เงาร้่ายพ่ายรัก
พีชญา นักข่าวสายบันเทิง สุดสวยที่มาพร้อมกับนิสัย โก๊ะ ซน แซบ บ้า เปรี้ยว และ บ้าดาราเป็นอันดับ1 แต่ดาราคนไหนที่จะซื้อใจเธอคงยากเพราะเธอรักเพียงแต่ ธนทัต ดาราที่กำลังฮอต แต่ช่วงหลังเค้าได้หายไปจากวงการบันเทิงเพราะโดนข่าว ค้ายาเสพติด โจมตีเธอจึงออกตามหาและได้พบกับ ชาคริต น้องชายฝาแฝดสุดหล่อของธนธัตเธอจึงขอชาคริตเค้าทำงานที่ฟาร์มของ ธนธัตเพื่อใกล้ชิกับธนธัตแต่ดันเธอกับชอบชาคริตโดยไม่รู้ตัวด้านชาคริตก็ชอบพีชญาโดยไม่รู้ตัวเช่นกันทว่าพีชญาต้องหัวใจแตกสลายเมื่อรู้ว่า ธนธัตมีแฟนแล้ว เธอจึงลาออกแลพกลับกรุงเทพไปทำงานที่ลามาหลายเดือนเหมือนเดิม
Tags: โรแมนติก คอมดี้
ตอน: ตอนที่ 3
ณ ไร่ธนดล
"นี่เธอเธอชื่อเล่นว่าอะไร"ชาคริตถามระหว่างนำทางไปห้องพักเรือนลอง
"ฉันชื่อ พรีน คะ"พีชญาตอบ
"อ๋อ เธอเรียกฉันว่า ตะวัน นะ ฉันมีพี่ชายฝาแฝดเธอคงรู้ดีว่าพี่ชายฉันชื่ออะไร"
"คะ ไม่ต้องให้ฉันเรียก คุณตะวัน หรอคะ เรียกตะวันอย่างเดียวมันจะดูสนิทสนมไปงั้นเรียกฉันว่า พรีน แล้วกันคะ"
"ไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณฉันไม่ชอบให้คนเรียกว่าคุณ"
"คะ"ระหว่างเดินอยู่นั้นพีชญาคุยเพลินจนทำให้ล้มลงไปกองกับพื้นเพราะรองเท้าที่ใส่มาสูงไม่เหมาะจะเดินที่แบบนี้
"โอ๊ย !!! เจ็บ"พีชญาร้องโอดครวญ
"ขาเป็นอะไรมากรึเปล่าให้ฉันดูซิ"ชายหนุ่มนั่งลงไปดู เลขาของเค้า "นี่พรีนขาเธอแพลงนี่ไหวไหม"ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
"วะ..วะ ไหว คะ"หญิงชอบตอบเสียงอึกอักและลึกขึ้นถึงแม้เจ็บแต่ก็ทนเพื่อเดินไปถึงห้องพัก
"ไม่ไหวบอกฉันนะ"
"คะ"
ณ เรือนลอง
"พรีนให้ฉันดูขาเธอหน่อยซิ"ชายหนุ่มเดินมาใกล้หญิงสาว
"คะ"หญิงสาวนั่งลงกับเตียงพร้อมส่งข้อเท้าให้ชายหนุ่มดู
"บวมหมดเลยเธอนี่จริงจริงเลยเดินไม่ไหมยังจะเดินอีก พรุ่งนี้เป็นวันหยุดงานนะเพราะแต่เธอห้ามออกไปไหนเพราะขาเธอยังเจ็บ"ชายหนุ่มนวดเท้าให้หญิงสาวพร้อมบิดปลายเท้า
"โอ๊ยยยยยยยย !!! เจ็บ"หญิงสาวตะโกนดังไปทั่วไร่
"พรีนเธอร้องทำไม"ชายหนุ่มถามเสียงเข้ม
"เจ็บคะ"หญิงสาวตอบเสียงเบาไม่กล้าสบตา
