คุณพี่หมอสุดที่รัก
รัชชานนท์ และ เอมิกา พี่ชายและน้องสาวที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็กๆ ด้วยความสนิทสนมทำให้หนูเอมิกาติดพี่ชายสุดที่รักยิ่งกว่าอะไรดี ความรักก่อขึ้นช้าๆโดยที่ไม่รู้ตัว จนกระทั่งพี่หมอเกิดหึงหวงคนที่มองว่าเป็นน้องสาวมาตลอด จะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดีล่ะ!?
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ 20 : ความจริงที่แสนเจ็บปวด
-----ณ มหาวิทยาลัยชื่อดัง-----
"น้องเอม" ชนาธรเอ่ยทักทายหญิงสาวรุ่นน้องที่นั่งอยู่ใต้ตึกดังเช่นทุกวัน ทุกๆครั้ง ชายหนุ่มจะทักเอมิกาก่อนเป็นคนแรก หรือบางวันเขาก็ทักเอมิกาแค่คนเดียว โดยแทบจะไม่สนใจหญิงสาวอีกคนที่นั่งร่วมโต๊ะเลย มุกกัญญาอดที่จะรู้สึกน้อยใจไม่ได้ เธอจึงตัดใจไม่มองชายหนุ่ม ทำเป็นนั่งก้มหน้ากดโทรศัพท์อย่างเจ็บปวดลึกๆ
"สวัสดีค่ะพี่เชน" เอมิกายิ้มกว้างทักทายด้วยความเคยชิน แต่เมื่อสํานึกได้ว่าชนาธรเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่หมอของเธองอน ร่างบางจึงค่อยๆหุบยิ้มลง 'เราไม่ควรที่จะทำตัวสนิทสนม หรือให้ความหวังพี่เชนไปมากกว่านี้แล้ว' แต่... ถ้าจู่ๆเราบอกความจริงไป มันจะดูเป็นการทำร้ายจิตใจมากไปรึเปล่า? ถึงยังไงชนาธรก็เป็นคนดี เธอก็ยังอยากให้ชนาธรเป็นพี่ชายแสนใจดีของเธออยู่นะ เอมิกาใคร่ครวญจนเผลอแสดงสีหน้าออกมาให้ชนาธรรับรู้ได้
"น้องเอมเป็นอะไรหรือเปล่าครับ"
"อะ อ๋อ เปล่าค่ะ เปล่า"
ครืดดดด...ครืดดดด...!!
เสียงโทรศัพท์สั่นดังมาจากกระเป๋าของเอมิกา มือบางจึงล้วงเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบโทรศัพท์ออกมาดู เมื่อหญิงสาวเห็นชื่อคนโทรเข้าปรากฏอยู่บนหน้าจอก็อมยิ้มออกมา และก่อนที่จะได้กดรับสาย สายตาของเอมิกาก็เหลือบไปเห็นชนาธรมองมาพอดี เอมิกาจึงจงใจยิ้มกว้างแสดงสีหน้ามีความสุขแล้วกดรับสายทันที
"ว่าไงคะพี่หมอ"
"เลิกเรียนหรือยังครับ?"
"เลิกเรียนแล้วค่ะ แล้ววันนี้พี่หมอจะกลับมานอนที่บ้านมั๊ยคะ"
"กลับครับ แต่ว่าคงจะถึงบ้านดึกๆหน่อยนะ น้องเอมจะรอพี่หรือเปล่า" เอมิกาอดที่จะยิ้มจนแก้มปริไม่ได้ ก็พี่หมอของเธอทำเสียงออดอ้อนซะน่ารักขนาดนั้น ไม่ให้เธอเขินจนหน้าแดงได้ยังไง กิริยาของเอมิกาอยู่ในสายตาของชนาธรตลอด จนเขาเริ่มไม่มั่นใจเรื่องของเธอกับรัชชานนท์ขึ้นมาซะแล้วว่ามีอะไรกันมากกว่าพี่น้องหรือไม่
"รอก็ได้ค่ะ แต่ถ้าน้องเอมไม่เผลอหลับไปก่อนน่ะนะ"
"โธ่ อย่างนี้อย่าพูดเลยดีกว่าน้องเอม" เอมิกาหัวเราะให้กับนํ้าเสียงตัดพ้อน้อยใจเกินจริงของรัชชานนท์เบาๆ
"โอ๋ๆ โอเค น้องเอมจะรอพี่หมอแน่นอนค่ะ"
"พี่ล้อเล่น ถ้าเราง่วงเราก็นอนไปเลยก็ได้ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะไปทานข้าวเช้าด้วย"
"ดีจัง แต่ยังไงน้องเอมก็จะรอพี่หมอนะ"
"ก็ได้ น้องเอมสัญญากับพี่แล้วนะ งั้นคืนนี้เจอกันนะครับ พี่ต้องเข้าห้องผ่าตัดแล้ว"
"ค่ะ บ๊ายบาย~ จุ๊บๆ" เอมิกาทำเสียงจุ๊บใส่โทรศัพท์ไป ได้ยินเสียงหัวเราะจากปลายสายแผ่วออกมาก่อนที่จะวางสายไป หญิงสาวมองโทรศัพท์ยิ้มๆก่อนจะเก็บโทรศัพท์ใส่เข้ากระเป๋าดังเดิม
"น้องเอมนี่สนิทกับพี่นนท์มากเลยนะครับ" ชนาธรพูดหยั่งเชิงหญิงสาว เอมิกามองหน้าชายหนุ่มรุ่นพี่แล้วก็อดสงสารไม่ได้ ใจจริงเธอก็ไม่อยากจะทำร้ายจิตใจชนาธรเท่าใดนัก แต่จบวันนี้คงจะดีกว่า
"ค่ะ พี่หมอเป็นคนที่น่ารักมาก แล้วตั้งแต่คบกันพี่หมอก็ยิ่งเอาใจใส่น้องเอมมากขึ้นเยอะเลยค่ะ" เอมิกายิ้มมีความสุข
"คบ? แสดงว่าพี่หมอกับน้องเอม..." แม้ว่าจะเตรียมใจมาบ้างแล้ว แต่พอมาได้ยินจากปากของเจ้าตัวจริงๆทำเอาเขาอึ้งจนทำอะไรแทบไม่ถูก หูอื้อตาลายไปหมด เขาเพิ่งเข้าใจคำว่า 'นํ้าตาตกใน' เหมือนบางสิ่งภายในใจเขาถล่มลงมาจนเหลือแต่ซากปรักหักพังทิ่มแทงภายในใจของเขาอย่างแสนเจ็บปวดเป็นที่สุด
เอมิการู้สึกเห็นใจร่างสูงที่มีสีหน้าเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ส่วนคนที่นั่งก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ก็อดที่จะเงยหน้าขึ้นมองด้วยความเป็นห่วงและสงสารไม่ได้ แม้ว่าในใจลึกๆของเธอจะเจ็บปวดไปด้วยก็ตามที
...
