ลูกผู้ชายหัวใจสีน้ำเงิน
เมื่อชีวิตของผู้ชายเจ้าสำราญของบูรพาต้องจบลงด้วยการ มีภาระดูแลหลานกำพร้าผู้ชายสามคนต่างวัย เขาต้องเผชิญกับสิ่งที่อ่อนไหวอย่างที่ลูกผู้ชายต้องฝ่าคลื่นนาวาชีวิตไปให้ได้
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: เพศศึกษา
ชายต่างวัยสายเลือดเดียวกันนั่งรวมหัวที่พื้นห้อง ทักษิณตื่นเต้นจนระงับอาการไม่อยู่ บูรพาสังเกตเห็นหมด อดห่วงไม่ได้ หลานคนนี้ชะรอยจะเดินตามเขา มากกว่าบิดาผู้ให้กำเนิด...บูรพาเปิดแกะซองถุงยาง ทักษิณช่วย จากนั้นนำเอาไปดมกลิ่นด้วยความอยากรู้ เขาเคยเห็นในซุปเปอร์ อยากซื้อมาดู มาลองใส่ หากว่าเพราะยังละอายใจเขาจึงกลัวๆ แต่วันนี้ อาของเขามาสอนอย่างสนิทสนม เด็กรุ่นจึงสนใจและได้รับคำแนะนำที่ดี ทักษิณ ออกปากเมื่อได้กลิ่นเหมือนกลิ่นของผลไม้
“กลิ่นสตรอเบอร์รี่นี่ครับ”
“สีนี้เหมือนกล้วยหอม”อาคเนย์ว่าเมื่อเป็นถุงยางทันสมัยสีเหลืองเข้ม กลิ่นหอมเหมือนกล้วยจริงเสียด้วย ทั้งกล่าวเสริม
“อ๊าค...ได้ยินเพื่อนพูดเรื่องถุงยางแบบขนแพะ กับฝังมุก มันเป็นไงฮะอาบู ดีมั้ย”
“พวกวิตถารมันใช้กัน นอกจากไม่สะอาดแล้วยังเจ็บตัวอีก อย่างขนแพะมันมีขนรอบๆเหมือนขนตา คนปรกติเขาไม่ค่อยทำหรอก พวกรอยสักกิ้งก่า กิ้งกือก็เหมือนกัน เรารู้มั้ยว่า การเกิดคดีความอะไรก็แล้วแต่ พวกมีรอยสักจะกลายเป็นผู้ต้องสงสัยก่อนอื่น”
“จริงหรือครับอาบู”
“ใช่สิ แล้วพวกสักรอยนี่ หากรักการทำงานราชการล่ะก็อย่างริสักเชียว เพราะเขาตั้งกฎเกณฑ์ไว้เลยล่ะว่าไม่รับ อาจจะไม่มีลายลักษณ์อักษร แต่เขาปรับตกจะว่าอะไรเขา เพราะร่างกายไม่พร้อมเพราะรอยสัก แน่ล่ะเขาไม่เขียน แต่เขาไม่เอาก็เท่านั้น ไหนใครสักมั่ง” เขาหันไปถาม
หลาน ซึ่งปฏิเสธ แต่ด้วยเหตุผลอื่น
“ผมไม่อยากเจ็บตัวครับ แล้วผมก็เห็นว่าไม่สวยด้วย ตัวขาวๆอย่างนี้สะอาดดี”อาคเนย์ว่า
“ดีนะครับที่ทักไม่ไปสัก อยากสักชื่อพ่อกับแม่ อย่างนี้ไม่เอาดีกว่าครับ”
“ดีแล้วล่ะ เรารักท่านด้วยหัวใจ รักสิ่งใดเอาหัวใจนี่ล่ะรักจริงๆ นักโทษในเรือนจำชอบอุตริฝังมุก”
“ไข่มุกหรือฮะอา”ทักษิณถาม
“เปล่า แต่เป็นแก้วฝนกลมๆ บางทีเป็นวัตถุอื่นๆ แต่จำไว้ นอกจากเจ็บตัวแล้วโอกาสเน่าหลุดทั้งยวงมีด้วย ยิ่งพวกฉีดให้ขยายใหญ่ยักษ์ ด้วยแล้วยิ่งอันตราย”เด็กๆตั้งใจฟังกันตาแป๋วด้วยความอยากรู้และได้รู้จากคนที่รู้จริง “อาเคยได้ผู้ต้องหามาตรวจสอบ ตอนแรกคิดว่าเป็นกะเทยเพราะไม่เห็นทั้งยวง พอสอบสวนได้ความว่าอุตริเอาน้ำมันมะกอกมาฉีดขยายขนาด ตอนแรกมันคงอักเสบเลยใหญ่ซะพอใจ แต่ไม่นานเริ่มเน่าหมอเลยตัดทิ้งเป็นเดชไอ้ด้วน ตอนอาไปสืบจับยังคิดว่ามือตีนมันด้วน แต่ที่ไหนได้ ไอ้นั่นด้วน มันเลยเป็นผู้ต้องหาวิตถารชอบทำร้ายผู้หญิงด้วยวัตถุ”
สองพี่น้องยอกแสยงใจไม่น้อย เพราะความเป็นชายเหมือนกัน แต่มีความคิดไม่เหมือนกัน บูรพาถามหลานเสียงเบา ทำทีสนิทสนมเพื่อไม่ให้เด็กอาย
