จุมพิตอัคคี (ภาคต่อหัวใจใกล้เกินเอื้อม) by น้ำจันทร์ อัญจรี
วางแผง 28-3-56 งานหนังสือบูธทัชนะคะ C1 บูธ M 20
จุมพิตอัคคี
(ภาคต่อหัวใจใกล้เกินเอื้อม)
เมรภัทร เอวะโยธิน
น้องพาย เธอเก่ง เธอสวย เธอเซ็กซี แต่เธอไร้หัวใจ
เดลลอร์ฟ เจมส์
เดลทุกอย่างทำเพื่อ สตรีรัก ไม่ได้ใจร้าย แต่ไม่ยอมรามือ
หลังจากที่ จิตาภา พกพาความแค้นที่มีต่อ เมธาวีและธีรภัทรคนรักมานานหลายปี
(อ่านเรื่องของภาคแม่ได้ใน หัวใจใกล้เกินเอื้อม สามารถหาซื้อได้ในงานหนังสือมีนานี้ และที่ร้านซีเอ็ด นายอินทร์ เพราะหน้าเว็บ สำนักพิมพ์ Touch Publishing หมดสต็อกแล้วค่ะ 15-3-56 )
เวลานี้ก็ถึงเวลาสะสาง นางให้หลานชายบุญธรรม คือเดลลอร์ฟ มาขืนใจ เมรภัทร ลูกสาวของเมธาวี โดยแผนการนั้นมีอยู่ว่าเดลจะต้องเอาโรงแรมทิพย์ธารามาขึ้นกับเจมส์ให้ได้แล้วเดลจะได้รางวัลเป็น การแต่งงาน กับ เจนนิตา ลูกสาวของนาง หารู้ไม่ว่า ลูกสาวที่หวงยิ่งกว่าไข่ในหินกำลังปลูกต้นรักอย่างเงียบๆ กับภีรภัทร น้องสาวของเมรภัทร ลูกอีกคนของเมธาวี
เดลลอร์ฟถูกเมรภัทรซ้อนแผน หล่อนเสแสร้งให้เขารักในบทบาทของน้องพาย ผู้หญิงที่เป็นเพียงเหยื่อในแค้นครั้งนี้ เดลลอร์ฟหลงน้องพายหัวปักหัวปำ เขาโอนทุกอย่างให้น้องพาย แม้แต่หุ้นของเจมส์ เพราะเขาเกรงว่าหากวันหนึ่งถูกปองร้ายจากศัตรู น้องพายกับลูกของเขาจะได้ไม่ลำบาก หารู้ไม่ว่า คนที่สั่งการให้มือสังหารมายิงตัวเองคือเมรภัทรภรรยาที่แสนดีนั่นเอง
********** วางแผง 28-3-56 งานหนังสือ ระดับชาติศูนย์ศิริฯ*************
ไรเตอร์รั่วๆ แต่จริงใจ ^_^
เข้ามาแล้วไซร้ไยไม่กดถูกใจละเจ้าคะ
^_^ งุงิงุงิ อ้อนๆๆๆๆๆ
จุมพิตอัคคี
(ภาคต่อหัวใจใกล้เกินเอื้อม)
เมรภัทร เอวะโยธิน
น้องพาย เธอเก่ง เธอสวย เธอเซ็กซี แต่เธอไร้หัวใจ
เดลลอร์ฟ เจมส์
เดลทุกอย่างทำเพื่อ สตรีรัก ไม่ได้ใจร้าย แต่ไม่ยอมรามือ
หลังจากที่ จิตาภา พกพาความแค้นที่มีต่อ เมธาวีและธีรภัทรคนรักมานานหลายปี
(อ่านเรื่องของภาคแม่ได้ใน หัวใจใกล้เกินเอื้อม สามารถหาซื้อได้ในงานหนังสือมีนานี้ และที่ร้านซีเอ็ด นายอินทร์ เพราะหน้าเว็บ สำนักพิมพ์ Touch Publishing หมดสต็อกแล้วค่ะ 15-3-56 )
เวลานี้ก็ถึงเวลาสะสาง นางให้หลานชายบุญธรรม คือเดลลอร์ฟ มาขืนใจ เมรภัทร ลูกสาวของเมธาวี โดยแผนการนั้นมีอยู่ว่าเดลจะต้องเอาโรงแรมทิพย์ธารามาขึ้นกับเจมส์ให้ได้แล้วเดลจะได้รางวัลเป็น การแต่งงาน กับ เจนนิตา ลูกสาวของนาง หารู้ไม่ว่า ลูกสาวที่หวงยิ่งกว่าไข่ในหินกำลังปลูกต้นรักอย่างเงียบๆ กับภีรภัทร น้องสาวของเมรภัทร ลูกอีกคนของเมธาวี
เดลลอร์ฟถูกเมรภัทรซ้อนแผน หล่อนเสแสร้งให้เขารักในบทบาทของน้องพาย ผู้หญิงที่เป็นเพียงเหยื่อในแค้นครั้งนี้ เดลลอร์ฟหลงน้องพายหัวปักหัวปำ เขาโอนทุกอย่างให้น้องพาย แม้แต่หุ้นของเจมส์ เพราะเขาเกรงว่าหากวันหนึ่งถูกปองร้ายจากศัตรู น้องพายกับลูกของเขาจะได้ไม่ลำบาก หารู้ไม่ว่า คนที่สั่งการให้มือสังหารมายิงตัวเองคือเมรภัทรภรรยาที่แสนดีนั่นเอง