ตอนนี้ชนาธรนั่งเงียบ ไม่แม้แต่จะขยับร่างกายเลยเสียด้วยซํ้า จนคนรถของเอมิกามาถึง เธอตั้งใจจะหันไปกล่าวลา แต่เมื่อเห็นอาการของชายหนุ่มแล้วจึงตัดสินใจเดินออกไปอย่างเงียบๆแทนโดยไม่ลืมหันไปกล่าวลาเพื่อนสนิท มุกกัญญารับคำสั้นๆ ก่อนจะหันไปหาพี่รหัสของเธออีกครั้ง ไม่รู้ควรจะทำอย่างไรกับเขาต่อไปดี
"พี่เชนคะ" สุดท้าย หญิงสาวก็ตัดสินใจเอ่ยเรียกชายหนุ่ม
"..." คนที่ตกอยู่ในภวังค์ยังนั่งเงียบ ได้ยินเสียงของน้องรหัส แต่สมองไม่ได้ประมวลผลตามไปเลยว่าเธอพูดว่าอะไร
"พี่เชน กลับบ้านกันเถอะนะคะ" มุกกัญญาตัดสินใจจับข้อมือฉุดให้ชนาธรยืนขึ้น จนสุดท้ายชายหนุ่มก็รู้สึกตัวเสียที
"มุกว่ายังไงนะครับ"
"มุกบอกว่า เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ" ชนาธรนิ่งเงียบไปซักพักเพื่อจับใจความถึงประโยคที่มุกกัญญาพูด เขาทวนประโยคของมุกกัญญาในหัวซํ้าแล้วซํ้าเล่า จนในที่สุดเขาก็เข้าใจในสิ่งที่คนตัวเล็กต้องการจะสื่อ
"อ่า ครับ กลับบ้านกัน" ชนาธรจะเดินไปขึ้นรถ แต่เขากับเดินไปอีกทาง จนมุกกัญญาต้องเป็นคนจับมือร่างสูงจูงเดินไปยังลานจอดรถของมหา'ลัยด้วยตนเอง เพราะดูท่าว่าเขาคงไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรได้ด้วยตนเองอีกแล้ว
มุกกัญญาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของชนาธรเพื่อหยิบกุญแจรถออกมา แล้วยื่นให้ชายหนุ่ม ชนาธนมองกุญแจนิ่ง ก่อนจะหยิบมันมาถือไว้แล้วปลดล็อกรถ ก่อนจะเข้าไปในรถแล้วสตาร์ท ร่างบางมองตามชายหนุ่มก่อนจะอ้อมมาเปิดประตูฝั่งข้างคนขับเข้าไปนั่ง กำลังจะเอ่ยปากอาสาขับรถให้ แต่ชนาธรก็ออกรถพอดี
มุกกัญญานั่งไปด้วยใจเป็นห่วงปนหวาดกลัวคนที่ขับรถ เพราะเขาขับเกือบจะชนนั่นชนนี่ไปตั้งเยอะ แล้วจู่ๆชนาธรก็เบรกรถกระทันหันแล้วฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยรถยนต์พลางถอนหายใจออกมาเสียงดัง มุกกัญญาเอื้อมมือไปลูบหลังร่างหนาอย่างให้กำลังใจ
"พี่เชนคะ ลงไปนั่งผ่อนคลายหน่อยมั๊ย" มุกกัญญาที่เพิ่งสังเกตว่าชนาธรมาหยุดรถอยู่เยื้องๆกับสวนสาธารณะก่อนถึงหมู่บ้านเธอนิดเดียวเอง เธอจึงเอ่ยปากชวน ไม่รอฟังคำตอบ อ้อมมาเปิดประตูฝั่งคนขับแล้วจับแขนชนาธรให้ลงมา
"ทำไมเหรอครับ" ชนาธรทำหน้างง แต่ก็ยอมล็อกรถ แล้วโอนอ่อนตามแรงดึงที่แขนของมุกกัญญา
"ผ่อนคลายไงคะ" มุกกัญญายิ้มสดใสให้ชายหนุ่ม แล้วพาเขามานั่งที่ม้านั่งตัวหนึ่งในสวนสาธารณะ "พี่เชนรอมุกอยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวมุกมา" หญิงสาวบอกชายหนุ่มก่อนจะวิ่งห่างร่างสูงออกไป ชนาธรไม่ได้สนใจที่จะมองตามไป เอาแต่นั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆพร้อมกับความผิดหวังในเรื่องความรักของตนเอง