"เธอลองเดินดูซิหายรึยัง"หญิงสาวลองเดินซึ้งขาเธอก็หายเป็นปกติ
"ขาฉันหายแล้ว เย้"หญิงสาวกระโดดโลดเต้น
"ขาเธอยังเจ็บห้ามกระโดด"ชายหนุ่มสั่งเสียงเข้าและอยู่อยู่ไฟในห้องก็ดับ
"ไปดับนิคะ เราออกไปข้างนอกดีกว่าคะ"
ณ ด้านนอกเรือนลอง
"เอใครมาเปิดเรือนลอง คุณชาคริตห้ามเปิดนิหว่าเข้าไปปิดดีกว่า"คนงานคนนึงเดินเข้าำไปปิดประตู
ณ ในห้องเรือนลอง
"ทำไมประตูเปิดไม่ออกนะ"ชายหนุ่มน้ำเสียงหงุดหงิเ
"ประตูเป็นอะไรคะ"หญิงสาวถามเสียงกังวล
"ประตูเปิดไม่ออกเหมือนใครมาล็อกำว้ด้านนอกเลย"
"ตายแล้ว"หญิงสาวอุทานเสียงหลง
"ยังไม่ตาย"ชายหนุ่มหันไปมองหญิงสาว
"คะ รู้ว่ายังไม่ตายแค่เป็นคำอุทาน"หญิงสาวแลบลิ้งใส่ชายหนุ่ม "ทำไมหายใจไม่ออกเลยคะ"
"ในห้องนี้ออกซิเจนไม่มากพอซิ"ชายหนุ่มเริ่มหงุดหงิด
"โอ้ยฉันจะตายไหมเนี่"หญิงสาวยังพูดไม่ทันจบคำก็เป็นลมล้มคว้ำอยู่ข้างหลังชายหนุ่ม
"เธอยังหายใจออกอยู่ไหม....นี่เธอ.....เธอ"ชายหนุ่มชักส่งสัยจึงหันไปมองเมื่อไม่เห็นคนข้างหลังเลยก้มลงไปดูที่พื้น "พรีน!!"ชายหนุ่มรีบนั่งลงและดูอาการหญิงสาวตรงหน้า "ทำยังไงดีเนี่ย...โทรศัพท์"ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรหาพี่ชายขงตนเอง
"พี่ซันช่วยให้คนงานมาเปิดเลือนรองให้ผมด้วยผมติดอยู่ในนี้ก็เลขาของผมตอนนี้เลขาจองผมเป็นล้มไปแล้วเนี่ย"ชายหนุ่มพูดน้ำเสียงร้อนรน
"ได้ั"ผู้ที่เป็นพี่ชายรีบวิ่งไปบอกคนงานให้ไปเปิดห้อง
"ได้เลยครับคุณซันผมจะไปเปิดห้องให้"
"เธอทำใจดีดีไว้นะพรีน"ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อนโยนพร้อมกับประตูก็เปิดมาพอดี
"คุณตะวันครับคุณผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรนิ"
"เป็นลมพาออกไปข้างนอกเร็ว"คนงานทำท่าจะอุ้มหญิงสาวแต่ยังไม่ทันอุ้มก็พบกับเสียงที่น่าแปลกใจอย่างมา"ฉันอุ้มเอง"ชาคริตอุ้มตัวพีชญาไว้และเดินออกมาข้างนอก
"วันนี้คุณชาคริตแปลกนิปกติตั้งแต่อกหักจากคุณเรนโบว์ก็เกรียดและไม่กล้าเข้าใกล้ผู้หญิงจะตาย
"คุยอะไรกันอยู่ได้ออกมาช่วยกันซิ"เสียงตะโกนทำให้คนงาน2คนสะดุ้้งเล็กน้อย
