คุณพี่หมอสุดที่รัก
รัชชานนท์ และ เอมิกา พี่ชายและน้องสาวที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ด้วยความสนิทสนมทำให้หนูเอมิกาติดพี่ชายสุดที่รักยิ่งกว่าอะไรดี ความรักก่อขึ้นช้าๆโดยที่ไม่รู้ตัว จนกระทั่งพี่หมอเกิดหึงหวงคนที่มองว่าเป็นน้องสาวมาตลอด จะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดีล่ะ!?
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 8 : คิดถึง
"ยัยเอม วันนี้ใครมารับแกล่ะ คนรถ หรือพี่หมอของเธอ?" มุกกัญญา เพื่อนสนิทของเอมิกาถามขึ้นเมื่อคลาสเรียนจบแล้ว สองสาวเดินมานั่งที่ศาลาริมนํ้า
"ก็ลุงสมชายเหมือนเดิมนั่นแหละ ช่วงนี้พี่หมอไม่ค่อยว่างหรอก" ประโยคหลัง เสียงใสหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด ทำเอาคนฟังอย่างมุกกัญญาสงสารจับใจ "พี่หมอไม่ได้กลับบ้านมาเกือบๆสองอาทิตย์แล้ว โทรศัพท์ก็ไม่ค่อยได้คุย"
"เอาน่า ยัยเอม เดี๋ยวแกก็ได้เจอพี่หมอเองแหละ" มุกกัญญาตบไหล่เพื่อนเบาๆอย่างให้กำลังใจ
"สวัสดีครับน้องเอม มุกด้วย" พี่เชนเดินตรงเข้ามาในศาลาพร้อมลอยยิ้มหวาน
"สวัสดีค่ะ พี่เชนนั่งก่อน" เสียงนี้เป็นของมุกกัญญาเอ่ยกับพี่รหัสของเธอซึ่งดูเหมือนเป็นพี่รหัสของเพื่อนเธอเสียมากกว่า ส่วนเอมิกาแค่ยิ้มสดใสตอบชายหนุ่มไปเท่านั้น
"ขอบคุณครับ อ่ะ วันนี้พี่ซื้อช็อคโกแลตมาฝาก" ชนาธรที่ถือถุงขนมมาสองถุง ยื่นให้สองสาวคนละถุง แต่ในถุงของเอมิกาค่อนข้างจะพิเศษมากกว่าหน่อย
"ขอบคุณค่ะ พี่เชนใจดีจัง" จากที่เอมิกากำลังเศร้าๆเรื่องของรัชชานนท์ ก็ต้องอารมณ์ดีเมื่อมีของกินมาล่อตาล่อใจ ชนาธรยิ่งนึกเอ็นดูร่างเล็กยิ่งขึ้นไปอีก มุกกัญญามองชนาธรที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วอดยิ้มตามไม่ได้ มาขายขนมจีบเอมิกาทุกวัน แต่เพื่อนเธอนี่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเล้ย
"น้องเอมจะกลับบ้านหรือยังครับ" ชนาธรถาม
"ค่ะ เดี๋ยวคนขับรถที่บ้านก็จะมาถึงแล้ว"
"เอ่อ... แล้วพรุ่งนี้น้องเอมว่างมั๊ยครับ พี่จะชวนไปกินข้าวด้วยกัน"
"คือว่า..."
