ลูกผู้ชายหัวใจสีน้ำเงิน
เมื่อชีวิตของผู้ชายเจ้าสำราญของบูรพาต้องจบลงด้วยการ มีภาระดูแลหลานกำพร้าผู้ชายสามคนต่างวัย เขาต้องเผชิญกับสิ่งที่อ่อนไหวอย่างที่ลูกผู้ชายต้องฝ่าคลื่นนาวาชีวิตไปให้ได้
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: คุณอาที่รัก
ที่บ้านพักอัยการภาคII
อัยการภาคII พายัพ เก่งทุกทิศ อยู่ต่างจังหวัด บ้านพักข้าราชการเป็นเรือนครึ่งตึกครึ่งไม้หลังที่สอง รอบบริเวณปลูกไม้ยืนต้นให้ความร่มรื่นพอควร ความสะอาดตามีทุกที่ ไม่มีสักส่วนเกะกะ
คุณระเบียบเอาใจใส่ดูแลบ้านเมื่อมีเวลาว่างจากงานสอนหนังสือ เธอทำหน้าที่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ทั้งงานนอกงานใน มีเวลาใส่ใจดูแลบุตรชายสามคน
อาคเนย์ อายุสิบหกปี อยู่มัธยมปีที่ห้า เป็นเด็กหนุ่มน่าตาดี ร่าเริงมีเหตุผล สูงถึง 174 เซนติเมตรนักกีฬาบาสเก็ตบอลประจำโรงเรียน
ทักษิณ อายุสิบสี่ หน้าคมคายถอดรูปเค้าบูรพาผู้เป็นอาไม่ผิดสักส่วน ส่อแววเจ้าชู้ อยู่มัธยมปีที่สาม โทรศัพท์จากเด็กรุ่นสาวมีไม่เว้นแต่ละชั่วโมง จนคุณระเบียบจำกัดเวลาโทร ห้ามมิให้รับหลังเวลายี่สิบนาฬิกา เธอให้เหตุผล คลื่นโทรศัพท์มือถือจะทำลายเซลล์สมองให้เสื่อมก่อนวัยอันควร
อุดรน้องคนสุดท้อง อยู่อนุบาลสอง ร่างอวบท้วม ติดมารดา ผู้นำครอบครัวคือคุณพายัพ อัยการภาคสอง ครอบครัวของพวกเขามีความสุขและอบอุ่น ทั้งสองผู้นำแม้งานมาก แต่แบ่งเวลาให้บุตรทั้งสามได้อย่างลงตัว คำว่าไม่มีเวลาให้ลูกใช้ไม่ได้กับครอบครัวของพวกเขา
เย็นนี้ทุกคนรวมกันที่ห้องโถงรับแขกชั้นล่าง ต่างแต่งกายกันตามสบาย อาคเนย์ทำการบ้านที่โถงใต้บันได ส่วนโถงรับแขกมีชุดโซฟา ตัวยาวหนึ่งตัว ตัวเดี่ยวอีกสอง ทีวีขนาดยี่สิบเอ็ดนิ้วยังไม่เปิดดู ถัดไปมุมห้อง มีชั้นไม้สามเหลี่ยมเข้ามุม วางโทรศัพท์บ้าน ผ้าถักสีเขียวคลุมกันฝุ่น
อุดรนั่งเก้าอี้ตัวหนึ่ง ก้มหน้าทำการบ้านที่โต๊ะกลางโซฟา คุณพายัพดูแลสอนการบ้าน คุณระเบียบจัดทำอาหารมื้อเย็นอยู่ในครัว มีโต๊ะประดูเป็นโต๊ะอาหารประจำในห้องครัว ทักษิณรับสายโทรศัพท์ คุยครู่เดียวแล้ววาง ไม่ถึงสิบนาที มีสายเรียกเข้ามาอีก คุณระเบียบ บ่นเบาๆ
“เหมือนคุณบูซะล่ะมั้ง”
คุณพายัพยังอารมณ์ดี นึกถึงน้องชายต่างวัย บิดาปล่อยให้เขาปกครองดูแลแทนเพราะท่านมีบูรพาเมื่ออายุมากแล้ว มารดาดูแลบูรพาไม่ถึงสามปีท่านก็จากไป คุณพายัพทั้งรักและตามใจน้องชาย
บูรพาเป็นตัวแทนวัยรุ่นไทยขนานแท้ เรื่องชกต่อยมีไม่เว้นแต่ละวัน คุณประจิมย้ายโรงเรียนให้น้องชายอยู่บ่อยๆ กระทั่งท้ายที่สุด เมื่อบูรพาประกาศ ‘ผมจะไม่เกเร’ เขากลับตั้งใจเรียนจนสอบเขาโรงเรียนมีระดับ และสอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหาร แผนกนายร้อยตำรวจ เขาทำได้และเรียนจบมารับใช้ประเทศชาติในหน่วยสันติบาล
คุณระเบียบหยิบเหยือกน้ำ พูดออกมาจากในครัว
“หายหน้าไปนานแล้วนะคะ”
“สืบสวนสอบสวน หาเวลาแน่นอนไม่ได้”คุณพายัพตอบ เอ่ยถึงตรงนี้ อุดรหยิบไม้บรรทัดขีดเส้นใต้ เก็บสมุดหนังสือใส่กระเป๋า ยกไปเก็บบนโต๊ะ ใต้โถงบันได อาคเนย์ทำรายงานเรียบร้อยพอดี เขายีผมน้องชายคนเล็กหยอกเอิน อย่างสนิทสนม ทำการบ้านเสร็จเรียบร้อย เสียงโทรศัพท์ทักษิณดังอีก ครานี้คุณระเบียบปรามลูกชายคนรอง ใบหน้ายังคงยิ้ม ไม่เครียดดุ
“ถ้าไม่จำเป็นก็ปิดเครื่องไปก่อนนะทัก”
“ครับคุณแม่”
