บ่วงพราย
ขนมงจีนถูกส่งไปที่คฤหาสน์สีขาว ที่นั่นเป็นบ้านของคุณหลวง ทว่า...เธอได้พบกับวิญญานชายหนุ่ม ที่แม้แต่ที่อยู่และสถานที่ที่ตัวเองตาย ก็ยังไม่รูั้เลย แล้วเธอจะทำอะไรดีเนี่ย
Tags: รักหวานแหวว หวานซึ้ง พล็อดสนุก สนุกสนาน
ตอน: ตอนที่ 21 ค่ำคืนที่ยาวนาน
บทที่ 21
ค่ำคืนที่ยาวนาน
เขากางแขนรับเธอออกแรงให้มั่นคง แต่แรงกระโดดของเธอก็แรงเสียจนเขาต้องคุกเข่าลงบนพื้น ขนมจีนกอดคนเขาแน่นน้ำตาไหล ธีร์ขบกรามแน่นเพราะแรงกระแทกทำให้เข่าเขากระแทกยังดีนะที่กระดูกไม่หัก เขาเงยหน้าขึ้นไปมองวิญญาณของนางแสงที่กรีดร้องโหยหวนด้วยความแค้น มองหน้าขนมจีนอย่างอาฆาต ขนมจีนหน้าซีดเผือดน้ำตารินไหลลงอาบแก้มเนียน
“ธีร์...” เธอรู้สึกขอบคุณที่เขาออกมาช่วยเธอไว้ทัน “ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้”
“ผมรู้ ว่าคุณไม่มีทางที่จะกระโดดลงมาเองหรอก”
“ฉันกลัวเหลือเกิน”
“เรารีบไปกันเถอะ ปล่อยให้เขากรีดร้องอยู่คนเดียวเถอะ”
“ไปไหน ที่เราจะไปได้”
“คืนนี้ไปพักที่คอนโดฯผมก่อนดีกว่า อย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง”
ในที่สุดคืนนั้นเธอก็ไปนอนที่คอนโดของธีร์ เธอน้ำตาไหลลงอาบแก้มใส อย่างไรเสียเธอก็พยายามจะถอดกำไลออกไม่ว่าจะใช้สบู่หรือแชมพูมันก็ราวกับติดแน่นอยู่กับแขนของเธอ
“บ้าที่สุด ทำไมถึงถอดไม่ออกนะ”
“ทำอะไรน่ะ”
“ฉันเกลียดมัน ทำไมถึงถอดออกไม่ได้ ทำไม”
“คุณอย่าทำแบบนี้ เดี๋ยวข้อมือของคุณจะหักเสียก่อน”
“ช่างมันสิ ในเมื่อเขาอยากจะได้กำไลนี่นัก ก็ให้เขาไปเลยดีกว่าให้เขามาตามฆ่าฉันแบบนี้” เธอตะโกนน้ำตาคลอ “คุณหลวง คุณอยู่ที่ไหนทำไมถึงไม่ยอมให้หนูถอดมันออก”
“ขนมจีน”
“คุณอยู่ที่ไหน ทำไมไม่ออกมาล่ะ” เธอต่อว่า “หรือต้องให้หนูถูกคุณแสงฆ่าเสียก่อน ถึงจะหนำใจคุณหลวงหรือยังไง”
พลัน ก็มีเสียงลมพัดเข้ามาในบ้านฟุ้งไปหมด เธอหลบตาแล้วก็ต้องลืมตาเมื่อเห็นใบหน้าของคุณหลวงค่อนข้างเศร้าสร้อยเขามีเพียงครึ่งตัวเหมือนกับธีร์ไม่มีผิด
ขนมจีน
“คุณหลวง...ทำไมคะ บอกหนูหน่อยเถอะว่าทำไมต้องให้หนูครอบครองกำไลนี้ด้วย” เธอเม้มปากแน่น น้ำตาเอ่อล้นถึงขอบตา
เพราะเธอเป็นผู้เดียวที่เหมาะที่จะสวมใส่กำไลงาช้างอันนี้แล้ว ถึงแม้จะทำลายมันจะพยายามถอดมันออกก็ไร้ผล เสียงคุณหลวงเอ่ยเสียงต่ำพร่า
“คุณหลวง แล้วจะมีวิธีไหนที่ทำให้ขนมจีนหลุดพ้นจากบ่วงกรรมอันนี้”
....คุณหลวงไม่ตอบ
“ถ้าคุณหลวงไม่มีคำตอบให้ งั้นหนูก็จะไม่กลับไปที่นั่นอีกแล้ว” เธอตะโกน
มีเพียงวิธีเดียว คือการทำให้เขาพ้นทุกข์ หรือไม่ก็ทำลายโซ่ที่คล้องเขาจนตายนั่นแหละ
“โซ่ที่คล้องขาเหรอคะ”
ใช่ โซ่ที่คล้องขาของเขา หากทำลายมันเขาก็ถูกพาลงนรก
พาลงนรกเหรอ เธอเป็นชาวพุทธที่เชื่อเรื่องสวรรค์นรกอยู่แล้ว แต่ว่าการที่เธอจะถูกพาลงนรกมันสมควรแล้วหรือ เธอเม้มปากแน่น
“ถ้าเราทำบุญให้เขาละคะ เขาจะไปเกิดหรือเปล่า”
“จริงสินะ” ธีร์ว่า “พรุ่งนี้เราไปทำให้เขาไปเกิดดีกว่า”
ความแค้นและอาฆาตของเขา คิดว่าผลบุญคงช่วยอะไรไม่ได้
“ถ้าเราพยายามมันก็อาจจะทำได้ไม่ใช่หรือคะ”
ก็ลองดู
“คุณหลวง”
ต้องขอโทษด้วยขนมจีน เพราะเธอเป็นแม่ชบามาเกิดใหม่คำสาบานที่ฝากไว้กับกำไลงาช้างจึงเป็นของเธอไม่มีทางที่จะเป็นของคนอื่น แม้แม่แสงจะตามมาเขาก็ไม่มีทางที่จะแย่งไปจากเธอได้...ลาก่อน
“เดี๋ยวสิคะ คุณหลวง”
ฉันได้เวลาไปเกิดแล้ว ลาก่อน...ลาก่อน
“คุณหลวง” เธอตะโกน ก่อนที่ร่างคุณหลวงจะหายลับไป...
