เลห์รักคุณหนูส้มหล่น
จากเด็กกำพร้ากลายมาเป็นคุณหนูร้อยล้าน แถมยังมีคู่หมั้นเป็นหนุ่มนักธุรกิจพันล้านอย่างเขา ชีวิตอย่างนี้พิมพรไม่เคยคาดหวังมาก่อน ส่วนเธอก็คิดว่าโชคดีเหลือล้นแต่มีเพียงเรื่องเดียวที่เธอคิดว่าโชคร้ายเหลือเกินก็คือการมีคู่หมั้นอย่างเขา เพราะเธอรู้สึกเกลียดเขาตั้งแต่แรกเจอ ไม่รู้เพราะเหตุใดรู้แต่ว่านับวันสายตาของเขาจ้องเธอเหมือนอยากจะกลืนกินเธอเข้าไป แถมนิสัยเจ้าเลห์ของเขาอีก เธอไม่อยากแต่งงานกับคนๆนี้เลย คอยดูเธอจะต้องหนีจากผู้ชายคนนี้ให้ได้
Tags: วัยรุ่น
ตอน: จุดเริ่มต้น
"ดูสิแก คุณลุกซ์ เทย์เลอร์ หล้อหล่อเนอะ ถ้าได้มาเป็นแฟนคงจะดีไม่น้อย"
เสียงชวนคุยของเพื่อน ทำให้พิมพรที่กำลังนังอ่านหนังสือในร้านอาหารข้างทางหันไปมองญาลินเพื่อนของเธอที่กำลังชี้มือไปที่หนังสือเล่มหนึ่ง ที่มีนายแบบยืนแอ็คท่าอยู่หน้าปก
"นี่แกสนใจนายแบบด้วยเหรอ นึกว่าสนใจแต่ดารา" พิมพรไม่สนใจหนังสือที่ญาลินชี้ให้ดู ก้มหน้าอ่านหนังสือความรู้ทั่วไปที่อยู่ในมือตัวเองต่อ
"เชอะ ฉันก็ไม่ได้สนใจพวกนายแบบหรอก แต่คนนี้เกินห้ามใจจริงๆ ก็แกคิดดูสินอกจากจะเป็นนายแบบแล้วยังเป็นประธานบริษัท'เทย์เลอร์กรุ๊ฟ'ที่ผลิตเพรชพลอยอันดับหนึ่งของประเทศเชียวนะ อายุแค่26เองแต่เก่งถึงระดับนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ"
"งั้นเหรอ"แม้เพื่อนสาวเธอจะสาธยายถึงความเพอร์เฟคของนายลุกซ์อะไรนั่นพิมพรก็ไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย ที่เธอสนใจอยู่ตอนนี้ก็คือจะนำความรู้อะไรไปสอนพวกน้องๆในบ้านเด็กกรำพร้าต่างหาก
"นี่แกไม่ได้สนใจที่ฉันเล่าที่ฉันเล่าเลยนี่หว่า"เมื่อเห็นเพื่อนสาวตัวเองไม่สนใจเรื่องที่เธอเล่าให้ฟัง ญาลินก็โกรธขึ้นมา พิมพรเห็นดังนั้นก็เลยรีบพูดปลอบ
"ฉันฟังอยู่ แต่แกก็รู้นี่นาว่าฉันไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้"ญาลินทำหน้าคิดตาม
"ก็จริงนะ แกสนใจแต่ว่าพวกเด็กๆจะกินอะไร จะอยู่ยังไงแล้ววันนี้จะสอนอะไรพวกเด็กๆ"ญาลินเข้าใจเพราะว่าเธอกับพิมพรก็อยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เด็ก พอโตขึ้นมาเธอก็ออกมาหางานทำ แต่พิมพรยืยยันว่าจะอยู่เป็นพี่เลี้ยงเด็กเพื่อช่วยแม่หญิงที่เป็นคนเลี้ยงดูพวกเธอมา