“ทักเขาเจ้าเสน่ห์ เมื่อวานผู้หญิงก็ตบกันเพราะแย่งทัก”อาคเนย์สัพยอกน้อง เป็นการบอกผู้ปกครอง เดินเข้าครัว ทุกคนค่อยตามกันเข้าห้องรับประทานอาหาร อาคเนย์ยื่นมือมารับโถข้าวจากมารดา ไปตักเสิร์ฟ
คุณระเบียบวางมือ ปล่อยหน้าที่ให้ลูกชายตนโตจัดแจง ทักษิณหยิบเหยือกน้ำไปรินน้ำใส่กานให้ทุกคน เด็กรุ่นรูปหล่อคอยตะแคงหูฟังผู้ให้กำเนิดจะว่ากล่าวประการใด ถึงกานเปล่าของมารดา อุดรรีบแย่งไปรินให้เอง คุณระเบียบหอมแก้มพองๆ ของลูกชายคนเล็กเป็นรางวัล คุณพายัพถามทักษิณ ด้วยท่าทางเข้าใจ และพร้อมฟังเหตุผล
“ทำไมจึงทะเลาะกัน ทักรู้มั้ย”พลางเลื่อนเก้าอี้ให้ลูกชายคนรองนั่งข้างกาย ทักษิณหย่อนกายลงนั่ง ทำหน้าเครียดไปนิดก่อนบอกเล่าให้ผู้กำเนิดฟัง
“งี่เง่าทั้งคู่ ทักไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
“ไม่ได้ชอบใครสักคนหรือทัก”คุณระเบียบถาม ส่วนตัวไม่ได้คิดเรื่องนี้ว่าเป็นเรื่องไร้ สาระ หากคุณระเบียบและคุณพายัพคิดตรงกัน หากเปิดใจยอมรับความรู้สึกเด็กๆด้วยความเข้าใจ ลูกๆของพวกเขาจะได้คนแนะนำ และแก้ไขปัญหาที่ดีที่สุด
“ไม่ไหวครับคุณแม่ ไม่เรียนกันเลย”ทักษิณบอก หารู้ไม่ ผู้ให้กำเนิดทั้งสองแอบโล่งอก
“สาเหตุไม่รู้เลยหรือ”คุณพายัพถาม
“เขาโทษกันว่าแย่งทัก แต่จริงๆแล้วทักไม่สนใจทั้งคู่แหละ”
“แล้วสนใจใครหรือเปล่าจ๊ะ”คุณระเบียบตะล่อมถาม ทำท่าไม่สนใจคำตอบ ทักษิณส่ายหน้าปฏิเสธ
“อยู่กับเพื่อนหนุกกว่า”
หลังทานอาหาร ครอบครัวคุณพายัพนั่งชมโทรทัศน์ เป็นการผ่อนคลาย โทรศัพท์บ้านดังขึ้น ต่างมองหน้ากัน อาคเนย์ไปรับสาย เป็นของทักษิณ น้องชายบ่น ให้พี่ชายวางสายไปเลย อาคเนย์กลับมานั่งที่ โทรศัพท์ดังอีก คุณระเบียบบ่น
“ดีนะมีแต่ลูกชาย ไม่งั้นแม่คงเอาเข่าอู๊ดมาเช็ดน้ำตา”พลางรั้งลูกชายคนเล็กมากอดจูบแสนรัก อุดรเงยหน้าขึ้นถามมารดาด้วยความสงสัย
“ทำไมครับคุณแม่”
“แม่กลัวลูกสาววิ่งตามผู้ชายจ้ะ”
“ดีออกครับ อู๊ดยังอยากให้น้องข้าวตูมาบ้านอู๊ดเลยครับ”
“โอยกรรม”คุณระเบียบทำพิงหลังกับพนักโซฟาหมดแรง
เสียงโทรศัพท์ดังอีก ทักษิณชักสีหน้า ไม่ค่อยพอใจ คุณระเบียบมองค้อนกับความเจ้าเสน่ห์ของลูกชายคนรอง เด็กรุ่นยกหูโทรศัพท์ กรอกเสียงขุ่น
“ไม่มีอะไรทำหรือไง รำคาญแล้วนะ”
ปลายสายตะคอกกลับเสียงแหลมแสบกานหู
“อะไรนั่น นั่นตาทักใช่มั้ย เรื่องอะไรแกมาด่าน้า...ฮ้า”ทักษิณยกมือตบหูที่อื้อเพราะเสียงแหลม ทุกคนมองเป็นตาเดียว เพราะปกติทักษิณไม่ราข้อให้ใครง่ายนักอย่างนี้
“น้ารัตน์ครับคุณแม่”เด็กรุ่นหันมาตอบมารดา พลางยื่นหูโทรศัพท์ส่งให้
คุณระเบียบผุดลุกจากเก้าอี้ไปรับสายที่โต๊ะวางโทรศัพท์ เพียงหยอดเสียงรับ ว่าจ๊ะ เสียงปลายสายแทรกเข้ามาสั่งสอนพี่ในสายเลือดทันที
“พี่เบียบหรือคะ ทำไมไม่สอนเจ้าทักให้มีมารยาทในการรับสายคะ ยังไม่ทันรู้ว่าเป็นใคร ด่าเสียแล้ว นี่ดีนะที่เป็นรัตน์ ถ้าเป็นผู้หลักผู้ใหญ่โทรไปพี่จะเสียนะ”
“จ้ะๆ มีอะไรหรือจ๊ะ”
“บ้านสวนอีกฝั่งหนึ่งพี่จะให้ทำยังไงคะ”
“นั่นของคุณบู”คุณระเบียบขัด ชักระคาย สีหน้าไม่ดี คุณพายัพหันมามองภรรยา ตั้งใจฟังมากขึ้น
“รัตน์เห็นแล้วรำคาญค่ะ ปล่อยรกร้างอย่างนั้นนี่ถ้าเขาไม่เอาก็น่าจะยกให้พี่พา รัตน์จะได้เข้าไปดูแล”
“แล้วเธอเกี่ยวอะไรด้วยล่ะรัตน์”
“พี่เบียบอย่าระแวงรัตน์นะ”อีกฝ่ายทำเสียงสูง “พี่พาก็เหมือนพี่ชายรัตน์ อย่าคิดว่า...”
