คุณพี่หมอสุดที่รัก
รัชชานนท์ และ เอมิกา พี่ชายและน้องสาวที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ด้วยความสนิทสนมทำให้หนูเอมิกาติดพี่ชายสุดที่รักยิ่งกว่าอะไรดี ความรักก่อขึ้นช้าๆโดยที่ไม่รู้ตัว จนกระทั่งพี่หมอเกิดหึงหวงคนที่มองว่าเป็นน้องสาวมาตลอด จะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดีล่ะ!?
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 14 : เป็นห่วง
"น้องเอม ทำไมเราดื้อแบบนี้นะ อย่าพูดไม่รู้เรื่องได้มั๊ย"
"พี่หมอนั่นแหละพูดไม่รู้เรื่อง นัองเอมแค่บอกพี่หมอเฉยๆนะ ไม่ได้มาขออนุญาต"
ตรัยภพที่ผลักประตูเข้าไปในห้องทำงานรัชชานนท์อย่างเคยชินก็ต้องแปลกใจที่ได้ยินเสียงคู่รักป้ายแดงเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ฟังจากนํ้าเสียงไม่มีใครยอมใครเป็นแน่ อะไรกัน คบกันยังไม่ทันจะคบเดือนทะเลาะกันแล้วเรอะ
"เอ้า ใจเย็นๆ เถียงอะไรกัน" ตรัยภพเดินเข้ามานั่งโซฟาเดี่ยวอีกตัว ถัดจากตัวที่คู่รักนั่งเถียงกันอยู่
"พี่ตรัยก็ดูพี่หมอสิค่ะ อะไรก็ไม่รู้ เข้าใจยากเหลือเกิน" เอมิกาแก้มป่อง หันไปฟ้องผู้มาใหม่ทันที
"เราจะมาโทษพี่ไม่ได้นะ เรานั่นแหละที่ไม่เข้าใจพี่ ไอ้ตรัย คราวนี้แกไม่ต้องเข้าข้างน้องเอมเลยนะ" เอ่อ แล้วเขาเกี่ยวอะไรด้วย?? ตรัยภพคิดในใจ คนนึงก็ฟ้อง คนนึงก็ปราม
"แล้วสรุปมันเรื่องอะไรล่ะ?" ตรัยภพถามออกไป
"หยุด! พี่หมอไม่ต้องพูดเลย น้องเอมเล่าเอง" ร่างเล็กหันไปปรามรัชชานนท์ที่กำลังจะอ้าปากเล่า ก่อนจะหันกลับมาทางตรัยภพอีกครั้ง "น้องเอมแค่มาเล่าให้พี่หมอฟังว่าเพื่อนน้องเอมจะไปเรียนต่อต่างประเทศ เสาร์นี้เพื่อนๆเลยจะไปเลี้ยงส่งกันก็แค่นั้น แต่พี่หมอก็ไม่ยอมให้น้องเอมไป" ประโยคหลังร่างเล็กหันไปค้อนรัชชานนท์ขวับ
"อ้าว แค่ไปเลี้ยงส่งเพื่อนทำไมแกไม่ให้น้องเอมเค้าไปว่ะ" ตรัยภพหันไปซักเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ
"ฉันบอกแล้วใช่มั๊ยว่าคราวนี้ไม่ให้แกเข้าข้างน้องเอม" รัชชานนท์มองหน้าเพื่อน ก่อนจะหันไปทำหน้าดุใส่คนตัวเล็กที่นั่งข้างๆ "ทำไมไม่บอกเค้าไปให้หมดล่ะ บอกพี่ตรัยของเราไปสิว่าไปเลี้ยงกันที่ไหน" รัชชานนท์แอบประชดร่างบาง เห็นเข้าข้างกันดีหนัก
"ก็แค่ไปเลี้ยงกันที่ผับแถวนานาเอง แล้วก็ไปกันเป็นกลุ่มใหญ่ด้วย" และแล้ว... ทั้งสองคนก็หันไปเถียงกันอีกครั้ง โดยมีตรัยภพนั่งฟังเงียบๆ ไม่รู้จะพูดอะไรดี
"มันไม่ใช่ที่ที่เด็กอย่างเราจะไปเลยนะน้องเอม"
"แล้วใครจะไปแก่เหมือนพี่หมอล่ะ หัวก็ยังไม่ทันหงอกลืมไปแล้วหรือไงว่าน้องเอมอายุครบยี่สิบแล้ว ตัวเองก็ไปวันเกิดน้องเอมแท้ๆ หัวโบราณชะมัด!"
