ลิขิตรักพยัคฆ์ทมิฬ
เพื่ออำนาจในการก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งหัวหน้าองค์กรพยัคฆ์ทมิฬ ชลากร จึงไม่สามารถปฏิเสธคำสั่งของผู้นำองค์กรคนเก่าได้ ถึงแม้เขาจะต้องยอมลดเกียรติและหน้าตาทางสังคมเพื่อแต่งงานกับหญิงสาวธรรมดาๆคนหนึ่งอย่าง นพิษฐา
นพิษฐา หญิงสาววัยเบญจเพสที่สู้ชีวิตมุมานะทำงานเพื่อเก็บเงินไว้รักษาผู้เป็นแม่ที่ป่วยเป็นอัมพาตและเลี้ยงดูน้องชาย ด้วยความอ่อนต่อโลกในเรื่องของความรัก ทำให้เธอหลงเชื่อและศรัทธาในความรักของ ชลากร ที่แสร้งรักเธอเพื่อหวังผลประโยชน์
แต่ความจริงที่ช้ำยิ่งกว่า ชลากรคนที่เธอรักกับเป็นกันต์รวิช ที่เป็นทั้งเพื่อนและลูกน้องคนสนิทปลอมตัวมาตามคำสั่งของชลากรตัวจริง เพียงแค่หลอกให้เธอยอมแต่งงานด้วย
ชีวิตคู่ที่ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบของเขาและเธอจะลงเอยเช่นไร นพิษฐาจะใช้ชีวิตร่วมกับเจ้าบ่าวตัวจริงที่หยิ่งทะนงตนได้หรือไม่ เพราะตัวตนที่แท้จริงของเธอยังมีเงื่อนงำบางอย่างที่ไม่มีใครสามารถจะล่วงรู้ได้ โปรดติดตาม...
นพิษฐา หญิงสาววัยเบญจเพสที่สู้ชีวิตมุมานะทำงานเพื่อเก็บเงินไว้รักษาผู้เป็นแม่ที่ป่วยเป็นอัมพาตและเลี้ยงดูน้องชาย ด้วยความอ่อนต่อโลกในเรื่องของความรัก ทำให้เธอหลงเชื่อและศรัทธาในความรักของ ชลากร ที่แสร้งรักเธอเพื่อหวังผลประโยชน์
แต่ความจริงที่ช้ำยิ่งกว่า ชลากรคนที่เธอรักกับเป็นกันต์รวิช ที่เป็นทั้งเพื่อนและลูกน้องคนสนิทปลอมตัวมาตามคำสั่งของชลากรตัวจริง เพียงแค่หลอกให้เธอยอมแต่งงานด้วย
ชีวิตคู่ที่ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบของเขาและเธอจะลงเอยเช่นไร นพิษฐาจะใช้ชีวิตร่วมกับเจ้าบ่าวตัวจริงที่หยิ่งทะนงตนได้หรือไม่ เพราะตัวตนที่แท้จริงของเธอยังมีเงื่อนงำบางอย่างที่ไม่มีใครสามารถจะล่วงรู้ได้ โปรดติดตาม...
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่2
กันต์รวิชค่อยๆช้อนตัวหญิงสาวเคราะห์ร้ายไปยังรถยนต์เบาะนั่งข้างคนขับ สายตาของเขายังคงสำรวจหญิงสาวที่สลบไสลไม่ได้สติ
‘ผู้หญิงคนนี้ทำไมกัน ชลากรต้องการอะไรจากเธอ’เสียงสะท้อนภายในจิตใจที่ผุดขึ้นมาเป็นคำถาม ซึ่งชายหนุ่มไม่อาจหาคำตอบใดๆมาเฉลยได้ เพราะเขาได้รับปากผู้เป็นหัวหน้าไว้แล้ว
‘นายจะต้องทำให้ผู้หญิงคนนี้รักนาย และยอมแต่งงานด้วย ในนามของชลากร’
คราบน้ำตาที่อาบแก้มหญิงสาวเริ่มแห้งเกรอะกรัง กันต์รวิชใช้มือเรียวปาดเช็ดอย่างแผ่วเบาทอดสายตาส่งผ่านด้วยความรู้สึกหดหู่
เขานิ่งชั่วครู่ใช้ความคิดก่อนจะถือวิสาสะค้นหาอะไรบางอย่างจากตัวหญิงสาว เขาพบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากระโปรงของเธอ กันต์รวิชกดเลื่อนรายชื่อโทรออกเพื่อค้นหาคนที่เจ้าของโทรหาบ่อยที่สุด ‘ยูน’ ผู้หญิงคนนี้อาจจะเป็นเพื่อนของเธอก็เป็นได้….