“รัตน์ พี่ไม่ได้ระแวงหึงหวงอะไรเธอหรอกนะ”คำโต้ตอบของคุณระเบียบ ทำให้สมาชิกทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียว โดยเฉพาะทักษิณ เขาไม่ชอบใจน้าสาวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว นึกพาลจะราวี หากอีกฝ่ายทำให้มารดาระคายเคือง
“นั่นเป็นสวนของคุณบู ยังไงเธออย่าเข้าไปยุ่งเลย”
“แต่พวกเก็บขยะมันเข้าไปอยู่แล้วนะคะ”
“คุณบูเขาไม่เดือดร้อน”
“แต่รัตน์เดือดร้อนนี่คะ บ้านรัตน์อยู่ใกล้ ถ้ามันเข้ามาขโมยของรัตน์ล่ะ”
“รัตน์บ้านเรากับบ้านคุณบูอยู่คนละฝั่งคลองนะจ๊ะ”
“ไม่รู้ล่ะ พี่เบียบบอกน้องสามีพี่เบียบให้มาจัดการไอ้พวกนั้นด้วย”
“จ้ะๆ”คุณระเบียบตัดรำคาญ รับปากไปแกนๆ แล้ววางสาย เดินกลับไปนั่งที่เดิม เอ่ยปากบอกเล่าให้ทุกคนฟัง ต่างพากันนึกถึงหน้าหญิงสาววัยสามสิบห้า สวยร่างบอบบาง แต่ปากจัดเหมือนกรรไกร
“เรื่องสวนของคุณบู”
“ทำไมล่ะ”
“บ่นรก ไม่ไปดูแล”
“บูคงงานยุ่ง ขนาดเรายังไม่มาเยี่ยม”คุณพายัพเข้าข้าง อาคเนย์ถาม ปกติไม่ค่อยยุ่งเรื่องสมบัติบุพการี แต่นี่มีการอ้างถึงอาที่เขารัก ทำให้อยากรู้
“บ้านสวนเก่า เป็นบ้านคุณปู่ใช่มั้ยครับ”
“ใช่แล้วอ๊าค คุณปู่อยู่คลองฝั่งหนึ่ง แต่งงานกับคุณย่าซึ่งอยู่ฝั่งเดียวกับคุณยาย ที่ ฝั่งคุณย่าท่านยกให้พ่อ ของคุณปู่ท่านยกให้อาบู”กล่าวจบ ฝ่ายภรรยาหัวเราะเบาๆ นึกขันน้องสาวของเธอ สามีมองเป็นคำถาม คุณระเบียบเอ่ยยิ้มๆ
“รัตน์เขาบอกจะดูแลให้ เหมือนที่ดูแลให้เราค่ะ”
“ให้ตัวเองน่ะสิครับ”ทักษิณค่อนแคะ เด็กรุ่นรู้ลึก น้าสาวขี้เหนียวมาก ของตัวเองไม่มีทางให้คนอื่น แต่จ้องของคนอื่นตาเป็นมัน “ไม่เห็นเหมือนคุณแม่สักนิด”
“ยังไงกัน”คุณระเบียบสงสัย
“คุณแม่ขนของบริจาคหมด แต่น้ารัตน์เก็บซุกเงียบ แม้แต่ผ้าขี้ริ้ว”
“จุย์”ผู้ให้กำเนิด รีบปราม คุณพายัพว่า “อย่าว่าคุณน้า ยังไงก็เป็นญาติผู้ใหญ่ของทัก”แม้ไม่อยากยอมรับ แต่เด็กรุ่นไม่ขัดแย้งอีก ในสายตาของลูกๆคุณพายัพ พวกเขาเห็นว่าผู้ให้กำเนิดประเสริฐสุด
“สู้อาบูไม่ได้...เนอะ”อุดรหันไปพยักหน้าให้พี่ชายคนรอง ทักษิณยิ้ม ถามถึงน้องชายบิดา
“อาบูไม่มาบ้านเรานานแล้วนะครับ”อาเนย์ว่า “บอกว่าจะให้ดูของดี”
“อะไร”คุณระเบียบถาม ครานี้ลูกชายคนโต หัวเราะแทนคำตอบ คุณระเบียบค้อนลูก เขาจึงแย้มนิดๆ
“เรื่องของผู้ชายครับคุณแม่”
“เด็กเขาคงมีเรื่องสนุกคุยกับบู”คุณพายัพเห็นใจ ลูกชายคนรองชมบิดา พ่อคงคุยได้ไม่สนุกเท่ากับบู”
“คุณพ่อรู้ใจจังครับ”สองชายวันรุ่นสองคนตอบด้วยเสียงเดียวกัน
คุณพายัพแอบสบตาภรรยา
เสียงรถยนต์จอดหน้าบ้าน อุดรรีบพาร่างอ้วนกลมไปชะโงกมองว่าใครมา เมื่อเห็นเขาจำได้ ตะโกนบอกทุกคน
“อาบูมา”
เด็กๆพากันลุกขึ้นวิ่งมาที่ประตู ต่างทำหน้าตื่นเต้น คุณระเบียบแอบกระซิบสามี
“คุณบูจะคุยอะไรกับลูกเรานะคะ”
