บ่วงพราย
ขนมงจีนถูกส่งไปที่คฤหาสน์สีขาว ที่นั่นเป็นบ้านของคุณหลวง ทว่า...เธอได้พบกับวิญญานชายหนุ่ม ที่แม้แต่ที่อยู่และสถานที่ที่ตัวเองตาย ก็ยังไม่รูั้เลย แล้วเธอจะทำอะไรดีเนี่ย
Tags: รักหวานแหวว หวานซึ้ง พล็อดสนุก สนุกสนาน
ตอน: บทที่ 14 แฟน (ตั้งแต่เมื่อไหร่)
บทที่ 14
แฟน (ตั้งแต่เมื่อไหร่)
พี่นรามองหน้าขนมจีนที่ตอนนี้หน้าเหลือแค่สองนิ้ว
“ไม่ใช่นะคะพี่นรา คุณปล่อยสิ”
“ไม่ใช่ได้ยังไง เราจูบกันตั้งครั้งหนึ่งแล้ว แถมยังนอนร่วมเตียงเดียวกันอีก จะไม่ให้เรียกว่าแฟนแล้วจะให้เรียกว่าอะไร” ธีร์ยิ้มบาง ๆ ขนมจีนหน้าแดงก่ำเป็นลูกตำลึงสุก
“อีตาบ้า นั่นมันเป็นเพราะฉันเผลอก็เลยถูกจูบต่างหาก”
“ถูกจูบ ?” พี่นราย้ำ
“เอ่อ...พี่นรา มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะคะ” เธออยากจะหันหน้าไปตบธีร์สักทีสองที แต่พี่นรากลับหัวเราะเพราะเขาเองก็คงโล่งใจเหมือนกัน
“ดีแล้วที่คุณเป็นแฟนกับขนมจีน ผมล่ะเป็นห่วงเธอกลัวว่าจะคบคนไม่ดี แต่ตอนนี้คุณเหมาะกับเธอมาก” พี่นรายิ้มเพราะเขาเองก็เจอจุดหมายปลายทางของหัวใจแล้วเช่นกัน
“พี่นรา...” เธอกระซิบแผ่ว
“ครับ เราเหมาะสมกันมาก ว่าแต่..คุณมาที่นี่เพื่ออะไรกัน”
“ผมจะมาชวนขนมจีนไปถ่ายภาพที่ทะเลตรังนะครับ ไปสำรวจป่าแล้วก็ถือโอกาสไปเที่ยวทะเล สนใจหรือเปล่าขนมจีน”
“ทะเลเหรอคะ” ขนมจีนทำตาวาว “ไปสิคะ”
“ดี ถ้าอย่างนั้น ขนมนี่ทานให้หมดเลยนะ พี่จะไปอาทิตย์หน้าอย่าลืมทาครีมกันแดดไปเยอะ ๆ ล่ะ”
“ได้เลยค่ะ พี่นรา”
“พี่ไปก่อนนะ”
“ค่ะ”
เมื่อนราขับรถออกไปแล้ว ขนมจีนก็ถือโอกาสศอกกลางลำตัวของธีร์ เธอหันมาขมวดดิ้วงอนตุ๊บป่อง
“คนบ้า ใครเป็นแฟนคุณกันไม่ทราบ”
“ก็คุณไง”
“นี่แน่ะ คนผีทะเล” เธอร้องแหว “ห้ามพูดชุ่ย ๆ นะ ไม่อย่างนั้นฉันจะซัดให้น่าดูเลย”
“โอ้โห ศอกกันขนาดนี้ยังเรียกว่าเบาะ ๆ อีกหรือครับ” เขาหัวเราะ
“ห้ามหัวเราะนะ”
ในที่สุดก็ถึงวันอาทิตย์หน้า เธอเตรียมตัวไว้อย่างดีเธอเอาแว่นตากันแดดกับครีมโลชั่นทาผิวไปโดยเฉพาะ เพื่อไปดำน้ำดูปะการังกับพี่นรา ธีร์ไม่ได้เตรียมอะไรเลยก็คิดว่าการไปเที่ยวแค่นี้ไม่เห็นต้องเตรียมอะไรยุ่งยาก ขนมจีนเอาชุดเสื้อผ้ากางเกงไปหลายตัวคิดว่าไปคราวนี้คงอยู่เป็นอาทิตย์
“เตรียมตัวไปตั้งมากมาย นี่คุณไปคราวนี้ไปทำงานนะไม่ได้ไปเที่ยว”
“ก็ฉันไปช่วยพี่นราทำงาน เตรียมตัวแค่นี้ไม่ได้เหรอ”
“มันก็จริงอยู่ แต่ว่าคุณเตรียมตัวไปขนาดนี้จะบอกว่าไปเที่ยวมากกว่า”
“คุณนี่ไม่มีเซนต์ซิทิฟเอาซะเลย เราไปที่ไหนกันล่ะ”
“ทะเลตรัง”
“แล้วทะเลมีอะไร กะปารังกับสัตว์สวยงามใช่ไหม”
“คงงั้นมั้ง”
“แล้วเราก็ต้องลงทะเล ไปช่วยพี่นราถ่ายภาพแล้วแบบนี้จะไม่ให้ฉันเตรียมตัวได้ยังไงกัน” ขนมจีนลอยหน้าลอยตาตอบ
“ครับคุณนาย เฮ้อ..ผมไม่เถียงล่ะ โน่นนราขับรถมาโน่นแล้ว”
“ไหนคะ”
เธอออกไปรับพี่นราที่หน้าบ้าน เขาเปิดประตูออกมาแล้วเดินไปเปิดประตูอีกด้าน เธอเห็นเขาเอื้อมมือไปจับมือบางของหญิงสาว เมื่อเธอเดินออกมาขนมจีนก็เบิกตาโตเห็นว่าเธอผู้นั้นคือรินดา เธอมากับพี่นราได้ยังไงเนี่ยและเขาสองคนเหมือนจะสนิทสนมกันเป็นพิเศษ เธอมองเห็นนัยน์ตาของพี่นราส่องประกายและเธอเองก็ยิ้มหวานให้กับเขา ขนมจีนตัวแข็งถ้าอย่างนั้นเธอกับธีร์ก็ต้องพบกันสินะ