"น้องเอม พูดดีๆนะ ทำไมเราเป็นแบบนี้ฮะ? ที่พี่พูดน่ะเพราะเป็นห่วง ถ้าอยากไปนักก็เปลี่ยนที่เลี้ยงซะ รู้มั๊ยว่ามันอันตราย"
"ไม่รู้! น้องเอมไม่รู้ แล้วนี่ก็ไม่ใช่งานเลีัยงส่งน้องเอมนะ ที่จะได้ไปบอกเพื่อนง่ายๆว่าเปลี่ยนสถานที่น่ะ!" พูดจบร่างเล็กก็ลุกเดินออกไปนอกห้องทันทีด้วยอารมณ์โกรธไม่แพ้คนที่ตะโกนเรียก
"น้องเอม! จะไปไหน!?" รัชชานนท์ทำท่าจะลุกตามไปแต่ถูกตรัยภพขวางไว้ก่อนแล้วกดไหล่เพื่อนให้นั่งลงที่เดิม คนที่ไม่มีบทพูดมานานเอ่ยขึ้นเตือนสติเพื่อนที่กำลังขมวดคิ้วไม่พอใจอยู่
"แกใจเย็นๆก่อนเหอะ เถียงกันต่อก็ไม่มีใครรู้เรื่องหรอก เอางี้ แกก็ตามไปคุมน้องเอมเลยดิว่ะ" ตรัยภพออกความเห็น
"ไปคุมได้ที่ไหน เสาร์นี้ฉันก็เข้าเวรดึกอีกตามเคย"
"เฮ้อ งั้นแกนั่งสงบสติอารมณ์ตัวเองไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวฉันลองคุยกับน้องเอมให้เอง"
"ไม่ต้องหรอก ขนาดฉันพูดยังไม่ฟังเลย"
"อย่างน้อยฉันก็อารมณ์เย็นกว่าแก" ตรัยภพตบไหล่เพื่อนก่อนจะเดินตามร่างบางออกไปข้างนอก รัชชานนท์เห็นด้วยกับตรัยภพจึงไม่ได้ห้ามไป อีกอย่างตัวเล็กก็ไม่ได้ไปไหนไกลหรอก กระเป๋ายังวางอยู่บนโต๊ะอยู่เลย
"น้องเอม" ตรัยภพเอ่ยเรียกร่างบางที่นั่งอยู่บนโซฟาที่มุมพักผ่อน ไม่ได้ไปไหนจริงด้วย
"พี่ตรัย"
"เสียใจเหรอที่ไม่ใช่ไอ้นนท์" ตรัยภพยิ้มล้อเลียนแล้วนั่งลงข้างๆหญิงสาว เว้นระยะห่างพอประมาณเพื่อไม่ให้น่าเกลียดจนเกินไป ยังไงเธอก็ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของเพื่อน ใครมาเห็นแล้วเอาไปพูดคงจะไม่เหมาะ
"เปล่าซักหน่อย ใครจะอยากเห็นหน้าคนแบบนั้น" เอมิกาชักสีหน้าทันที
"คนแบบนั้นที่น้องเอมว่าน่ะแบบไหน? แบบที่คอยเป็นห่วงเป็นใยน้องเอมตลอดเวลาน่ะเหรอ" ตรัยภพพูดพลางสังเกตสีหน้าหญิงสาวไปด้วย เมื่อเห็นว่าใบหน้านั้นเหมือนกำลังคิดตามจึงพูดต่อ "ที่ที่น้องเอมจะไปก็พอรู้ใช่มั๊ยว่ามันเป็นยังไง มันเป็นที่อโคจร แล้วก็อันตรายมากด้วย น้องเอมก็ต้องเคยเห็นข่าวมาบ้างนั่นแหละ ถ้าพี่รู้ว่าคนที่พี่รักจะไปในที่แบบนั้นพี่ก็คงต้องห้ามแบบไอ้นนท์เหมือนกัน"
"น้องเอมรู้ค่ะ แต่เพื่อนน้องเอมตกลงกันแล้วว่าจะไปที่นั่น ถ้าน้องเอมไม่ได้ไปคราวนี้ก็ไม่มีโอกาสอีกแล้วนะค่ะ" เอมิกานํ้าเสียงอ่อนลง
"งั้นน้องเอมจะเอายังไงก็ไปตกลงกับไอ้นนท์ดีๆแล้วกันครับ เอาให้สบายใจทั้งสองฝ่ายดีกว่า"
"เอางั้นก็ได้ค่ะ ขอบคุณพี่ตรัยมากนะค่ะ" เอมิกากล่าวแล้วลุกขึ้นยืน "น้องเอมไปหาพี่หมอดีกว่าค่ะ"