“ไว้ใจบูเถอะ เรื่องเกเรเขาผ่านมาแล้ว เขามีประสบการณ์มากกว่าผม”
“กลัวลูกไวไฟเหมือนคุณบู”คุณระเบียบหนักใจกับประวัติน้องชายสามี
เรื่องผู้หญิงมากหน้าตั้งแต่อายุเท่าทักษิณ ผู้ใหญ่ฝ่ายหญิงเอาเรื่อง แต่ก็พ้นมาได้ เพราะผู้หญิงอายุมากกว่าเป็นฝ่ายมาหาเด็กรุ่น แต่คุณพายัพจับบูรพาเป็นบวชสามเณรเพื่อสำนึกผิดหนึ่งเดือน
บูรพานำรถเข้ามาจอด ร่างสูงลงจากรถ เด็กๆทำความเคารพ แล้วล้อมหน้าล้อมหลัง ทักษิณกอดโอบเอวผู้เป็นอา บูรพาโอบบ่าสองหลานวัยรุ่น อุดรเดินนำ บูรพาทำความเคารพสองผู้ใหญ่ หลังจากนั้นพี่สะใภ้ถาม
“มาราชการหรือคะคุณบู”
“ครับพี่เบียบ”
“แล้วทานข้าวมาหรือยัง”
“ทานมาแล้วครับ”
“เด็กๆว่ามีเรื่องคุย เรื่องอะไรกันจ๊ะ พี่ฟังได้หรือเปล่า”
“ให้พี่เบียบฟังก็หมดสนุกกัน”บูรพาตอบหัวเราะขำเมื่อเห็นพี่สะใภ้มองค้อน ก่อนจะว่า
“รับรองด้วยเกียรติครับพี่”บูรพาเข้าใจความห่วงใยของอีกฝ่าย เขารับคำหนักแน่น ก่อนขอตัวไปอาบน้ำอย่างคุ้นเคย
คุณระเบียบไปจัดเตรียมเสื้อผ้าให้ บูรพาว่างงานซึ่งนานๆจะมาสักครั้ง แต่มีเสื้อผ้าทิ้งไว้ ทุกครั้งบูรพาจะนอนกับอาคเนย์
บูรพาออกจากห้องน้ำ พบว่าคุณระเบียบจัดเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้เรียบร้อย นอกจากนี้พี่สะใภ้เก็บเสื้อผ้าในกระเป๋าไปซักทำให้เหมือนเมื่อครั้งเขายังเรียนหนังสือ นายตำรวจหนุ่มเดินเช็ดผมที่เปียกให้แห้ง หย่อนกายนั่งบนเตียงหลานชายคนโต อาคเนย์เลื่อนไปนั่งเตียงน้องชายคนรอง เด็กรุ่นทั้งสองนอนพักห้องเดียวกัน อุดรนอนอยู่กับบิดามารดา ยังไม่แยกห้อง หลานชายมองด้วยสายตาจ้องแป๋ว มีแววระริกอยากรู้อยากเห็น หากแล้วคนเป็นอานั่นแหละนึกขึ้นได้ ของที่นำมาให้หลานชาย อยู่ในกระเป๋ากางเกง
ฝ่ายคุณระเบียบล้วงหยิบสิ่งของจากกระเป๋าเสื้อ กระเป๋ากางเกงของบูรพา ก่อนนำไปซัก คุณระเบียบอุทาน เมื่อเห็นสิ่งของหลายชิ้น
“ตายจริงถุงยาง”คุณระเบียบถอนใจหนัก ถุงยางมียี่ห้อ หลายสี หลายกลิ่น บูรพาพกติดตัวมากขนาดใช้ได้ทั้งอาทิตย์
บูรพาเดินมาหาพี่สะใภ้ ยิ้มจืดเจื่อน ค่อยๆแบมือขอสิ่งของที่คุณระเบียบถือไว้ คุณระเบียบทำประชด
อัยการภาคII พายัพ เก่งทุกทิศ อยู่ต่างจังหวัด บ้านพักข้าราชการเป็นเรือนครึ่งตึกครึ่งไม้หลังที่สอง รอบบริเวณปลูกไม้ยืนต้นให้ความร่มรื่นพอควร ความสะอาดตามีทุกที่ ไม่มีสักส่วนเกะกะ
คุณระเบียบเอาใจใส่ดูแลบ้านเมื่อมีเวลาว่างจากงานสอนหนังสือ เธอทำหน้าที่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ทั้งงานนอกงานใน มีเวลาใส่ใจดูแลบุตรชายสามคน
อาคเนย์ อายุสิบหกปี อยู่มัธยมปีที่ห้า เป็นเด็กหนุ่มน่าตาดี ร่าเริงมีเหตุผล สูงถึง 174 เซนติเมตรนักกีฬาบาสเก็ตบอลประจำโรงเรียน