"คร้าบ"คนงานตอบ และรีบเดินมาทางหญิงสาวและชายหนุ่มแต่ยังเดินมาไม่ถึงหญิงสาวก็ฟื้นก่อน
"เธอเป็นอะไรมากไหมพรีน"ชายหนุ่มยิ้มดีใจและถามเสียงนุ่มนวล
"ไม่เป็นอะไรมากหรอกคะ"หญิงสาวตอบ
"เธอไม่เป็นอะไรแน่นะ"
"แน่คะ"หญิงสาวพูดและโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
"เดี๋ยวมานะคะ"หญิงสาวบอกชายหนุ่มและเดินไปคุยโทรศัพท์
"มีอะไรแอ้ม"
"เปล่าไม่มีอะไร พอดียัยฟ้าคิดถึงแกน่ะเลยให้ฉันโทรมาหา"
"เฮโหลสวัสดีจ้าเพื่อนรักของฟ้าทำอะไรอยู้จ้ะ สบายดีไหม กินอะไรรึยัง อยู่จังหวัดไำหน พักที่ดีรึเปล่า"ฟ้าลดาถามออกมาเป็นชุดด้วยความเป็นห่วง "ยัยฟ้าถามเป็นชุดยัยพรีนจะตอบทันได้ไง"อังศุตาค้าน "ทันซิจ้ะถามพรีนซิทันไหม"ฟ้าลดาค้านกลับ
"ทันจ้าทันไม่ต้องทะเลาะกันว่าแต่ยัยเดือนล่ะหายหน้าหายตาไปเลยนะไม่มาทักเพื่อนเลย"พีชญาพูดด้้วยน้ำเสียงน้อยใจ
"อ๋อยัยเดือนยุ่งอยู่ำกับงานนะ"อังศุตาตอบแทน "ใช่จ้ะเดือนยุ่งมากมากเลย" ฟ้าลดาโพล่งตอบ "ยัยฟ้าแกจะแย่งฉันพูดทำไม" "ฟ้าเปล่าแย่งนะ "แย่ง "ไม่แย่ง" "ฟ้าไม่มีสิทธิ์อะ" "สิทธิ์อะไร" "สิทธิ์ที่จะแย่งฉันพูดไง" "ใครบอกฟ้าไม่มีสิทธิ์" "นี่ยัยฟ้าแกอยู่กับยัยเดือนมากจนกล้าซ่าขนาดนี้เลยหรอ" "ใช่"
"อยุดทะเลาะกันซักทีพรีนหนักหู"
"พรีนแค่นี้นะเดี๋ยวโทรกลับ"อังศุตาพูดเสร็จก็ตัวสาย
"ฉันมีเพื่อนบ๋องขนาดนี้เลยเนี่ยนะ"
"เธอคุยเสร็จยังเนี่ยนี่ใกล้ค้ำแล้วเธอไปอาบน้ำนอนเถอะ"เสียงชาคริตดังขึ้นทำให้พีชญาตกใจ
"คะ"พีชญาพูดพลางเดินเข้าห้องพัก
ณ ตอนเช้าตรู่
"เฮ้อ ที่นี่ตอนเช้าอากาศดีนะเนี่ยสบายใจจังเลย"
"เธอตื่นนอนเร็วขนาดนี้เลยหรอ"เสียงชายหนุ่มดังขึ้นหลังหญิงสาว
"คะ"
"วันนี้เป็นวันหยุดมีงานวัดเธอก็ไปเที่ยวซิ"
"คุณเอ่ยตะวันห้ามฉันไปเที่ยวไม่ใช่หรอคะ"
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ห้าม"
"คะ"
"เธอนี่มีอะไรก็พูดแต่ คะ เธอพูดเป็นคำเดียวหรอตั้งแต่ฉันเจอเธอเธอพูดคำว่า คะ เยอะกว่าคำอื่นอีกนะ"
"คะ เอ่ย เปล่าคะฉันพูดคำอื่นเป็น คะ หรือจะให้ฉันพูด ครับ หรือ อิชิตัน คะ"
"ดูเหมือนเธอจะกวนฉันแล้วนะ"