"เอางั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวพี่เดินไปส่งหน้าห้อง เพราะพี่ก็ต้องไปเข้าเวรแล้วเหมือนกัน" ตรัยภพยกนาฬิกาขึ้นดูแล้วเดินขนาบข้างร่างเล็กไป "ไอ้นนท์นี่ก็บ้างานจริงๆ ขนาดวันนี้วันหยุดมันยังมานั่งเคลียร์เอกสาร วิเคราะห์อาการคนไข้ที่โรงพยาบาลอยู่เลย" เอมิกาพยักหน้าแรงๆอย่างเห็นด้วยแล้วหัวเราะอย่างถูกใจ
ขณะที่มือเล็กยังไม่ทันที่จะเอื้อมมือไปเปิดประตู ประตูก็ถูกผลักออกมาก่อน ตามด้วยพยาบาลร่างสวยที่เดินออกมา ทันทีที่เห็นเอมิกา จากที่พลอยไพลินทำหน้าเสียก็รีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มยั่วโมโหทันที แล้วเดินชนไหล่เอมิกาผ่านไป ร่างเล็กมองตามอย่างไม่พอใจ แลบลิ้นใส่หลังพยาบาลสาวสวยทันที
"นัองเอมอย่าไปสนใจเค้าเลยครับ เธอทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้หรอก" ตรัยภพลูบหัวปลอบใจ "น้องเอมเข้าไปเถอะครับ พี่ไปแล้วนะ"
"ขอบคุณพี่ตรัยมากนะค่ะ" ชายหนุ่มพยักหน้ารับ แล้วหันหลังเดินเพื่อไปทำหน้าที่ของตน เอมิกาสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อให้กำลังใจตัวเองแล้วผลักประตูเข้าไปข้างใน รัชชานนท์ที่นั่งอ่านรายงานอยู่บนโต๊ะทำงานเงยหน้าขึ้นมอง พอเห็นว่าเป็นคนที่เถียงเขาคำไม่ตกฟากเมื่อกี้ก็เลยก้มหน้าอ่านรายงานต่อ ทำเป็นไม่สนใจ เอมิกาใจเสียทันที แต่ก็ยังจะเดินหน้าง้อร่างสูง หญิงสาวเดินอ้อมไปข้างหลังเก้าอี้ทำงาน ยืนทำใจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วโอบสองแขนที่รอบคอชายหนุ่มจากข้างหลัง เอาหน้าเกยไว้บนไหล่หนาด้วยความออดอ้อน แล้วเอ่ยเสียงหวาน
"พี่หมอ~"
"น้องเอม พี่ทำงานอยู่" รัชชานนท์เอ่ยนํ้าเสียงเย็นชา ไม่อยากจะใจอ่อนให้ง่ายๆ จนกว่าเธอจะยืนยันว่าจะไม่ไปเที่ยวกลางคืนในที่ที่อันตรายแบบนั้นอีก
"พี่หมอ น้องเอมขอโทษค่ะที่ไม่เชื่อฟังพี่หมอ" เอมิกานํ้าเสียงสลดลงไปอย่างเห็นได้ชัด
"..." รัชชานนท์แสร้งทำเป็นอ่านรายงานต่อ ทั้งที่จริงสมาธิของเขาโดนคนตัวเล็กขโมยไปหมดแล้ว
"น้องเอมรู้แล้วว่าพี่หมอเป็นห่วง ยกโทษให้น้องเอมเถอะนะค่ะ" เสียงสั่นเครือที่ซบอยู่บนไหล่รัชชานนท์ทำให้ความใจแข็งของเขาพังครืนลงมา สงสารคนตัวเล็กจับใจ ชายหนุ่มถอนหายใจออกมา ก่อนจะดึงมือร่างบางให้นั่งลงบนตักเขา กอดปลอบใจหญิงสาวที่ตอนนี้นํ้าตาคลอเต็มเบ้า