********** วางแผง 28-3-56 งานหนังสือ ระดับชาติศูนย์ศิริฯ*************
ไรเตอร์รั่วๆ แต่จริงใจ ^_^
เข้ามาแล้วไซร้ไยไม่กดถูกใจละเจ้าคะ
^_^ งุงิงุงิ อ้อนๆๆๆๆๆ
Tags: สำนักพิมพ์ ViVa ในเครือ Touch
ตอน: บทที่ 3 เสน่หาราคี
ครึ่งชั่วโมงผ่านพ้น มันนานแสนนานสำหรับเมรภัทร ร่างอ่อนแรงทรุดลงไปกองบนพื้น เธอจัดเสื้อผ้าด้วยสองมือสั่นเทา ลูบแรงๆ บนเนื้อผ้าให้มันหายยับย่น
เดลลอร์ฟสวมกางเกงเรียบร้อยราวกับว่าเมื่อครู่นี้ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ร่างสูงใหญ่ก้มลงไปเกี่ยวร่างของหล่อนมาแนบชิดอีกครั้ง เมรภัทรดิ้นสุดแรง เขาจะเอาอะไรจากเธออีก แค่นี้ยังไม่พอหรืออย่างไร
“ปล่อย!” หยดน้ำตาเลือนหาย เมื่อความเจ็บปวดที่สอดใส่อยู่เมื่อครู่จบลง ความเข้มแข็งปลุกหัวใจเด็ดเดี่ยวให้ฮึดสู้อีกครั้ง เขามาทำร้ายเธอถึงที่ขนาดนี้ เธอยังจะยอมทำตามบัญชาของเขาอีกอย่างนั้นหรือ
ไม่มีวัน!
“ลงไปข้างล่าง ไปยอมรับความผิดเสียเจ้าหญิง ไม่อย่างนั้น ทิพย์ธาราได้ป่นปี้กว่านี้แน่!”
เขาขู่ แต่นัยน์ตาแพรวพราว มือข้างหนึ่งเก็บของที่ระลึกจากหล่อนเข้ากระเป๋ากางเกง
“ไม่มีทาง ฉันจะบอกพวกเขาว่าถูกพวกหมาสันดานขี้เรื้อนน่ารังเกียจกลั่นแกล้ง เชื่อเถอะ ฉันหาหลักฐานได้แน่!” เดลลอร์ฟยิ้มร้ายปล่อยร่างหล่อนออกจากวงแขน เมรภัทรเซไปพิงขอบโต๊ะ เข่าอ่อนจนต้องเกาะขอบโต๊ะไว้แน่น
“โอ...น่ากลัวตายล่ะ” เดลลอร์ฟ ยั่วเย้าริมฝีปากรูปกระจับเหยียดยิ้มเย้ยให้หล่อน
“เลือกเอา เธอจะยอมรับหรือว่าปฏิเสธ” เดลลอร์ฟ เอ่ยอย่างมีเลศนัย เดินตรงไปยังโต๊ะทำงานของหล่อน เขานั่งลงบนเก้าอี้ท่านประธานแห่งทิพย์ธาราก่อนจะกระทำการบางอย่างกับคอมพิวเตอร์จอบางเฉียบตรงหน้า
“จะทำอะไร! อย่ายุ่งกับคอมของฉัน” หล่อนตวาดเสียงเขียวลากสังขารอ่อนแรงไปดึงเขาออกมา
“ฉันบอกว่าอย่ายุ่ง!” คำด่าทอถูกเจ้าของกลืนลงคอ ภาพเคลื่อนไหวบนหน้าจอโน้ตบุกสามารถสะกดเจ้าหญิงหิมะให้นิ่งงันราวต้องคำสาป
“เป็นไง เจ้าหญิง ฉากรักของเจ้าหญิงหิมะกับเพลิงกัลป์ของเจมส์ สมน้ำสมเนื้อดีนะว่าไหม? หึๆ ว่าแต่ เราสองตระกูลมาดองกันตั้งแต่ตอนไหนล่ะ เจ้าหญิงหิมะกับเจ้าชายพระเพลิงถึงได้มากอดรัดฟัดเหวี่ยงบนเตียงราวผัวเมีย อืม...ถ้าฉากเด็ดถูกเผยแพร่คงไม่ใช่แค่ทิพย์ธาราหรอกที่จะเสียหาย แต่เจ้าหญิงคนนี้สิ คงมิแคล้วได้ถูกตราหน้า ว่าร่าน สำส่อน ใจง่าย เอ...อะไรดีนะ หน้าด้านด้วยก็ดี เพราะเตียงที่หล่อนใช้ปรนเปรอสวาท มันเป็นเตียงของจูเลียต อืม...ฉันว่าถ้าแพร่ภาพออกไปจริงๆ ทิพย์ธารากับโรงละคร เธอว่าใครจะดังกว่ากันฮึเมรภัทร”
เผียะ!!! เผียะ!!!