ธีร์ถอนหายใจยาว
“ดูท่าว่าเราคงจะต้องทำลายที่คล้องขาซะแล้ว”
“ไม่ได้นะ” เธอปฏิเสธทันควัน “ฉันว่ามันออกจะเกินไปหน่อยที่เขาจะถูกลากลงนรก ฉันว่าเขาอาจไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดเลยก็ได้”
ขนมจีนเมตตาแม้กระทั่งวิญญาณที่อาฆาตแค้นตัวเอง
เรื่องนี้เป็นเสน่ห์ที่ทำให้เขารักเธอ
“รู้แล้วน่า เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เราไปถวายบิณฑบาตให้เธอก็แล้วกัน”
“ถ้าเราพยายามจนถึงที่สุดแล้ว อย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง” เธอยิ้มบาง ๆ
“นอนก่อนเถอะ ผมจะนอนบนโซฟา”
“เดี๋ยวก่อน” เธอจับแขนเขาเอาไว้ “คุณจะนอนข้างนอกเหรอ”
“ใช่ มีอะไรหรือ”
ขนมจีนรู้สึกกลัว ถึงแม้ว่าจะอยู่คนละที่กับคฤหาสน์สีขาวแต่เธอก็ยังกลัวอยู่ดี ถ้าเกิดเขามาอีกครั้งและมาบีบคอเธอ คราวนี้เธอจะทำยังไง
“ฉันนอนไม่หลับ...ฉันกลัวว่าเขาจะมาบีบคอฉันอีก”
“คุณนอนไม่หลับหรือ”
“อืม”
ธีร์ถอนหายใจยาว
“จริงสิบ้านนี้ไม่มีระเบียงแค่สองชั้น แต่มีเป็นสิบชั้นเลยต่างหาก” เขาทำหน้าครุ่นคิด “ผมนอนด้วยก็ได้ แต่คุณห้ามคิดลึกนะ”
ขนมจีนหน้าแดงจัด ใครกันแน่ที่คิดลึก
“ฉันไม่ได้คิดลึกหรอก แต่กลัวตายมากกว่า”
“โอเค งั้นขอผมไปห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวเราจะได้ไปนอนด้วยกัน”
“อืม”
ธีร์เปิดประตูห้องน้ำแล้วปิดลง เขาถอนหายใจยาวยกมือขึ้นจับเข่าด้านขวามันยังเจ็บอยู่เลยจนป่านนี้ แต่เขาจะไม่ยอมให้ขนมจีนรู้เป็นอันขาด เขาขบกรามแน่นถอดเสื้อผ้าแล้วเปิดน้ำให้ไหลลงอาบใบหน้าและอกแกร่ง เขาก้มลงมองหัวเข่าด้านขวารู้สึกมันจะแดงเรื่อผิดกับเขาด้านซ้าย เขาถอนหายใจยาวยังไง ๆ เขาก็ต้องปิดเรื่องนี้เอาไว้เพื่อไม่ให้ขนมจีนต้องเป็นกังวล
ขนมจีนสังเกตห้องของเขา ห้องของเขาสะอาดเรียบร้อยมีโต๊ะทำงานมีหนังสือวางเรียงกันเป็นชั้น ๆ ที่หน้าต่างก็แลเห็นทิวทัศน์ยามค่ำคืนและมีผ้าม่านลายสีฟ้าอ่อน เธอเดินไปดูทิวทัศน์ข้างนอกจากตรงนี้ไม่สามารถมองเห็นคฤหาสน์สีขาวได้เลย เธอถอนหายใจยาวแล้วเดินไปนั่งบนเตียงใหญ่สีขาวตั้งอยู่กลางห้อง
“อาบน้ำซะสิ”
ขนมจีนหันกลับมามอง แต่ก็ต้องหันหน้าไปทางอื่นแก้มแดงจัด
“จะอาบน้ำทำไมไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า” เธอแหวเสียงดังลั่น
“ก็เสื้อผ้าผมอยู่ข้างนอก คุณช่วยถอยไปหน่อยได้ไหม”
“อะไรนะ” เธอขมวดคิ้ว
ธีร์ถอนหายใจยาว
“ก็ลิ้นชักเสื้อผ้าผมอยู่ด้านหลังของคุณ ถ้าคุณไม่ลุกแล้วผมจะเอาเสื้อได้ยังไงกันล่ะ”
“แล้วก็ไม่บอก” เธอบ่นอุบอิบ
“น้ำไม่ค่อยอุ่นเท่าไหร่ แต่ถ้าคุณนอนแช่น้ำแบบอ่างจากุชชี่ล่ะก็ เชิญเปิดใหม่ได้เลย” เขายิ้มบาง ๆ
“ไม่ล่ะ ฉันจะอาบแบบธรรมดา ห้ามคุณแอบดูนะ”
“ครับผม ไม่ดูก็ไม่ดู”
ขนมจีนรีบเปิดประตูเข้าไปในห้องอาบน้ำทันที เธอเปิดน้ำซึ่งเย็นจัดจนเธอร้องอุ๊ยได้ยินเสียงไปถึงข้างนอก เธอเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะหึ ๆ จากเขา เธอจัดการเรื่องส่วนตัวให้เรียบร้อยก่อนจะเปิดประตูออกมา เห็นเขานุ่งกางเกงยาขาวใส่เพียงเสื้อกล้ามสีขาวธรรมดา
เธอสังเกตดูเขาเงียบขรึมเอาเรื่องเวลาอยู่คนเดียว เขามีใบหน้าที่หล่อจมูกโด่งเป็นสัน เรียวปากบางได้รูปเส้นผมที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จลงมาปรกใบหน้าแลดูอ่อนกว่าวัย เธอมองเขาอยู่นานจนเขาสังเกตเห็นจึงหันมายิ้มให้
“เสร็จแล้วหรือ”
“ค่ะ” เธอตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้
“หน้าผมมีอะไรติดอยู่หรือเห็นคุณมองเอา ๆ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” เขาเลิกคิ้ว
เธอสะดุ้งโหยง อุตส่าห์รู้ตัวด้วยเหรอ
“เปล่าซะหน่อย ก็แค่ดูว่าคุณดูทิวทัศน์อะไรยามค่ำคืน”
“อืม ตรงนี้เป็นสิ่งที่ผมชอบที่สุด คุณมาที่นี่สิ”
“อะไรเหรอ”
“มาดูอะไรตรงนี้ มาสิ”
ขนมจีนเดินตรงไปบริเวณริมหน้าต่าง เธอเห็นโคมไฟหน้ารถและบนตึกระฟ้ากระจ่างใสราวกับดวงดาว มือของเขาก็ดันด้านข้างเธอไว้ราวกับเขากำลังโอบกอดเธอเอาไว้ทางด้านหลังอย่างนั้นแหละ เธอแก้มใสเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ เธอแลเห็นเรือที่แล่นอยู่บนแม่น้ำเจ้าพระยาที่มีแสงไฟกระจ่าง ดูราวกับแสงไฟยามต้องราตรี
“สวยจังเลย” เธออุทานแผ่ว
“ใช่ มันสวยมาก”
“ตอนที่ฉันมาดูตอนแรก มันยังไม่สว่างขนาดนี้เลย”
“ว่าง ๆ ผมจะพาคุณไปที่เรือแล่นแม่น้ำเจ้าพระยา ดีไหมล่ะ”
“จริงเหรอ ดีจังเลย”
“ถ้าคุณยอมไปน่ะนะ”
“ทำไมฉันถึงไม่ยอมไปล่ะ”
“นั่นก็เพราะว่า....” เขายิ้มบาง ๆ เพราะว่าเขามีบางอย่างจะมอบให้เธอ “เอาไว้ถึงเวลาแล้วคุณจะรู้เองนั่นแหละ ตอนนี้ดูไปพลาง ๆ ก่อน”
“อะไรกัน ทำไมฉันถึง....”
