จุมพิตอัคคี (ภาคต่อหัวใจใกล้เกินเอื้อม) by น้ำจันทร์ อัญจรี
วางแผง 28-3-56 งานหนังสือบูธทัชนะคะ C1 บูธ M 20

จุมพิตอัคคี
(ภาคต่อหัวใจใกล้เกินเอื้อม)

เมรภัทร เอวะโยธิน
น้องพาย เธอเก่ง เธอสวย เธอเซ็กซี แต่เธอไร้หัวใจ

เดลลอร์ฟ เจมส์
เดลทุกอย่างทำเพื่อ สตรีรัก ไม่ได้ใจร้าย แต่ไม่ยอมรามือ

หลังจากที่ จิตาภา พกพาความแค้นที่มีต่อ เมธาวีและธีรภัทรคนรักมานานหลายปี
(อ่านเรื่องของภาคแม่ได้ใน หัวใจใกล้เกินเอื้อม สามารถหาซื้อได้ในงานหนังสือมีนานี้ และที่ร้านซีเอ็ด นายอินทร์ เพราะหน้าเว็บ สำนักพิมพ์ Touch Publishing หมดสต็อกแล้วค่ะ 15-3-56 )
เวลานี้ก็ถึงเวลาสะสาง นางให้หลานชายบุญธรรม คือเดลลอร์ฟ มาขืนใจ เมรภัทร ลูกสาวของเมธาวี โดยแผนการนั้นมีอยู่ว่าเดลจะต้องเอาโรงแรมทิพย์ธารามาขึ้นกับเจมส์ให้ได้แล้วเดลจะได้รางวัลเป็น การแต่งงาน กับ เจนนิตา ลูกสาวของนาง หารู้ไม่ว่า ลูกสาวที่หวงยิ่งกว่าไข่ในหินกำลังปลูกต้นรักอย่างเงียบๆ กับภีรภัทร น้องสาวของเมรภัทร ลูกอีกคนของเมธาวี

เดลลอร์ฟถูกเมรภัทรซ้อนแผน หล่อนเสแสร้งให้เขารักในบทบาทของน้องพาย ผู้หญิงที่เป็นเพียงเหยื่อในแค้นครั้งนี้ เดลลอร์ฟหลงน้องพายหัวปักหัวปำ เขาโอนทุกอย่างให้น้องพาย แม้แต่หุ้นของเจมส์ เพราะเขาเกรงว่าหากวันหนึ่งถูกปองร้ายจากศัตรู น้องพายกับลูกของเขาจะได้ไม่ลำบาก หารู้ไม่ว่า คนที่สั่งการให้มือสังหารมายิงตัวเองคือเมรภัทรภรรยาที่แสนดีนั่นเอง
********** วางแผง 28-3-56 งานหนังสือ ระดับชาติศูนย์ศิริฯ*************

ไรเตอร์รั่วๆ แต่จริงใจ ^_^

เข้ามาแล้วไซร้ไยไม่กดถูกใจละเจ้าคะ

^_^ งุงิงุงิ อ้อนๆๆๆๆๆ












Tags: สำนักพิมพ์ ViVa ในเครือ Touch

ตอน: บทที่ 8 ทุ่มสุดตัว 50%



เมรภัทรสั่งเดลลอร์ฟให้ไปซื้อผักสด ส่วนเธอกำลังเลือกซื้อกุ้งกับปลาหมึก ทว่าเลือกไปสักพักก็มีเสียงโหวกเหวกโวยวายของแม่ค้าที่เจรจากันด้วยภาษาคุณแผน สำเนียงชัดแจ๋ว

“แหม!!!! เดี๋ยวกูแพ่นกะบาลด้วยอีโต้ดีไหมฮะ! ทำของกูร่วงแล้วจะเดินหนีเฉยๆ ได้ไงวะ จ่ายมาเลยพันหนึ่งค่ามะเขือเทศที่ทำร่วง จ่ายมาซะดีๆ”