โครม!!!
เศษเล็กเศษน้อยของหน้าจอคอมแตกเกลื่อนบนผืนพรม เดลลอร์ฟหน้าแดงจัด ไม่ใช่เพราะเคืองโกรธ แต่เพราะรอยฝ่ามือของหล่อนต่างหากมันทำให้แก้มเขาขึ้นสี
“ฉันรู้ว่าตัวเองใช้วิธีสกปรก แต่เพื่อสิ่งที่ฉันจะได้ มันคุ้มเกินคุ้มเจ้าหญิง”
เดลลอร์ฟหัวเราะใส่หน้าหล่อน เมรภัทรน้ำตาร่วงรินแต่ไม่มีเสียงสะอื้น คนชั่วช้าแอบถ่ายวิดีโอวันนั้นเก็บไว้ เลวจริงๆ
“ฉันอยากรู้! บอกมาว่านายได้อะไร ฉันให้นายสองเท่าเลิกแล้วต่อกันสักทีฉันเหนื่อย” ท้ายเสียงอ่อนลงจนเดลลอร์ฟใจไหวยวบ
“อิสระไง อิสระของผู้หญิงที่ฉันรัก หล่อนจะได้มันหลังจากที่เธอและทิพย์ธาราถูกเจมส์ กลืนกิน แล้วตอนนี้ฉันทำสำเร็จไปเกินครึ่งแล้ว อีกไม่นาน เราจะได้อยู่ด้วยกันด้วยความรัก” เดลลอร์ฟเอ่ยเสียงคล้ายละเมอ ในห้วงความคิด เขามีเจนนิตาและเด็กๆ ลูกของเขาวิ่งเล่นอย่างมีความสุข เขากำลังจะได้กอดแม่ของลูกแล้ว แต่เสียงหัวเราะของเจ้าหญิงหิมะกลับดังขัดขวางฝันกลางวันของเขา
“หึๆๆ ฉันขอหัวเราะให้สมกับความโง่ของนายหน่อยเถอะเดลลอร์ฟ คิดเหรอว่า เจนนิตา จะรักนาย!” เดลลอร์ฟมุ่นคิ้ว หล่อนรู้จักน้องสาวเขาได้อย่างไร
“เธอรู้จักได้ยังไง ใครบอกเธอ”
เสียงหัวเราะเยาะหยันของเจ้าหญิงดังขึ้นอีกหน มันดังแทรกเข้าโสตประสาทของเดลลอร์ฟ ก้องกังวานราวเสียงเย้ยหยันของแม่มดชั่วร้าย
หล่อนดึงลิ้นชักที่อยู่ใกล้มือที่สุดออกมา แล้วหยิบบางอย่างออกมาให้เขาดู ครานี้เป็นเดลลอร์ฟที่นิ่งงันไม่แพ้เมรภัทรเมื่อครู่ ในรูปเขาจำได้ดีว่าฉากหลังคือบ้านอิ่มใจ สตรีในรูปเขาก็ยิ่งกว่ารู้จัก แต่บุรุษหน้าตาดีที่อยู่กับหล่อนเล่า เขาคือใคร?
“น้องชายฉันเอง ดูแววตาเขาสิ นัยน์ตาเขาสีนิลสนิทเหมือนฉันเลย พวกนายจ้องจะเล่นงานฉันกับทิพย์ธาราจนลืมน้องชายฉันไปได้ยังไง หึๆ สะใจจริงๆ”
กรอบรูปถูกดึงจากมือเธอ เขาปาเข้าผนังอย่างแรง เขาทำร้ายเธอเพียงเพราะอยากได้อิสระให้แฟนของน้องชายเธอ น่าขันสิ้นดี ที่แย่กว่านั้นคือ เขารักน้องสาวตัวเอง
“นี่เธอวางแผนไว้ไหมฮะ!” เดลลอร์ฟตะคอกใส่หน้าเจ้าหญิงคนงาม
“ฉันคงไม่เลวเหมือนพวกนายหรอก เดลลอร์ฟ” เธอแค่นหัวเราะตอกกลับเขาอย่างสะใจ
“พวกเขารักกัน ดูสิ น้องชายฉันทอดสายตามองน้องสาวนายหวานเชื่อมปานนี้ เฮ้อ....น่าอิจฉาจังเลย เมื่อไหร่น้าเจ้าหญิงบนหอคอยจะมีคนมาส่งสายตาให้อย่างนี้บ้าง” ท้ายประโยคเอ่ยเบาๆ กับตัวเองแต่หูของเดลลอร์ฟได้ยินชัดเจน
“ไม่มีวัน! ใครจะเอาเจ้าหญิงมีราคีอย่างเธอฮะ!” เดลลอร์ฟตะคอกหล่อน เขาไม่รู้ว่าทำไปได้อย่างไร รู้แต่เพียงว่าเขาทนไม่ได้หากหล่อนจะพร่ำเพ้อถึง ชายอื่น
