ลิขิตรักพยัคฆ์ทมิฬ
เพื่ออำนาจในการก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งหัวหน้าองค์กรพยัคฆ์ทมิฬ ชลากร จึงไม่สามารถปฏิเสธคำสั่งของผู้นำองค์กรคนเก่าได้ ถึงแม้เขาจะต้องยอมลดเกียรติและหน้าตาทางสังคมเพื่อแต่งงานกับหญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่งอย่าง นพิษฐา
นพิษฐา หญิงสาววัยเบญจเพสที่สู้ชีวิตมุมานะทำงานเพื่อเก็บเงินไว้รักษาผู้เป็นแม่ที่ป่วยเป็นอัมพาตและเลี้ยงดูน้องชาย ด้วยความอ่อนต่อโลกในเรื่องของความรัก ทำให้เธอหลงเชื่อและศรัทธาในความรักของ ชลากร ที่แสร้งรักเธอเพื่อหวังผลประโยชน์
แต่ความจริงที่ช้ำยิ่งกว่า ชลากรคนที่เธอรักกับเป็นกันต์รวิช ที่เป็นทั้งเพื่อนและลูกน้องคนสนิทปลอมตัวมาตามคำสั่งของชลากรตัวจริง เพียงแค่หลอกให้เธอยอมแต่งงานด้วย
ชีวิตคู่ที่ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบของเขาและเธอจะลงเอยเช่นไร นพิษฐาจะใช้ชีวิตร่วมกับเจ้าบ่าวตัวจริงที่หยิ่งทะนงตนได้หรือไม่ เพราะตัวตนที่แท้จริงของเธอยังมีเงื่อนงำบางอย่างที่ไม่มีใครสามารถจะล่วงรู้ได้ โปรดติดตาม...
นพิษฐา หญิงสาววัยเบญจเพสที่สู้ชีวิตมุมานะทำงานเพื่อเก็บเงินไว้รักษาผู้เป็นแม่ที่ป่วยเป็นอัมพาตและเลี้ยงดูน้องชาย ด้วยความอ่อนต่อโลกในเรื่องของความรัก ทำให้เธอหลงเชื่อและศรัทธาในความรักของ ชลากร ที่แสร้งรักเธอเพื่อหวังผลประโยชน์
แต่ความจริงที่ช้ำยิ่งกว่า ชลากรคนที่เธอรักกับเป็นกันต์รวิช ที่เป็นทั้งเพื่อนและลูกน้องคนสนิทปลอมตัวมาตามคำสั่งของชลากรตัวจริง เพียงแค่หลอกให้เธอยอมแต่งงานด้วย
ชีวิตคู่ที่ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบของเขาและเธอจะลงเอยเช่นไร นพิษฐาจะใช้ชีวิตร่วมกับเจ้าบ่าวตัวจริงที่หยิ่งทะนงตนได้หรือไม่ เพราะตัวตนที่แท้จริงของเธอยังมีเงื่อนงำบางอย่างที่ไม่มีใครสามารถจะล่วงรู้ได้ โปรดติดตาม...
