ความรักของเปลือกไข่
เธอ...หลงรักคนๆ หนึ่งอยู่หลายปี ถูกกำหนดให้เป็นเพียงแค่เปลือกไข่ที่คอยปกป้องสิ่งที่อยู่ข้างในโดยไม่เต็มใจ

เขา...หลงรักเปลือกใข่ที่ภายนอกดูแข็งแรง แต่พร้อมที่จะแตกสลายได้ตลอดเวลา
Tags: ความรัก สามคน โปรแกรมเมอร์

ตอน: ตอนที่ 2

ร่างบางในชุดเดรสสีดำสั้นเหนือเข่าคาดด้วยเข็มขัดสีแดงพร้อมกับส้นสูงที่สูงปรี๊ดเดินเข้ามาภายในบริษัท เรียกสายตาของพนักงานผู้ชายในบริเวณนั้นเป็นอย่างดี ขิงต้องหยุดทักและส่งรอยยิ้มให้คนที่ตะโกนทักเธอมาตลอด แค่วันนี้เธอลองเปลี่ยนใส่ชุดที่แม่เคยซื้อให้นานแล้วเท่านั้น อาจเป็นเพราะยังไม่มีใครเคยเห็นเธอในสภาพแบบนี้นอกจากเพื่อนที่เคยเรียนด้วยกันมา

"วันนี้สวยนะครับน้องสาว" เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังอยู่ข้างหลังทำให้เธอต้องหันไปมอง เห็นแอมป์ยืนยิ้มอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงสแลคดูแปลกตา

"พี่ชายก็หล่อจังเลยนะคะ แหม... ทำมาแซวเรา เดี๋ยวเถอะ" ชายหนุ่มหัวเราะ วันนี้ทั้งเธอและเขาดูแปลกตาพอกัน การแต่งตัวที่น้อยครั้งใครจะได้เห็น ถึงแม้ว่าขิงจะดูแปลกตากว่าวันก่อนๆ แต่นั่นไม่ใช่สำหรับเขา หากเป็นกลุ่มเพื่อนที่รู้จักกันดี ขิงมักแต่งตัวเช่นนี้ ถึงไม่บ่อยแต่ก็ไม่ถึงกับไม่เคยเห็น แต่สำหรับเขานี่สิ ชุดเป็นทางการ หากไม่ใช่สมัครงานหรือต้องเข้าบริษัท เขาคงไม่ต้องใส่ "พี่ชายคันบ้างรึเปล่าคะ เห็นปกติใส่แต่กางเกงตูดขาดกับเสื้อที่โดนแมลงสาบกัดจนเป็นรู"

คนโดนดูถูกเรื่องเสื้อผ้า เลือกที่จะมองค้อนคนพูดเบาๆ ก่อนจะชี้หน้าคาดโทษเอาไว้ "ไว้เจอบอสเสร็จก่อน แล้วเราจะตามมาคิดบัญชี" ถึงจะโดนขู่คิดบัญชีแต่ก็ไม่มีอะไรเลยที่จะทำให้ขิงกลัวคนตรงหน้า หญิงสาวยังคงยิ้มให้อย่างไม่สะทกสะท้านเพราะรู้ดีว่าไม่มีทางทำอะไรเธอแน่นอน

"เราว่าแอมป์เข้าไปหาบอสก่อนเถอะ ก่อนที่แอมป์จะโดนคิดบัญชีซะเอง"


พอเห็นว่าเพื่อนเดินเข้าไปหาบอสเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวจึงตั้งใจจะกลับไปนั่งที่ทำงานตัวเอง เพื่อเริ่มเขียนโปรแกรมที่ค้างไว้ตั้งแต่เมื่อวาน แต่เธอยังคงเริ่มงานไม่ได้ในเมื่อมีอีกเสียงหนึ่งรั้งเธอเอาไว้

"ขิง"

"ขาพี่ภพ" เธอตอบรับคนเรียกได้โดยไม่ต้องหันมองหน้า ด้วยรู้ดีว่ามีไม่กี่คนที่กล้าเคาะเก้าอี้เรียกเธอแบบนี้

"รู้ไหมวันนี้มีน้องใหม่มาฝึกงานด้วยนะ บอกได้เลยว่าน่ารักมาก"

"ค่ะพี่ แล้วไงต่อคะ"