“คุณรินดา...” เธอกระซิบแผ่ว
“ใครเหรอ”
ธีร์โผล่หน้าออกมาดู เธอเห็นสีหน้าของเขาเปลี่ยนสีเข้มขึ้น และเธอก็หันมาเห็นเขาพอดีใบหน้าเธอซีดเผือดริมฝีปากเอ่ยกระซิบ
“คุณธีร์” น้ำเสียงของเธอแผ่วเบา
“รินดา”
พี่นราที่ดูเหมือนยังไม่รู้เรื่องอะไรก็เอ่ยทักทายขนมจีนและธีร์ เขาเองไปทำงานหลายวันจึงเอ่ยปากชักชวนรินดามาด้วยกันและเธอก็มาเพราะอยากไปพักผ่อนที่ทะเล แต่แล้ว...เหมือนสวรรค์บันดาลให้เขามาพบกับธีร์อีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่เธอพยายามทำใจลืม แต่ก็ลืมไม่ได้
“คุณธีร์...ขนมจีน นี่น่ะเหรอผู้หญิงที่คุณว่า”
“คุณรินดา เอ่อ...”
“อะไร นี่รู้จักกันด้วยเหรอ ดีซะอีกเราจะได้ไปด้วยกันตั้งหลายคน ธีร์กับขนมจีนนี่คุณรินดา รู้จักกันไว้สิ” พี่นรายิ้มกว้าง โดยไม่ได้สังเกตเห็นหน้าคุณรินดาที่ซีดเซียว
“เอ่อ..คุณรินดา”
“ไม่ต้องพูดหรอกค่ะ เพราะว่าฉันรู้จักเขาดีทั้งหมด” เธอยิ้มนัยน์ตาเป็นประกาย “ยินดีด้วยนะคะ คุณธีร์”
ธีร์กลืนน้ำลายลงคอเบา ๆ เธอได้ชื่อว่าเป็นคนรักเก่าของเขาและยังมีจิตใจโอบอ้อมอารีจนเขารู้สึกผิดไม่ได้ แต่เสียงเรียกร้องของหัวใจเป็นสิ่งที่คนเราควบคุมยาก และเขาก็เลือกขนมจีนมากกว่าเลือกเธอ
“ขอบคุณครับ คุณรินดา”
คุณรินดายิ้มบาง ๆ ดวงตาของเธอมีแววเจ็บช้ำ
ขนมจีนพูดอะไรไม่ออก เธอรู้สึกผิดต่อรินดาที่เขาเลือกเธอมากกว่าที่จะเป็นผู้หญิงคนนั้น เธอยิ้มหวานให้ขนมจีนในตอนนี้คนที่เป็นฝ่ายตัดใจคงเป็นเธอกระมัง
“ไปกันหรือยังคะ ทางค่อนข้างไกลเราไปกันดีกว่า”
“นั่นสิครับ”
ตลอดเวลาที่ขับรถไป ภายในรถเงียบสนิทไม่มีใครยอมปริปากอะไรเลย มีแต่พี่นราที่ยังไม่รู้เรื่องนั่นแหละที่คุยอย่างเป็นกันเอง ขนมจีนแอบมองคุณรินดาที่หันหน้าออกไปทางหน้าต่าง นัยน์ตาของเธอมีแววคลอน้ำจนหญิงสาวสะท้อนในอก ส่วนธีร์ก็นั่งนิ่งเงียบดูเขาเงียบขรึมไม่เหมือนกับที่เคย จะมีแต่เธอนี่แหละที่เจ็บปวดทั้งสองฝ่าย...
“ที่ทะเลตรังมีทะเลสวย ๆ แล้วก็มีปะการังมากมาย ขนมจีนสนใจจะไปดำดูปะการังกับพี่ไหมล่ะ” พี่นราคุยอย่างสนุกปาก
“ก็ดีค่ะ” เธอตอบอย่างพาซื่อ
“แล้วคุณรินดา จะดำน้ำดูปะการังหรือเปล่า”
คุณรินดาหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง ดูเธอมัวแต่นิ่งเงียบไม่ได้ยินอะไรเลย
“คุณรินดาครับ”
“คะ” เธอหันหน้ากลับมาทันที “อะไรเหรอคะ”
พี่นราหัวเราะแผ่ว
“ผมถามว่าคุณจะไปดำน้ำดูปะการังกับผมไหม”
“คงไม่ละค่ะ ฉันว่ายน้ำไม่เป็น”
“เป็นอะไรไปครับ ดูหน้าตาคุณซีดเซียวชอบกล” พี่นราขมวดคิ้ว
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ สงสัยแค่เวียนหัวนิดหน่อย...สงสัยว่าอากาศแถวนี้จะทำให้ปวดหัว” คำพูดคล้าย ๆ กับจะประชดประชันธีร์ออกมาจากปากรินดา
“เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ ฉันมียาแก้เวียน” ขนมจีนว่า
“ไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่ปวดหัวกับการได้เจอหน้าใครบางคนเท่านั้น” เธอยิ้มหวาน “ขอโทษนะคะ แค่คิดไปถึงคนในอดีตเท่านั้น”
ขนมจีนยิ้มเจื่อน ๆ
“เหรอคะ”
เธอรู้สึกอึดอัดเพราะว่าคุณรินดาดูท่าทางจะไม่ชอบหน้าเธอ ก่อนหน้านี้หญิงสาวไม่มีอาการอย่างนี้มาก่อนแต่ในเวลานี้เธอกลับแสดงออกมาได้อย่างแนบเนียน
ซึ่งเธอไม่ชอบเอาเสียเลย....