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่1 แผนร้าย
เสียงร้องขอความช่วยเหลือของ นพิษฐา ดูท่าจะไร้ผล เธอยังคงฝืนวิ่งต่อไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย กลุ่มชายวัยรุ่นที่คิดจะทำมิดีมิร้ายหญิงสาวยังคงวิ่งตามอย่างไม่ลดละ และสุดท้าย…เธอก็ต้านทานความเหนื่อยล้าไว้ไม่ไหว
“ปล่อยฉันนะ ฉันไหว้ล่ะ” นพิษฐายกมือไหว้อ้อนวอนน้ำตานองหน้า แต่แทนที่พวกมันจะสำนึกรู้สึกผิด แต่กลับทำท่าทางยียวนแสดงถึงความเลวทราม พวกมันฉุดเธอเข้าพงหญ้าข้างทาง
เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกฉีกขาดเป็นวิ่นด้วยฝีมือของชายวัยรุ่นหนึ่งในนั้น
เสียงร้องไห้ที่น่าสงสารของหญิงสาว ไม่สามารถช่วยให้จิตใจพวกมันได้รู้จักผิดชอบชั่วดีขึ้นมาบ้างเลย วินาทีนั้นเธอคงไม่คิดขัดขืน มโนภาพผุดขึ้นมาในความคิด ‘แม่…น้อง’ ใช่…ถ้าเธอขัดขืนแล้วเกิดมันทำร้ายร่างกายขึ้นมา แล้วใครจะดูแลอีกสองชีวิต
หญิงสาวที่ต้องสู้ชีวิตเพียงลำพัง ทำงานเก็บเงินไว้ใช้รักษามารดาที่ป่วยเป็นอัมพาต ไหนจะค่าเล่าเรียนของ นน น้องชายวัยสิบห้าปีที่กำลังอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของวัยรุ่น
เธอคงไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วถึงแม้พวกมันอาจจะพรากพรหมจรรย์ที่ถนอมมาตลอดยี่สิบห้าปี แต่ก็นับว่าโชคยังดีถ้ามันจะปล่อยให้เธอได้มีชีวิตต่อลมหายใจต่อไป แต่นั่น…มันก็เป็นเพียงอนาคตที่หญิงสาวไม่อาจคาดเดาได้
ชายวัยรุ่นคนที่โถมคร่อมร่างหญิงสาวเคราะห์ร้ายพยายามถลกกระโปรง แต่ไม่ทันที่มันจะทำการสำเร็จ เมื่อรู้สึกเหมือนมีมือของใครคนหนึ่งมาสะกิดไหล่จากด้านหลัง
“เฮ้ย…ต่อคิวสิวะ ข้าเป็นคนจับนังนี่ได้ก่อนข้าก็ต้องเป็นคนแรกสิเว้ย” ชายวัยรุ่นตะโกนใส่อย่างมีอารมณ์โดยไม่หันกลับไปมอง แต่ยังคงจดจ้องผิวขาวนวลของเหยื่อสาวที่ตกใจจนหมดสติไปแล้ว
เจ้าของมือปริศนาสะกิดหลังชายวัยรุ่นอีกครั้ง คราวนี้ได้ผลมันชักสีหน้าบ่งบอกไม่พอใจสุดขีด คิดไว้ในใจว่าจะสบถด้วยถ้อยคำสารพัดหยาบคายกับเพื่อนของมัน
แต่…มันก็ต้องชะงักจนหน้าถอดสีเมื่อพบคนตรงหน้าไม่ใช่เพื่อนของมัน แต่ชายโฉดก็สามารถสะกดอารมณ์ตระหนกได้ทันควัน ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงหนักเชิงข่มขวัญ
“แกเป็นใครวะ”
“รังแกผู้หญิงเขาเรียกว่าหน้าตัวเมียหรือเปล่า”
“แกว่าใครวะ” ชายสวมชุดสูทสีดำขยับขาแว่นตาให้เข้าที่เล็กน้อย ก่อนจะเผยยิ้มสุดเหี้ยมเกรียม “ก็อยู่กันแค่สองคนจะให้คุยกับหมาที่ไหนล่ะ?”