"ชวนมุกไปด้วยก็ได้ครับ" มุกกัญญาทำตาโต แล้วเธอไปเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ!? เอมิกาหันไปหาเพื่อนเหมือนต้องการถามความเห็น มุกกัญญาพยักหน้ารับไปเมื่อเห็นสายตาอ้อนวอนของชนาธร
"งั้นก็ได้ค่ะ" เอมิกาตอบตกลง
"ขอบคุณมากครับ" ชนาธรยิ้มกว้างขึ้นทันที
"น้องเอมขอตัวก่อนนะค่ะ ได้เวลาแล้ว รบกวนพี่เชนไปส่งมุกที่ป้ายรถเมล์ได้มั๊ยค่ะ"
"ได้ครับๆ" ชนาธรรีบตอบรับทันที มุกกัญญาหน้าเหรอหรา ส่งสายตาคาดโทษให้เพื่อนสาวที่แลบลิ้นให้เธอ ยัยเอมนี่เป็นอะไร พักหลังชอบผลักใสให้เธอไปอยู่กับชนาธรบ่อยๆ
"ขอบคุณมากค่ะ งั้นมุกไปนะค่ะพี่เชน ยัยมุก" เอมิกาโบกมือลาคนทั้งสอง แล้วหันหลังเดินอกกมาจากศาลาทำหน้าเจ้าเล่ห์ เธออยากให้คู่นี้ลงเอยกันจริงๆ พี่เชนก็หล่อ ยัยมุกก็สวย แถมดูเหมือนว่าเพื่อนเธอก็ชอบพี่เชนอยู่บ้าง ถึงจะยังไม่รู้ตัวเองก็เถอะ
"ไปกันเถอะคร้บ" หลังจากมองเอมิกาเดินไปแล้ว ชนาธรก็หันไปพูดกับมุกกัญญา
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวมุกไปเองได้" มุกกัญญาหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายเตรียมจะกลับบ้าน
"มาเถอะครับ พี่ไม่พาเราไปขายหรอก" ชนาธรหัวเราะอย่างอารมณ์ พร้อมกับคว้าข้อมือน้องรหัสตัวจริงของเขาขึ้นมาจับไว้ ก่อนออกแรงดึงเบาๆให้เธอเดินตาม มุกกัญญาอดรู้สึกแปลกๆกับสัมผัสที่ข้อมือไม่ได้ แต่ก็ยอมเดินตามร่างสูงไป
เมื่อทั้งสองคนขึ้นมาบนรถแล้ว ชายหนุ่มก็เริ่มชวนร่างบางคุย
"บ้านมุกอยู่ตรงไหนขับ พี่จะได้ไปส่ง"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ ส่งแค่ป้ายรถเมล์ก็พอ มุกกลับเองได้" มุกกัญญารีบปฏิเสธ
"นี่มันก็เย็นมากแล้วนะครับ พี่ว่ามุกกลับคนเดียวมันอันตราย ยิ่งสาวๆสวยๆอย่างมุกยิ่งไม่ปลอดภัย" คำพูดของชายหนุ่ม ทำเอาหญิงสาวเขินจนหน้าแดง "สรุปบ้านมุกอยู่ไหน พี่จะไปส่ง" ชนาธรบอก นํ้าเสียงกึ่งบังคับกลายๆ หญิงสาวจึงต้องจำใจบอกไปอย่างเสียไม่ได้
"ไปทางเดียวกับบ้านพี่เลย แต่ของพี่เลยไปหน่อย" ชนาธรบอก "เอาอย่างนี้ดีกว่า ต่อไปนี้เดี๋ยวเราก็ไปกลับพร้อมพี่เลยแล้วกัน"
"เฮ้ย! ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มุกว่ามุกไปกลับเองดีกว่า มุกก็ทำอย่างนี้ของมุกมาตั้งนานแล้ว เกรงใจพี่เชนเปล่า"