“คุณธีร์ดูไม่ค่อยอยากมาซะเท่าไหร่เลยนะคะ” เธอชำเลืองมองไปทางเขา “ดูเหมือนว่าจะมีอะไรอยู่ภายในใจหรือเปล่า”
ธีร์เหยียดยิ้มแต่ก็ไม่พูดอะไร
ขนมจีนได้แต่มองหน้าธีร์สลับกับคุณรินดา ดูท่าว่าการมาเที่ยวครั้งนี้เธอจะตกอยู่ภายใต้ความหนาวเย็นของอารมณ์ระหว่างเขาทั้งสอง
“พี่นราคะ เรารีบไปกันดีกว่า ตอนนี้มันเริ่มจะเย็นแล้ว”
“นั่นสินะ” พี่นรายิ้มแล้วพวกเธอก็ลอบถอนหายใจยาว ๆ....
รถยนต์มาถึงทีพักเป็นสถานที่ค้นคว้าวิจัยและมีบ้านพักให้แขกอีกหลายหลัง พี่นราเปิดท้ายรถเอาของลงและเธอก็ขนของช่วยเขาด้วย เธอสังเกตเห็นคุณรินดาเดินตรงไปยังบ้านพักโดยไม่พูดจาอะไรและมีธีร์เดินตามเธอไปด้วย พี่นราอ้าปากจะร้องว่าไปไหนกันแต่ขนมจีนยึดจับแขนเขาเอาไว้พลางส่ายหน้าเบา ๆ
“อย่าไปห้ามเขาเลยค่ะพี่นรา” เธอกระซิบแผ่ว
“ทำไมหรือ” เขาขมวดคิ้ว “พี่เห็นนะว่าคุณรินดาเธอมีอาการแปลก ๆ ตั้งแต่นั่งอยู่ในรถเมื่อกี้แล้ว เธอรู้ใช่ไหมว่าเขามีเรื่องอะไรไม่สบายใจ”
“ก็...พอรู้ค่ะ”
รินดาเดินมาข้างหลังบ้านพักเธอเม้มปากแน่นนัยน์ตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา
“รินดา ผมขอโทษ”
“ทำไมคุณไม่บอกฉันละคะ ว่าคุณจะมาด้วย”
“ผมยังไม่ทันได้บอกคุณ”
“ฉันเหมือนคนโง่ ที่ดูไม่ออกเลยนะคะ ไม่รู้ว่าคุณกับขนมจีนไปพบกันเมื่อไหร่ และรักกันแค่ไหน ฉันดูเหมือนคนตลกมากเลยสินะคะ”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอก”
“ไม่ใช่แล้วมันเป็นอะไรละคะ” เธอน้ำตาไหล “ขนมจีนก็เล่นละครได้เก่งจริง ๆ รู้ทั้งรู้ว่าคุณนอนอยู่ในโรงพยาบาลแทนที่จะคอยดูแลคุณ แต่เขากลับเอาหัวใจคุณไปตั้งแต่วันแรกที่ฟื้นขึ้นมา”
ธีร์ไม่รู้ว่าจะพูดว่าอย่างไร เขารู้ว่ารินดาไม่ใช่คนผิดแต่คนที่ผิด...
คือเขาคนเดียว...
“ขนมจีนไม่ใช่คนผิด คนผิดคือผมคนเดียว”
“หมายความว่ายังไงคะ”
“ตอนที่ผมนอนอยู่โรงพยาบาล วิญญาณผมได้พบกับขนมจีนตอนนั้นผมจำเรื่องของคุณไม่ได้ และไม่มีความทรงจำใด ๆ เกี่ยวกับคุณเลย แล้วตอนนั้นผมก็หลงรักเธอไม่ได้เกี่ยวกับคุณเลย” ธีร์ยอมรับผิด “เรื่องครั้งนี้ขนมจีนก็บอกให้ผมกลับไปหาคุณ แต่ผม...ปฏิเสธหัวใจตัวเองไม่ได้”
รินดาน้ำตาเอ่อล้นจนรินไหลลงอาบแก้มใส
“แล้วฉันล่ะ...คุณเอาฉันไปไว้ที่ไหน”
“รินดา”
“ตอนนี้คุณก็ฟื้นแล้ว...ความทรงจำและความรักของคุณไม่เหลือเลยเหรอ ฉันได้แต่รอคอยให้คุณฟื้นขึ้นมาแต่คุณฟื้นขึ้นมาพร้อมกับบอกรักคนอื่น”
ธีร์กลืนก้อนแข็ง ๆ ลงไปในลำคอ
“ผมขอโทษ” เขาเอ่ยเสียงต่ำ
“ไม่ค่ะ รินดาไม่มีวันให้อภัยคุณกับขนมจีน คุณทำฉันเจ็บแล้วคุณก็ต้องเจ็บกว่าฉันหลายเท่า” รินดาตะโกนพร้อมกับตบหน้าธีร์จนหน้าหัน แล้ววิ่งออกไปจากตรงนั้นทิ้งให้ธีร์ยืนหลับตาอยู่เพียงลำพัง....