"กวนอะไรคะฉันก็อยู่ของฉันดีดีถ้าคุณอยากให้ฉันไม่พูดคะฉันก็จะไม่พูดน่าเบื่ออยู่กับคนแถวนี้เข้าห้องดีกว่า"หญิงสาวพูดพลางเดินเข้าห้องพัก
"วันนี้ยัยนี้แปลกแปลกหรือเป็นลมจนบ๋องแล้วเนี่ย"
ณ ห้องนอนพีชญา
"555 โดนล้อกลับบ้างเป็นไงละ"พีชญาหัวเราะเบาเบา
"ยัยบ๋องต้องบ้าแน่แน่เลย 555"ชาคริตพูดขณะเดินกลับห้องพัก "ยิ้มทำไม ห้ามยิ้ม ฉันจะไม่มีทางรักผู้หญิงสวยสวยอีก"
ณ ในไร่ธนดล
"ไร่อะไรเนี่ยใหญ่สุดสุุดเลย"พีชญาพูดเบาเบา
"นี่พรีนเธอมาหาฉันหน่อยซิ"เสียงชาหนุ่มข้างหลังทำให้หญิงสาวสะดุ้ง
"มีอะไรคะ"หญิงสาวตอบเบาเบา
"มีคนมาหาเธอ เค้าอยู่ทางโน้น ชื่อ องแอ้ม อะไรนี่แหละ"
"แอ้ม!!!"พชีญาพูดเสียงดังและวิ่งไปทางที่ชายหนุ่มบอก
"ยัยนี้ชักจะบ้า"ชายหนุ่มส่ายหัวเบาเบา
"ยัยแอ้ม ยัยเดือน ยัยฟ้า"พีชญาตะโกน
"เฮดหลเพื่อนสาว"อังศุตาพูดขึ้น
"สวัสดีจ้ะเพื่อนรัก"ฟ้าลดาพูดขึ้นเมื่ออังศุตาพูดจบ
"วัสดีย่ะเพื่อนเลิฟ"เดือนดาราพูดขึ้นเช่นกัน
"แกมาได้ไง"พีชญาพูดขึ้นบ้าง
"ฉันรู้อยู่แล้วว่าแกต้องมาที่นี่"เดือนดาราพูด
ย่ะ"
"แกไม่คิดจะพาฉันเข้าบ้้านรึไง"อังศุตาพูด
"ใช่จ้ะอากาศร้อนมากฟ้าร้อนแล้ว"ฟ้าลดาพูดพร้อมทำท่าออดอ้อน
"มาเข้าเรือนลอง"พีชญานำทางไปเรือนรอง
**************อ่านต่อตอนต่อไปนะคะ******************
-----------คอมเม้น ติชม ได้นะคะ เพิ่งเคยเขียน------------
"นี่เธอเธอชื่อเล่นว่าอะไร"ชาคริตถามระหว่างนำทางไปห้องพักเรือนลอง
"ฉันชื่อ พรีน คะ"พีชญาตอบ
"อ๋อ เธอเรียกฉันว่า ตะวัน นะ ฉันมีพี่ชายฝาแฝดเธอคงรู้ดีว่าพี่ชายฉันชื่ออะไร"
"คะ ไม่ต้องให้ฉันเรียก คุณตะวัน หรอคะ เรียกตะวันอย่างเดียวมันจะดูสนิทสนมไปงั้นเรียกฉันว่า พรีน แล้วกันคะ"
"ไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณฉันไม่ชอบให้คนเรียกว่าคุณ"
"คะ"ระหว่างเดินอยู่นั้นพีชญาคุยเพลินจนทำให้ล้มลงไปกองกับพื้นเพราะรองเท้าที่ใส่มาสูงไม่เหมาะจะเดินที่แบบนี้
"โอ๊ย !!! เจ็บ"พีชญาร้องโอดครวญ
"ขาเป็นอะไรมากรึเปล่าให้ฉันดูซิ"ชายหนุ่มนั่งลงไปดู เลขาของเค้า "นี่พรีนขาเธอแพลงนี่ไหวไหม"ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
