เสน่ห์รักร้าย คุณพ่อมือใหม่
เมื่อหนุ่มโสดหน้าโหดอย่างเขาต้องมากลายเป็นคุณพ่อจำเป็น เขาจึงได้ไปดึงเจ้าของร้านขายดอกไม้สาวสวยหน้าหวานที่เป็นลูกหนี้เขานับล้านให้มาช่วยเลี้ยงเด็กให้
แต่ว่า...ให้ตายสิ ยิ่งอยู่ใกล้เขา เธอก็ยิ่งรู้สึกว่า...ได้ตกลงหลุมรักความน่ารักของเขาเข้าไปเสียแล้ว !
แต่ว่า...ให้ตายสิ ยิ่งอยู่ใกล้เขา เธอก็ยิ่งรู้สึกว่า...ได้ตกลงหลุมรักความน่ารักของเขาเข้าไปเสียแล้ว !
Tags: น่ารักๆ สบายๆคลายเครียด ตลกขบขัน
ตอน: คุณพ่อมือใหม่ หัวใจโสดซิง
บทที่ 1
คุณพ่อมือใหม่ หัวใจโสดซิง
“แง แง้ แงๆๆๆ” เสียงแหลมเล็กแผดดังจ้าในตอนดึกของคืนหนึ่ง ทำให้ร่างสูงที่นอนแผ่อยู่บนเตียงกว้างสีฟ้าสดใสต้องลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
ความคิดแรกที่วูบเข้ามาในสมองของธัศไนยก็คือ...ใครมาเปิดโทรทัศน์ในตอนตี2แบบนี้
แต่พอคิดอีกที ที่บ้านหลังนี้มีแค่เขาเพียงคนเดียว แล้วจะมีใครมาเปิดละครดูได้ยังไง
ชายหนุ่มลุกลงจากเตียงพร้อมเปิดไฟในห้องนอนจนสว่างก่อนที่ธัศไนยผู้ที่ไม่เคยเกรงกลัวใครจะหันไปหยิบปืนสั้นในลิ้นชักห้องออกมาเพื่อความปลอดภัยของตัวเองพร้อมกับก้าวไปยังประตูแล้วเปิดออก
และทันทีที่ชายหนุ่มเปิดประตูห้องนอนผ่างออกมา สิ่งแรกที่เขาเห็นก็คือตะกร้าใบขนาดย่อมที่กองอยู่ใกล้ๆเท้าของเขา ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลามืดแต่แสงไฟจากในห้องนอนที่ส่องลอดออกมาก็ทำให้เขาเห็นถึงสิ่งมีชีวิตเล็กๆที่กำลังนอนอ้าปากกว้างร้องไห้เสียงจ้าอยู่ในตะกร้าได้เป็นอย่างดี
ปืนในมือของเขาแทบจะหล่นลงกับพื้นเมื่อตาคมเบิกกว้างขึ้นพร้อมอุทานออกมาเสียงดังลั่นอย่างตกใจ
“เฮ้ย!”
ใครกันบังอาจเอาเด็กน้อยหัวล้านมาวางไว้ในบ้านของเขา มันเป็นใครกันนนนนน!!!
พรึ่บ!
แสงไฟถูกเปิดจนสว่างทั่วบ้านหลังใหญ่แต่เป็นบ้านชั้นเดียวทาสีฟ้าอ่อนดูน่ารักคิกขุผิดกับหน้าของเจ้าของบ้านที่ทำหน้าเหมือนอยากจะฆ่าใครสักคนให้ตายคามือเมื่อก้มลงหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆสีขาวที่แปะอยู่ข้างตะกร้าของเด็กน้อยหัวล้านขึ้นมาอ่าน
‘พี่ครับ กว่าพี่จะได้เห็นเด็กคนนี้ ผมก็คงจะไปไกลแล้ว เด็กคนนี้เป็นหลานของพี่นั่นแหละครับ ผู้หญิงที่ผมคบหาด้วยเขาเกิดท้องขึ้นมาแล้วเอาลูกมาให้ผมเลี้ยง ส่วนตัวเขาก็หนีผมไป ผมเลี้ยงเด็กไม่เป็นจริงๆครับ หวังว่าพี่คงเข้าใจผม ปล.ลิง เด็กคนนี้ชื่อเมธากรครับ ชื่อเล่นชื่อน้องเม ชื่อหวานๆหน่อยเพราะเขาหน้าหวานเหมือนพ่อ ก๊ากๆๆ’ พออ่านจนจบใจความในกระดาษ ขมับของธัศไนยก็เต้นตุบๆขึ้นมาทันทีราวกับว่าเส้นเลือดในสมองกำลังจะแตก ดวงตาคมดุตวัดมามองเด็กน้อยที่ใส่เพียงเสื้อแต่ช่วงล่างเปลือยล่อนจ้อนจนเห็นช้างน้อยแหกปากร้องไห้ชนิดที่ไม่เกรงใจเจ้าของบ้านด้วยสายตาครุ่นคิด
ไอ้ไชยวัฒน์ น้องชายเฮงซวย บอกให้เขาเข้าใจว่ามันเลี้ยงเด็กไม่เป็น แล้วมันไม่เห็นใจเขาบ้างเหรอไง เขาเป็นหนุ่มโสดยังไม่มีแฟน อยู่บ้านคนเดียว แล้วจะเลี้ยงเด็กได้ยังไง!!