เสียงตบหน้าทำให้ขนมจีนหันไปมอง
“คุณรินดา” เธอกระซิบแผ่ว
รินดามองหน้าเธอด้วยสายตาที่เจ็บช้ำ
“เธอมันแมวขโมย ฉันเกลียดเธอ” เธอร้อง
ขนมจีนตัวแข็งหน้าชาไปหมด จนกระทั่งเธอวิ่งออกไปจากที่ตรงนั้น พี่นรางงงันไปหมดเขาไม่คิดเลยว่าการมาถึงของเขาจะนำมาซึ่งความบาดหมางขนาดนี้
“ขนมจีนเป็นอะไรหรือเปล่า” พี่นราเอ่ย
“ไม่เป็นอะไรค่ะ พี่นรารีบตามเธอไปเถอะ”
พี่นราพยักหน้าแล้วรีบวิ่งตามรินดาไปทันที ไม่ว่าเขาจะร้องตะโกนยังไงเธอก็ไม่ยอมหันกลับมา จนเขาต้องดึงแขนเธอเอาไว้
“คุณรินดา คุณเป็นอะไรน่ะ”
“เขาคือธีร์ คนที่ฉันเคยรักมากที่สุด” เธอน้ำตาไหลอาบแก้มใส “สะใจคุณแล้วใช่ไหม ถึงได้ชวนฉันมาพร้อมกับคู่รักใหม่”
“อะไรนะ”
“ธีร์กับขนมจีนเป็นคู่รักกัน ฉันเกลียดเขาได้ยินไหม” เธอตะโกนก้อง
“คุณรินดา ผม..ผมไม่รู้เลย ธีร์เป็นอดีตคู่รักคุณเหรอ”
“ตอนนี้ฉันก็ยังเขาอยู่ค่ะ ไม่ใช่อดีต” เธอยิ้ม “และฉันก็ไม่มีวันรักคนอื่นด้วย ขอโทษด้วย”
“คุณรินดา หัวใจของคุณไม่มีทางเปิดรับคนอื่นเลยเหรอ”
คุณรินดาไม่ตอบ ได้แต่หันหน้าหนีไปทางอื่น
หัวใจเธอตอนนี้ไม่มีคำว่าให้อภัย หรือเปิดใจรับคนอื่นได้อีกแล้ว
“เราสองคนสัญญาว่าจะรักกัน...”
“อะไรนะ”
“เขาสัญญาว่าจะดูแลกันและกันไปชั่วชีวิต” เธอกระซิบแผ่ว “ฉันยังจำได้ดี และไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต”
พี่นรากลืนก้อนแข็ง ๆ ลงไปในลำคอ ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ไม่มีประโยชน์ที่เขาจะพยายามทำให้เธอเปลี่ยนใจมารักเขาได้ แต่ว่า...
“ถ้างั้นผมก็จะพยายาม พยายามทำให้คุณลืมเขาให้ได้”
“คุณนรา”
“ผมจะรอคุณทุกเวลา...” เขากระซิบแผ่ว
ขนมจีนเดินไปตรงด้านหลังบ้านพักมองเห็นชายหนุ่มกำลังยืนนิ่งใบหน้าแถบขวาของเขามีรอยแดง เธอเจ็บแปลบที่หัวใจไม่อยากให้ เขาต้องรับภาระโดยลำพังกับการที่ต้องเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่เป็นอดีตคนรัก แต่เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เธอพูดไม่ออกเลยเวลาอยู่ต่อหน้าคุณรินดา
“ธีร์เป็นอย่างไรบ้าง” เธอเอ่ยเบา ๆ
ธีร์หันมายิ้มให้เธอ แววตาของเขามีรอยเศร้าหมองเล็กน้อย
“เปล่า ไม่มีอะไร”
“ฉันไม่คิดมาก่อนเลยนะว่าพี่นราจะรู้จักกับคุณรินดา ถ้าฉันรู้ก็คงจะ...”
“ไม่ต้องคิดมากหรอก ยังไงเสียวันหนึ่งก็ต้องเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น”
“แต่ว่า..”
“เพราะคุณรู้จักกับนรา สักวันความจริงก็ต้องปรากฏ ดีแล้วล่ะคุณรินดาเองก็จะได้รู้สักวัน”
ขนมจีนเม้มปากแน่น เธอเดินเข้าไปหาเขาเอื้อมมือแตะใบหน้าเขาเบา ๆ
“เจ็บหรือเปล่า”
“ไม่หรอก”
“เจ็บที่หัวใจมากกว่าใช่ไหม” เธอเอ่ยถามไปตรง ๆ
“ไม่ใช่ ไปกันเถอะไปช่วยนราถ่ายรูปกันดีกว่า” ธีร์เหยียดยิ้ม จูงมือเธอเดินไปสู่ชายหาด ขนมจีนรู้สึกว่ามือของเขาอบอุ่นยิ่งกว่าทุกวัน...