"วะ..วะ ไหว คะ"หญิงชอบตอบเสียงอึกอักและลึกขึ้นถึงแม้เจ็บแต่ก็ทนเพื่อเดินไปถึงห้องพัก
"ไม่ไหวบอกฉันนะ"
"คะ"
ณ เรือนลอง
"พรีนให้ฉันดูขาเธอหน่อยซิ"ชายหนุ่มเดินมาใกล้หญิงสาว
"คะ"หญิงสาวนั่งลงกับเตียงพร้อมส่งข้อเท้าให้ชายหนุ่มดู
"บวมหมดเลยเธอนี่จริงจริงเลยเดินไม่ไหมยังจะเดินอีก พรุ่งนี้เป็นวันหยุดงานนะเพราะแต่เธอห้ามออกไปไหนเพราะขาเธอยังเจ็บ"ชายหนุ่มนวดเท้าให้หญิงสาวพร้อมบิดปลายเท้า
"โอ๊ยยยยยยยย !!! เจ็บ"หญิงสาวตะโกนดังไปทั่วไร่
"พรีนเธอร้องทำไม"ชายหนุ่มถามเสียงเข้ม
"เจ็บคะ"หญิงสาวตอบเสียงเบาไม่กล้าสบตา
"เธอลองเดินดูซิหายรึยัง"หญิงสาวลองเดินซึ้งขาเธอก็หายเป็นปกติ
"ขาฉันหายแล้ว เย้"หญิงสาวกระโดดโลดเต้น
"ขาเธอยังเจ็บห้ามกระโดด"ชายหนุ่มสั่งเสียงเข้าและอยู่อยู่ไฟในห้องก็ดับ
"ไปดับนิคะ เราออกไปข้างนอกดีกว่าคะ"
ณ ด้านนอกเรือนลอง
"เอใครมาเปิดเรือนลอง คุณชาคริตห้ามเปิดนิหว่าเข้าไปปิดดีกว่า"คนงานคนนึงเดินเข้าำไปปิดประตู
ณ ในห้องเรือนลอง
"ทำไมประตูเปิดไม่ออกนะ"ชายหนุ่มน้ำเสียงหงุดหงิเ
"ประตูเป็นอะไรคะ"หญิงสาวถามเสียงกังวล
"ประตูเปิดไม่ออกเหมือนใครมาล็อกำว้ด้านนอกเลย"
"ตายแล้ว"หญิงสาวอุทานเสียงหลง
"ยังไม่ตาย"ชายหนุ่มหันไปมองหญิงสาว
"คะ รู้ว่ายังไม่ตายแค่เป็นคำอุทาน"หญิงสาวแลบลิ้งใส่ชายหนุ่ม "ทำไมหายใจไม่ออกเลยคะ"
"ในห้องนี้ออกซิเจนไม่มากพอซิ"ชายหนุ่มเริ่มหงุดหงิด
"โอ้ยฉันจะตายไหมเนี่"หญิงสาวยังพูดไม่ทันจบคำก็เป็นลมล้มคว้ำอยู่ข้างหลังชายหนุ่ม
"เธอยังหายใจออกอยู่ไหม....นี่เธอ.....เธอ"ชายหนุ่มชักส่งสัยจึงหันไปมองเมื่อไม่เห็นคนข้างหลังเลยก้มลงไปดูที่พื้น "พรีน!!"ชายหนุ่มรีบนั่งลงและดูอาการหญิงสาวตรงหน้า "ทำยังไงดีเนี่ย...โทรศัพท์"ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรหาพี่ชายขงตนเอง
"พี่ซันช่วยให้คนงานมาเปิดเลือนรองให้ผมด้วยผมติดอยู่ในนี้ก็เลขาของผมตอนนี้เลขาจองผมเป็นล้มไปแล้วเนี่ย"ชายหนุ่มพูดน้ำเสียงร้อนรน
"ได้ั"ผู้ที่เป็นพี่ชายรีบวิ่งไปบอกคนงานให้ไปเปิดห้อง
"ได้เลยครับคุณซันผมจะไปเปิดห้องให้"
"เธอทำใจดีดีไว้นะพรีน"ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อนโยนพร้อมกับประตูก็เปิดมาพอดี
"คุณตะวันครับคุณผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรนิ"
"เป็นลมพาออกไปข้างนอกเร็ว"คนงานทำท่าจะอุ้มหญิงสาวแต่ยังไม่ทันอุ้มก็พบกับเสียงที่น่าแปลกใจอย่างมา"ฉันอุ้มเอง"ชาคริตอุ้มตัวพีชญาไว้และเดินออกมาข้างนอก
"วันนี้คุณชาคริตแปลกนิปกติตั้งแต่อกหักจากคุณเรนโบว์ก็เกรียดและไม่กล้าเข้าใกล้ผู้หญิงจะตาย
"คุยอะไรกันอยู่ได้ออกมาช่วยกันซิ"เสียงตะโกนทำให้คนงาน2คนสะดุ้้งเล็กน้อย
"คร้าบ"คนงานตอบ และรีบเดินมาทางหญิงสาวและชายหนุ่มแต่ยังเดินมาไม่ถึงหญิงสาวก็ฟื้นก่อน
"เธอเป็นอะไรมากไหมพรีน"ชายหนุ่มยิ้มดีใจและถามเสียงนุ่มนวล
"ไม่เป็นอะไรมากหรอกคะ"หญิงสาวตอบ
"เธอไม่เป็นอะไรแน่นะ"
"แน่คะ"หญิงสาวพูดและโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
"เดี๋ยวมานะคะ"หญิงสาวบอกชายหนุ่มและเดินไปคุยโทรศัพท์
"มีอะไรแอ้ม"
"เปล่าไม่มีอะไร พอดียัยฟ้าคิดถึงแกน่ะเลยให้ฉันโทรมาหา"
"เฮโหลสวัสดีจ้าเพื่อนรักของฟ้าทำอะไรอยู้จ้ะ สบายดีไหม กินอะไรรึยัง อยู่จังหวัดไำหน พักที่ดีรึเปล่า"ฟ้าลดาถามออกมาเป็นชุดด้วยความเป็นห่วง "ยัยฟ้าถามเป็นชุดยัยพรีนจะตอบทันได้ไง"อังศุตาค้าน "ทันซิจ้ะถามพรีนซิทันไหม"ฟ้าลดาค้านกลับ
"ทันจ้าทันไม่ต้องทะเลาะกันว่าแต่ยัยเดือนล่ะหายหน้าหายตาไปเลยนะไม่มาทักเพื่อนเลย"พีชญาพูดด้้วยน้ำเสียงน้อยใจ
"อ๋อยัยเดือนยุ่งอยู่ำกับงานนะ"อังศุตาตอบแทน "ใช่จ้ะเดือนยุ่งมากมากเลย" ฟ้าลดาโพล่งตอบ "ยัยฟ้าแกจะแย่งฉันพูดทำไม" "ฟ้าเปล่าแย่งนะ "แย่ง "ไม่แย่ง" "ฟ้าไม่มีสิทธิ์อะ" "สิทธิ์อะไร" "สิทธิ์ที่จะแย่งฉันพูดไง" "ใครบอกฟ้าไม่มีสิทธิ์" "นี่ยัยฟ้าแกอยู่กับยัยเดือนมากจนกล้าซ่าขนาดนี้เลยหรอ" "ใช่"
"อยุดทะเลาะกันซักทีพรีนหนักหู"
"พรีนแค่นี้นะเดี๋ยวโทรกลับ"อังศุตาพูดเสร็จก็ตัวสาย
"ฉันมีเพื่อนบ๋องขนาดนี้เลยเนี่ยนะ"
"เธอคุยเสร็จยังเนี่ยนี่ใกล้ค้ำแล้วเธอไปอาบน้ำนอนเถอะ"เสียงชาคริตดังขึ้นทำให้พีชญาตกใจ
"คะ"พีชญาพูดพลางเดินเข้าห้องพัก
ณ ตอนเช้าตรู่
"เฮ้อ ที่นี่ตอนเช้าอากาศดีนะเนี่ยสบายใจจังเลย"