แม่ค้าวัยเกือบห้าสิบจีบปากจีบคอเท้าสะเอวเอาเรื่อง เดลลอร์ฟส่ายศีรษะ เขาเพิ่งรู้ว่ามะเขือเทศกระจาดนั้นมีค่าสูงถึงหนึ่งพันบาท แต่จะทำอย่างไรได้เขาชนมันร่วงและเขาคงไม่หน้าหนาพอจะต่อรองกับแม่ค้าหรอก เขาล้วงธนบัตรใบละหนึ่งพันบาทออกมากำลังจะส่งให้แม่ค้า แต่มือขาวของใครบางคนกลับยื่นมาขวางเขาเอาไว้

“จ่ายค่าอะไร!?” เมรภัทรถามทั้งๆ ที่รู้ แม่ค้าเจ้านี้หน้าเลือดเอาการ เอาเปรียบผู้บริโภคชัดๆ

“ฉันทำมะเขือเทศเขาร่วงนี่ไง เกลื่อนเต็มพื้นขนาดนี้เขาเลยคิดค่าเสียหายพันหนึ่ง” เขาบอก

เมรภัทรตาโตเท่าไข่ห่าน อีตานี่เกือบเสียท่าแม่ค้าซะแล้ว

“จะบ้าเหรอ! ตั้งพันหนึ่งเชียว บ้าน่า!”

“ไม่บ้าหรอกย่ะ ก็ผัวหล่อนเล่นชนผักหญ้าฉันร่วงเปรอะเปื้อนอย่างนี้ ฉันเสียหายนะ เพราะฉะนั้น จ่ายมาซะดีๆ” แม่ค้าเท้าสะเอวบอกชัดๆ ทางภาษากายว่าไม่มีวันยอมเด็ดขาด

“ค่ามะเขือเทศจริงๆ ทั้งกระจาดนี้ ถึงพันรึ!? ยาย...” เจ้าหญิงหิมะร้องถามแถมเรียกแม่ค้าปากแดงว่ายาย โดยไม่คำนึงว่า คนถูกเรียกจะโมโหสักแค่ไหน

“กรี๊ดดด!!! อีนี่ กูไปเป็นแม่ของแม่มึงตั้งแต่เมื่อไหร่วะ! ปากดีนักนะ เอาเงินมาแล้วไสหัวไปซะ!”

“พาย...ไปเถอะ อย่ามีเรื่องเลยคนมองใหญ่แล้ว” เขาสะกิดแขนหล่อน เสียงของแม้ค้าขายผักดังลั่นตลาดจนคนที่เดินจับจ่ายใช้สอยอยู่ในขณะนั้นต่างพากันให้ความสนใจ

“ไม่! ถ้านายจ่ายพันหนึ่ง วันนี้นอนนอกห้องเลย ฉันไม่ยอมจ่ายเด็ดขาด!” หันมาขู่คนหน้าบาง

“ถ้ายายจะเอา ฉันคงให้ได้ตามราคาจริงที่เสียหายไป ซึ่งไม่น่าจะเกินสามร้อย จะเอาไม่เอา”

เมรภัทรต่อรอง เห็นได้ชัดว่าแม่ค้าหน้าเลือดจ้องเธอกลับมาราวกับจะฉีกทึ้งร่างเต็มตึงของเธอออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

“ไม่ได้! ผัวหล่อนตั้งท่าจะจ่ายแล้วก็จ่ายมาเลยสิ จะอะไรนักหนาทำเป็นงกไปได้!”