“จริงด้วย...สินะ เฮ้อ...แต่ไม่เป็นไร บนหอคอยมันก็มีข้อดี มองมาจากข้างบนมันรู้เช่นเห็นชาติศัตรูได้ชัดเจน แต่อย่างว่า อยู่บนหอคอยนานเกินไป เล่ห์เหลี่ยมกลโกงมันไม่แพรวพราวเหมือนพวกที่อยู่ด้านล่าง กว่าจะรู้ตัวก็พลาดท่าเสียทีให้พวก ชนชั้นต่ำ ตั้งสองครั้งสองครา”
เมรภัทรเยาะหยันเขาและตัวเองในคราเดียว
“หึๆ ปากดี! นับผิดหรือเปล่าเมรภัทร ฉันว่ามันน่าจะมากกว่าสองครั้งนะ” เขายั่ว
เมรภัทรหน้าตึง มือเรียวกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน
“ไม่รู้สิ มันสกปรกจนฉันไม่อยากนับให้เสียปาก นายจำได้ไหมล่ะ ถ้าจำได้ช่วยบอกฉันที ฉันว่าน้องชายสุดที่รักของฉันเขาคงอยากรู้แน่ๆ ว่าไหมเดลลอร์ฟ”
เมรภัทรยิ้มอย่างผู้ชนะ อยากแก้แค้นไม่จบไม่สิ้นใช่ไหม ได้!
“ไปบอกยายแก่คนนั้น เลิกยุ่งกับฉันซะที ถ้าไม่เลิกก็หันมาสู้กันต่อหน้าไม่ใช่ใช้วิธีต่ำๆ สันดานสัตว์หน้าขน เดี๋ยวคนเขาจะครหาเอาได้ว่า บรรพบุรุษไม่สั่งสอน”
เผียะ!!!
เดลลอร์ฟมองฝ่ามือที่สั่นระริกของตน หัวใจเขาไหววูบเมื่อแลเห็นหยดน้ำตาของคนตรงหน้า
“เอาสิ! ตบสิเดล ตบเลย! ฉันมันเจ้าหญิงหิมะ ไม่มีหัวใจ! ไร้ความรู้สึก! เจ็บไม่เป็นหรอก”
หล่อนประชดเขาด้วยการดึงมือหนามาตบใบหน้าตัวเองแรงๆ
“นี่! จะบ้ารึไงฮะ!”
“ใช่! ฉันบ้าตั้งแต่ยอมให้นายทำลายศักดิ์ศรีฉันครั้งแล้วครั้งเล่านั่นล่ะ”
เมรภัทรปาดน้ำตา หล่อนจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่แล้วก้าวฉับๆ ไปที่ประตู
เมรภัทรทิ้งเขาไว้ด้านหลังเพื่อลงไปหานักข่าวที่ห้องด้านล่างไม่ถึงครึ่งชั่วโมงการชี้แจงถึงความรับผิดชอบของทิพย์ธารากับบรรดาสื่อมวลชนก็เสร็จสิ้น ลูกค้าต่างชาติที่ถูกรูดทรัพย์ในโรงแรมของเธอยินยอมรับค่าเสียหายเป็นตัวเงิน มันง่ายเมื่อใช้เงินนำทาง แต่มันยากที่ชื่อเสียงที่สั่งสมมานานจะหวนคืนมา ในเมื่อมันละลายหายไปพร้อมๆ กับเงินจำนวนนั้น
ประตูบานใหญ่ปิดสนิทลง เมรภัทรเหวี่ยงกระเป๋าถือลงบนพื้นพรม เธอเหนื่อยเหลือเกินเมื่อไหร่เขาจะเลิกราวีเธอเสียที ร่างอรชรทรุดนั่งบนโซฟาอย่างอ่อนแรง เธอหลับตาลงเพื่อเรียกสติแต่เสียงนรกกลับรั้งสติของเธอให้ตื่นมารับรู้ความจริงอีกครั้ง
แปะ แปะ แปะ
“ทำได้ดีมาก เจ้าหญิง”
เดลลอร์ฟเดินยั่วยิ้มออกมาพร้อมเสียงปรบมือ เขามายืนซ้อนหลังคนอ่อนแรง
เมรภัทรผวาเฮือกหล่อนจะลุกหนีแต่เขาไวกว่าคว้าเอวหล่อนไว้
“คุณ! ปล่อยฉันนะ ว้าย!”
เสียงร้องของเมรภัทรสิ้นสุดลงพร้อมๆ กับร่างสองร่างเสียหลักล้มลง ก่ายเกยกันบนโซฟาตัวเดียว
“เข้ามาได้ยังไง?”
