกทั้งออกแรงที่ปลายนิ้ว จนแขนด้านซ้ายของอโนมาชาหนึบ
“ว่าไง รับปากสิ”
“ก็ได้ค่ะ”อโนมาเลยจำยอมต้องรับปากส่งๆ ไปเพื่อจะได้หลุดพ้นจากชายหนุ่ม
สายตาคมกวาดมองใบหน้าเรียว ก่อนจะหรี่ตาลงอย่างช่างใจ แต่แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ตรีภพเดินจากไปทันทีที่อโนมารับปากและพยักหน้าให้เขาอีกรอบเพื่อพยายามให้เขาปล่อยเธอเข้าเรียนเสียที
“อะไรของเขานะ วันนี้มันวันมหานรกของฉันชัดๆ เจอแจ็กพอตแต่เช้าเลย”อโนมาบ่นอุบขณะที่ลูบแขนตัวเองป้อยๆ มองตามร่างสูงที่เคลื่อนรถออกไปแล้วด้วยความขัดอกขัดใจ
อโนมาเดินเข้าห้องเรียนไปพบตรีคนางค์นั่งอยู่ก่อนแล้วยังที่ประจำของพวกเธอ พร้อมทั้งยื่นกล่องขนมที่เต็มไปด้วยคัพเค้กที่อโนมาเป็นคนทำเองและแต่งหน้าอย่าประณีตเพื่อเอาใจตรีคนางค์ที่นั่งคอยเธอเมื่อวาน
“อะไรเหรออิง”
“คัพเค้กจ้ะ อิงทำมาให้ตูนโดยเฉพาะเลยนะ”
ตรีคนางค์รับมาเปิดดูด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “วาว มันดูไม่น่ากินเลย”
“ดูไม่ได้เลยเหรอ”อโนมานั่งลงยังโต๊ะตัวที่ติดกับตรีคนางค์ สายตาจับจ้องกล่องคัพเค้กในมือเพื่อนสาว ตรีคนางค์เลยรีบแก้ตัวแล้วหัวเราะกลบเกลื่อนกลัวเพื่อนเข้าใจผิด
“ไม่ใช่ ตูนหมายถึงมันน่ารักจนตูนไม่กล้ากินมันต่างหากล่ะ ขอบคุณมากนะอิง”
“ไม่เป็นไรหรอก ถือว่าขอบคุณที่ตูนอยู่เป็นเพื่อนอิงเมื่อวาน”อโนมายิ้มออกมาจนได้
“เอาไว้เลิกเรียนเราเอาไปกินที่ห้างดีไหม จะได้หาน้ำปั่นอร่อยๆกินด้วย ว่าแต่อิงว่างหรือเปล่า”
“ได้สิ ค่อยกลับไปช่วยแม่ตอนเย็นก็ได้ วันนี้มีออร์เดอร์จากร้านประจำเท่านั้น”
สามชั่วโมงผ่านไปกับการเรียนที่แสนน่าเบื่อ อโนมานั่งเหมือนไม้เลื้อย คอจะพับแหล่มิพับแหล่ ด้วยความง่วงนอน แต่ก็ต้องฝืนทนกลัวจะโดนเรียกเข้าพบอาจารย์อีก ถึงจะไม่ใช่วิชาของอาจารย์จรรยาเจ้าระเบียบ แต่ชื่อของอโนมาก็ติดแบ็กลิสต์ของห้องพักอาจารย์ประจำสาขาวิชาที่เธอเรียนอยู่ในขณะนี้เพราะฉะนั้นคงต้องทำตัวดีๆ หน่อย
สองสาวใช้วิธีเดินออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อตรงไปยังห้างสรรพสินค้าขนาดกลางที่อยู่ห่างไปอีกเกือบกิโลกว่าๆ แต่ทั้งสองก็เต็มใจเดินไปอย่างไม่เกี่ยงงอน หากเป็นนักศึกษาคนอื่นจะใช้บริการรถประจำทางเสียส่วนใหญ่
“ไปซื้อน้ำกันก่อนนะ แล้วค่อยไปหาที่นั่งกัน” อโนมาอาสาไปซื้อน้ำที่ซุ้มห่างออกไปเล็กน้อยเพราะต้องต่อแถวอีกสามคิวโดยให้ตรีคนางค์คอยอยู่ใกล้ๆ
“อุ้ย! เค้ก”ตรีคนางค์ยกมือขึ้นปิดปาก
อโนมารีบวิ่งกลับมาที่ตรีคนางค์พร้อมดัวยน้ำที่อยู่ในมือสองแก้ว“มีอะไรเหรอตูน”
“เค้ก”ตรีคนางค์ชี้มือไปที่กล่องกระดาษที่บรรจุคัพเค้กบัดนี้มันมีสภาพบี้แบนใต้เท้าสะสวยของใครบางคน ที่กำลังก้มลงมองเท้าตัวเองอยู่เหมือนกัน
“หมดกันเค้กเรา นี่คุณจะไม่ขอโทษหน่อยเหรอ”