"เอ๊า จะบอกให้ระวังไว้ บอสเค้าให้ไอ้แอมป์เป็นคนดูแลเลยนะ" ขิงลอบถอนหายใจเบาๆ ภพเป็นอีกคนในบริษัทที่พอเห็นว่าเธอสนิทกับแอมป์ เลยคิดว่าเธอสองคนเป็นแฟนกัน ซึ่งความจริงแล้วไม่มีอะไรที่ทำให้ขิงรู้สึกว่าใกล้คำนั้นได้เลย

"ระวังทำไมคะ ขิงก็ส่วนขิง แอมป์ก็ส่วนแอมป์ ขิงว่าแอมป์ได้ดูแลน้องฝึกงานก็ดีแล้วนี่คะ"

"อ้าว พี่ก็กลัวว่าแอมป์มันจะนอกใจขิงนะ"

"ขิงกับแอมป์ไม่ได้เป็นอะไรกันค่ะพี่ภพ ฉะนั้นแอมป์จะจีบใคร จะคบใคร นั่นก็เป็นเรื่องของแอมป์นะคะ ขิงไม่เกี่ยวด้วยซะหน่อย" ฟังจบประโยค ภพทำท่ายักไหล่ยังไม่รู้จะพูดอะไรต่อ รู้ดีว่าพูดให้ตายยังไง น้องสาวคนนี้ก็ไม่ยอมรับอยู่ดีว่า เธอกับแอมป์มีอะไรมากกว่าที่ทุกคนเห็น

"พี่ก็แค่บอกเผื่อไว้ อยากทำอะไรก็รีบทำซะนะ ก่อนที่มันจะสายเกินไป"

คราวนี้บรรยากาศระหว่างขิงกับภพตกอยู่ในความเงียบ หญิงสาวเงยมองหน้าคนเตือนด้วยสายตาขอบคุณอย่างจริงใจ แม้ไม่ได้พูดออกมาเธอเชื่อว่าภพรู้สึกได้ว่าเธอต้องการพูดอะไร สิ่งที่ภพบอกดูยากเกินกว่าที่เธอจะสามารถทำได้ หญิงสาวเคยคิดเล่นๆ หากวันหนึ่งเธอนึกอยากทำทุกอย่างให้มันชัดเจน เธอจะรับได้ไหมกับสิ่งที่ตามมา อาจจะไม่มีเพื่อนสนิทที่ชื่อแอมป์อีกต่อไป เธออาจไม่มีคนขับรถไปส่งที่บ้านตอนเลิกงานมืดๆ ค่ำๆ เธออาจไม่มีคนที่คอยช่วยเหลือยามเธอลำบาก คนที่พร้อมจะรับฟังสิ่งที่เธอพูด มันอาจไม่เหลือสิ่งเหล่านี้ และตอนนี้เธอยังทำใจไม่ได้ หากบางสิ่งที่เธอตัดสินใจลงไปแล้วทำให้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิม...


แอมป์เข้าไปอยู่ในห้องบอสค่อนข้างนานขิงรู้สึกอย่างนั้น หรืออาจเป็นเพราะความอยากรู้ที่เกิดขึ้นหลังจากได้คุยกับภพ สิ่งที่วนเวียนอยู่ในสมองแทนที่จะเป็นโปรแกรมที่จะต้องเขียน คือเด็กฝึกงานที่แอมป์ต้องดูแล หญิงสาวเหลือบมองห้องของเจ้านายทุกสองนาทีที่ผ่านไป จนในที่สุดชายหนุ่มที่เธอรอก็เดินออกมา

แอมป์เดินยิ้มออกมาจากห้องทำงานเจ้านาย เธอเห็นว่ามีคนที่ตัวเล็กกว่าเดินตามมาข้างหลัง รอยยิ้มบนใบหน้าของแอมป์ทำให้เธอรู้สึกใจหายอย่างน่าประหลาด ชายหนุ่มที่เธอรออยู่เดินแวะทุกโต๊ะตามทางที่เดินผ่าน พลางแนะนำตัวคนที่เดินตามหลังอย่างเป็นมิตร จนสุดท้ายเขาก็เดินมาถึงโต๊ะที่เธอนั่งอยู่

"นี่พี่ขิงเพื่อนพี่ ส่วนนี่น้องศศินะขิง เด็กฝึกงานที่เราต้องดูแล"

"อืม เรารู้แล้ว พี่ภพบอกตอนแอมป์เดินเข้าห้องบอสไปน่ะ น้องมาฝึกกี่เดือนเหรอ"

"ฝึกกี่เดือนนะศศิ" คนต้องดูแลหันไปถามเด็กฝึกงานอย่างเป็นกันเอง จนคนที่มองอยู่รู้สึกว่าบรรยากาศที่เกิดขึ้นดูสบายเกินไปจนเธอกลัว