เขาเผยยิ้มเจ้าเสน่ห์ใส่หน้าหล่อน ล้วงเอา กางเกงชั้นใน ตัวจ้อยจิ๋วออกมาจากกระเป๋ากางเกงชูมันแล้วแกว่งซ้ายทีขวาทีอย่างเห็นเป็นเรื่องสนุก
“เอาคืนมานะ!”
เมรภัทรอยากฆ่าเขานัก ความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจทำให้เธอหลงลืมถึงขนาดนี้เชียวหรือ แสดงว่าเมื่อสักครู่ที่เธอยืนชี้แจ้งเรื่องยุ่งยากของทางโรงแรม กับบรรดานักข่าว เธอไม่ได้สวมกางเกงชั้นใน
“ฉันก็โชว์ชิ้นส่วนของเธอให้บอดีการ์ดของเธอดูไงเล่า หึๆ สีขาวก็สะอาดดี ฉันชอบ แต่ความจริงสีแดงมันก็เร้าใจดีว่าไหมหึๆ”
“เลว! ปล่อยฉัน! ลืมแล้วรึไง ว่าฉันมีไม้เด็ด”
“อย่ายุ่งกับเธอ ไม่อย่างนั้น เราได้เห็นดีกันแน่!” เดลลอร์ฟขู่ฟ่อผลักหล่อนอย่างแรงจนร่างบอบบางกลิ้งตกจากโซฟา
ปึก!
“เธอ!”
เดลลอร์ฟใจหายไปอยู่ตาตุ่ม เมรภัทรมึนงง เธอเจ็บเหลือเกิน เมื่อกี้ร่วงจากโซฟายังไม่พอ หางคิ้วเธอคงกระแทกอะไรสักอย่างจนมัน...เลือดออก!
“พาย!”
เขาร้องเรียกชื่อหล่อน เมรภัทรคิดว่าตัวเองหูฝาด เขาไม่เคยเรียกชื่อเล่นของเธอ
“เจ็บ!”
เธอสะบัดมือเขาที่เข้าช่วยเหลือ เดลลอร์ฟหน้าตึง เลือดหล่อนไหลซิบๆ ลงมาทางหางตา
“อยู่นิ่งๆ สิ ค่อยๆ ลุก เธอคงชนขอบโต๊ะนั่น”
เขามองไปที่เหลี่ยมมุมของโต๊ะตัวเตี้ย อยากจะย้ายมันไปอยู่ในถังขยะหากทำได้ มือหนาประคองไหล่บางให้พาร่างลุกมานั่งอีกครั้ง เมรภัทรเอนหลังพิงพนักอยากอ่อนแรง หูแว่วได้ยินเสียงเขาทำอะไรกุกกักในห้องครัวสักครู่ก็เดินกลับมา
“เดี๋ยวฉันทำแผลให้” เขาอาสา เมรภัทรเบี่ยงหน้าหนี
“อย่าดื้อ!”
“ฉันไม่ใช่เด็ก!” หล่อนสวน
“หึๆ ฉันรู้แล้วน่า อยากพิสูจน์อีกรอบรึไง?” เขายั่วเย้า
เมรภัทรขยับหนีน้ำตาร่วงริน เดลลอร์ฟไม่อยากจะเชื่อสายตา เจ้าหญิงหิมะผู้เย็นชา หล่อนหลั่งน้ำตาเพราะเขาอีกแล้ว
เขาแปะแผ่นพลาสเตอร์ยาให้หล่อนอย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมรภัทรจ้องมองเขาผ่านม่านน้ำตา หล่อนกำลังใช้ความอ่อนแอของตัวเองให้เป็นประโยชน์ นัยน์ตาสีเงินยวงเมื่อครู่ทอดมองเธอราวของล้ำค่า ราวกับว่าจะแตกหักหากวางแผ่นยาที่หางคิ้วแรงเกินไป
“นายจะ...ทำ มันอีกใช่ไหม แต่...”
หญิงสาวสะอึกสะอื้น ค่อยๆ ปลดกระดุมออกให้เขาเห็นทรวงอกอวบทีละนิด ทีละนิด
“ได้โปรดเดล อย่ารุนแรงกับฉันนักเลย ฉันก็เป็นคน มีชีวิต มีความเจ็บปวด อย่าทำร้ายร่างกายฉันเพราะความแค้นเลย ขอร้องล่ะ”
หล่อนขอร้องเขา แต่มือสั่นเทาเลื่อนปลดกระดุมไปเรื่อยๆ
เดลลอร์ฟจะร้องตามหล่อนไปด้วย โอ...พระเจ้า ทำไมเขาถึงรู้สึกเจ็บเพราะน้ำตาของศัตรู
สองมือน้อยหยุดชะงักเพราะมือหนาเอื้อมมาคว้ามันไปกอบกุม เขาไล้หัวแม่มือบนใบหน้าหล่อนกรีดหยาดน้ำตาให้อย่างอ้อยอิ่ง
เมรภัทรจ้องมองเขาแน่วนิ่ง ดวงตาสองคู่จ้องประสานเป็นหนึ่งเดียว นาทีนั้นเดลลอร์ฟไม่อยากรับรู้ความแค้นของใคร เขาอยากทำเพียงกอดปลอบเจ้าหญิงหิมะตรงหน้า
“อย่าร้องสิ ฉันยังไม่ได้บอกเสียหน่อยว่าจะทำมันอีก ถ้าเธออยู่นิ่งๆ ยอมเชื่อฟังฉัน ฉันจะไม่ทำร้ายเธอแน่นอน” เขายืนยันด้วยเสียงอ่อนโยน
เมรภัทรสะอื้นแรงๆ หล่อนไอโขลกๆ อย่างตั้งใจ เขารีบไปหาน้ำมาให้เธอดื่ม
“เป็นไง ดีขึ้นไหม”
เมรภัทรพยักหน้าน้อยๆ หล่อนเก็บคำพูดคำจา ไม่หืออือยามที่เขาประคองลุกขึ้น เดลลอร์ฟเขาเป็นยังไงกันแน่ เทพบุตร หรือ ซาตาน
“โอ๊ย!”
