บ่วงพราย
ขนมงจีนถูกส่งไปที่คฤหาสน์สีขาว ที่นั่นเป็นบ้านของคุณหลวง ทว่า...เธอได้พบกับวิญญานชายหนุ่ม ที่แม้แต่ที่อยู่และสถานที่ที่ตัวเองตาย ก็ยังไม่รูั้เลย แล้วเธอจะทำอะไรดีเนี่ย
Tags: รักหวานแหวว หวานซึ้ง พล็อดสนุก สนุกสนาน
ตอน: บทที่ 16 รอยจูบ
บทที่ 16
รอยจูบ
“เดี๋ยวฉันไปดูคุณรินดาก่อนนะคะ ไม่รู้ว่าขาแพลงเป็นยังไงบ้าง” ขนมจีนเอ่ย
“ผมไปด้วย”
“ค่ะ งั้นเราไปกันเถอะ”
เมื่อเขามาถึงห้องแล้วเปิดประตูเข้าไป ภาพที่เห็นทำให้เลือดในกายของเธอจับตัวเป็นก้อนแข็ง ภาพที่เห็นคือรินดากำลังจูบกับธีร์ในลักษณะที่นอนอยู่บนเตียง มือของเขาจับไหล่ทั้งสองของเธอ ขนมจีนหน้าชาไปทั้งตัวรู้สึกคล้ายกับว่าดวงตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำ เธอปากสั่นระริก...
“ขนมจีน” เขาเอ่ยปาก “ไม่ใช่นะ คุณเข้าใจผิด”
“คนเลวที่สุด”
“ขนมจีน เดี๋ยวก่อน”
เขาวิ่งออกไปตามขนมจีน รินดามองตามริมฝีปากของเธอยิ้มเยาะ ใช่เธอจูบเขาและอยากให้ขนมจีนมารู้ว่าเธอกับเขายังรักกันอยู่ ไม่มีช่องว่างให้เธอเข้ามาแทรกได้ คุณนรามองดูเธอแววตาของเขาปวดร้าวและกำมือแน่น ชายหนุ่มมองเธอรินดา
“คุณแกล้งเจ็บขา แล้วหลอกให้เขาอุ้มมาส่งในนี้ใช่ไหม”
“เปล่าค่ะ ฉันเจ็บจริง แต่พอเดินได้” เธอยิ้ม “ไม่ไปตามขนมจีนเหรอคะ”
“ไม่ล่ะ เขามีธีร์ตามไปอยู่แล้ว”
“เพราะมีธีร์ก็เลยไม่มีคุณ...อย่างนั้นใช่ไหม” เธอยิ้มหวาน....
เธอเดินออกมาสู่ชายหาดสีขาว ตั้งใจจะเดินไปให้ไกลภาพที่เห็นให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอรู้แล้วว่าหัวใจที่เจ็บแปลบของเธอตอนนี้เกิดเพราะเธอปากไม่ตรงกับใจ ใช่..เธอรักเขา จึงไม่อยากให้เขาต้องได้รับความเจ็บปวดจากการที่เขารักเธอจนต้องทิ้งคนรักเก่า ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเขาเหมาะสมกับคุณรินดาแค่ไหน เธอนั้นเป็นแค่คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตไม่มีความหมายอะไรเลย
“เดี๋ยวก่อน ขนมจีน” ธีร์ตามมาจนกระทั่งทัน เขาจับมือเธอไว้แน่น
เธอหันกลับมานัยน์ตาของเธอว่างเปล่าจนเขารู้สึกได้
“มีอะไรคะ”
“คุณเข้าใจผิดนะ ผมกับคุณรินดาไม่ได้...” เขาพยายามอธิบาย
“เข้าใจผิดเหรอคะ เรื่องอะไร”
ธีร์ถอนหายใจยาว รู้ดีว่าเธอกำลังโกรธ
“ผมกับรินดาไม่ได้จูบกัน เรื่องนี้ผมสาบานได้”
ขนมจีนยิ้มบาง ๆ
“ดีใจด้วยนะคะ ที่ปรับความเข้าใจกันได้ เรื่องที่คุณจูบกับเธอน่ะฉันไม่แคร์อะไรเลย”
ธีร์ขมวดคิ้ว ไม่แคร์หรือ
“หมายความว่ายังไง”
“ก็หมายความว่า...ฉันไม่แคร์ว่าคุณจะคบกับคุณรินดา หรือว่าคนรักของคุณทุกคน ฉันเป็นแค่คนเข้ามาในชีวิตของคุณโดยบังเอิญ ไม่มีความหมายอะไรเลย”
“ขนมจีน” น้ำเสียงของเขาเข้มจัด “หยุดพูดนะ”
“หยุดพูดอะไรคะ” เธอเอ่ยเบา ๆ “ฉันกับคุณแค่บังเอิญมาเจอกัน โดยที่คุณเองก็ความจำเสื่อม ทั้ง ๆ ที่ความจริงหัวใจคุณอยู่กับคุณรินดาตั้งแต่แรกแล้ว คุณรักเธอแล้วเธอก็รักคุณ”
“ไม่ใช่”
“ไม่ใช่อะไรคะ พอเถอะฉันขี้เกียจคุย” เธอทำท่าจะหันกลับไปแต่ธีร์ฉุดแขนเธอดึงให้หันกลับมาไว้ในอ้อมกอด เธอหน้าซีดเผือด
“จะทำอะไรคะ ปล่อยนะ”
“คุณเข้าใจผิด ผมรักคุณคนเดียว เข้าใจหรือเปล่า”
เธอได้ยินเต็มสองหู แต่นั่นมันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อเขาจูบเธอไปแล้ว