เธอหันหน้าไปหาเขาจนจรดริมฝีปากของธีร์ เป็นความไม่ตั้งใจของเธอและเขา ทำเอาแก้มร้อนจัด เธอรีบหันกลับไปมองด้านหน้าและแลเห็นดวงตาที่ทอประกายในกระจกและรอยยิ้มขัน ๆ ของอีกฝ่าย
“คนบ้า” เธอบ่นอุบอิบ
“แปลกนะ คนที่มาจูบผมกลับมาว่าคนอื่นซะอย่างนั้น”
“หลับดีกว่า ขี้เกียจจะพูด”
เธอหันหลังมาทำท่าจะนอนหลับ แต่ถูกชายหนุ่มไม่ยอมขยับตัว เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา
“คุณจะทำอะไรน่ะ”
“แค่นี้น่ะหรือ”
ขนมจีนรู้สึกผิดที่เป็นสาเหตุทำให้ธีร์เกือบได้รับอันตราย ชั่วพริบตาที่เธอพลัดตกลงมา หากไม่ได้ชายหนุ่มอุ้มคว้าเอาไว้ ป่านนี้ขนมจีนก็คงเจ็บหนัก หรือไม่ก็เป็นอันตรายร้ายแรงถึงแก่ชีวิตก็เป็นได้ ขนมจีนเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา ดวงตาของเขาช่างงดงามตราตรึง เสียจนขนมจีนไม่อาจเบือนสายตาหนี
เรียวปากหวานละมุนที่อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อม เขาปรารถนาที่จะรั้งร่างบางเข้ามากอดและจูบเธอให้สมกับความความรู้สึกที่แผดเผาอยู่ภายใน เขากระซิบแผ่ว ดวงตาคมเป็นประกายล้ำลึก
“คุณคิดว่าผู้ชายอยู่กับผู้หญิง...จะมีอะไรเกิดขึ้นล่ะ” เขายิ้มบาง ๆ
ใบหน้าหวานแดงจัดไปถึงใบหู
ขนมจีนร้องเสียงสูง ยกมือขึ้นดันร่างหนาออกห่าง
“อย่านะ เลิกเล่นซะที”
ขนมจีนรู้สึกได้ว่าแก้มทั้งสองข้างแดงจัด จนไม่สามารถแดงมากไปกว่านี้อีกแล้ว เส้นผมสลวยตกลงมาปรกหน้าผากและใบหน้าหวาน เย้ายวนเสียจนเขาเกือบจะโน้มตัวขึ้นไปประทับรอยจูบ มือหนาเลื่อนขึ้นไปโอบเอวบางเข้ามาเบียดชิตกลางลำอกแกร่ง ริมฝีปากอบอุ่นเย้ายวนทำให้เขาจุมพิตเธอเนิ่นนาน
ฝ่ามือหยาบกระด้างลูบไล้ไปตามผิวกายเนียนละเอียด กลิ่นหอมของสบู่ทำให้ขนมจีนใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทว่าอุณหภูมิในร่างกายกลับร้อนระอุเหลือเชื่อ ดวงตาของเขาทอประกายและเต็มไปด้วยแรงดึงดูด จนขนมจีนไม่อาจควบคุมหัวใจที่กำลังเต้นระรัว
“ธีร์...” เธอกระซิบเรียกชื่อเขา
แน่นอนว่าความอดทนของคนเรานั้นมีจำกัด
เขาเป็นผู้ชายเต็มตัวทั้งร่างกายและจิตใจ สัมผัสผิวเนียนละเอียดโดยมีเพียงเสื้อผ้าชิ้นน้อยขวางกั้น ฝ่ามือร้อนเลื่อนขึ้นไปตามหัวเข่าจรดสะโพกกลมกลึง ร่างสูงขยับเข้าใกล้จนกระทั่งเข่าแนบกับเรียวขายาวเรียว เส้นผมตัดสั้นไร้รูปแนบติดหน้าผาก ปลายนิ้วเคลื่อนผ่านเอวคอดกิ่วขึ้นไปยังแผ่นหลัง พลางกดแนบลำตัวบอบบางเข้าหาอกแกร่ง
ขนมจีนถูกดันจนติดผนัง รอยจูบที่แนบสนิทลงมาร้อนระอุยากที่จะต้านทาน ฝ่ามือร้อนประคองใบหน้าหวานเบี่ยงขึ้นรับจุมพิตแสนหวานเนิ่นนาน ลิ้นอุ่นร้อนแทรกลึกชิมรสชาติความหวานของกลีบปากนุ่มชุ่มชื้น อ้อมแขนของธีร์กอดรัดเธอเอาไว้แน่น อกอิ่มเบียดชิตแผ่นอกกว้างจนไร้ช่องว่าง
ร่างบางสั่นสะท้านไปทั่วทั้งตัว เมื่อธีร์ประทับจูบลงบนเรียวปากนุ่มละมุน หนักหน่วงและรุนแรงราวกับต้องการตอกย้ำว่าเธอเป็นของเขาทั้งตัวและหัวใจ...