"เห้ย!" ระหว่างที่กำลังเหม่อลอย ชนาธรกับต้องสะดุ้งแล้วอุทานออกมาไม่ดังมากนัก เมื่อรู้สึกว่ามีอะไรเย็นๆมาแนบอยู่ข้างๆแก้มซ้ายของตัวเอง หันไปก็พบกับตัวการกำลังหัวเราะน่ารักพร้อมนั่งลงข้างๆเขา โดยที่ในมือยังถือขวดนํ้าเปล่าแช่เย็น ทำให้เขารับรู้ทันทีว่าสาเหตุของ 'อะไรเย็นๆ' ที่เขารู้สึกนั้น มาจากขวดนํ้าในมือหญิงสาวแน่นอน
"เป็นไงคะพี่เชน เย็นมากมั๊ย" มุกกัญญาเอ่ยถามหน้าตาใสซื่อตีหน้ามึนใส่ชายหนุ่มรุ่นพี่ ในใจก็หวังให้ชนาธรลืมความโศกเศร้าไปได้แค่เพียงช่วงเวลาหนึ่งที่อยู่กับเธอก็ยังดี อย่างน้อยเธอก็อยากทำอะไรให้กับเขาบ้าง
"แสบจริงๆเลยเด็กน้อย" ร่างสูงยีหัวคนตัวเล็กหน่อยๆ รับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงที่หญิงสาวมีให้ตัวเองแล้วอมยิ้มน้อยๆ อดยอมรับไม่ได้ว่าเขาก็แอบรู้สึกดีเช่นกันที่ยังมีคนคอยเป็นห่วงเป็นใยและอยู่เคียงข้างในวันที่เขาเสียใจอย่างนี้
"มุกซื้อนํ้าเย็นๆชื่นใจมาให้พี่เชนดื่มค่ะ เผื่อจะสดชื่นขึ้น" มุกกัญญาย่นจมูกใส่คนที่ตัวโตกว่าก่อนจะยื่นขวดนํ้าที่เธอเพิ่งใช้เป็นอาวุธในการแกล้งเขาให้ชายหนุ่ม ชนาธรรับไปเปิดขวดดื่มอย่างต้องการเอาใจรุ่นน้อง และนั่นก็ทำให้มุกกัญญายิ้มออก
มุกกัญญาและชนาธรผลัดกันเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ของตนเองให้อีกฝ่ายรับรู้ โดยส่วนใหญ่จะเป็นมุกกัญญาเสียเองที่เล่าเยอะกว่าชนาธร ทั้งที่จริงๆแล้วตามนิสัย หญิงสาวไม่ได้เป็นคนพูดเก่ง แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายตั้งใจฟังเธอเล่าแล้ว เธอจึงพยายามสรรหาเรื่องมาพูดเรื่อยๆให้อีกฝ่ายฟัง ฝั่งชนาธรเองก็เพลินไปกับการฟังเสียงหวานๆของอีกฝ่าย เขายอมรับเลยว่าการได้พูดคุยกับมุกกัญญาในวันนี้ทำให้เขาลืมความโศกเศร้าไปได้ในช่วงจังหวะหนึ่งจริงๆ แต่พอกลับบ้านมาแล้วมีโอกาสได้อยู่คนเดียวในห้อง ความคิดถึงก็หวนกลับไปสู่ใบหน้าหวานของคนที่เพิ่งหักอกเขาไปหมาดๆอีกครา
ชนาธรลุกจากเตียงนอนเดินไปนั่งลงที่พื้นข้างหน้าลิ้นชักชั้นล่างสุดของโต๊ะหนังสือ เขามองมันนิ่งอยู่ซักพัก ก่อนจะเอื้อมมือควานหากุญแจที่อยู่บนโต๊ะมาไขมันแล้วเปิดออก สายตาคมกริบของร่างหนากวาดตามองความลับที่เขาไม่มีโอกาสบอกเอมิกามาเป็นระยะเวลานานนับเป็นเกือบสิบปีด้วยความร้าวราน ก่อนที่มือหนาจะเอื้อมไปหยิบของในลิ้นชักทุกชิ้นออกมาจนเกลี้ยงลิ้นชัก เอามาวางเรียงไว้บนพื้นตรงหน้าเขา ก่อนจะเลือกหยิบความทรงจำชิ้นแรกในวัยเด็กของเขาขึ้นมา... 'ลูกบอลสีเหลืองสดใส' ที่เขาได้รับมาจากเด็กผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่ง
วันนั้นเป็นวันที่แม่ของเขาพาเขาไปบ้านของเพื่อนแม่ ในหมู่บ้านของเพื่อนแม่คนนั้นมีสนามเด็กเล่นอยู่หนึ่งแห่ง ด้วยความที่แม่กลัวเขาจะเบื่อจึงให้เขาไปเล่นอยู่ที่สนามเด็กเล่น และวันนั้นก็ทำให้เขาได้เจอ... หญิงสาวผู้เป็นรักแรกของเขา
'พี่คะๆ!' เด็กหญิงหน้าหวานที่รัดแกะสองข้างเดินไปนั่งลงที่ชิงช้าแล้วตะโกนเรียกเขา
'พี่เหรอ?'