“พวกนายคงฝันเปียกกันแล้วสิ”สองพี่น้องชักอาย กับธรรมชาติที่เกิดกับวัย ต่างพากันหน้าแดง บูรพากล่าวให้เป็นเรื่องปกติ
“เป็นเรื่องธรรมชาติก็จริง แต่รู้เอาไว้ก็ดี บางทีเกิดเพราะหมกมุ่นกับเรื่องนี้มากเกินไป”
“ครับ เอ่ออาบูแล้วถุงยางนี่ใช้ตอนไหน”
“ตอนโต”บูรพาตอบหน้าตาเฉย สองพี่น้องค้านลั่น
“ไม่ใช่ฮะ หมายถึงใช้สวมตอนไหน”
“ตอนขึ้นลำ ผู้ชายก็เหมือนกล้วยหอมนี่แหละ ตรงมั่งงอมั่ง เอหรือของนายกล้วยไข่”เขาหยอกทักษิณ อีกฝ่ายรีบค้านเสียงแข็ง
“ตรงแน่วแน่นอนครับอา”ทักษิณตอบแล้ว พากันหัวเราะกันสนุก “แข้งมากชี้มาถึงคางนี่เลยครับ”
“โม้”
“ผมหมายถึงมันกระดกปลายขึ้นมาต่างหาก หรือของอาบูไม่เป็นอย่างทัก”
“เออ ฮ่า ฮ่า ของอาเหมือนหอกที่ชี้พุ่งไปข้างหน้าเวลายืนวุ้ย”
เด็กรุ่นพอกันหัวเราะประสานเสียงอย่างชอบใจ กับเรื่องลับ ที่ไม่ลับในตอนนี้
ทั้งหมดหารู้ไม่ว่าคุณระเบียบยืนแอบฟังนอกห้อง เพราะหลังจากคุยกับสามีแล้ว คุณระเบียบคิดตัดใจไม่รับรู้ แต่เมื่อเอาผ้าบูรพาไปตาก เธออดย้อนมาฟังด้วยความห่วงเสียไม่ได้
และเธอได้ยินคำสนทนาชัดเจนจึงย้อนคิดไปถึงสามีว่า คุณพายัพคงตอบลูกได้ไม่เหมือนบูรพา ดังนั้นจึงสะกดใจแอบฟังหน้าห้อง อาคเนย์ ซึ่งคุณระเบียบเห็นว่าเป็นเด็กผู้ชายน่ารัก แต่เวลานี้คุณระเบียบจึงได้รู้ เขาเป็นเด็กผู้ชายธรรมดาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้เรื่องเพศ แต่ไม่เคยแสดงออกให้บิดามารดารู้ แต่กับบูรพาผู้เป็นอา เด็กรุ่นหนุ่มเปิดปากถามอย่างหมดคำถาม
“อาบูใช้บ่อยหรือครับ”
“ไม่หรอก ยังไม่เจอคนรักจริงๆ เราไปเที่ยวมั่วไม่ได้ รู้มั้ยอาเสียตัวเมื่ออายุยี่สิบสาม”
ข้อนี่คุณระเบียบถึงกับปิดปากหัวเราะ เพราะความจริงเป็นอย่างนั้นเสียเมื่อไหร่!
“ต่อให้แน่แค่ไหนเราก็ต้องให้เกียรติตัวเอง ไม่สำส่อน ให้รู้หน้าที่กำลังเรียน แยกให้ออก รักกับใคร่ไม่เหมือนกัน รักคือการทะนุถนอม ให้เกียรติคนที่เรารัก”
“เพื่อนอ๊าค เอ่อ มันลองของจริง มันทำผู้หญิงท้อง”
“แย่นะ ที่ทำอย่างนั้น เราสองคนอย่าทำอย่างนั้นล่ะ เห็นผลลัพธ์กันเลยใช่มั้ยว่าอยู่กันไม่ได้หรอก เพราะชีวิตยังไม่ประสบความสำเร็จ เรียนพึ่งม.ห้าใช่มั้ย”
“ฮะ พ่อผู้หญิงเอาเรื่อง พ่อผู้ชายไม่ยอม เลยเป็นคดีความกันครับ”
“ทำไมพ่อแม่เพื่อนพี่อ๊าคไม่ยอมล่ะ”ทักษิณหันไปถามพี่ชายซึ่งนั่งใกล้ๆ
“เขาบอกมันยังเด็ก ให้จับไปดัดสันดาน อ๊าคว่าพ่อทำไม่ถูกนะอา ไหนๆเรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว น่าจะให้เพื่อนอ๊าค รับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองก่อ”
“เพื่อนอ๊าคทำอะไรเป็นบ้างล่ะ”บูรพาย้อนถามอาคเนย์
หลานคนโตนิ่งคิดถึงเพื่อนตัวแสบ ยังเฮฮาประสาเด็ก ขี้เกียจตัวเป็นขน วันๆเอาแต่หมกมุ่นแต่เรื่องเพศตรงข้าม งานที่ครูสั่งให้ทำไม่มีความรับผิดชอบสักอย่าง เทอมที่แล้วติดมอสอ ไม่มีสิทธิ์สอบ
คำถามของบูรพา ทำให้อาคเนย์ได้คำตอบ
...ตัวเองยังรับผิดชอบไม่ได้ แล้วจะไปรับผิดคนอื่นได้หรือ!!