"ฉันละเห็นใจแกจริงๆนะพร ไหนจะเป็นพี่เลี้ยงเด็ก ไหนจะทำงานพิเศษไปด้วย ไม่เหมือนกับฉันหาเช้ากินค่ำ แล้วก็ไม่ได้ช่วยอะไรที่บ้านเด็กกำพร้าเลย" ญาลินยิ้มเศร้าที่ตัวเองไม่ได้ช่วยเหลือเพื่อนและแม่หญิงเลย เพราะลำพังตัวเองก็ยังเอาตัวแทบไม่รอดเลย
"ไม่หรอกนา แกเองก็ยังซื้อขนมไปแจกพวกเด็กๆทุกอาทิตย์เลยนี่หว่า พวกเด็กๆที่นั้นชอบแกจะตายไป แม่หญิงก็ยังขอบคุณแกเลย"พิมพรปลอบเพื่อนสาวของเธอ
"แต่ก็ลำบากสู้แกไม่ได้"เมื่อเห็นเพื่อนสาวกำลังจะหลั่งน้ำตาพอมพรก็รีบพูดขึ้น
"ไม่หรอกฉันไม่ลำบากสักนิด ความสุขจะตายไปที่ได้ทำแบบนี้ แกอย่าโทษตัวเองอีกเลย ถ้าแกยังโทษตัวองอยู่อย่างนี้ฉันจะไม่คุยกับแกแล้ว"พิมพรขู่
ญาลินได้ยินดังนั้นก็รีบเช็ดน้ำตาที่กำลังจะไหล แล้วกลับมายิ้มสดใสเหมือนเดิม จะทำไงได้ก็เธอมีเพื่อนสนิทอยู่เพียงคนเดียวนี่นา ถ้าเพื่อนสาวไม่คุยกับเธอแล้วเธอจะคุยกับใคร
"งั้นฉันไม่โทษตัวเองแล้ว คุยเรื่องอื่นดีกว่า"
"มันต้องอย่างนี้สิ ร่าเริงเข้าไว้"เมื่อเห็นญาลินกลับมาร่าเริงสดใสแล้ว พิมพรก็โล่งอกและกำลังจะกินข้าวที่เหลือให้หมด
"แล้วแกคิดว่าคุณลุกซ์เป็นไง หล่อป่ะ" เฮ้ออ ยังไม่จบอีกเหรอเรียงนี้ งั้นดูหน่อยก็ได้
"อืม ก็หล่อดี แต่หน้าบึ้งไปหน่อย ไม่ชอบ"พิพรตอบแบบผ่านๆ ก็ใช่ว่าเธอจะเพิ่งเคยเห็นรูปเขา เธอเห็นบ่อยจะตายไปทั้งตามโปสเตอร์ หนังสือพิมพ์แล้วก็นิตยาสาร เธอจึงรู้สึกเฉยๆละมั้ง
ขณะที่ญาลินจะว่าเพื่อนสาวอยู่นั้นโทรศัพท์เครื่องละ500บาทของพิมพรก็ดังขึ้น ญาลินจึงยอมสงบปากไว้ก่อน
"อ้าว เบอร์แม่หญิงนี่นา โทรมามีธุระอะไรหรือป่าว"พิมพรพึมพำอย่างแปลกใจเพราะว่าแม่หญิงเป็นคนไม่ชอบใช้โทรศัพท์จะโรก็ต้องเป็นยามจำเป็นเท่านั้น สงสัยจะมีเรื่องด่วนมั้ง
"ฮัลโล มีอะไรจ๊ะแม่หญิง"
"พรเหรอลูก คือ...ลูกรีบกลับมาบ้านด่วนเลยนะมีคนสำคัญมาหาลูก"
"ใครกันหรือจ๊ะ ที่ทำให้แม่ทำน้ำเสียงตื่นเต้นแบบนี้"พิมพรสงสัยใครกันที่มาหาเธอ
"มาแล้วจะรู้เอง รีบมานะ.."ตรู๊ดๆๆ
"เดี๋ยวสิแม่ อ้าววางซะแล้วมีเรื่องอะไรน้า"
"มีอะไรหรือแก"ญาลินรีบถามเมื่อเห็นพิมพรวางสายไปแล้ว
"ก็แม่หญิงนะสิ บอกว่ามีคนสำคัญมาหาฉันให้ฉันรีบกลับ ยังไม่ทันจะรู้เรื่องก็วางซะแระ"