“ฉันไม่ผิด”เจ้าของเท้างามเงยหน้าขึ้นมาปฏิเสธทันที
“ดาว!”ทั้งอโนมาและตรีคนางเรียกเจ้าของเท้างามที่ทำให้เค้กทั้งกล่องแทบจำสภาพไม่ได้
“อ้อ นึกว่าใคร ตูนกับ...”กรีนดาวแกล้งลากเสียงยาวแล้วมองอโนมาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ด้วยสายตาดูแคลน จนอโนมาต้องถามกลับไปด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“กับอะไรพูดให้ดีนะ ไหนล่ะขอโทษมาสิ”
“แต่ฉันไม่ผิด กล่องนี้มันหล่นลงมาตอนที่ฉันกำลังเดินอยู่ จะให้ฉันก้มมองทางตลอดก็ได้ชนคนอื่นสิ”
“หมายความว่าเธอจะไม่ขอโทษใช่ไหม”
“ทำไม่ฉันต้องขอโทษคนอย่างเธอด้วย”กรีนดาวเชิดหน้าอย่างถือดี
“ก็เธอทำให้เค้กเราเสียหาย แค่คำขอโทษคำเดียวพูดไม่ได้เชี่ยวเหรอ”
“สงสัยคงทำมาเอาใจตูนละสิ แต่เสียดายมันเละไม่หมดแล้ว คงต้องไปทำมาใหม่นะตูนเขาจะได้คบเธอนานๆ”
พร้อมทั้งพูดกรีนดาวใช้ปลายเท้าภายในรองเท้าส้นสูงเขี่ยกล่องคัพเค้กอย่างกับมันเป็นของเหม็นเน่าอะไรสักอย่างที่ไม่สมควรแตะต้อง
“เธอพูดอย่างนี้หมายความว่าไง”
“เธอมันคนชั้นต่ำ ที่ทำมาทั้งหมดก็เพราะอยากจะคบกับตูนอยากยกระดับตัวเองใช่ไหม ตูนเขาทั้งดีทั้งสวย เรียนเก่งแถมได้เป็นดาวคณะอีก คนอย่างเธอก็ต้องอยากเข้าใกล้วันยังค่ำ”
*****************************************************************
สวัสดีรีดเดอร์ทุกท่านนะคะ ทิ้งคอมเม้นต์ ไว้ดูต่างหน้าบ้างนะคะ ทุกเม้นต์ทุกโวต เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์นะคะ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
เรืองริน
“แม่จ๋า ป้าแจ๋วหน้าปากซอยสั่งขนมปังไส้หมูหยอง 20,ไก่หยอง 20, ลูกเกด 10, สังขยา 10, ช็อกโกแล็ต10ส่งด่วนพรุ่งนี้เช้าจ้ะ” อโนมายื่นหน้าเข้ามาภายในห้องอบขนมที่ดัดแปลงมาจากโรงจอดรถของบ้านไม้สองชั้นหลังเก่าคร่ำครึ
เอมอรมองสาวน้อยร่างบอบบางผมยาวสลวยดกดำถูกปล่อยกระจายเต็มแผ่นหลัง ในชุดนักศึกษา ที่หอบหนังสือหลายเล่มมาวางไว้ภายในห้องอบขนมใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะเดินไปล้างไม้ล้างมือ ใส่ผ้ากันเปื้อน สวมหมวกสีขาวเพื่อเก็บผมยาวไม่ให้หลุดร่วง แล้วทุกอย่างก็พร้อมสำหรับงานประจำนอกเหนือจากการเรียน
“อิง ไปอาบน้ำ อาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีไหมลูก”
“ไว้อาบก่อนนอนทีเดียวเลยดีกว่า เดี๋ยวกลิ่นขนมก็ติดอีกอิงขี้เกียจอาบหลายรอบ” พูดไปพลางมือเล็กทั้งสองก็ลงมือนวดแป้งเพื่อทำขนมไปพลาง
บ้านของอโนมามีอาชีพทำขนมขายมาทั้งแต่รุ่นยายของเธอ ยายทำทั้งขนมไทยและพวกขนมปังอบสอดไส้ต่างๆ แต่ที่เอมอรรับมาก็คงจะเป็นพวกขนมอบเสียมากกว่าเพระขายง่ายกินง่าย แต่ก็ยังไม่เคยทิ้งวิชาทำขนมไทยเสียทีเดียว หากมีลูกค้าที่จะจัดงานอะไรถ้าจะสั่งให้ทำเอมอรจะรับไว้เสมอ