“พาย!” เขารวบร่างบางไว้ได้ทัน เมรภัทรเข่าอ่อนและเป็นลมหมดสติในอ้อมแขนเขา
“พาย! อย่าแกล้งฉันนะ โธ่!”
เขาอุ้มหล่อนไปวางบนเตียงนอน กุลีกุจอควานหาผ้าขนหนูกับกะละมังใส่น้ำ เพื่อจะเช็ดเนื้อตัวให้หล่อน เสียงเจ้าหญิงครางอืออาเมื่อความเย็นของผืนผ้าแตะต้องผิวกาย
“นาย!”
หล่อนมีท่าทีตกใจ เมื่อเห็นเขาอยู่ในห้องนอน
“ออกไปจากห้องของฉันได้แล้ว”
เมรภัทรสั่งเขา แต่เขาไม่แยแส
“เธอเจ็บมากไหม ที่หางคิ้ว”
“อือ...” เธอพยักหน้า ในใจทบทวนเรื่องบางอย่างกลับไปกลับมา
“ฉัน...มีเรื่องจะถาม”
เมรภัทรมุ่นคิ้วสงสัย สองมือพยายามติดกระดุมเสื้อแต่มันกลับติดไม่ได้
“ฉันช่วย”
เขาอาสาด้วยใจบริสุทธิ์ ทว่าเพียงปลายนิ้วสัมผัสเนื้อเนินทรวงนุ่มหยุ่น โลหิตในร่างกลับปั่นป่วนอีกหน มันวิ่งวนสูบฉีดจนเขาร้อนไปหมด
เมรภัทรรีบกุมสาบเสื้อเข้าหากัน นัยน์ตาคมสีนิลเจือแววตระหนก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“ไหนบอกว่าชั้นนี้ ส่วนตัว แล้วใครมาเคาะประตูฮะ!”
เขาหาเรื่องเธอเพียงเพราะได้ยินเสียงเคาะประตูเท่านั้น
“ตายแล้ว! ภีค!”
เมรภัทรรีบลนลานลงจากเตียง น้องชายเธอกลับมาแล้วและคงอยากรู้เรื่องนักข่าวกระมัง หล่อนเดินวกไปเวียนมา หลงลืมไปว่าเมื่อสักครู่เพิ่งเป็นลมล้มพับต่อหน้าเขา
“ไปเปิดสิ ถ้าไม่ไปฉันไปเอง”
“ชู่ว์...จะบ้ารึ น้องฉันเทควันโดสายดำนะ อยากคอหักตายก็ไปเปิดสิ”
หล่อนตวาดแต่เสียงแผ่วเบา เดินวกไปวนมาขณะที่คนด้านนอกก็ยังเคาะประตูอยู่อย่างนั้น
“นึกออกแล้ว!”