********************
^_^ ขอบคุณที่ช่วยกันเม้นท์นะคะ
แฟน (ตั้งแต่เมื่อไหร่)
พี่นรามองหน้าขนมจีนที่ตอนนี้หน้าเหลือแค่สองนิ้ว
“ไม่ใช่นะคะพี่นรา คุณปล่อยสิ”
“ไม่ใช่ได้ยังไง เราจูบกันตั้งครั้งหนึ่งแล้ว แถมยังนอนร่วมเตียงเดียวกันอีก จะไม่ให้เรียกว่าแฟนแล้วจะให้เรียกว่าอะไร” ธีร์ยิ้มบาง ๆ ขนมจีนหน้าแดงก่ำเป็นลูกตำลึงสุก
“อีตาบ้า นั่นมันเป็นเพราะฉันเผลอก็เลยถูกจูบต่างหาก”
“ถูกจูบ ?” พี่นราย้ำ
“เอ่อ...พี่นรา มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะคะ” เธออยากจะหันหน้าไปตบธีร์สักทีสองที แต่พี่นรากลับหัวเราะเพราะเขาเองก็คงโล่งใจเหมือนกัน
“ดีแล้วที่คุณเป็นแฟนกับขนมจีน ผมล่ะเป็นห่วงเธอกลัวว่าจะคบคนไม่ดี แต่ตอนนี้คุณเหมาะกับเธอมาก” พี่นรายิ้มเพราะเขาเองก็เจอจุดหมายปลายทางของหัวใจแล้วเช่นกัน
“พี่นรา...” เธอกระซิบแผ่ว
“ครับ เราเหมาะสมกันมาก ว่าแต่..คุณมาที่นี่เพื่ออะไรกัน”
“ผมจะมาชวนขนมจีนไปถ่ายภาพที่ทะเลตรังนะครับ ไปสำรวจป่าแล้วก็ถือโอกาสไปเที่ยวทะเล สนใจหรือเปล่าขนมจีน”
“ทะเลเหรอคะ” ขนมจีนทำตาวาว “ไปสิคะ”
“ดี ถ้าอย่างนั้น ขนมนี่ทานให้หมดเลยนะ พี่จะไปอาทิตย์หน้าอย่าลืมทาครีมกันแดดไปเยอะ ๆ ล่ะ”
“ได้เลยค่ะ พี่นรา”
“พี่ไปก่อนนะ”
“ค่ะ”
เมื่อนราขับรถออกไปแล้ว ขนมจีนก็ถือโอกาสศอกกลางลำตัวของธีร์ เธอหันมาขมวดดิ้วงอนตุ๊บป่อง
“คนบ้า ใครเป็นแฟนคุณกันไม่ทราบ”
“ก็คุณไง”
“นี่แน่ะ คนผีทะเล” เธอร้องแหว “ห้ามพูดชุ่ย ๆ นะ ไม่อย่างนั้นฉันจะซัดให้น่าดูเลย”
“โอ้โห ศอกกันขนาดนี้ยังเรียกว่าเบาะ ๆ อีกหรือครับ” เขาหัวเราะ
“ห้ามหัวเราะนะ”
ในที่สุดก็ถึงวันอาทิตย์หน้า เธอเตรียมตัวไว้อย่างดีเธอเอาแว่นตากันแดดกับครีมโลชั่นทาผิวไปโดยเฉพาะ เพื่อไปดำน้ำดูปะการังกับพี่นรา ธีร์ไม่ได้เตรียมอะไรเลยก็คิดว่าการไปเที่ยวแค่นี้ไม่เห็นต้องเตรียมอะไรยุ่งยาก ขนมจีนเอาชุดเสื้อผ้ากางเกงไปหลายตัวคิดว่าไปคราวนี้คงอยู่เป็นอาทิตย์
“เตรียมตัวไปตั้งมากมาย นี่คุณไปคราวนี้ไปทำงานนะไม่ได้ไปเที่ยว”
“ก็ฉันไปช่วยพี่นราทำงาน เตรียมตัวแค่นี้ไม่ได้เหรอ”
“มันก็จริงอยู่ แต่ว่าคุณเตรียมตัวไปขนาดนี้จะบอกว่าไปเที่ยวมากกว่า”
“คุณนี่ไม่มีเซนต์ซิทิฟเอาซะเลย เราไปที่ไหนกันล่ะ”
“ทะเลตรัง”
“แล้วทะเลมีอะไร กะปารังกับสัตว์สวยงามใช่ไหม”
“คงงั้นมั้ง”
“แล้วเราก็ต้องลงทะเล ไปช่วยพี่นราถ่ายภาพแล้วแบบนี้จะไม่ให้ฉันเตรียมตัวได้ยังไงกัน” ขนมจีนลอยหน้าลอยตาตอบ
“ครับคุณนาย เฮ้อ..ผมไม่เถียงล่ะ โน่นนราขับรถมาโน่นแล้ว”
“ไหนคะ”
เธอออกไปรับพี่นราที่หน้าบ้าน เขาเปิดประตูออกมาแล้วเดินไปเปิดประตูอีกด้าน เธอเห็นเขาเอื้อมมือไปจับมือบางของหญิงสาว เมื่อเธอเดินออกมาขนมจีนก็เบิกตาโตเห็นว่าเธอผู้นั้นคือรินดา เธอมากับพี่นราได้ยังไงเนี่ยและเขาสองคนเหมือนจะสนิทสนมกันเป็นพิเศษ เธอมองเห็นนัยน์ตาของพี่นราส่องประกายและเธอเองก็ยิ้มหวานให้กับเขา ขนมจีนตัวแข็งถ้าอย่างนั้นเธอกับธีร์ก็ต้องพบกันสินะ
“คุณรินดา...” เธอกระซิบแผ่ว
“ใครเหรอ”
ธีร์โผล่หน้าออกมาดู เธอเห็นสีหน้าของเขาเปลี่ยนสีเข้มขึ้น และเธอก็หันมาเห็นเขาพอดีใบหน้าเธอซีดเผือดริมฝีปากเอ่ยกระซิบ
“คุณธีร์” น้ำเสียงของเธอแผ่วเบา
“รินดา”
พี่นราที่ดูเหมือนยังไม่รู้เรื่องอะไรก็เอ่ยทักทายขนมจีนและธีร์ เขาเองไปทำงานหลายวันจึงเอ่ยปากชักชวนรินดามาด้วยกันและเธอก็มาเพราะอยากไปพักผ่อนที่ทะเล แต่แล้ว...เหมือนสวรรค์บันดาลให้เขามาพบกับธีร์อีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่เธอพยายามทำใจลืม แต่ก็ลืมไม่ได้
“คุณธีร์...ขนมจีน นี่น่ะเหรอผู้หญิงที่คุณว่า”
“คุณรินดา เอ่อ...”