“แงๆๆกระซิกๆๆ”
ธัศไนยกัดฟันกรอด รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก แต่พอเห็นหัวน้อยๆพอๆกับกำปั้นของเขาและตัวเล็กๆบอบบางนั่นแล้วก็อดใจอ่อนไม่ได้ ร่างสูงจึงก้มลงคว้าเด็กมาอุ้ม
แต่ยิ่งเขาอุ้ม เจ้าเด็กน้อยก็ยิ่งร้องไห้จนหน้าบิดหน้าเบี้ยวแถมมือเล็กๆยังจับหน้าเขาบีบ ทุบปั่กๆอีกต่างหาก
“อยู่นิ่งๆนะไอ้เม” ธัศไนยกระซิบขู่เด็กเสียงเครียด แต่เมธากรยังไม่ประสีประสาจึงไม่รับรู้ว่ากำลังโดนลุงขู่ เพราะมันร้องไห้หนักมากขึ้นกว่าเดิมจนแก้วหูของชายหนุ่มลั่นเปรี๊ยะ
แล้วคืนนี้เขาจะได้นอนมั้ยเนี่ย!!
รุ่งเช้าวันใหม่ อากาศช่างสดใส กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้นานาชนิดฟุ้งไปทั่วร้านเล็กๆที่ทาสีชมพูหวานแหววมีโมบายติดหน้าร้านเสียงดังกรุ๋งกริ๋งเวลามีลูกค้าเปิดประตูเข้ามา
ประภาพิณสาวหน้าหวานที่สวมชุดเสื้อกับกระโปรงติดกันสีเหลืองอ่อนใส่รองเท้าที่มีสายมัดไขว้ๆกันบนหลังเท้าอย่างน่ารักเดินจัดนู่นแต่งนี่ตามประสาคนขยัน
กรุ๊งกริ๊ง
เสียงโมบายหน้าประตูร้านดังขึ้น ซึงประภาพิณก็หันไปอย่างรวดเร็วพร้อมทักทายเสียงใสตามสไตล์สาวหวานว่า
“สวัสดีค่า ร้าน beautiful flower ยินดีต้อนรับค่ะ”
“ผมเองครับ” พอได้ยินเสียงคุ้นๆ ประภาพิณจึงเงยหน้าขึ้นทันทีแล้วใบหน้าระรื่นเมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นนางยักษ์ขมูขี
“มาทำไมคะ” เธอถามห้วนๆแต่ยังอุตส่าห์ลงท้ายประโยคอย่างไพเราะเพราะพริ้ง
“ผมจะไปทำงานแต่แวะมาขอความรักจากคุณพิณก่อน” พ่อหนุ่มน้อยวัย50ปีที่เพิ่งเจอรักแรกพบพูดขึ้นด้วยท่าทางเจ้าชู้ ยกมือขึ้นเสยผมที่เริ่มหงอกของตัวเองด้วยท่าทางเท่ๆ
“ไม่ต้องมาขอหรอกค่ะคุณลุง ฉันไม่มีจะให้” ประภาพิณตอบออกมาอย่างไร้เยื่อใย
“มาเรียกลุงแบบนี้ได้ไง พี่ยังไม่แก่สักหน่อย”ธงชัยตีหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจ ก็เขาส่องกระจกทุกวัน เขามั่นใจว่าเขาน่ะโคตรหล่อเลย แถมยังหนุ่มแน่น แล้วทำไมประภาพิณถึงยังปฏิเสธเขาอีก
กรุ๋งกริ๋ง กริ๊งๆ เสียงโมบายดังขึ้นอีกครั้งพร้อมประตูที่เปิดออกทำให้ทั้งสองคนต้องหันไปมองพร้อมๆกันและก็ได้พบกับ...ชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาดุดัน ตาคมกริบ หนวดเครารุงรัง ปากงอหงิกจนแทบจะเป็นจวัก ที่อ้อมแขนมีเด็กน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มแหกปากร้องลั่นแงๆอยู่
“อะ เอ่อ” ประภาพิณรู้สึกกรามค้างขึ้นมาทันที เพราะดูจากลักษณะของเขาแล้ว ไม่น่าจะมาซื้อดอกไม้เลยสักนิด
“คุณเป็นใคร” ธงชัยถามเสียงห้วนด้วยความหวงผู้หญิงที่เขาหมายปองมา2วันเต็มๆ
“คุณพิณ คุณต้องมาเลี้ยงเด็กให้ผม!” เสียงห้าวพูดขึ้นมาอย่างไม่คิดจะสนใจตอบคำถามของธงชัยสักนิด
“ห๋า!” ประภาพิณอ้าปากค้างอย่างไม่มั่นใจว่าตัวเองหูฝาดหรือเปล่า
“คุณฟังไม่ผิดหรอก คุณต้องเลี้ยงเด็กคนนี้ให้ผม” เขาย้ำเสียงหนักแน่นก่อนจะปรายตามาทางธงชัยเล่นเอาหนุ่มน้อยที่เริ่มมีรอยตีนกาขึ้นต้องสะดุ้งโหยง
“ขอโทษครับ คุณเป็นลูกค้าหรือเปล่า” ธัศไนยถามออกมา
“มะ ไม่ใช่ครับ ผมเป็นแค่คนที่เดินผ่านมา และก็กำลังจะผ่านไปครับ” พูดจบ ธงชัยก็หันหลังเดินออกไปจากร้านทันทีโดยไม่คิดจะหันมาอำลาผู้หญิงที่ตนแอบหลงรักมานานถึง2วันเลยสักนิด
ฟึ่บ!
