คุณพี่หมอสุดที่รัก
รัชชานนท์ และ เอมิกา พี่ชายและน้องสาวที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ด้วยความสนิทสนมทำให้หนูเอมิกาติดพี่ชายสุดที่รักยิ่งกว่าอะไรดี ความรักก่อขึ้นช้าๆโดยที่ไม่รู้ตัว จนกระทั่งพี่หมอเกิดหึงหวงคนที่มองว่าเป็นน้องสาวมาตลอด จะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดีล่ะ!?
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 10 : ความรักคืออะไร?
หลังจากที่รัชชานนท์ส่งเอมิกาขึ้นรถที่คนขับรถส่วนตัวมารับแล้ว เขาก็เดินขึ้นไปยังห้องทำงานส่วนตัวของเขา และยังไม่ทันที่จะได้หยิบแฟ้มประวัติคนไข้ขึ้นมาอ่านก็มีคนเปิดประตูห้องทำงานของเขาโดยไม่ได้ขออนุญาต มีอยู่คนเดียว จะเป็นใครไปได้ นอกจาก... ตรัยภพ เพื่อนตัวดีของเขานั่นเอง
"นึกว่าแกเข้าห้องผ่าตัดไปแล้วซะอีก" ตรัยภพเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินมานั่งที่โซฟา
"อีกเกือบชั่วโมงนั่นแหละ นี่ก็กำลังจะนั่งอ่านแฟ้มประวัติคนไข้ทวนอีกรอบ" รัชชานนท์พูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองเพื่อน ร่วมสิบนาที รัชชานนท์จึงปิดแฟ้มลง ก่อนจะย้ายตนเองมานั่งบนโซฟาข้างๆตรัยภพ เมื่อเห็นว่าเพื่อนตนเองว่างแล้ว ตรัยภพจึงรีบเปิดประเด็นทันที
"ได้ยินพยาบาลเค้าเม้าท์กันว่าแกเดินจูงมือสาวในชุดนักศึกษาออกไปกินข้าวข้างนอก" รัชชานนท์ขมวดคิ้ว เขาว่าเขายังไม่ได้บอกใครเลยนะว่าจะออกไปกินข้าว จะชื่นชมพยาบาลที่นี่ดีมั๊ยที่มีทักษะการสันนิษฐานที่ยอดเยี่ยม
"เออ"
"น้องเอม?"
"เออ" เขาตอบด้วยคำตอบเดิม ทำเอาตรัยภพยิ้มกริ่ม รัชชานนท์เงียบไปอึดใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้น "ความรักคืออะไรว่ะ?" คราวนี้ไม่ใช่แค่ยิ้มกริ่ม แต่ตรัยภพกับหัวเราะเสียงดังออกมา ทำเอาคนถามหน้าตึง
"ฉันไม่เคยคิดเลยนะว่าคำถามนี้มันจะออกมาจากปากแก" ตรัยภพพูดหลังจากหยุดอาการหัวเราะได้แล้ว "ก็... แบบที่แกรู้สึกกับน้องเอมนั่นแหละ"
"หมายความว่าไง"
"แกรู้สึกกับน้องเอมยังไง ความรักก็เป็นแบบนั้นแหละ" แต่รัชชานนท์ก็ยังขมวดคิ้วอยู่ ดูท่าว่าจะยังไม่หายข้องใจ ตรัยภพจึงถอนหายใจทีนึง ก่อนจะอธิบายให้ชัดเจน และกระจ่างขึ้นกว่าเดิม "หวงเวลามีผู้ชายทำท่าทีสนใจคนที่แกรัก ห่วงเวลารู้ว่าเธอมีปัญหาอะไร คิดถึงบ่อยๆเวลาไม่เจอหน้า พอเจอกันทีก็อยากกอดแน่นๆให้หายคิดถึง แคร์ความรู้สึกเธอมากๆ อยากจะถนอมเธอไว้ให้ถึงที่สุด อยากอยู่ใกล้เธอตลอดเวลาอย่างไม่มีเหตุผล" รัชชานนท์คิดตามคำพูดของเพื่อนแล้วพบว่าทั้งหมดนั้นเขารู้สึกกับน้องเอมจริงๆ
"แกจะบอกฉันว่าฉันรักน้องเอม?"