"งั้นจะรอช้าอยู่ทำไมก็ไปดูให้รู้เรื่องเลยดีกว่า ป่ะ"
"อืม"
พิมพรกับญาลินแปลกใจมากเมื่อเห็รถลีมูซีนคันเบ้อเริ้มจอดอยู่หน้าบ้านเด็กกำพร้า พวกเธอมองหน้ากันและคิดว่าเค้ามาผิดที่รึปล่าว แล้วพิมพรกับญาลินก็เดินเข้าบ้านก็ได้เห็นแขกกลุ่มหนึ่ง นั่งอยู่ม้าหินกแล้วนั่งหันหลังให้พวกเธออยู่ แม่หญิงซึ่งนั่งหันหน้ามาทางพวกเธอเห็นเข้าก็รีบร้องเรียกอย่างดีใจ
"พร มาแล้วเหรอลูกรีบมานี่เร็ว มีคนจะแนะนำให้รู้จัก"
"มีอะไรจ๊ะแม่ ท่าทางตื่นเต้นจัง"พิมพรเดินเข้าไปหาแม่หญิงชั่วขณะนั้นเธอก็ได้เห็นแขกกลุ่มนั้นที่กำลังหันหน้ามามองเธอพอดี ในหมู่คนกลุ่มนั้นก็จะมีผู้หญิงหนึ่งผู้ชายสองแต่มีผู้ชายคนหนึ่งเป็นฝรั่งชัดๆเลยซึ่งแต่ละคนดูแล้วน่าจะอายุ40ขึ้นไป ทั้งสามคนนั้นหันมายิ้มให้เธอ ซึ่งเธอก็ยิ้มกลับแบบงงๆ
"มานี่พร หนูรู้ไหมว่าหนูกำลังจะสบายแล้ว"แม่หญิงดึงเธอให้นั่งลงตรงหน้าแขกสามคนนั้น ส่วนญาลินก็ตามมานั่งข้างๆเธอ
"หมายความว่าไงแม่?"พิมพรสงสัยมากว่าท่านพูดเรื่องอะไร ไหนจะสามคนนั้นอีกนั่งจ้องเธอเป็นมันเลย
"ก็ผู้หญิงคนนี้และผู้ชายคนไทยนี้ เป็นพ่อแม่ที่แท้จริงของหนูไง"
"หา!"พิมพรและญาลินร้องออกมาพร้อมกันอย่างตกใจ
"เป็นไปไม่ได้ ก็ไหนแม่หญิงบอกว่าพ่อแม่หนูตายแล้วยังไงล่ะ เรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่แม่หญิง"
"ใจเย็นๆฟังแม่พูดนะที่จริงแม่ไม่รู้หรอกว่าพ่อแม่หนูเป็นใครแล้วตายหรือยัง ตอนแม่เก็บหนูมาเลี้ยงก็เห็นก็เห็นหนูวางอยู่หน้าบ้านแล้ว และที่แม่โกหกว่าพ่อแม่หนูตายก็เพราะไม่อยากให้หนูคิดมาก แม่ก็เพิ่งมารู้ความจริงก็วันนี้นี่แหละ"
พิมพรได้ฟังแม่หญิงพูดแล้วก็ทำใจสงบลงได้ แล้วสงสัยขึ้นมาว่าคนพวกนี้รู้ได้ยังไงว่าเธอเป็นลูก ไม่ใช่จำผิดคนหรือ
"เอ่อ ขอถามพวกคุณหน่อยนะคะว่ารู้ได้ยังไงว่าหนูเป็นลูกพวกคุณ พวกคุณอาจจะจำคนผิดก็ได้"
"ไม่ผิดแน่จ๊ะ หนูเป็นลูกฉันจริงๆ ทั้งสร้อยคอที่หนูใส่และก็ปานรูปหัวใจที่ต้นคอด้านซ้ายของหนูฉันจำได้"ไพจิตรผู้เป็นแม่รีบอธิบายเพราะเธอกลัวว่าลูกสาวที่เพิ่งได้พบจะไม่ยอมเชื่อเธอ