“พ่อล่ะจ๊ะ”
“พ่อออกไปส่งขนม แล้วก็เลยไปบ้านคุณหญิงขาวด้วยเห็นว่าจะสั่งขนมเพิ่มอีก”
อโนมาพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ หากคุณหญิงขาวสั่งขนมเป็นต้องทำกันมือเป็นระวิง เพราะคุณหญิงขาวเป็นลูกค้าประจำของที่บ้านเธอ ทั้งพวกขนมไทย เทศต่างๆ ที่บ้านเธอสามารถทำได้คุณหญิงขาวสั่งไม่อั้นเพื่อเลี้ยงพวกนายทหารในกองทัพเกือบทุกเดือนจะเป็นงานประจำเดือนของกองทัพเรือก็น่าจะว่าได้
แต่ที่น่าเบื่อที่สุดคืออโนมาต้องคอยไปเฝ้าอยู่ตลอดจนงานเลี้ยงเลิก คอยตักโน่นตักนี่ให้พวกทหารกลัดมันที่กินกันไม่รู้จักอิ่มเดินเวียนมาที่ซุ้มขนมหวานของเธอหลายรอบ เพราะคุณหญิงขาวไม่ได้สั่งขนมจากบ้านเธอเจ้าเดียวแต่มีพวกของกินจากที่อื่นที่มีชื่อเสียงอีกมากมาย เป็นงานใหญ่ที่เลี้ยงทั้งกองทัพก็น่าจะเรียกอย่างนั้นได้
“อิงต้องไปนั่งเฝ้าอีกตามเคย”
“ถ้าอิงไม่อยากไปแม่ไปเองก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะแม่ แม่ทำขนมก็เหนื่อยพอแล้วจะไปนั่งหลังขดหลังแข็งอีกทำไม อิงแค่เบื่อที่ต้องไปตอบคำถามมากมายของพวกทหารหนุ่มๆ ต่างหาก”
อโนมาช่วยมารดาทำขนมจนเสร็จก็เกือบตีสองเพราะมีออเดอร์สั่งจากข้างนอกมาด้วย กว่าจะจัดการกับเรื่องส่วนตัวเสร็จก็ล่วงเลยไปวันใหม่เกือบสองชั่วโมงครึ่งแล้ว แต่อโนมายังไม่ลืมกิจวัติประจำวันอีกอย่างที่เธอต้องทำทุกวัน คือการเขียนบันทึกเรื่องราวไว้เพื่อเอามาอ่านในภายหลัง หลังจากนั้นเธอก็หลับเป็นตายจนกระทั่งเช้าอโนมามีหน้าที่ต้องไปส่งขนมตามออร์เดอร์ที่ร้านป้าแจ๋ว แต่โชคร้ายหน่อยที่มอเตอร์ไซด์คันเก่าคู่ใจกลับทรยศเลยต้องเดินแบกขนมออกไปยังหน้าปากซอยส่งให้ป้าแจ๋วก่อนจะเข้ามหาวิทยาลัยด้วยรถโดยสาร
อโนมาเดินมาถึงหน้าคณะเป็นเวลาเดียวกับที่ตรีภพมาส่งตรีคนางค์แล้วเลี้ยวรถกลับพอดีแต่สายตากลับไปเห็นอโนมาเข้า ตัวการที่ต้องทำให้เขาควบคุมความประพฤติของน้องสาวแจ
ปี๊น!
อโนมาสะดุ้งเฮือก เมื่อรถด้านหลังของเธอบีบแตรยาวดังลั่น เมื่อหันไปก็พบว่าเจ้าของรถคันนั้นลงจากรถเรียบร้อยแล้วและกำลังเดินเข้ามาหาเธอด้วย ที่สำคัญหน้าตาเขาบอกว่ากำลังไม่พอใจอะไรบางอย่างอยู่ด้วย
“คุยกันหน่อย”ตรีภพเดินเข้าไปดึงแขนอโนมาพาเดินมาข้างทางเพราะขณะนั้นอโนมายืนอยู่กลางถนนหน้าคณะ ที่กำลังมีรถสวนไปมาหลายคันซึ่งเป็นช่วงเวลาเช้าที่นักศึกษาต้องเร่งรีบเข้าเรียนให้ทันตามรายชั่วโมง
“พี่ต่อมีอะไรจะคุยกับอิงหรือคะ”อโนมาพยายามเบี่ยงตัวออกจากนิ้วแข็งที่กระชับต้นแขนของตัวเองแต่ก็ไม่หลุดเพราะเจ้าของมือนั้นจงใจทำให้เธอเจ็บ
“ทำไมต้องให้ตูนคอยเธอด้วย ตัวเองผิดก็ไม่ต้องดึงคนอื่นให้เดือดร้อนสิ คราวหลังถ้าฉันรู้ว่ายายตูนคอยเธอเข้าพบอาจารย์อีกละก็เธอโดนดีแน่”
“อิงบอกให้ตูนกลับก่อนแล้ว แต่...”