'แกว่งชิงช้าให้น้องเอมหน่อย น้องเอมอยากเล่นชิงช้า' ใบหน้าหวานเอ่ยด้วยนํ้าเสียงออดอ้อนที่ใครเห็นก็ต้องรักต้องเอ็นดู ชนาธรในตอนนั้นแกว่งชิงช้าให้เธออย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย หัวเราะมีความสุขกันทั้งคู่ จนกระทั่งแม่ของเขามาตามกลับบ้าน เขาจึงจำใจต้องบอกลาเด็กหญิงผมแกละคนนั้นไป
'ต้องไปแล้วเหรอ?' เอมิกาในวัยเด็กหน้าสลดลงที่จะไม่มีเพื่อนเล่นอีก
'อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ เดี๋ยววันหลังพี่จะมาใหม่นะ นู่นไง พี่ชายตัวมาตามกลับบ้านแล้ว' เด็กชายเอามือที่ลูบหัวร่างบางออกแล้วชี้ไปทางชายที่ดูอายุมากกว่าตนสี่ห้าปี
'พี่นนท์' เด็กหญิงพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะวิ่งไปหยิบกระเป๋าสีใสที่ข้างในบรรจุลูกบอลเด็กเล่นหลากสีขึ้นมาเปิด ก่อนจะหยิบลูกบอลสีเหลืองสดออกมาแล้วเดินมายื่นให้เขา บอกว่ามันเป็นที่ระลึก ทั้งๆที่ตอนนั้นเขายังไม่รู้จักความหมายของคำว่าที่ระลึกเสียด้วยซํ้า
'ตัวต้องเก็บไว้ดีๆนะ น้องเอมให้เป็นที่ระลึกที่ตัวแกว่งชิงช้าให้น้องเอม' มือที่ยังไม่ใหญ่มากนักของเด็กชายเอื้อมไปหยิบลูกบอลสีเหลืองจากมือบางพร้อมกับเอ่ยขอบคุณเบาๆ มองร่างบางที่วิ่งไปจับจูงมือของคนที่เด็กหญิงเรียกว่าพี่นนท์กลับหลังหันไป เขาก้มลงมองลูกบอลในมืออีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม ตอนนั้นเขายังไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้ดีว่ามันเรียกว่าอะไร มันคือความรู้สึกสุขใจจนหัวใจพองโตแน่นอก และตอนนั้นเขาก็ทึกทักมันเองว่ามันคือ...ความรัก
ชนาธรเอื้อมมือไปหยิบรูปโพราลอยด์ที่มีเด็กหญิงกับเด็กชายยืนยิ้มอยู่ นี่เป็นรูปที่แม่ของเขาเป็นคนถ่ายให้กับมือ ก่อนที่เขาและเธอจะต้องจากกันในวันนั้น นับจากวันนั้นไปอีกเกือบสองเดือน แม่ของเขาก็พาไปที่บ้านของเพื่อนแม่อีก คราวนี้เขาขอแม่ไปสนามเด็กเล่นเองเพื่อจะไปหาเด็กสาวคนนั้น เผื่อจะเจอเธอที่นั่นอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่เจอ เจอแค่โบว์สีฟ้าที่เขาจำได้ว่าวันนั้นเธอผูกมากับแกละทั้งสองข้าง แต่ที่โซ่ชิงช้ามีโบว์เส้นนั้นผูกอยู่แค่เส้นเดียว...และเขาก็เก็บมา ชนาธรมองโบว์สีฟ้าที่เมื่อระยะเวลาผ่านไปนานก็เริ่มจะออกสีเหลืองหน่อยๆ ก่อนจะมองเลยไปยังกระดาษสีชมพูหวานที่มีลายมือแบบเด็กๆเขียนอยู่ เขาบังเอิญไปเจอมันแปะอยู่ที่ใต้ไม้ที่ไว้สำหรับนั่งของชิงช้า มันถูกแปะด้วยสติ๊กเกอร์ลายการ์ตูนโดราเอมอนกันหลุดไว้สองตัว
'เมื่อไหร่พี่จะมา น้องเอมไม่เห็นเจอเลย อยากให้พี่มาแกว่งชิงช้าให้อีก เพราะพี่นนท์ไม่ยอมแกว่งให้สูงๆเหมือนพี่'
ชนาธรนั่งมองของทั้งสี่อย่างที่มีความสําคัญกับหัวใจดวงน้อยๆของเขา ที่บัดนี้มันย่อยยับจนแทบไม่เหลือชิ้นดี ชนาธรนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นซักพัก ก่อนจะเก็บของกลับเข้าที่เดิมแล้วล็อกกุญแจไว้ พร้อมบอกตัวเองว่ายังไงซะเอมิกาก็คงไม่ใช่ของเขา ในเมื่อเธอก็มีคนดีๆอย่างรัชชานนท์ยืนอยู่ข้างๆอยู่แล้ว ชนาธรเดินมาล้มตัวนอนที่เตียง
ตี๊ดๆๆๆ
เสียงข้อความเข้า ทำให้ชนาธรที่พยายามจะข่มตาหลับลืมตาขึ้นมาอีกครั้งแล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้บนหัวเตียงขึ้นมาเปิดอ่านข้อความเข้าที่ส่งมาจากมุกกัญญา น้องรหัสตัวยุ่งของเขา
'รู้หรอกว่านอนไม่หลับ ลองนับแกะสิคะเผื่อจะหลับง่ายขึ้น สู้ๆนะคะ มุกรู้ว่าพี่เชนของมุกน่ะเก่งที่สุด' ชนาธรอมยิ้มไปกับข้อความที่ถึงแม้ว่ามันจะดูเป็นข้อความให้กำลังใจแบบธรรมดา แต่ก็ทำให้เขาคลายกังวลลงได้อย่างน่าประหลาดใจ
'นับแกะ!? พี่ขี้เกียจนับอ่ะ ไว้วันไหนมุกว่างก็อัดเสียงที่มุกนับแกะส่งมาให้พี่ฟังดีกว่า แล้วเราะก็หลับได้แล้วนะ พรุ่งนี้เข้าคลาสเช้าเดี๋ยวก็ตื่นสายหรอก เดี๋ยวก็ไม่ไปรับเลย ฝันดีนะ ตัวป่วน' ชนาธรกดปิดหน้าจอโทรศัพท์ ล้มตัวนอนดังเดิมพลางครุ่นคิด แต่ไม่ใช่เรื่องของเอมิกาเหมือนเดิม 'หรือเขาควรจะมองคนใกล้ตัวที่เป็นห่วงเขามาตลอดแบบนี้ดีนะ?'
