บัลลังก์ม่านมนตรา
เจ้าวรวรรณวินทิรา ท่านชายภัสรกณ์ หอมจันทร์
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: อารัมภบท
บัลลังก์ลายกุหลาบ
ปีพุทธศักราช ๒๕๔๑
ดวงจันทร์ลอยเด่นกลางนภาแสงทองอร่ามนวลจับตาส่องผ่านหน้าต่างกระทบกับเรือนไม้งามกลางสวนใหญ่ สวนที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบนานาพันธุ์ ที่นี่มีชื่อเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า
“เรือนกุหลาบ”
เรือนน้อยล้อมรอบด้วยดอกกุหลาบจำนวนมากชูช่อล้อสายลมกลิ่นอวลหอมของบุปผชาติส่งกลิ่นเย้ายวนให้เหล่าภมรมาดอมดมเช่นเดียวกับชายหนุ่ม ท่านชายภัสกรณ์
ท่านชายภัสเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของพระองค์เจ้าพัชรกับหม่อมเจ้าพรรณรายผู้รักลูกราวไข่ในหิน ว่ากันว่ารุ่งสางจะมีงานวิวาห์ครั้งใหญ่ของชายภัสกับหม่อมเจ้าวรวรรณวินทิราหญิงสาวเจ้าเสน่ห์ที่หนุ่มในพระนครหลายต่อหลายคนหมายปอง
ด้วยข่าวนี้เองทำให้เรือนของสาวเจ้าชุลมุนว่นวายเหล่าทาสรับใช้น้อยใหญ่ต่างวิ่งวุ่นเพื่อเตรียมสำหรับงานใหญ่ที่จะเกิดขึ้นเช่นเดียวกับหอมจันทร์ สาวน้อยวัยกำดัดที่ทำงานรับใช้เจ้าวรวรรณเป็นเวลานานตั้งแต่แรกเกิดด้วยแม่เธอเป็นนางทาสอยู่ที่นี่เธอจึงเป็นลูกทาสในเรือนเบี้ยเช่นกัน
“นังหอมเจ้าวรรณเรียกเอ็งไปพบ”นางสีทาสเก่าแก่คนหนึ่งกล่าว
“เรียกฉันไปพบทำไมหรอจ๊ะ ป้า”หอมจันทร์ถามต่ออย่างสงสัย
“อ๊ะ เอ็งนี่ข้าจะไปรู้เรอะ เจ้าวรรณเรียกก็ไปพบสิ ข้าไม่ใช่เจ้าวรรณนี่”นางสีกล่าวในมือยังคงสาละวนกับงานตรงหน้าต่อไป
เรือนกรรณิการ์
ร่างบางเดินไปมาอย่างกระวนกระวายจนอุ่นนางทาสที่หมอบอยู่เริ่มเวียนหัวสักพักใหญ่สาวน้อยวัยกำดัดหอมจันทร์ก็คลานเข้ามา
“ทำไมมาช้านัก”น้ำเสียงของนางกล่าวอย่างกระวนกระวาย
“อิฉันช่วยป้าสีทำงานอยู่ในครัวเจ้าค่ะ”หอมจันทร์กล่าวตอบ
ร่างบางหันไปมองสาวใช้ที่หมอบอยู่ข้างๆ
“ป้าอุ่น ออกไปก่อน”
“เจ้าค่ะ คุณหนู”ก่อนคลานออกไปเงียบเชียบ
“ข้ามีเรื่องมิสบายใจ”เมื่อเห็นว่าไม่มีใครนางจึงเอ่ยปากเล่า หอมจันทร์เองก็รู้หน้าที่นางจึงเดินไปปิดบานพับก่อนย่อกายพับเพียบฟังอย่างตั้งใจ
“ข้ามิอยากแต่งงานกับท่านชายภาสกรณ์”เจ้าวรรณเอ่ยหน้าเศร้า
“ภัสกรณ์ เจ้าคะ”
“เออ นั่นแหละ”เจ้าวรรณตอบเสียงฉุน