แม่ค้าปากแดงไม่ยอมความ

“ไม่เอาก็อย่าเอา ขายของเกินราคาอย่างนี้ฉันจะฟ้องให้เข็ดเลยว่ายายเอาเปรียบผู้บริโภค” หล่อนขู่ แต่ถ้ายายยังยืนยันว่าจะเอา เธอก็จะให้ตามที่บอกจริงๆ

“งก!” แม่ค้าว่า ยื่นมือมารับธนบัตรใบสีแดงๆ จากแม่คนหน้าสวยแต่ปากเก่ง

“ช่วยไม่ได้ นี่มันเงินฉัน ส่วนมะเขือเทศพวกนั้นห้ามเอาไปขายต่อนะ เพราะว่ามันเป็นของฉันแล้ว”

เธอว่าอย่างผู้ชนะ เมรภัทรรู้สึกว่าวันนี้เธอทำอะไรๆ ที่แตกต่างจากสิ่งที่เคยทำไปมากเหลือเกินจริงๆ

“พ่อ แม่ พี่น้องคะ! ใครอยากได้มะเขือเทศฟรีๆ มาทางนี้เลยจ้า” เธอตะโกนเรียกบรรดาผู้คนที่มาจ่ายตลาดเวลานั้น

“ล้างซักหน่อยก็ใช้ได้แล้ว แบ่งๆ กันนะคะทุกคน” เมรภัทรยังไม่วายหันหลังไปบอกผู้คนเหล่านั้น พวกเขาพากันเก็บมะเขือเทศบนพื้นปูนหน้าแผงซึ่งมันก็ไม่ได้เสียหายเท่าไรเลย แต่เธอคิดว่าถ้าเอาไปหมดนั่นก็คงกินไม่ทันอยู่ดี

เดลลอร์ฟเปิดหลังรถเอาของไปเก็บในขณะที่หูก็ฟังเมรภัทรเจื้อยแจ้วไปเรื่อย วันนี้เขาหูชาหมดแล้วตั้งแต่ออกจากบ้านหล่อนยังไม่หยุดพูดเลย สงสัยว่าฮอร์โมนคุณแม่คงทำอารมณ์หล่อนแปรปรวนกระมัง

“เห็นไหมล่ะ ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องจ่าย แม่ค้าอาไร้ เอาเปรียบผู้บริโภคชัดๆ จริงไหมคะ!? ผัวขา!”

เดลลอร์ฟหัวเราะหึๆ ในลำคอเมื่อหล่อนเรียกเขาโดยล้อเลียนคำพูดของแม่ค้าคนนั้น แต่ไม่รู้ทำไม..เขาคิดว่า....เขา....ชอบมันจริงๆ

“ออกรถได้แล้ว มัวแต่ขำอะไรฮะ ชอบรึ? มีคนเรียกผัวคะ! ผัวขา...อื้อออ”

เมรภัทรไม่มีทางพูดต่อได้อีกเพราะเดลใช้มือทั้งข้างเหนี่ยวเอาลำคอและศีรษะของเธอเข้าไปแนบชิดแล้วบดเบียดจุมพิตอย่างรวดเร็ว ประหนึ่งเปลวไฟลามเลียแผดเผาไปทั้งกายร่างในคราเดียว

เดลลอร์ฟค่อยๆ คลายมือที่บังคับท้ายทอย ให้เป็นเพียงการประคอง เขาเอียงใบหน้าเล็กน้อยเพื่อจะได้ส่งเรียวลิ้นเข้ารุกรานโพรงปากหอมหวานได้ถนัดถนี่

เมรภัทรกัดริมฝีปากล่างของตนอย่างแสนเสียดายเมื่อชายหนุ่มถอนจูบ เธอยอมรับกับตัวเองทุกวินาที ว่าหลงใหลจุมพิตอัคคีร้อนผ่าวของเขาเข้าแล้ว เธอพ่ายแพ้มันทุกคราเมื่อเขามอบจุมพิตลงมาครั้งแล้วครั้งเล่า มันกลายเป็นจุดอ่อนของเธอและเขาคงรู้แน่ๆ

“ฉันคงต้องจำให้ขึ้นใจ ว่านี่เป็นเพียงวิธีเดียวที่สามารถทำให้เจ้าหญิงเงียบได้”

ชายหนุ่มเอ่ยเพียงเท่านั้นแล้วออกรถทันที หากอยู่ท่ามกลางไอราคะอันคุกรุ่นเช่นนี้เขาคงไม่อาจหักห้ามใจได้อีกต่อไป แม้ว่าตรงนี้มันจะเป็นลานจอดรถก็ตาม



