คุณพี่หมอสุดที่รัก
รัชชานนท์ และ เอมิกา พี่ชายและน้องสาวที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ด้วยความสนิทสนมทำให้หนูเอมิกาติดพี่ชายสุดที่รักยิ่งกว่าอะไรดี ความรักก่อขึ้นช้าๆโดยที่ไม่รู้ตัว จนกระทั่งพี่หมอเกิดหึงหวงคนที่มองว่าเป็นน้องสาวมาตลอด จะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดีล่ะ!?
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 16 : เอานํ้าเย็นเข้าลูบ
"...!!'" หลังจากที่รัชชานนท์ผละออกจากร่างของพลอยไพลินด้วยความตกใจ เขาก็รีบหันไปมองเอมิกาทันทีและทำสีหน้าขอโทษส่งไปให้ ร่างเล็กหลบตาร่่างสูงก่อนจะดึงผ้าห่มคลุมร่างพยาบาลสาวไว้
"พี่หมอรีบไปพักผ่อนเถอะค่ะ พรุ่งนี้ต้องเข้าเวรเช้าไม่ใช่เหรอคะ" เอมิกาพยายามควบคุมเสียงไม่ให้มึนตึงแต่กลับไม่เป็นดังใจคิด เธอเก็บนํ้าเสียงความไม่พอใจไม่ได้เลย
"น้องเอมไปกับพี่นะ"
"ไว้ค่อยคุยกันดีกว่าค่ะ น้องเอมขอตัวไปอาบนํ้านอนก่อนนะค่ะ" เอมิกาจะเดินเลี่ยงออกมา แต่ถูกรัชชานนท์ยื้อแขนไว้
"เราออกไปคุยกันข้างนอกหน่อย"
"พี่หมอ น้องเอมเหนื่อยค่ะ อยากนอนแล้ว" รัชชานนท์คิดว่าถึงพูดไปตอนนี้หญิงสาวคงไม่ฟังเป็นแน่จึงต้องจำยอมปล่อยมือออกจากแขนบางแล้วถอยหลังไปสองก้าวอย่างยอมแพ้
"ก็ได้ครับ พรุ่งนี้เช้าพี่จะรีบมาหา" ร่างสูงบอกหน้าตาจริงจัง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป เอมิกายืนนิ่งซักพักแล้วถอนหายใจ ก่อนจะเดินไปปิดไฟแล้วเดินกลับเข้าห้องนอนตัวเอง คนที่แกล้งหมดสติยิ้มออกมาหลังจากประตูห้องปิดลง สุดท้าย เธอก็ทำให้คู่นี้มีปัญหากันจนได้
"ยัยเอม ฉันว่าแกอย่าเพิ่งคิดมากเลย ยัยคุณพลอยอะไรนั่นเมาจริงรึเปล่าก็ไม่รู้" หลังจากกลับเข้าห้องนอน เอมิกาก็รีบโทรไปเล่าเรื่องราวให้เพื่อนสนิทฟังทันที อย่างต้องการจะระบาย
"แกจะบอกว่าเธอแกล้งเมาเหรอมุก?"
"ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่แกต้องลองคิดดีๆนะ เพราะถ้าเป็นแผนยัยคุณพลอยนั่น แสดงว่าเขาต้องการให้เธอสองคนทะเลาะกัน ดังนั้นแกควรจะทำตัวให้ฉลาด ปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป ทำเป็นไม่ใส่ใจซะ" มุกกัญญาเสนอแนะ
"แกจะให้ฉันปล่อยผ่านไปเนี่ยนะ!?" ทำใจยากจะตาย เห็นแฟนตัวเองจูบกับคนอื่นเลยนะ!
"ทำไม หรือแกเสียใจที่พี่หมอของแกจูบกับคุณพลอยแทนที่จะเป็นคนรักอย่างแก?"
"บ้า! ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น" เอมิกาบอกเสียงดังกลบเกลื่อน
"เออๆ เอาเป็นว่าแกเชื่อฉัน แล้วแกก็พลิกล็อกโดยการทำหวานใส่พี่นนท์ให้ยัยนั่นเห็นไปเลย จะได้รู้ว่าแผนการเธอมันใช้ไม่ได้ผลกับแก"
"ก็ได้ๆ ฉันจะเชื่อแก" เอมิกาถอนหายใจ "แล้วนี่แกกลับถึงบ้านแล้วเหรอ?"
"อือ"
"แล้วแกกลับยังไง? อย่าบอกนะว่านั่งแท๊กซี่กลับคนเดียวตอนกลางคืนน่ะ!?"