“คุณรักฉัน แล้วทำไมถึงจูบเธอล่ะ”
“ก็นั่นมันเป็นอุบัติเหตุ”
“อุบัติเหตุเหรอ” เธอแค่นยิ้ม “ถ้าฉันจูบกับพี่นราล่ะก็ จะพูดว่าเป็นอุบัติเหตุได้ไหม”
ธีร์ขมวดคิ้วนี่เธอกำลังประชดเขาอยู่ใช่หรือเปล่า
“ถ้าใช่ ผมก็จะจูบคุณคืน”
“อื้อ”
ขาดคำธีร์ก็โน้มใบหน้าลงไปหาและประทับจูบลงบนริมฝีปากของขนมจีน หญิงสาวลืมตาโตด้วยความตกใจ แต่ถูกอีกฝ่ายดึงตัวเข้าไปกอดไว้แน่น ธีร์บดเบียดริมฝีปากเนิ่นนานก่อนแทรกลิ้นอุ่นจัดเข้าไปควานหาความหวานภายใน จนขนมจีนสั่นสะท้านไปทั้งตัว ขนมจีนครางในลำคอสองมือขยุ้มแขนเสื้อธีร์ไว้แน่น ฝ่ามือหยาบสอดเข้าไปใต้ชายเสื้อกดร่างบางเข้าหาอกแกร่ง แต่ธีร์ไม่อาจหยุดตัวเองไว้ได้อีกต่อไปแล้ว ใบหน้าคมคายไล้ปลายลิ้นไปตามแก้มใสและซอกคออุ่นละมุน
ธีร์..คุณจะทำอะไร” ขนมจีนร้องห้ามเมื่อริมฝีปากเป็นอิสระ
ธีร์ก็ก้มลงปิดปากแดงระเรื่อ บดเบียดแทรกปลายลิ้นร้อนเข้าไปชิมรสชาติความหวานภายใน เสียงครางในลำคอของขนมจีน ยิ่งทำให้เลือดในกายของชายหนุ่มร้อนรุ่มราวกับถูกเปลวงไฟแผดเผา ฝ่ามือหนาเลื่อนเข้าไปใต้ชายเสื้อลูบไล้แผ่นหลังและเอวบางจนขนมจีนสั่นสะท้าน
“อย่า” ขนมจีนอุทานแผ่ว แต่กำลังของธีร์ก็มีมากเสียจนไม่อาจขัดขืน เธอจึงยอมให้เขาจูบเธอโดยปล่อยมือลง เขาจูบเธอเนิ่นนานจนขนมจีนใกล้จะหมดสติจึงผละริมฝีปากออก
เขารู้ดีว่าเขาไร้เหตุผล แต่เหตุผลของความรักมันมีเหตุผลด้วยหรือ
“คนเลว..”
“ขนมจีน”
เพียะ
เขาหันหน้าไปตามแรงตบ รอยเจ็บแปลบบนใบหน้ายังไม่เท่ากับความเจ็บปวดที่อยู่ในใจเลย เธอยกมือขึ้นปิดปากน้ำตาเอ่อล้น
“คนเลว ฉันเกลียดคุณที่สุด”
“เกลียดผม หรือว่าโกรธผมกันแน่”
“อะไรนะ” เธอกระซิบแผ่ว
“ยอมรับมาเถอะว่าคุณเองก็รักผมเหมือนกัน คุณโกรธที่ผมจูบกับรินดา คุณเองก็รักผมใช่ไหม” เขาประกาศเสียงกร้าว
“คนบ้า ไร้เหตุผลที่สุด” เธอร้องเสียงดัง ก่อนจะหันหนีไปทางบ้านพัก ธีร์เตรียมจะรั้งตัวเธอไว้แต่แล้วก็นิ่งเงียบ ใช่..เขามันไร้เหตุผล
แต่สิ่งที่เธอทำมันก็ไร้เหตุผลอยู่ดี....
รุ่งเช้าพี่นราเช่าเรือเพื่อไปถ่ายปะการัง บรรยากาศรอบ ๆ ตัวเขาเย็นเฉียบและไม่มีใครพูดกันเลยโดยเฉพาะขนมจีนและธีร์ แววตาของเธอแดงก่ำคงเพราะเมื่อคืนร้องไห้จนตัวโยน เขาไม่รู้หรอกว่าหลังจากที่เธอไปกับเขาแล้วเขาทำอะไรเธอบ้างเธอพึงได้ร้องได้ขนาดนี้ เขาชวนขนมจีนและทุกคนไปด้วย แน่นอนว่ารินดาก็ไปด้วยเขาถือแขนของธีร์เพื่อชวนเขาไปด้วย แต่ธีร์มองหน้าขนมจีนซึ่งเธอหลบสายตาไปทางอื่น
“ขนมจีนไปด้วยกันนะ”
“ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันไม่อยากลงน้ำทะเลร่วมกับใคร ๆ” เธอประชดประชัน
“ไม่อยากหรือไม่คิดจะลงกันแน่”
“โอเค เอาอย่างนี้เราไปกันหมดนี่แหละ” พี่นราถอนหายใจยาว
“ค่ะพี่นรา” ขนมจีนเกรงใจอยู่มาก แต่ก็ดึงแขนพี่นราออกไปทางเรือ “เราไปกันเถอะค่ะ”
“คุณธีร์คะ ไปกันเถอะค่ะ” รินดายิ้มบ้าง
“ครับ” ธีร์ชำเลืองมองขนมจีนแต่เธอกลับทำเป็นไม่เห็น
ในที่สุดท่ามกลางบรรยากาศเย็นสบาย ธีร์ก็เจอจุดที่จะลงไปถ่ายใต้น้ำ แต่รินดาไม่กล้าลงเพราะเธอว่ายน้ำไม่เป็นธีร์ก็ด้วยเช่นกันจึงมีแต่พี่นราและขนมจีนที่ลงไป ถึงแม้เธอจะไม่ชอบหน้าธีร์แต่เธออยากเห็นปะการังและท้องทะเลอันสวยสดงดงาม
“พี่นรา ตรงนี้ใส่ตรงไหนนะคะ”