"เธอตื่นนอนเร็วขนาดนี้เลยหรอ"เสียงชายหนุ่มดังขึ้นหลังหญิงสาว
"คะ"
"วันนี้เป็นวันหยุดมีงานวัดเธอก็ไปเที่ยวซิ"
"คุณเอ่ยตะวันห้ามฉันไปเที่ยวไม่ใช่หรอคะ"
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ห้าม"
"คะ"
"เธอนี่มีอะไรก็พูดแต่ คะ เธอพูดเป็นคำเดียวหรอตั้งแต่ฉันเจอเธอเธอพูดคำว่า คะ เยอะกว่าคำอื่นอีกนะ"
"คะ เอ่ย เปล่าคะฉันพูดคำอื่นเป็น คะ หรือจะให้ฉันพูด ครับ หรือ อิชิตัน คะ"
"ดูเหมือนเธอจะกวนฉันแล้วนะ"
"กวนอะไรคะฉันก็อยู่ของฉันดีดีถ้าคุณอยากให้ฉันไม่พูดคะฉันก็จะไม่พูดน่าเบื่ออยู่กับคนแถวนี้เข้าห้องดีกว่า"หญิงสาวพูดพลางเดินเข้าห้องพัก
"วันนี้ยัยนี้แปลกแปลกหรือเป็นลมจนบ๋องแล้วเนี่ย"
ณ ห้องนอนพีชญา
"555 โดนล้อกลับบ้างเป็นไงละ"พีชญาหัวเราะเบาเบา
"ยัยบ๋องต้องบ้าแน่แน่เลย 555"ชาคริตพูดขณะเดินกลับห้องพัก "ยิ้มทำไม ห้ามยิ้ม ฉันจะไม่มีทางรักผู้หญิงสวยสวยอีก"
ณ ในไร่ธนดล
"ไร่อะไรเนี่ยใหญ่สุดสุุดเลย"พีชญาพูดเบาเบา
"นี่พรีนเธอมาหาฉันหน่อยซิ"เสียงชาหนุ่มข้างหลังทำให้หญิงสาวสะดุ้ง
"มีอะไรคะ"หญิงสาวตอบเบาเบา
"มีคนมาหาเธอ เค้าอยู่ทางโน้น ชื่อ องแอ้ม อะไรนี่แหละ"
"แอ้ม!!!"พชีญาพูดเสียงดังและวิ่งไปทางที่ชายหนุ่มบอก
"ยัยนี้ชักจะบ้า"ชายหนุ่มส่ายหัวเบาเบา
"ยัยแอ้ม ยัยเดือน ยัยฟ้า"พีชญาตะโกน
"เฮดหลเพื่อนสาว"อังศุตาพูดขึ้น
"สวัสดีจ้ะเพื่อนรัก"ฟ้าลดาพูดขึ้นเมื่ออังศุตาพูดจบ
"วัสดีย่ะเพื่อนเลิฟ"เดือนดาราพูดขึ้นเช่นกัน
"แกมาได้ไง"พีชญาพูดขึ้นบ้าง
"ฉันรู้อยู่แล้วว่าแกต้องมาที่นี่"เดือนดาราพูด
ย่ะ"
"แกไม่คิดจะพาฉันเข้าบ้้านรึไง"อังศุตาพูด
"ใช่จ้ะอากาศร้อนมากฟ้าร้อนแล้ว"ฟ้าลดาพูดพร้อมทำท่าออดอ้อน
"มาเข้าเรือนลอง"พีชญานำทางไปเรือนรอง
**************อ่านต่อตอนต่อไปนะคะ******************
-----------คอมเม้น ติชม ได้นะคะ เพิ่งเคยเขียน------------
ปรีชญา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 13 เม.ย. 2556, 19:10:30 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 เม.ย. 2556, 13:27:30 น.
จำนวนการเข้าชม : 1009
| << สวรรค์ช่วย |