"เปล่า ครั้งนี้แกพูดขึ้นมาเอง"
"แล้ว... ฉันต้องทำยังไง"
"สารภาพรักดิว่ะ ก็บอกน้องเค้าไปว่าแกรู้สึกยังไง คบกันมั๊ย อะไรแบบนั้น"
"อย่างนั้นมันจะดีเหรอ น้องเอมอาจจะไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับฉัน อีกอย่างฉันก็รู้จักน้องเอมมาตั้งแต่น้องเอมเกิด อยู่กันแบบพี่น้องมาตลอด ไหนจะคุณน้า แล้วก็พ่อกับแม่ฉันอีก มันไม่แปลกไปเหรอ?" รัชชานนท์ถามเพื่อนสนิทอย่างเป็นกังวล
"เท่าที่ฉันดูนะทั้งครอบครัวแกแล้วก็น้องเอมไม่น่าจะมีปัญหาอะไร เหมือนจะดูหวังๆไว้ด้วย แต่น้องเอมนี่... ฉันว่าเค้ารักแก แต่ไม่รู้ว่าแบบไหน ให้ฉันเดานะ น้องเอมก็คงรักแกเหมือนกัน เปอร์เซนต์สูงกว่าเห็นๆ"
"แต่ก็ไม่เต็มร้อย"
"งั้นเปลี่ยนใหม่ ฉันว่าน้องเอมรักแกแน่ๆ" รัชชานนท์มองเพื่อนอย่างชั่งใจ แล้วก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะสองหนุ่ม
ก๊อกๆๆ!!!
"แกดูซะ คนจะเข้าห้องคนอื่นเค้าต้องเคาะประตูขออนุญาตก่อน" รัชชานนท์หันไปเหน็บตรัยภพที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะเอ่ยคำอนุญาตกับคนหน้าประตู ร่างสวยในชุดพยาบาลเดินเข้ามาในห้อง
"พี่นนท์ค่ะ คนไข้อยู่ที่ห้องผ่าตัดแล้วค่ะ" พลอยไพลิน พยาบาลสาวผู้ช่วยในห้องผ่าตัดเรียกขึ้นอย่างสนิทสนม แย้มยิ้มหวาน
"ครับ เดี๋ยวผมตามไป" พยาบาลสาวยิ้มหวานให้รัชชานนท์อีกครั้ง ทำท่าขวยเขิน ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ตรัยภพทำหน้าแหยๆ
"ทำไมเค้าถึงเรียกแกซะสนิทสนมเลยว่ะ?" ตรัยภพหันตามรัชชานนท์ที่เดินไปหยิบแฟ้มที่โต๊ะทำงาน และชุดกาวน์ที่แขวนอยู่ตรงเก้าอี้
"จะไปรู้เหรอ ฉันยังแปลกใจอยู่เลย"
"แม่นี่ชอบแกแหงๆ สวยดี แต่ไม่ไหวว่ะ มองแกซะตาเยิ้มไม่ปิดบังขนาดนั้น ระวังตัวไว้เถอะ" รัชชานนท์ยักไหล่ ยังไงเขาก็ไม่คิดจะชอบอยู่แล้ว มีแค่น้องเอมเขาก็จัดการแทบจะไม่ถูก
"ไปนะ ถ้าแกออกจากห้องก็อย่าลืมปิดไฟให้ฉันด้วย"