“รู้อะไรไหม...นี่แหละคือเหตุผลที่ผมไม่อยากอยู่ใกล้คุณแม้แต่คืนเดียว”
“ฉันก็ไม่อยากร่วมกับคุณ แม้แต่คืนเดียวเหมือนกิน” ขนมจีนกัดริมฝีปากจนเจ็บ ทั้งอายและโกรธตัวเองจนไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี
ความใกล้ชิตระหว่างเธอกับชายหนุ่ม คือสิ่งที่ขนมจีนไม่เคยคิดมาก่อนว่ามันจะเกิดขึ้นได้ แต่ทุกครั้งที่ธีร์อยู่ใกล้เธอ ขนมจีนก็รู้สึกได้ถึงความสั่นไหวและแรงดึงดูดที่มีมากเกินกว่าจะปฏิเสธได้ ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นดวงตาสีนิลที่ก้มมอง อารมณ์ความปรารถนายังคงฉายชัดอยู่บนแววตา
และนั่นคือสิ่งกระตุ้นเตือนให้ขนมจีนขยับตัวออกห่างจากเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ผมว่า เราไปที่เตียงกันเถอะ”
“บ้า นี่แน่ะ อย่ามาคิดบ้า ๆ นะ” เธอโมโหทุบเขาดังตุ๊บ ๆ
“ใครว่า ผมจะบอกว่าไปที่เตียงแล้วนอนกันดีกว่า คุณนี่ทะลึ่งนะ” เขาหัวเราะแผ่วเบา
ขนมจีนกระพริบตาถี่ ๆ
“เอ่อ...งั้นเหรอ”
“หรือคุณคิดว่าผมควรจะทำอะไรดีล่ะ” เขาชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ หญิงสาวเม้มปากแน่นเดินไปที่เตียงคว้าเอาหมอนกับผ้าห่มลงมาไว้ข้างล่าง ดีไม่ดีจับทุ่มใส่เขาเสียมากกว่า
“เอ้า ของคุณ เชิญนอนตามสบาย”
“อะไรนะ นี่ของผมเหรอ”
“ใช่นะสิ หรือว่าคุณคิดลามกมานอนเตียงเดียวกับฉันกันล่ะ” เธอโมโหบ้างทุบหน้าอกเขา ชายหนุ่มนิ่วหน้าเพราะแรงกระแทกส่งผลถึงหัวเข่าด้านขวา ใบหน้าคมคายนิ่วหน้า
“คุณ...เป็นอะไรเหรอ”
“เปล่าหรอก” เขาหัวเราะแผ่ว ๆ หน้ายังซีด
“เปล่าแล้วทำไมหน้าซีดแบบนี้ล่ะ หัวเข่า...คุณ” เธอกระซิบแผ่วเมื่อเห็นหัวเข่าด้านขวาของเขาบวมกว่าด้านซ้ายเล็กน้อยแถมยังแดงก่ำ “หัวเข่าคุณเจ็บนี่ ทำไมไม่บอกล่ะ”
“อีกเดี๋ยวก็หายแล้ว ไม่ต้องห่วง”
“หายอะไรล่ะ มานี่เลยทานยา...เดี๋ยวนะยาแก้อักเสบอยู่ตรงไหน” เธอรีบวิ่งไปค้นตู้ยาจนกระทั่งหาเจอ “นี่ยาแก้อักเสบ ถ้าไม่ดีจริงพรุ่งนี้ไปหาหมอกับฉันนะ”
“กินยาเดี๋ยวก็หายแล้ว”
“ไม่ได้นะ เดี๋ยวคุณกินยาแล้วก็ต้องไปนอนด้านล่าง” เธอร้องสั่ง
“ใจร้ายจัง นี่มันห้องของผมนะ”
“งั้นฉันไปนอนข้างล่างก็ได้”
“เดี๋ยวสิ ล้อเล่นน่ะ ใครล่ะจะไปยอมให้คุณนอนข้างล่างเตียงได้ เอาล่ะผมจะนอนแล้วราตรีสวัสดิ์” เขายิ้มบาง ๆ เอามือจับหมอนและผ้าห่มไปนอนคนเดียว
ขนมจีนมองดูเขา จะว่าไปแล้วการที่ให้เขาไปนอนคนเดียว มันจะใจร้ายเกินไปหน่อยหรือเปล่านะ
“นี่คุณ...เอ่อ..จะมานอนใกล้ ๆ ฉันก็ได้นะ”
“ทำไมหรือ”
“ก็...เผื่อว่าจะมีใครแอบย่องมากลางดึก คุณจะได้รู้ไง ขืนนอนไกล ๆ ฉันถูกปิดปากขึ้นมา ใครจะไปรู้ล่ะ” เธอแสร้งบ่น
“อะไรของคุณ เมื่อกี้ก็บ่นให้ไปนอนคนเดียว พอตอนนี้กลับไล่ให้ไปนอนบนเตียงซะอย่างนั้น”
“เผื่อไว้ไง แต่ถ้าคุณไม่อยากนอนก็ได้นะ”
“นอนสิครับ บอกดี ๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องบ่นเลย”
ขนมจีนขยับให้เขาเข้ามาใกล้เธอเองก็ใจเร้นแรงเหมือนกันเพราะไม่เคยนอนร่วมเตียงเดียวกับผู้ชายมาก่อน เธอหันหลังให้จนเกือบจะตกเตียง เหลือพื้นที่ให้เขาได้ใช้เตียงจนเกือบเต็ม ธีร์มองเธอพลางยิ้มขัน พลางเอื้อมมือไปคลุมผ้าห่มให้เธอ
“ฝันดีนะครับ” เขายิ้มบาง ๆ
“คุณก็เหมือนกัน “
ขนมจีนนอนหลับแต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรในใจมันถึงไม่ยอมหลับก็ไม่รู้ เขานอนสบายเพียงพักเดียวก็หลับสนิท เธอหันมาหาเขาเห็นว่าเขาเอาผ้าห่มมาห่มให้เธอเพียงผืนเดียวส่วนเขาก็นอนด้วยเสื้อกล้ามตัวเดียว เธอลุกขึ้นดึงผ้าห่มไปห่มผ้าให้เขา เลยกลายเป็นว่าผ้าห่มผืนเดียวกัน
“ห้ามคิดลึกล่ะ อากาศมันเย็นเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก” เธอเอ่ยเบา ๆ....