พอลับหลังของหนุ่มน้อยหัวหงอกแล้ว ธัศไนยก็ชูแผ่นกระดาษขึ้นมาตรงหน้าหญิงสาว ในขณะที่มืออีกข้างก็ยังคงอุ้มเมธากรอยู่แบบนั้น
“อะไรคะ” ประภาพิณทำหน้างงๆ
“คุณเป็นหนี้ผม2ล้านครึ่ง” เขาตอบมา เล่นเอาประภาพิณตาแทบถลนออกมานอกเบ้า มือเรียวรีบฉกแผ่นกระดาษไปจากมือของเขาอย่างรวดเร็ว กวาดตามองอ่านสัญญากู้เงินฉบับนั้นอย่างละเอียด แล้วใบหน้างามก็เริ่มซีดลงเรื่อยๆจนแทบจะไม่มีสีสัน
“เป็นไปไม่ได้”
“แต่มันคือเรื่องจริง คุณเป็นหนี้ผม2,500,025บาทถ้วน แต่ว่าผมใจดี เศษอีก25บาท ผมไม่เอา”
“ฉันไปเป็นหนี้คุณได้ไง”
“พ่อคุณเป็นหนี้ผม” เขาย้ำต่อเสียงดังฟังชัด
“ไม่จริง”
“พ่อคุณติดการพนัน”
“แต่พ่อฉันตายแล้ว”
“ใช่ เมื่อพ่อคุณตายแล้ว คุณก็ต้องใช้หนี้แทนสิ หรือว่าคิดจะเบี้ยวผม งั้นผมจะฟ้องคุณ” เขาขู่ด้วยน้ำเสียงเอาจริง
“มะ ไม่นะ”
“งั้นคุณต้องช่วยผมเพื่อล้างหนี้”
“จะให้ฉันช่วยอะไร” หญิงสาวถามเสียงสั่น ความกล้าที่เคยมีพลอยหดหายไปหมดเมื่อสบกับดวงตาดำดุคู่นั้น
“คุณต้องช่วยผมเลี้ยงเด็กคนนี้” เขาชี้นิ้วไปที่หัวกลมๆของเด็กน้อยวัยหกเดือน
“แต่ฉันมีงานต้องทำนะ”
“คุณก็ปิดร้านขายดอกไม้แล้วไปอยู่ที่บ้านผมสิ” เขาพูดอย่างเอาแต่ใจตัวเอง
“ไม่ได้ กว่าร้านของฉันจะเติบโตมาได้ รู้มั้ยว่าฉันเหนื่อยแค่ไหน ฉันไม่มีทางทิ้งมันไปแน่ๆ เงิน2ล้าน ฉันจะหามาใช้คุณทีหลัง”
“แล้วเมื่อไหร่ล่ะ คุณถึงจะหาเงิน2ล้านมาใช้ผมได้”
“ฉันขอเวลา1ปี”
“ไม่ได้ ตั้ง1ปีเชียวเหรอ พ่อคุณติดหนี้ผมมา4ปีแล้วนะ”
“งั้นฉันขอเวลา11เดือนครึ่ง” ประภาพิณพยายามต่อรอง น้ำเสียงเริ่มสั่นเครือ
“ไม่ได้ คุณต้องจ่ายเงินให้ผมตอนนี้ ถ้าจ่ายตอนนี้ไม่ได้ก็ต้องมาเลี้ยงเด็กใช้หนี้ให้ผม”
“ฉันจะไปหาเงินมาจากไหนตั้ง2ล้าน”
“2ล้านครึ่งต่างหาก ไม่ใช่แค่2ล้าน งั้นผมให้เวลาคุณ1เดือน ถ้าหาเงินมาให้ผมไม่ได้ คุณต้องมาอยู่ที่บ้านผมแล้วก็เลี้ยงเด็กคนนี้ให้ผม” เขาพูดเสียงห้าวดุดัน ดวงตาเป็นประกายเอาจริงจนประภาพิณต้องหลบสายตา รู้สึกตัวสั่นขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“อีก1เดือนผมจะมารับเงิน” เขาพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไปพร้อมเมธากร ทิ้งไว้แต่ความเงียบงัน ร่างบางค่อยๆทรุดลงไปนั่งกองกับพื้น เธอจะไม่ร้องไห้หรอกนะ แต่เธอรู้สึกปวดหัวเหลือเกิน ปวดจนแทบจะระเบิด
เธอเคยได้ยินพ่อพูดไว้ก่อนตายเหมือนกันว่าเคยไปสร้างหนี้เอาไว้ แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่าหนี้ของพ่อจะมากมายถึงขนาดนี้ ปากจิ้มลิ้มเม้มเข้าหากันแน่นด้วยความคิดที่หมกมุ่น
เธอรักร้านดอกไม้แห่งนี้เพราะมันถูกสร้างขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของเธอ แล้วอยู่ๆจะให้ทิ้งมันไปกลางคันเพื่อไปเลี้ยงเด็กให้เขาอย่างนั้นหรือ เป็นไปไม่ได้!
จะไปต่อว่าเขา เขาก็ไม่ผิดเสียด้วยสิ เพราะพ่อเธอไปติดหนี้เขาไว้จริงๆ หลักฐานที่เขาเอามายื่นให้ดูเป็นสิ่งที่ยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าเขาพูดจริง นับว่าเขายังดีกับเธออยู่มาก เพราะเขาบอกว่าถ้าเธอไม่มีเงิน เธอจะต้องไปเลี้ยงเด็กให้เขา ไม่ได้เอาปืนมาขู่ทวงหนี้อย่างที่เคยเห็นในละคร แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ...เขาจะใช้ให้เธอดูแลเด็กไปกี่เดือนหรือ...กี่ปีนี่สิ กว่าจะหมดหนี้2ล้านกว่า แล้วเธอจะทิ้งร้านดอกไม้ไปได้ยังไงกันเพราะนี่คืออาชีพของเธอ!