"เออ" ตรัยภพมองตามร่างเพื่อนชายคนสนิทไป สเน่ห์แรงใช่เล่น ขอให้เพื่อนหมอของเขาสมหวังในรักเร็วๆนี้ด้วยเถอะ เพราะยังโสดอยู่ไง ถึงได้มีสาวติดตรึมซะขนาดนี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าถ้ามีแฟนแล้วสาวๆจะยอมรึเปล่า เรื่องนี้ก็ต้องรอดูกันต่อไป
"ฮัลโหล มุก เป็นไงบ้างไปกินข้าวกับพี่เชนวันนี้" เอมิกาต่อสายหามุกกัญญาหลังจากที่เธอกลับมาถึงบ้าน รู้สึกผิดที่ผิดนัด แต่ก็แอบพอใจที่ทำให้เพื่อนไปกินข้าวกับพี่เชนสองต่อสอง
"ก็ไม่เป็นยังไงหรอก กินเสร็จพี่เชนก็พากลับบ้านเลย" มุกกัญญาอดหน้าแดงไม่ได้เมื่อนึกถึงตอนที่เธอเผลอหันไปหอมแก้มชายหนุ่มรุ่นพี่โดยไม่ได้ตั้งใจ ตัดสินใจไม่เล่าเรื่องที่เธอไปเดินห้างเพราะต้องการจะปิดเป็นความลับเรื่องที่เธอไปซื้อของขวัญให้้เพื่อนสาว
"เอ๊ะ! นี่พี่เชนไปส่งแกที่บ้านมาเหรอ!?" เอมิกาถามอย่างแปลกใจ "เล่ามาให้เคลียร์เลยนะยัยมุก"
"ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ที่แกให้พี่เชนไปส่งฉันที่ป้ายรถเมล์ แต่พี่เชนดึงดันจะไปส่งฉันที่บ้านให้ได้ฉันก็เลยต้องยอม ทีนี้พอพี่เชนรู้ว่าบ้านเขากับบ้านฉันไม่ไกลกันมากก็เลยบอกว่าจะไปรับไปส่งเอง"
"อ้อ~"
"นี่ยัยเอม ไม่ต้องมาทำเสียงอย่างนี้เลย ไม่เอาแล้ว ไม่คุยกับแกแล้วดีกว่า แค่นี้นะ จะไปอาบนํ้า" มุกกัญญารีบวางสายจากเพื่อนทันที บ้าจริง! ทำไมเธอต้องคิดถึงเรื่องชนาธรด้วย!?
"นึกว่าแกเข้าห้องผ่าตัดไปแล้วซะอีก" ตรัยภพเอ่ยขึ้นพร้อมกับเดินมานั่งที่โซฟา
"อีกเกือบชั่วโมงนั่นแหละ นี่ก็กำลังจะนั่งอ่านแฟ้มประวัติคนไข้ทวนอีกรอบ" รัชชานนท์พูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองเพื่อน ร่วมสิบนาที รัชชานนท์จึงปิดแฟ้มลง ก่อนจะย้ายตนเองมานั่งบนโซฟาข้างๆตรัยภพ เมื่อเห็นว่าเพื่อนตนเองว่างแล้ว ตรัยภพจึงรีบเปิดประเด็นทันที
"ได้ยินพยาบาลเค้าเม้าท์กันว่าแกเดินจูงมือสาวในชุดนักศึกษาออกไปกินข้าวข้างนอก" รัชชานนท์ขมวดคิ้ว เขาว่าเขายังไม่ได้บอกใครเลยนะว่าจะออกไปกินข้าว จะชื่นชมพยาบาลที่นี่ดีมั๊ยที่มีทักษะการสันนิษฐานที่ยอดเยี่ยม
"เออ"
"น้องเอม?"