^
นพิษฐาค่อยๆคลี่ตาก่อนจะยันตัวกึ่งนอนบนโซฟา เธอกวาดสายตาไปรอบๆรู้สึกคุ้นกับสภาพภายในห้องทรงสี่เหลี่ยม ความรู้สึกนั้นยิ่งเค้นความสงสัยขึ้นมาอีก หญิงสาวพยายามตรวจตราร่างกายของตัวเองก็พบว่าชุดแต่งกายของเธอถูกเปลี่ยนไป
ข้อมือยังมีรอยช้ำริ้วแดงจากน้ำมือคนโฉดที่ฉุดกระชากลากถูเธอ พลันนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาไม่นานเท่าไร หยดน้ำตาก็รินไหลพรั่งพรูอาบแก้มเนียน ใครกันที่ช่วยชีวิตเราเอาไว้ ‘อยากขอบคุณเขาเหลือเกิน’
“ยัยนิ่มแกร้องไห้ทำไม” ญาณัชรีบวิ่งมาหาเพื่อนสาวด้วยความเป็นห่วง ทันทีที่นพิษฐาเห็นใบหน้าของต้นตอเสียง เธอก็รีบผุดลุกโผเข้าไปกอดคนตรงหน้าแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร
ญาณัชเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนสาวดี ถ้าเป็นตัวเธอเองก็คงจะรับกับเหตุการณ์ที่ชวนเสียขวัญไม่ได้เช่นกัน นาทีนี้เธอได้แต่ปลอบประโลมไม่ปล่อยให้นพิษฐา เพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขต้องอยู่ตามลำพังเด็ดขาด
“ไม่เป็นไรแล้วนิ่ม ใจเย็นๆนะ”
“ฮือ…ฮือ…อ…ขอบใจแกนะยูนที่ช่วยชีวิตฉัน” เสียงของนพิษฐายังคงสะอึกสะอื้น
“จริงๆฉันไม่ได้ช่วยแกหรอกนะ”
นพิษฐาเงยหน้ามองเพื่อนสาวคล้ายหาคำตอบ “ถ้าไม่ใช่แกแล้ว…” ไม่ทันจบคำญาณัชก็แทรกขึ้น
“จะบ้าเหรอยัยนิ่ม ฉันก็ผู้หญิงบอบบางน่าทะนุถนอมนะ จะไปประมือกับไอ้พวกหื่นกามพวกนั้นได้ไง”
“แล้วใครที่ช่วยฉันไว้”
“เขาชื่อ ชลากร”
ชอบก็บอกไม่ชอบก็บอกเน้อ
‘ผู้หญิงคนนี้ทำไมกัน ชลากรต้องการอะไรจากเธอ’เสียงสะท้อนภายในจิตใจที่ผุดขึ้นมาเป็นคำถาม ซึ่งชายหนุ่มไม่อาจหาคำตอบใดๆมาเฉลยได้ เพราะเขาได้รับปากผู้เป็นหัวหน้าไว้แล้ว
‘นายจะต้องทำให้ผู้หญิงคนนี้รักนาย และยอมแต่งงานด้วย ในนามของชลากร’
คราบน้ำตาที่อาบแก้มหญิงสาวเริ่มแห้งเกรอะกรัง กันต์รวิชใช้มือเรียวปาดเช็ดอย่างแผ่วเบาทอดสายตาส่งผ่านด้วยความรู้สึกหดหู่
เขานิ่งชั่วครู่ใช้ความคิดก่อนจะถือวิสาสะค้นหาอะไรบางอย่างจากตัวหญิงสาว เขาพบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากระโปรงของเธอ กันต์รวิชกดเลื่อนรายชื่อโทรออกเพื่อค้นหาคนที่เจ้าของโทรหาบ่อยที่สุด ‘ยูน’ ผู้หญิงคนนี้อาจจะเป็นเพื่อนของเธอก็เป็นได้….
^
นพิษฐาค่อยๆคลี่ตาก่อนจะยันตัวกึ่งนอนบนโซฟา เธอกวาดสายตาไปรอบๆรู้สึกคุ้นกับสภาพภายในห้องทรงสี่เหลี่ยม ความรู้สึกนั้นยิ่งเค้นความสงสัยขึ้นมาอีก หญิงสาวพยายามตรวจตราร่างกายของตัวเองก็พบว่าชุดแต่งกายของเธอถูกเปลี่ยนไป
ข้อมือยังมีรอยช้ำริ้วแดงจากน้ำมือคนโฉดที่ฉุดกระชากลากถูเธอ พลันนึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาไม่นานเท่าไร หยดน้ำตาก็รินไหลพรั่งพรูอาบแก้มเนียน ใครกันที่ช่วยชีวิตเราเอาไว้ ‘อยากขอบคุณเขาเหลือเกิน’
“ยัยนิ่มแกร้องไห้ทำไม” ญาณัชรีบวิ่งมาหาเพื่อนสาวด้วยความเป็นห่วง ทันทีที่นพิษฐาเห็นใบหน้าของต้นตอเสียง เธอก็รีบผุดลุกโผเข้าไปกอดคนตรงหน้าแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร
ญาณัชเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนสาวดี ถ้าเป็นตัวเธอเองก็คงจะรับกับเหตุการณ์ที่ชวนเสียขวัญไม่ได้เช่นกัน นาทีนี้เธอได้แต่ปลอบประโลมไม่ปล่อยให้นพิษฐา เพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขต้องอยู่ตามลำพังเด็ดขาด
“ไม่เป็นไรแล้วนิ่ม ใจเย็นๆนะ”
“ฮือ…ฮือ…อ…ขอบใจแกนะยูนที่ช่วยชีวิตฉัน” เสียงของนพิษฐายังคงสะอึกสะอื้น
“จริงๆฉันไม่ได้ช่วยแกหรอกนะ”
นพิษฐาเงยหน้ามองเพื่อนสาวคล้ายหาคำตอบ “ถ้าไม่ใช่แกแล้ว…” ไม่ทันจบคำญาณัชก็แทรกขึ้น
“จะบ้าเหรอยัยนิ่ม ฉันก็ผู้หญิงบอบบางน่าทะนุถนอมนะ จะไปประมือกับไอ้พวกหื่นกามพวกนั้นได้ไง”
“แล้วใครที่ช่วยฉันไว้”
“เขาชื่อ ชลากร”
ชอบก็บอกไม่ชอบก็บอกเน้อ
เอื้อสิริ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 มี.ค. 2556, 21:54:07 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 มี.ค. 2556, 21:54:07 น.
จำนวนการเข้าชม : 869
| << ตอนที่1 แผนร้าย | ตอนที่3 ความสับสน >> |