"เปล่าๆ มีคนมารับ"
"เหรอ งั้นก็แล้วไป" มุกกัญญาเริ่มกลับมาหายใจทั่วท้องเมื่อเอมิกาไม่ได้ซักไซ้ต่อว่าใครมารับเธอ "งั้นแกก็นอนเถอะ เออ!พรุ่งนี้แกว่างมั๊ย"
"ว่างดิ ทั้งวันเลยแหละ มีอะไรให้รับใช้มั๊ยคะ" มุกกัญญาประชดเพื่อนสาวพลางหัวเราะ
"ไม่ได้จะจับแกมาเป็นทาสซักหน่อย แค่จะชวนแกไปโรงพยาบาลพรุ่งนี้ด้วย"
"จะดีเร้ออ~ ฉันไม่อยากไปเป็นก้างอ่ะ"
"จะบ้าเหรอ ฉันแค่อยากชวนเธอไปดูหน้าคุณพลอย แกจะได้รู้ว่าทำไมฉันถึงหวงพี่หมอนัก"
"เออ ก็ดีเหมือนกัน งั้นไว้เจอกันที่นั่นเลยแล้วกันนะ"
"อือๆ งั้นแค่นี้นะ บาย"
.....รุ่งเช้า.....
"คุณแม่คะ"
"ว่าไงคะน้องเอม" มาลิกาหันมาพูดกับผู้เป็นบุตรสาวอย่างยิ้มแย้มแจ่มใสเช่นเคย
"คือเมื่อวานน้องเอมกับพี่หมอไปเจอคนรูุ้จักเข้าน่ะค่ะ เธอเมามาก น้องเอมเลยให้เธอขึ้นไปนอนบนห้องนองแขก"
"อ๋อ จ้ะๆ"
"แล้วนี่แม่จะออกไปไหนแต่เช้าคะ?" เอมิกาเอ่ยถามเมื่อเห็นมาลิกาหิ้วกระเป๋าสะพายลงมาตั้งแต่เมื่อกี้
"ไปหาลูกค้าลูก พ่อเค้ารอแม่อยู่ในรถแล้ว แม่ลืมกระเป๋าเลยกลับขึ้นไปเอา งั้นแม่ไปก่อนนะคะน้องเอม"
"ค่ะ จุ๊บค่ะ" เอมิกาแย้มยิ้มบอก ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้แล้วหอมแก้มทั้งสองข้าง เอมิกามองตามหลังหญิงสูงอายุไป ก่อนจะหมุนตัวหันไปดูอาหารบนโต๊ะว่ามีอะไรบ้าง แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีวงแขนแกร่งมาโอบรอบเอวเธอเอาไว้ไม่พอ ยังเอาหน้ามาเกยกับไหล่เธออีก จะเป็นใครไปได้ นอกจาก...
"พี่หมอ!" เอมิกาหมุนหน้าหันไปหาเจ้าของอ้อมกอด
"พี่มาขอข้าวกิน" รัชชานนท์ทำหน้าตาน่าสงสารจนร่างบางอดที่จะมันไส้ไม่ได้
"พี่หมอพูดซะน่าสงสารเลยนะค่ะ" เอมิกายิ้มหวาน เธอไม่ได้ผลักใสร่างหนาออกอย่างที่เขาคิดไว้
"แล้วนี่น้องเอมแต่งตัวจะออกไปไหน จะไม่ไปกับพี่จริงๆเหรอ?" รัชชานนท์เอ่ยถามนํ้าเสียงอ้อนวอน
"ก็จะออกไปกับพีี่หมอนี่ล่ะค่ะ น้องเอมขอเอามุกไปด้วยได้มั๊ยคะ เอาไว้เป็นเพื่อนคุยตอนที่พี่หมอต้องทำงาน"
"ได้สิ แค่นัองเอมยอมไปกับพี่ก็ดีแล้ว" รัชชานนท์กอดรัดหญิงสาวแน่นขึ้นไปอีก
"ขอบคุณนะค่ะ" ร่างเล็กในอ้อมแขนยิ้มกว้าง
"น้องเอม..." รัชชานนท์เรียกเสียงเบาข้างๆหูคนในอ้อมกอด แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกไปเมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้โกรธเขา กลัวว่าถ้าพูดออกไปอาจจะทำให้เขาทะเลาะกับเธอเป็นแน่ "พี่รักน้องเอมนะ" พูดจบก็หอมแก้มใสไปฟอดใหญ่