เมื่อรถจอดนิ่งสนิท เดลก็เปิดด้านหลังเพื่อขนของลง อารมณ์ที่เกิดขึ้นบนรถเมื่อไม่ถึงครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมายังตามมารังควานเขาและเขาคิดว่ามันคงตามรังควานหล่อนเช่นกัน

เมรภัทรไขกุญแจเข้าบ้านด้วยมืออันสั่นเทา เธอรู้ว่าเขาต้องการสิ่งใด เธอก็ต้องการแต่เธอให้เขาไม่ได้

ตุ้บ!!!

เสียงบางอย่างร่วงหล่นพื้น ขณะที่เธอวางกระเป๋าลงบนโต๊ะที่ข้างหัวเตียง และหลังจากนั้นไม่ถึงนาทีร่างสูงใหญ่ก็ถลาเข้าหาเธอประหนึ่งมิได้พบกันมาสักร้อยชาติ เขาตะโบมจูบลูบไล้ทั่วเรือนร่างเธอดึงรั้งเสื้อเธอจนฉีกขาด ชั้นในตัวบางหลุดจากทรวงอกคู่งามของเธอปลิวว่อนไม่รู้ทิศ

“พาย...ฉันทนไม่ไหวแล้ว!” เขาร้องเสียงกระเส่าข้างหูเธอสองมือหนาพยายามปล้ำถอดกางเกง แต่สองมือบางก็ตะปบมันเอาไว้ทันท่วงที ก่อนที่กางเกงจะหลุดจากร่าง

“ฉัน...ฉันไม่สบายอยู่นะเดล เมื่อตอนกลางวัน ฉัน...”

เดลลอร์ฟ หยุดการกระทำลงทันใด เขารู้ว่าเธอกังวลเรื่องที่มีอาการผิดปกติ เขารู้และเขาต้องบังคับร่างกายให้มันรับรู้ด้วย

ชายหนุ่มผละจากร่างอรชรที่เปล่าเปลือยท่อนบนในขณะที่เขาก็เปลือยท่อนบนเช่นกัน

เมรภัทรคิดหนัก ถ้าน้องพายกำลังอยู่ในสถานการณ์อย่างนี้ หล่อนจะทำเช่นไร?

เจ้าหญิงหิมะเดินเข้าไปกอดเขาจากด้านหลังหล่อนจงใจแนบทรวงอดเปล่าเปลือยถูไถไปกับแผ่นหลังเขา มือซ้ายเลื่อนไปบดขยี้ปลายกันจนมันแข็งชันสู้มือ หล่อนลูบไล้ไปมาราวกับว่านั่นคือของเล่นชิ้นพิเศษ มือขวาค่อยๆ ลูบไล้จากปลายถันด้านขวาไต่ลงไปตามแนวไรขนบนแผงอก ผ่านหน้าท้องหนาที่มีกล้ามเนื้อเรียงกันอยู่หลายมัด เธอค่อยๆ ไล้มือลงไปจนถึงหัวเข็มขัด พยายามถอดมันออกแต่มันถอดไม่ได้

“จะทำอะไร?” เขาถามเสียงกระเส่า หันหน้ากลับมาหาหล่อน ใบหน้าสวยแดงเรื่อจนเขาอดใจไม่ไหว ก้มลงหอมแก้มบางใสฟอดใหญ่

เมรภัทรจับจูงเขามานั่งลงบนเตียง ก่อนที่เธอจะนั่งคุกเข่าลงบนพื้นเรือนตรงหน้าเขา ชายหนุ่มแยกขาออกห่างให้ราวกับรู้ว่าหล่อนจะทำอะไร เขาจัดการกับเข็มขัดสลัดมันออกเพื่อเปิดทางให้หล่อน

“ทำได้จริงหรือ? เธอต้องพยายามมากกว่าเดิมเป็นสองเท่า” เขาถามด้วยความไม่มั่นใจ แต่หล่อนไม่ตอบรับกลับมา ทว่าควักเอาแก่นแท้ของชายลูกผสมเช่นเขาออกมากุมเอาไว้ ได้ยินเสียงหล่อนกลืนน้ำลาย อึกใหญ่ สักครู่ ลิ้นอ่อนนุ่มก็สัมผัสกับส่วนที่ไวต่อประสาทสัมผัสของเขา มันทั้งตื่นเต้น สุขสม ระคนทรมาน...