"น้องเอม" ชนาธรเอ่ยทักทายหญิงสาวรุ่นน้องที่นั่งอยู่ใต้ตึกดังเช่นทุกวัน ทุกๆครั้ง ชายหนุ่มจะทักเอมิกาก่อนเป็นคนแรก หรือบางวันเขาก็ทักเอมิกาแค่คนเดียว โดยแทบจะไม่สนใจหญิงสาวอีกคนที่นั่งร่วมโต๊ะเลย มุกกัญญาอดที่จะรู้สึกน้อยใจไม่ได้ เธอจึงตัดใจไม่มองชายหนุ่ม ทำเป็นนั่งก้มหน้ากดโทรศัพท์อย่างเจ็บปวดลึกๆ
"สวัสดีค่ะพี่เชน" เอมิกายิ้มกว้างทักทายด้วยความเคยชิน แต่เมื่อสํานึกได้ว่าชนาธรเป็นต้นเหตุที่ทำให้พี่หมอของเธองอน ร่างบางจึงค่อยๆหุบยิ้มลง 'เราไม่ควรที่จะทำตัวสนิทสนม หรือให้ความหวังพี่เชนไปมากกว่านี้แล้ว' แต่... ถ้าจู่ๆเราบอกความจริงไป มันจะดูเป็นการทำร้ายจิตใจมากไปรึเปล่า? ถึงยังไงชนาธรก็เป็นคนดี เธอก็ยังอยากให้ชนาธรเป็นพี่ชายแสนใจดีของเธออยู่นะ เอมิกาใคร่ครวญจนเผลอแสดงสีหน้าออกมาให้ชนาธรรับรู้ได้
"น้องเอมเป็นอะไรหรือเปล่าครับ"
"อะ อ๋อ เปล่าค่ะ เปล่า"
ครืดดดด...ครืดดดด...!!
เสียงโทรศัพท์สั่นดังมาจากกระเป๋าของเอมิกา มือบางจึงล้วงเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบโทรศัพท์ออกมาดู เมื่อหญิงสาวเห็นชื่อคนโทรเข้าปรากฏอยู่บนหน้าจอก็อมยิ้มออกมา และก่อนที่จะได้กดรับสาย สายตาของเอมิกาก็เหลือบไปเห็นชนาธรมองมาพอดี เอมิกาจึงจงใจยิ้มกว้างแสดงสีหน้ามีความสุขแล้วกดรับสายทันที
"ว่าไงคะพี่หมอ"
"เลิกเรียนหรือยังครับ?"
"เลิกเรียนแล้วค่ะ แล้ววันนี้พี่หมอจะกลับมานอนที่บ้านมั๊ยคะ"
"กลับครับ แต่ว่าคงจะถึงบ้านดึกๆหน่อยนะ น้องเอมจะรอพี่หรือเปล่า" เอมิกาอดที่จะยิ้มจนแก้มปริไม่ได้ ก็พี่หมอของเธอทำเสียงออดอ้อนซะน่ารักขนาดนั้น ไม่ให้เธอเขินจนหน้าแดงได้ยังไง กิริยาของเอมิกาอยู่ในสายตาของชนาธรตลอด จนเขาเริ่มไม่มั่นใจเรื่องของเธอกับรัชชานนท์ขึ้นมาซะแล้วว่ามีอะไรกันมากกว่าพี่น้องหรือไม่
"รอก็ได้ค่ะ แต่ถ้าน้องเอมไม่เผลอหลับไปก่อนน่ะนะ"
"โธ่ อย่างนี้อย่าพูดเลยดีกว่าน้องเอม" เอมิกาหัวเราะให้กับนํ้าเสียงตัดพ้อน้อยใจเกินจริงของรัชชานนท์เบาๆ
"โอ๋ๆ โอเค น้องเอมจะรอพี่หมอแน่นอนค่ะ"
"พี่ล้อเล่น ถ้าเราง่วงเราก็นอนไปเลยก็ได้ครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะไปทานข้าวเช้าด้วย"
"ดีจัง แต่ยังไงน้องเอมก็จะรอพี่หมอนะ"
"ก็ได้ น้องเอมสัญญากับพี่แล้วนะ งั้นคืนนี้เจอกันนะครับ พี่ต้องเข้าห้องผ่าตัดแล้ว"
"ค่ะ บ๊ายบาย~ จุ๊บๆ" เอมิกาทำเสียงจุ๊บใส่โทรศัพท์ไป ได้ยินเสียงหัวเราะจากปลายสายแผ่วออกมาก่อนที่จะวางสายไป หญิงสาวมองโทรศัพท์ยิ้มๆก่อนจะเก็บโทรศัพท์ใส่เข้ากระเป๋าดังเดิม
"น้องเอมนี่สนิทกับพี่นนท์มากเลยนะครับ" ชนาธรพูดหยั่งเชิงหญิงสาว เอมิกามองหน้าชายหนุ่มรุ่นพี่แล้วก็อดสงสารไม่ได้ ใจจริงเธอก็ไม่อยากจะทำร้ายจิตใจชนาธรเท่าใดนัก แต่จบวันนี้คงจะดีกว่า
"ค่ะ พี่หมอเป็นคนที่น่ารักมาก แล้วตั้งแต่คบกันพี่หมอก็ยิ่งเอาใจใส่น้องเอมมากขึ้นเยอะเลยค่ะ" เอมิกายิ้มมีความสุข
"คบ? แสดงว่าพี่หมอกับน้องเอม..." แม้ว่าจะเตรียมใจมาบ้างแล้ว แต่พอมาได้ยินจากปากของเจ้าตัวจริงๆทำเอาเขาอึ้งจนทำอะไรแทบไม่ถูก หูอื้อตาลายไปหมด เขาเพิ่งเข้าใจคำว่า 'นํ้าตาตกใน' เหมือนบางสิ่งภายในใจเขาถล่มลงมาจนเหลือแต่ซากปรักหักพังทิ่มแทงภายในใจของเขาอย่างแสนเจ็บปวดเป็นที่สุด
เอมิการู้สึกเห็นใจร่างสูงที่มีสีหน้าเจ็บปวดเป็นอย่างมาก ส่วนคนที่นั่งก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ก็อดที่จะเงยหน้าขึ้นมองด้วยความเป็นห่วงและสงสารไม่ได้ แม้ว่าในใจลึกๆของเธอจะเจ็บปวดไปด้วยก็ตามที
...
