บ่วงพราย
ขนมงจีนถูกส่งไปที่คฤหาสน์สีขาว ที่นั่นเป็นบ้านของคุณหลวง ทว่า...เธอได้พบกับวิญญานชายหนุ่ม ที่แม้แต่ที่อยู่และสถานที่ที่ตัวเองตาย ก็ยังไม่รูั้เลย แล้วเธอจะทำอะไรดีเนี่ย
Tags: รักหวานแหวว หวานซึ้ง พล็อดสนุก สนุกสนาน
ตอน: บทที่ 18 ครอบครัวล้มเหลว
บทที่ 18
ครอบครัวล้มเหลว
รินดาหั่นมะเขือเทศโดยไม่ยอมพูดอะไรกับพี่นราเลย เธอเหม่อลอยไปถึงเรื่องของธีร์และขนมจีน และเธอเทียบไม่ได้เลยที่จะไปแทรกระหว่างเขาทั้งสอง พี่นรามัวแต่ไปเตรียมหม้อหันกลับมาอีกทีก็ได้ยินเสียงร้องโอ้ยจากรินดา ก็เธอเผลอก็เลยถูกมีดบาดเอาจนได้
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่าค่ะ ไม่เป็นอะไร”
“ไม่เป็นอะไรได้ยังไงครับ เลือดออกขนาดนี้”
“ปล่อยเถอะค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”
คำว่าเดี๋ยวใครมาเห็นทำเอาพี่นราขมวดคิ้ว พี่เธอยังคิดถึงเรื่องของธีร์อีกเหรอ ทั้ง ๆ ที่เขาก็อยู่ในห้องกับขนมจีนแต่เธอก็ยังตัดใจไม่ได้อยู่ดี
“เอานี่เถอะครับ ต้องล้างน้ำออกเสียหน่อยมันจะได้ไม่อักเสบ”
“อุ้ย เบา ๆ ค่ะ”
“เจ็บหรือเปล่าครับ ขอโทษด้วย”
เธอยิ้ม...ความเจ็บแค่นี้มันยังน้อยกว่าในหัวใจเธอด้วยซ้ำ
“เปล่าค่ะ...บางทีฉันอาจจะตั้งใจทำมีดบาดก็ได้ เขาจะได้มาดูแลฉันบ้าง”
“อะไรนะ”
“ฉันอิจฉาขนมจีน ที่เธอมีเขาคอยอยู่เคียงข้าง..ขอโทษนะคะ”
พี่นราจับแขนของเธอแน่นขึ้น สีหน้าขอบเขาขมวดมุ่น
“คุณไม่จำเป็นต้องอิจฉาขนมจีนเลย”
“คุณนรา”
“เพราะคุณยังมีผมอยู่ใกล้ ๆ ผมเองยังนึกอิจฉาธีร์เลยที่มีคนอย่างคุณมองเขาแต่เพียงผู้เดียว ไม่ยอมเปิดใจรับคนอื่นบ้าง..อย่างเช่นผม”
รินดากระพริบตาถี่ ๆ
“คุณนรา”
“ผมอาจไม่เหมาะสมสำหรับคุณ แต่ความจริงใจของผมก็ไม่แพ้ธีร์นะครับ” เขาโน้มศีรษะลงมาใกล้ “ถ้าคุณยอมเปิดใจรักผม ผมอาจเหมาะสมกับคุณก็ได้”
“คุณนรา ปล่อยเถอะค่ะ”
“ไม่ปล่อย”
“ฉัน...ยังไม่พร้อมจะเปิดใจรักใครจริง ๆ ค่ะ ขอโทษด้วย” เธอกระซิบแผ่ว