ทักษิณ อายุสิบสี่ หน้าคมคายถอดรูปเค้าบูรพาผู้เป็นอาไม่ผิดสักส่วน ส่อแววเจ้าชู้ อยู่มัธยมปีที่สาม โทรศัพท์จากเด็กรุ่นสาวมีไม่เว้นแต่ละชั่วโมง จนคุณระเบียบจำกัดเวลาโทร ห้ามมิให้รับหลังเวลายี่สิบนาฬิกา เธอให้เหตุผล คลื่นโทรศัพท์มือถือจะทำลายเซลล์สมองให้เสื่อมก่อนวัยอันควร
อุดรน้องคนสุดท้อง อยู่อนุบาลสอง ร่างอวบท้วม ติดมารดา ผู้นำครอบครัวคือคุณพายัพ อัยการภาคสอง ครอบครัวของพวกเขามีความสุขและอบอุ่น ทั้งสองผู้นำแม้งานมาก แต่แบ่งเวลาให้บุตรทั้งสามได้อย่างลงตัว คำว่าไม่มีเวลาให้ลูกใช้ไม่ได้กับครอบครัวของพวกเขา
เย็นนี้ทุกคนรวมกันที่ห้องโถงรับแขกชั้นล่าง ต่างแต่งกายกันตามสบาย อาคเนย์ทำการบ้านที่โถงใต้บันได ส่วนโถงรับแขกมีชุดโซฟา ตัวยาวหนึ่งตัว ตัวเดี่ยวอีกสอง ทีวีขนาดยี่สิบเอ็ดนิ้วยังไม่เปิดดู ถัดไปมุมห้อง มีชั้นไม้สามเหลี่ยมเข้ามุม วางโทรศัพท์บ้าน ผ้าถักสีเขียวคลุมกันฝุ่น
อุดรนั่งเก้าอี้ตัวหนึ่ง ก้มหน้าทำการบ้านที่โต๊ะกลางโซฟา คุณพายัพดูแลสอนการบ้าน คุณระเบียบจัดทำอาหารมื้อเย็นอยู่ในครัว มีโต๊ะประดูเป็นโต๊ะอาหารประจำในห้องครัว ทักษิณรับสายโทรศัพท์ คุยครู่เดียวแล้ววาง ไม่ถึงสิบนาที มีสายเรียกเข้ามาอีก คุณระเบียบ บ่นเบาๆ
“เหมือนคุณบูซะล่ะมั้ง”
คุณพายัพยังอารมณ์ดี นึกถึงน้องชายต่างวัย บิดาปล่อยให้เขาปกครองดูแลแทนเพราะท่านมีบูรพาเมื่ออายุมากแล้ว มารดาดูแลบูรพาไม่ถึงสามปีท่านก็จากไป คุณพายัพทั้งรักและตามใจน้องชาย
บูรพาเป็นตัวแทนวัยรุ่นไทยขนานแท้ เรื่องชกต่อยมีไม่เว้นแต่ละวัน คุณประจิมย้ายโรงเรียนให้น้องชายอยู่บ่อยๆ กระทั่งท้ายที่สุด เมื่อบูรพาประกาศ ‘ผมจะไม่เกเร’ เขากลับตั้งใจเรียนจนสอบเขาโรงเรียนมีระดับ และสอบเข้าโรงเรียนเตรียมทหาร แผนกนายร้อยตำรวจ เขาทำได้และเรียนจบมารับใช้ประเทศชาติในหน่วยสันติบาล
คุณระเบียบหยิบเหยือกน้ำ พูดออกมาจากในครัว
“หายหน้าไปนานแล้วนะคะ”
“สืบสวนสอบสวน หาเวลาแน่นอนไม่ได้”คุณพายัพตอบ เอ่ยถึงตรงนี้ อุดรหยิบไม้บรรทัดขีดเส้นใต้ เก็บสมุดหนังสือใส่กระเป๋า ยกไปเก็บบนโต๊ะ ใต้โถงบันได อาคเนย์ทำรายงานเรียบร้อยพอดี เขายีผมน้องชายคนเล็กหยอกเอิน อย่างสนิทสนม ทำการบ้านเสร็จเรียบร้อย เสียงโทรศัพท์ทักษิณดังอีก ครานี้คุณระเบียบปรามลูกชายคนรอง ใบหน้ายังคงยิ้ม ไม่เครียดดุ
“ถ้าไม่จำเป็นก็ปิดเครื่องไปก่อนนะทัก”
“ครับคุณแม่”
“ทักเขาเจ้าเสน่ห์ เมื่อวานผู้หญิงก็ตบกันเพราะแย่งทัก”อาคเนย์สัพยอกน้อง เป็นการบอกผู้ปกครอง เดินเข้าครัว ทุกคนค่อยตามกันเข้าห้องรับประทานอาหาร อาคเนย์ยื่นมือมารับโถข้าวจากมารดา ไปตักเสิร์ฟ
คุณระเบียบวางมือ ปล่อยหน้าที่ให้ลูกชายตนโตจัดแจง ทักษิณหยิบเหยือกน้ำไปรินน้ำใส่กานให้ทุกคน เด็กรุ่นรูปหล่อคอยตะแคงหูฟังผู้ให้กำเนิดจะว่ากล่าวประการใด ถึงกานเปล่าของมารดา อุดรรีบแย่งไปรินให้เอง คุณระเบียบหอมแก้มพองๆ ของลูกชายคนเล็กเป็นรางวัล คุณพายัพถามทักษิณ ด้วยท่าทางเข้าใจ และพร้อมฟังเหตุผล