“ตรงนี้ไง ว่าแต่เราเคยดำน้ำหรือเปล่าล่ะ” พี่นราเอ่ยอย่างเป็นห่วง เพราะถึงแม้เธอจะเคยบอกว่าฝึกเรียนวิชาดำน้ำมานั่นมันก็ตั้งหลายปีมาแล้ว
“ดำได้ค่ะ ฉันเคยเรียนมาแล้ว”
“เคยเรียน กับดำจริง ๆ มันต่างกันนะ”
“ค่ะ”
ท่าทางของคนทั้งสองราวกับเป็นคู่รักกันก็ไม่ปาน เธอกับพี่นราถูกเนื้อต้องตัวกันประมาณว่าครูกับนักว่ายน้ำ จนธีร์เริ่มไม่พอใจขึ้นมาทันที
“ทั้งสองคนนั่นคอยดูอยู่ข้างบนนะ มีอะไรผมจะคอยเรียก” พี่นราบอกธีร์และรินดาที่นั่งอยู่บนท้ายเรือ ขนมจีนเหลือบมองทั้งสองพลางเมินเฉย
“ขนมจีนเพิ่งจะเคยดำน้ำครั้งนี้เป็นครั้งแรกค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็พยายามอยู่ใกล้ ๆ พี่เอาไว้นะ เอาล่ะไปกันเถอะ
“ค่ะ”
ตูม
ทะเลแหวกว่ายรอบกายตัวเธอ เธอเห็นทะเลและปะการังคลื่นแตกเป็นฟองกระจาย ความเย็นและผิวน้ำและคลื่นที่แตกฟองรอยรอบอยู่ท่ามกลางตัวเธอ ฝูงปลานับร้อยตัวต่างเข้ามารุมล้อมด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอดีใจมากที่ได้เห็นมันอยู่ใกล้ ๆ ตัวอย่างนี้ เธอแหวกว่ายลงไปดูปะการัง และเห็นพี่นราถ่ายภาพใต้น้ำถ่ายฝูงปลานับร้อยและดอกไม้ทะเลที่สวยสดงดงาม
สวยเหลือเกิน งดงามที่สุด
เธอแหวกว่ายไปดูดอกไม้ทะเล สัตว์พวกนี้เป็นพืชแต่มีแขนขาประเภทเดียวกับสัตว์ทะเล เธอดำลึกลงไปแต่พี่นราห้ามไม่ดำลึกเธอจึงว่ายอยู่แถว ๆ ปะการัง ภาพท่ามกลางสายน้ำมีแต่ความสงบและเป็นธรรมชาติ เธออยากจะดำลึกลงไปเพื่อมองอะไรให้มากยิ่งกว่านี้
เธอโผลงไปดูภาพปะการังและภาพสัตว์ประเภทเลื้อยคลานใต้ทะเล มีพวกปลาดาวและปลาการ์ตูนที่ซ่อนตัวอยู่ในดอกไม้ทะเล เธอยิ้มให้มันก่อนที่ขาของเธอจะไปติดอยู่ที่สาหร่ายทะเลใบใหญ่จนเอาไม่ออก เธอก้มลงแกะมันที่พันไว้รอบขาเธอออกแต่มันก็ยิ่งรัดแน่นเข้าไปอีก
เธอเงยหน้ามองพี่นราที่กำลังถ่ายภาพปะการังไกลออกไป
ทำยังไงดี เธอแกะมันไม่ออกซะด้วย
เธอพยายามแกะมันออก แต่ดูเหมือนว่าสาหร่ายทะเลจะพันรอบเท้าของเธอจนอากาศใกล้จะหมดเต็มที เธอพยายามที่เรียกพี่นราแต่เขาก็อยู่ไกลออกไป หญิงสาวเริ่มพ่นฟองน้ำออกมาเมื่ออากาศจะหมด เธอเริ่มหายใจไม่ออกและเริ่มจะหมดแรงเต็มที
ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที
“อืม” เธอกลั้นหายใจเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่สติจะค่อย ๆ เลือนหายไป
ข้างบนพี่นราโผขึ้นไปก่อนเขาถือกล้องที่ถ่ายใต้น้ำไว้ด้วย เขาถอดหน้ากากออกซิเจนออกแล้วเหลียวมองหาขนมจีนที่คิดว่าน่าจะขึ้นมาก่อน
“ขนมจีนล่ะ”
ธีร์ขมวดคิ้ว ถามออกไปอย่างรวดเร็ว
“เขาไม่ได้อยู่กับคุณหรือ”
“เปล่านี่ ผมคิดว่าเขาขึ้นมาก่อนผมซะอีก” เขาเลิกคิ้ว “อากาศก็ไกล้จะหมดแล้วด้วย”
“หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับขนมจีน” รินดาร้องอุทาน
“ผมลงไปดูเอง”
“อย่าไปนะคะ คุณเองก็เพิ่งหายให้คุณนราไปดีกว่า” รินดาจับแขนเขาเอาไว้ แต่ธีร์ดึงออกมาเขาไม่ยอมให้ขนมจีนเป็นอะไรแน่
“ผมจะปกป้องเธอเอง รอเดี๋ยวนะ”
ตูม
สายน้ำพุ่งปะทะร่างกายของเขาแตกเป็นคลื่นกระจาย เขามองฝ่าอากาศแล้วว่ายลงไปเขาลงไปดูปะการังแล้วเห็นเธอถูกสาหร่ายเกลียวยาวพันเข้าเท้าอยู่แล้วเห็นของเธอไปติดอยู่ตรงซอกกะปารังด้วย เขารีบว่ายลงไปแกะสาหร่ายที่พันข้อเท้าเธอออกแล้วดึงขาเธอออกมาจากปะการังด้วย เธอหมดสติไปแล้วเขาพยายามตบหน้าเธอเพื่อเรียกสติแต่เธอก็ยังคงไม่ฟื้น เขาถอดที่ใส่ออกซิเจนเธอออก