“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากสีชมพู ร้านที่มีดอกไม้มากมายสดใสมาตอนนี้กลับดูมืดหม่นเพราะเจ้าของร้านดูทุกข์ใจโดยเฉพาะดวงตาคู่สวยที่มัวหมองลงจนสิ่งรอบข้างพลอยไร้ชีวิตชีวาไปด้วย
“เงียบๆโอ๋ๆๆ” ธัศไนยนั่งโอ๋เมธากรอยู่บนพื้นที่ปูกระเบื้องสีขาวลายดอกไม้กระจุ๋มกระจิ๋มเอาไว้ แต่ใบหน้าคมกลับบูดบึ้ง เขาชอบใช้ชีวิตอยู่คนเดียว นับตั้งแต่พ่อแม่ตาย เขากับน้องชายก็ขายบ้านหลังใหญ่ น้องชายเขามีที่ดินอยู่แถวกรุงเทพที่พ่อยกให้ จึงได้ไปอยู่ที่นั่น ส่วนเขาก็มาสร้างบ้านชั้นเดียวแต่กว้างขวางอยู่ใกล้ๆภูเขา ที่นี่เป็นจังหวัดเดียวกันกับที่พ่อแม่เขาเกิด เขาจึงรักที่นี่มากและไม่คิดจะย้ายไปอยู่เมืองหลวงเหมือนผู้เป็นน้องชาย
เขาเคยอยู่คนเดียว มีสุราบ้างนิดๆ มีสาวๆมาพัวพันพอสมควร แต่เขาก็ไม่เคยคิดจะตกลงปลงใจกับใคร ยังคงครองความโสดต่อมาเรื่อยๆ จนกระทั่งน้องชายโยนภาระตัวน้อยมาให้เขาเลี้ยงดู แล้วเขาจะทำยังไงล่ะทีนี้ เขาเลี้ยงเด็กไม่เป็น ถ้าจะให้เขาไปจ้างใครมาเลี้ยง เขาก็กลัวว่าลูกจ้างจะเลี้ยงหลานของเขาได้ไม่ดีพอ แต่ถ้าจะให้สาวๆที่มาตามจีบเขามาช่วยเลี้ยงให้ เขาก็รักความสันโดษในบ้านหลังนี้เกินกว่าจะให้ใครเข้ามายุ่มย่ามได้
พอดีว่าธัศไนยไปเจอแผ่นสัญญาเงินกู้ของพ่อประภาพิณเข้าพอดี เขาจำได้ว่าพ่อของเขาเคยเล่าให้ฟังว่าลูกหนี้ของพ่อคนนี้มีลูกสาวสวย ทำงานอยู่ที่ร้านดอกไม้ เขาจึงคิดจะให้เธอมารับหน้าที่เลี้ยงหลานให้เขา เพราะเขามีความคิดว่า...
ตอนนี้เธอก็เท่ากับว่าเป็นลูกหนี้ของเขาแล้ว ฉะนั้นเธอก็เหมือนลูกไก่ในกำมือ เธอคงเลี้ยงหลานเขาได้ดีและไม่กล้ายุ่งกับชีวิตส่วนตัวของเขามากนัก
นี่แหละคือสาเหตุที่ทำให้เขาต้องดั้นด้นอุ้มเมธากรไปหาเธอถึงร้านขายดอกไม้
ดวงตาคู่ดุเหลือบขึ้นมองนาฬิกาข้างฝาผนังเห็นว่าเป็นเวลา1ทุ่มแล้ว วันนี้เขาปอกกล้วยแล้วใช้ช้อนบี้กล้วยป้อนเมธากรไปแล้วครึ่งลูก แต่ทำไมหลานของเขาถึงยังร้องไห้ไม่ยอมหยุด ก็บอกแล้วไงว่าเขาเลี้ยงเด็กไม่เป็น
ธัศไนยหลับตาลงแล้วลืมตาขึ้นมาใหม่อย่างกังวลใจ ถึงแม้ว่าการเลี้ยงเด็กจะยากเย็นขนาดไหน เขาก็จะพยายามเลี้ยงเมธากรให้ดีที่สุด เขาจะรอจนกว่าจะครบ1เดือนตามสัญญา เพราะเขาคิดว่าประภาพิณคงจะหาเงินมาใช้เขาไม่ได้แน่ๆ
ดวงตากลมโตที่ฉายชัดถึงความตกใจลอยเข้ามาในห้วงคำนึง ทำให้เขาต้องสะบัดศีรษะเพื่อขับไล่วงหน้าหวานๆของเจ้าของร้านดอกไม้ให้ออกไปจากความคิด
เพราะดวงตาคู่นั้นของเธอนั่นแหละ เขาถึงได้ตัดสินใจที่จะให้เวลาเธอ1เดือน เพื่อที่เธอจะได้มีเวลาเตรียมตัวและทำใจ
หมับๆ
มือเล็กๆของหลานชายในอ้อมแขนเอื้อมมาหยิกหน้าอกแบนๆที่ไม่ได้สวมเสื้อปกปิดของเขาหยับๆ
“มีอะไร” เขาถามเมธากร แต่หลานชายตัวดีกลับทำหน้าเหมือนจะยิ้มเห็นเหงือกแดงแจ๋แล้วปากเล็กๆก็อ้างับเข้าที่นมของเขาเต็มๆ
“เฮ้ยย!” ธัศไนยร้องลั่น พยายามดึงเด็กชายออก แต่เมธากรกลับมีแรงมากกว่าที่คิด เพราะมันดูดจ๊วบๆจนชายหนุ่มขนลุกซู่
“พอๆลุงไม่มีนมนะ” เขาโวยวายก่อนจะถอนหายใจออกมายาวเหยียดอย่างโล่งอกเมื่อสามารถดึงตัวหลานชายออกจากหน้าอกของตัวเองได้สำเร็จ ดวงตาคู่ดุลุกวาบขึ้นพร้อมกับคิดในใจอย่างเด็ดขาดว่า
‘เขาจะไม่รอเวลาอีกต่อไป คืนนี้แหละ เขาจะต้องบุกเข้าไปเอาตัวประภาพิณมาเลี้ยงเมธากรที่บ้านของเขาให้ได้ คอยดู!!’