“ทำไมจึงทะเลาะกัน ทักรู้มั้ย”พลางเลื่อนเก้าอี้ให้ลูกชายคนรองนั่งข้างกาย ทักษิณหย่อนกายลงนั่ง ทำหน้าเครียดไปนิดก่อนบอกเล่าให้ผู้กำเนิดฟัง
“งี่เง่าทั้งคู่ ทักไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย”
“ไม่ได้ชอบใครสักคนหรือทัก”คุณระเบียบถาม ส่วนตัวไม่ได้คิดเรื่องนี้ว่าเป็นเรื่องไร้ สาระ หากคุณระเบียบและคุณพายัพคิดตรงกัน หากเปิดใจยอมรับความรู้สึกเด็กๆด้วยความเข้าใจ ลูกๆของพวกเขาจะได้คนแนะนำ และแก้ไขปัญหาที่ดีที่สุด
“ไม่ไหวครับคุณแม่ ไม่เรียนกันเลย”ทักษิณบอก หารู้ไม่ ผู้ให้กำเนิดทั้งสองแอบโล่งอก
“สาเหตุไม่รู้เลยหรือ”คุณพายัพถาม
“เขาโทษกันว่าแย่งทัก แต่จริงๆแล้วทักไม่สนใจทั้งคู่แหละ”
“แล้วสนใจใครหรือเปล่าจ๊ะ”คุณระเบียบตะล่อมถาม ทำท่าไม่สนใจคำตอบ ทักษิณส่ายหน้าปฏิเสธ
“อยู่กับเพื่อนหนุกกว่า”
หลังทานอาหาร ครอบครัวคุณพายัพนั่งชมโทรทัศน์ เป็นการผ่อนคลาย โทรศัพท์บ้านดังขึ้น ต่างมองหน้ากัน อาคเนย์ไปรับสาย เป็นของทักษิณ น้องชายบ่น ให้พี่ชายวางสายไปเลย อาคเนย์กลับมานั่งที่ โทรศัพท์ดังอีก คุณระเบียบบ่น
“ดีนะมีแต่ลูกชาย ไม่งั้นแม่คงเอาเข่าอู๊ดมาเช็ดน้ำตา”พลางรั้งลูกชายคนเล็กมากอดจูบแสนรัก อุดรเงยหน้าขึ้นถามมารดาด้วยความสงสัย
“ทำไมครับคุณแม่”
“แม่กลัวลูกสาววิ่งตามผู้ชายจ้ะ”
“ดีออกครับ อู๊ดยังอยากให้น้องข้าวตูมาบ้านอู๊ดเลยครับ”
“โอยกรรม”คุณระเบียบทำพิงหลังกับพนักโซฟาหมดแรง
เสียงโทรศัพท์ดังอีก ทักษิณชักสีหน้า ไม่ค่อยพอใจ คุณระเบียบมองค้อนกับความเจ้าเสน่ห์ของลูกชายคนรอง เด็กรุ่นยกหูโทรศัพท์ กรอกเสียงขุ่น
“ไม่มีอะไรทำหรือไง รำคาญแล้วนะ”
ปลายสายตะคอกกลับเสียงแหลมแสบกานหู
“อะไรนั่น นั่นตาทักใช่มั้ย เรื่องอะไรแกมาด่าน้า...ฮ้า”ทักษิณยกมือตบหูที่อื้อเพราะเสียงแหลม ทุกคนมองเป็นตาเดียว เพราะปกติทักษิณไม่ราข้อให้ใครง่ายนักอย่างนี้
“น้ารัตน์ครับคุณแม่”เด็กรุ่นหันมาตอบมารดา พลางยื่นหูโทรศัพท์ส่งให้
คุณระเบียบผุดลุกจากเก้าอี้ไปรับสายที่โต๊ะวางโทรศัพท์ เพียงหยอดเสียงรับ ว่าจ๊ะ เสียงปลายสายแทรกเข้ามาสั่งสอนพี่ในสายเลือดทันที
“พี่เบียบหรือคะ ทำไมไม่สอนเจ้าทักให้มีมารยาทในการรับสายคะ ยังไม่ทันรู้ว่าเป็นใคร ด่าเสียแล้ว นี่ดีนะที่เป็นรัตน์ ถ้าเป็นผู้หลักผู้ใหญ่โทรไปพี่จะเสียนะ”
“จ้ะๆ มีอะไรหรือจ๊ะ”
“บ้านสวนอีกฝั่งหนึ่งพี่จะให้ทำยังไงคะ”
“นั่นของคุณบู”คุณระเบียบขัด ชักระคาย สีหน้าไม่ดี คุณพายัพหันมามองภรรยา ตั้งใจฟังมากขึ้น
“รัตน์เห็นแล้วรำคาญค่ะ ปล่อยรกร้างอย่างนั้นนี่ถ้าเขาไม่เอาก็น่าจะยกให้พี่พา รัตน์จะได้เข้าไปดูแล”
“แล้วเธอเกี่ยวอะไรด้วยล่ะรัตน์”
“พี่เบียบอย่าระแวงรัตน์นะ”อีกฝ่ายทำเสียงสูง “พี่พาก็เหมือนพี่ชายรัตน์ อย่าคิดว่า...”
