คมอสูร
ทะเลทรายซาฮารามากด้วยเม็ดทรายฉันใด
การผจญภัยในโลกแฟนตาซีก็มากด้วยเรื่องราวฉันนั้น
สัมผัสความรัก ความเอื้ออาทรและการผจญภัยของริคแฟลม
เพื่อสร้างตำนานบทใหม่ในโลกแฟนตาซี
การผจญภัยในโลกแฟนตาซีก็มากด้วยเรื่องราวฉันนั้น
สัมผัสความรัก ความเอื้ออาทรและการผจญภัยของริคแฟลม
เพื่อสร้างตำนานบทใหม่ในโลกแฟนตาซี
Tags: แฟนตาซี, ความรัก,ปีศาจ
ตอน: ตอนที่ 3 เพราะอะไรนะ?
“ได้โปรด ช่วยฉันด้วย” หญิงสาวส่งเสียงวิงวอนออกมา “ฉันไม่ต้องการไปกับเขา”
“อย่าแส่หาเรื่องใส่ตัวดีกว่า ไอ้น้อง” เจ้าชายวอริกสะบัดเสื้อคลุม เผยให้เห็นปืนสั้นที่เอวอย่างจงใจขู่ แล้วกองทหารองครักษ์ในชุดเครื่องแบบสีขาวแดงซึ่งไล่หลังเจ้าชายมาติดๆ ก็เข้าโอบล้อมริคแฟลมกับหญิงสาวไว้
ริคแฟลมดึงมือตัวเองออกจากการเกาะกุมของหญิงสาว แต่เธอไม่ยอมปล่อย
“นี่เป็นปัญหาของเธอ เธอจัดการเองเถอะ”
หญิงสาวสั่นหน้าจนผมกระจาย เธอจับตามองเจ้าชายวอริกไม่วางตา ก่อนจะเบือนหน้ามาทางริคแฟลม ทำท่าขนลุกขนพอง
“ฉันกลัวเขามากกว่ากลัวคุณอีก”
“จูเลียน่า !!! ปล่อยมือจากเขาซะ แล้วมากับฉัน” เจ้าชายสั่งเสียงเข้ม
“ไม่” เป็นคำตอบอย่างเด็ดขาด
“ไม่มาก็ไม่มา” เจ้าชายยื่นคำขาดเหมือนกัน “อยากให้หมอนั่นถูกยิงตายก็ตามใจ เธอเป็นคนเลือกเองนะ”
เจอไม้นี้เข้าจูเลียน่าก็ชักลังเล รู้ด้วยว่า การต่อกรสู้รบกับเจ้าชายมันยากแค่ไหน หวังจะสบตาชายหนุ่มข้างกายให้ช่วยพาหนีสักครั้ง เขาก็เมินหน้าไปอีกทางไม่ยอมสบตาด้วย
จูเลียน่าคิดแล้วคิดอีก ในที่สุดก็ใช้วิธีอย่างผู้เชี่ยวชาญระดับชาติ คือ เมื่อหมดหนทางสู้ ไม่สามารถหนีไปไหนได้ ก็ใช้วิธี‘หมาจนตรอก’
“ฝ่าบาททรงขี้ขลาดอะไรอย่างนี้เพคะ ใช้กองทหารเป็นฝูงรุมคนคนเดียวแถมไม่มีอาวุธติดมือ ทำราวกับหมาหมู่ น่าไม่อาย”
“หนอยแน่ะ หาว่าฉันขี้ขลาด” เจ้าชายพยักหน้าให้องครักษ์ถอย แล้วชี้หน้าจูเลียน่า “ฟังนะ จูเลียน่า ถ้าฉันสู้กับหมอนี่ ตัวต่อตัวแล้วชนะ เธอต้องยอมเป็นทาสรับใช้ฉันทุกอย่าง ตกลงไหม”
“ก็ได้เพคะ แต่ถ้าเขาชนะล่ะ”
“มันไม่มีทางเกิดขึ้นแน่” เจ้าชายยิ้มหยัน ยกมือกอดอก แต่เมื่อสบตาคาดคั้นของจูเลียน่า เจ้าชายก็กระแอมกระไอตอบมาว่า “เอาเถอะ ถึงจะมีโอกาสเป็นไปได้น้อยมาก แต่ถ้าฉันแพ้ ฉันจะยอมปล่อยเธอไป”