เมรภัทรวิ่งไปหยิบมือถือของตนมาต่อสาย
“จ้า พี่เอง เอ่อ อ้อ...เปล่า พี่อยู่ อยู่ เอ้อ...อยู่บางแสน” หล่อนโกหกน้องชาย
เดลลอร์ฟหลุดเสียงหัวเราะเบาๆ นึกอยากแกล้งหล่อนขึ้นมา
“จ้ะ เอ่อ พี่เครียดนิดหน่อย...อา....อาทิตย์นี้ พี่มีประชุมเยอะด้วยล่ะ”
เสียงถอนหายใจดังตามมาเมื่อเอ่ยจบประโยค เขาเข้าประชิดร่างเธอทางด้านหลัง จมูกคมสูดดมไซ้ซอกคอจนเธอขนลุกเกรียว ฝ่ามือร้อนๆ ของเขาไต่เลื้อยเข้ามาใต้กระโปรง หล่อนดิ้นหนีเขายิ่งชอบใจ แน่ล่ะ หล่อนดิ้นหนีโดยพยายามให้เกิดเสียงน้อยที่สุด เพื่อกันไม่ให้คนปลายสายผิดสังเกต
เดลลอร์ฟไล้ฝ่ามือร้อนผ่าวลูบคลึงที่ขาอ่อนเนียนนุ่มมือ เขาเลื่อนไปขยำบั้นท้ายเปล่าเปลือยอย่างหมั่นเขี้ยว ขณะที่เมรภัทรต้องตัดสายน้องชายทิ้ง ก่อนที่เสียงครวญครางจะเล็ดลอดให้ปลายสายรับรู้
“ปล่อยนะ! ฉัน..จะ..ฆ่า..นาย เดลลอร์ฟ”
เขายักคิ้วให้หล่อนรั้งร่างหล่อนให้ลงมาแนบชิดในท่าที่บั้นท้ายงอนงามแนบชิดหน้าขาแกร่ง เมรภัทรขนลุกสู่เมื่อเขาสอดปลายนิ้วไปปาดไล้กลีบผกากลางกายสาวขณะที่เขาและเธอยังยืนอยู่
“อย่า!” เธอร้องเสียงพร่า เขานั่งลงแล้วจับร่างหล่อนมาซ้อนทับบนตัก จับแยกเรียวขางามให้กางออก ก่อนจะถลกกระโปรงตัวสวยให้ขึ้นมากองบนหน้าท้องหล่อน เดลลอร์ฟใช้นิ้วกลางและนิ้วชี้สะกิดเบาๆ เป็นจังหวะตรงติ่งเนื้ออ่อนบาง ซึ่งเป็นจุดที่ไวต่อการปลุกเร้า
เมรภัทรดิ้นพล่าน ความหฤหรรษ์ที่ร่างกายไม่คุ้นชินกำลังทำให้สติของเธอกระเจิดกระเจิงกู่ไม่กลับ เดลลอร์ฟไซ้ปลายจมูกโด่งคมเข้าซอกคอหล่อน สูดดมความหอมของเส้นผมสีนิลเหมือนนัยน์ตาเจ้าของอย่างโหยหา ราวกับว่ากลิ่นของหล่อนจะจางหายหากเขาไม่รีบตักตวงไว้
“เดล...เด...ล อ๊ะ!”
เมรภัทรกัดฟันเมื่อนิ้วแข็งแรงเข้าชอนไชในร่างเธอ เขางอปลายนิ้วเล็กน้อยเพียรสอดเข้า สอดออกเป็นจังหวะเพื่อเร่งบางอย่างจากเธอ ใช่! มันมาอีกแล้ว
“เดล! อา อา...”
เดลลอร์ฟอุ้มร่างบางไปวางลงกลางเตียง เขาชันเข่าหล่อนขึ้นแล้วรีบซุกใบหน้าลงไปตรงกลางระหว่างเรียวขา เมรภัทรหลับตาพริ้มหล่อนไม่กล้ามอง หล่อนรู้ว่าเขาจะทำสิ่งใด และยิ่งกว่ารู้...ค่ำคืนนี้ อย่าหวังว่าเธอจะได้นอน!
ดวงตะวันสาดแสงส่องทั่วท้องฟ้า เมรภัทรนั่งก้มหน้าสะอึกสะอื้นอยู่ปลายเตียง เสียงหล่อนไม่ดังมากนัก แต่สามารถปลุกคนขี้เซาให้ลืมตาตื่นขึ้นมาได้ เดลลอร์ฟเพ่งมองแผ่นหลังเนียนกริบที่โผล่พ้นผ้านวมผืนหนา เมื่อคืนนี้ทั้งเขาและหล่อนปลดปล่อยอารมณ์ใคร่ลงบนกายร่างของกันและกันอย่างเต็มที่ เมรภัทรไม่ขัดขืนหล่อนยินยอมแต่โดยดี หล่อนคงรู้ ถ้าหากขัดขืนหล่อนจะเจ็บตัว
แผ่นหลังเนียนยังโยกไหวน้อยๆ หล่อนร้องไห้อย่างนั้นหรือ
“พาย...” หล่อนสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเขาขานชื่อ
“นาย...รีบลงไปได้แล้ว และอย่ามาที่นี่อีก” เสียงเครือร้องสั่ง
เดลลอร์ฟขยับเข้าไปใกล้ เขาสวมกอดหล่อนจากด้านหลัง ไม่รู้ว่าสิ่งใดดลใจให้เขาทำเช่นนั้น แต่เขารู้สึกสุขใจเหลือเกินที่ได้กกกอดหล่อนไว้ในอ้อมแขน วันนี้เขามั่นใจแล้ว อ้อมแขนของเจ้าหิมะ อบอุ่นเหนือสตรีอื่นใดที่เขาเคยกอด อุ่นยิ่งกว่าสองแขนของน้องสาว สุดที่รัก
“นายทำสำเร็จแล้ว เดลลอร์ฟ นายเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของทิพย์ธาราได้แล้ว ฉันขอให้นายได้ในสิ่งที่ร้องขอ อิสระของ ตัวจี๊ด นายจะเป็น...ฮึก ๆ คน..ฮึก วางใส่...มือเธอ ฉันขอให้...นายโชคดี ได้อยู่กับหญิงที่นายปรารถนา ฮึกๆ ตั้งแต่วันนี้ ทิพย์ธาราของฉัน ขอยอมแพ้ ฉันจะไม่สู้กับนาย กับ เจมส์ทาวเวอร์ หรือกับใครทั้งนั้น ช่วยบอกคุณอาของนายด้วย เลิกรังควานครอบครัวเราเสียที พ่อกับแม่ฉัน...พร้อมอโหสิกรรมให้หล่อนเสมอ และฉันก็พร้อมอโหสิกรรม ให้นาย...เช่นกัน ปล่อยฉันได้แล้ว...ฮึกๆ รีบไป ก่อนที่น้องฉันจะมา เร็วสิ!”