"จะต้องเกรงใจอะไร ไม่ต้องเสียค่าเดินทาง แถมได้ความปลอดภัยอีกต่างหากพี่รับรอง" มุกกัญญาจะเปิดปากเถียง แต่ชายหนุ่มกับปรามเอาไว้เสียก่อน "ไม่ต้องพูดอะไรแล้วมุก ตอนเช้าก็ออกมายืนรอพี่ที่หน้าปากซอย วันไหนมุกมีธุระหลังเลิกเรียนก็ค่อยมาบอกพี่" มุกกัญญารับคำอย่างไม่ค่อยพอใจ ชนาธรใช้นํ้าเสียงดุๆกึ่งบังคับเธอทีไร เธอก็ไม่กล้าขัดใจเขาทุกที ชนาธรเหลือบมองหน้ามุ่ยของมุกกัญญาก่อนจะหัวเราะขึ้นเบาๆ
กลับมาที่ด้านเอมิกา เมื่อเธอกลับถึงบ้านถึงบ้าน หลังจากที่เธอกินข้าวอาบนํ้าเสร็จก็ขึ้นมาบนห้อง คว้าโทรศัพท์ขึ้นมา ไม่มั่นใจว่าจะโทรหรือไม่โทรดี ถ้าโทรไปพี่หมออาจจะไม่มีเวลารับโทรศัพท์ แต่ถ้าไม่โทร เธอก็ต้องวุ่นวายใจอยู่แบบนี้ รัชชานนท์มักจะโทรหาเธอตอนที่เธอเรียนหนังสืออยู่หรือไม่ก็หลับไปแล้ว ส่วนเธอก็มักจะโทรหาเขาตอนที่เขาต้องทำงานตลอด ได้คุยกันจริงนับครั้งได้ แถมได้คุยในเวลาจำกัดอีกต่างหาก... เฮ้อ โทรก็โทร ระหว่างที่เอมิกากำลังรอสายเธอก็นั่งตัวเกร็ง ลุ้นว่าปลายสายจะรับหรือไม่
"ครับ น้องเอม" เสียงรัชชานนท์พูดขึ้น ทำเอาคนปลายสายยิ้มกว้าง
"เสียงพี่หมอดูเหนื่อยๆนะค่ะ น้องเอมโทรมารบกวนรึเปล่า"
"เปล่าเลยครับ เมื่อกี้พี่ก็กำลังจะโทรหาน้องเอมอยู่พอดี" แค่ได้ยินเสียงสดใสของเธอ เขาก็หายเหนื่อยแล้ว รัชชานนท์คิดในใจ "น้องเอมมีอะไรรึเปล่าครับ?"
"น้องเอมคิดถึงพี่หมอค่ะก็เลยโทรมา" คำตอบของยัยตัวแสบทำเอารัชชานนท์ยิ้มกว้างอย่างห้ามไม่ได้ "พี่หมอจะกลับบ้านวันไหนค่ะ"
"ช่วงนี้พี่คงยังไม่ได้กลับครับ ยุ่งมากเลย เดี๋ยวพี่ก็ต้องเข้าประชุมอีก พอดีมีเคสของคนไข้คนนึง ยังหาข้อสรุปไม่ได้เลย"
"งั้นเหรอค่ะ" เสียงของเอมิกาเศร้าลงทันที
"งั้นเอาอย่างนี้นะ พรุ่งนี้ตอนเย็นพี่พอจะว่างซักสองสามชั่วโมง น้องเอมมาเจอพี่ที่โรงพยาบาลแล้วเราออกไปกินข้าวเย็นข้างนอกกัน ดีมั๊ย?" รัชชานนท์พูดขึ้นอย่างปลอบใจ แล้วก็เป็นไปตามคาด เมื่อปลายสายตอบกลับมาอย่างดีใจ
"ตกลงค่ะๆ!"
"พี่ต้องเข้าไปประชุมแล้ว งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนเย็นเจอกันนะครับ"
"ค่ะ"
"..."
"พี่หมอค่ะ?" เมื่อเห็นปลายสายเงียบไป แต่ไม่ยอมวางสาย เธอจึงเอ่ยเรียก
"พี่คิดถึงน้องเอมนะครับ พรุ่งนี้เจอกัน" พูดจบ รัชชานนท์ก็รีบวางสายไป เขาอายตัวเองมากเกินไปจนต้องเอาแฟ้มงานโขกหัวตัวเองระบายความเขิน
"พี่นนท์ครับ" วุฒิชัย หมอหนุ่มรุ่นน้องที่มีส่วนรับผิดชอบเคสเดียวกับเขาเอ่ยเรียก ทำให้รัชชานนท์หยุดเอาแฟ้มโขกหัวตัวเอง หันมาเก้อๆ วุฒิชัยค่อนข้างเก่งพอสมควร ยังเด็กอยู่แต่ได้รับอนุญาตให้ดูแลเคสใหญ่ๆได้ "พี่นนท์เป็นอะไรครับ หน้าแดงๆ แล้วเอาแฟ้มโขกหัวตัวเองทำไมครับ?"