*****************
ขอบคุณทุกท่านที่ช่วยกันเม้นท์นะคะ ^^
ค่ำคืนที่ยาวนาน
เขากางแขนรับเธอออกแรงให้มั่นคง แต่แรงกระโดดของเธอก็แรงเสียจนเขาต้องคุกเข่าลงบนพื้น ขนมจีนกอดคนเขาแน่นน้ำตาไหล ธีร์ขบกรามแน่นเพราะแรงกระแทกทำให้เข่าเขากระแทกยังดีนะที่กระดูกไม่หัก เขาเงยหน้าขึ้นไปมองวิญญาณของนางแสงที่กรีดร้องโหยหวนด้วยความแค้น มองหน้าขนมจีนอย่างอาฆาต ขนมจีนหน้าซีดเผือดน้ำตารินไหลลงอาบแก้มเนียน
“ธีร์...” เธอรู้สึกขอบคุณที่เขาออกมาช่วยเธอไว้ทัน “ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้”
“ผมรู้ ว่าคุณไม่มีทางที่จะกระโดดลงมาเองหรอก”
“ฉันกลัวเหลือเกิน”
“เรารีบไปกันเถอะ ปล่อยให้เขากรีดร้องอยู่คนเดียวเถอะ”
“ไปไหน ที่เราจะไปได้”
“คืนนี้ไปพักที่คอนโดฯผมก่อนดีกว่า อย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง”
ในที่สุดคืนนั้นเธอก็ไปนอนที่คอนโดของธีร์ เธอน้ำตาไหลลงอาบแก้มใส อย่างไรเสียเธอก็พยายามจะถอดกำไลออกไม่ว่าจะใช้สบู่หรือแชมพูมันก็ราวกับติดแน่นอยู่กับแขนของเธอ
“บ้าที่สุด ทำไมถึงถอดไม่ออกนะ”
“ทำอะไรน่ะ”
“ฉันเกลียดมัน ทำไมถึงถอดออกไม่ได้ ทำไม”
“คุณอย่าทำแบบนี้ เดี๋ยวข้อมือของคุณจะหักเสียก่อน”
“ช่างมันสิ ในเมื่อเขาอยากจะได้กำไลนี่นัก ก็ให้เขาไปเลยดีกว่าให้เขามาตามฆ่าฉันแบบนี้” เธอตะโกนน้ำตาคลอ “คุณหลวง คุณอยู่ที่ไหนทำไมถึงไม่ยอมให้หนูถอดมันออก”
“ขนมจีน”
“คุณอยู่ที่ไหน ทำไมไม่ออกมาล่ะ” เธอต่อว่า “หรือต้องให้หนูถูกคุณแสงฆ่าเสียก่อน ถึงจะหนำใจคุณหลวงหรือยังไง”
พลัน ก็มีเสียงลมพัดเข้ามาในบ้านฟุ้งไปหมด เธอหลบตาแล้วก็ต้องลืมตาเมื่อเห็นใบหน้าของคุณหลวงค่อนข้างเศร้าสร้อยเขามีเพียงครึ่งตัวเหมือนกับธีร์ไม่มีผิด
ขนมจีน
“คุณหลวง...ทำไมคะ บอกหนูหน่อยเถอะว่าทำไมต้องให้หนูครอบครองกำไลนี้ด้วย” เธอเม้มปากแน่น น้ำตาเอ่อล้นถึงขอบตา
เพราะเธอเป็นผู้เดียวที่เหมาะที่จะสวมใส่กำไลงาช้างอันนี้แล้ว ถึงแม้จะทำลายมันจะพยายามถอดมันออกก็ไร้ผล เสียงคุณหลวงเอ่ยเสียงต่ำพร่า
“คุณหลวง แล้วจะมีวิธีไหนที่ทำให้ขนมจีนหลุดพ้นจากบ่วงกรรมอันนี้”
....คุณหลวงไม่ตอบ
“ถ้าคุณหลวงไม่มีคำตอบให้ งั้นหนูก็จะไม่กลับไปที่นั่นอีกแล้ว” เธอตะโกน
มีเพียงวิธีเดียว คือการทำให้เขาพ้นทุกข์ หรือไม่ก็ทำลายโซ่ที่คล้องเขาจนตายนั่นแหละ
“โซ่ที่คล้องขาเหรอคะ”
ใช่ โซ่ที่คล้องขาของเขา หากทำลายมันเขาก็ถูกพาลงนรก
พาลงนรกเหรอ เธอเป็นชาวพุทธที่เชื่อเรื่องสวรรค์นรกอยู่แล้ว แต่ว่าการที่เธอจะถูกพาลงนรกมันสมควรแล้วหรือ เธอเม้มปากแน่น
“ถ้าเราทำบุญให้เขาละคะ เขาจะไปเกิดหรือเปล่า”
“จริงสินะ” ธีร์ว่า “พรุ่งนี้เราไปทำให้เขาไปเกิดดีกว่า”
ความแค้นและอาฆาตของเขา คิดว่าผลบุญคงช่วยอะไรไม่ได้
“ถ้าเราพยายามมันก็อาจจะทำได้ไม่ใช่หรือคะ”
ก็ลองดู
“คุณหลวง”
ต้องขอโทษด้วยขนมจีน เพราะเธอเป็นแม่ชบามาเกิดใหม่คำสาบานที่ฝากไว้กับกำไลงาช้างจึงเป็นของเธอไม่มีทางที่จะเป็นของคนอื่น แม้แม่แสงจะตามมาเขาก็ไม่มีทางที่จะแย่งไปจากเธอได้...ลาก่อน
“เดี๋ยวสิคะ คุณหลวง”
ฉันได้เวลาไปเกิดแล้ว ลาก่อน...ลาก่อน
“คุณหลวง” เธอตะโกน ก่อนที่ร่างคุณหลวงจะหายลับไป...