“อะไร นี่รู้จักกันด้วยเหรอ ดีซะอีกเราจะได้ไปด้วยกันตั้งหลายคน ธีร์กับขนมจีนนี่คุณรินดา รู้จักกันไว้สิ” พี่นรายิ้มกว้าง โดยไม่ได้สังเกตเห็นหน้าคุณรินดาที่ซีดเซียว
“เอ่อ..คุณรินดา”
“ไม่ต้องพูดหรอกค่ะ เพราะว่าฉันรู้จักเขาดีทั้งหมด” เธอยิ้มนัยน์ตาเป็นประกาย “ยินดีด้วยนะคะ คุณธีร์”
ธีร์กลืนน้ำลายลงคอเบา ๆ เธอได้ชื่อว่าเป็นคนรักเก่าของเขาและยังมีจิตใจโอบอ้อมอารีจนเขารู้สึกผิดไม่ได้ แต่เสียงเรียกร้องของหัวใจเป็นสิ่งที่คนเราควบคุมยาก และเขาก็เลือกขนมจีนมากกว่าเลือกเธอ
“ขอบคุณครับ คุณรินดา”
คุณรินดายิ้มบาง ๆ ดวงตาของเธอมีแววเจ็บช้ำ
ขนมจีนพูดอะไรไม่ออก เธอรู้สึกผิดต่อรินดาที่เขาเลือกเธอมากกว่าที่จะเป็นผู้หญิงคนนั้น เธอยิ้มหวานให้ขนมจีนในตอนนี้คนที่เป็นฝ่ายตัดใจคงเป็นเธอกระมัง
“ไปกันหรือยังคะ ทางค่อนข้างไกลเราไปกันดีกว่า”
“นั่นสิครับ”
ตลอดเวลาที่ขับรถไป ภายในรถเงียบสนิทไม่มีใครยอมปริปากอะไรเลย มีแต่พี่นราที่ยังไม่รู้เรื่องนั่นแหละที่คุยอย่างเป็นกันเอง ขนมจีนแอบมองคุณรินดาที่หันหน้าออกไปทางหน้าต่าง นัยน์ตาของเธอมีแววคลอน้ำจนหญิงสาวสะท้อนในอก ส่วนธีร์ก็นั่งนิ่งเงียบดูเขาเงียบขรึมไม่เหมือนกับที่เคย จะมีแต่เธอนี่แหละที่เจ็บปวดทั้งสองฝ่าย...
“ที่ทะเลตรังมีทะเลสวย ๆ แล้วก็มีปะการังมากมาย ขนมจีนสนใจจะไปดำดูปะการังกับพี่ไหมล่ะ” พี่นราคุยอย่างสนุกปาก
“ก็ดีค่ะ” เธอตอบอย่างพาซื่อ
“แล้วคุณรินดา จะดำน้ำดูปะการังหรือเปล่า”
คุณรินดาหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง ดูเธอมัวแต่นิ่งเงียบไม่ได้ยินอะไรเลย
“คุณรินดาครับ”
“คะ” เธอหันหน้ากลับมาทันที “อะไรเหรอคะ”
พี่นราหัวเราะแผ่ว
“ผมถามว่าคุณจะไปดำน้ำดูปะการังกับผมไหม”
“คงไม่ละค่ะ ฉันว่ายน้ำไม่เป็น”
“เป็นอะไรไปครับ ดูหน้าตาคุณซีดเซียวชอบกล” พี่นราขมวดคิ้ว
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ สงสัยแค่เวียนหัวนิดหน่อย...สงสัยว่าอากาศแถวนี้จะทำให้ปวดหัว” คำพูดคล้าย ๆ กับจะประชดประชันธีร์ออกมาจากปากรินดา
“เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ ฉันมียาแก้เวียน” ขนมจีนว่า
“ไม่เป็นอะไรมากหรอก แค่ปวดหัวกับการได้เจอหน้าใครบางคนเท่านั้น” เธอยิ้มหวาน “ขอโทษนะคะ แค่คิดไปถึงคนในอดีตเท่านั้น”
ขนมจีนยิ้มเจื่อน ๆ
“เหรอคะ”
เธอรู้สึกอึดอัดเพราะว่าคุณรินดาดูท่าทางจะไม่ชอบหน้าเธอ ก่อนหน้านี้หญิงสาวไม่มีอาการอย่างนี้มาก่อนแต่ในเวลานี้เธอกลับแสดงออกมาได้อย่างแนบเนียน
ซึ่งเธอไม่ชอบเอาเสียเลย....
“คุณธีร์ดูไม่ค่อยอยากมาซะเท่าไหร่เลยนะคะ” เธอชำเลืองมองไปทางเขา “ดูเหมือนว่าจะมีอะไรอยู่ภายในใจหรือเปล่า”
ธีร์เหยียดยิ้มแต่ก็ไม่พูดอะไร
ขนมจีนได้แต่มองหน้าธีร์สลับกับคุณรินดา ดูท่าว่าการมาเที่ยวครั้งนี้เธอจะตกอยู่ภายใต้ความหนาวเย็นของอารมณ์ระหว่างเขาทั้งสอง
“พี่นราคะ เรารีบไปกันดีกว่า ตอนนี้มันเริ่มจะเย็นแล้ว”
“นั่นสินะ” พี่นรายิ้มแล้วพวกเธอก็ลอบถอนหายใจยาว ๆ....