"2 เดือนค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะพี่ขิง มีอะไรใช้หนูได้เลย" ขิงยิ้มรับ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรตามนิสัยพูดน้อยกับคนที่ไม่สนิท

"ไปรอพี่ที่โต๊ะนู้นนะ โต๊ะที่โล่งๆ สะอาดๆ น่ะ เดี๋ยวพี่ตามไป อ้อ อ่านหนังสือเล่มที่พี่บอกเมื่อกี้ด้วยนะ วางอยู่บนโต๊ะนั่นแหละ" แอมป์บอกกับเด็กฝึกงานพลางชี้บอกตำแหน่ง ก่อนจะหันมาคุยกับเธอเมื่อเห็นว่าเด็กสาวเดินไปนั่งรอพลางเปิดหนังสือที่เขาให้อ่านเรียบร้อย "น่ารักเนอะ" คนเป็นเพื่อนชะงักกึก เมื่อได้ยินประโยคแรกที่ชายหนุ่มกระซิบเบา เพราะเกรงว่าใครจะได้ยิน

"ดูคุ้นเคยกันเร็วดีนะ"

"ใช่ เจอกันโดยบังเอิญเมื่อวานน่ะ เมื่อวานเราเดินชนน้องเค้า หนังสือนี่กระจายเลย" แอมป์พูดพลางคว้าเก้าอี้ว่างใกล้ๆ ลากมานั่ง โดยไม่คิดจะเริ่มทำงาน

"วันนี้เลยคุยกันลื่นงั้นสิ"

"เปล่า น้องเค้าน่ารักดี รู้จักไว้ก็ไม่เสียหาย"

สิ่งที่เธอกลัวกำลังจะเกิดขึ้น ขิงรู้ตัวเลยว่ามือของตนเองกำลังเย็นเฉียบ และดูเหมือนความเย็นนั้นกำลังวิ่งไปเกาะที่หัวใจเสียด้วย หัวใจของเธอไม่เคยเหน็บหนาวขนาดนี้ หญิงสาวอยากยกมือขึ้นมาแตะที่หัวใจตนเองเพื่อปลอบประโลมเหลือเกิน ให้มือโอบหัวใจไว้เผื่อความอบอุ่นจะเกิดขึ้นเมื่อทั้งสองอย่างอยู่ใกล้กัน


เช้าวันที่ท้องฟ้าควรจะสดใสสำหรับขิงเหมือนทุกๆ วัน กลับกลายเป็นฟ้าสีหม่นในพริบตาที่เท้าของหญิงสาวก้าวเข้ามาภายในบริษัท บรรยากาศที่เธอเคยรู้สึกสนุกสนานอยู่ทุกวัน ได้เจอเพื่อนร่วมงานที่ดี ได้มีมิตรภาพต่างๆ ได้แลกเปลี่ยนข่าวสารกับทุก วันนี้เธอกลับรู้สึกไม่อยากคุยหรือสุงสิงกับใครทั้งวัน และยิ่งแย่ไปกว่านั้นเมื่อสายตาเธอหันไปยังโต๊ะของเพื่อนตัวเอง ใจที่เต้นอยู่กลับเจ็บจี๊ดขึ้นมาอย่างต้านไม่ไหว ท่าทางของแอมป์ที่ดูคุยกับน้องฝึกงานอย่างมีความสุข รอยยิ้มที่แต้มบนริมฝีปากไม่เคยหายไป เสียงหัวเราะที่ไม่บ่อยนักจะได้ยิน กลับเป็นน้องคนนั้นที่ทำให้เขาหัวเราะร่วนทั้งที่เพิ่งรู้จักกันเมื่อวาน ไม่ใช่เธอที่เป็นเพื่อนกับเขามาห้าปี

ขิงเบือนหน้าหนีจากภาพบาดตานั้นราวกับว่ามันจะทำให้อาการบาดเจ็บของเธอทุเลาลง แต่เปล่าเลย... หญิงสาวหันมาเปิดคอมพิวเตอร์ประจำตัว หวังจะให้มีสมาธิจดจ่ออยู่กับงานแทนที่จะคิดเรื่องอื่นแต่กลับไม่เป็นผล นอกจากนั้นยังทำให้เธอต้องหันมองตำแหน่งเดิมๆ นั้นบ่อยมากขึ้นอีกด้วย

ไม่ดีเลย... ขิงบ่นอุบอิบกับคอมพิวเตอร์ตัวเอง รู้สึกขัดใจตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรให้มันดีขึ้นได้ ได้แต่ทำหน้าหงิกหน้างออยู่แค่นั้นทำอะไรใครก็ไม่ได้