"พี่ขอโทษที่อารมณ์ไม่ดีใส่น้องเอม แต่พี่แค่เป็นห่วงเรา เป็นผู้หญิงไปเที่ยวกลางคืนมันอันตราย น้องเอมยังเด็ก ไม่รู้หรอกว่าโลกภายนอกมันมีอะไรที่แย่มากกว่าที่น้องเอมคิด ยิ่งเป็นที่แบบนั้นด้วย" รัชชานนท์จูบลงบนขมับร่างบางเบาๆ
"แต่น้องเอมไม่ใช่เด็กแล้วนะค่ะ" เอมิกาอดไม่ได้ที่จะเถียง เธอบรรลุนิติภาวะแล้วนี่นา ทำไมต้องว่าเธอเด็กด้วย ร่างสูงเงียบไปอึดใจ ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา แต่ก็ชัดเจนในความรู้สึกของหญิงสาว
"...ก็เพราะไม่ใช่เด็กแล้วน่ะสิ ถึงเป็นห่วง" ใจเอมิกาพลันเต้นแรงขึ้นมาทันที ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหน้าเธอแดงขนาดไหน ไม่กล้าเงยหน้าสบตาร่างสูง ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องดี เพราะรัชชานนท์ก็ไม่อยากให้เธอเห็นหน้าของเขาซักเท่าไหร่ "เอาอย่างนี้ พี่จะไปกับน้องเอมด้วย" รัชชานนท์สรุปแค่เพียงเสี้ยววินาที เธอคงอยากฉลองกับเพื่อนจริงๆ ดังนั้นถ้าเขาไปคอยดูแลเธอ เขาก็คงหมดห่วง
"แต่พี่หมอบอกว่าเสาร์นี้ไม่ว่างไม่ใช่เหรอคะ?" เอมิกาเงยหน้าสบตาเข้ากับร่างสูง
"พี่เปลี่ยนใจแล้ว ไว้พี่จะขอแลกเวรกับหมอวุฒิชัยดู"
"ขอบคุณค่ะ!" แล้วรัชชานนท์ก็ได้ของขอบคุณเป็นริมฝีปากอ่อนนุ่มที่ประทับลงมาข้างแก้มหนึ่งที ชายหนุ่มยิ้มกว้างก่อนจะกอดเอมิกาไว้แนบอกด้วยความรู้สึกอุ่นใจไม่ต่างกับหญิงสาว
"พี่หมอนั่นแหละพูดไม่รู้เรื่อง นัองเอมแค่บอกพี่หมอเฉยๆนะ ไม่ได้มาขออนุญาต"
ตรัยภพที่ผลักประตูเข้าไปในห้องทำงานรัชชานนท์อย่างเคยชินก็ต้องแปลกใจที่ได้ยินเสียงคู่รักป้ายแดงเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ฟังจากนํ้าเสียงไม่มีใครยอมใครเป็นแน่ อะไรกัน คบกันยังไม่ทันจะคบเดือนทะเลาะกันแล้วเรอะ
"เอ้า ใจเย็นๆ เถียงอะไรกัน" ตรัยภพเดินเข้ามานั่งโซฟาเดี่ยวอีกตัว ถัดจากตัวที่คู่รักนั่งเถียงกันอยู่
"พี่ตรัยก็ดูพี่หมอสิค่ะ อะไรก็ไม่รู้ เข้าใจยากเหลือเกิน" เอมิกาแก้มป่อง หันไปฟ้องผู้มาใหม่ทันที
"เราจะมาโทษพี่ไม่ได้นะ เรานั่นแหละที่ไม่เข้าใจพี่ ไอ้ตรัย คราวนี้แกไม่ต้องเข้าข้างน้องเอมเลยนะ" เอ่อ แล้วเขาเกี่ยวอะไรด้วย?? ตรัยภพคิดในใจ คนนึงก็ฟ้อง คนนึงก็ปราม
"แล้วสรุปมันเรื่องอะไรล่ะ?" ตรัยภพถามออกไป
"หยุด! พี่หมอไม่ต้องพูดเลย น้องเอมเล่าเอง" ร่างเล็กหันไปปรามรัชชานนท์ที่กำลังจะอ้าปากเล่า ก่อนจะหันกลับมาทางตรัยภพอีกครั้ง "น้องเอมแค่มาเล่าให้พี่หมอฟังว่าเพื่อนน้องเอมจะไปเรียนต่อต่างประเทศ เสาร์นี้เพื่อนๆเลยจะไปเลี้ยงส่งกันก็แค่นั้น แต่พี่หมอก็ไม่ยอมให้น้องเอมไป" ประโยคหลังร่างเล็กหันไปค้อนรัชชานนท์ขวับ