แล้วเขาก็ประกบปากเธอเพื่อระบายออกซิเจนออกไป เธอหมดสติและริมฝีปากของเขาก็เย็นเฉียบเขารีบพาเธอขึ้นไปจากน้ำและโผล่ขึ้นไปตะโกนดังลั่น
“เอาเชือกมา เร็วเข้า”
“รอเดี๋ยวนะ” พี่นราโยนเชือกและห่วงยางลงไป เขาเอาเธอขึ้นมาเธอยังคงหมดสติ
“ขนมจีน ได้ยินผมไหม” เขาตะโกนเรียกเธอ
รินดาหน้าซีดเผือด ถึงเธอจะแค้นตัวเธอแต่เรื่องที่จะให้ตายนี่เธอไม่เคยคิด
“จะทำยังไงดีคะคุณธีร์”
“ผมจะช่วยเธอ” ชายหนุ่มเปิดปากเธอแล้วก้มลงแนบริมฝีปากกับเรียวปากเย็นชืดระบายลมหายใจเข้าสู่ปอดของเธอช้า ๆ ภาพการประกบปากทำเอารินดาตัวแข็งทื่อ เขาก้มลงประกบปากเธอจนกระทั่งขนมจีนไอแค่ก ๆ เอาน้ำออกจากปอดเธอรอดตายแล้ว
“แค่ก..แค่ก”
“ขนมจีน เป็นยังไงบ้าง”
“หนาว..จัง”
“คุณนราจะรีบเอาเธอกลับไปเดี๋ยวนี้แล้ว รอเดี๋ยวนะ”
พี่นราทำหน้าที่คนขับเขาสตาร์ทเรือครั้งเดียวก็หันหน้าเรือเข้าสู่ที่พักอย่างรวดเร็ว เธอหนาวสั่นเป็นเจ้าเข้าดูเหมือนเธอจะมีไข้ด้วย เมื่อมาถึงสถานที่พักธีร์ก็อุ้มเธอไว้แนบอกพาเดินเข้าไปในห้องพักวางเธอลงกับฟูก เธอหลับตาแน่นหน้าตาแดงก่ำ
“ฉันหนาวจัง” เธอกระซิบแผ่ว
“คุณหนาวหรือ รอเดี๋ยวนะ”
ธีร์หาผ้าห่มหนา ๆ มาให้เธอ แต่ว่า...เธอในตอนนี้เปียกโชกไปหมดเขาจึงออกไปข้างนอกแล้วบอกให้รินดาที่วิ่งตามมาแล้วช่วยบอกให้เปลี่ยนเสื้อผ้าให้หน่อย ทำเอารินดากระพริบตาถี่ ๆ
“ทำไมคุณถึงไม่ทำเองละคะ”
“คุณทำเองเถอะ เดี๋ยวผมจะเอาผ้าห่มเข้าไปให้” เขาหันหน้าไปทางอื่นพร้อมทั้งบอกปฏิเสธ และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้รินดารู้ว่าสองคนนี้ยังไม่มีอะไรกัน
รินดาเข้าไปถอดเสื้อผ้าและเปลี่ยนให้เธอ เขาจึงถอนหายใจยาวเขาถือผ้าห่มหนาเอาไปไว้ให้เธอได้ห่ม ขนมจีนหน้าแดงก่ำริมฝีปากขาวซีด เพราะเสื้อผ้าของเธอเปียกด้วยจึงทำให้ไข้ขึ้นและปอดขาดอากาศหายใจจึงทำให้เธอค่อนข้างอาการหนัก
“หนาวจัง..” เธอกระซิบแผ่ว
“หนาวหรือ...ทนเอาหน่อยนะ”
“ขนมจีนเธอหนาวมาก เดี๋ยวฉันไปเอาถุงใส่น้ำร้อนมาให้ รอเดี๋ยวนะ”
“ขอบคุณมาก”
เมื่อขนมจีนยังไม่หายหนาวริมฝีปากเปียกชื้น เขาจึงตัดสินใจเอาผ้าห่มห่อตัวเธอแล้วจับเธอมานั่งในอ้อมกอดสองแขนกอดเธอเอาไว้แน่น ภาวนาของให้เธอหายเขาทำทุกอย่างเพื่อให้เธอได้ฟื้น ไออุ่นจากร่างกายของเขาและอ้อมแขนที่แข็งแรงช่วยทำให้เธออบอุ่นขึ้นมาบ้าง เธอซบใบหน้าลงกับแผ่นอกของเขาเพื่ออาศัยไออุ่นจากร่างกายของเขา ธีร์ก้มลงมองใบหน้าขาวซีดด้วยความเป็นห่วง
“ขนมจีน...คุณต้องไม่เป็นไรเด็ดขาด”
…………….
ขอโทษนะคะที่หายหน้าไป
พอดีเข้าออกโรงพยาบาลบ่อยน่ะค่ะ ^^
รอยจูบ
“เดี๋ยวฉันไปดูคุณรินดาก่อนนะคะ ไม่รู้ว่าขาแพลงเป็นยังไงบ้าง” ขนมจีนเอ่ย
“ผมไปด้วย”
“ค่ะ งั้นเราไปกันเถอะ”
เมื่อเขามาถึงห้องแล้วเปิดประตูเข้าไป ภาพที่เห็นทำให้เลือดในกายของเธอจับตัวเป็นก้อนแข็ง ภาพที่เห็นคือรินดากำลังจูบกับธีร์ในลักษณะที่นอนอยู่บนเตียง มือของเขาจับไหล่ทั้งสองของเธอ ขนมจีนหน้าชาไปทั้งตัวรู้สึกคล้ายกับว่าดวงตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำ เธอปากสั่นระริก...