“ดูรึหน้าตาข้าก็มิยักกะเห็น ชาวบ้านในพระนครเขาก็ลือกันหนาหูว่าท่านชายภัสนะเจ้าชู้ประตูดิน มีหญิงมากมายล้อมหน้าล้อมหลัง เมื่อวานก่อนแม่กานดาก็มาเล่าให้ข้าฟังว่าเห็นเขานั่งเรือไปกับแม่ศศิวิมลลูกสาวท่านเจ้าพระยาบ้านนู้น ท่านพ่อนะท่านพ่อเหตุไฉนจึงไปตกปากรับคำคนบ้านนั้นได้เล่าข้ามิเข้าใจจริงๆ เฮ้อ”
หอมจันทร์ตั้งอกตั้งใจฟังและมิได้พูดอะไรสักคำจนเจ้าวรวรรณกล่าวเสร็จนี่แหละเป็นสาเหตุที่เจ้านางมักปรึกษากับนางบ่อยๆ แม้นอายุอานามจะต่างกันราว๕ปี
“อิฉันว่า ข่าวลือหนาหูในพระนครมีมากมายเจ้ามิควรเชื่อก่อนจะได้เห็นเองนะเจ้าค่ะ” หอมจันทร์กล่าวซื่อๆ
“เจ้าคิดเช่นนั้นรึ”เจ้าวรรณกล่าวพลางครุ่นคิด
“แต่กระนั้นข้าก็มิอยากแต่ง”เจ้าวรวรรณตอบเสียงสะบัด
ยังไม่ทันที่หอมจันทร์จะเอ่ยสิ่งใดเสียงจากข้างนอกก็ดังขึ้น
“แม่วรรณเปิดประตูให้แม่หน่อย”
“เจ้าค่ะ หม่อมแม่”
ร่างบางพยักหน้าให้แก่ทาสรับใช้ หอมจันทร์เองก็รู้หน้าที่ลุกเดินขึ้นไปเปิดประตู
“แอด”เสียงบานพับเก่าคร่ำคร่าก่อนจะตามมาด้วยเสียงฝีเท้านุ่มนวลบางเบาของหญิงชราแม้อายุนางจะเข้าสู่วัยร่วงโรยแล้วแต่ท่วงท่ายังคงความสง่างามเช่นเดียวกับนางพญาหงส์
“เจ้าออกไปก่อน”เจ้าวรวรรณกล่าวพลางเคลื่อนกายลงจากตั่งนั่งทำความเคารพผู้เป็นแม่
“เจ้ามาทำไมหอมจันทร์มาฟ้องกระไรลูกข้าอีก เรือนที่ข้าให้อยู่มันยังใหญ่โตมิพอรึ”นางตวาดเสียงดังเมื่อแลเห็นลูกทาสที่เกิดจากสามีตนเอง
“หามิได้เจ้าค่ะ ท่านหญิง เรือนท้ายสวนใหญ่โตพอสำหรับอิฉันกับแม่”หอมจันทร์ตอบเสียงค่อย
“แม่เจ้ายังอยู่อีกรึ ข้าคิดว่านางตายไปเสียแล้ว”น้ำเสียงของหญิงชราเอ่ยแกมยิ้มเยาะ
หอมจันทร์ได้ยินเช่นนั้นจึงก้มหน้าก้มตาลงมือบางกำแน่นกับจงกระเบนสะกดกลั้นอารมณ์ที่พวยพุ่งออกมา
“เอาเถอะครั้งนี้ข้ามิถือสา ออกไปได้แล้วไป!”
“เป็นพระกรุณาเจ้าค่ะ”หอมจันทร์ค่อยๆคลานออกไปเงียบๆ
“ท่านแม่ ไฉนจึงกล่าวเช่นนั้นเจ้าค่ะ หอมจันทร์เองนางก็เป็นน้องของข้ามิใช่หรือเจ้าค่ะ”เจ้าวรรณที่นั่งอยู่ทนฟังไม่ได้จึงกล่าวออกมาเสียงเศร้าสร้อย
“อย่ากล่าวเช่นนี้กับแม่ แม่วรรณ”น้ำเสียงนางเข้มขึ้น
“ลูกมิได้ตั้งใจเจ้าค่ะ”เจ้าวรรณหน้าซีดเผือดพลางก้มหน้ามองพื้นนิ่ง เพราะลึกๆแล้วนางเองก็เกรงท่านแม่อยู่มิใช่น้อย
“แต่ข้ามินับญาติกับมัน เจ้าเองก็เถอะอย่าให้ท้ายมันมากระวังมันจะแย่งชายภัสไปโดยมิรู้ตัว ที่แม่มานี่เพราะจะเร่งให้เจ้ารีบนอนแลจะถามเรื่องคนที่เจ้าจะเอาไปอยู่ด้วย”นางกล่าวก่อนจะสาวเท้าเดินออกไป
“ท่านแม่ข้ามิอยากแต่งงานกับชายภัส”เจ้าวรรณกล่าวเสียงเบาปล่อยให้สายลมพาถ้อยคำบางเบาล่องลอยหายลับในเวหน
ปีพุทธศักราช ๒๕๔๑