“ถ้างั้น...ถ้าแค่เพื่อนสนิทล่ะ”
“อะไรนะคะ”
“ถ้าผมเป็นเพื่อนสนิทคุณ โอกาสที่จะกลายเป็นคนรักในภายภาคหน้าก็จะเป็นผมแค่คนเดียว คุณจะว่ายังไง” เขายิ้มบาง ๆ “คุณโอเคหรือเปล่า”
ผู้ชายคนนี้อบอุ่นอ่อนโยน เสียจนทำให้หัวใจแข็งกระด้างของเธอเริ่มหวั่นไหว
บางที...เขาคนนี้อาจทำให้ชีวิตของเธอมีความสุขก็ได้
“ถ้าแค่เพื่อนสนิท ตกลงค่ะ” เธอยิ้มละไม “แต่ถ้าภายหน้า...ยังไม่รู้นะคะ”
“แค่นั้นผมก็พอใจแล้ว ขอบคุณครับ”
...วันนี้แม่ของเธอก็ไปเล่นไพ่อีกแล้ว ไปตั้งแต่เมื่อวานวันนี้ก็ยังไม่กลับ
แววเริ่มปวดท้องจึงลงมาหาอะไรกิน เธอกลับมาจากโรงพยาบาลได้สองวันแล้วและไม่มีใครไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาล แม้แต่เรนก็หายหัวไปเลย เธอเม้มปากแน่นเริ่มมีอาการปวดท้องเธอเดินลงบันไดมาที่ด้านล่าง ก็เห็นพี่ชายของเธอกำลังนอนอยู่บนโซฟา เธอขมวดคิ้วเพราะบนโต๊ะกระจกเธอเห็นอุปกรณ์เสพยา เธอรีบเดินมาถือดูนี่มันอุปกรณ์เสพยาไอซ์ของพี่ชายเธอนี่
เธอหันไปหาพี่ชายที่นอนเคลิบเคลิ้มอยู่บนโซฟาแล้วฟาดเบา ๆ ที่ต้นแขน
“นี่ พี่ชิต นี่พี่เสพยาอีกแล้วเหรอ”
“อะไร...เธออย่ามายุ่งน่า”
“ฉันจะฟ้องแม่ แม่ต้องไม่รู้แน่ ๆ แล้วนี่ไปเอายาพวกนี้มาจากไหน”
“โธ่เว้ย เธอนี่มันแส่จริง ๆ ไปไหนก็ไปอย่ามากวนฉันเลย ตอนนี้ฉันง่วงจนอยากจะนอนอยู่แล้ว” พี่ชิตโบกมือไล่น้องสาวตัวดีไปไกลๆ
แววเบ้ปาก แม่ก็อีกคนเล่นไพ่ไม่ยอมหยุดส่วนพี่เธอก็เสพยาในบ้าน เจริญล่ะ
“พี่คงไม่ค้ายาหรอกใช่ไหม”
“ค้าแล้วทำไมล่ะ...” นายชิตแสยะยิ้ม “พวกตำรวจมันก็หุ้นส่วนกันทั้งนั้นแหละว้า”
“พี่ค้ายากับพวกตำรวจเหรอ”
“ใช่ แล้วจะทำไม จะเอาไปฟ้องแม่เหรอ เฮอะ...ป่านนี้ยังเล่นไพ่ไม่ยอมกลับบ้านเลย” ชิตไม่สำเหนียกตัวเลยว่าตัวเองเป็นลูกที่เขาเก็บมาเลี้ยง
แววทำเสียงในลำคออย่างหงุดหงิด ตาชิตชำเลืองมองท้องน้องสาวแล้วยิ้มเยาะ
“แล้วพ่อของเด็กในท้องแกล่ะ เขาอยู่ที่ไหน”
“ไม่ต้องมายุ่ง” เธอแหวเสียงดัง “เอาตัวพี่ให้รอดก่อนเถอะ”