จริงอยู่ที่สร้อยรูปดอกไม้จะอยู่ติดตัวเธอมาตั้งแต่เด็กและเธอก็รู้นี่คือสร้อยเพรชของแท้ที่ราคาสูง มีครั้งหนึ่งที่เธอคิดจะขายมันเพื่อเอาเงินมาซื้อของใช้ให้พวกเด็กๆแต่แม่หญิงไม่ยอมพร้อมกับบอกว่ามันจะจำเป็นสำหรับเธอ
เสียงชวนคุยของเพื่อน ทำให้พิมพรที่กำลังนังอ่านหนังสือในร้านอาหารข้างทางหันไปมองญาลินเพื่อนของเธอที่กำลังชี้มือไปที่หนังสือเล่มหนึ่ง ที่มีนายแบบยืนแอ็คท่าอยู่หน้าปก
"นี่แกสนใจนายแบบด้วยเหรอ นึกว่าสนใจแต่ดารา" พิมพรไม่สนใจหนังสือที่ญาลินชี้ให้ดู ก้มหน้าอ่านหนังสือความรู้ทั่วไปที่อยู่ในมือตัวเองต่อ
"เชอะ ฉันก็ไม่ได้สนใจพวกนายแบบหรอก แต่คนนี้เกินห้ามใจจริงๆ ก็แกคิดดูสินอกจากจะเป็นนายแบบแล้วยังเป็นประธานบริษัท'เทย์เลอร์กรุ๊ฟ'ที่ผลิตเพรชพลอยอันดับหนึ่งของประเทศเชียวนะ อายุแค่26เองแต่เก่งถึงระดับนี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ"
"งั้นเหรอ"แม้เพื่อนสาวเธอจะสาธยายถึงความเพอร์เฟคของนายลุกซ์อะไรนั่นพิมพรก็ไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย ที่เธอสนใจอยู่ตอนนี้ก็คือจะนำความรู้อะไรไปสอนพวกน้องๆในบ้านเด็กกรำพร้าต่างหาก
"นี่แกไม่ได้สนใจที่ฉันเล่าที่ฉันเล่าเลยนี่หว่า"เมื่อเห็นเพื่อนสาวตัวเองไม่สนใจเรื่องที่เธอเล่าให้ฟัง ญาลินก็โกรธขึ้นมา พิมพรเห็นดังนั้นก็เลยรีบพูดปลอบ
"ฉันฟังอยู่ แต่แกก็รู้นี่นาว่าฉันไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้"ญาลินทำหน้าคิดตาม
"ก็จริงนะ แกสนใจแต่ว่าพวกเด็กๆจะกินอะไร จะอยู่ยังไงแล้ววันนี้จะสอนอะไรพวกเด็กๆ"ญาลินเข้าใจเพราะว่าเธอกับพิมพรก็อยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เด็ก พอโตขึ้นมาเธอก็ออกมาหางานทำ แต่พิมพรยืยยันว่าจะอยู่เป็นพี่เลี้ยงเด็กเพื่อช่วยแม่หญิงที่เป็นคนเลี้ยงดูพวกเธอมา
"ฉันละเห็นใจแกจริงๆนะพร ไหนจะเป็นพี่เลี้ยงเด็ก ไหนจะทำงานพิเศษไปด้วย ไม่เหมือนกับฉันหาเช้ากินค่ำ แล้วก็ไม่ได้ช่วยอะไรที่บ้านเด็กกำพร้าเลย" ญาลินยิ้มเศร้าที่ตัวเองไม่ได้ช่วยเหลือเพื่อนและแม่หญิงเลย เพราะลำพังตัวเองก็ยังเอาตัวแทบไม่รอดเลย
"ไม่หรอกนา แกเองก็ยังซื้อขนมไปแจกพวกเด็กๆทุกอาทิตย์เลยนี่หว่า พวกเด็กๆที่นั้นชอบแกจะตายไป แม่หญิงก็ยังขอบคุณแกเลย"พิมพรปลอบเพื่อนสาวของเธอ