ดวงจันทร์ลอยเด่นกลางนภาแสงทองอร่ามนวลจับตาส่องผ่านหน้าต่างกระทบกับเรือนไม้งามกลางสวนใหญ่ สวนที่เต็มไปด้วยดอกกุหลาบนานาพันธุ์ ที่นี่มีชื่อเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า
“เรือนกุหลาบ”
เรือนน้อยล้อมรอบด้วยดอกกุหลาบจำนวนมากชูช่อล้อสายลมกลิ่นอวลหอมของบุปผชาติส่งกลิ่นเย้ายวนให้เหล่าภมรมาดอมดมเช่นเดียวกับชายหนุ่ม ท่านชายภัสกรณ์
ท่านชายภัสเป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของพระองค์เจ้าพัชรกับหม่อมเจ้าพรรณรายผู้รักลูกราวไข่ในหิน ว่ากันว่ารุ่งสางจะมีงานวิวาห์ครั้งใหญ่ของชายภัสกับหม่อมเจ้าวรวรรณวินทิราหญิงสาวเจ้าเสน่ห์ที่หนุ่มในพระนครหลายต่อหลายคนหมายปอง
ด้วยข่าวนี้เองทำให้เรือนของสาวเจ้าชุลมุนว่นวายเหล่าทาสรับใช้น้อยใหญ่ต่างวิ่งวุ่นเพื่อเตรียมสำหรับงานใหญ่ที่จะเกิดขึ้นเช่นเดียวกับหอมจันทร์ สาวน้อยวัยกำดัดที่ทำงานรับใช้เจ้าวรวรรณเป็นเวลานานตั้งแต่แรกเกิดด้วยแม่เธอเป็นนางทาสอยู่ที่นี่เธอจึงเป็นลูกทาสในเรือนเบี้ยเช่นกัน
“นังหอมเจ้าวรรณเรียกเอ็งไปพบ”นางสีทาสเก่าแก่คนหนึ่งกล่าว
“เรียกฉันไปพบทำไมหรอจ๊ะ ป้า”หอมจันทร์ถามต่ออย่างสงสัย
“อ๊ะ เอ็งนี่ข้าจะไปรู้เรอะ เจ้าวรรณเรียกก็ไปพบสิ ข้าไม่ใช่เจ้าวรรณนี่”นางสีกล่าวในมือยังคงสาละวนกับงานตรงหน้าต่อไป
เรือนกรรณิการ์
ร่างบางเดินไปมาอย่างกระวนกระวายจนอุ่นนางทาสที่หมอบอยู่เริ่มเวียนหัวสักพักใหญ่สาวน้อยวัยกำดัดหอมจันทร์ก็คลานเข้ามา
“ทำไมมาช้านัก”น้ำเสียงของนางกล่าวอย่างกระวนกระวาย
“อิฉันช่วยป้าสีทำงานอยู่ในครัวเจ้าค่ะ”หอมจันทร์กล่าวตอบ
ร่างบางหันไปมองสาวใช้ที่หมอบอยู่ข้างๆ
“ป้าอุ่น ออกไปก่อน”
“เจ้าค่ะ คุณหนู”ก่อนคลานออกไปเงียบเชียบ
“ข้ามีเรื่องมิสบายใจ”เมื่อเห็นว่าไม่มีใครนางจึงเอ่ยปากเล่า หอมจันทร์เองก็รู้หน้าที่นางจึงเดินไปปิดบานพับก่อนย่อกายพับเพียบฟังอย่างตั้งใจ
“ข้ามิอยากแต่งงานกับท่านชายภาสกรณ์”เจ้าวรรณเอ่ยหน้าเศร้า
“ภัสกรณ์ เจ้าคะ”
“เออ นั่นแหละ”เจ้าวรรณตอบเสียงฉุน
“ดูรึหน้าตาข้าก็มิยักกะเห็น ชาวบ้านในพระนครเขาก็ลือกันหนาหูว่าท่านชายภัสนะเจ้าชู้ประตูดิน มีหญิงมากมายล้อมหน้าล้อมหลัง เมื่อวานก่อนแม่กานดาก็มาเล่าให้ข้าฟังว่าเห็นเขานั่งเรือไปกับแม่ศศิวิมลลูกสาวท่านเจ้าพระยาบ้านนู้น ท่านพ่อนะท่านพ่อเหตุไฉนจึงไปตกปากรับคำคนบ้านนั้นได้เล่าข้ามิเข้าใจจริงๆ เฮ้อ”