บูรพาเห็นหลานเงียบไปจึงเอ่ยสอนออกมาว่า
“ไม่มีใครรู้จักตัวเขาเท่าพ่อแม่ ของเขา ที่เขาไม่ส่งเสริมให้ลูกชายไปรับเลี้ยงดู เพราะรู้ว่าในที่สุด จะเปล่าประโยชน์ จึงตัดสินใจอย่างนั้น พวกนายคงไม่รู้หรอก กว่าพวกท่านจะตัดใจส่งลูกให้ถูกพิพากษาท่านช้ำใจกันแค่ไหน แต่นี่คงเห็นวิธีดัดสันดานเพื่อนอ๊าคได้อย่างเดียวจึงได้ทำ อ๊าคกับทักก็เหมือนกัน อย่าพึ่งริลองอย่างเพื่อนอ๊าค มันจะยุ่ง”
“แม่คงร้องไห้แน่ อ๊าคไม่ทำให้แม่เสียใจหรอกครับ”อาคเนย์รับคำหนักแน่น เขาเห็นแม่ของเพื่อนตัวแสบร้องไห้จนตาบวม ยังโทษเพื่อนที่ทำให้แม่ต้องร้องไห้ แต่พอเห็นเด็กผู้หญิงผู้เคราะห์ร้าย อาคเนย์ก็สงสารอีก จึงคิดตามประสาเด็กที่มองการณ์สั้นๆ... เคยคิดในเวลานั้นหาก ตัวเองก่อเรื่อง เขาต้องรับผิดชอบ
“เราต้องเคารพคุณพ่อคุณแม่ พ่อเพื่อนอ๊าคอาจจะรู้จักเพื่อนอ๊าคดีกว่าใครทั้งหมดจึงได้ตัดสินใจอย่างนั้น เขาคงรู้ลูกชายมีข้อบกพร่อง และเด็กผู้หญิงคงไม่เป็นที่ยอมรับ”
“แบบนี้ผู้หญิงไม่แย่หรือฮะอา”
“นี่เพราะความไม่เคารพตัวเอง เอาอารมณ์เหนือความถูกต้องจริงนะที่ผู้หญิงอาจจะรัก แต่นั่นเป็นรักที่ยังไม่เหมาะกับวัยที่เหมะสมจะทำอย่างผู้ใหญ่ อย่างน้อยอายุก็ควรจะถึงยี่สิบ หรือไม่ได้เรียน ก็น่าจะทำงาน มีอาชีพมั่นคงกันก่อน เข้าใจหรือเปล่า”
“ไม่เข้าใจฮะ”ทักษิณตอบจากใจจริง
ในความคิดของผู้เยาว์กว้างไกลกว่าผู้ใหญ่ แต่มีเหตุผลน้อยกว่าเสมอ !!
บูรพานิ่งอึ้ง เขาผ่านวัยนี้มาแล้ว สิ่งไหนผู้ใหญ่บอกไม่ บูรพาจะลอง แล้วเขาก็พลาดหลายครั้ง เอาตัวไม่รอดสักครั้งเดียวจนพ่อ และพี่ชายเดือดร้อนกันประจำ
ทักษิณคือหลานคนที่บูรพาสะท้อนภาพของตัวเองมาไม่มีผิด ดังนั้นเขาจึงต้องระวังในคำตอบที่จะมีให้เด็กดื้อคนนี้ เพื่อเขาจะเข้าใจได้อย่างถ่องแท้ และไม่กระทบต่อความเป็นลูกผู้ชายในวันข้างหน้า การทิ้งขว้างผู้หญิงแม้ไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง แต่อนาคตเป็นเรื่องสำคัญ
“หน้าที่ในวัยของอ๊าคของทักคือเรียน แต่เพื่อนพวกนาย อยากทำอย่างผู้ใหญ่ที่ต้องมีความรับผิดชอบแล้ว แต่เพราะความเป็นเด็ก อยากฟันก็ฟัน ผลที่ตามาจึงเสียหาย แล้วเพื่อนนายแก้ไขได้หรือเปล่า”
“มันหนีไปอยู่บ้านย่าครับ ฝ่ายผู้หญิงให้แต่ง แต่พ่อยอมให้ลูกเข้าสถานพินิจเด็ก”อาคเนย์ว่า