เป็นอันว่า หมดปัญหาไปเปราะหนึ่ง เหลือแต่ชายแปลกหน้าข้างกายเธอ ซึ่งเป็นกำแพงกั้นกลางอย่างน่าหนักใจว่า เขาจะยอมช่วยผู้หญิงที่ไม่รู้จักมาก่อนหรือเปล่า
“จำอะไรก็ไม่ได้ แถมต้องถูกจับไปเป็นทาสอีก น่าสงสารเนอะ” เปรยนำทางไว้แค่นี้ จูเลียน่าชายตาดูริคแฟลมว่าจะใจอ่อนลงบ้างหรือไม่
“เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง เรื่องอะไรจะเอากระดูกมาแขวนคอ” ริคแฟลมว่า
จูเลียน่าพยายามใหม่
“ช่วยเหลือผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ความจำเสื่อมไร้ทางสู้ นับเป็นสุภาพบุรุษ หาได้ยากยิ่ง.......”
เมื่อริคแฟลมขยับตัวจะหนี จูเลียน่าก็ยื่นแขนออกขวางไว้
“แย่ แค่นี้ก็ไม่กล้า” จูเลียน่ารู้ว่า ผู้ชายถ้าถูกสบประมาทจะต้องฮึดสู้ “ยังงี้กลับไปดูดนมแม่เถอะไป๊ เป็นลูกผู้ชายซะเปล่า กลัวก็หนีไป”
ริคแฟลมคล้ายถูกปรามาสหน้า แต่เขาไม่ยักโกรธ กลับหัวเราะขำๆ “สมองเสื่อมแต่ยังฉลาดดีอยู่นี่ ..คิดหาทางให้ฉันสู้กับเจ้าชายเพื่ออิสรภาพของตัวเอง แล้วฉันได้ประโยชน์อะไร”
ริคแฟลมถูนิ้วกับจมูก สายตาที่จับจ้องหญิงสาวเต็มไปด้วยความแน่วแน่ แจ่มใส ประเมินมอง
“เธอไม่ใช่แบบที่ผู้ชายจะหาความสำราญแล้วก็ทิ้ง เธอดีเกินไป ดูบริสุทธิ์ ไร้เดียงสาในเรื่องผู้ชาย จนฉันสาบานได้ว่า เธอไม่เคยรู้ว่า กำลังตกอยู่ในสภาพอันตรายเพียงใดเมื่ออยู่ท่ามกลางพวกเรา....ถ้าเธอกลัวคนแปลกหน้าอย่างฉันน้อยกว่าเจ้าชาย ก็ยอมไปเป็นทาสรับใช้ฉันแทน จนกว่าฉันจะพอใจ ตกลงไหม”
จูเลียน่าช้อนตาขึ้นสบสายตาสีฟ้ากระด้างของริคแฟลม เธอกัดริมฝีปากอย่างยุ่งยากใจ
“ว่าไง” ริคแฟลมพูดเสียงแผ่ว “ชักช้านัก งั้นฉันไปนะ”
ริคแฟลมตบบ่าจูเลียน่าเป็นสัญญาณว่าจะล่าถอยจากไป ตอนนั้นเองจอมยุทธ์หญิงลึกลับก็ยอมจำนน เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วบ่นพึมพำว่า “คนบ้า เอาเปรียบผู้หญิงชะมัด ก็ได้ ฉันยอมตกลง”
ริคแฟลมอมยิ้ม ก่อนหันไปพูดกับเจ้าชายที่หน้าบูดบึ้งระหว่างเฝ้ามองสองคนตกลงกัน
“มาสู้กันแบบคาวบอยเถอะพะยะค่ะ ฝ่าบาทจะใช้ปืนก็ได้ กระหม่อมจะใช้มีดสั้นเล่มเดียวก็พอ”