หอมจันทร์ตั้งอกตั้งใจฟังและมิได้พูดอะไรสักคำจนเจ้าวรวรรณกล่าวเสร็จนี่แหละเป็นสาเหตุที่เจ้านางมักปรึกษากับนางบ่อยๆ แม้นอายุอานามจะต่างกันราว๕ปี
“อิฉันว่า ข่าวลือหนาหูในพระนครมีมากมายเจ้ามิควรเชื่อก่อนจะได้เห็นเองนะเจ้าค่ะ” หอมจันทร์กล่าวซื่อๆ
“เจ้าคิดเช่นนั้นรึ”เจ้าวรรณกล่าวพลางครุ่นคิด
“แต่กระนั้นข้าก็มิอยากแต่ง”เจ้าวรวรรณตอบเสียงสะบัด
ยังไม่ทันที่หอมจันทร์จะเอ่ยสิ่งใดเสียงจากข้างนอกก็ดังขึ้น
“แม่วรรณเปิดประตูให้แม่หน่อย”
“เจ้าค่ะ หม่อมแม่”
ร่างบางพยักหน้าให้แก่ทาสรับใช้ หอมจันทร์เองก็รู้หน้าที่ลุกเดินขึ้นไปเปิดประตู
“แอด”เสียงบานพับเก่าคร่ำคร่าก่อนจะตามมาด้วยเสียงฝีเท้านุ่มนวลบางเบาของหญิงชราแม้อายุนางจะเข้าสู่วัยร่วงโรยแล้วแต่ท่วงท่ายังคงความสง่างามเช่นเดียวกับนางพญาหงส์
“เจ้าออกไปก่อน”เจ้าวรวรรณกล่าวพลางเคลื่อนกายลงจากตั่งนั่งทำความเคารพผู้เป็นแม่
“เจ้ามาทำไมหอมจันทร์มาฟ้องกระไรลูกข้าอีก เรือนที่ข้าให้อยู่มันยังใหญ่โตมิพอรึ”นางตวาดเสียงดังเมื่อแลเห็นลูกทาสที่เกิดจากสามีตนเอง
“หามิได้เจ้าค่ะ ท่านหญิง เรือนท้ายสวนใหญ่โตพอสำหรับอิฉันกับแม่”หอมจันทร์ตอบเสียงค่อย
“แม่เจ้ายังอยู่อีกรึ ข้าคิดว่านางตายไปเสียแล้ว”น้ำเสียงของหญิงชราเอ่ยแกมยิ้มเยาะ
หอมจันทร์ได้ยินเช่นนั้นจึงก้มหน้าก้มตาลงมือบางกำแน่นกับจงกระเบนสะกดกลั้นอารมณ์ที่พวยพุ่งออกมา
“เอาเถอะครั้งนี้ข้ามิถือสา ออกไปได้แล้วไป!”
“เป็นพระกรุณาเจ้าค่ะ”หอมจันทร์ค่อยๆคลานออกไปเงียบๆ
“ท่านแม่ ไฉนจึงกล่าวเช่นนั้นเจ้าค่ะ หอมจันทร์เองนางก็เป็นน้องของข้ามิใช่หรือเจ้าค่ะ”เจ้าวรรณที่นั่งอยู่ทนฟังไม่ได้จึงกล่าวออกมาเสียงเศร้าสร้อย
“อย่ากล่าวเช่นนี้กับแม่ แม่วรรณ”น้ำเสียงนางเข้มขึ้น
“ลูกมิได้ตั้งใจเจ้าค่ะ”เจ้าวรรณหน้าซีดเผือดพลางก้มหน้ามองพื้นนิ่ง เพราะลึกๆแล้วนางเองก็เกรงท่านแม่อยู่มิใช่น้อย
“แต่ข้ามินับญาติกับมัน เจ้าเองก็เถอะอย่าให้ท้ายมันมากระวังมันจะแย่งชายภัสไปโดยมิรู้ตัว ที่แม่มานี่เพราะจะเร่งให้เจ้ารีบนอนแลจะถามเรื่องคนที่เจ้าจะเอาไปอยู่ด้วย”นางกล่าวก่อนจะสาวเท้าเดินออกไป
“ท่านแม่ข้ามิอยากแต่งงานกับชายภัส”เจ้าวรรณกล่าวเสียงเบาปล่อยให้สายลมพาถ้อยคำบางเบาล่องลอยหายลับในเวหน
เพียงภัทร เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 29 มิ.ย. 2556, 15:04:36 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 29 มิ.ย. 2556, 15:05:53 น.
จำนวนการเข้าชม : 944
| กลปทุมา >> |