"เอ่อ เปล่า คือพี่คิดเรื่องงานไม่ออกน่ะ"
"ใช่เหรอพี่ เห็นเมื่อกี้คุยโทรศัพท์แล้วยิ้มไม่หุบเลยนะ" วุฒิชัยยิ้มล้อเลียนหมอรุ่นพี่
"บ้าน่ะ เข้าประชุมกันเถอะ มีคนเข้าไปกันบ้างแล้ว" รัชชานนท์รีบเดินนำเข้าห้องประชุม ทำเป็นไม่สนใจสายตารู้ทันของรุ่นน้องของเขา แล้วตีหน้ามึน
ฝ่ายเอมิกา เมื่อวางสายจากพี่หมอของเธอแล้วก็นั่งยิ้มอยู่บนเตียงไม่ยอยหยุด ไม่ต่างจากรัชชานนท์ เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แต่ดูท่าว่าคืนนี้เธอจะนอนหลับฝันดีแบบไม่มีอะไรค้างคาใจ หญิงสาวเอาแต่คิดเรื่องนัดของรัชชานนท์จนลืมนัดของชนาธรไป
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
บทหน้าจะกล่าวถึงพี่เชนและหนูมุกเป็นหลักนะค่ะ มีใครเชียร์คู่นี้บ้างมั๊ยเอ่ย ?? 5555' เอาเป็นว่า พี่หมอของไรเตอร์เค้าเริ่มจะค้นหาความรู้สึกตัวเองที่มีต่อน้องเอมแล้วนะค่ะ แต่อาจจะมีตัวมารมาขัดขวางนิดหน่อย ยังไงทุกๆคนก็ต้องเอาใจช่วยพี่หมอสุดหล่อของเราด้วยนะค่ะ :)
"ก็ลุงสมชายเหมือนเดิมนั่นแหละ ช่วงนี้พี่หมอไม่ค่อยว่างหรอก" ประโยคหลัง เสียงใสหม่นลงอย่างเห็นได้ชัด ทำเอาคนฟังอย่างมุกกัญญาสงสารจับใจ "พี่หมอไม่ได้กลับบ้านมาเกือบๆสองอาทิตย์แล้ว โทรศัพท์ก็ไม่ค่อยได้คุย"
"เอาน่า ยัยเอม เดี๋ยวแกก็ได้เจอพี่หมอเองแหละ" มุกกัญญาตบไหล่เพื่อนเบาๆอย่างให้กำลังใจ
"สวัสดีครับน้องเอม มุกด้วย" พี่เชนเดินตรงเข้ามาในศาลาพร้อมลอยยิ้มหวาน
"สวัสดีค่ะ พี่เชนนั่งก่อน" เสียงนี้เป็นของมุกกัญญาเอ่ยกับพี่รหัสของเธอซึ่งดูเหมือนเป็นพี่รหัสของเพื่อนเธอเสียมากกว่า ส่วนเอมิกาแค่ยิ้มสดใสตอบชายหนุ่มไปเท่านั้น
"ขอบคุณครับ อ่ะ วันนี้พี่ซื้อช็อคโกแลตมาฝาก" ชนาธรที่ถือถุงขนมมาสองถุง ยื่นให้สองสาวคนละถุง แต่ในถุงของเอมิกาค่อนข้างจะพิเศษมากกว่าหน่อย
"ขอบคุณค่ะ พี่เชนใจดีจัง" จากที่เอมิกากำลังเศร้าๆเรื่องของรัชชานนท์ ก็ต้องอารมณ์ดีเมื่อมีของกินมาล่อตาล่อใจ ชนาธรยิ่งนึกเอ็นดูร่างเล็กยิ่งขึ้นไปอีก มุกกัญญามองชนาธรที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แล้วอดยิ้มตามไม่ได้ มาขายขนมจีบเอมิกาทุกวัน แต่เพื่อนเธอนี่ก็ไม่ได้สนใจอะไรเล้ย
"น้องเอมจะกลับบ้านหรือยังครับ" ชนาธรถาม
"ค่ะ เดี๋ยวคนขับรถที่บ้านก็จะมาถึงแล้ว"
"เอ่อ... แล้วพรุ่งนี้น้องเอมว่างมั๊ยครับ พี่จะชวนไปกินข้าวด้วยกัน"
"คือว่า..."