ชายโฉดกวาดสายตามองหาพรรคพวกแต่ก็ไร้วี่แวว คนที่ยืนประจันหน้าแค่นยิ้มนึกรู้ทันก่อนจะชี้มือไปทางด้านหลังของตน พลางเบี่ยงตัวหลบให้มันได้มองเห็นเพื่อนสองคนที่นอนสลบเหมือดไม่ได้สติอยู่ข้างทาง
ความกล้าดุจหมาจนตรอกของมันราวกับพิษสุนัขบ้า ชายโฉดกำหมัดแน่นจู่โจมใส่คนตรงหน้าทันทีโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง แทนที่ชายหนุ่มมาดสุขุมจะตกใจกลับยิ้มรับสู้ตามเดิม
เพียงแค่มันตวัดกำปั้นใส่ เขาก็สามารถเอี้ยวตัวหลบได้อย่างช่ำชองราวกับเรียนศิลปะการต่อสู้มาอย่างชำนาญ มันยังคงไล่กวดหมัดอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งออกแรงเท่าไรก็เหมือนต่อยกับลม เพราะชายสวมแว่นยังคบหลบหลีกได้พลิ้วไหว
เฮือกสุดท้ายของมันเหวี่ยงหมัดขวาสุดแรงเกิด ได้ผล…กำปั้นหนาเข้าแก้มซ้ายของคนตรงหน้าเต็มๆ เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลเยิ้มออกมาจากมุมปากของเขา
แต่…ชายหนุ่มยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติงมีเพียงใบหน้าเท่านั้นที่ถูกกระเทือนจนสะบัด
เขาหันกลับมาเผชิญหน้ามันอีกครั้งก่อนจะเผยยิ้มมุมปาก เลือดถูกปาดด้วยนิ้วยาวของเขา แต่แววตาที่ส่งผ่านชายโฉดช่างดูดุดันน่ากลัว
“นี่หมัดหรือมดกัดวะ” ชายหนุ่มเหน็บแนม มันกำหมัดแน่นตั้งท่าวิ่งเข้ามาจะประจันอีกครั้ง แต่ไม่ทันที่มันจะได้ก้าวขาก็ต้องหยุดชะงักทันที เมื่อคนตรงหน้าจู่ๆก็ถลกเสื้อสูทขึ้นเหนือเอว จนเห็นอะไรบางอย่างที่เขาเหน็บไว้กับเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบนั้นมาด้วย
‘ ปืน….น….น’ มันอุทานออกมาด้วยความตกใจก่อนจะโกยอ้าวเผ่นหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต
“ปล่อยฉันนะ ฉันไหว้ล่ะ” นพิษฐายกมือไหว้อ้อนวอนน้ำตานองหน้า แต่แทนที่พวกมันจะสำนึกรู้สึกผิด แต่กลับทำท่าทางยียวนแสดงถึงความเลวทราม พวกมันฉุดเธอเข้าพงหญ้าข้างทาง
เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกฉีกขาดเป็นวิ่นด้วยฝีมือของชายวัยรุ่นหนึ่งในนั้น
เสียงร้องไห้ที่น่าสงสารของหญิงสาว ไม่สามารถช่วยให้จิตใจพวกมันได้รู้จักผิดชอบชั่วดีขึ้นมาบ้างเลย วินาทีนั้นเธอคงไม่คิดขัดขืน มโนภาพผุดขึ้นมาในความคิด ‘แม่…น้อง’ ใช่…ถ้าเธอขัดขืนแล้วเกิดมันทำร้ายร่างกายขึ้นมา แล้วใครจะดูแลอีกสองชีวิต
หญิงสาวที่ต้องสู้ชีวิตเพียงลำพัง ทำงานเก็บเงินไว้ใช้รักษามารดาที่ป่วยเป็นอัมพาต ไหนจะค่าเล่าเรียนของ นน น้องชายวัยสิบห้าปีที่กำลังอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อของวัยรุ่น
เธอคงไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วถึงแม้พวกมันอาจจะพรากพรหมจรรย์ที่ถนอมมาตลอดยี่สิบห้าปี แต่ก็นับว่าโชคยังดีถ้ามันจะปล่อยให้เธอได้มีชีวิตต่อลมหายใจต่อไป แต่นั่น…มันก็เป็นเพียงอนาคตที่หญิงสาวไม่อาจคาดเดาได้