"มาพูดอะไรตรงนี้เนี่ย" เอมิกาหน้าแดงเอียงหน้าหลบชายหนุ่มที่โฉบลงมาขโมยหอมแก้มเธอ
"เอ้า ก็พี่อยากพูดหนิ ไม่ต้องโกหกนะ พี่รู้ว่าเราก็อยากฟัง" รัชชานนท์ยิ้มล้อเลียนร่างบาง
"ปล่อยได้แล้ว" สุดท้ายก็ควบคุมความเขินไม่ไหวต้องดิ้นรนออกจากอ้อมแขนหนา ซึ่งชายหนุ่มก็ยอมปล่อยแต่โดยดี แต่ไม่วายส่งเสียงหัวเราะและใบหน้าล้อเลียนให้ เอมิกาหยิกไปที่ต้นแขนชายหนุ่มแรงๆจนร่างสูงร้องโอย ก่อนที่ทั้งสองคนจะหัวเราะออกมาพร้อมกันเสียงดังจนป้าอิ่มที่เพิ่งเข้ามาต้องร้องถาม
"คุณหนูสองคนหัวเราะอะไรกันคะเนี่ย เสียงดังไปหลังบ้านเลย" ป้าแม่บ้านเอ่ยแซว
"แหม ไม่ถึงขนาดนั้นซักหน่อยค่ะ"
"แล้วนี่จะให้ป้าตั้งโต๊ะให้เลยมั๊ยคะ?"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ วันนี้น้องเอมจัดการเอง ป้าอิ่มทำงานเถอะค่ะ" เอมิกาหันไปบอกป้าอิ่มแย้มยิ้มร่า คนแก่พยักหน้ารับก่อนจะขอตัวเดินแยกออกไป
"น้องเอมเนี่ยนะจะจัดการเอง?" รัชชานนท์เลิกคิ้วถามกวนๆ แต่แอบจริงจังในนํ้าเสียง
"พี่นนท์อ่ะ" เอมิกาหน้างอ
"ไม่เอาน่า อย่างอน" รัชชานนท์โยกหัวหญิงสาวเบาๆ จับเธอให้นั่งลงบนเก้าอี้ "พี่ทำให้เองดีกว่า ขืนให้เราทำนะจานคงไม่มีเหลือ" หญิงสาวหน้าบูดแต่ก็ยอมนั่งเฉยๆแต่โดยดี รัชชานนท์ตักข้าวทั้งจานเขาและเอมิกา ก่อนจะลงมานั่งข้างๆหญิงสาว ทั้งสองคนพูดคุยไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ทำให้คนที่กำลังเดินลงมาจากข้างบนหยุดชะงัก ทำไมสองคนนั้นไม่ได้ทะเลาะกัน!? ไม่ได้การ ต้องรีบลงไปขัดเดี๋ยวนี้!!
"เอ๊ะ! พีี่นนท์" เอมิกาและรัชชานนท์หันไปตามเสียงเรียกตรงทางขึ้นบันได 'ใจเย็นไว้' เป็นคำที่เอมิกาท่องไว้ในใจ และคิดว่าเธอต้องทำได้
"คุณพลอย ตื่นแล้วเหรอครับ มาทานข้าวเช้าด้วยกันสิครับ" รัชชานนท์ เมื่อเห็นว่าพลอยไพลินไม่เป็นอะไรมากจึงหันกลับมาทานข้าวต่อ ไม่อยากให้ความสนใจกับเธอมาก กลัวคนข้างตัวจะพาลน้อยใจเอา
ฝ่ายพยาบาลสาว เมื่อเห็นว่าสองคนตรงหน้าไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเธอ เธอจึงแกล้งทำเป็นเวียนหัว
"โอ๊ย ปวดหัวจัง!" พลอยไพลินร้องโอยพลางทรุดตัวลงกลับพื้น เอมิกาและรัชชานนท์จึงรีบเข้ามาพยุง ใจหนึ่ง เอมิกาก็คิดว่าเธออาจจะแกล้งทำ แต่ก็เกรงว่าเธอจะเป็นจริงๆ
"พี่ว่าเราเรียกคนใช้มาพาเธอขึ้นไปดีกว่า" รัชชานนท์เสนอความคิด เขาพยายามระวังตัวมากขึ้นหลังจากผ่านเหตุการณ์นั้นไปแล้ว พยาบาลสาวตกใจ รีบระรํ่าระรักเอ่ย
"เอ่อ พลอยไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ"
"งั้นเหรอครับ?"