"แต่ก็ลำบากสู้แกไม่ได้"เมื่อเห็นเพื่อนสาวกำลังจะหลั่งน้ำตาพอมพรก็รีบพูดขึ้น
"ไม่หรอกฉันไม่ลำบากสักนิด ความสุขจะตายไปที่ได้ทำแบบนี้ แกอย่าโทษตัวเองอีกเลย ถ้าแกยังโทษตัวองอยู่อย่างนี้ฉันจะไม่คุยกับแกแล้ว"พิมพรขู่
ญาลินได้ยินดังนั้นก็รีบเช็ดน้ำตาที่กำลังจะไหล แล้วกลับมายิ้มสดใสเหมือนเดิม จะทำไงได้ก็เธอมีเพื่อนสนิทอยู่เพียงคนเดียวนี่นา ถ้าเพื่อนสาวไม่คุยกับเธอแล้วเธอจะคุยกับใคร
"งั้นฉันไม่โทษตัวเองแล้ว คุยเรื่องอื่นดีกว่า"
"มันต้องอย่างนี้สิ ร่าเริงเข้าไว้"เมื่อเห็นญาลินกลับมาร่าเริงสดใสแล้ว พิมพรก็โล่งอกและกำลังจะกินข้าวที่เหลือให้หมด
"แล้วแกคิดว่าคุณลุกซ์เป็นไง หล่อป่ะ" เฮ้ออ ยังไม่จบอีกเหรอเรียงนี้ งั้นดูหน่อยก็ได้
"อืม ก็หล่อดี แต่หน้าบึ้งไปหน่อย ไม่ชอบ"พิพรตอบแบบผ่านๆ ก็ใช่ว่าเธอจะเพิ่งเคยเห็นรูปเขา เธอเห็นบ่อยจะตายไปทั้งตามโปสเตอร์ หนังสือพิมพ์แล้วก็นิตยาสาร เธอจึงรู้สึกเฉยๆละมั้ง
ขณะที่ญาลินจะว่าเพื่อนสาวอยู่นั้นโทรศัพท์เครื่องละ500บาทของพิมพรก็ดังขึ้น ญาลินจึงยอมสงบปากไว้ก่อน
"อ้าว เบอร์แม่หญิงนี่นา โทรมามีธุระอะไรหรือป่าว"พิมพรพึมพำอย่างแปลกใจเพราะว่าแม่หญิงเป็นคนไม่ชอบใช้โทรศัพท์จะโรก็ต้องเป็นยามจำเป็นเท่านั้น สงสัยจะมีเรื่องด่วนมั้ง
"ฮัลโล มีอะไรจ๊ะแม่หญิง"
"พรเหรอลูก คือ...ลูกรีบกลับมาบ้านด่วนเลยนะมีคนสำคัญมาหาลูก"
"ใครกันหรือจ๊ะ ที่ทำให้แม่ทำน้ำเสียงตื่นเต้นแบบนี้"พิมพรสงสัยใครกันที่มาหาเธอ
"มาแล้วจะรู้เอง รีบมานะ.."ตรู๊ดๆๆ
"เดี๋ยวสิแม่ อ้าววางซะแล้วมีเรื่องอะไรน้า"
"มีอะไรหรือแก"ญาลินรีบถามเมื่อเห็นพิมพรวางสายไปแล้ว
"ก็แม่หญิงนะสิ บอกว่ามีคนสำคัญมาหาฉันให้ฉันรีบกลับ ยังไม่ทันจะรู้เรื่องก็วางซะแระ"
"งั้นจะรอช้าอยู่ทำไมก็ไปดูให้รู้เรื่องเลยดีกว่า ป่ะ"
"อืม"
พิมพรกับญาลินแปลกใจมากเมื่อเห็รถลีมูซีนคันเบ้อเริ้มจอดอยู่หน้าบ้านเด็กกำพร้า พวกเธอมองหน้ากันและคิดว่าเค้ามาผิดที่รึปล่าว แล้วพิมพรกับญาลินก็เดินเข้าบ้านก็ได้เห็นแขกกลุ่มหนึ่ง นั่งอยู่ม้าหินกแล้วนั่งหันหลังให้พวกเธออยู่ แม่หญิงซึ่งนั่งหันหน้ามาทางพวกเธอเห็นเข้าก็รีบร้องเรียกอย่างดีใจ
"พร มาแล้วเหรอลูกรีบมานี่เร็ว มีคนจะแนะนำให้รู้จัก"