ธีร์ถอนหายใจยาว
“ดูท่าว่าเราคงจะต้องทำลายที่คล้องขาซะแล้ว”
“ไม่ได้นะ” เธอปฏิเสธทันควัน “ฉันว่ามันออกจะเกินไปหน่อยที่เขาจะถูกลากลงนรก ฉันว่าเขาอาจไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดเลยก็ได้”
ขนมจีนเมตตาแม้กระทั่งวิญญาณที่อาฆาตแค้นตัวเอง
เรื่องนี้เป็นเสน่ห์ที่ทำให้เขารักเธอ
“รู้แล้วน่า เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เราไปถวายบิณฑบาตให้เธอก็แล้วกัน”
“ถ้าเราพยายามจนถึงที่สุดแล้ว อย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง” เธอยิ้มบาง ๆ
“นอนก่อนเถอะ ผมจะนอนบนโซฟา”
“เดี๋ยวก่อน” เธอจับแขนเขาเอาไว้ “คุณจะนอนข้างนอกเหรอ”
“ใช่ มีอะไรหรือ”
ขนมจีนรู้สึกกลัว ถึงแม้ว่าจะอยู่คนละที่กับคฤหาสน์สีขาวแต่เธอก็ยังกลัวอยู่ดี ถ้าเกิดเขามาอีกครั้งและมาบีบคอเธอ คราวนี้เธอจะทำยังไง
“ฉันนอนไม่หลับ...ฉันกลัวว่าเขาจะมาบีบคอฉันอีก”
“คุณนอนไม่หลับหรือ”
“อืม”
ธีร์ถอนหายใจยาว
“จริงสิบ้านนี้ไม่มีระเบียงแค่สองชั้น แต่มีเป็นสิบชั้นเลยต่างหาก” เขาทำหน้าครุ่นคิด “ผมนอนด้วยก็ได้ แต่คุณห้ามคิดลึกนะ”
ขนมจีนหน้าแดงจัด ใครกันแน่ที่คิดลึก
“ฉันไม่ได้คิดลึกหรอก แต่กลัวตายมากกว่า”
“โอเค งั้นขอผมไปห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวเราจะได้ไปนอนด้วยกัน”
“อืม”
ธีร์เปิดประตูห้องน้ำแล้วปิดลง เขาถอนหายใจยาวยกมือขึ้นจับเข่าด้านขวามันยังเจ็บอยู่เลยจนป่านนี้ แต่เขาจะไม่ยอมให้ขนมจีนรู้เป็นอันขาด เขาขบกรามแน่นถอดเสื้อผ้าแล้วเปิดน้ำให้ไหลลงอาบใบหน้าและอกแกร่ง เขาก้มลงมองหัวเข่าด้านขวารู้สึกมันจะแดงเรื่อผิดกับเขาด้านซ้าย เขาถอนหายใจยาวยังไง ๆ เขาก็ต้องปิดเรื่องนี้เอาไว้เพื่อไม่ให้ขนมจีนต้องเป็นกังวล
ขนมจีนสังเกตห้องของเขา ห้องของเขาสะอาดเรียบร้อยมีโต๊ะทำงานมีหนังสือวางเรียงกันเป็นชั้น ๆ ที่หน้าต่างก็แลเห็นทิวทัศน์ยามค่ำคืนและมีผ้าม่านลายสีฟ้าอ่อน เธอเดินไปดูทิวทัศน์ข้างนอกจากตรงนี้ไม่สามารถมองเห็นคฤหาสน์สีขาวได้เลย เธอถอนหายใจยาวแล้วเดินไปนั่งบนเตียงใหญ่สีขาวตั้งอยู่กลางห้อง
“อาบน้ำซะสิ”
ขนมจีนหันกลับมามอง แต่ก็ต้องหันหน้าไปทางอื่นแก้มแดงจัด
“จะอาบน้ำทำไมไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า” เธอแหวเสียงดังลั่น
“ก็เสื้อผ้าผมอยู่ข้างนอก คุณช่วยถอยไปหน่อยได้ไหม”
“อะไรนะ” เธอขมวดคิ้ว
ธีร์ถอนหายใจยาว
“ก็ลิ้นชักเสื้อผ้าผมอยู่ด้านหลังของคุณ ถ้าคุณไม่ลุกแล้วผมจะเอาเสื้อได้ยังไงกันล่ะ”
“แล้วก็ไม่บอก” เธอบ่นอุบอิบ
“น้ำไม่ค่อยอุ่นเท่าไหร่ แต่ถ้าคุณนอนแช่น้ำแบบอ่างจากุชชี่ล่ะก็ เชิญเปิดใหม่ได้เลย” เขายิ้มบาง ๆ
“ไม่ล่ะ ฉันจะอาบแบบธรรมดา ห้ามคุณแอบดูนะ”
“ครับผม ไม่ดูก็ไม่ดู”
ขนมจีนรีบเปิดประตูเข้าไปในห้องอาบน้ำทันที เธอเปิดน้ำซึ่งเย็นจัดจนเธอร้องอุ๊ยได้ยินเสียงไปถึงข้างนอก เธอเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะหึ ๆ จากเขา เธอจัดการเรื่องส่วนตัวให้เรียบร้อยก่อนจะเปิดประตูออกมา เห็นเขานุ่งกางเกงยาขาวใส่เพียงเสื้อกล้ามสีขาวธรรมดา
เธอสังเกตดูเขาเงียบขรึมเอาเรื่องเวลาอยู่คนเดียว เขามีใบหน้าที่หล่อจมูกโด่งเป็นสัน เรียวปากบางได้รูปเส้นผมที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จลงมาปรกใบหน้าแลดูอ่อนกว่าวัย เธอมองเขาอยู่นานจนเขาสังเกตเห็นจึงหันมายิ้มให้
“เสร็จแล้วหรือ”
“ค่ะ” เธอตอบอย่างเลี่ยงไม่ได้
“หน้าผมมีอะไรติดอยู่หรือเห็นคุณมองเอา ๆ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว” เขาเลิกคิ้ว
เธอสะดุ้งโหยง อุตส่าห์รู้ตัวด้วยเหรอ
“เปล่าซะหน่อย ก็แค่ดูว่าคุณดูทิวทัศน์อะไรยามค่ำคืน”
“อืม ตรงนี้เป็นสิ่งที่ผมชอบที่สุด คุณมาที่นี่สิ”
“อะไรเหรอ”
“มาดูอะไรตรงนี้ มาสิ”
ขนมจีนเดินตรงไปบริเวณริมหน้าต่าง เธอเห็นโคมไฟหน้ารถและบนตึกระฟ้ากระจ่างใสราวกับดวงดาว มือของเขาก็ดันด้านข้างเธอไว้ราวกับเขากำลังโอบกอดเธอเอาไว้ทางด้านหลังอย่างนั้นแหละ เธอแก้มใสเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อ เธอแลเห็นเรือที่แล่นอยู่บนแม่น้ำเจ้าพระยาที่มีแสงไฟกระจ่าง ดูราวกับแสงไฟยามต้องราตรี
“สวยจังเลย” เธออุทานแผ่ว
“ใช่ มันสวยมาก”
“ตอนที่ฉันมาดูตอนแรก มันยังไม่สว่างขนาดนี้เลย”
“ว่าง ๆ ผมจะพาคุณไปที่เรือแล่นแม่น้ำเจ้าพระยา ดีไหมล่ะ”
“จริงเหรอ ดีจังเลย”
“ถ้าคุณยอมไปน่ะนะ”
“ทำไมฉันถึงไม่ยอมไปล่ะ”
“นั่นก็เพราะว่า....” เขายิ้มบาง ๆ เพราะว่าเขามีบางอย่างจะมอบให้เธอ “เอาไว้ถึงเวลาแล้วคุณจะรู้เองนั่นแหละ ตอนนี้ดูไปพลาง ๆ ก่อน”
“อะไรกัน ทำไมฉันถึง....”