"ค่ะ ไม่เป็นอะไรมากแล้ว"
"งั้นคุณพลอยมาทานข้าวเช้าเถอะค่ะ" เอมิกาประคองเธอขึ้นยืน เมื่อเห็นว่าร่างเพรียวยืนได้ด้วยตัวเองแล้ว เอมิกาและรัชชานนท์จึงเดินนำมาที่โต๊ะอาหาร พลอยไพลินเดินตามหลังมาอย่างไม่พอใจนักแล้วทิ้งตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามของทั้งสองคน เห็นคนใช้ทีีเดินผ่านมาจึงเรียกไว้
"นี่ เธอน่ะ มาตักข้าวให้ฉันหน่อยสิ" สาวใช้รีบกุลีกุจอตักข้าวให้แขกที่ไม่คุ้นหน้าทันทีจากแววตาที่ดูเหมือนกำลังไม่พอใจของพลอยไพลิน บนโต๊ะอาหารไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีกเลย จนกระทั่งป้าอิ่มยกผลไม้ที่ปอกแล้วมาวางไว้บนโต๊ะอาหารหลังจากที่ทั้งสามคนทานอาหารเสร็จ
"ทำไมมีแต่แอปเปิ้ลล่ะ" เอมิกาบ่นออกมาเบาๆ
"มีแต่แอปเปิ้ลที่ไหน เราดูให้ดีๆเลย" ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆค้านขึ้นมา
"น้องเอมดูดีๆแล้ว" หญิงสาวเถียงกับอย่างมั่นใจ
"งั้นกินนี่" รัชชานนท์หยิบผลไม้ชิ้นนึงเข้าปากร่างบาง "ว่าไง ใช่แอปเปิ้ลรึเปล่า" รัชชานนท์ยิ้มขำๆ
"สาลี่" เอมิกาแก้มป่อง เสียงหัวเราะดังมาจากพลอยไพลิน และเธอก็รับรู้ได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้กำลังหัวเราะเยาะเธออยู่เป็นแน่ ทำเอาร่างบางยิ่งหน้ามึนตึงเข้าไปใหญ่ บอกตัวเองให้ใจเย็น แล้วหยิบผลไม้ป้อนใส่ปากชายหนุ่ม ซึ่งเขาก็ยินยอมเป็นอย่างดี เพราะนานๆทีคนที่นั่งข้างๆจะเอาใจเขาบ้าง ทั้งสองคนยิ้มให้กัน จนคนที่มองอยู่อดที่จะโมโหไม่ได้
"พี่นนท์คะ พลอยว่าจะขอติดรถไปลงที่หอหน่อย" พลอยไพลินพยายามเรียกร้องความสนใจ
"ได้สิ" รัชชานนท์ตอบ ทำเอาพลอยไพลินยิ้มกว้าง
"คุณพลอยอยากอาบนํ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยมั๊ยคะ?"
"ก่อนลงมาฉันอาบแล้ว เดี๋ยวค่อยไปเปลี่ยนชุดที่หอ" เอมิการู้สึกได้ว่าคนตรงหน้าคงไม่ค่อยอยากจะเสวนากับเธอซักเท่าไหร่ จึงไม่ซักไซ้หรือพูดคุยอะไรต่อ เพราะเธอก็ไม่ค่อยอยากจะคุยด้วยเช่นกัน
รัชชานนท์ขับรถมาส่งพลอยไพลินที่หน้าหอพักใกล้โรงพยาบาล โดยที่เอมิกานั่งอยู่เบาะข้างคนขับ ตอนที่เตรียมตัวจะออกจากบ้าน เอมิการีบวิ่งขึ้นมานั่งรอที่เบาะฝั่งข้างคนขับก่อนทันที เธอก็ไม่รู้หรอกว่าพยาบาลสาวจะมาแย่งเธอนั่งหรือไม่แย่งเธอนั่ง แต่ก็ต้องเตรียมการไว้ก่อน ไม่เสียหายซักหน่อย
"ขอบคุณพี่นนท์มากนะค่ะที่มาส่ง ไว้ตอนบ่ายเจอกันที่โรงพยาบาลนะค่ะ" พลอยไพลินแย้มยิ้มหวานส่งให้ชายหนุ่ม ก่อนจะปิดประตู ร่างสวยก็หันมามองค้อนเอมิกาเข้าให้เต็มๆ นิสัยไม่ดีเลย สวยก็สวย เหอะ!
"วันนี้พี่หมอออกเวรกี่โมงคะ?"