“เอ๊าะ...อ๋อ เขาไม่รับสิท่า แล้วทำยังไงถึงแท้งได้ล่ะ เห็นว่าเป็นเจ้าของบาร์ด้วยนี่ สงสัยจะมีเมียน้อยซะละมั้ง” ชิตหัวเราะแผ่ว ๆ
ประโยคนั้นเหมือน้ำกรดลาดลงบนกลางอกของแวว เธอเดินไปคว้าน้ำใส่แก้วแล้วเดินตรงมายังพี่ชายที่นอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟา
“นี่แน่ะ” เธอถือแก้วน้ำที่มีน้ำใส่จนเต็มสาดหน้าพี่ชิต “ผู้ชายมันก็เหมือนพี่นั่นแหละ”
“อะไรวะ แค่นี้ก็ต้องโกรธกันด้วย” เขาลูบหน้าที่เปียกไปด้วยน้ำ
“ทำไม จะเอาเรอะ”
พอดีแม่ที่เพิ่งเสียไพ่กลับมาพอดี เห็นลูกสาวกับลูกชายกำลังจะโรมรันกันอยู่ เธอจึงร้องห้ามเสียงหลงเข้ามาปราบศึกแววกับตาชิต
“อย่านะ นี่แกเป็นพี่น้องกันหรือเปล่าเนี่ย”
“แม่ก็ดูพี่สิคะ มาหาว่าหนูท้องไม่มีพ่อ”
“ก็มันจริงหรือเปล่าล่ะ ท้องแล้วก็ทำแท้ง มีพ่อรับผิดชอบก็แปลกล่ะ”
“ไอ้บ้า” เธอกรีดร้อง
“โอ้ย พอทีเถอะไป ๆ ขึ้นไปข้างบนไปยายแวว นี่อะไรน่ะตาชิต” เธอก้มลงมองยาเสพติดบนโต๊ะตาชิต
“แค่ยาเล็ก ๆ น้อย ๆ น่าแม่”
“พี่เขาค้ายากับตำรวจค่ะแม่” เธอได้ทีฟ้อง
“อะไรนะ นี่ตาชิตแกถึงขนาดค้ายาเลยหรือ” เธอหน้าซีดเผือดทำท่าคล้ายจะเป็นลม
“โธ่ แม่...เดี๋ยวนี้ใคร ๆ เขาก็ทำกันอย่างนี้กันทั้งนั้นแหละ” ตาชิตบอกอย่างเอือมระอา เขาลุกขึ้นคว้าเสื้อเอามาสวมแล้วเตรียมออกไปเที่ยวกับเพื่อน
“เดี๋ยวก่อน นี่แกไปค้ายาอะไร กลับมานี่นะ”
“ผมจะออกไปเที่ยว ไปล่ะ” ตาชิตออกไปนอกบ้านแล้วขับรถออกไปทันที
ป้าผกาถอนหายใจหนักหน่วง วันนี้ทั้งวันก็มีแต่เสียไม่เคยมีได้กับเขาเลย เห็นคนอื่นได้เอา ๆ จนร่ำรวยเป็นเศรษฐีมีแต่เธอนี่แหละที่เป็นเศรษฐีเงินผ่อน คิดแล้วมันยิ่งหงุดหงิดหันไปพาลลูกสาวเสียงแหวดังลั่น
“เอ้า ยังมามัวทำอะไรอยู่อีก ยังไม่รีบไปนอนอีก”
“ก็หนูปวดท้องนี่คะ จะมาหายาข้างล่างกิน”
“โอ้ย นี่มันอะไรกันนักหนา ฉันอยากจะบ้าตาย”
แววเม้มปากแน่น คอยดูนะเมียน้อยของเสี่ยเรนฉันจะทำให้มันไม่ได้ตายดีแน่นอน....