“ขนมจีน” เขาเอ่ยปาก “ไม่ใช่นะ คุณเข้าใจผิด”
“คนเลวที่สุด”
“ขนมจีน เดี๋ยวก่อน”
เขาวิ่งออกไปตามขนมจีน รินดามองตามริมฝีปากของเธอยิ้มเยาะ ใช่เธอจูบเขาและอยากให้ขนมจีนมารู้ว่าเธอกับเขายังรักกันอยู่ ไม่มีช่องว่างให้เธอเข้ามาแทรกได้ คุณนรามองดูเธอแววตาของเขาปวดร้าวและกำมือแน่น ชายหนุ่มมองเธอรินดา
“คุณแกล้งเจ็บขา แล้วหลอกให้เขาอุ้มมาส่งในนี้ใช่ไหม”
“เปล่าค่ะ ฉันเจ็บจริง แต่พอเดินได้” เธอยิ้ม “ไม่ไปตามขนมจีนเหรอคะ”
“ไม่ล่ะ เขามีธีร์ตามไปอยู่แล้ว”
“เพราะมีธีร์ก็เลยไม่มีคุณ...อย่างนั้นใช่ไหม” เธอยิ้มหวาน....
เธอเดินออกมาสู่ชายหาดสีขาว ตั้งใจจะเดินไปให้ไกลภาพที่เห็นให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เธอรู้แล้วว่าหัวใจที่เจ็บแปลบของเธอตอนนี้เกิดเพราะเธอปากไม่ตรงกับใจ ใช่..เธอรักเขา จึงไม่อยากให้เขาต้องได้รับความเจ็บปวดจากการที่เขารักเธอจนต้องทิ้งคนรักเก่า ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเขาเหมาะสมกับคุณรินดาแค่ไหน เธอนั้นเป็นแค่คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตไม่มีความหมายอะไรเลย
“เดี๋ยวก่อน ขนมจีน” ธีร์ตามมาจนกระทั่งทัน เขาจับมือเธอไว้แน่น
เธอหันกลับมานัยน์ตาของเธอว่างเปล่าจนเขารู้สึกได้
“มีอะไรคะ”
“คุณเข้าใจผิดนะ ผมกับคุณรินดาไม่ได้...” เขาพยายามอธิบาย
“เข้าใจผิดเหรอคะ เรื่องอะไร”
ธีร์ถอนหายใจยาว รู้ดีว่าเธอกำลังโกรธ
“ผมกับรินดาไม่ได้จูบกัน เรื่องนี้ผมสาบานได้”
ขนมจีนยิ้มบาง ๆ
“ดีใจด้วยนะคะ ที่ปรับความเข้าใจกันได้ เรื่องที่คุณจูบกับเธอน่ะฉันไม่แคร์อะไรเลย”
ธีร์ขมวดคิ้ว ไม่แคร์หรือ
“หมายความว่ายังไง”
“ก็หมายความว่า...ฉันไม่แคร์ว่าคุณจะคบกับคุณรินดา หรือว่าคนรักของคุณทุกคน ฉันเป็นแค่คนเข้ามาในชีวิตของคุณโดยบังเอิญ ไม่มีความหมายอะไรเลย”
“ขนมจีน” น้ำเสียงของเขาเข้มจัด “หยุดพูดนะ”
“หยุดพูดอะไรคะ” เธอเอ่ยเบา ๆ “ฉันกับคุณแค่บังเอิญมาเจอกัน โดยที่คุณเองก็ความจำเสื่อม ทั้ง ๆ ที่ความจริงหัวใจคุณอยู่กับคุณรินดาตั้งแต่แรกแล้ว คุณรักเธอแล้วเธอก็รักคุณ”
“ไม่ใช่”
“ไม่ใช่อะไรคะ พอเถอะฉันขี้เกียจคุย” เธอทำท่าจะหันกลับไปแต่ธีร์ฉุดแขนเธอดึงให้หันกลับมาไว้ในอ้อมกอด เธอหน้าซีดเผือด
“จะทำอะไรคะ ปล่อยนะ”
“คุณเข้าใจผิด ผมรักคุณคนเดียว เข้าใจหรือเปล่า”
เธอได้ยินเต็มสองหู แต่นั่นมันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อเขาจูบเธอไปแล้ว
“คุณรักฉัน แล้วทำไมถึงจูบเธอล่ะ”
“ก็นั่นมันเป็นอุบัติเหตุ”
“อุบัติเหตุเหรอ” เธอแค่นยิ้ม “ถ้าฉันจูบกับพี่นราล่ะก็ จะพูดว่าเป็นอุบัติเหตุได้ไหม”
ธีร์ขมวดคิ้วนี่เธอกำลังประชดเขาอยู่ใช่หรือเปล่า
“ถ้าใช่ ผมก็จะจูบคุณคืน”
“อื้อ”
ขาดคำธีร์ก็โน้มใบหน้าลงไปหาและประทับจูบลงบนริมฝีปากของขนมจีน หญิงสาวลืมตาโตด้วยความตกใจ แต่ถูกอีกฝ่ายดึงตัวเข้าไปกอดไว้แน่น ธีร์บดเบียดริมฝีปากเนิ่นนานก่อนแทรกลิ้นอุ่นจัดเข้าไปควานหาความหวานภายใน จนขนมจีนสั่นสะท้านไปทั้งตัว ขนมจีนครางในลำคอสองมือขยุ้มแขนเสื้อธีร์ไว้แน่น ฝ่ามือหยาบสอดเข้าไปใต้ชายเสื้อกดร่างบางเข้าหาอกแกร่ง แต่ธีร์ไม่อาจหยุดตัวเองไว้ได้อีกต่อไปแล้ว ใบหน้าคมคายไล้ปลายลิ้นไปตามแก้มใสและซอกคออุ่นละมุน
ธีร์..คุณจะทำอะไร” ขนมจีนร้องห้ามเมื่อริมฝีปากเป็นอิสระ
ธีร์ก็ก้มลงปิดปากแดงระเรื่อ บดเบียดแทรกปลายลิ้นร้อนเข้าไปชิมรสชาติความหวานภายใน เสียงครางในลำคอของขนมจีน ยิ่งทำให้เลือดในกายของชายหนุ่มร้อนรุ่มราวกับถูกเปลวงไฟแผดเผา ฝ่ามือหนาเลื่อนเข้าไปใต้ชายเสื้อลูบไล้แผ่นหลังและเอวบางจนขนมจีนสั่นสะท้าน
“อย่า” ขนมจีนอุทานแผ่ว แต่กำลังของธีร์ก็มีมากเสียจนไม่อาจขัดขืน เธอจึงยอมให้เขาจูบเธอโดยปล่อยมือลง เขาจูบเธอเนิ่นนานจนขนมจีนใกล้จะหมดสติจึงผละริมฝีปากออก
เขารู้ดีว่าเขาไร้เหตุผล แต่เหตุผลของความรักมันมีเหตุผลด้วยหรือ
“คนเลว..”