"อ้าว แค่ไปเลี้ยงส่งเพื่อนทำไมแกไม่ให้น้องเอมเค้าไปว่ะ" ตรัยภพหันไปซักเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ
"ฉันบอกแล้วใช่มั๊ยว่าคราวนี้ไม่ให้แกเข้าข้างน้องเอม" รัชชานนท์มองหน้าเพื่อน ก่อนจะหันไปทำหน้าดุใส่คนตัวเล็กที่นั่งข้างๆ "ทำไมไม่บอกเค้าไปให้หมดล่ะ บอกพี่ตรัยของเราไปสิว่าไปเลี้ยงกันที่ไหน" รัชชานนท์แอบประชดร่างบาง เห็นเข้าข้างกันดีหนัก
"ก็แค่ไปเลี้ยงกันที่ผับแถวนานาเอง แล้วก็ไปกันเป็นกลุ่มใหญ่ด้วย" และแล้ว... ทั้งสองคนก็หันไปเถียงกันอีกครั้ง โดยมีตรัยภพนั่งฟังเงียบๆ ไม่รู้จะพูดอะไรดี
"มันไม่ใช่ที่ที่เด็กอย่างเราจะไปเลยนะน้องเอม"
"แล้วใครจะไปแก่เหมือนพี่หมอล่ะ หัวก็ยังไม่ทันหงอกลืมไปแล้วหรือไงว่าน้องเอมอายุครบยี่สิบแล้ว ตัวเองก็ไปวันเกิดน้องเอมแท้ๆ หัวโบราณชะมัด!"
"น้องเอม พูดดีๆนะ ทำไมเราเป็นแบบนี้ฮะ? ที่พี่พูดน่ะเพราะเป็นห่วง ถ้าอยากไปนักก็เปลี่ยนที่เลี้ยงซะ รู้มั๊ยว่ามันอันตราย"
"ไม่รู้! น้องเอมไม่รู้ แล้วนี่ก็ไม่ใช่งานเลีัยงส่งน้องเอมนะ ที่จะได้ไปบอกเพื่อนง่ายๆว่าเปลี่ยนสถานที่น่ะ!" พูดจบร่างเล็กก็ลุกเดินออกไปนอกห้องทันทีด้วยอารมณ์โกรธไม่แพ้คนที่ตะโกนเรียก
"น้องเอม! จะไปไหน!?" รัชชานนท์ทำท่าจะลุกตามไปแต่ถูกตรัยภพขวางไว้ก่อนแล้วกดไหล่เพื่อนให้นั่งลงที่เดิม คนที่ไม่มีบทพูดมานานเอ่ยขึ้นเตือนสติเพื่อนที่กำลังขมวดคิ้วไม่พอใจอยู่
"แกใจเย็นๆก่อนเหอะ เถียงกันต่อก็ไม่มีใครรู้เรื่องหรอก เอางี้ แกก็ตามไปคุมน้องเอมเลยดิว่ะ" ตรัยภพออกความเห็น
"ไปคุมได้ที่ไหน เสาร์นี้ฉันก็เข้าเวรดึกอีกตามเคย"
"เฮ้อ งั้นแกนั่งสงบสติอารมณ์ตัวเองไปก่อนแล้วกัน เดี๋ยวฉันลองคุยกับน้องเอมให้เอง"
"ไม่ต้องหรอก ขนาดฉันพูดยังไม่ฟังเลย"
"อย่างน้อยฉันก็อารมณ์เย็นกว่าแก" ตรัยภพตบไหล่เพื่อนก่อนจะเดินตามร่างบางออกไปข้างนอก รัชชานนท์เห็นด้วยกับตรัยภพจึงไม่ได้ห้ามไป อีกอย่างตัวเล็กก็ไม่ได้ไปไหนไกลหรอก กระเป๋ายังวางอยู่บนโต๊ะอยู่เลย
"น้องเอม" ตรัยภพเอ่ยเรียกร่างบางที่นั่งอยู่บนโซฟาที่มุมพักผ่อน ไม่ได้ไปไหนจริงด้วย
"พี่ตรัย"
"เสียใจเหรอที่ไม่ใช่ไอ้นนท์" ตรัยภพยิ้มล้อเลียนแล้วนั่งลงข้างๆหญิงสาว เว้นระยะห่างพอประมาณเพื่อไม่ให้น่าเกลียดจนเกินไป ยังไงเธอก็ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของเพื่อน ใครมาเห็นแล้วเอาไปพูดคงจะไม่เหมาะ