“ไม่ต้องมาเถียง!”ตรีภพขึ้นเสียงดังใส่
“อุ้ย เออ”อโนมาสะดุ้ง ก็ตรีภพทั้งขู่กรรโชกทั้งออกแรงที่ปลายนิ้ว จนแขนด้านซ้ายของอโนมาชาหนึบ
“ว่าไง รับปากสิ”
“ก็ได้ค่ะ”อโนมาเลยจำยอมต้องรับปากส่งๆ ไปเพื่อจะได้หลุดพ้นจากชายหนุ่ม
สายตาคมกวาดมองใบหน้าเรียว ก่อนจะหรี่ตาลงอย่างช่างใจ แต่แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ตรีภพเดินจากไปทันทีที่อโนมารับปากและพยักหน้าให้เขาอีกรอบเพื่อพยายามให้เขาปล่อยเธอเข้าเรียนเสียที
“อะไรของเขานะ วันนี้มันวันมหานรกของฉันชัดๆ เจอแจ็กพอตแต่เช้าเลย”อโนมาบ่นอุบขณะที่ลูบแขนตัวเองป้อยๆ มองตามร่างสูงที่เคลื่อนรถออกไปแล้วด้วยความขัดอกขัดใจ
อโนมาเดินเข้าห้องเรียนไปพบตรีคนางค์นั่งอยู่ก่อนแล้วยังที่ประจำของพวกเธอ พร้อมทั้งยื่นกล่องขนมที่เต็มไปด้วยคัพเค้กที่อโนมาเป็นคนทำเองและแต่งหน้าอย่าประณีตเพื่อเอาใจตรีคนางค์ที่นั่งคอยเธอเมื่อวาน
“อะไรเหรออิง”
“คัพเค้กจ้ะ อิงทำมาให้ตูนโดยเฉพาะเลยนะ”
ตรีคนางค์รับมาเปิดดูด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “วาว มันดูไม่น่ากินเลย”
“ดูไม่ได้เลยเหรอ”อโนมานั่งลงยังโต๊ะตัวที่ติดกับตรีคนางค์ สายตาจับจ้องกล่องคัพเค้กในมือเพื่อนสาว ตรีคนางค์เลยรีบแก้ตัวแล้วหัวเราะกลบเกลื่อนกลัวเพื่อนเข้าใจผิด
“ไม่ใช่ ตูนหมายถึงมันน่ารักจนตูนไม่กล้ากินมันต่างหากล่ะ ขอบคุณมากนะอิง”
“ไม่เป็นไรหรอก ถือว่าขอบคุณที่ตูนอยู่เป็นเพื่อนอิงเมื่อวาน”อโนมายิ้มออกมาจนได้
“เอาไว้เลิกเรียนเราเอาไปกินที่ห้างดีไหม จะได้หาน้ำปั่นอร่อยๆกินด้วย ว่าแต่อิงว่างหรือเปล่า”
“ได้สิ ค่อยกลับไปช่วยแม่ตอนเย็นก็ได้ วันนี้มีออร์เดอร์จากร้านประจำเท่านั้น”
สามชั่วโมงผ่านไปกับการเรียนที่แสนน่าเบื่อ อโนมานั่งเหมือนไม้เลื้อย คอจะพับแหล่มิพับแหล่ ด้วยความง่วงนอน แต่ก็ต้องฝืนทนกลัวจะโดนเรียกเข้าพบอาจารย์อีก ถึงจะไม่ใช่วิชาของอาจารย์จรรยาเจ้าระเบียบ แต่ชื่อของอโนมาก็ติดแบ็กลิสต์ของห้องพักอาจารย์ประจำสาขาวิชาที่เธอเรียนอยู่ในขณะนี้เพราะฉะนั้นคงต้องทำตัวดีๆ หน่อย
สองสาวใช้วิธีเดินออกจากมหาวิทยาลัยเพื่อตรงไปยังห้างสรรพสินค้าขนาดกลางที่อยู่ห่างไปอีกเกือบกิโลกว่าๆ แต่ทั้งสองก็เต็มใจเดินไปอย่างไม่เกี่ยงงอน หากเป็นนักศึกษาคนอื่นจะใช้บริการรถประจำทางเสียส่วนใหญ่
“ไปซื้อน้ำกันก่อนนะ แล้วค่อยไปหาที่นั่งกัน” อโนมาอาสาไปซื้อน้ำที่ซุ้มห่างออกไปเล็กน้อยเพราะต้องต่อแถวอีกสามคิวโดยให้ตรีคนางค์คอยอยู่ใกล้ๆ