“อาบอกแล้ว พ่อของเขารู้จักลูกชายเขาดี จำให้ขึ้นใจ วัยอย่างพวกนายเกิดเรื่องได้ง่ายเพราะอยู่ตามลำพัง ขาดความยั้งใจ จำไว้ ไม่ว่าเราอ่อยเขา หรือผู้หญิงอ่อยเรา ล้วนแต่ต้องรู้จักยั้งใจ อาจะบอกให้ ลูกผู้ชายไม่ได้วัดกันที่ฟันผู้หญิงกี่คน แต่ความเป็นลูกผู้ชายวัดกันที่ความเข้มแข็งอดทน ถ้าเราฝืนใจตัวเองได้มาก ไม่ให้อารมณ์หื่นบังคับเรา ยิ่งมีความเป็นลูกผู้ชาย”
“เข้าใจแล้วฮะ”คำสอนของบูรพาทำให้ทักษิณมีมุมมองใหม่สำหรับตัวเอง “ต้องไม่เริ่มแต่ทีแรก ความผิดพลาดจึงจะไม่เกิดขึ้น”
“เข้าใจก็ดี ของที่อาเอามาให้ชมนี้ ให้เรียนนะโว้ย ไม่ใช่ให้ใช้”
“ฮะอาบู ทักสัญญายังไม่รีบร้อนใช้ ทักจะให้เกียรติตังเอง สักวันหนึ่งถ้าทักมีคนรัก ทักจะให้เกียรติเขาด้วย”
“ดีมากหลานชาย”บูรพายิ้มด้วยความพอใจ อาคเนย์ถามผู้เป็นอา
“อาบูอยู่กี่วันครับ”
“พรุ่งนี้กลับแล้ว อาต้องไปเชียงใหม่”
“งานอาบูยุ่งจัง”
“อารักงานนี้ งานสืบสวน ลากคนชั่วเข้าคุก”บูรพาบอกหลานด้วยความภาคภูมิใจ
หากคดีใดสามารถลากคอคนชั่วเข้าตารางได้สำเร็จ บูรพาได้เห็นความเป็นลูกผู้ชายของตัวเอง ที่ได้ทำเพื่อชาติบ้านเมือง
“อาบูมีแฟนหรือยังฮะ”
“สงสัยไม่มีคู่”
“อาบูเชื่อเรื่องเนื้อคู่ด้วยหรือฮะ”
“ไม่เชื่อ”
“อ้าว...”
“คนเราลิขิตชะตาตัวเองได้ อยากดีอยากชั่วใครทำให้เราเป็นไม่ได้ นอกจากตัวเราตัดสิน”
“อาบูคงไม่เคยเกเร”
“อาเคารพพี่พา พ่อนายเลี้ยงอาด้วยความรักความเข้าใจ อาไม่กล้าเกเรหรอกกลัวไม่ได้ดี”บูรพายอมรับในใจว่า สตรอเบอร์รี่ให้หลานไปพวงใหญ่
สองเด็กรุ่นเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ
“ทักรักคุณพ่อคุณแม่มากครับ พวกท่านเข้าใจทัก ทักรู้ครับว่าทักดื้อ ตี่ คุณพ่อยอมรับเหตุผลของทัก บางทีคนอื่นโทษทักว่าผิด แต่คุณพ่อให้โอกาสทักได้อธิบาย บางทีสิ่งที่ทักว่าทำถูกพอฟังผลเสียแล้วมีมากกว่าทักก็ยอมรับครับ คุณพ่อคุณแม่ไม่ทับถมให้ทักเจ็บอีกต่างหาก ทักรักพวกท่านครับ”
“ดีแล้วทัก เพราะพ่อแม่คือคนที่เข้าใจเรามากที่สุด มีอยู่คดีหนึ่งอาอยากลงโทษนางแม่คนนั้นให้ดิ้นจริงๆ มีอย่างที่ไหนลุกติดยาบ้า ดันกลัวลูกโดนจับจึงมาขายให้ลูกเสพเสียเอง มันบ้านะ ไม่รัยกว่ารักหรอก เห็นผลประโยชน์มากกว่า เพราะว่ามันอ้างว่ากลัวลูกโดนจับ โธ่เอ๊ย ใครขาย หากตำรวจสืบทราบมันก็โดนจับทั้งนั้น ทางที่ดีคือคุยกับลูกให้เข้าใจว่าต้องรักษา มันไม่รักษาก็โน่นมีคนรอรักษาให้มันเป็นคนอยู่ นั่นต่างหากที่อาคิดว่ารักลูกแท้จริง”
“ฮะอา”
คุณระเบียบยิ้มให้ตัวเอง เมื่อฟังการสอนจากประสบการณ์ของบูรพาด้วยความพอใจ ดังนั้นเธอจึง
เดินกลับเข้าไปพักผ่อนด้วยความสบายใจ
..............................................