ชายวัยรุ่นคนที่โถมคร่อมร่างหญิงสาวเคราะห์ร้ายพยายามถลกกระโปรง แต่ไม่ทันที่มันจะทำการสำเร็จ เมื่อรู้สึกเหมือนมีมือของใครคนหนึ่งมาสะกิดไหล่จากด้านหลัง
“เฮ้ย…ต่อคิวสิวะ ข้าเป็นคนจับนังนี่ได้ก่อนข้าก็ต้องเป็นคนแรกสิเว้ย” ชายวัยรุ่นตะโกนใส่อย่างมีอารมณ์โดยไม่หันกลับไปมอง แต่ยังคงจดจ้องผิวขาวนวลของเหยื่อสาวที่ตกใจจนหมดสติไปแล้ว
เจ้าของมือปริศนาสะกิดหลังชายวัยรุ่นอีกครั้ง คราวนี้ได้ผลมันชักสีหน้าบ่งบอกไม่พอใจสุดขีด คิดไว้ในใจว่าจะสบถด้วยถ้อยคำสารพัดหยาบคายกับเพื่อนของมัน
แต่…มันก็ต้องชะงักจนหน้าถอดสีเมื่อพบคนตรงหน้าไม่ใช่เพื่อนของมัน แต่ชายโฉดก็สามารถสะกดอารมณ์ตระหนกได้ทันควัน ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงหนักเชิงข่มขวัญ
“แกเป็นใครวะ”
“รังแกผู้หญิงเขาเรียกว่าหน้าตัวเมียหรือเปล่า”
“แกว่าใครวะ” ชายสวมชุดสูทสีดำขยับขาแว่นตาให้เข้าที่เล็กน้อย ก่อนจะเผยยิ้มสุดเหี้ยมเกรียม “ก็อยู่กันแค่สองคนจะให้คุยกับหมาที่ไหนล่ะ?”
ชายโฉดกวาดสายตามองหาพรรคพวกแต่ก็ไร้วี่แวว คนที่ยืนประจันหน้าแค่นยิ้มนึกรู้ทันก่อนจะชี้มือไปทางด้านหลังของตน พลางเบี่ยงตัวหลบให้มันได้มองเห็นเพื่อนสองคนที่นอนสลบเหมือดไม่ได้สติอยู่ข้างทาง
ความกล้าดุจหมาจนตรอกของมันราวกับพิษสุนัขบ้า ชายโฉดกำหมัดแน่นจู่โจมใส่คนตรงหน้าทันทีโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง แทนที่ชายหนุ่มมาดสุขุมจะตกใจกลับยิ้มรับสู้ตามเดิม
เพียงแค่มันตวัดกำปั้นใส่ เขาก็สามารถเอี้ยวตัวหลบได้อย่างช่ำชองราวกับเรียนศิลปะการต่อสู้มาอย่างชำนาญ มันยังคงไล่กวดหมัดอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งออกแรงเท่าไรก็เหมือนต่อยกับลม เพราะชายสวมแว่นยังคบหลบหลีกได้พลิ้วไหว
เฮือกสุดท้ายของมันเหวี่ยงหมัดขวาสุดแรงเกิด ได้ผล…กำปั้นหนาเข้าแก้มซ้ายของคนตรงหน้าเต็มๆ เลือดสีแดงสดค่อยๆไหลเยิ้มออกมาจากมุมปากของเขา
แต่…ชายหนุ่มยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติงมีเพียงใบหน้าเท่านั้นที่ถูกกระเทือนจนสะบัด
เขาหันกลับมาเผชิญหน้ามันอีกครั้งก่อนจะเผยยิ้มมุมปาก เลือดถูกปาดด้วยนิ้วยาวของเขา แต่แววตาที่ส่งผ่านชายโฉดช่างดูดุดันน่ากลัว
“นี่หมัดหรือมดกัดวะ” ชายหนุ่มเหน็บแนม มันกำหมัดแน่นตั้งท่าวิ่งเข้ามาจะประจันอีกครั้ง แต่ไม่ทันที่มันจะได้ก้าวขาก็ต้องหยุดชะงักทันที เมื่อคนตรงหน้าจู่ๆก็ถลกเสื้อสูทขึ้นเหนือเอว จนเห็นอะไรบางอย่างที่เขาเหน็บไว้กับเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบนั้นมาด้วย
‘ ปืน….น….น’ มันอุทานออกมาด้วยความตกใจก่อนจะโกยอ้าวเผ่นหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต
เอื้อสิริ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 มี.ค. 2556, 21:49:48 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 มี.ค. 2556, 21:49:48 น.
จำนวนการเข้าชม : 904
| << บทนำ | ตอนที่2 >> |