ตอนนี้ชนาธรนั่งเงียบ ไม่แม้แต่จะขยับร่างกายเลยเสียด้วยซํ้า จนคนรถของเอมิกามาถึง เธอตั้งใจจะหันไปกล่าวลา แต่เมื่อเห็นอาการของชายหนุ่มแล้วจึงตัดสินใจเดินออกไปอย่างเงียบๆแทนโดยไม่ลืมหันไปกล่าวลาเพื่อนสนิท มุกกัญญารับคำสั้นๆ ก่อนจะหันไปหาพี่รหัสของเธออีกครั้ง ไม่รู้ควรจะทำอย่างไรกับเขาต่อไปดี
"พี่เชนคะ" สุดท้าย หญิงสาวก็ตัดสินใจเอ่ยเรียกชายหนุ่ม
"..." คนที่ตกอยู่ในภวังค์ยังนั่งเงียบ ได้ยินเสียงของน้องรหัส แต่สมองไม่ได้ประมวลผลตามไปเลยว่าเธอพูดว่าอะไร
"พี่เชน กลับบ้านกันเถอะนะคะ" มุกกัญญาตัดสินใจจับข้อมือฉุดให้ชนาธรยืนขึ้น จนสุดท้ายชายหนุ่มก็รู้สึกตัวเสียที
"มุกว่ายังไงนะครับ"
"มุกบอกว่า เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ" ชนาธรนิ่งเงียบไปซักพักเพื่อจับใจความถึงประโยคที่มุกกัญญาพูด เขาทวนประโยคของมุกกัญญาในหัวซํ้าแล้วซํ้าเล่า จนในที่สุดเขาก็เข้าใจในสิ่งที่คนตัวเล็กต้องการจะสื่อ
"อ่า ครับ กลับบ้านกัน" ชนาธรจะเดินไปขึ้นรถ แต่เขากับเดินไปอีกทาง จนมุกกัญญาต้องเป็นคนจับมือร่างสูงจูงเดินไปยังลานจอดรถของมหา'ลัยด้วยตนเอง เพราะดูท่าว่าเขาคงไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรได้ด้วยตนเองอีกแล้ว
มุกกัญญาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของชนาธรเพื่อหยิบกุญแจรถออกมา แล้วยื่นให้ชายหนุ่ม ชนาธนมองกุญแจนิ่ง ก่อนจะหยิบมันมาถือไว้แล้วปลดล็อกรถ ก่อนจะเข้าไปในรถแล้วสตาร์ท ร่างบางมองตามชายหนุ่มก่อนจะอ้อมมาเปิดประตูฝั่งข้างคนขับเข้าไปนั่ง กำลังจะเอ่ยปากอาสาขับรถให้ แต่ชนาธรก็ออกรถพอดี
มุกกัญญานั่งไปด้วยใจเป็นห่วงปนหวาดกลัวคนที่ขับรถ เพราะเขาขับเกือบจะชนนั่นชนนี่ไปตั้งเยอะ แล้วจู่ๆชนาธรก็เบรกรถกระทันหันแล้วฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยรถยนต์พลางถอนหายใจออกมาเสียงดัง มุกกัญญาเอื้อมมือไปลูบหลังร่างหนาอย่างให้กำลังใจ
"พี่เชนคะ ลงไปนั่งผ่อนคลายหน่อยมั๊ย" มุกกัญญาที่เพิ่งสังเกตว่าชนาธรมาหยุดรถอยู่เยื้องๆกับสวนสาธารณะก่อนถึงหมู่บ้านเธอนิดเดียวเอง เธอจึงเอ่ยปากชวน ไม่รอฟังคำตอบ อ้อมมาเปิดประตูฝั่งคนขับแล้วจับแขนชนาธรให้ลงมา
"ทำไมเหรอครับ" ชนาธรทำหน้างง แต่ก็ยอมล็อกรถ แล้วโอนอ่อนตามแรงดึงที่แขนของมุกกัญญา
"ผ่อนคลายไงคะ" มุกกัญญายิ้มสดใสให้ชายหนุ่ม แล้วพาเขามานั่งที่ม้านั่งตัวหนึ่งในสวนสาธารณะ "พี่เชนรอมุกอยู่ตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวมุกมา" หญิงสาวบอกชายหนุ่มก่อนจะวิ่งห่างร่างสูงออกไป ชนาธรไม่ได้สนใจที่จะมองตามไป เอาแต่นั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ปล่อยให้เวลาผ่านไปเรื่อยๆพร้อมกับความผิดหวังในเรื่องความรักของตนเอง