เจ้าชายวอริกยืดตัวตรงอย่างถือศักดิ์ศรี “ไม่จำเป็น ฉันจะใช้มีดสั้นเหมือนนาย”
ลมพัดหวิววู่ในความมืด มองไปทางไหนก็เห็นแต่เงาดำสลัวเป็นรูปเงาแปลกๆ คุกคาม ชายหนุ่มสองคนยืนหันหลังเข้าหากันท่ามกลางแสงจันทร์อย่างองอาจ ทหารคนหนึ่งเริ่มนับไปพร้อมๆ กับที่ทั้งคู่ก้าวเดิน และในเสี้ยววินาทีที่เผชิญหน้า
ความว่องไวของเจ้าชายวอริกใกล้เคียงกับความเร็วของจรวด พอนับยังไม่ทันขาดคำ ก็ปามีดสั้นหวีดหวิวมุ่งตรงสู่เป้าหมายเป็นการตัดหน้า แต่ถ้าความเร็วของเจ้าชายเทียบได้กับจรวด ความเร็วของริคแฟลมก็ใกล้เคียงกับความเร็วของแสง ซึ่งถือกันว่าเป็นความเร็วสูงสุดในจักรวาล เท้าของริคแฟลมยกขึ้นเตะมีดสั้นที่พุ่งมา และปามีดสั้นในมือเข้าใส่อีกฝ่ายจนมันบาดเข้าที่คอของเจ้าชาย
เหล่าทหารองครักษ์ยืนตะลึงมองอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนร้องขึ้นพร้อมกัน “ฝ่าบาท!!!”
เจ้าชายหน้าตาแดงก่ำด้วยความอายที่พ่ายแพ้...แดงเหมือนลูกโป่งสีแดงซึ่งอัดแก๊สเข้าไปเต็มปรี่จวนระเบิด เจ้าชายปัดมือริคแฟลมที่ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้เช็ดเลือดที่คออย่างแค้นๆ
“กระหม่อมชนะ ดังนั้นผู้หญิงของฝ่าบาทก็เป็นของกระหม่อม คงไม่ว่าอะไรถ้ากระหม่อมจะพาตัวเธอไปเดี๋ยวนี้” ริคแฟลมโค้งคำนับเจ้าชายวอริก แล้วจูงมือจูเลียน่าผละออกไป แต่ถูกองครักษ์ขัดขวางซะก่อน
“นี่อะไร” จูเลียน่าร้อง “ฝ่าบาทจะโก่งกันหรือไง ก็ไหนเราตกลงกันแล้วว่า ถ้าฝ่าบาทแพ้จะปล่อยเราไป”
“ฉันตกลงว่าจะปล่อยเธอไป แต่ไม่ใช่เขา.......”
ริคแฟลมแตะแขนจูเลียน่าเมื่อเธอตั้งท่าจะพูดต่อ “ต่อให้ฝ่าบาทใช้ทหารทั้งกอง กระหม่อมก็ชนะอยู่ดี ไม่มีทางที่พวกฝ่าบาทจะฉุดรั้งกระหม่อมไว้ได้”
เจ้าชายยังคงหน้าแดงก่ำไปจนถึงโค่นผม
“อวดดีนัก..จับมันไว้ อย่าให้หนีรอดไปได้” เจ้าชายแผดเสียง “จับเป็นจับตายยังไงก็ช่าง”
กลางแสงเดือนขาวรางๆ นั้นเอง นัยน์ตาสีฟ้าสดใสของริคแฟลมเปลี่ยนเป็นสีแดงฉับพลัน ผมรองทรงสีทองกลายเป็นสีเงินยาวสลวยวาววับสะท้อนแสงไฟเป็นประกายท่ามกลางความมืดสลัว ปลายนิ้วมีเล็บงอกยาวออกมาทั้งสิบนิ้ว
“ปีศาจ!!!” ทหารคนหนึ่งร้องตะโกน “ระวัง!!”