"เออ" เขาตอบด้วยคำตอบเดิม ทำเอาตรัยภพยิ้มกริ่ม รัชชานนท์เงียบไปอึดใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้น "ความรักคืออะไรว่ะ?" คราวนี้ไม่ใช่แค่ยิ้มกริ่ม แต่ตรัยภพกับหัวเราะเสียงดังออกมา ทำเอาคนถามหน้าตึง
"ฉันไม่เคยคิดเลยนะว่าคำถามนี้มันจะออกมาจากปากแก" ตรัยภพพูดหลังจากหยุดอาการหัวเราะได้แล้ว "ก็... แบบที่แกรู้สึกกับน้องเอมนั่นแหละ"
"หมายความว่าไง"
"แกรู้สึกกับน้องเอมยังไง ความรักก็เป็นแบบนั้นแหละ" แต่รัชชานนท์ก็ยังขมวดคิ้วอยู่ ดูท่าว่าจะยังไม่หายข้องใจ ตรัยภพจึงถอนหายใจทีนึง ก่อนจะอธิบายให้ชัดเจน และกระจ่างขึ้นกว่าเดิม "หวงเวลามีผู้ชายทำท่าทีสนใจคนที่แกรัก ห่วงเวลารู้ว่าเธอมีปัญหาอะไร คิดถึงบ่อยๆเวลาไม่เจอหน้า พอเจอกันทีก็อยากกอดแน่นๆให้หายคิดถึง แคร์ความรู้สึกเธอมากๆ อยากจะถนอมเธอไว้ให้ถึงที่สุด อยากอยู่ใกล้เธอตลอดเวลาอย่างไม่มีเหตุผล" รัชชานนท์คิดตามคำพูดของเพื่อนแล้วพบว่าทั้งหมดนั้นเขารู้สึกกับน้องเอมจริงๆ
"แกจะบอกฉันว่าฉันรักน้องเอม?"
"เปล่า ครั้งนี้แกพูดขึ้นมาเอง"
"แล้ว... ฉันต้องทำยังไง"
"สารภาพรักดิว่ะ ก็บอกน้องเค้าไปว่าแกรู้สึกยังไง คบกันมั๊ย อะไรแบบนั้น"
"อย่างนั้นมันจะดีเหรอ น้องเอมอาจจะไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกับฉัน อีกอย่างฉันก็รู้จักน้องเอมมาตั้งแต่น้องเอมเกิด อยู่กันแบบพี่น้องมาตลอด ไหนจะคุณน้า แล้วก็พ่อกับแม่ฉันอีก มันไม่แปลกไปเหรอ?" รัชชานนท์ถามเพื่อนสนิทอย่างเป็นกังวล
"เท่าที่ฉันดูนะทั้งครอบครัวแกแล้วก็น้องเอมไม่น่าจะมีปัญหาอะไร เหมือนจะดูหวังๆไว้ด้วย แต่น้องเอมนี่... ฉันว่าเค้ารักแก แต่ไม่รู้ว่าแบบไหน ให้ฉันเดานะ น้องเอมก็คงรักแกเหมือนกัน เปอร์เซนต์สูงกว่าเห็นๆ"
"แต่ก็ไม่เต็มร้อย"
"งั้นเปลี่ยนใหม่ ฉันว่าน้องเอมรักแกแน่ๆ" รัชชานนท์มองเพื่อนอย่างชั่งใจ แล้วก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะสองหนุ่ม
ก๊อกๆๆ!!!