"ชวนมุกไปด้วยก็ได้ครับ" มุกกัญญาทำตาโต แล้วเธอไปเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ!? เอมิกาหันไปหาเพื่อนเหมือนต้องการถามความเห็น มุกกัญญาพยักหน้ารับไปเมื่อเห็นสายตาอ้อนวอนของชนาธร
"งั้นก็ได้ค่ะ" เอมิกาตอบตกลง
"ขอบคุณมากครับ" ชนาธรยิ้มกว้างขึ้นทันที
"น้องเอมขอตัวก่อนนะค่ะ ได้เวลาแล้ว รบกวนพี่เชนไปส่งมุกที่ป้ายรถเมล์ได้มั๊ยค่ะ"
"ได้ครับๆ" ชนาธรรีบตอบรับทันที มุกกัญญาหน้าเหรอหรา ส่งสายตาคาดโทษให้เพื่อนสาวที่แลบลิ้นให้เธอ ยัยเอมนี่เป็นอะไร พักหลังชอบผลักใสให้เธอไปอยู่กับชนาธรบ่อยๆ
"ขอบคุณมากค่ะ งั้นมุกไปนะค่ะพี่เชน ยัยมุก" เอมิกาโบกมือลาคนทั้งสอง แล้วหันหลังเดินอกกมาจากศาลาทำหน้าเจ้าเล่ห์ เธออยากให้คู่นี้ลงเอยกันจริงๆ พี่เชนก็หล่อ ยัยมุกก็สวย แถมดูเหมือนว่าเพื่อนเธอก็ชอบพี่เชนอยู่บ้าง ถึงจะยังไม่รู้ตัวเองก็เถอะ
"ไปกันเถอะคร้บ" หลังจากมองเอมิกาเดินไปแล้ว ชนาธรก็หันไปพูดกับมุกกัญญา
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวมุกไปเองได้" มุกกัญญาหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายเตรียมจะกลับบ้าน
"มาเถอะครับ พี่ไม่พาเราไปขายหรอก" ชนาธรหัวเราะอย่างอารมณ์ พร้อมกับคว้าข้อมือน้องรหัสตัวจริงของเขาขึ้นมาจับไว้ ก่อนออกแรงดึงเบาๆให้เธอเดินตาม มุกกัญญาอดรู้สึกแปลกๆกับสัมผัสที่ข้อมือไม่ได้ แต่ก็ยอมเดินตามร่างสูงไป
เมื่อทั้งสองคนขึ้นมาบนรถแล้ว ชายหนุ่มก็เริ่มชวนร่างบางคุย
"บ้านมุกอยู่ตรงไหนขับ พี่จะได้ไปส่ง"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ ส่งแค่ป้ายรถเมล์ก็พอ มุกกลับเองได้" มุกกัญญารีบปฏิเสธ
"นี่มันก็เย็นมากแล้วนะครับ พี่ว่ามุกกลับคนเดียวมันอันตราย ยิ่งสาวๆสวยๆอย่างมุกยิ่งไม่ปลอดภัย" คำพูดของชายหนุ่ม ทำเอาหญิงสาวเขินจนหน้าแดง "สรุปบ้านมุกอยู่ไหน พี่จะไปส่ง" ชนาธรบอก นํ้าเสียงกึ่งบังคับกลายๆ หญิงสาวจึงต้องจำใจบอกไปอย่างเสียไม่ได้
"ไปทางเดียวกับบ้านพี่เลย แต่ของพี่เลยไปหน่อย" ชนาธรบอก "เอาอย่างนี้ดีกว่า ต่อไปนี้เดี๋ยวเราก็ไปกลับพร้อมพี่เลยแล้วกัน"