เสียงระเบิดและประกายไฟจากกระบอกปืนสว่างวาบอยู่กลางความขมุกขมัว จูเลียน่าถูกเจ้าชายวอริกจับตัวออกห่างจากวงล้อมแห่งการต่อสู้ การเคลื่อนไหวของริคแฟลมดุจดังความไวแสง เขาหลบลูกกระสุนและใช้กรงเล็บตะปบตามตัวทหารจนเป็นแผลฉกรรจ์ยากต่อการทนไหว สลบล้มลงไปกองกับพื้นทีละคนสองคน
ไม่นานก็เหลือแค่เจ้าชายวอริก จูเลียน่า และปีศาจริคแฟลม
“ไม่เคยเห็นปีศาจที่แข็งแกร่งขนาดนี้มาก่อน” เจ้าชายยิ้มที่มุมปาก และกระซิบข้างหูจูเลียน่า “ฉันจะใช้เธอเป็นเกราะกำบัง และบังคับให้มันเป็นทาสรับใช้ฉัน”
“ความคิดฝ่าบาทช่างตื้นจริงๆ หม่อมฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขา เรื่องอะไรเขาจะเชื่อฟังฝ่าบาท”
“เธอไม่รู้จริงๆ เหรอ ว่าทำไมมันถึงเปิดเผยตัวตนที่แท้จริง และเสี่ยงอันตรายเพื่อเธอ ทั้งๆ ที่ความไวของมันหนีเอาตัวรอดได้ไม่ยาก มันทำอย่างนี้เพราะอะไร ลองคิดดูซิ”
จูเลียน่ากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก คำถามของเจ้าชายวอริกสร้างความฉงนสนเท่ห์ให้เธอมิใช่น้อย มันไม่ใช่ความรักแน่ๆ เพราะเธอเพิ่งเจอกับเขาแท้ๆ แต่มันเพราะอะไรนะ เพราะอะไร?
------------------------- จบตอน 3 -------------------------------
“อย่าแส่หาเรื่องใส่ตัวดีกว่า ไอ้น้อง” เจ้าชายวอริกสะบัดเสื้อคลุม เผยให้เห็นปืนสั้นที่เอวอย่างจงใจขู่ แล้วกองทหารองครักษ์ในชุดเครื่องแบบสีขาวแดงซึ่งไล่หลังเจ้าชายมาติดๆ ก็เข้าโอบล้อมริคแฟลมกับหญิงสาวไว้
ริคแฟลมดึงมือตัวเองออกจากการเกาะกุมของหญิงสาว แต่เธอไม่ยอมปล่อย
“นี่เป็นปัญหาของเธอ เธอจัดการเองเถอะ”
หญิงสาวสั่นหน้าจนผมกระจาย เธอจับตามองเจ้าชายวอริกไม่วางตา ก่อนจะเบือนหน้ามาทางริคแฟลม ทำท่าขนลุกขนพอง
“ฉันกลัวเขามากกว่ากลัวคุณอีก”