หล่อนหันมาตวาดเขา เดลลอร์ฟจะบ้าตาย หล่อนพูดเหมือนห่วงว่าเขาจะตายคามือเด็กเมื่อวานซืนนั่น เขาจับไหล่บอบบางให้หันมาเผชิญหน้า ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาทำเอาหัวใจเขาสั่นไหว มันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ นับตั้งแต่ จุมพิตแรก ที่เขาและหล่อนได้สัมผัสเนื้อกายของกันและกัน
“ทำไม! ทำไม! เธอถึงไม่สู้ แค่ยกแรกเธอก็จะถอดใจแล้วหรือ เมรภัทร เจ้าหญิงหิมะแสนเย็นชาไม่ยอมใคร ที่ฉันรู้จักหายไปไหนแล้ว บอกฉันที บอกฉันมาสิพาย”
เดลลอร์ฟเร่งเร้า
“เจ้าหญิงหิมะ ละลายแล้วเดล หิมะในใจเจ้าหญิงละลายรวมกับสายธารน้ำตา ตั้งแต่วันแรกที่นายจูบเธอ! อย่า...อย่าถามเลย...ได้โปรด” เมรภัทรก้มหน้าสะอึกสะอื้น
เขาอยากรู้เหลือเกินว่าหล่อนรู้สึกอย่างไร คิดอะไรอยู่ถึงได้ร้องห่มร้องไห้ แถมยังพูดแปลกๆ เขาไม่เข้าใจจริงๆ
“อย่าถาม...มากไปกว่านี้ เพราะฉันเจ็บตรงนี้! ตรงนี้!” หล่อนชี้เข้าตำแหน่งหัวใจ เดลลอร์ฟอ้าปากค้างหล่อนคงไม่ได้ รักเขา หรอกนะ โอ...เดล ทำไมนายไม่ดีใจเลย ที่แผนการสำเร็จอย่างรวดเร็ว มีบางอย่างผิดปกติกับใจนายอย่างนั้นหรือ เดลลอร์ฟ
ชายหนุ่มเฝ้าถามตัวเองซ้ำๆ เขารั้งใบหน้าชุ่มน้ำตาเข้ามาใกล้ เกลี่ยหยาดน้ำตาเม็ดใสด้วยสองมือก่อนจะจุมพิตแผ่วเบาแล้วโอบกอดปลอบประโลมหล่อน หัวคิ้วของเขาขมวดเป็นปม สับสนในหัวใจสุดพรรณนา หรือว่าเขาจะรู้สึกเช่นเดียวกันกับหล่อนอย่างนั้นหรือ...ไม่...เขารักเจนนิตาต่างหาก...ไม่...ไม่รู้ต่างหาก นั่นล่ะคือความจริง
แผ่นอกแกร่งหนาคือที่พักสายธารน้ำตา เมรภัทรร่ำไห้สะอึกสะอื้น หล่อนรับรู้ถึงไออุ่นของความห่วงใยที่ส่งผ่านฝ่ามือเขา...
เดลลอร์ฟโดยพื้นฐาน คงเป็นคนที่มีจิตใจอ่อนโยนพอตัว ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่กกกอดศัตรูของเขาแน่นขนาดนี้...ดี! อย่างนี้ล่ะที่เธอต้องการ
แก้มเนียนบางแนบซบแผ่นอกหนา หยดน้ำตายังร่วงรินไม่หยุดหย่อน เสียงสะอื้นแผ่วเบาระลอกแล้วระลอกเล่า ดังบาดลึกหัวใจเดลลอร์ฟ แต่ทว่า...
ริมฝีปากอวบอิ่มที่เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมา กลับคลี่ยิ้มเหยียดหยัน นัยน์ตาสีนิลวาววับของเจ้าตัวขุ่นมัวด้วยละอองน้ำตา แต่หามีความเศร้าตรมระทมไม่ มันมีแต่ความสะใจ สาใจ และพร้อมจะทวงคืน!
เมรภัทรคนนี้ไม่รู้จักคำว่า แพ้! ความอ่อนโยนที่นายแสดงออกมา ฉันรับรองว่า...จะเหยียบมันจมดิน!
Lilly เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 มี.ค. 2556, 22:28:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 มี.ค. 2556, 22:28:57 น.
จำนวนการเข้าชม : 1475
| << บทที่ 2ปมมัดใจ | บทที่ 4 กลลวงใจ >> |