เธอหันหน้าไปหาเขาจนจรดริมฝีปากของธีร์ เป็นความไม่ตั้งใจของเธอและเขา ทำเอาแก้มร้อนจัด เธอรีบหันกลับไปมองด้านหน้าและแลเห็นดวงตาที่ทอประกายในกระจกและรอยยิ้มขัน ๆ ของอีกฝ่าย
“คนบ้า” เธอบ่นอุบอิบ
“แปลกนะ คนที่มาจูบผมกลับมาว่าคนอื่นซะอย่างนั้น”
“หลับดีกว่า ขี้เกียจจะพูด”
เธอหันหลังมาทำท่าจะนอนหลับ แต่ถูกชายหนุ่มไม่ยอมขยับตัว เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา
“คุณจะทำอะไรน่ะ”
“แค่นี้น่ะหรือ”
ขนมจีนรู้สึกผิดที่เป็นสาเหตุทำให้ธีร์เกือบได้รับอันตราย ชั่วพริบตาที่เธอพลัดตกลงมา หากไม่ได้ชายหนุ่มอุ้มคว้าเอาไว้ ป่านนี้ขนมจีนก็คงเจ็บหนัก หรือไม่ก็เป็นอันตรายร้ายแรงถึงแก่ชีวิตก็เป็นได้ ขนมจีนเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา ดวงตาของเขาช่างงดงามตราตรึง เสียจนขนมจีนไม่อาจเบือนสายตาหนี
เรียวปากหวานละมุนที่อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อม เขาปรารถนาที่จะรั้งร่างบางเข้ามากอดและจูบเธอให้สมกับความความรู้สึกที่แผดเผาอยู่ภายใน เขากระซิบแผ่ว ดวงตาคมเป็นประกายล้ำลึก
“คุณคิดว่าผู้ชายอยู่กับผู้หญิง...จะมีอะไรเกิดขึ้นล่ะ” เขายิ้มบาง ๆ
ใบหน้าหวานแดงจัดไปถึงใบหู
ขนมจีนร้องเสียงสูง ยกมือขึ้นดันร่างหนาออกห่าง
“อย่านะ เลิกเล่นซะที”
ขนมจีนรู้สึกได้ว่าแก้มทั้งสองข้างแดงจัด จนไม่สามารถแดงมากไปกว่านี้อีกแล้ว เส้นผมสลวยตกลงมาปรกหน้าผากและใบหน้าหวาน เย้ายวนเสียจนเขาเกือบจะโน้มตัวขึ้นไปประทับรอยจูบ มือหนาเลื่อนขึ้นไปโอบเอวบางเข้ามาเบียดชิตกลางลำอกแกร่ง ริมฝีปากอบอุ่นเย้ายวนทำให้เขาจุมพิตเธอเนิ่นนาน
ฝ่ามือหยาบกระด้างลูบไล้ไปตามผิวกายเนียนละเอียด กลิ่นหอมของสบู่ทำให้ขนมจีนใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ทว่าอุณหภูมิในร่างกายกลับร้อนระอุเหลือเชื่อ ดวงตาของเขาทอประกายและเต็มไปด้วยแรงดึงดูด จนขนมจีนไม่อาจควบคุมหัวใจที่กำลังเต้นระรัว
“ธีร์...” เธอกระซิบเรียกชื่อเขา
แน่นอนว่าความอดทนของคนเรานั้นมีจำกัด
เขาเป็นผู้ชายเต็มตัวทั้งร่างกายและจิตใจ สัมผัสผิวเนียนละเอียดโดยมีเพียงเสื้อผ้าชิ้นน้อยขวางกั้น ฝ่ามือร้อนเลื่อนขึ้นไปตามหัวเข่าจรดสะโพกกลมกลึง ร่างสูงขยับเข้าใกล้จนกระทั่งเข่าแนบกับเรียวขายาวเรียว เส้นผมตัดสั้นไร้รูปแนบติดหน้าผาก ปลายนิ้วเคลื่อนผ่านเอวคอดกิ่วขึ้นไปยังแผ่นหลัง พลางกดแนบลำตัวบอบบางเข้าหาอกแกร่ง
ขนมจีนถูกดันจนติดผนัง รอยจูบที่แนบสนิทลงมาร้อนระอุยากที่จะต้านทาน ฝ่ามือร้อนประคองใบหน้าหวานเบี่ยงขึ้นรับจุมพิตแสนหวานเนิ่นนาน ลิ้นอุ่นร้อนแทรกลึกชิมรสชาติความหวานของกลีบปากนุ่มชุ่มชื้น อ้อมแขนของธีร์กอดรัดเธอเอาไว้แน่น อกอิ่มเบียดชิตแผ่นอกกว้างจนไร้ช่องว่าง
ร่างบางสั่นสะท้านไปทั่วทั้งตัว เมื่อธีร์ประทับจูบลงบนเรียวปากนุ่มละมุน หนักหน่วงและรุนแรงราวกับต้องการตอกย้ำว่าเธอเป็นของเขาทั้งตัวและหัวใจ...