“จูเลียน่า !!! ปล่อยมือจากเขาซะ แล้วมากับฉัน” เจ้าชายสั่งเสียงเข้ม
“ไม่” เป็นคำตอบอย่างเด็ดขาด
“ไม่มาก็ไม่มา” เจ้าชายยื่นคำขาดเหมือนกัน “อยากให้หมอนั่นถูกยิงตายก็ตามใจ เธอเป็นคนเลือกเองนะ”
เจอไม้นี้เข้าจูเลียน่าก็ชักลังเล รู้ด้วยว่า การต่อกรสู้รบกับเจ้าชายมันยากแค่ไหน หวังจะสบตาชายหนุ่มข้างกายให้ช่วยพาหนีสักครั้ง เขาก็เมินหน้าไปอีกทางไม่ยอมสบตาด้วย
จูเลียน่าคิดแล้วคิดอีก ในที่สุดก็ใช้วิธีอย่างผู้เชี่ยวชาญระดับชาติ คือ เมื่อหมดหนทางสู้ ไม่สามารถหนีไปไหนได้ ก็ใช้วิธี‘หมาจนตรอก’
“ฝ่าบาททรงขี้ขลาดอะไรอย่างนี้เพคะ ใช้กองทหารเป็นฝูงรุมคนคนเดียวแถมไม่มีอาวุธติดมือ ทำราวกับหมาหมู่ น่าไม่อาย”
“หนอยแน่ะ หาว่าฉันขี้ขลาด” เจ้าชายพยักหน้าให้องครักษ์ถอย แล้วชี้หน้าจูเลียน่า “ฟังนะ จูเลียน่า ถ้าฉันสู้กับหมอนี่ ตัวต่อตัวแล้วชนะ เธอต้องยอมเป็นทาสรับใช้ฉันทุกอย่าง ตกลงไหม”
“ก็ได้เพคะ แต่ถ้าเขาชนะล่ะ”
“มันไม่มีทางเกิดขึ้นแน่” เจ้าชายยิ้มหยัน ยกมือกอดอก แต่เมื่อสบตาคาดคั้นของจูเลียน่า เจ้าชายก็กระแอมกระไอตอบมาว่า “เอาเถอะ ถึงจะมีโอกาสเป็นไปได้น้อยมาก แต่ถ้าฉันแพ้ ฉันจะยอมปล่อยเธอไป”
เป็นอันว่า หมดปัญหาไปเปราะหนึ่ง เหลือแต่ชายแปลกหน้าข้างกายเธอ ซึ่งเป็นกำแพงกั้นกลางอย่างน่าหนักใจว่า เขาจะยอมช่วยผู้หญิงที่ไม่รู้จักมาก่อนหรือเปล่า
“จำอะไรก็ไม่ได้ แถมต้องถูกจับไปเป็นทาสอีก น่าสงสารเนอะ” เปรยนำทางไว้แค่นี้ จูเลียน่าชายตาดูริคแฟลมว่าจะใจอ่อนลงบ้างหรือไม่
“เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง เรื่องอะไรจะเอากระดูกมาแขวนคอ” ริคแฟลมว่า
จูเลียน่าพยายามใหม่
“ช่วยเหลือผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ความจำเสื่อมไร้ทางสู้ นับเป็นสุภาพบุรุษ หาได้ยากยิ่ง.......”