“ขนมจีน”
เพียะ
เขาหันหน้าไปตามแรงตบ รอยเจ็บแปลบบนใบหน้ายังไม่เท่ากับความเจ็บปวดที่อยู่ในใจเลย เธอยกมือขึ้นปิดปากน้ำตาเอ่อล้น
“คนเลว ฉันเกลียดคุณที่สุด”
“เกลียดผม หรือว่าโกรธผมกันแน่”
“อะไรนะ” เธอกระซิบแผ่ว
“ยอมรับมาเถอะว่าคุณเองก็รักผมเหมือนกัน คุณโกรธที่ผมจูบกับรินดา คุณเองก็รักผมใช่ไหม” เขาประกาศเสียงกร้าว
“คนบ้า ไร้เหตุผลที่สุด” เธอร้องเสียงดัง ก่อนจะหันหนีไปทางบ้านพัก ธีร์เตรียมจะรั้งตัวเธอไว้แต่แล้วก็นิ่งเงียบ ใช่..เขามันไร้เหตุผล
แต่สิ่งที่เธอทำมันก็ไร้เหตุผลอยู่ดี....
รุ่งเช้าพี่นราเช่าเรือเพื่อไปถ่ายปะการัง บรรยากาศรอบ ๆ ตัวเขาเย็นเฉียบและไม่มีใครพูดกันเลยโดยเฉพาะขนมจีนและธีร์ แววตาของเธอแดงก่ำคงเพราะเมื่อคืนร้องไห้จนตัวโยน เขาไม่รู้หรอกว่าหลังจากที่เธอไปกับเขาแล้วเขาทำอะไรเธอบ้างเธอพึงได้ร้องได้ขนาดนี้ เขาชวนขนมจีนและทุกคนไปด้วย แน่นอนว่ารินดาก็ไปด้วยเขาถือแขนของธีร์เพื่อชวนเขาไปด้วย แต่ธีร์มองหน้าขนมจีนซึ่งเธอหลบสายตาไปทางอื่น
“ขนมจีนไปด้วยกันนะ”
“ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันไม่อยากลงน้ำทะเลร่วมกับใคร ๆ” เธอประชดประชัน
“ไม่อยากหรือไม่คิดจะลงกันแน่”
“โอเค เอาอย่างนี้เราไปกันหมดนี่แหละ” พี่นราถอนหายใจยาว
“ค่ะพี่นรา” ขนมจีนเกรงใจอยู่มาก แต่ก็ดึงแขนพี่นราออกไปทางเรือ “เราไปกันเถอะค่ะ”
“คุณธีร์คะ ไปกันเถอะค่ะ” รินดายิ้มบ้าง
“ครับ” ธีร์ชำเลืองมองขนมจีนแต่เธอกลับทำเป็นไม่เห็น
ในที่สุดท่ามกลางบรรยากาศเย็นสบาย ธีร์ก็เจอจุดที่จะลงไปถ่ายใต้น้ำ แต่รินดาไม่กล้าลงเพราะเธอว่ายน้ำไม่เป็นธีร์ก็ด้วยเช่นกันจึงมีแต่พี่นราและขนมจีนที่ลงไป ถึงแม้เธอจะไม่ชอบหน้าธีร์แต่เธออยากเห็นปะการังและท้องทะเลอันสวยสดงดงาม
“พี่นรา ตรงนี้ใส่ตรงไหนนะคะ”
“ตรงนี้ไง ว่าแต่เราเคยดำน้ำหรือเปล่าล่ะ” พี่นราเอ่ยอย่างเป็นห่วง เพราะถึงแม้เธอจะเคยบอกว่าฝึกเรียนวิชาดำน้ำมานั่นมันก็ตั้งหลายปีมาแล้ว
“ดำได้ค่ะ ฉันเคยเรียนมาแล้ว”
“เคยเรียน กับดำจริง ๆ มันต่างกันนะ”
“ค่ะ”
ท่าทางของคนทั้งสองราวกับเป็นคู่รักกันก็ไม่ปาน เธอกับพี่นราถูกเนื้อต้องตัวกันประมาณว่าครูกับนักว่ายน้ำ จนธีร์เริ่มไม่พอใจขึ้นมาทันที
“ทั้งสองคนนั่นคอยดูอยู่ข้างบนนะ มีอะไรผมจะคอยเรียก” พี่นราบอกธีร์และรินดาที่นั่งอยู่บนท้ายเรือ ขนมจีนเหลือบมองทั้งสองพลางเมินเฉย
“ขนมจีนเพิ่งจะเคยดำน้ำครั้งนี้เป็นครั้งแรกค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นก็พยายามอยู่ใกล้ ๆ พี่เอาไว้นะ เอาล่ะไปกันเถอะ
“ค่ะ”
ตูม
ทะเลแหวกว่ายรอบกายตัวเธอ เธอเห็นทะเลและปะการังคลื่นแตกเป็นฟองกระจาย ความเย็นและผิวน้ำและคลื่นที่แตกฟองรอยรอบอยู่ท่ามกลางตัวเธอ ฝูงปลานับร้อยตัวต่างเข้ามารุมล้อมด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอดีใจมากที่ได้เห็นมันอยู่ใกล้ ๆ ตัวอย่างนี้ เธอแหวกว่ายลงไปดูปะการัง และเห็นพี่นราถ่ายภาพใต้น้ำถ่ายฝูงปลานับร้อยและดอกไม้ทะเลที่สวยสดงดงาม