"เปล่าซักหน่อย ใครจะอยากเห็นหน้าคนแบบนั้น" เอมิกาชักสีหน้าทันที
"คนแบบนั้นที่น้องเอมว่าน่ะแบบไหน? แบบที่คอยเป็นห่วงเป็นใยน้องเอมตลอดเวลาน่ะเหรอ" ตรัยภพพูดพลางสังเกตสีหน้าหญิงสาวไปด้วย เมื่อเห็นว่าใบหน้านั้นเหมือนกำลังคิดตามจึงพูดต่อ "ที่ที่น้องเอมจะไปก็พอรู้ใช่มั๊ยว่ามันเป็นยังไง มันเป็นที่อโคจร แล้วก็อันตรายมากด้วย น้องเอมก็ต้องเคยเห็นข่าวมาบ้างนั่นแหละ ถ้าพี่รู้ว่าคนที่พี่รักจะไปในที่แบบนั้นพี่ก็คงต้องห้ามแบบไอ้นนท์เหมือนกัน"
"น้องเอมรู้ค่ะ แต่เพื่อนน้องเอมตกลงกันแล้วว่าจะไปที่นั่น ถ้าน้องเอมไม่ได้ไปคราวนี้ก็ไม่มีโอกาสอีกแล้วนะค่ะ" เอมิกานํ้าเสียงอ่อนลง
"งั้นน้องเอมจะเอายังไงก็ไปตกลงกับไอ้นนท์ดีๆแล้วกันครับ เอาให้สบายใจทั้งสองฝ่ายดีกว่า"
"เอางั้นก็ได้ค่ะ ขอบคุณพี่ตรัยมากนะค่ะ" เอมิกากล่าวแล้วลุกขึ้นยืน "น้องเอมไปหาพี่หมอดีกว่าค่ะ"
"เอางั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวพี่เดินไปส่งหน้าห้อง เพราะพี่ก็ต้องไปเข้าเวรแล้วเหมือนกัน" ตรัยภพยกนาฬิกาขึ้นดูแล้วเดินขนาบข้างร่างเล็กไป "ไอ้นนท์นี่ก็บ้างานจริงๆ ขนาดวันนี้วันหยุดมันยังมานั่งเคลียร์เอกสาร วิเคราะห์อาการคนไข้ที่โรงพยาบาลอยู่เลย" เอมิกาพยักหน้าแรงๆอย่างเห็นด้วยแล้วหัวเราะอย่างถูกใจ
ขณะที่มือเล็กยังไม่ทันที่จะเอื้อมมือไปเปิดประตู ประตูก็ถูกผลักออกมาก่อน ตามด้วยพยาบาลร่างสวยที่เดินออกมา ทันทีที่เห็นเอมิกา จากที่พลอยไพลินทำหน้าเสียก็รีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มยั่วโมโหทันที แล้วเดินชนไหล่เอมิกาผ่านไป ร่างเล็กมองตามอย่างไม่พอใจ แลบลิ้นใส่หลังพยาบาลสาวสวยทันที
"นัองเอมอย่าไปสนใจเค้าเลยครับ เธอทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้หรอก" ตรัยภพลูบหัวปลอบใจ "น้องเอมเข้าไปเถอะครับ พี่ไปแล้วนะ"
"ขอบคุณพี่ตรัยมากนะค่ะ" ชายหนุ่มพยักหน้ารับ แล้วหันหลังเดินเพื่อไปทำหน้าที่ของตน เอมิกาสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อให้กำลังใจตัวเองแล้วผลักประตูเข้าไปข้างใน รัชชานนท์ที่นั่งอ่านรายงานอยู่บนโต๊ะทำงานเงยหน้าขึ้นมอง พอเห็นว่าเป็นคนที่เถียงเขาคำไม่ตกฟากเมื่อกี้ก็เลยก้มหน้าอ่านรายงานต่อ ทำเป็นไม่สนใจ เอมิกาใจเสียทันที แต่ก็ยังจะเดินหน้าง้อร่างสูง หญิงสาวเดินอ้อมไปข้างหลังเก้าอี้ทำงาน ยืนทำใจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วโอบสองแขนที่รอบคอชายหนุ่มจากข้างหลัง เอาหน้าเกยไว้บนไหล่หนาด้วยความออดอ้อน แล้วเอ่ยเสียงหวาน