"เฮ้ย! ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มุกว่ามุกไปกลับเองดีกว่า มุกก็ทำอย่างนี้ของมุกมาตั้งนานแล้ว เกรงใจพี่เชนเปล่า"
"จะต้องเกรงใจอะไร ไม่ต้องเสียค่าเดินทาง แถมได้ความปลอดภัยอีกต่างหากพี่รับรอง" มุกกัญญาจะเปิดปากเถียง แต่ชายหนุ่มกับปรามเอาไว้เสียก่อน "ไม่ต้องพูดอะไรแล้วมุก ตอนเช้าก็ออกมายืนรอพี่ที่หน้าปากซอย วันไหนมุกมีธุระหลังเลิกเรียนก็ค่อยมาบอกพี่" มุกกัญญารับคำอย่างไม่ค่อยพอใจ ชนาธรใช้นํ้าเสียงดุๆกึ่งบังคับเธอทีไร เธอก็ไม่กล้าขัดใจเขาทุกที ชนาธรเหลือบมองหน้ามุ่ยของมุกกัญญาก่อนจะหัวเราะขึ้นเบาๆ
กลับมาที่ด้านเอมิกา เมื่อเธอกลับถึงบ้านถึงบ้าน หลังจากที่เธอกินข้าวอาบนํ้าเสร็จก็ขึ้นมาบนห้อง คว้าโทรศัพท์ขึ้นมา ไม่มั่นใจว่าจะโทรหรือไม่โทรดี ถ้าโทรไปพี่หมออาจจะไม่มีเวลารับโทรศัพท์ แต่ถ้าไม่โทร เธอก็ต้องวุ่นวายใจอยู่แบบนี้ รัชชานนท์มักจะโทรหาเธอตอนที่เธอเรียนหนังสืออยู่หรือไม่ก็หลับไปแล้ว ส่วนเธอก็มักจะโทรหาเขาตอนที่เขาต้องทำงานตลอด ได้คุยกันจริงนับครั้งได้ แถมได้คุยในเวลาจำกัดอีกต่างหาก... เฮ้อ โทรก็โทร ระหว่างที่เอมิกากำลังรอสายเธอก็นั่งตัวเกร็ง ลุ้นว่าปลายสายจะรับหรือไม่
"ครับ น้องเอม" เสียงรัชชานนท์พูดขึ้น ทำเอาคนปลายสายยิ้มกว้าง
"เสียงพี่หมอดูเหนื่อยๆนะค่ะ น้องเอมโทรมารบกวนรึเปล่า"
"เปล่าเลยครับ เมื่อกี้พี่ก็กำลังจะโทรหาน้องเอมอยู่พอดี" แค่ได้ยินเสียงสดใสของเธอ เขาก็หายเหนื่อยแล้ว รัชชานนท์คิดในใจ "น้องเอมมีอะไรรึเปล่าครับ?"
"น้องเอมคิดถึงพี่หมอค่ะก็เลยโทรมา" คำตอบของยัยตัวแสบทำเอารัชชานนท์ยิ้มกว้างอย่างห้ามไม่ได้ "พี่หมอจะกลับบ้านวันไหนค่ะ"
"ช่วงนี้พี่คงยังไม่ได้กลับครับ ยุ่งมากเลย เดี๋ยวพี่ก็ต้องเข้าประชุมอีก พอดีมีเคสของคนไข้คนนึง ยังหาข้อสรุปไม่ได้เลย"
"งั้นเหรอค่ะ" เสียงของเอมิกาเศร้าลงทันที
"งั้นเอาอย่างนี้นะ พรุ่งนี้ตอนเย็นพี่พอจะว่างซักสองสามชั่วโมง น้องเอมมาเจอพี่ที่โรงพยาบาลแล้วเราออกไปกินข้าวเย็นข้างนอกกัน ดีมั๊ย?" รัชชานนท์พูดขึ้นอย่างปลอบใจ แล้วก็เป็นไปตามคาด เมื่อปลายสายตอบกลับมาอย่างดีใจ
"ตกลงค่ะๆ!"