คุณพ่อมือใหม่ หัวใจโสดซิง
“แง แง้ แงๆๆๆ” เสียงแหลมเล็กแผดดังจ้าในตอนดึกของคืนหนึ่ง ทำให้ร่างสูงที่นอนแผ่อยู่บนเตียงกว้างสีฟ้าสดใสต้องลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
ความคิดแรกที่วูบเข้ามาในสมองของธัศไนยก็คือ...ใครมาเปิดโทรทัศน์ในตอนตี2แบบนี้
แต่พอคิดอีกที ที่บ้านหลังนี้มีแค่เขาเพียงคนเดียว แล้วจะมีใครมาเปิดละครดูได้ยังไง
ชายหนุ่มลุกลงจากเตียงพร้อมเปิดไฟในห้องนอนจนสว่างก่อนที่ธัศไนยผู้ที่ไม่เคยเกรงกลัวใครจะหันไปหยิบปืนสั้นในลิ้นชักห้องออกมาเพื่อความปลอดภัยของตัวเองพร้อมกับก้าวไปยังประตูแล้วเปิดออก
และทันทีที่ชายหนุ่มเปิดประตูห้องนอนผ่างออกมา สิ่งแรกที่เขาเห็นก็คือตะกร้าใบขนาดย่อมที่กองอยู่ใกล้ๆเท้าของเขา ถึงแม้ว่าจะเป็นเวลามืดแต่แสงไฟจากในห้องนอนที่ส่องลอดออกมาก็ทำให้เขาเห็นถึงสิ่งมีชีวิตเล็กๆที่กำลังนอนอ้าปากกว้างร้องไห้เสียงจ้าอยู่ในตะกร้าได้เป็นอย่างดี
ปืนในมือของเขาแทบจะหล่นลงกับพื้นเมื่อตาคมเบิกกว้างขึ้นพร้อมอุทานออกมาเสียงดังลั่นอย่างตกใจ
“เฮ้ย!”
ใครกันบังอาจเอาเด็กน้อยหัวล้านมาวางไว้ในบ้านของเขา มันเป็นใครกันนนนนน!!!
พรึ่บ!
แสงไฟถูกเปิดจนสว่างทั่วบ้านหลังใหญ่แต่เป็นบ้านชั้นเดียวทาสีฟ้าอ่อนดูน่ารักคิกขุผิดกับหน้าของเจ้าของบ้านที่ทำหน้าเหมือนอยากจะฆ่าใครสักคนให้ตายคามือเมื่อก้มลงหยิบกระดาษแผ่นเล็กๆสีขาวที่แปะอยู่ข้างตะกร้าของเด็กน้อยหัวล้านขึ้นมาอ่าน
‘พี่ครับ กว่าพี่จะได้เห็นเด็กคนนี้ ผมก็คงจะไปไกลแล้ว เด็กคนนี้เป็นหลานของพี่นั่นแหละครับ ผู้หญิงที่ผมคบหาด้วยเขาเกิดท้องขึ้นมาแล้วเอาลูกมาให้ผมเลี้ยง ส่วนตัวเขาก็หนีผมไป ผมเลี้ยงเด็กไม่เป็นจริงๆครับ หวังว่าพี่คงเข้าใจผม ปล.ลิง เด็กคนนี้ชื่อเมธากรครับ ชื่อเล่นชื่อน้องเม ชื่อหวานๆหน่อยเพราะเขาหน้าหวานเหมือนพ่อ ก๊ากๆๆ’ พออ่านจนจบใจความในกระดาษ ขมับของธัศไนยก็เต้นตุบๆขึ้นมาทันทีราวกับว่าเส้นเลือดในสมองกำลังจะแตก ดวงตาคมดุตวัดมามองเด็กน้อยที่ใส่เพียงเสื้อแต่ช่วงล่างเปลือยล่อนจ้อนจนเห็นช้างน้อยแหกปากร้องไห้ชนิดที่ไม่เกรงใจเจ้าของบ้านด้วยสายตาครุ่นคิด
ไอ้ไชยวัฒน์ น้องชายเฮงซวย บอกให้เขาเข้าใจว่ามันเลี้ยงเด็กไม่เป็น แล้วมันไม่เห็นใจเขาบ้างเหรอไง เขาเป็นหนุ่มโสดยังไม่มีแฟน อยู่บ้านคนเดียว แล้วจะเลี้ยงเด็กได้ยังไง!!
“แงๆๆกระซิกๆๆ”
ธัศไนยกัดฟันกรอด รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก แต่พอเห็นหัวน้อยๆพอๆกับกำปั้นของเขาและตัวเล็กๆบอบบางนั่นแล้วก็อดใจอ่อนไม่ได้ ร่างสูงจึงก้มลงคว้าเด็กมาอุ้ม
แต่ยิ่งเขาอุ้ม เจ้าเด็กน้อยก็ยิ่งร้องไห้จนหน้าบิดหน้าเบี้ยวแถมมือเล็กๆยังจับหน้าเขาบีบ ทุบปั่กๆอีกต่างหาก
“อยู่นิ่งๆนะไอ้เม” ธัศไนยกระซิบขู่เด็กเสียงเครียด แต่เมธากรยังไม่ประสีประสาจึงไม่รับรู้ว่ากำลังโดนลุงขู่ เพราะมันร้องไห้หนักมากขึ้นกว่าเดิมจนแก้วหูของชายหนุ่มลั่นเปรี๊ยะ
แล้วคืนนี้เขาจะได้นอนมั้ยเนี่ย!!