“เป็นอะไรน่ะขิง” เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือก เสียงทุ้มที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้เธอต้องค่อยๆ หันไปมองเจ้าของเสียง แต่แล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“โธ่ บอส มาเงียบๆ ขิงตกใจหมดเลยนะคะ”

“ตกใจ?” คนเป็นบอสถามเสียงสูงอย่างที่ใครได้ยินก้พอจะเดาออกว่าคนพูดเพียงแค่ประชะเท่านั้น “ขิงเป็นคนขี้ตกใจตั้งแต่เมื่อไหร่”

“บอสคะ ขิงขอออกไปทำงานนอกสถานที่ได้มั้ยคะ ตอนนี้ขิงคิดงานไม่ออก” คนขี้ตกใจไม่ตอบคำถามเจ้านาย แต่กลับเลี่ยงด้วยประโยคขออนุญาตอย่างที่ไม่เคยทำ

“คิดงานไม่ออก...” คนเป็นเจ้านายลากเสียงให้ยาวขึ้นพร้อมกับท่าทางหรี่ตาลงที่ขิงเห็นแล้วนึกอยากจะเอานิ้วจิ้มตาคนที่แสดงความรู้ทันออกไป “คิดไม่ออกหรือว่า... ใครทำให้ไม่มีสมาธิรึเปล่า”

“บอสคะ!” คนมีชนักติดหลังเอ่ยขัดเสียงแหลม

“เรียกทำไม อยู่ใกล้กันแค่นี้”

“ขิงไปนะคะ ถือว่าขิงขออนุญาตบอสแล้วนะ”

“ผมไปอนุญาตคุณเมื่อไหร่ครับ คุณขิง”

“โธ่ บอสคะ ให้ขิงไปเถอะค่ะ เพราะถ้าบอสไม่ให้ขิงไป ขิงก็จะทำงานให้มาไม่ได้ ทีนี้บอสคิดว่าอะไรจะตามมาคะ ทำงานไม่ได้ งานไม่เสร็จ ไม่ได้เงินแถมยังเสียค่าปรับอีกต่างหาก แล้วไหนจะเครดิต...” พอเห็นท่าว่าลูกน้องสาวจะร่ายยาวถึงหายนะที่กำลังจะเกิดขึ้นในเวลาอันใกล้หากเขาไม่อนุญาตแล้ว กฤษณ์แทบจะไล่ลูกน้องสาวตรงหน้าให้ไปไกลๆ ที่ไหนก็ได้ที่คิดว่าจะทำงานทันที

“ขิงไปเอานิสัยแบบนี้มาจากไหนกัน ปกติผมก็เห็นอะไรก็ได้นะ ติดเจ้าแอมป์มันมาเหรอไง”

“ขิงในแบบปกติก็เป็นแบบนี้ค่ะ ถ้าบอสจะสังเกตใส่ใจลูกน้องแทนสาวๆ สวยๆ บ้าง” คำพูดของหญิงสาวทำเอาคนเป็นเจ้านายถึงกับต้องถลึงตาปรามกันก่อนลูกน้องจะเล่นหัวไปมากกว่านี้ “โอเคค่ะ ขิงจะไม่พูดแล้ว แต่ต้องขอตัวเลยนะคะบอสสสสสส”

ได้ยินเสียงเล็กๆ พูดแบบนี้แล้วคนเป็นเจ้านายจะทำอะไรได้นอกจากยืนถอนหายใจมองลูกน้องเก็บของอย่างที่เรียกได้ว่ามีอะไรอยู่บนโต๊ะเจ้าหล่อน ‘กวาด’ ลงกระเป๋าเสียหมด

+++++++

มิณทิมามาแล้วค่ะ ช่วงนี้อาจมาบ่อยหน่อยนะคะ เพราะมีอยู่ในสต๊อกนิ๊ดดดนุง ฮาาา

คุณคิมหันตุ์ : ถูกใจชื่อเรื่อง ยังไงฝากเอ็นดูยัยเปลือกไข่ด้วยนะคะ :P



มิณทิมา
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 พ.ค. 2556, 00:38:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 พ.ค. 2556, 00:38:45 น.

จำนวนการเข้าชม : 1305





<< ตอนที่ 1   ตอนที่ 3 >>
คิมหันตุ์ 16 พ.ค. 2556, 01:40:33 น.
น้ำขิงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เราเข้าใจสถานการณ์เธอ กรี๊ดๆ


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account