ตาชิตไม่รู้จะไปเที่ยวที่ไหน โทรหาใครต่อใครก็ไม่ยอมรับสายกันเลย เขามีอาการง่วงนอนแล้วก็มีความใคร่มารบกวนจิตใจ เขาขับรถผ่านคฤหาสน์หลังสีขาว เห็นว่ามีขนมจีนอยู่บ้านแค่คนเดียวแถมยังซิงซะด้วย เขาจึงขับรถเทียบที่หน้าบ้านกะว่าจะเข้าไปคุยกับเธอเสียหน่อย
“ขนมจีนครับ อยู่หรือเปล่า” น้ำเสียงหวานโอ้โลม
ขนมจีนเพิ่งกลับมาบ้านได้เมื่อเช้า เธอหลับสนิทส่วนธีร์ออกไปซื้อของข้างนอก เธอได้ยินเสียงกรดกริ่งที่หน้าบ้านจึงลืมตาขึ้นเธองัวเงียยกมือขยี้ตาเบา ๆ
ใครกันนะที่มาเอาป่านนี้
“ใครกันะ” เธอเดินไปที่ประตูบ้านแล้วเปิดออกไป “พี่ชิต”
“พี่เองจ้ะ เป็นยังไงบ้างขนมจีน ดูท่าทางไม่ค่อยสบายเลยนะ”
“ก็นิดหน่อยนะค่ะ พี่มาที่นี่มีธุระอะไรหรือคะ” เธอเอ่ยถาม บอกตามตรงว่าเวลาไม่มีใครอยู่บ้านแล้วเธอจะเปิดรับใครเข้ามามันก็ต้องดูกันสักนิดว่าคนนั้นไว้ใจได้แค่ไหน
“พี่มาเยี่ยมเธอน่ะ ว่าแต่จะให้พี่ยืนคุยอยู่ตรงนี้คนเดียวน่ะเหรอ”
“เอ่อ...” เธออึกอัก แต่จะไปว่าพี่ชิตก็เป็นลูกของป้าเหมือนกันนี่นา “ได้ค่ะ รอเดี๋ยวนะ”
เธอเปิดประตูให้เขา พี่ชิตยิ้มหวานเดินผ่านประตูเข้าภายในคฤหาสน์ มีโคมไฟและรูปภาพอยู่เต็มไปหมด มันสะอาดจนเขาคิดว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนเดียวจะดูแลได้หรือ ขนมจีนยิ้มให้เขาพลางเชิญเขานั่งที่เก้าอี้โซฟา แล้วเธอก็ไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงกันข้าม
“เห็นว่าคุณแววแท้งเหรอคะ” เธอเอ่ยปากถาม
“ใช่ เห็นว่าท้องแล้วผู้ชายเขาไม่รับผิดชอบน่ะ”
“ไม่รับผิดชอบ” เธอขมวดคิ้ว “แล้วพี่จะทำอย่างไรละคะ”
“ก็พี่จะทำอะไรได้ รายนั้นน่ะเป็นเจ้าของบาร์รายใหญ่ น้องเราน่ะดันไปโง่นอนกับมันจนทำให้ท้องแล้วไม่มีพ่อมารับผิดชอบนั่นแหละ” พี่ชิตเอนหลังพิงกับโซฟาตามสบาย
ขนมจีนเม้มปาก นี่หรือคนเป็นพี่เขาพูดกัน
“แล้วขนมจีนอยู่บ้านคนเดียวเหรอ”
“ค่ะ พอดีธีร์เขาออกไปซื้อของ ตอนบ่าย ๆ ว่าจะกลับ”
“เหรอ” เขายิ้มนัยน์ตาพราว “มีเขาเป็นแฟนระวังเถอะ จะเป็นเหมือนน้องสาวพี่”
“อะไรนะคะ”
“ก็....ผู้ชายน่ะนะ ของอะไรที่ได้มาง่ายมันก็ทิ้งไปง่ายเหมือนกัน จริงไหม”
เธอหน้าชาไปทั้งร่าง นี่เขาจะว่าเธอนอนกับธีร์ ทั้งที่ความจริงไม่ได้ทำงั้นเหรอ
“คนงั้นแหละค่ะ แต่น่าเสียดายที่ธีร์เขาไม่ใช่ผู้ชายอย่างนั้น”
พี่ชิตเลิกคิ้วสูงเหมือนไม่เชื่อ
“แล้วเป็นแบบไหนล่ะ”