“กลิ่นสตรอเบอร์รี่นี่ครับ”
“สีนี้เหมือนกล้วยหอม”อาคเนย์ว่าเมื่อเป็นถุงยางทันสมัยสีเหลืองเข้ม กลิ่นหอมเหมือนกล้วยจริงเสียด้วย ทั้งกล่าวเสริม
“อ๊าค...ได้ยินเพื่อนพูดเรื่องถุงยางแบบขนแพะ กับฝังมุก มันเป็นไงฮะอาบู ดีมั้ย”
“พวกวิตถารมันใช้กัน นอกจากไม่สะอาดแล้วยังเจ็บตัวอีก อย่างขนแพะมันมีขนรอบๆเหมือนขนตา คนปรกติเขาไม่ค่อยทำหรอก พวกรอยสักกิ้งก่า กิ้งกือก็เหมือนกัน เรารู้มั้ยว่า การเกิดคดีความอะไรก็แล้วแต่ พวกมีรอยสักจะกลายเป็นผู้ต้องสงสัยก่อนอื่น”
“จริงหรือครับอาบู”
“ใช่สิ แล้วพวกสักรอยนี่ หากรักการทำงานราชการล่ะก็อย่างริสักเชียว เพราะเขาตั้งกฎเกณฑ์ไว้เลยล่ะว่าไม่รับ อาจจะไม่มีลายลักษณ์อักษร แต่เขาปรับตกจะว่าอะไรเขา เพราะร่างกายไม่พร้อมเพราะรอยสัก แน่ล่ะเขาไม่เขียน แต่เขาไม่เอาก็เท่านั้น ไหนใครสักมั่ง” เขาหันไปถาม
หลาน ซึ่งปฏิเสธ แต่ด้วยเหตุผลอื่น
“ผมไม่อยากเจ็บตัวครับ แล้วผมก็เห็นว่าไม่สวยด้วย ตัวขาวๆอย่างนี้สะอาดดี”อาคเนย์ว่า
“ดีนะครับที่ทักไม่ไปสัก อยากสักชื่อพ่อกับแม่ อย่างนี้ไม่เอาดีกว่าครับ”
“ดีแล้วล่ะ เรารักท่านด้วยหัวใจ รักสิ่งใดเอาหัวใจนี่ล่ะรักจริงๆ นักโทษในเรือนจำชอบอุตริฝังมุก”
“ไข่มุกหรือฮะอา”ทักษิณถาม
“เปล่า แต่เป็นแก้วฝนกลมๆ บางทีเป็นวัตถุอื่นๆ แต่จำไว้ นอกจากเจ็บตัวแล้วโอกาสเน่าหลุดทั้งยวงมีด้วย ยิ่งพวกฉีดให้ขยายใหญ่ยักษ์ ด้วยแล้วยิ่งอันตราย”เด็กๆตั้งใจฟังกันตาแป๋วด้วยความอยากรู้และได้รู้จากคนที่รู้จริง “อาเคยได้ผู้ต้องหามาตรวจสอบ ตอนแรกคิดว่าเป็นกะเทยเพราะไม่เห็นทั้งยวง พอสอบสวนได้ความว่าอุตริเอาน้ำมันมะกอกมาฉีดขยายขนาด ตอนแรกมันคงอักเสบเลยใหญ่ซะพอใจ แต่ไม่นานเริ่มเน่าหมอเลยตัดทิ้งเป็นเดชไอ้ด้วน ตอนอาไปสืบจับยังคิดว่ามือตีนมันด้วน แต่ที่ไหนได้ ไอ้นั่นด้วน มันเลยเป็นผู้ต้องหาวิตถารชอบทำร้ายผู้หญิงด้วยวัตถุ”
สองพี่น้องยอกแสยงใจไม่น้อย เพราะความเป็นชายเหมือนกัน แต่มีความคิดไม่เหมือนกัน บูรพาถามหลานเสียงเบา ทำทีสนิทสนมเพื่อไม่ให้เด็กอาย
“พวกนายคงฝันเปียกกันแล้วสิ”สองพี่น้องชักอาย กับธรรมชาติที่เกิดกับวัย ต่างพากันหน้าแดง บูรพากล่าวให้เป็นเรื่องปกติ
“เป็นเรื่องธรรมชาติก็จริง แต่รู้เอาไว้ก็ดี บางทีเกิดเพราะหมกมุ่นกับเรื่องนี้มากเกินไป”
“ครับ เอ่ออาบูแล้วถุงยางนี่ใช้ตอนไหน”
“ตอนโต”บูรพาตอบหน้าตาเฉย สองพี่น้องค้านลั่น
“ไม่ใช่ฮะ หมายถึงใช้สวมตอนไหน”