“รู้อะไรไหม...นี่แหละคือเหตุผลที่ผมไม่อยากอยู่ใกล้คุณแม้แต่คืนเดียว”
“ฉันก็ไม่อยากร่วมกับคุณ แม้แต่คืนเดียวเหมือนกิน” ขนมจีนกัดริมฝีปากจนเจ็บ ทั้งอายและโกรธตัวเองจนไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี
ความใกล้ชิตระหว่างเธอกับชายหนุ่ม คือสิ่งที่ขนมจีนไม่เคยคิดมาก่อนว่ามันจะเกิดขึ้นได้ แต่ทุกครั้งที่ธีร์อยู่ใกล้เธอ ขนมจีนก็รู้สึกได้ถึงความสั่นไหวและแรงดึงดูดที่มีมากเกินกว่าจะปฏิเสธได้ ใบหน้าหวานเงยหน้าขึ้นดวงตาสีนิลที่ก้มมอง อารมณ์ความปรารถนายังคงฉายชัดอยู่บนแววตา
และนั่นคือสิ่งกระตุ้นเตือนให้ขนมจีนขยับตัวออกห่างจากเขาให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ผมว่า เราไปที่เตียงกันเถอะ”
“บ้า นี่แน่ะ อย่ามาคิดบ้า ๆ นะ” เธอโมโหทุบเขาดังตุ๊บ ๆ
“ใครว่า ผมจะบอกว่าไปที่เตียงแล้วนอนกันดีกว่า คุณนี่ทะลึ่งนะ” เขาหัวเราะแผ่วเบา
ขนมจีนกระพริบตาถี่ ๆ
“เอ่อ...งั้นเหรอ”
“หรือคุณคิดว่าผมควรจะทำอะไรดีล่ะ” เขาชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ หญิงสาวเม้มปากแน่นเดินไปที่เตียงคว้าเอาหมอนกับผ้าห่มลงมาไว้ข้างล่าง ดีไม่ดีจับทุ่มใส่เขาเสียมากกว่า
“เอ้า ของคุณ เชิญนอนตามสบาย”
“อะไรนะ นี่ของผมเหรอ”
“ใช่นะสิ หรือว่าคุณคิดลามกมานอนเตียงเดียวกับฉันกันล่ะ” เธอโมโหบ้างทุบหน้าอกเขา ชายหนุ่มนิ่วหน้าเพราะแรงกระแทกส่งผลถึงหัวเข่าด้านขวา ใบหน้าคมคายนิ่วหน้า
“คุณ...เป็นอะไรเหรอ”
“เปล่าหรอก” เขาหัวเราะแผ่ว ๆ หน้ายังซีด
“เปล่าแล้วทำไมหน้าซีดแบบนี้ล่ะ หัวเข่า...คุณ” เธอกระซิบแผ่วเมื่อเห็นหัวเข่าด้านขวาของเขาบวมกว่าด้านซ้ายเล็กน้อยแถมยังแดงก่ำ “หัวเข่าคุณเจ็บนี่ ทำไมไม่บอกล่ะ”
“อีกเดี๋ยวก็หายแล้ว ไม่ต้องห่วง”
“หายอะไรล่ะ มานี่เลยทานยา...เดี๋ยวนะยาแก้อักเสบอยู่ตรงไหน” เธอรีบวิ่งไปค้นตู้ยาจนกระทั่งหาเจอ “นี่ยาแก้อักเสบ ถ้าไม่ดีจริงพรุ่งนี้ไปหาหมอกับฉันนะ”
“กินยาเดี๋ยวก็หายแล้ว”
“ไม่ได้นะ เดี๋ยวคุณกินยาแล้วก็ต้องไปนอนด้านล่าง” เธอร้องสั่ง
“ใจร้ายจัง นี่มันห้องของผมนะ”
“งั้นฉันไปนอนข้างล่างก็ได้”
“เดี๋ยวสิ ล้อเล่นน่ะ ใครล่ะจะไปยอมให้คุณนอนข้างล่างเตียงได้ เอาล่ะผมจะนอนแล้วราตรีสวัสดิ์” เขายิ้มบาง ๆ เอามือจับหมอนและผ้าห่มไปนอนคนเดียว
ขนมจีนมองดูเขา จะว่าไปแล้วการที่ให้เขาไปนอนคนเดียว มันจะใจร้ายเกินไปหน่อยหรือเปล่านะ
“นี่คุณ...เอ่อ..จะมานอนใกล้ ๆ ฉันก็ได้นะ”
“ทำไมหรือ”
“ก็...เผื่อว่าจะมีใครแอบย่องมากลางดึก คุณจะได้รู้ไง ขืนนอนไกล ๆ ฉันถูกปิดปากขึ้นมา ใครจะไปรู้ล่ะ” เธอแสร้งบ่น
“อะไรของคุณ เมื่อกี้ก็บ่นให้ไปนอนคนเดียว พอตอนนี้กลับไล่ให้ไปนอนบนเตียงซะอย่างนั้น”
“เผื่อไว้ไง แต่ถ้าคุณไม่อยากนอนก็ได้นะ”
“นอนสิครับ บอกดี ๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องบ่นเลย”
ขนมจีนขยับให้เขาเข้ามาใกล้เธอเองก็ใจเร้นแรงเหมือนกันเพราะไม่เคยนอนร่วมเตียงเดียวกับผู้ชายมาก่อน เธอหันหลังให้จนเกือบจะตกเตียง เหลือพื้นที่ให้เขาได้ใช้เตียงจนเกือบเต็ม ธีร์มองเธอพลางยิ้มขัน พลางเอื้อมมือไปคลุมผ้าห่มให้เธอ
“ฝันดีนะครับ” เขายิ้มบาง ๆ
“คุณก็เหมือนกัน “
ขนมจีนนอนหลับแต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรในใจมันถึงไม่ยอมหลับก็ไม่รู้ เขานอนสบายเพียงพักเดียวก็หลับสนิท เธอหันมาหาเขาเห็นว่าเขาเอาผ้าห่มมาห่มให้เธอเพียงผืนเดียวส่วนเขาก็นอนด้วยเสื้อกล้ามตัวเดียว เธอลุกขึ้นดึงผ้าห่มไปห่มผ้าให้เขา เลยกลายเป็นว่าผ้าห่มผืนเดียวกัน
“ห้ามคิดลึกล่ะ อากาศมันเย็นเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก” เธอเอ่ยเบา ๆ....
*****************
ขอบคุณทุกท่านที่ช่วยกันเม้นท์นะคะ ^^
เบลินญา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 เม.ย. 2556, 12:31:51 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 เม.ย. 2556, 12:31:51 น.
จำนวนการเข้าชม : 1851
| << บทที่ 20 คนค้ายาเสพติด | บุญไม่อาจช่วยเหลือ >> |
เบลินญา 11 เม.ย. 2556, 12:33:54 น.
ตอบเม้นท์ค่ะ
คุณ Auuu >>> เพลียเหมือนกันค่ะ
คุณ zephyr >> ขนมจีนเป็นคุณชบามาเกิดใหม่ ก็เลยแค้นเป็นธรรมดาค่ะ
ตอบเม้นท์ค่ะ
คุณ Auuu >>> เพลียเหมือนกันค่ะ
คุณ zephyr >> ขนมจีนเป็นคุณชบามาเกิดใหม่ ก็เลยแค้นเป็นธรรมดาค่ะ
Zephyr 11 เม.ย. 2556, 16:02:53 น.
เอ้อ ขนมจีน ปากแข็งนะ อยากให้เค้าอยู่ใกล้ แต่พูดไม่ตรงกับใจเลยน้า
เอ้อ ขนมจีน ปากแข็งนะ อยากให้เค้าอยู่ใกล้ แต่พูดไม่ตรงกับใจเลยน้า