"สามโมงครับ ทำไม เราเบื่อเหรอ"
"ไม่เลยค่ะ วันนี้มีมุกมาอยู่เป็นเพื่อน" ร่างเล็กเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง รัชชานนท์ยิ้มตามเธอเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเล็กให้มาวางอยู่บนตักพร้อมกับขับรถไปด้วย ตอนนี้ในรถมีแต่ความอบอุ่นโดยที่ไม่ต้องมีคำพูดใดๆหลุดออกมา แต่สามารถสื่อถึงกันได้จากความอบอุ่นในอุ้งมือของกันและกัน
"พี่หมอรีบไปพักผ่อนเถอะค่ะ พรุ่งนี้ต้องเข้าเวรเช้าไม่ใช่เหรอคะ" เอมิกาพยายามควบคุมเสียงไม่ให้มึนตึงแต่กลับไม่เป็นดังใจคิด เธอเก็บนํ้าเสียงความไม่พอใจไม่ได้เลย
"น้องเอมไปกับพี่นะ"
"ไว้ค่อยคุยกันดีกว่าค่ะ น้องเอมขอตัวไปอาบนํ้านอนก่อนนะค่ะ" เอมิกาจะเดินเลี่ยงออกมา แต่ถูกรัชชานนท์ยื้อแขนไว้
"เราออกไปคุยกันข้างนอกหน่อย"
"พี่หมอ น้องเอมเหนื่อยค่ะ อยากนอนแล้ว" รัชชานนท์คิดว่าถึงพูดไปตอนนี้หญิงสาวคงไม่ฟังเป็นแน่จึงต้องจำยอมปล่อยมือออกจากแขนบางแล้วถอยหลังไปสองก้าวอย่างยอมแพ้
"ก็ได้ครับ พรุ่งนี้เช้าพี่จะรีบมาหา" ร่างสูงบอกหน้าตาจริงจัง ก่อนจะหมุนตัวเดินออกจากห้องไป เอมิกายืนนิ่งซักพักแล้วถอนหายใจ ก่อนจะเดินไปปิดไฟแล้วเดินกลับเข้าห้องนอนตัวเอง คนที่แกล้งหมดสติยิ้มออกมาหลังจากประตูห้องปิดลง สุดท้าย เธอก็ทำให้คู่นี้มีปัญหากันจนได้
"ยัยเอม ฉันว่าแกอย่าเพิ่งคิดมากเลย ยัยคุณพลอยอะไรนั่นเมาจริงรึเปล่าก็ไม่รู้" หลังจากกลับเข้าห้องนอน เอมิกาก็รีบโทรไปเล่าเรื่องราวให้เพื่อนสนิทฟังทันที อย่างต้องการจะระบาย
"แกจะบอกว่าเธอแกล้งเมาเหรอมุก?"
"ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่แกต้องลองคิดดีๆนะ เพราะถ้าเป็นแผนยัยคุณพลอยนั่น แสดงว่าเขาต้องการให้เธอสองคนทะเลาะกัน ดังนั้นแกควรจะทำตัวให้ฉลาด ปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป ทำเป็นไม่ใส่ใจซะ" มุกกัญญาเสนอแนะ
"แกจะให้ฉันปล่อยผ่านไปเนี่ยนะ!?" ทำใจยากจะตาย เห็นแฟนตัวเองจูบกับคนอื่นเลยนะ!
"ทำไม หรือแกเสียใจที่พี่หมอของแกจูบกับคุณพลอยแทนที่จะเป็นคนรักอย่างแก?"
"บ้า! ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้น" เอมิกาบอกเสียงดังกลบเกลื่อน
"เออๆ เอาเป็นว่าแกเชื่อฉัน แล้วแกก็พลิกล็อกโดยการทำหวานใส่พี่นนท์ให้ยัยนั่นเห็นไปเลย จะได้รู้ว่าแผนการเธอมันใช้ไม่ได้ผลกับแก"
"ก็ได้ๆ ฉันจะเชื่อแก" เอมิกาถอนหายใจ "แล้วนี่แกกลับถึงบ้านแล้วเหรอ?"
"อือ"
"แล้วแกกลับยังไง? อย่าบอกนะว่านั่งแท๊กซี่กลับคนเดียวตอนกลางคืนน่ะ!?"
"เปล่าๆ มีคนมารับ"
"เหรอ งั้นก็แล้วไป" มุกกัญญาเริ่มกลับมาหายใจทั่วท้องเมื่อเอมิกาไม่ได้ซักไซ้ต่อว่าใครมารับเธอ "งั้นแกก็นอนเถอะ เออ!พรุ่งนี้แกว่างมั๊ย"
"ว่างดิ ทั้งวันเลยแหละ มีอะไรให้รับใช้มั๊ยคะ" มุกกัญญาประชดเพื่อนสาวพลางหัวเราะ
"ไม่ได้จะจับแกมาเป็นทาสซักหน่อย แค่จะชวนแกไปโรงพยาบาลพรุ่งนี้ด้วย"
"จะดีเร้ออ~ ฉันไม่อยากไปเป็นก้างอ่ะ"
"จะบ้าเหรอ ฉันแค่อยากชวนเธอไปดูหน้าคุณพลอย แกจะได้รู้ว่าทำไมฉันถึงหวงพี่หมอนัก"
"เออ ก็ดีเหมือนกัน งั้นไว้เจอกันที่นั่นเลยแล้วกันนะ"
"อือๆ งั้นแค่นี้นะ บาย"
.....รุ่งเช้า.....