รุ่งเช้าวันใหม่ อากาศช่างสดใส กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้นานาชนิดฟุ้งไปทั่วร้านเล็กๆที่ทาสีชมพูหวานแหววมีโมบายติดหน้าร้านเสียงดังกรุ๋งกริ๋งเวลามีลูกค้าเปิดประตูเข้ามา
ประภาพิณสาวหน้าหวานที่สวมชุดเสื้อกับกระโปรงติดกันสีเหลืองอ่อนใส่รองเท้าที่มีสายมัดไขว้ๆกันบนหลังเท้าอย่างน่ารักเดินจัดนู่นแต่งนี่ตามประสาคนขยัน
กรุ๊งกริ๊ง
เสียงโมบายหน้าประตูร้านดังขึ้น ซึงประภาพิณก็หันไปอย่างรวดเร็วพร้อมทักทายเสียงใสตามสไตล์สาวหวานว่า
“สวัสดีค่า ร้าน beautiful flower ยินดีต้อนรับค่ะ”
“ผมเองครับ” พอได้ยินเสียงคุ้นๆ ประภาพิณจึงเงยหน้าขึ้นทันทีแล้วใบหน้าระรื่นเมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นนางยักษ์ขมูขี
“มาทำไมคะ” เธอถามห้วนๆแต่ยังอุตส่าห์ลงท้ายประโยคอย่างไพเราะเพราะพริ้ง
“ผมจะไปทำงานแต่แวะมาขอความรักจากคุณพิณก่อน” พ่อหนุ่มน้อยวัย50ปีที่เพิ่งเจอรักแรกพบพูดขึ้นด้วยท่าทางเจ้าชู้ ยกมือขึ้นเสยผมที่เริ่มหงอกของตัวเองด้วยท่าทางเท่ๆ
“ไม่ต้องมาขอหรอกค่ะคุณลุง ฉันไม่มีจะให้” ประภาพิณตอบออกมาอย่างไร้เยื่อใย
“มาเรียกลุงแบบนี้ได้ไง พี่ยังไม่แก่สักหน่อย”ธงชัยตีหน้าบึ้งอย่างไม่พอใจ ก็เขาส่องกระจกทุกวัน เขามั่นใจว่าเขาน่ะโคตรหล่อเลย แถมยังหนุ่มแน่น แล้วทำไมประภาพิณถึงยังปฏิเสธเขาอีก
กรุ๋งกริ๋ง กริ๊งๆ เสียงโมบายดังขึ้นอีกครั้งพร้อมประตูที่เปิดออกทำให้ทั้งสองคนต้องหันไปมองพร้อมๆกันและก็ได้พบกับ...ชายหนุ่มร่างสูง หน้าตาดุดัน ตาคมกริบ หนวดเครารุงรัง ปากงอหงิกจนแทบจะเป็นจวัก ที่อ้อมแขนมีเด็กน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มแหกปากร้องลั่นแงๆอยู่
“อะ เอ่อ” ประภาพิณรู้สึกกรามค้างขึ้นมาทันที เพราะดูจากลักษณะของเขาแล้ว ไม่น่าจะมาซื้อดอกไม้เลยสักนิด
“คุณเป็นใคร” ธงชัยถามเสียงห้วนด้วยความหวงผู้หญิงที่เขาหมายปองมา2วันเต็มๆ
“คุณพิณ คุณต้องมาเลี้ยงเด็กให้ผม!” เสียงห้าวพูดขึ้นมาอย่างไม่คิดจะสนใจตอบคำถามของธงชัยสักนิด
“ห๋า!” ประภาพิณอ้าปากค้างอย่างไม่มั่นใจว่าตัวเองหูฝาดหรือเปล่า
“คุณฟังไม่ผิดหรอก คุณต้องเลี้ยงเด็กคนนี้ให้ผม” เขาย้ำเสียงหนักแน่นก่อนจะปรายตามาทางธงชัยเล่นเอาหนุ่มน้อยที่เริ่มมีรอยตีนกาขึ้นต้องสะดุ้งโหยง
“ขอโทษครับ คุณเป็นลูกค้าหรือเปล่า” ธัศไนยถามออกมา
“มะ ไม่ใช่ครับ ผมเป็นแค่คนที่เดินผ่านมา และก็กำลังจะผ่านไปครับ” พูดจบ ธงชัยก็หันหลังเดินออกไปจากร้านทันทีโดยไม่คิดจะหันมาอำลาผู้หญิงที่ตนแอบหลงรักมานานถึง2วันเลยสักนิด
ฟึ่บ!