“รัตน์ พี่ไม่ได้ระแวงหึงหวงอะไรเธอหรอกนะ”คำโต้ตอบของคุณระเบียบ ทำให้สมาชิกทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียว โดยเฉพาะทักษิณ เขาไม่ชอบใจน้าสาวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว นึกพาลจะราวี หากอีกฝ่ายทำให้มารดาระคายเคือง
“นั่นเป็นสวนของคุณบู ยังไงเธออย่าเข้าไปยุ่งเลย”
“แต่พวกเก็บขยะมันเข้าไปอยู่แล้วนะคะ”
“คุณบูเขาไม่เดือดร้อน”
“แต่รัตน์เดือดร้อนนี่คะ บ้านรัตน์อยู่ใกล้ ถ้ามันเข้ามาขโมยของรัตน์ล่ะ”
“รัตน์บ้านเรากับบ้านคุณบูอยู่คนละฝั่งคลองนะจ๊ะ”
“ไม่รู้ล่ะ พี่เบียบบอกน้องสามีพี่เบียบให้มาจัดการไอ้พวกนั้นด้วย”
“จ้ะๆ”คุณระเบียบตัดรำคาญ รับปากไปแกนๆ แล้ววางสาย เดินกลับไปนั่งที่เดิม เอ่ยปากบอกเล่าให้ทุกคนฟัง ต่างพากันนึกถึงหน้าหญิงสาววัยสามสิบห้า สวยร่างบอบบาง แต่ปากจัดเหมือนกรรไกร
“เรื่องสวนของคุณบู”
“ทำไมล่ะ”
“บ่นรก ไม่ไปดูแล”
“บูคงงานยุ่ง ขนาดเรายังไม่มาเยี่ยม”คุณพายัพเข้าข้าง อาคเนย์ถาม ปกติไม่ค่อยยุ่งเรื่องสมบัติบุพการี แต่นี่มีการอ้างถึงอาที่เขารัก ทำให้อยากรู้
“บ้านสวนเก่า เป็นบ้านคุณปู่ใช่มั้ยครับ”
“ใช่แล้วอ๊าค คุณปู่อยู่คลองฝั่งหนึ่ง แต่งงานกับคุณย่าซึ่งอยู่ฝั่งเดียวกับคุณยาย ที่ ฝั่งคุณย่าท่านยกให้พ่อ ของคุณปู่ท่านยกให้อาบู”กล่าวจบ ฝ่ายภรรยาหัวเราะเบาๆ นึกขันน้องสาวของเธอ สามีมองเป็นคำถาม คุณระเบียบเอ่ยยิ้มๆ
“รัตน์เขาบอกจะดูแลให้ เหมือนที่ดูแลให้เราค่ะ”
“ให้ตัวเองน่ะสิครับ”ทักษิณค่อนแคะ เด็กรุ่นรู้ลึก น้าสาวขี้เหนียวมาก ของตัวเองไม่มีทางให้คนอื่น แต่จ้องของคนอื่นตาเป็นมัน “ไม่เห็นเหมือนคุณแม่สักนิด”
“ยังไงกัน”คุณระเบียบสงสัย
“คุณแม่ขนของบริจาคหมด แต่น้ารัตน์เก็บซุกเงียบ แม้แต่ผ้าขี้ริ้ว”
“จุย์”ผู้ให้กำเนิด รีบปราม คุณพายัพว่า “อย่าว่าคุณน้า ยังไงก็เป็นญาติผู้ใหญ่ของทัก”แม้ไม่อยากยอมรับ แต่เด็กรุ่นไม่ขัดแย้งอีก ในสายตาของลูกๆคุณพายัพ พวกเขาเห็นว่าผู้ให้กำเนิดประเสริฐสุด
“สู้อาบูไม่ได้...เนอะ”อุดรหันไปพยักหน้าให้พี่ชายคนรอง ทักษิณยิ้ม ถามถึงน้องชายบิดา
“อาบูไม่มาบ้านเรานานแล้วนะครับ”อาเนย์ว่า “บอกว่าจะให้ดูของดี”
“อะไร”คุณระเบียบถาม ครานี้ลูกชายคนโต หัวเราะแทนคำตอบ คุณระเบียบค้อนลูก เขาจึงแย้มนิดๆ
“เรื่องของผู้ชายครับคุณแม่”
“เด็กเขาคงมีเรื่องสนุกคุยกับบู”คุณพายัพเห็นใจ ลูกชายคนรองชมบิดา พ่อคงคุยได้ไม่สนุกเท่ากับบู”
“คุณพ่อรู้ใจจังครับ”สองชายวันรุ่นสองคนตอบด้วยเสียงเดียวกัน
คุณพายัพแอบสบตาภรรยา
เสียงรถยนต์จอดหน้าบ้าน อุดรรีบพาร่างอ้วนกลมไปชะโงกมองว่าใครมา เมื่อเห็นเขาจำได้ ตะโกนบอกทุกคน
“อาบูมา”
เด็กๆพากันลุกขึ้นวิ่งมาที่ประตู ต่างทำหน้าตื่นเต้น คุณระเบียบแอบกระซิบสามี
“คุณบูจะคุยอะไรกับลูกเรานะคะ”
“ไว้ใจบูเถอะ เรื่องเกเรเขาผ่านมาแล้ว เขามีประสบการณ์มากกว่าผม”
“กลัวลูกไวไฟเหมือนคุณบู”คุณระเบียบหนักใจกับประวัติน้องชายสามี
เรื่องผู้หญิงมากหน้าตั้งแต่อายุเท่าทักษิณ ผู้ใหญ่ฝ่ายหญิงเอาเรื่อง แต่ก็พ้นมาได้ เพราะผู้หญิงอายุมากกว่าเป็นฝ่ายมาหาเด็กรุ่น แต่คุณพายัพจับบูรพาเป็นบวชสามเณรเพื่อสำนึกผิดหนึ่งเดือน
บูรพานำรถเข้ามาจอด ร่างสูงลงจากรถ เด็กๆทำความเคารพ แล้วล้อมหน้าล้อมหลัง ทักษิณกอดโอบเอวผู้เป็นอา บูรพาโอบบ่าสองหลานวัยรุ่น อุดรเดินนำ บูรพาทำความเคารพสองผู้ใหญ่ หลังจากนั้นพี่สะใภ้ถาม