"พี่หมอ~"
"น้องเอม พี่ทำงานอยู่" รัชชานนท์เอ่ยนํ้าเสียงเย็นชา ไม่อยากจะใจอ่อนให้ง่ายๆ จนกว่าเธอจะยืนยันว่าจะไม่ไปเที่ยวกลางคืนในที่ที่อันตรายแบบนั้นอีก
"พี่หมอ น้องเอมขอโทษค่ะที่ไม่เชื่อฟังพี่หมอ" เอมิกานํ้าเสียงสลดลงไปอย่างเห็นได้ชัด
"..." รัชชานนท์แสร้งทำเป็นอ่านรายงานต่อ ทั้งที่จริงสมาธิของเขาโดนคนตัวเล็กขโมยไปหมดแล้ว
"น้องเอมรู้แล้วว่าพี่หมอเป็นห่วง ยกโทษให้น้องเอมเถอะนะค่ะ" เสียงสั่นเครือที่ซบอยู่บนไหล่รัชชานนท์ทำให้ความใจแข็งของเขาพังครืนลงมา สงสารคนตัวเล็กจับใจ ชายหนุ่มถอนหายใจออกมา ก่อนจะดึงมือร่างบางให้นั่งลงบนตักเขา กอดปลอบใจหญิงสาวที่ตอนนี้นํ้าตาคลอเต็มเบ้า
"พี่ขอโทษที่อารมณ์ไม่ดีใส่น้องเอม แต่พี่แค่เป็นห่วงเรา เป็นผู้หญิงไปเที่ยวกลางคืนมันอันตราย น้องเอมยังเด็ก ไม่รู้หรอกว่าโลกภายนอกมันมีอะไรที่แย่มากกว่าที่น้องเอมคิด ยิ่งเป็นที่แบบนั้นด้วย" รัชชานนท์จูบลงบนขมับร่างบางเบาๆ
"แต่น้องเอมไม่ใช่เด็กแล้วนะค่ะ" เอมิกาอดไม่ได้ที่จะเถียง เธอบรรลุนิติภาวะแล้วนี่นา ทำไมต้องว่าเธอเด็กด้วย ร่างสูงเงียบไปอึดใจ ก่อนจะเอ่ยเสียงเบา แต่ก็ชัดเจนในความรู้สึกของหญิงสาว
"...ก็เพราะไม่ใช่เด็กแล้วน่ะสิ ถึงเป็นห่วง" ใจเอมิกาพลันเต้นแรงขึ้นมาทันที ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหน้าเธอแดงขนาดไหน ไม่กล้าเงยหน้าสบตาร่างสูง ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องดี เพราะรัชชานนท์ก็ไม่อยากให้เธอเห็นหน้าของเขาซักเท่าไหร่ "เอาอย่างนี้ พี่จะไปกับน้องเอมด้วย" รัชชานนท์สรุปแค่เพียงเสี้ยววินาที เธอคงอยากฉลองกับเพื่อนจริงๆ ดังนั้นถ้าเขาไปคอยดูแลเธอ เขาก็คงหมดห่วง
"แต่พี่หมอบอกว่าเสาร์นี้ไม่ว่างไม่ใช่เหรอคะ?" เอมิกาเงยหน้าสบตาเข้ากับร่างสูง
"พี่เปลี่ยนใจแล้ว ไว้พี่จะขอแลกเวรกับหมอวุฒิชัยดู"
"ขอบคุณค่ะ!" แล้วรัชชานนท์ก็ได้ของขอบคุณเป็นริมฝีปากอ่อนนุ่มที่ประทับลงมาข้างแก้มหนึ่งที ชายหนุ่มยิ้มกว้างก่อนจะกอดเอมิกาไว้แนบอกด้วยความรู้สึกอุ่นใจไม่ต่างกับหญิงสาว
MysteryHiqueen เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 เม.ย. 2556, 15:16:07 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 เม.ย. 2556, 15:16:07 น.
จำนวนการเข้าชม : 5754
| << ตอนที่ 13 : สารภาพรัก 3 | ตอนที่ 15 : แผนร้าย ทำลายรัก >> |