พอลับหลังของหนุ่มน้อยหัวหงอกแล้ว ธัศไนยก็ชูแผ่นกระดาษขึ้นมาตรงหน้าหญิงสาว ในขณะที่มืออีกข้างก็ยังคงอุ้มเมธากรอยู่แบบนั้น
“อะไรคะ” ประภาพิณทำหน้างงๆ
“คุณเป็นหนี้ผม2ล้านครึ่ง” เขาตอบมา เล่นเอาประภาพิณตาแทบถลนออกมานอกเบ้า มือเรียวรีบฉกแผ่นกระดาษไปจากมือของเขาอย่างรวดเร็ว กวาดตามองอ่านสัญญากู้เงินฉบับนั้นอย่างละเอียด แล้วใบหน้างามก็เริ่มซีดลงเรื่อยๆจนแทบจะไม่มีสีสัน
“เป็นไปไม่ได้”
“แต่มันคือเรื่องจริง คุณเป็นหนี้ผม2,500,025บาทถ้วน แต่ว่าผมใจดี เศษอีก25บาท ผมไม่เอา”
“ฉันไปเป็นหนี้คุณได้ไง”
“พ่อคุณเป็นหนี้ผม” เขาย้ำต่อเสียงดังฟังชัด
“ไม่จริง”
“พ่อคุณติดการพนัน”
“แต่พ่อฉันตายแล้ว”
“ใช่ เมื่อพ่อคุณตายแล้ว คุณก็ต้องใช้หนี้แทนสิ หรือว่าคิดจะเบี้ยวผม งั้นผมจะฟ้องคุณ” เขาขู่ด้วยน้ำเสียงเอาจริง
“มะ ไม่นะ”
“งั้นคุณต้องช่วยผมเพื่อล้างหนี้”
“จะให้ฉันช่วยอะไร” หญิงสาวถามเสียงสั่น ความกล้าที่เคยมีพลอยหดหายไปหมดเมื่อสบกับดวงตาดำดุคู่นั้น
“คุณต้องช่วยผมเลี้ยงเด็กคนนี้” เขาชี้นิ้วไปที่หัวกลมๆของเด็กน้อยวัยหกเดือน
“แต่ฉันมีงานต้องทำนะ”
“คุณก็ปิดร้านขายดอกไม้แล้วไปอยู่ที่บ้านผมสิ” เขาพูดอย่างเอาแต่ใจตัวเอง
“ไม่ได้ กว่าร้านของฉันจะเติบโตมาได้ รู้มั้ยว่าฉันเหนื่อยแค่ไหน ฉันไม่มีทางทิ้งมันไปแน่ๆ เงิน2ล้าน ฉันจะหามาใช้คุณทีหลัง”
“แล้วเมื่อไหร่ล่ะ คุณถึงจะหาเงิน2ล้านมาใช้ผมได้”
“ฉันขอเวลา1ปี”
“ไม่ได้ ตั้ง1ปีเชียวเหรอ พ่อคุณติดหนี้ผมมา4ปีแล้วนะ”
“งั้นฉันขอเวลา11เดือนครึ่ง” ประภาพิณพยายามต่อรอง น้ำเสียงเริ่มสั่นเครือ
“ไม่ได้ คุณต้องจ่ายเงินให้ผมตอนนี้ ถ้าจ่ายตอนนี้ไม่ได้ก็ต้องมาเลี้ยงเด็กใช้หนี้ให้ผม”
“ฉันจะไปหาเงินมาจากไหนตั้ง2ล้าน”
“2ล้านครึ่งต่างหาก ไม่ใช่แค่2ล้าน งั้นผมให้เวลาคุณ1เดือน ถ้าหาเงินมาให้ผมไม่ได้ คุณต้องมาอยู่ที่บ้านผมแล้วก็เลี้ยงเด็กคนนี้ให้ผม” เขาพูดเสียงห้าวดุดัน ดวงตาเป็นประกายเอาจริงจนประภาพิณต้องหลบสายตา รู้สึกตัวสั่นขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“อีก1เดือนผมจะมารับเงิน” เขาพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไปพร้อมเมธากร ทิ้งไว้แต่ความเงียบงัน ร่างบางค่อยๆทรุดลงไปนั่งกองกับพื้น เธอจะไม่ร้องไห้หรอกนะ แต่เธอรู้สึกปวดหัวเหลือเกิน ปวดจนแทบจะระเบิด
เธอเคยได้ยินพ่อพูดไว้ก่อนตายเหมือนกันว่าเคยไปสร้างหนี้เอาไว้ แต่เธอไม่เคยคิดเลยว่าหนี้ของพ่อจะมากมายถึงขนาดนี้ ปากจิ้มลิ้มเม้มเข้าหากันแน่นด้วยความคิดที่หมกมุ่น
เธอรักร้านดอกไม้แห่งนี้เพราะมันถูกสร้างขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของเธอ แล้วอยู่ๆจะให้ทิ้งมันไปกลางคันเพื่อไปเลี้ยงเด็กให้เขาอย่างนั้นหรือ เป็นไปไม่ได้!
จะไปต่อว่าเขา เขาก็ไม่ผิดเสียด้วยสิ เพราะพ่อเธอไปติดหนี้เขาไว้จริงๆ หลักฐานที่เขาเอามายื่นให้ดูเป็นสิ่งที่ยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าเขาพูดจริง นับว่าเขายังดีกับเธออยู่มาก เพราะเขาบอกว่าถ้าเธอไม่มีเงิน เธอจะต้องไปเลี้ยงเด็กให้เขา ไม่ได้เอาปืนมาขู่ทวงหนี้อย่างที่เคยเห็นในละคร แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ...เขาจะใช้ให้เธอดูแลเด็กไปกี่เดือนหรือ...กี่ปีนี่สิ กว่าจะหมดหนี้2ล้านกว่า แล้วเธอจะทิ้งร้านดอกไม้ไปได้ยังไงกันเพราะนี่คืออาชีพของเธอ!