“ตอนขึ้นลำ ผู้ชายก็เหมือนกล้วยหอมนี่แหละ ตรงมั่งงอมั่ง เอหรือของนายกล้วยไข่”เขาหยอกทักษิณ อีกฝ่ายรีบค้านเสียงแข็ง
“ตรงแน่วแน่นอนครับอา”ทักษิณตอบแล้ว พากันหัวเราะกันสนุก “แข้งมากชี้มาถึงคางนี่เลยครับ”
“โม้”
“ผมหมายถึงมันกระดกปลายขึ้นมาต่างหาก หรือของอาบูไม่เป็นอย่างทัก”
“เออ ฮ่า ฮ่า ของอาเหมือนหอกที่ชี้พุ่งไปข้างหน้าเวลายืนวุ้ย”
เด็กรุ่นพอกันหัวเราะประสานเสียงอย่างชอบใจ กับเรื่องลับ ที่ไม่ลับในตอนนี้
ทั้งหมดหารู้ไม่ว่าคุณระเบียบยืนแอบฟังนอกห้อง เพราะหลังจากคุยกับสามีแล้ว คุณระเบียบคิดตัดใจไม่รับรู้ แต่เมื่อเอาผ้าบูรพาไปตาก เธออดย้อนมาฟังด้วยความห่วงเสียไม่ได้
และเธอได้ยินคำสนทนาชัดเจนจึงย้อนคิดไปถึงสามีว่า คุณพายัพคงตอบลูกได้ไม่เหมือนบูรพา ดังนั้นจึงสะกดใจแอบฟังหน้าห้อง อาคเนย์ ซึ่งคุณระเบียบเห็นว่าเป็นเด็กผู้ชายน่ารัก แต่เวลานี้คุณระเบียบจึงได้รู้ เขาเป็นเด็กผู้ชายธรรมดาที่เต็มไปด้วยความอยากรู้เรื่องเพศ แต่ไม่เคยแสดงออกให้บิดามารดารู้ แต่กับบูรพาผู้เป็นอา เด็กรุ่นหนุ่มเปิดปากถามอย่างหมดคำถาม
“อาบูใช้บ่อยหรือครับ”
“ไม่หรอก ยังไม่เจอคนรักจริงๆ เราไปเที่ยวมั่วไม่ได้ รู้มั้ยอาเสียตัวเมื่ออายุยี่สิบสาม”
ข้อนี่คุณระเบียบถึงกับปิดปากหัวเราะ เพราะความจริงเป็นอย่างนั้นเสียเมื่อไหร่!
“ต่อให้แน่แค่ไหนเราก็ต้องให้เกียรติตัวเอง ไม่สำส่อน ให้รู้หน้าที่กำลังเรียน แยกให้ออก รักกับใคร่ไม่เหมือนกัน รักคือการทะนุถนอม ให้เกียรติคนที่เรารัก”
“เพื่อนอ๊าค เอ่อ มันลองของจริง มันทำผู้หญิงท้อง”
“แย่นะ ที่ทำอย่างนั้น เราสองคนอย่าทำอย่างนั้นล่ะ เห็นผลลัพธ์กันเลยใช่มั้ยว่าอยู่กันไม่ได้หรอก เพราะชีวิตยังไม่ประสบความสำเร็จ เรียนพึ่งม.ห้าใช่มั้ย”
“ฮะ พ่อผู้หญิงเอาเรื่อง พ่อผู้ชายไม่ยอม เลยเป็นคดีความกันครับ”
“ทำไมพ่อแม่เพื่อนพี่อ๊าคไม่ยอมล่ะ”ทักษิณหันไปถามพี่ชายซึ่งนั่งใกล้ๆ
“เขาบอกมันยังเด็ก ให้จับไปดัดสันดาน อ๊าคว่าพ่อทำไม่ถูกนะอา ไหนๆเรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว น่าจะให้เพื่อนอ๊าค รับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองก่อ”
“เพื่อนอ๊าคทำอะไรเป็นบ้างล่ะ”บูรพาย้อนถามอาคเนย์
หลานคนโตนิ่งคิดถึงเพื่อนตัวแสบ ยังเฮฮาประสาเด็ก ขี้เกียจตัวเป็นขน วันๆเอาแต่หมกมุ่นแต่เรื่องเพศตรงข้าม งานที่ครูสั่งให้ทำไม่มีความรับผิดชอบสักอย่าง เทอมที่แล้วติดมอสอ ไม่มีสิทธิ์สอบ
คำถามของบูรพา ทำให้อาคเนย์ได้คำตอบ
...ตัวเองยังรับผิดชอบไม่ได้ แล้วจะไปรับผิดคนอื่นได้หรือ!!