"เห้ย!" ระหว่างที่กำลังเหม่อลอย ชนาธรกับต้องสะดุ้งแล้วอุทานออกมาไม่ดังมากนัก เมื่อรู้สึกว่ามีอะไรเย็นๆมาแนบอยู่ข้างๆแก้มซ้ายของตัวเอง หันไปก็พบกับตัวการกำลังหัวเราะน่ารักพร้อมนั่งลงข้างๆเขา โดยที่ในมือยังถือขวดนํ้าเปล่าแช่เย็น ทำให้เขารับรู้ทันทีว่าสาเหตุของ 'อะไรเย็นๆ' ที่เขารู้สึกนั้น มาจากขวดนํ้าในมือหญิงสาวแน่นอน
"เป็นไงคะพี่เชน เย็นมากมั๊ย" มุกกัญญาเอ่ยถามหน้าตาใสซื่อตีหน้ามึนใส่ชายหนุ่มรุ่นพี่ ในใจก็หวังให้ชนาธรลืมความโศกเศร้าไปได้แค่เพียงช่วงเวลาหนึ่งที่อยู่กับเธอก็ยังดี อย่างน้อยเธอก็อยากทำอะไรให้กับเขาบ้าง
"แสบจริงๆเลยเด็กน้อย" ร่างสูงยีหัวคนตัวเล็กหน่อยๆ รับรู้ได้ถึงความเป็นห่วงที่หญิงสาวมีให้ตัวเองแล้วอมยิ้มน้อยๆ อดยอมรับไม่ได้ว่าเขาก็แอบรู้สึกดีเช่นกันที่ยังมีคนคอยเป็นห่วงเป็นใยและอยู่เคียงข้างในวันที่เขาเสียใจอย่างนี้
"มุกซื้อนํ้าเย็นๆชื่นใจมาให้พี่เชนดื่มค่ะ เผื่อจะสดชื่นขึ้น" มุกกัญญาย่นจมูกใส่คนที่ตัวโตกว่าก่อนจะยื่นขวดนํ้าที่เธอเพิ่งใช้เป็นอาวุธในการแกล้งเขาให้ชายหนุ่ม ชนาธรรับไปเปิดขวดดื่มอย่างต้องการเอาใจรุ่นน้อง และนั่นก็ทำให้มุกกัญญายิ้มออก
มุกกัญญาและชนาธรผลัดกันเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ของตนเองให้อีกฝ่ายรับรู้ โดยส่วนใหญ่จะเป็นมุกกัญญาเสียเองที่เล่าเยอะกว่าชนาธร ทั้งที่จริงๆแล้วตามนิสัย หญิงสาวไม่ได้เป็นคนพูดเก่ง แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายตั้งใจฟังเธอเล่าแล้ว เธอจึงพยายามสรรหาเรื่องมาพูดเรื่อยๆให้อีกฝ่ายฟัง ฝั่งชนาธรเองก็เพลินไปกับการฟังเสียงหวานๆของอีกฝ่าย เขายอมรับเลยว่าการได้พูดคุยกับมุกกัญญาในวันนี้ทำให้เขาลืมความโศกเศร้าไปได้ในช่วงจังหวะหนึ่งจริงๆ แต่พอกลับบ้านมาแล้วมีโอกาสได้อยู่คนเดียวในห้อง ความคิดถึงก็หวนกลับไปสู่ใบหน้าหวานของคนที่เพิ่งหักอกเขาไปหมาดๆอีกครา
ชนาธรลุกจากเตียงนอนเดินไปนั่งลงที่พื้นข้างหน้าลิ้นชักชั้นล่างสุดของโต๊ะหนังสือ เขามองมันนิ่งอยู่ซักพัก ก่อนจะเอื้อมมือควานหากุญแจที่อยู่บนโต๊ะมาไขมันแล้วเปิดออก สายตาคมกริบของร่างหนากวาดตามองความลับที่เขาไม่มีโอกาสบอกเอมิกามาเป็นระยะเวลานานนับเป็นเกือบสิบปีด้วยความร้าวราน ก่อนที่มือหนาจะเอื้อมไปหยิบของในลิ้นชักทุกชิ้นออกมาจนเกลี้ยงลิ้นชัก เอามาวางเรียงไว้บนพื้นตรงหน้าเขา ก่อนจะเลือกหยิบความทรงจำชิ้นแรกในวัยเด็กของเขาขึ้นมา... 'ลูกบอลสีเหลืองสดใส' ที่เขาได้รับมาจากเด็กผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่ง
วันนั้นเป็นวันที่แม่ของเขาพาเขาไปบ้านของเพื่อนแม่ ในหมู่บ้านของเพื่อนแม่คนนั้นมีสนามเด็กเล่นอยู่หนึ่งแห่ง ด้วยความที่แม่กลัวเขาจะเบื่อจึงให้เขาไปเล่นอยู่ที่สนามเด็กเล่น และวันนั้นก็ทำให้เขาได้เจอ... หญิงสาวผู้เป็นรักแรกของเขา
'พี่คะๆ!' เด็กหญิงหน้าหวานที่รัดแกะสองข้างเดินไปนั่งลงที่ชิงช้าแล้วตะโกนเรียกเขา
'พี่เหรอ?'