"คุณแม่คะ"
"ว่าไงคะน้องเอม" มาลิกาหันมาพูดกับผู้เป็นบุตรสาวอย่างยิ้มแย้มแจ่มใสเช่นเคย
"คือเมื่อวานน้องเอมกับพี่หมอไปเจอคนรูุ้จักเข้าน่ะค่ะ เธอเมามาก น้องเอมเลยให้เธอขึ้นไปนอนบนห้องนองแขก"
"อ๋อ จ้ะๆ"
"แล้วนี่แม่จะออกไปไหนแต่เช้าคะ?" เอมิกาเอ่ยถามเมื่อเห็นมาลิกาหิ้วกระเป๋าสะพายลงมาตั้งแต่เมื่อกี้
"ไปหาลูกค้าลูก พ่อเค้ารอแม่อยู่ในรถแล้ว แม่ลืมกระเป๋าเลยกลับขึ้นไปเอา งั้นแม่ไปก่อนนะคะน้องเอม"
"ค่ะ จุ๊บค่ะ" เอมิกาแย้มยิ้มบอก ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้แล้วหอมแก้มทั้งสองข้าง เอมิกามองตามหลังหญิงสูงอายุไป ก่อนจะหมุนตัวหันไปดูอาหารบนโต๊ะว่ามีอะไรบ้าง แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีวงแขนแกร่งมาโอบรอบเอวเธอเอาไว้ไม่พอ ยังเอาหน้ามาเกยกับไหล่เธออีก จะเป็นใครไปได้ นอกจาก...
"พี่หมอ!" เอมิกาหมุนหน้าหันไปหาเจ้าของอ้อมกอด
"พี่มาขอข้าวกิน" รัชชานนท์ทำหน้าตาน่าสงสารจนร่างบางอดที่จะมันไส้ไม่ได้
"พี่หมอพูดซะน่าสงสารเลยนะค่ะ" เอมิกายิ้มหวาน เธอไม่ได้ผลักใสร่างหนาออกอย่างที่เขาคิดไว้
"แล้วนี่น้องเอมแต่งตัวจะออกไปไหน จะไม่ไปกับพี่จริงๆเหรอ?" รัชชานนท์เอ่ยถามนํ้าเสียงอ้อนวอน
"ก็จะออกไปกับพีี่หมอนี่ล่ะค่ะ น้องเอมขอเอามุกไปด้วยได้มั๊ยคะ เอาไว้เป็นเพื่อนคุยตอนที่พี่หมอต้องทำงาน"
"ได้สิ แค่นัองเอมยอมไปกับพี่ก็ดีแล้ว" รัชชานนท์กอดรัดหญิงสาวแน่นขึ้นไปอีก
"ขอบคุณนะค่ะ" ร่างเล็กในอ้อมแขนยิ้มกว้าง
"น้องเอม..." รัชชานนท์เรียกเสียงเบาข้างๆหูคนในอ้อมกอด แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกไปเมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้โกรธเขา กลัวว่าถ้าพูดออกไปอาจจะทำให้เขาทะเลาะกับเธอเป็นแน่ "พี่รักน้องเอมนะ" พูดจบก็หอมแก้มใสไปฟอดใหญ่
"มาพูดอะไรตรงนี้เนี่ย" เอมิกาหน้าแดงเอียงหน้าหลบชายหนุ่มที่โฉบลงมาขโมยหอมแก้มเธอ
"เอ้า ก็พี่อยากพูดหนิ ไม่ต้องโกหกนะ พี่รู้ว่าเราก็อยากฟัง" รัชชานนท์ยิ้มล้อเลียนร่างบาง