“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากสีชมพู ร้านที่มีดอกไม้มากมายสดใสมาตอนนี้กลับดูมืดหม่นเพราะเจ้าของร้านดูทุกข์ใจโดยเฉพาะดวงตาคู่สวยที่มัวหมองลงจนสิ่งรอบข้างพลอยไร้ชีวิตชีวาไปด้วย
“เงียบๆโอ๋ๆๆ” ธัศไนยนั่งโอ๋เมธากรอยู่บนพื้นที่ปูกระเบื้องสีขาวลายดอกไม้กระจุ๋มกระจิ๋มเอาไว้ แต่ใบหน้าคมกลับบูดบึ้ง เขาชอบใช้ชีวิตอยู่คนเดียว นับตั้งแต่พ่อแม่ตาย เขากับน้องชายก็ขายบ้านหลังใหญ่ น้องชายเขามีที่ดินอยู่แถวกรุงเทพที่พ่อยกให้ จึงได้ไปอยู่ที่นั่น ส่วนเขาก็มาสร้างบ้านชั้นเดียวแต่กว้างขวางอยู่ใกล้ๆภูเขา ที่นี่เป็นจังหวัดเดียวกันกับที่พ่อแม่เขาเกิด เขาจึงรักที่นี่มากและไม่คิดจะย้ายไปอยู่เมืองหลวงเหมือนผู้เป็นน้องชาย
เขาเคยอยู่คนเดียว มีสุราบ้างนิดๆ มีสาวๆมาพัวพันพอสมควร แต่เขาก็ไม่เคยคิดจะตกลงปลงใจกับใคร ยังคงครองความโสดต่อมาเรื่อยๆ จนกระทั่งน้องชายโยนภาระตัวน้อยมาให้เขาเลี้ยงดู แล้วเขาจะทำยังไงล่ะทีนี้ เขาเลี้ยงเด็กไม่เป็น ถ้าจะให้เขาไปจ้างใครมาเลี้ยง เขาก็กลัวว่าลูกจ้างจะเลี้ยงหลานของเขาได้ไม่ดีพอ แต่ถ้าจะให้สาวๆที่มาตามจีบเขามาช่วยเลี้ยงให้ เขาก็รักความสันโดษในบ้านหลังนี้เกินกว่าจะให้ใครเข้ามายุ่มย่ามได้
พอดีว่าธัศไนยไปเจอแผ่นสัญญาเงินกู้ของพ่อประภาพิณเข้าพอดี เขาจำได้ว่าพ่อของเขาเคยเล่าให้ฟังว่าลูกหนี้ของพ่อคนนี้มีลูกสาวสวย ทำงานอยู่ที่ร้านดอกไม้ เขาจึงคิดจะให้เธอมารับหน้าที่เลี้ยงหลานให้เขา เพราะเขามีความคิดว่า...
ตอนนี้เธอก็เท่ากับว่าเป็นลูกหนี้ของเขาแล้ว ฉะนั้นเธอก็เหมือนลูกไก่ในกำมือ เธอคงเลี้ยงหลานเขาได้ดีและไม่กล้ายุ่งกับชีวิตส่วนตัวของเขามากนัก
นี่แหละคือสาเหตุที่ทำให้เขาต้องดั้นด้นอุ้มเมธากรไปหาเธอถึงร้านขายดอกไม้
ดวงตาคู่ดุเหลือบขึ้นมองนาฬิกาข้างฝาผนังเห็นว่าเป็นเวลา1ทุ่มแล้ว วันนี้เขาปอกกล้วยแล้วใช้ช้อนบี้กล้วยป้อนเมธากรไปแล้วครึ่งลูก แต่ทำไมหลานของเขาถึงยังร้องไห้ไม่ยอมหยุด ก็บอกแล้วไงว่าเขาเลี้ยงเด็กไม่เป็น
ธัศไนยหลับตาลงแล้วลืมตาขึ้นมาใหม่อย่างกังวลใจ ถึงแม้ว่าการเลี้ยงเด็กจะยากเย็นขนาดไหน เขาก็จะพยายามเลี้ยงเมธากรให้ดีที่สุด เขาจะรอจนกว่าจะครบ1เดือนตามสัญญา เพราะเขาคิดว่าประภาพิณคงจะหาเงินมาใช้เขาไม่ได้แน่ๆ
ดวงตากลมโตที่ฉายชัดถึงความตกใจลอยเข้ามาในห้วงคำนึง ทำให้เขาต้องสะบัดศีรษะเพื่อขับไล่วงหน้าหวานๆของเจ้าของร้านดอกไม้ให้ออกไปจากความคิด
เพราะดวงตาคู่นั้นของเธอนั่นแหละ เขาถึงได้ตัดสินใจที่จะให้เวลาเธอ1เดือน เพื่อที่เธอจะได้มีเวลาเตรียมตัวและทำใจ
หมับๆ
มือเล็กๆของหลานชายในอ้อมแขนเอื้อมมาหยิกหน้าอกแบนๆที่ไม่ได้สวมเสื้อปกปิดของเขาหยับๆ
“มีอะไร” เขาถามเมธากร แต่หลานชายตัวดีกลับทำหน้าเหมือนจะยิ้มเห็นเหงือกแดงแจ๋แล้วปากเล็กๆก็อ้างับเข้าที่นมของเขาเต็มๆ
“เฮ้ยย!” ธัศไนยร้องลั่น พยายามดึงเด็กชายออก แต่เมธากรกลับมีแรงมากกว่าที่คิด เพราะมันดูดจ๊วบๆจนชายหนุ่มขนลุกซู่
“พอๆลุงไม่มีนมนะ” เขาโวยวายก่อนจะถอนหายใจออกมายาวเหยียดอย่างโล่งอกเมื่อสามารถดึงตัวหลานชายออกจากหน้าอกของตัวเองได้สำเร็จ ดวงตาคู่ดุลุกวาบขึ้นพร้อมกับคิดในใจอย่างเด็ดขาดว่า
‘เขาจะไม่รอเวลาอีกต่อไป คืนนี้แหละ เขาจะต้องบุกเข้าไปเอาตัวประภาพิณมาเลี้ยงเมธากรที่บ้านของเขาให้ได้ คอยดู!!’
อังกฤษ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 มิ.ย. 2556, 00:50:56 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 มิ.ย. 2556, 00:50:56 น.