เมื่อริคแฟลมขยับตัวจะหนี จูเลียน่าก็ยื่นแขนออกขวางไว้
“แย่ แค่นี้ก็ไม่กล้า” จูเลียน่ารู้ว่า ผู้ชายถ้าถูกสบประมาทจะต้องฮึดสู้ “ยังงี้กลับไปดูดนมแม่เถอะไป๊ เป็นลูกผู้ชายซะเปล่า กลัวก็หนีไป”
ริคแฟลมคล้ายถูกปรามาสหน้า แต่เขาไม่ยักโกรธ กลับหัวเราะขำๆ “สมองเสื่อมแต่ยังฉลาดดีอยู่นี่ ..คิดหาทางให้ฉันสู้กับเจ้าชายเพื่ออิสรภาพของตัวเอง แล้วฉันได้ประโยชน์อะไร”
ริคแฟลมถูนิ้วกับจมูก สายตาที่จับจ้องหญิงสาวเต็มไปด้วยความแน่วแน่ แจ่มใส ประเมินมอง
“เธอไม่ใช่แบบที่ผู้ชายจะหาความสำราญแล้วก็ทิ้ง เธอดีเกินไป ดูบริสุทธิ์ ไร้เดียงสาในเรื่องผู้ชาย จนฉันสาบานได้ว่า เธอไม่เคยรู้ว่า กำลังตกอยู่ในสภาพอันตรายเพียงใดเมื่ออยู่ท่ามกลางพวกเรา....ถ้าเธอกลัวคนแปลกหน้าอย่างฉันน้อยกว่าเจ้าชาย ก็ยอมไปเป็นทาสรับใช้ฉันแทน จนกว่าฉันจะพอใจ ตกลงไหม”
จูเลียน่าช้อนตาขึ้นสบสายตาสีฟ้ากระด้างของริคแฟลม เธอกัดริมฝีปากอย่างยุ่งยากใจ
“ว่าไง” ริคแฟลมพูดเสียงแผ่ว “ชักช้านัก งั้นฉันไปนะ”
ริคแฟลมตบบ่าจูเลียน่าเป็นสัญญาณว่าจะล่าถอยจากไป ตอนนั้นเองจอมยุทธ์หญิงลึกลับก็ยอมจำนน เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วบ่นพึมพำว่า “คนบ้า เอาเปรียบผู้หญิงชะมัด ก็ได้ ฉันยอมตกลง”
ริคแฟลมอมยิ้ม ก่อนหันไปพูดกับเจ้าชายที่หน้าบูดบึ้งระหว่างเฝ้ามองสองคนตกลงกัน
“มาสู้กันแบบคาวบอยเถอะพะยะค่ะ ฝ่าบาทจะใช้ปืนก็ได้ กระหม่อมจะใช้มีดสั้นเล่มเดียวก็พอ”
เจ้าชายวอริกยืดตัวตรงอย่างถือศักดิ์ศรี “ไม่จำเป็น ฉันจะใช้มีดสั้นเหมือนนาย”
ลมพัดหวิววู่ในความมืด มองไปทางไหนก็เห็นแต่เงาดำสลัวเป็นรูปเงาแปลกๆ คุกคาม ชายหนุ่มสองคนยืนหันหลังเข้าหากันท่ามกลางแสงจันทร์อย่างองอาจ ทหารคนหนึ่งเริ่มนับไปพร้อมๆ กับที่ทั้งคู่ก้าวเดิน และในเสี้ยววินาทีที่เผชิญหน้า
ความว่องไวของเจ้าชายวอริกใกล้เคียงกับความเร็วของจรวด พอนับยังไม่ทันขาดคำ ก็ปามีดสั้นหวีดหวิวมุ่งตรงสู่เป้าหมายเป็นการตัดหน้า แต่ถ้าความเร็วของเจ้าชายเทียบได้กับจรวด ความเร็วของริคแฟลมก็ใกล้เคียงกับความเร็วของแสง ซึ่งถือกันว่าเป็นความเร็วสูงสุดในจักรวาล เท้าของริคแฟลมยกขึ้นเตะมีดสั้นที่พุ่งมา และปามีดสั้นในมือเข้าใส่อีกฝ่ายจนมันบาดเข้าที่คอของเจ้าชาย
เหล่าทหารองครักษ์ยืนตะลึงมองอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนร้องขึ้นพร้อมกัน “ฝ่าบาท!!!”
เจ้าชายหน้าตาแดงก่ำด้วยความอายที่พ่ายแพ้...แดงเหมือนลูกโป่งสีแดงซึ่งอัดแก๊สเข้าไปเต็มปรี่จวนระเบิด เจ้าชายปัดมือริคแฟลมที่ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้เช็ดเลือดที่คออย่างแค้นๆ
“กระหม่อมชนะ ดังนั้นผู้หญิงของฝ่าบาทก็เป็นของกระหม่อม คงไม่ว่าอะไรถ้ากระหม่อมจะพาตัวเธอไปเดี๋ยวนี้” ริคแฟลมโค้งคำนับเจ้าชายวอริก แล้วจูงมือจูเลียน่าผละออกไป แต่ถูกองครักษ์ขัดขวางซะก่อน
“นี่อะไร” จูเลียน่าร้อง “ฝ่าบาทจะโก่งกันหรือไง ก็ไหนเราตกลงกันแล้วว่า ถ้าฝ่าบาทแพ้จะปล่อยเราไป”
“ฉันตกลงว่าจะปล่อยเธอไป แต่ไม่ใช่เขา.......”