"ปล่อยได้แล้ว" สุดท้ายก็ควบคุมความเขินไม่ไหวต้องดิ้นรนออกจากอ้อมแขนหนา ซึ่งชายหนุ่มก็ยอมปล่อยแต่โดยดี แต่ไม่วายส่งเสียงหัวเราะและใบหน้าล้อเลียนให้ เอมิกาหยิกไปที่ต้นแขนชายหนุ่มแรงๆจนร่างสูงร้องโอย ก่อนที่ทั้งสองคนจะหัวเราะออกมาพร้อมกันเสียงดังจนป้าอิ่มที่เพิ่งเข้ามาต้องร้องถาม
"คุณหนูสองคนหัวเราะอะไรกันคะเนี่ย เสียงดังไปหลังบ้านเลย" ป้าแม่บ้านเอ่ยแซว
"แหม ไม่ถึงขนาดนั้นซักหน่อยค่ะ"
"แล้วนี่จะให้ป้าตั้งโต๊ะให้เลยมั๊ยคะ?"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ วันนี้น้องเอมจัดการเอง ป้าอิ่มทำงานเถอะค่ะ" เอมิกาหันไปบอกป้าอิ่มแย้มยิ้มร่า คนแก่พยักหน้ารับก่อนจะขอตัวเดินแยกออกไป
"น้องเอมเนี่ยนะจะจัดการเอง?" รัชชานนท์เลิกคิ้วถามกวนๆ แต่แอบจริงจังในนํ้าเสียง
"พี่นนท์อ่ะ" เอมิกาหน้างอ
"ไม่เอาน่า อย่างอน" รัชชานนท์โยกหัวหญิงสาวเบาๆ จับเธอให้นั่งลงบนเก้าอี้ "พี่ทำให้เองดีกว่า ขืนให้เราทำนะจานคงไม่มีเหลือ" หญิงสาวหน้าบูดแต่ก็ยอมนั่งเฉยๆแต่โดยดี รัชชานนท์ตักข้าวทั้งจานเขาและเอมิกา ก่อนจะลงมานั่งข้างๆหญิงสาว ทั้งสองคนพูดคุยไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะ ทำให้คนที่กำลังเดินลงมาจากข้างบนหยุดชะงัก ทำไมสองคนนั้นไม่ได้ทะเลาะกัน!? ไม่ได้การ ต้องรีบลงไปขัดเดี๋ยวนี้!!
"เอ๊ะ! พีี่นนท์" เอมิกาและรัชชานนท์หันไปตามเสียงเรียกตรงทางขึ้นบันได 'ใจเย็นไว้' เป็นคำที่เอมิกาท่องไว้ในใจ และคิดว่าเธอต้องทำได้
"คุณพลอย ตื่นแล้วเหรอครับ มาทานข้าวเช้าด้วยกันสิครับ" รัชชานนท์ เมื่อเห็นว่าพลอยไพลินไม่เป็นอะไรมากจึงหันกลับมาทานข้าวต่อ ไม่อยากให้ความสนใจกับเธอมาก กลัวคนข้างตัวจะพาลน้อยใจเอา
ฝ่ายพยาบาลสาว เมื่อเห็นว่าสองคนตรงหน้าไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเธอ เธอจึงแกล้งทำเป็นเวียนหัว
"โอ๊ย ปวดหัวจัง!" พลอยไพลินร้องโอยพลางทรุดตัวลงกลับพื้น เอมิกาและรัชชานนท์จึงรีบเข้ามาพยุง ใจหนึ่ง เอมิกาก็คิดว่าเธออาจจะแกล้งทำ แต่ก็เกรงว่าเธอจะเป็นจริงๆ
"พี่ว่าเราเรียกคนใช้มาพาเธอขึ้นไปดีกว่า" รัชชานนท์เสนอความคิด เขาพยายามระวังตัวมากขึ้นหลังจากผ่านเหตุการณ์นั้นไปแล้ว พยาบาลสาวตกใจ รีบระรํ่าระรักเอ่ย
"เอ่อ พลอยไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ"
"งั้นเหรอครับ?"