"มีอะไรจ๊ะแม่ ท่าทางตื่นเต้นจัง"พิมพรเดินเข้าไปหาแม่หญิงชั่วขณะนั้นเธอก็ได้เห็นแขกกลุ่มนั้นที่กำลังหันหน้ามามองเธอพอดี ในหมู่คนกลุ่มนั้นก็จะมีผู้หญิงหนึ่งผู้ชายสองแต่มีผู้ชายคนหนึ่งเป็นฝรั่งชัดๆเลยซึ่งแต่ละคนดูแล้วน่าจะอายุ40ขึ้นไป ทั้งสามคนนั้นหันมายิ้มให้เธอ ซึ่งเธอก็ยิ้มกลับแบบงงๆ
"มานี่พร หนูรู้ไหมว่าหนูกำลังจะสบายแล้ว"แม่หญิงดึงเธอให้นั่งลงตรงหน้าแขกสามคนนั้น ส่วนญาลินก็ตามมานั่งข้างๆเธอ
"หมายความว่าไงแม่?"พิมพรสงสัยมากว่าท่านพูดเรื่องอะไร ไหนจะสามคนนั้นอีกนั่งจ้องเธอเป็นมันเลย
"ก็ผู้หญิงคนนี้และผู้ชายคนไทยนี้ เป็นพ่อแม่ที่แท้จริงของหนูไง"
"หา!"พิมพรและญาลินร้องออกมาพร้อมกันอย่างตกใจ
"เป็นไปไม่ได้ ก็ไหนแม่หญิงบอกว่าพ่อแม่หนูตายแล้วยังไงล่ะ เรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่แม่หญิง"
"ใจเย็นๆฟังแม่พูดนะที่จริงแม่ไม่รู้หรอกว่าพ่อแม่หนูเป็นใครแล้วตายหรือยัง ตอนแม่เก็บหนูมาเลี้ยงก็เห็นก็เห็นหนูวางอยู่หน้าบ้านแล้ว และที่แม่โกหกว่าพ่อแม่หนูตายก็เพราะไม่อยากให้หนูคิดมาก แม่ก็เพิ่งมารู้ความจริงก็วันนี้นี่แหละ"
พิมพรได้ฟังแม่หญิงพูดแล้วก็ทำใจสงบลงได้ แล้วสงสัยขึ้นมาว่าคนพวกนี้รู้ได้ยังไงว่าเธอเป็นลูก ไม่ใช่จำผิดคนหรือ
"เอ่อ ขอถามพวกคุณหน่อยนะคะว่ารู้ได้ยังไงว่าหนูเป็นลูกพวกคุณ พวกคุณอาจจะจำคนผิดก็ได้"
"ไม่ผิดแน่จ๊ะ หนูเป็นลูกฉันจริงๆ ทั้งสร้อยคอที่หนูใส่และก็ปานรูปหัวใจที่ต้นคอด้านซ้ายของหนูฉันจำได้"ไพจิตรผู้เป็นแม่รีบอธิบายเพราะเธอกลัวว่าลูกสาวที่เพิ่งได้พบจะไม่ยอมเชื่อเธอ
จริงอยู่ที่สร้อยรูปดอกไม้จะอยู่ติดตัวเธอมาตั้งแต่เด็กและเธอก็รู้นี่คือสร้อยเพรชของแท้ที่ราคาสูง มีครั้งหนึ่งที่เธอคิดจะขายมันเพื่อเอาเงินมาซื้อของใช้ให้พวกเด็กๆแต่แม่หญิงไม่ยอมพร้อมกับบอกว่ามันจะจำเป็นสำหรับเธอ
tingling เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 เม.ย. 2556, 21:15:44 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 เม.ย. 2556, 23:20:15 น.
จำนวนการเข้าชม : 1255
| จุดเริ่มต้น2 >> |
ไม้เอก 17 เม.ย. 2556, 22:33:21 น.
รอติดตามอยู่นะคะ :)
รอติดตามอยู่นะคะ :)