'แกว่งชิงช้าให้น้องเอมหน่อย น้องเอมอยากเล่นชิงช้า' ใบหน้าหวานเอ่ยด้วยนํ้าเสียงออดอ้อนที่ใครเห็นก็ต้องรักต้องเอ็นดู ชนาธรในตอนนั้นแกว่งชิงช้าให้เธออย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย หัวเราะมีความสุขกันทั้งคู่ จนกระทั่งแม่ของเขามาตามกลับบ้าน เขาจึงจำใจต้องบอกลาเด็กหญิงผมแกละคนนั้นไป
'ต้องไปแล้วเหรอ?' เอมิกาในวัยเด็กหน้าสลดลงที่จะไม่มีเพื่อนเล่นอีก
'อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ เดี๋ยววันหลังพี่จะมาใหม่นะ นู่นไง พี่ชายตัวมาตามกลับบ้านแล้ว' เด็กชายเอามือที่ลูบหัวร่างบางออกแล้วชี้ไปทางชายที่ดูอายุมากกว่าตนสี่ห้าปี
'พี่นนท์' เด็กหญิงพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะวิ่งไปหยิบกระเป๋าสีใสที่ข้างในบรรจุลูกบอลเด็กเล่นหลากสีขึ้นมาเปิด ก่อนจะหยิบลูกบอลสีเหลืองสดออกมาแล้วเดินมายื่นให้เขา บอกว่ามันเป็นที่ระลึก ทั้งๆที่ตอนนั้นเขายังไม่รู้จักความหมายของคำว่าที่ระลึกเสียด้วยซํ้า
'ตัวต้องเก็บไว้ดีๆนะ น้องเอมให้เป็นที่ระลึกที่ตัวแกว่งชิงช้าให้น้องเอม' มือที่ยังไม่ใหญ่มากนักของเด็กชายเอื้อมไปหยิบลูกบอลสีเหลืองจากมือบางพร้อมกับเอ่ยขอบคุณเบาๆ มองร่างบางที่วิ่งไปจับจูงมือของคนที่เด็กหญิงเรียกว่าพี่นนท์กลับหลังหันไป เขาก้มลงมองลูกบอลในมืออีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม ตอนนั้นเขายังไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้ดีว่ามันเรียกว่าอะไร มันคือความรู้สึกสุขใจจนหัวใจพองโตแน่นอก และตอนนั้นเขาก็ทึกทักมันเองว่ามันคือ...ความรัก
ชนาธรเอื้อมมือไปหยิบรูปโพราลอยด์ที่มีเด็กหญิงกับเด็กชายยืนยิ้มอยู่ นี่เป็นรูปที่แม่ของเขาเป็นคนถ่ายให้กับมือ ก่อนที่เขาและเธอจะต้องจากกันในวันนั้น นับจากวันนั้นไปอีกเกือบสองเดือน แม่ของเขาก็พาไปที่บ้านของเพื่อนแม่อีก คราวนี้เขาขอแม่ไปสนามเด็กเล่นเองเพื่อจะไปหาเด็กสาวคนนั้น เผื่อจะเจอเธอที่นั่นอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่เจอ เจอแค่โบว์สีฟ้าที่เขาจำได้ว่าวันนั้นเธอผูกมากับแกละทั้งสองข้าง แต่ที่โซ่ชิงช้ามีโบว์เส้นนั้นผูกอยู่แค่เส้นเดียว...และเขาก็เก็บมา ชนาธรมองโบว์สีฟ้าที่เมื่อระยะเวลาผ่านไปนานก็เริ่มจะออกสีเหลืองหน่อยๆ ก่อนจะมองเลยไปยังกระดาษสีชมพูหวานที่มีลายมือแบบเด็กๆเขียนอยู่ เขาบังเอิญไปเจอมันแปะอยู่ที่ใต้ไม้ที่ไว้สำหรับนั่งของชิงช้า มันถูกแปะด้วยสติ๊กเกอร์ลายการ์ตูนโดราเอมอนกันหลุดไว้สองตัว
'เมื่อไหร่พี่จะมา น้องเอมไม่เห็นเจอเลย อยากให้พี่มาแกว่งชิงช้าให้อีก เพราะพี่นนท์ไม่ยอมแกว่งให้สูงๆเหมือนพี่'
ชนาธรนั่งมองของทั้งสี่อย่างที่มีความสําคัญกับหัวใจดวงน้อยๆของเขา ที่บัดนี้มันย่อยยับจนแทบไม่เหลือชิ้นดี ชนาธรนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นซักพัก ก่อนจะเก็บของกลับเข้าที่เดิมแล้วล็อกกุญแจไว้ พร้อมบอกตัวเองว่ายังไงซะเอมิกาก็คงไม่ใช่ของเขา ในเมื่อเธอก็มีคนดีๆอย่างรัชชานนท์ยืนอยู่ข้างๆอยู่แล้ว ชนาธรเดินมาล้มตัวนอนที่เตียง
ตี๊ดๆๆๆ
เสียงข้อความเข้า ทำให้ชนาธรที่พยายามจะข่มตาหลับลืมตาขึ้นมาอีกครั้งแล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้บนหัวเตียงขึ้นมาเปิดอ่านข้อความเข้าที่ส่งมาจากมุกกัญญา น้องรหัสตัวยุ่งของเขา
'รู้หรอกว่านอนไม่หลับ ลองนับแกะสิคะเผื่อจะหลับง่ายขึ้น สู้ๆนะคะ มุกรู้ว่าพี่เชนของมุกน่ะเก่งที่สุด' ชนาธรอมยิ้มไปกับข้อความที่ถึงแม้ว่ามันจะดูเป็นข้อความให้กำลังใจแบบธรรมดา แต่ก็ทำให้เขาคลายกังวลลงได้อย่างน่าประหลาดใจ
'นับแกะ!? พี่ขี้เกียจนับอ่ะ ไว้วันไหนมุกว่างก็อัดเสียงที่มุกนับแกะส่งมาให้พี่ฟังดีกว่า แล้วเราะก็หลับได้แล้วนะ พรุ่งนี้เข้าคลาสเช้าเดี๋ยวก็ตื่นสายหรอก เดี๋ยวก็ไม่ไปรับเลย ฝันดีนะ ตัวป่วน' ชนาธรกดปิดหน้าจอโทรศัพท์ ล้มตัวนอนดังเดิมพลางครุ่นคิด แต่ไม่ใช่เรื่องของเอมิกาเหมือนเดิม 'หรือเขาควรจะมองคนใกล้ตัวที่เป็นห่วงเขามาตลอดแบบนี้ดีนะ?'
MysteryHiqueen เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 พ.ค. 2556, 20:06:05 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 พ.ค. 2556, 20:06:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 4831
| << ตอนที่ 19 : ง้อคนดื้อ 2 |