“เขาเป็นสุภาพบุรุษ ไม่เคยคิดที่จะแตะต้องตัวฉันแม้แต่น้อย” เธอเอ่ยเสียงเข้ม เพราะดูท่าทางคนอย่างเขาจะเห็นว่าผู้ชายเป็นพวกฟันแล้วทิ้ง
“เหรอ แปลว่าน้องก็ยังซิงอยู่น่ะสิ” เขายิ้มหวาน
“พี่ชิต ระวังปากหน่อยนะคะ”
“พี่ขอโทษ...พอดีหิวแล้วล่ะ ไปหาอะไรมาให้พี่รองท้องหน่อยดีกว่า” พี่ชิตเอามือลูบท้อง ส่งสายตาหวานฉ่ำไปให้ขนมจีน
“เดี๋ยวขนมจีนไปปอกผลไม้ให้นะคะ”
“อืม”
ขณะที่ขนมจีนเดินหายเข้าไปในครัวหยิบเอามีดขึ้นมาบอกผลไม้ นายชิตก็เดินไปข้างหลังวันนี้เขาจะกะจัดการน้องสาวเอาเป็นเมียให้ได้ ส่วนเธอก็อยู่คนเดียวด้วยไม่มีโอกาสดีไปกว่านี้อีกแล้ว ขนมจีนหยิบแอบเปิ้ลมาปอกผลไม้ส่วนเขาก็คว้าเอวบางเข้ามากอดไว้
“พี่ชิต จะทำอะไรคะ”
“อื้ม...หอมจัง”
“ปล่อยนะ” ขนมจีนพยายามดึงแขนเขาออกแต่ก็ไม่ได้ผล ชิตโน้มศีรษะเข้ามาใกล้แก้มบางแต่เธอหันหนีไปทางอื่นอย่างรังเกียจ
“ปล่อยนะ พี่ชิตเราเป็นญาติกันนะคะ”
“ไม่ใช่ญาติเสียหน่อย พี่น่ะถูกเก็บมาเลี้ยงตั้งแต่เล็ก อยู่บ้านนั้นน่ะน่าเบื่อจะตาย มาเถอะเรามาเริ่มทำเรื่องสนุก ๆ กันดีกว่า”
“ไม่”
หญิงสาวปัดป้องเป็นพัลวันพยายามหันหนีริมฝีปากไปทางอื่นด้วยความรังเกียจ นี่น่ะหรือลูกเลี้ยงของป้าทุเรศจริง ๆ เมื่อเธอจะหมดหนทางต่อสู้มือก็คลำไปถูกมีดปอกผลไม้ เธอกำไว้แน่นแล้วสะบัดตัวจนหลุดออกและก็ถือมีดปอกผลไม้ไว้ในมือแน่น
“อย่าเข้ามานะ ไม่อย่างนั้นฉันจะแทงพี่จริง ๆ ด้วย” เธอประกาศก้อง
พี่ชิตทำท่าจะเข้าไปหา แต่เมื่อเห็นมีดปอกผลไม้เขาก็เหยียดยิ้ม ลำพังแค่มีดปอกผลไม้อันนิดเดียวแค่นั้นน่ะหรือจะมาทำอะไรเขาได้
“โธ่ ไม่เอาน่า จะเล่นตัวไปเลย”
“อย่าเข้านะ ขืนเข้ามาอีกก้าวเดียว ฉันแทงจริง ๆ แน่” นัยน์ตาของเธอเป็นประกาย แน่ละเธอกล้าแทงขึ้นมาจริง ๆ ถ้าหากว่าเขากล้าลวนลามเธอ
“ขนมจีน เอามาให้ฉันเถอะ”
“ถอยไปนะ” เธอตวาดเสียงดัง “ถ้าพี่คิดจะทำอย่างนี้ ฉันก็มีสิทธ์แทงได้เหมือนกัน”
“แทงพี่เหรอ พี่เป็นลูกชายแม่นะ ไม่กลัวว่าเขาจะมาแค้นเคืองหรือไง”
“แค้นก็แค้นไปสิ นายน่ะเป็นแค่ลูกเลี้ยงคิดจะมาลวนลามฉันได้ยังไง ออกไปซะ”
“เฮอะ...” มันหัวเราะ “นึกเหรอว่าฉันคิดว่าเธอบริสุทธิ์อยู่จริง ๆ จะบอกอะไรให้นะ ไอ้ผู้ชายที่เธอเอามาอยู่ด้วยน่ะเธอคงนอนกกมันทุกคืน มาทำเป็นพูดดี”
ขนมจีนหน้าแดงจัด เธอรู้อยู่แล้วว่าคนพวกนี้ต้องคิดอัปมงคล แต่เธอก็รู้ดีที่สุดว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษไม่เหมือนอีตาคนนี้หรอก
“เหรอ แต่ฉันก็ยอมนอนกกกับเขาดีกว่าแกเสียอีก”
“นังนี่...”