บูรพาเห็นหลานเงียบไปจึงเอ่ยสอนออกมาว่า
“ไม่มีใครรู้จักตัวเขาเท่าพ่อแม่ ของเขา ที่เขาไม่ส่งเสริมให้ลูกชายไปรับเลี้ยงดู เพราะรู้ว่าในที่สุด จะเปล่าประโยชน์ จึงตัดสินใจอย่างนั้น พวกนายคงไม่รู้หรอก กว่าพวกท่านจะตัดใจส่งลูกให้ถูกพิพากษาท่านช้ำใจกันแค่ไหน แต่นี่คงเห็นวิธีดัดสันดานเพื่อนอ๊าคได้อย่างเดียวจึงได้ทำ อ๊าคกับทักก็เหมือนกัน อย่าพึ่งริลองอย่างเพื่อนอ๊าค มันจะยุ่ง”
“แม่คงร้องไห้แน่ อ๊าคไม่ทำให้แม่เสียใจหรอกครับ”อาคเนย์รับคำหนักแน่น เขาเห็นแม่ของเพื่อนตัวแสบร้องไห้จนตาบวม ยังโทษเพื่อนที่ทำให้แม่ต้องร้องไห้ แต่พอเห็นเด็กผู้หญิงผู้เคราะห์ร้าย อาคเนย์ก็สงสารอีก จึงคิดตามประสาเด็กที่มองการณ์สั้นๆ... เคยคิดในเวลานั้นหาก ตัวเองก่อเรื่อง เขาต้องรับผิดชอบ
“เราต้องเคารพคุณพ่อคุณแม่ พ่อเพื่อนอ๊าคอาจจะรู้จักเพื่อนอ๊าคดีกว่าใครทั้งหมดจึงได้ตัดสินใจอย่างนั้น เขาคงรู้ลูกชายมีข้อบกพร่อง และเด็กผู้หญิงคงไม่เป็นที่ยอมรับ”
“แบบนี้ผู้หญิงไม่แย่หรือฮะอา”
“นี่เพราะความไม่เคารพตัวเอง เอาอารมณ์เหนือความถูกต้องจริงนะที่ผู้หญิงอาจจะรัก แต่นั่นเป็นรักที่ยังไม่เหมาะกับวัยที่เหมะสมจะทำอย่างผู้ใหญ่ อย่างน้อยอายุก็ควรจะถึงยี่สิบ หรือไม่ได้เรียน ก็น่าจะทำงาน มีอาชีพมั่นคงกันก่อน เข้าใจหรือเปล่า”
“ไม่เข้าใจฮะ”ทักษิณตอบจากใจจริง
ในความคิดของผู้เยาว์กว้างไกลกว่าผู้ใหญ่ แต่มีเหตุผลน้อยกว่าเสมอ !!
บูรพานิ่งอึ้ง เขาผ่านวัยนี้มาแล้ว สิ่งไหนผู้ใหญ่บอกไม่ บูรพาจะลอง แล้วเขาก็พลาดหลายครั้ง เอาตัวไม่รอดสักครั้งเดียวจนพ่อ และพี่ชายเดือดร้อนกันประจำ
ทักษิณคือหลานคนที่บูรพาสะท้อนภาพของตัวเองมาไม่มีผิด ดังนั้นเขาจึงต้องระวังในคำตอบที่จะมีให้เด็กดื้อคนนี้ เพื่อเขาจะเข้าใจได้อย่างถ่องแท้ และไม่กระทบต่อความเป็นลูกผู้ชายในวันข้างหน้า การทิ้งขว้างผู้หญิงแม้ไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง แต่อนาคตเป็นเรื่องสำคัญ
“หน้าที่ในวัยของอ๊าคของทักคือเรียน แต่เพื่อนพวกนาย อยากทำอย่างผู้ใหญ่ที่ต้องมีความรับผิดชอบแล้ว แต่เพราะความเป็นเด็ก อยากฟันก็ฟัน ผลที่ตามาจึงเสียหาย แล้วเพื่อนนายแก้ไขได้หรือเปล่า”
“มันหนีไปอยู่บ้านย่าครับ ฝ่ายผู้หญิงให้แต่ง แต่พ่อยอมให้ลูกเข้าสถานพินิจเด็ก”อาคเนย์ว่า
“อาบอกแล้ว พ่อของเขารู้จักลูกชายเขาดี จำให้ขึ้นใจ วัยอย่างพวกนายเกิดเรื่องได้ง่ายเพราะอยู่ตามลำพัง ขาดความยั้งใจ จำไว้ ไม่ว่าเราอ่อยเขา หรือผู้หญิงอ่อยเรา ล้วนแต่ต้องรู้จักยั้งใจ อาจะบอกให้ ลูกผู้ชายไม่ได้วัดกันที่ฟันผู้หญิงกี่คน แต่ความเป็นลูกผู้ชายวัดกันที่ความเข้มแข็งอดทน ถ้าเราฝืนใจตัวเองได้มาก ไม่ให้อารมณ์หื่นบังคับเรา ยิ่งมีความเป็นลูกผู้ชาย”
“เข้าใจแล้วฮะ”คำสอนของบูรพาทำให้ทักษิณมีมุมมองใหม่สำหรับตัวเอง “ต้องไม่เริ่มแต่ทีแรก ความผิดพลาดจึงจะไม่เกิดขึ้น”
“เข้าใจก็ดี ของที่อาเอามาให้ชมนี้ ให้เรียนนะโว้ย ไม่ใช่ให้ใช้”
“ฮะอาบู ทักสัญญายังไม่รีบร้อนใช้ ทักจะให้เกียรติตังเอง สักวันหนึ่งถ้าทักมีคนรัก ทักจะให้เกียรติเขาด้วย”
“ดีมากหลานชาย”บูรพายิ้มด้วยความพอใจ อาคเนย์ถามผู้เป็นอา
“อาบูอยู่กี่วันครับ”
“พรุ่งนี้กลับแล้ว อาต้องไปเชียงใหม่”
“งานอาบูยุ่งจัง”
“อารักงานนี้ งานสืบสวน ลากคนชั่วเข้าคุก”บูรพาบอกหลานด้วยความภาคภูมิใจ
หากคดีใดสามารถลากคอคนชั่วเข้าตารางได้สำเร็จ บูรพาได้เห็นความเป็นลูกผู้ชายของตัวเอง ที่ได้ทำเพื่อชาติบ้านเมือง
“อาบูมีแฟนหรือยังฮะ”
“สงสัยไม่มีคู่”
“อาบูเชื่อเรื่องเนื้อคู่ด้วยหรือฮะ”
“ไม่เชื่อ”
“อ้าว...”