“อุ้ย! เค้ก”ตรีคนางค์ยกมือขึ้นปิดปาก
อโนมารีบวิ่งกลับมาที่ตรีคนางค์พร้อมดัวยน้ำที่อยู่ในมือสองแก้ว“มีอะไรเหรอตูน”
“เค้ก”ตรีคนางค์ชี้มือไปที่กล่องกระดาษที่บรรจุคัพเค้กบัดนี้มันมีสภาพบี้แบนใต้เท้าสะสวยของใครบางคน ที่กำลังก้มลงมองเท้าตัวเองอยู่เหมือนกัน
“หมดกันเค้กเรา นี่คุณจะไม่ขอโทษหน่อยเหรอ”
“ฉันไม่ผิด”เจ้าของเท้างามเงยหน้าขึ้นมาปฏิเสธทันที
“ดาว!”ทั้งอโนมาและตรีคนางเรียกเจ้าของเท้างามที่ทำให้เค้กทั้งกล่องแทบจำสภาพไม่ได้
“อ้อ นึกว่าใคร ตูนกับ...”กรีนดาวแกล้งลากเสียงยาวแล้วมองอโนมาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ด้วยสายตาดูแคลน จนอโนมาต้องถามกลับไปด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“กับอะไรพูดให้ดีนะ ไหนล่ะขอโทษมาสิ”
“แต่ฉันไม่ผิด กล่องนี้มันหล่นลงมาตอนที่ฉันกำลังเดินอยู่ จะให้ฉันก้มมองทางตลอดก็ได้ชนคนอื่นสิ”
“หมายความว่าเธอจะไม่ขอโทษใช่ไหม”
“ทำไม่ฉันต้องขอโทษคนอย่างเธอด้วย”กรีนดาวเชิดหน้าอย่างถือดี
“ก็เธอทำให้เค้กเราเสียหาย แค่คำขอโทษคำเดียวพูดไม่ได้เชี่ยวเหรอ”
“สงสัยคงทำมาเอาใจตูนละสิ แต่เสียดายมันเละไม่หมดแล้ว คงต้องไปทำมาใหม่นะตูนเขาจะได้คบเธอนานๆ”
พร้อมทั้งพูดกรีนดาวใช้ปลายเท้าภายในรองเท้าส้นสูงเขี่ยกล่องคัพเค้กอย่างกับมันเป็นของเหม็นเน่าอะไรสักอย่างที่ไม่สมควรแตะต้อง
“เธอพูดอย่างนี้หมายความว่าไง”
“เธอมันคนชั้นต่ำ ที่ทำมาทั้งหมดก็เพราะอยากจะคบกับตูนอยากยกระดับตัวเองใช่ไหม ตูนเขาทั้งดีทั้งสวย เรียนเก่งแถมได้เป็นดาวคณะอีก คนอย่างเธอก็ต้องอยากเข้าใกล้วันยังค่ำ”
*****************************************************************
สวัสดีรีดเดอร์ทุกท่านนะคะ ทิ้งคอมเม้นต์ ไว้ดูต่างหน้าบ้างนะคะ ทุกเม้นต์ทุกโวต เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์นะคะ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
เรืองริน
เรืองริน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 มี.ค. 2556, 09:25:32 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 มี.ค. 2556, 09:25:32 น.
จำนวนการเข้าชม : 1346
| << ตอนที่ 1 สาวน้อยอโนมา Part 2 | ตอนที่ 2 ปิดไม่มิด Part 2 จบตอน >> |
alecigor 1 มี.ค. 2556, 22:09:19 น.
Waiting for the rest ka
Waiting for the rest ka
Sukhumvit66 1 มี.ค. 2556, 23:58:14 น.
แล้วพระเอกจะไปรักกับนางเอกได้ไงหนอ
แล้วพระเอกจะไปรักกับนางเอกได้ไงหนอ