สวยเหลือเกิน งดงามที่สุด
เธอแหวกว่ายไปดูดอกไม้ทะเล สัตว์พวกนี้เป็นพืชแต่มีแขนขาประเภทเดียวกับสัตว์ทะเล เธอดำลึกลงไปแต่พี่นราห้ามไม่ดำลึกเธอจึงว่ายอยู่แถว ๆ ปะการัง ภาพท่ามกลางสายน้ำมีแต่ความสงบและเป็นธรรมชาติ เธออยากจะดำลึกลงไปเพื่อมองอะไรให้มากยิ่งกว่านี้
เธอโผลงไปดูภาพปะการังและภาพสัตว์ประเภทเลื้อยคลานใต้ทะเล มีพวกปลาดาวและปลาการ์ตูนที่ซ่อนตัวอยู่ในดอกไม้ทะเล เธอยิ้มให้มันก่อนที่ขาของเธอจะไปติดอยู่ที่สาหร่ายทะเลใบใหญ่จนเอาไม่ออก เธอก้มลงแกะมันที่พันไว้รอบขาเธอออกแต่มันก็ยิ่งรัดแน่นเข้าไปอีก
เธอเงยหน้ามองพี่นราที่กำลังถ่ายภาพปะการังไกลออกไป
ทำยังไงดี เธอแกะมันไม่ออกซะด้วย
เธอพยายามแกะมันออก แต่ดูเหมือนว่าสาหร่ายทะเลจะพันรอบเท้าของเธอจนอากาศใกล้จะหมดเต็มที เธอพยายามที่เรียกพี่นราแต่เขาก็อยู่ไกลออกไป หญิงสาวเริ่มพ่นฟองน้ำออกมาเมื่ออากาศจะหมด เธอเริ่มหายใจไม่ออกและเริ่มจะหมดแรงเต็มที
ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยที
“อืม” เธอกลั้นหายใจเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่สติจะค่อย ๆ เลือนหายไป
ข้างบนพี่นราโผขึ้นไปก่อนเขาถือกล้องที่ถ่ายใต้น้ำไว้ด้วย เขาถอดหน้ากากออกซิเจนออกแล้วเหลียวมองหาขนมจีนที่คิดว่าน่าจะขึ้นมาก่อน
“ขนมจีนล่ะ”
ธีร์ขมวดคิ้ว ถามออกไปอย่างรวดเร็ว
“เขาไม่ได้อยู่กับคุณหรือ”
“เปล่านี่ ผมคิดว่าเขาขึ้นมาก่อนผมซะอีก” เขาเลิกคิ้ว “อากาศก็ไกล้จะหมดแล้วด้วย”
“หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับขนมจีน” รินดาร้องอุทาน
“ผมลงไปดูเอง”
“อย่าไปนะคะ คุณเองก็เพิ่งหายให้คุณนราไปดีกว่า” รินดาจับแขนเขาเอาไว้ แต่ธีร์ดึงออกมาเขาไม่ยอมให้ขนมจีนเป็นอะไรแน่
“ผมจะปกป้องเธอเอง รอเดี๋ยวนะ”
ตูม
สายน้ำพุ่งปะทะร่างกายของเขาแตกเป็นคลื่นกระจาย เขามองฝ่าอากาศแล้วว่ายลงไปเขาลงไปดูปะการังแล้วเห็นเธอถูกสาหร่ายเกลียวยาวพันเข้าเท้าอยู่แล้วเห็นของเธอไปติดอยู่ตรงซอกกะปารังด้วย เขารีบว่ายลงไปแกะสาหร่ายที่พันข้อเท้าเธอออกแล้วดึงขาเธอออกมาจากปะการังด้วย เธอหมดสติไปแล้วเขาพยายามตบหน้าเธอเพื่อเรียกสติแต่เธอก็ยังคงไม่ฟื้น เขาถอดที่ใส่ออกซิเจนเธอออก
แล้วเขาก็ประกบปากเธอเพื่อระบายออกซิเจนออกไป เธอหมดสติและริมฝีปากของเขาก็เย็นเฉียบเขารีบพาเธอขึ้นไปจากน้ำและโผล่ขึ้นไปตะโกนดังลั่น
“เอาเชือกมา เร็วเข้า”
“รอเดี๋ยวนะ” พี่นราโยนเชือกและห่วงยางลงไป เขาเอาเธอขึ้นมาเธอยังคงหมดสติ
“ขนมจีน ได้ยินผมไหม” เขาตะโกนเรียกเธอ
รินดาหน้าซีดเผือด ถึงเธอจะแค้นตัวเธอแต่เรื่องที่จะให้ตายนี่เธอไม่เคยคิด
“จะทำยังไงดีคะคุณธีร์”
“ผมจะช่วยเธอ” ชายหนุ่มเปิดปากเธอแล้วก้มลงแนบริมฝีปากกับเรียวปากเย็นชืดระบายลมหายใจเข้าสู่ปอดของเธอช้า ๆ ภาพการประกบปากทำเอารินดาตัวแข็งทื่อ เขาก้มลงประกบปากเธอจนกระทั่งขนมจีนไอแค่ก ๆ เอาน้ำออกจากปอดเธอรอดตายแล้ว
“แค่ก..แค่ก”
“ขนมจีน เป็นยังไงบ้าง”
“หนาว..จัง”
“คุณนราจะรีบเอาเธอกลับไปเดี๋ยวนี้แล้ว รอเดี๋ยวนะ”