“คนเราลิขิตชะตาตัวเองได้ อยากดีอยากชั่วใครทำให้เราเป็นไม่ได้ นอกจากตัวเราตัดสิน”
“อาบูคงไม่เคยเกเร”
“อาเคารพพี่พา พ่อนายเลี้ยงอาด้วยความรักความเข้าใจ อาไม่กล้าเกเรหรอกกลัวไม่ได้ดี”บูรพายอมรับในใจว่า สตรอเบอร์รี่ให้หลานไปพวงใหญ่
สองเด็กรุ่นเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ
“ทักรักคุณพ่อคุณแม่มากครับ พวกท่านเข้าใจทัก ทักรู้ครับว่าทักดื้อ ตี่ คุณพ่อยอมรับเหตุผลของทัก บางทีคนอื่นโทษทักว่าผิด แต่คุณพ่อให้โอกาสทักได้อธิบาย บางทีสิ่งที่ทักว่าทำถูกพอฟังผลเสียแล้วมีมากกว่าทักก็ยอมรับครับ คุณพ่อคุณแม่ไม่ทับถมให้ทักเจ็บอีกต่างหาก ทักรักพวกท่านครับ”
“ดีแล้วทัก เพราะพ่อแม่คือคนที่เข้าใจเรามากที่สุด มีอยู่คดีหนึ่งอาอยากลงโทษนางแม่คนนั้นให้ดิ้นจริงๆ มีอย่างที่ไหนลุกติดยาบ้า ดันกลัวลูกโดนจับจึงมาขายให้ลูกเสพเสียเอง มันบ้านะ ไม่รัยกว่ารักหรอก เห็นผลประโยชน์มากกว่า เพราะว่ามันอ้างว่ากลัวลูกโดนจับ โธ่เอ๊ย ใครขาย หากตำรวจสืบทราบมันก็โดนจับทั้งนั้น ทางที่ดีคือคุยกับลูกให้เข้าใจว่าต้องรักษา มันไม่รักษาก็โน่นมีคนรอรักษาให้มันเป็นคนอยู่ นั่นต่างหากที่อาคิดว่ารักลูกแท้จริง”
“ฮะอา”
คุณระเบียบยิ้มให้ตัวเอง เมื่อฟังการสอนจากประสบการณ์ของบูรพาด้วยความพอใจ ดังนั้นเธอจึง
เดินกลับเข้าไปพักผ่อนด้วยความสบายใจ
..............................................
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 1 มิ.ย. 2554, 08:46:54 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 1 มิ.ย. 2554, 08:46:54 น.
จำนวนการเข้าชม : 2348
| << คุณอาที่รัก | มองคนละมุม >> |
mottanoy 1 มิ.ย. 2554, 09:06:33 น.
มาแอบเรียนพร้อมกับเด็กๆ
มาแอบเรียนพร้อมกับเด็กๆ
nutcha 1 มิ.ย. 2554, 13:45:40 น.
ได้แง่คิดเพื่อเวลาคุยกับลูกด้วยล่ะ
ได้แง่คิดเพื่อเวลาคุยกับลูกด้วยล่ะ
nutcha 1 มิ.ย. 2554, 13:45:58 น.
ได้แง่คิดเพื่อเวลาคุยกับลูกด้วยล่ะ
ได้แง่คิดเพื่อเวลาคุยกับลูกด้วยล่ะ
Zephyr 1 มิ.ย. 2554, 21:01:59 น.
อ่านไปแล้ว ทั้งเขินทั้งขำเลยค่ะ คุณนางแก้วรู้ละเอียดจัง หึหึ แต่ว่าครอบครัวนี้น่ารักนะคะ เห็นคำโปรยแล้วใจหายจังค่ะ ไม่อยากให้เด็กๆกำพร้าเลยอ่ะ อ่านไปลุ้นไป เครียดไปนะเนี่ย ว่าตอนนั้นจะมาถึงเมื่อไร มีแย็บๆให้ทำใจก่อนนะคะ เดี๋ยวช็อค ^^
อ่านไปแล้ว ทั้งเขินทั้งขำเลยค่ะ คุณนางแก้วรู้ละเอียดจัง หึหึ แต่ว่าครอบครัวนี้น่ารักนะคะ เห็นคำโปรยแล้วใจหายจังค่ะ ไม่อยากให้เด็กๆกำพร้าเลยอ่ะ อ่านไปลุ้นไป เครียดไปนะเนี่ย ว่าตอนนั้นจะมาถึงเมื่อไร มีแย็บๆให้ทำใจก่อนนะคะ เดี๋ยวช็อค ^^
ปูสีน้ำเงิน 2 มิ.ย. 2554, 19:06:03 น.
สนุกแบบมีสาระนะเนี่ย
สนุกแบบมีสาระนะเนี่ย