เมรภัทรปฏิบัติต่อเดลลอร์ฟ เฉกเช่นคนรักพึงปฏิบัติต่อกัน มิเพียงรสเสน่หาที่ตราตรึงเท่านั้นที่หล่อนใช้มัดใจชายหนุ่ม แต่เธอหวังว่าช่วงเวลาที่มีเพียงน้อยนิดจะช่วยเสริมสายใยแห่งความผูกพันระหว่างเขาและน้องพาย เธอจะทำให้ได้แม้เหลือเวลาเพียงสองวันเท่านั้น



สามชั่วโมงต่อมา

เดลลอร์ฟยังแผ่หลาบนเตียงกว้าง สาเหตุเพราะโดนน้องพายรีดเค้นพิษรักออกมาจนหมดสิ้น ทุกหยาดหยด เมรภัทรลุกขึ้นมาจัดการอาหารสดที่เขาปล่อยทิ้งไว้บนพื้นน้ำแข็งที่แม่ค้าใส่ในอาหารทะเลมาให้ละลายเป็นน้ำเฉอะแฉะส่งกลิ่นคาวคุ้งทั่วบริเวณ เธอจัดการนำพวกมันไปล้างทำความสะอาดก่อนจะนำใส่กล่องพลาสติกและเก็บเข้าตู้เย็น จากนั้นก็มาจัดการกับพื้นเจ้าปัญหา ทว่าเพียงลงมือไม่ถึงครึ่งของบริเวณนั้น ก็ต้องจ้ำอ้าวเข้าห้องน้ำเพราะทนไม่ไหว กลิ่นคาวของมันเกินบรรยายจริงๆ

“โอ้กกก!!! อุ๊บส์!! อุ๊บส์!!! แหวะ!!”

เดลลอร์ฟดีดตัวลุกจากที่นอน เขาตื่นเต็มตาเพียงเพราะได้ยินเสียงเจ้าหล่อน

“พาย!!!” เขาเข้าไปช้อนตัวเมรภัทรกลับมานอนพัก หล่อนอาเจียนบ่อยขนาดนี้ยังจะว่าตัวเองไม่ท้องได้อย่างไร น่าตีจริงๆ

“ถ้าพรุ่งนี้ฉันเห็นเธออาเจียนอีก ฉันจะพาเธอไปโรง’บาล เพราะฉันคิดว่าเธอท้องแน่ๆ” เขาขู่

เมรภัทรหน้าเสีย ไปโรงพยาบาลก็ความแตกพอดีสิ

“ไปทำไม ไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย โน่นต่างหากที่ทำให้ฉันอาเจียน” เธอพูดความจริงแล้วนะ ถ้าเขาอยากกินหญ้าแล้วปักใจเชื่อว่าเธอท้องล่ะก็ สงสัยคงต้องเปลี่ยนงานจากผู้บริหารไปเป็นตัว เทียมเกวียน!

ชายหนุ่มมองตามที่เจ้าหล่อนว่าก็เห็นอุปกรณ์ทำความสะอาดวางเกลื่อนอยู่ด้านนอก เขาเดินไปจัดการมันด้วยตัวเอง เริ่มด้วยเช็ดถูจนหมดกลิ่นคาว แล้วลงน้ำยาถูพื้นกลิ่นดอกไม้หอมกรุ่นซ้ำอีกสองรอบ

น้องพายจ้องมองคนที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาเช็ดถูไม่มีปริปาก จะดีแค่ไหนหากเขาทำทุกอย่างให้น้องพายคนนี้ ด้วยความรักปราศจากการแก้แค้นบ้าบอนั่น