“มาราชการหรือคะคุณบู”
“ครับพี่เบียบ”
“แล้วทานข้าวมาหรือยัง”
“ทานมาแล้วครับ”
“เด็กๆว่ามีเรื่องคุย เรื่องอะไรกันจ๊ะ พี่ฟังได้หรือเปล่า”
“ให้พี่เบียบฟังก็หมดสนุกกัน”บูรพาตอบหัวเราะขำเมื่อเห็นพี่สะใภ้มองค้อน ก่อนจะว่า
“รับรองด้วยเกียรติครับพี่”บูรพาเข้าใจความห่วงใยของอีกฝ่าย เขารับคำหนักแน่น ก่อนขอตัวไปอาบน้ำอย่างคุ้นเคย
คุณระเบียบไปจัดเตรียมเสื้อผ้าให้ บูรพาว่างงานซึ่งนานๆจะมาสักครั้ง แต่มีเสื้อผ้าทิ้งไว้ ทุกครั้งบูรพาจะนอนกับอาคเนย์
บูรพาออกจากห้องน้ำ พบว่าคุณระเบียบจัดเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้เรียบร้อย นอกจากนี้พี่สะใภ้เก็บเสื้อผ้าในกระเป๋าไปซักทำให้เหมือนเมื่อครั้งเขายังเรียนหนังสือ นายตำรวจหนุ่มเดินเช็ดผมที่เปียกให้แห้ง หย่อนกายนั่งบนเตียงหลานชายคนโต อาคเนย์เลื่อนไปนั่งเตียงน้องชายคนรอง เด็กรุ่นทั้งสองนอนพักห้องเดียวกัน อุดรนอนอยู่กับบิดามารดา ยังไม่แยกห้อง หลานชายมองด้วยสายตาจ้องแป๋ว มีแววระริกอยากรู้อยากเห็น หากแล้วคนเป็นอานั่นแหละนึกขึ้นได้ ของที่นำมาให้หลานชาย อยู่ในกระเป๋ากางเกง
ฝ่ายคุณระเบียบล้วงหยิบสิ่งของจากกระเป๋าเสื้อ กระเป๋ากางเกงของบูรพา ก่อนนำไปซัก คุณระเบียบอุทาน เมื่อเห็นสิ่งของหลายชิ้น
“ตายจริงถุงยาง”คุณระเบียบถอนใจหนัก ถุงยางมียี่ห้อ หลายสี หลายกลิ่น บูรพาพกติดตัวมากขนาดใช้ได้ทั้งอาทิตย์
บูรพาเดินมาหาพี่สะใภ้ ยิ้มจืดเจื่อน ค่อยๆแบมือขอสิ่งของที่คุณระเบียบถือไว้ คุณระเบียบทำประชด
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 31 พ.ค. 2554, 06:31:31 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 31 พ.ค. 2554, 06:31:31 น.
จำนวนการเข้าชม : 2132
| << เรื่องของผู้ชาย ผู้ชาย | เพศศึกษา >> |
milbol 31 พ.ค. 2554, 08:07:20 น.
5555++
5555++
nutcha 31 พ.ค. 2554, 08:44:48 น.
คุณบูพกมาสอนหลานเหรอค่ะ
คุณบูพกมาสอนหลานเหรอค่ะ
saralun 31 พ.ค. 2554, 09:04:19 น.
ฮ่า ๆ ๆ อยากเจอนางเอกแล้วจะเป็นยังไงน้าาา
ฮ่า ๆ ๆ อยากเจอนางเอกแล้วจะเป็นยังไงน้าาา
Zephyr 31 พ.ค. 2554, 14:14:11 น.
เอ่อ เอามาสอนหรือมาแจกคะนั่น นางเอกต้องเป็นไงเนี่ย ถึงจะเอาคุณยูอยู่ คุณบูอายุเท่าไรเหรอคะ
เอ่อ เอามาสอนหรือมาแจกคะนั่น นางเอกต้องเป็นไงเนี่ย ถึงจะเอาคุณยูอยู่ คุณบูอายุเท่าไรเหรอคะ
minafiba 31 พ.ค. 2554, 20:06:39 น.
ชวนติดตามตั้แต่บทแรกๆเลยนะ ที่นี่เริ่มร้อนแล้ว 90 องศา เอฟ สาวๆเริ่มใส่เสื้อกล้าม นุ่งกางเกงขาสั้น ส้ันจริงๆนะ เดินให้เกร่อตามศูนย์การค้า ตอนนี้กว่าจะมืดก็ 3 ทุ่มกว่าๆ 2 ทุ่มยังมีแดดอยู่เลย เหมาะกับการช็อปมาก คิดถึงจ๋านะ
ชวนติดตามตั้แต่บทแรกๆเลยนะ ที่นี่เริ่มร้อนแล้ว 90 องศา เอฟ สาวๆเริ่มใส่เสื้อกล้าม นุ่งกางเกงขาสั้น ส้ันจริงๆนะ เดินให้เกร่อตามศูนย์การค้า ตอนนี้กว่าจะมืดก็ 3 ทุ่มกว่าๆ 2 ทุ่มยังมีแดดอยู่เลย เหมาะกับการช็อปมาก คิดถึงจ๋านะ
ปูสีน้ำเงิน 31 พ.ค. 2554, 20:50:38 น.
ดูท่าว่าพระเอกเราจะเจ้าชู้ไม่น้อยเลยนะเนี่ย
ดูท่าว่าพระเอกเราจะเจ้าชู้ไม่น้อยเลยนะเนี่ย
นางแก้ว 31 พ.ค. 2554, 21:35:18 น.
จ๋าก็คิดถึงแม่แดงมากค่ะ ไต่ส่งนิยายมาเป็นตัวแทนค่ะ เรื่องนี้น่าจะครบรสค่ะ
จ๋าก็คิดถึงแม่แดงมากค่ะ ไต่ส่งนิยายมาเป็นตัวแทนค่ะ เรื่องนี้น่าจะครบรสค่ะ