พี่นราทำหน้าที่คนขับเขาสตาร์ทเรือครั้งเดียวก็หันหน้าเรือเข้าสู่ที่พักอย่างรวดเร็ว เธอหนาวสั่นเป็นเจ้าเข้าดูเหมือนเธอจะมีไข้ด้วย เมื่อมาถึงสถานที่พักธีร์ก็อุ้มเธอไว้แนบอกพาเดินเข้าไปในห้องพักวางเธอลงกับฟูก เธอหลับตาแน่นหน้าตาแดงก่ำ
“ฉันหนาวจัง” เธอกระซิบแผ่ว
“คุณหนาวหรือ รอเดี๋ยวนะ”
ธีร์หาผ้าห่มหนา ๆ มาให้เธอ แต่ว่า...เธอในตอนนี้เปียกโชกไปหมดเขาจึงออกไปข้างนอกแล้วบอกให้รินดาที่วิ่งตามมาแล้วช่วยบอกให้เปลี่ยนเสื้อผ้าให้หน่อย ทำเอารินดากระพริบตาถี่ ๆ
“ทำไมคุณถึงไม่ทำเองละคะ”
“คุณทำเองเถอะ เดี๋ยวผมจะเอาผ้าห่มเข้าไปให้” เขาหันหน้าไปทางอื่นพร้อมทั้งบอกปฏิเสธ และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้รินดารู้ว่าสองคนนี้ยังไม่มีอะไรกัน
รินดาเข้าไปถอดเสื้อผ้าและเปลี่ยนให้เธอ เขาจึงถอนหายใจยาวเขาถือผ้าห่มหนาเอาไปไว้ให้เธอได้ห่ม ขนมจีนหน้าแดงก่ำริมฝีปากขาวซีด เพราะเสื้อผ้าของเธอเปียกด้วยจึงทำให้ไข้ขึ้นและปอดขาดอากาศหายใจจึงทำให้เธอค่อนข้างอาการหนัก
“หนาวจัง..” เธอกระซิบแผ่ว
“หนาวหรือ...ทนเอาหน่อยนะ”
“ขนมจีนเธอหนาวมาก เดี๋ยวฉันไปเอาถุงใส่น้ำร้อนมาให้ รอเดี๋ยวนะ”
“ขอบคุณมาก”
เมื่อขนมจีนยังไม่หายหนาวริมฝีปากเปียกชื้น เขาจึงตัดสินใจเอาผ้าห่มห่อตัวเธอแล้วจับเธอมานั่งในอ้อมกอดสองแขนกอดเธอเอาไว้แน่น ภาวนาของให้เธอหายเขาทำทุกอย่างเพื่อให้เธอได้ฟื้น ไออุ่นจากร่างกายของเขาและอ้อมแขนที่แข็งแรงช่วยทำให้เธออบอุ่นขึ้นมาบ้าง เธอซบใบหน้าลงกับแผ่นอกของเขาเพื่ออาศัยไออุ่นจากร่างกายของเขา ธีร์ก้มลงมองใบหน้าขาวซีดด้วยความเป็นห่วง
“ขนมจีน...คุณต้องไม่เป็นไรเด็ดขาด”
…………….
ขอโทษนะคะที่หายหน้าไป
พอดีเข้าออกโรงพยาบาลบ่อยน่ะค่ะ ^^
เบลินญา
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 มี.ค. 2556, 09:43:48 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 มี.ค. 2556, 09:43:48 น.
จำนวนการเข้าชม : 2139
<< บทที่ 15 ความทรงจำที่ไม่อาจหวนคืน | กำไลแกะสลัก >> |
เบลินญา 28 มี.ค. 2556, 09:46:28 น.
ตอบเม้นท์ค่ะ
kaelek >> ธีร์เราเสร็จแน่ ฮาาา
จิรารัตน์ >> ธีร์ร์ร์ร์
lookAme >>> เหมือนกันค่ะ 55+
ตอบเม้นท์ค่ะ
kaelek >> ธีร์เราเสร็จแน่ ฮาาา
จิรารัตน์ >> ธีร์ร์ร์ร์
lookAme >>> เหมือนกันค่ะ 55+
จิรารัตน์ 28 มี.ค. 2556, 13:41:43 น.
ยุ่งเหยิงกันจริงๆ ค่ะ
ยุ่งเหยิงกันจริงๆ ค่ะ
เบลินญา 28 มี.ค. 2556, 14:40:59 น.
ขอบคุณจิรารัตน์ค่ะ อุตส่าห์เม้นให้เป็นคนแรก
ขอบคุณจิรารัตน์ค่ะ อุตส่าห์เม้นให้เป็นคนแรก
kaelek 28 มี.ค. 2556, 19:56:54 น.
เห็นแบบนี้แล้ว รินดาจะถอดใจมั้ยนี่
เห็นแบบนี้แล้ว รินดาจะถอดใจมั้ยนี่
เบลินญา 29 มี.ค. 2556, 09:25:53 น.
ถอดใจสิค้า
ถอดใจสิค้า
Zephyr 30 มี.ค. 2556, 23:22:29 น.
เอ่อ เรื่องมันดูโดดๆบางช่วงนะคะ เหมือนช่วงเวลามันไม่ต่อกันน่ะค่ะ
เอ่อ เรื่องมันดูโดดๆบางช่วงนะคะ เหมือนช่วงเวลามันไม่ต่อกันน่ะค่ะ