ริคแฟลมแตะแขนจูเลียน่าเมื่อเธอตั้งท่าจะพูดต่อ “ต่อให้ฝ่าบาทใช้ทหารทั้งกอง กระหม่อมก็ชนะอยู่ดี ไม่มีทางที่พวกฝ่าบาทจะฉุดรั้งกระหม่อมไว้ได้”
เจ้าชายยังคงหน้าแดงก่ำไปจนถึงโค่นผม
“อวดดีนัก..จับมันไว้ อย่าให้หนีรอดไปได้” เจ้าชายแผดเสียง “จับเป็นจับตายยังไงก็ช่าง”
กลางแสงเดือนขาวรางๆ นั้นเอง นัยน์ตาสีฟ้าสดใสของริคแฟลมเปลี่ยนเป็นสีแดงฉับพลัน ผมรองทรงสีทองกลายเป็นสีเงินยาวสลวยวาววับสะท้อนแสงไฟเป็นประกายท่ามกลางความมืดสลัว ปลายนิ้วมีเล็บงอกยาวออกมาทั้งสิบนิ้ว
“ปีศาจ!!!” ทหารคนหนึ่งร้องตะโกน “ระวัง!!”
เสียงระเบิดและประกายไฟจากกระบอกปืนสว่างวาบอยู่กลางความขมุกขมัว จูเลียน่าถูกเจ้าชายวอริกจับตัวออกห่างจากวงล้อมแห่งการต่อสู้ การเคลื่อนไหวของริคแฟลมดุจดังความไวแสง เขาหลบลูกกระสุนและใช้กรงเล็บตะปบตามตัวทหารจนเป็นแผลฉกรรจ์ยากต่อการทนไหว สลบล้มลงไปกองกับพื้นทีละคนสองคน
ไม่นานก็เหลือแค่เจ้าชายวอริก จูเลียน่า และปีศาจริคแฟลม
“ไม่เคยเห็นปีศาจที่แข็งแกร่งขนาดนี้มาก่อน” เจ้าชายยิ้มที่มุมปาก และกระซิบข้างหูจูเลียน่า “ฉันจะใช้เธอเป็นเกราะกำบัง และบังคับให้มันเป็นทาสรับใช้ฉัน”
“ความคิดฝ่าบาทช่างตื้นจริงๆ หม่อมฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขา เรื่องอะไรเขาจะเชื่อฟังฝ่าบาท”
“เธอไม่รู้จริงๆ เหรอ ว่าทำไมมันถึงเปิดเผยตัวตนที่แท้จริง และเสี่ยงอันตรายเพื่อเธอ ทั้งๆ ที่ความไวของมันหนีเอาตัวรอดได้ไม่ยาก มันทำอย่างนี้เพราะอะไร ลองคิดดูซิ”
จูเลียน่ากลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก คำถามของเจ้าชายวอริกสร้างความฉงนสนเท่ห์ให้เธอมิใช่น้อย มันไม่ใช่ความรักแน่ๆ เพราะเธอเพิ่งเจอกับเขาแท้ๆ แต่มันเพราะอะไรนะ เพราะอะไร?
------------------------- จบตอน 3 -------------------------------
เกร็ดหิมะ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 14 พ.ค. 2556, 03:19:38 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 14 พ.ค. 2556, 03:19:38 น.
จำนวนการเข้าชม : 1019
| << ตอนที่ 2 คืนแห่งโชคชะตา |