“อย่านะ”
พี่ชิตกระโดดเข้าไปจับมือที่ถือมีดของเธอ จับไขว้หลังจนเธอร้องโอ้ยแล้วเขาก็จับกดเธอบนโต๊ะทำกับข้าว ขนมจีนหน้าซีดตัวสั่น เมื่อเขาซุกไซร้ลงมาอย่างหื่นกระหาย เธอหันหน้าหนีไปทางอื่นร้องออกมาขอให้คนช่วย ใครก็ได้ถ้าได้ยินได้โปรดมาช่วยเธอที
“ช่วยด้วย ธีร์คุณอยู่ไหน”
“ร้องหามันเรอะ ฝันไปเถอะว่ามันจะมาช่วย ฮ่าๆ”
“ธีร์ !”
ขาดคำร่างของชิตก็ถูกดึงออกไป พอเขาหันหน้ามาก็ถูกหมัดชกหน้าเข้าใส่จนเขาล้มลงไปชนแก้วแตกกระจายเกลื่อน เท่านั้นยังไม่พอเขายังโดนดึงคอเสื้อขึ้นมาซัดกลับไปหลายครั้งจนเขากระอักเลือด แถมยังเข่าเข้าที่กลางอก ขนมจีนมัวแต่ตะลึงกว่าที่เธอจะห้ามเขา พี่ชิตก็หมดสติไปแล้ว
“อย่านะ ธีร์อย่าฆ่าเขา” เธอรีบเข้ามากอดไว้
“คนอย่างมัน ฆ่าได้เสียก็ดี”
“ไม่เอานะ ฉันไม่อยากให้คุณติดคุก”
ใบหน้าคมคายมองดูชิตที่นอนหมดสติอยู่ที่พื้นด้วยสายตารังเกียจ นี่ถ้าเธอไม่มาห้ามไว้นะเขาคงได้ฆ่ามันแน่ ๆ ผู้ชายสารเลวคนนั้น
“คุณไม่เป็นอะไรนะขนมจีน” เขาหันไปมองเธอ
ขนมจีนส่ายหน้าทั้งที่ตัวยังสั่น
“ไม่...ฉันไม่เป็นไร”
“รอเดี๋ยวนะ ผมจะเอาหมอนี่ไปทิ้งไว้หน้าบ้าน” เขาเดินตรงเข้าไปลากคอเสื้อหมอนั่นแล้วเดินออกไปจับเหวี่ยงไว้ตรงหน้าบ้าน
“เอาไปทิ้งไว้ที่หน้าบ้านเลยเหรอ”
“หรือจะให้ผมซ้อมมันอีกทีล่ะ” เขาพูดหน้าตาเฉย
ขนมจีนน้ำตาเอ่อล้น เธอคิดไม่ถึงเลยว่าญาติผู้พี่ถึงจะไม่ใช่ญาติจริง ๆ ก็เถอะจะกล้าเรื่องแบบนี้ นี่ถ้าธีร์กลับมาไม่ทันล่ะก็เธอคงจะ....
*********************
เบลินญา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 เม.ย. 2556, 09:27:56 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 เม.ย. 2556, 09:27:56 น.
จำนวนการเข้าชม : 2360
| << กำไลแกะสลัก | บทที่ 19 น้ำกรด >> |
จิรารัตน์ 4 เม.ย. 2556, 14:42:21 น.
ขนมจีนไม่น่าไว้ใจชิตอีกนะเพราะครั้งก่อนก็ลวนลามไปทีแล้ว
ขนมจีนไม่น่าไว้ใจชิตอีกนะเพราะครั้งก่อนก็ลวนลามไปทีแล้ว
Zephyr 6 เม.ย. 2556, 09:46:13 น.
ชิตเอ้ย เฮ้อออ เลวโดยสันดาน
ชิตเอ้ย เฮ้อออ เลวโดยสันดาน