"ค่ะ ไม่เป็นอะไรมากแล้ว"
"งั้นคุณพลอยมาทานข้าวเช้าเถอะค่ะ" เอมิกาประคองเธอขึ้นยืน เมื่อเห็นว่าร่างเพรียวยืนได้ด้วยตัวเองแล้ว เอมิกาและรัชชานนท์จึงเดินนำมาที่โต๊ะอาหาร พลอยไพลินเดินตามหลังมาอย่างไม่พอใจนักแล้วทิ้งตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามของทั้งสองคน เห็นคนใช้ทีีเดินผ่านมาจึงเรียกไว้
"นี่ เธอน่ะ มาตักข้าวให้ฉันหน่อยสิ" สาวใช้รีบกุลีกุจอตักข้าวให้แขกที่ไม่คุ้นหน้าทันทีจากแววตาที่ดูเหมือนกำลังไม่พอใจของพลอยไพลิน บนโต๊ะอาหารไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีกเลย จนกระทั่งป้าอิ่มยกผลไม้ที่ปอกแล้วมาวางไว้บนโต๊ะอาหารหลังจากที่ทั้งสามคนทานอาหารเสร็จ
"ทำไมมีแต่แอปเปิ้ลล่ะ" เอมิกาบ่นออกมาเบาๆ
"มีแต่แอปเปิ้ลที่ไหน เราดูให้ดีๆเลย" ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆค้านขึ้นมา
"น้องเอมดูดีๆแล้ว" หญิงสาวเถียงกับอย่างมั่นใจ
"งั้นกินนี่" รัชชานนท์หยิบผลไม้ชิ้นนึงเข้าปากร่างบาง "ว่าไง ใช่แอปเปิ้ลรึเปล่า" รัชชานนท์ยิ้มขำๆ
"สาลี่" เอมิกาแก้มป่อง เสียงหัวเราะดังมาจากพลอยไพลิน และเธอก็รับรู้ได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้กำลังหัวเราะเยาะเธออยู่เป็นแน่ ทำเอาร่างบางยิ่งหน้ามึนตึงเข้าไปใหญ่ บอกตัวเองให้ใจเย็น แล้วหยิบผลไม้ป้อนใส่ปากชายหนุ่ม ซึ่งเขาก็ยินยอมเป็นอย่างดี เพราะนานๆทีคนที่นั่งข้างๆจะเอาใจเขาบ้าง ทั้งสองคนยิ้มให้กัน จนคนที่มองอยู่อดที่จะโมโหไม่ได้
"พี่นนท์คะ พลอยว่าจะขอติดรถไปลงที่หอหน่อย" พลอยไพลินพยายามเรียกร้องความสนใจ
"ได้สิ" รัชชานนท์ตอบ ทำเอาพลอยไพลินยิ้มกว้าง
"คุณพลอยอยากอาบนํ้าเปลี่ยนเสื้อผ้าหน่อยมั๊ยคะ?"
"ก่อนลงมาฉันอาบแล้ว เดี๋ยวค่อยไปเปลี่ยนชุดที่หอ" เอมิการู้สึกได้ว่าคนตรงหน้าคงไม่ค่อยอยากจะเสวนากับเธอซักเท่าไหร่ จึงไม่ซักไซ้หรือพูดคุยอะไรต่อ เพราะเธอก็ไม่ค่อยอยากจะคุยด้วยเช่นกัน
รัชชานนท์ขับรถมาส่งพลอยไพลินที่หน้าหอพักใกล้โรงพยาบาล โดยที่เอมิกานั่งอยู่เบาะข้างคนขับ ตอนที่เตรียมตัวจะออกจากบ้าน เอมิการีบวิ่งขึ้นมานั่งรอที่เบาะฝั่งข้างคนขับก่อนทันที เธอก็ไม่รู้หรอกว่าพยาบาลสาวจะมาแย่งเธอนั่งหรือไม่แย่งเธอนั่ง แต่ก็ต้องเตรียมการไว้ก่อน ไม่เสียหายซักหน่อย
"ขอบคุณพี่นนท์มากนะค่ะที่มาส่ง ไว้ตอนบ่ายเจอกันที่โรงพยาบาลนะค่ะ" พลอยไพลินแย้มยิ้มหวานส่งให้ชายหนุ่ม ก่อนจะปิดประตู ร่างสวยก็หันมามองค้อนเอมิกาเข้าให้เต็มๆ นิสัยไม่ดีเลย สวยก็สวย เหอะ!
"วันนี้พี่หมอออกเวรกี่โมงคะ?"
"สามโมงครับ ทำไม เราเบื่อเหรอ"
"ไม่เลยค่ะ วันนี้มีมุกมาอยู่เป็นเพื่อน" ร่างเล็กเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง รัชชานนท์ยิ้มตามเธอเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมือเล็กให้มาวางอยู่บนตักพร้อมกับขับรถไปด้วย ตอนนี้ในรถมีแต่ความอบอุ่นโดยที่ไม่ต้องมีคำพูดใดๆหลุดออกมา แต่สามารถสื่อถึงกันได้จากความอบอุ่นในอุ้งมือของกันและกัน
MysteryHiqueen เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 เม.ย. 2556, 13:24:46 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 เม.ย. 2556, 13:25:07 น.
จำนวนการเข้าชม : 7214
| << ตอนที่ 15 : แผนร้าย ทำลายรัก | ตอนที่ 17 : อาการน้อยใจ >> |