รถยนต์มาถึงทีพักเป็นสถานที่ค้นคว้าวิจัยและมีบ้านพักให้แขกอีกหลายหลัง พี่นราเปิดท้ายรถเอาของลงและเธอก็ขนของช่วยเขาด้วย เธอสังเกตเห็นคุณรินดาเดินตรงไปยังบ้านพักโดยไม่พูดจาอะไรและมีธีร์เดินตามเธอไปด้วย พี่นราอ้าปากจะร้องว่าไปไหนกันแต่ขนมจีนยึดจับแขนเขาเอาไว้พลางส่ายหน้าเบา ๆ
“อย่าไปห้ามเขาเลยค่ะพี่นรา” เธอกระซิบแผ่ว
“ทำไมหรือ” เขาขมวดคิ้ว “พี่เห็นนะว่าคุณรินดาเธอมีอาการแปลก ๆ ตั้งแต่นั่งอยู่ในรถเมื่อกี้แล้ว เธอรู้ใช่ไหมว่าเขามีเรื่องอะไรไม่สบายใจ”
“ก็...พอรู้ค่ะ”
รินดาเดินมาข้างหลังบ้านพักเธอเม้มปากแน่นนัยน์ตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา
“รินดา ผมขอโทษ”
“ทำไมคุณไม่บอกฉันละคะ ว่าคุณจะมาด้วย”
“ผมยังไม่ทันได้บอกคุณ”
“ฉันเหมือนคนโง่ ที่ดูไม่ออกเลยนะคะ ไม่รู้ว่าคุณกับขนมจีนไปพบกันเมื่อไหร่ และรักกันแค่ไหน ฉันดูเหมือนคนตลกมากเลยสินะคะ”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอก”
“ไม่ใช่แล้วมันเป็นอะไรละคะ” เธอน้ำตาไหล “ขนมจีนก็เล่นละครได้เก่งจริง ๆ รู้ทั้งรู้ว่าคุณนอนอยู่ในโรงพยาบาลแทนที่จะคอยดูแลคุณ แต่เขากลับเอาหัวใจคุณไปตั้งแต่วันแรกที่ฟื้นขึ้นมา”
ธีร์ไม่รู้ว่าจะพูดว่าอย่างไร เขารู้ว่ารินดาไม่ใช่คนผิดแต่คนที่ผิด...
คือเขาคนเดียว...
“ขนมจีนไม่ใช่คนผิด คนผิดคือผมคนเดียว”
“หมายความว่ายังไงคะ”
“ตอนที่ผมนอนอยู่โรงพยาบาล วิญญาณผมได้พบกับขนมจีนตอนนั้นผมจำเรื่องของคุณไม่ได้ และไม่มีความทรงจำใด ๆ เกี่ยวกับคุณเลย แล้วตอนนั้นผมก็หลงรักเธอไม่ได้เกี่ยวกับคุณเลย” ธีร์ยอมรับผิด “เรื่องครั้งนี้ขนมจีนก็บอกให้ผมกลับไปหาคุณ แต่ผม...ปฏิเสธหัวใจตัวเองไม่ได้”
รินดาน้ำตาเอ่อล้นจนรินไหลลงอาบแก้มใส
“แล้วฉันล่ะ...คุณเอาฉันไปไว้ที่ไหน”
“รินดา”
“ตอนนี้คุณก็ฟื้นแล้ว...ความทรงจำและความรักของคุณไม่เหลือเลยเหรอ ฉันได้แต่รอคอยให้คุณฟื้นขึ้นมาแต่คุณฟื้นขึ้นมาพร้อมกับบอกรักคนอื่น”
ธีร์กลืนก้อนแข็ง ๆ ลงไปในลำคอ
“ผมขอโทษ” เขาเอ่ยเสียงต่ำ
“ไม่ค่ะ รินดาไม่มีวันให้อภัยคุณกับขนมจีน คุณทำฉันเจ็บแล้วคุณก็ต้องเจ็บกว่าฉันหลายเท่า” รินดาตะโกนพร้อมกับตบหน้าธีร์จนหน้าหัน แล้ววิ่งออกไปจากตรงนั้นทิ้งให้ธีร์ยืนหลับตาอยู่เพียงลำพัง....
เสียงตบหน้าทำให้ขนมจีนหันไปมอง
“คุณรินดา” เธอกระซิบแผ่ว
รินดามองหน้าเธอด้วยสายตาที่เจ็บช้ำ
“เธอมันแมวขโมย ฉันเกลียดเธอ” เธอร้อง
ขนมจีนตัวแข็งหน้าชาไปหมด จนกระทั่งเธอวิ่งออกไปจากที่ตรงนั้น พี่นรางงงันไปหมดเขาไม่คิดเลยว่าการมาถึงของเขาจะนำมาซึ่งความบาดหมางขนาดนี้
“ขนมจีนเป็นอะไรหรือเปล่า” พี่นราเอ่ย
“ไม่เป็นอะไรค่ะ พี่นรารีบตามเธอไปเถอะ”
พี่นราพยักหน้าแล้วรีบวิ่งตามรินดาไปทันที ไม่ว่าเขาจะร้องตะโกนยังไงเธอก็ไม่ยอมหันกลับมา จนเขาต้องดึงแขนเธอเอาไว้
“คุณรินดา คุณเป็นอะไรน่ะ”
“เขาคือธีร์ คนที่ฉันเคยรักมากที่สุด” เธอน้ำตาไหลอาบแก้มใส “สะใจคุณแล้วใช่ไหม ถึงได้ชวนฉันมาพร้อมกับคู่รักใหม่”
“อะไรนะ”
“ธีร์กับขนมจีนเป็นคู่รักกัน ฉันเกลียดเขาได้ยินไหม” เธอตะโกนก้อง
“คุณรินดา ผม..ผมไม่รู้เลย ธีร์เป็นอดีตคู่รักคุณเหรอ”
“ตอนนี้ฉันก็ยังเขาอยู่ค่ะ ไม่ใช่อดีต” เธอยิ้ม “และฉันก็ไม่มีวันรักคนอื่นด้วย ขอโทษด้วย”
“คุณรินดา หัวใจของคุณไม่มีทางเปิดรับคนอื่นเลยเหรอ”
คุณรินดาไม่ตอบ ได้แต่หันหน้าหนีไปทางอื่น
หัวใจเธอตอนนี้ไม่มีคำว่าให้อภัย หรือเปิดใจรับคนอื่นได้อีกแล้ว
“เราสองคนสัญญาว่าจะรักกัน...”