เมรภัทรเดินไปหยุดยืนที่หน้ากระจก หล่อนค่อยๆ เลิกชายเสื้อขึ้นด้านบน เผยให้เห็นเนินหน้าท้องขาวโพลนประดุจหิมะ ขณะเดียวกัน หางตาก็แลเห็นร่างสูงใหญ่ค่อยๆ เคลื่อนกายเข้ามา เธอรีบปกปิดหน้าท้องขาวนวลโดยไวราวกลัวว่าใครจะล่วงรู้ว่าในนั้นมีสิ่งใดแอบซ่อนอยู่

เดลลอร์ฟ หยุดยืนที่ข้างเตียง เขาแลเห็นทุกกิริยาอาการของคนที่ปฏิเสธเสียงแข็งว่าไม่ได้ตั้งครรภ์ เขาอยากรู้นัก หล่อนจะปฏิเสธมันเพื่ออะไร!?

“ปวดท้องหรือ?” เขาถาม แต่หล่อนส่ายหน้า

“ฉันว่า...ฉัน ฉันต้องอ้วนขึ้นแน่ๆ เลย” ปากบอกแต่หางตาชำเลืองมองคนที่อยู่ด้านหลัง

“บางที อาจจะป่องกลางอย่างเดียว” เขาเอ่ยเป็นนัย เดินเข้าไปยืนซ้อนหลังเมรภัทร แล้วกดปลายจมูกโด่งคมลงบนกลุ่มเส้นผมหอมกรุ่นของหล่อน

เมรภัทรใจเต้นตึกตัก หากว่าอ้อมแขนนี้คือการเสแสร้ง แล้วเหตุใดมันจึงอบอุ่นเช่นนี้

“พาย...ไปหาหมอกันนะ” เขายังไม่เลิกล้มความคิดที่จะพาหล่อนไปโรงพยาบาล

“ไม่เอา ไปทำไม ไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย” หล่อนว่าแล้วเงยหน้ามองเขา จากมุมที่ยืนอยู่เธอแลเห็นไรเคราตามแนวคางและกรามแกร่งได้ชัดเจน

เมรภัทรอดใจไม่ไหวไล่จุมพิตเคราสากตั้งแต่ใต้ริมฝีปากกระทั่งถึงแอ่งชีพจร

เดลลอร์ฟโอบเอวบางไว้หลวมๆ ด้วยมือซ้าย ส่วนมือขวาสอดเข้าไปรั้งท้ายทอยเจ้าหล่อนออกมาจากซอกคอเขา

***************** อัพต่ออีกนิดค่ะ เรื่องนี้มีอีบุ๊คนะคะ และวางแผงทั่วประเทศแล้ว ฝากอุดหนุนด้วยจ้า ป,ล หัวใจใกล้เกินเอื้อม หนูอัญไม่ขายนะคะ หานิยายไม่ได้จริงๆ ตอนนี้ที่สำนักพิมพ์ก็ยังไม่ได้พิมพ์เพิ่ม รบกวนเพื่อนๆ พี่ๆ สั่งที่ร้านซีเอ็ดให้เขาเอาจากสาขาที่ยังมีนิยายมาให้นะคะ ขอบคุณทุกคนมากมายจ้า

***** อีบุ๊คค่ะ ฝากโหลดด้วย แนะนำลูกค้าใหม่ว่าให้โหลดตัวอย่างมาอ่านก่อนนะคะ เดี่ยวสมัครแล้ว เสียเงินแล้วไม่ได้นิยายมันจะเสียดายเปล่าๆ จ้า เราต้องโหลด เจ้านี่ -> มาไว้ในอุปกรณ์การอ่านก่อนนะมันถึงจะอ่านได้



Lilly
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 เม.ย. 2556, 12:40:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 เม.ย. 2556, 12:40:17 น.

จำนวนการเข้าชม : 1595





<< บทที่ 7 มารยาเจ้าหญิง   
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account