"แกดูซะ คนจะเข้าห้องคนอื่นเค้าต้องเคาะประตูขออนุญาตก่อน" รัชชานนท์หันไปเหน็บตรัยภพที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะเอ่ยคำอนุญาตกับคนหน้าประตู ร่างสวยในชุดพยาบาลเดินเข้ามาในห้อง
"พี่นนท์ค่ะ คนไข้อยู่ที่ห้องผ่าตัดแล้วค่ะ" พลอยไพลิน พยาบาลสาวผู้ช่วยในห้องผ่าตัดเรียกขึ้นอย่างสนิทสนม แย้มยิ้มหวาน
"ครับ เดี๋ยวผมตามไป" พยาบาลสาวยิ้มหวานให้รัชชานนท์อีกครั้ง ทำท่าขวยเขิน ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ตรัยภพทำหน้าแหยๆ
"ทำไมเค้าถึงเรียกแกซะสนิทสนมเลยว่ะ?" ตรัยภพหันตามรัชชานนท์ที่เดินไปหยิบแฟ้มที่โต๊ะทำงาน และชุดกาวน์ที่แขวนอยู่ตรงเก้าอี้
"จะไปรู้เหรอ ฉันยังแปลกใจอยู่เลย"
"แม่นี่ชอบแกแหงๆ สวยดี แต่ไม่ไหวว่ะ มองแกซะตาเยิ้มไม่ปิดบังขนาดนั้น ระวังตัวไว้เถอะ" รัชชานนท์ยักไหล่ ยังไงเขาก็ไม่คิดจะชอบอยู่แล้ว มีแค่น้องเอมเขาก็จัดการแทบจะไม่ถูก
"ไปนะ ถ้าแกออกจากห้องก็อย่าลืมปิดไฟให้ฉันด้วย"
"เออ" ตรัยภพมองตามร่างเพื่อนชายคนสนิทไป สเน่ห์แรงใช่เล่น ขอให้เพื่อนหมอของเขาสมหวังในรักเร็วๆนี้ด้วยเถอะ เพราะยังโสดอยู่ไง ถึงได้มีสาวติดตรึมซะขนาดนี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าถ้ามีแฟนแล้วสาวๆจะยอมรึเปล่า เรื่องนี้ก็ต้องรอดูกันต่อไป
"ฮัลโหล มุก เป็นไงบ้างไปกินข้าวกับพี่เชนวันนี้" เอมิกาต่อสายหามุกกัญญาหลังจากที่เธอกลับมาถึงบ้าน รู้สึกผิดที่ผิดนัด แต่ก็แอบพอใจที่ทำให้เพื่อนไปกินข้าวกับพี่เชนสองต่อสอง
"ก็ไม่เป็นยังไงหรอก กินเสร็จพี่เชนก็พากลับบ้านเลย" มุกกัญญาอดหน้าแดงไม่ได้เมื่อนึกถึงตอนที่เธอเผลอหันไปหอมแก้มชายหนุ่มรุ่นพี่โดยไม่ได้ตั้งใจ ตัดสินใจไม่เล่าเรื่องที่เธอไปเดินห้างเพราะต้องการจะปิดเป็นความลับเรื่องที่เธอไปซื้อของขวัญให้้เพื่อนสาว
"เอ๊ะ! นี่พี่เชนไปส่งแกที่บ้านมาเหรอ!?" เอมิกาถามอย่างแปลกใจ "เล่ามาให้เคลียร์เลยนะยัยมุก"
"ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ที่แกให้พี่เชนไปส่งฉันที่ป้ายรถเมล์ แต่พี่เชนดึงดันจะไปส่งฉันที่บ้านให้ได้ฉันก็เลยต้องยอม ทีนี้พอพี่เชนรู้ว่าบ้านเขากับบ้านฉันไม่ไกลกันมากก็เลยบอกว่าจะไปรับไปส่งเอง"
"อ้อ~"
"นี่ยัยเอม ไม่ต้องมาทำเสียงอย่างนี้เลย ไม่เอาแล้ว ไม่คุยกับแกแล้วดีกว่า แค่นี้นะ จะไปอาบนํ้า" มุกกัญญารีบวางสายจากเพื่อนทันที บ้าจริง! ทำไมเธอต้องคิดถึงเรื่องชนาธรด้วย!?
MysteryHiqueen เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 เม.ย. 2556, 11:12:32 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 เม.ย. 2556, 11:12:32 น.
จำนวนการเข้าชม : 7799
| << ตอนที่ 9 : ความรู้สึกค่อยๆเปลี่ยนไป | ตอนที่ 11 : สารภาพรัก 1 >> |