“อะไรนะ”
“เขาสัญญาว่าจะดูแลกันและกันไปชั่วชีวิต” เธอกระซิบแผ่ว “ฉันยังจำได้ดี และไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต”
พี่นรากลืนก้อนแข็ง ๆ ลงไปในลำคอ ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ไม่มีประโยชน์ที่เขาจะพยายามทำให้เธอเปลี่ยนใจมารักเขาได้ แต่ว่า...
“ถ้างั้นผมก็จะพยายาม พยายามทำให้คุณลืมเขาให้ได้”
“คุณนรา”
“ผมจะรอคุณทุกเวลา...” เขากระซิบแผ่ว
ขนมจีนเดินไปตรงด้านหลังบ้านพักมองเห็นชายหนุ่มกำลังยืนนิ่งใบหน้าแถบขวาของเขามีรอยแดง เธอเจ็บแปลบที่หัวใจไม่อยากให้ เขาต้องรับภาระโดยลำพังกับการที่ต้องเผชิญหน้ากับผู้หญิงที่เป็นอดีตคนรัก แต่เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เธอพูดไม่ออกเลยเวลาอยู่ต่อหน้าคุณรินดา
“ธีร์เป็นอย่างไรบ้าง” เธอเอ่ยเบา ๆ
ธีร์หันมายิ้มให้เธอ แววตาของเขามีรอยเศร้าหมองเล็กน้อย
“เปล่า ไม่มีอะไร”
“ฉันไม่คิดมาก่อนเลยนะว่าพี่นราจะรู้จักกับคุณรินดา ถ้าฉันรู้ก็คงจะ...”
“ไม่ต้องคิดมากหรอก ยังไงเสียวันหนึ่งก็ต้องเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น”
“แต่ว่า..”
“เพราะคุณรู้จักกับนรา สักวันความจริงก็ต้องปรากฏ ดีแล้วล่ะคุณรินดาเองก็จะได้รู้สักวัน”
ขนมจีนเม้มปากแน่น เธอเดินเข้าไปหาเขาเอื้อมมือแตะใบหน้าเขาเบา ๆ
“เจ็บหรือเปล่า”
“ไม่หรอก”
“เจ็บที่หัวใจมากกว่าใช่ไหม” เธอเอ่ยถามไปตรง ๆ
“ไม่ใช่ ไปกันเถอะไปช่วยนราถ่ายรูปกันดีกว่า” ธีร์เหยียดยิ้ม จูงมือเธอเดินไปสู่ชายหาด ขนมจีนรู้สึกว่ามือของเขาอบอุ่นยิ่งกว่าทุกวัน...
********************
^_^ ขอบคุณที่ช่วยกันเม้นท์นะคะ
เบลินญา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 มี.ค. 2556, 14:40:49 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 มี.ค. 2556, 14:40:49 น.
จำนวนการเข้าชม : 2532
| << บทที่ 13 ราชาวดีป่า | บทที่ 15 ความทรงจำที่ไม่อาจหวนคืน >> |
เบลินญา 19 มี.ค. 2556, 14:44:53 น.
Auuuu >> นางเอกโดนรังแก
Zephyr >> เป็นใคร ๆ ก็โกรธค่ะ
nupuk >> เดี๋ยวจะมีบทดราม่ามากกว่านี้อีกค่ะ ^_^
lookAme >> ถูกต้องค่ะ งานนี้เห็นทีป้าเกือบช็อคค่ะ
Auuuu >> นางเอกโดนรังแก
Zephyr >> เป็นใคร ๆ ก็โกรธค่ะ
nupuk >> เดี๋ยวจะมีบทดราม่ามากกว่านี้อีกค่ะ ^_^
lookAme >> ถูกต้องค่ะ งานนี้เห็นทีป้าเกือบช็อคค่ะ
Auuuu 19 มี.ค. 2556, 15:51:33 น.
รินดาาาาา
รินดาาาาา
Zephyr 28 มี.ค. 2556, 11:36:51 น.
อะไรของยายรินดาน่ะ งง
เธอเป็นแฟนธีร์อยู่แล้วเหรอคะ เท่าที่อ่านมา ถ้าเข้าใจไม่ผิด แค่รักธีร์ข้างเดียวไม่ใช่เหรอ
แค่ธีร์บอกว่าจะดูแล แต่ไม่ได้บอกว่ารักไม่ใช่เหรอคะ
อะไรของยายรินดาน่ะ งง
เธอเป็นแฟนธีร์อยู่แล้วเหรอคะ เท่าที่อ่านมา ถ้าเข้าใจไม่ผิด แค่รักธีร์ข้างเดียวไม่ใช่เหรอ
แค่ธีร์บอกว่าจะดูแล แต่ไม่ได้บอกว่ารักไม่ใช่เหรอคะ