"พี่ต้องเข้าไปประชุมแล้ว งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนเย็นเจอกันนะครับ"
"ค่ะ"
"..."
"พี่หมอค่ะ?" เมื่อเห็นปลายสายเงียบไป แต่ไม่ยอมวางสาย เธอจึงเอ่ยเรียก
"พี่คิดถึงน้องเอมนะครับ พรุ่งนี้เจอกัน" พูดจบ รัชชานนท์ก็รีบวางสายไป เขาอายตัวเองมากเกินไปจนต้องเอาแฟ้มงานโขกหัวตัวเองระบายความเขิน
"พี่นนท์ครับ" วุฒิชัย หมอหนุ่มรุ่นน้องที่มีส่วนรับผิดชอบเคสเดียวกับเขาเอ่ยเรียก ทำให้รัชชานนท์หยุดเอาแฟ้มโขกหัวตัวเอง หันมาเก้อๆ วุฒิชัยค่อนข้างเก่งพอสมควร ยังเด็กอยู่แต่ได้รับอนุญาตให้ดูแลเคสใหญ่ๆได้ "พี่นนท์เป็นอะไรครับ หน้าแดงๆ แล้วเอาแฟ้มโขกหัวตัวเองทำไมครับ?"
"เอ่อ เปล่า คือพี่คิดเรื่องงานไม่ออกน่ะ"
"ใช่เหรอพี่ เห็นเมื่อกี้คุยโทรศัพท์แล้วยิ้มไม่หุบเลยนะ" วุฒิชัยยิ้มล้อเลียนหมอรุ่นพี่
"บ้าน่ะ เข้าประชุมกันเถอะ มีคนเข้าไปกันบ้างแล้ว" รัชชานนท์รีบเดินนำเข้าห้องประชุม ทำเป็นไม่สนใจสายตารู้ทันของรุ่นน้องของเขา แล้วตีหน้ามึน
ฝ่ายเอมิกา เมื่อวางสายจากพี่หมอของเธอแล้วก็นั่งยิ้มอยู่บนเตียงไม่ยอยหยุด ไม่ต่างจากรัชชานนท์ เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน แต่ดูท่าว่าคืนนี้เธอจะนอนหลับฝันดีแบบไม่มีอะไรค้างคาใจ หญิงสาวเอาแต่คิดเรื่องนัดของรัชชานนท์จนลืมนัดของชนาธรไป
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
บทหน้าจะกล่าวถึงพี่เชนและหนูมุกเป็นหลักนะค่ะ มีใครเชียร์คู่นี้บ้างมั๊ยเอ่ย ?? 5555' เอาเป็นว่า พี่หมอของไรเตอร์เค้าเริ่มจะค้นหาความรู้สึกตัวเองที่มีต่อน้องเอมแล้วนะค่ะ แต่อาจจะมีตัวมารมาขัดขวางนิดหน่อย ยังไงทุกๆคนก็ต้องเอาใจช่วยพี่หมอสุดหล่อของเราด้วยนะค่ะ :)
MysteryHiqueen เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 เม.ย. 2556, 15:19:32 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 เม.ย. 2556, 15:19:32 น.
จำนวนการเข้าชม : 6673
| << ตอนที่ 7 : สวนสนุกล้อมรัก(2) | ตอนที่ 9 : ความรู้สึกค่อยๆเปลี่ยนไป >> |
อัปสรา 3 เม.ย. 2556, 19:10:33 น.
มาลงชื่ออ่านค่ะ
มาลงชื่ออ่านค่ะ
ไม้เอก 3 เม.ย. 2556, 19:59:57 น.
เอาใจช่วยพี่หมออยู่นะคะ ^^
เอาใจช่วยพี่หมออยู่นะคะ ^^