รักวุ่นวายของเเวมไพร์ที่ไม่เย็นชา
ใหนชีวิตฉันมันต้องมาหยุดอยู่ปลายทางอย่างนี้ล่ะ ฉันเป็นนักร้องชื่อดังอยู่ในวงการบันเทิงนะ ทำไม่ต้องมาโคจรเจอกับนายด้วนนะ ไอเเวมไพร์จอมเจ้าเหล์
มาบอกว่าฉันเป็นเเวมไพร์ เเถมต้องเเต่งงานกับนาย ชีวิตฉันมันจะดำเนินต่อไปอย่างไรเนี้ย เอาเเล้วไงไปๆมาๆฉันชักจะอินเลิฟกับนายเเล้วนะ ฉันจะทำไงดีล่ะที่นี้ ตานายมันบ่งบอกความเศร้าอยู่นะมันมีอะไรหว่า หน้าสงสัยๆ เเล้วอนาคตของฉันมันจะเป็นอย่างไงล่ะ ตายเเน่ๆชีวิตของช้านนนน!!!ToT
Tags: เเวมไพร์

ตอน: บทที่4

ปิ๊ปปิ๊ป!!~~~ ปิ๊ปปิ๊ป!!~~~ ปิ๊ปปิ๊ป!!~~~
“โทษนะเทรียร่า” ชายหนุ่มปล่อยร่างของเทรียร่าจากอ้อมกอดแล้วหันมารับโทรศัพท์มือถือแทน
“อืม”
“สวัสดีครับคุณแม่”
“อาร์เธอร์ลูกอยู่ใหนน่ะ!!”
“โรงเรียนครับ แม่มีอะไรน่ะทำไมเสียงดูตื่นๆ”
“เมเบลถูกรถชน ตอนนี้อยู่ห้อง ICU โรงพยาบาลโคมากิ อาการโคม่ามาก”
“ครับผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย”
“ขอโทษนะเทรียร่าฉันไปนะ” ชายหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลงรีบวี่งไปที่รถตัวเองอย่างเร็วไว
โรงพยาบาลโคมากิ
“แม่!!เมเบลอยู่ใหนครับ”
“นี้จะอยู่นี้”
“คะคุณน้าครับขอโทษนะครับ”
“ไม่เป็นไรจะมันเป็นอุบัติเหตุ”
“อาการหมอบอกว่าไงบางครับ”
“ต้องให้อยู่ในห้องฉุกเฉินพิเศษ เพราะบาดแผลหนักมาก หัวแตก กระดูดแขนหัก แล้วก็ขาหัก อาจใช่เวลานาน แล้วก็การกระทบกระเทือนหมอบอกว่าต้องดูอาการก่อน ห้ามใครเข้าเยี่ยม”
“ตะแต่ถ้าอยู่ในร่างแวมไพร์มันจะฟื้นตัวเร็วไม่ใช่หรอครับ”
“ขึ้นอยู่กันสภาพจิตใจของเมเบล…ตอนนี้จิตใจของเมเบลน้าดูแล้วจิตใจทั้งอ่อนแอและเจ็บปวดเธอคงไม่อยากจะฟื้นขึ้นมาในสภาพแบบนี้หรอกนะจ๊ะ”

“ฉันอยู่ใหน มืดจัง แถมหนาวด้วย หนาวเหลือเกิน”
“จริงสิ เราเห็นอาร์เธอร์อยู่กับเทรียร่านิ แล้วก็ถูก…รถชน”
“แต่ที่นี้มันมืดเกินไป ไม่เอาฉันไม่อยากอยู่ที่นี้ ไม่อยากอยู่ที่นี้”

“คะคุณน้าครับมะเมเบลชักครับ!!”
“มะมะหมอคะ หมอ!!”
“คะคุณแม่ใจเย็นนะคะ ตอนนี้คุณหมอกำลังเร่งการตรวจอยู่นะคะ”

“ไม่เอา มืด!!! มืด!!!ไม่เอา!!!”
เฮือก!!!!
“คนไข้ฟื้นแล้วให้ออกซิเจนเร็ว!!”
“ฮืก~~~ฮืก~~~!!!”
“พยาบาลเข็นเข้าห้อง ICU เดี่ยว ด่วน!!! ”

ห้อง ICU เดี่ยว
“เมเบลจะเป็นอะไรมั๊ยน้า”
“ไม่เป็นอะไรหรอกมาเมมิ”
“น่ะนั้นสินะเมเบลจะต้องไม่เป็นอะไร” ลูกต้องหายนะเมเบล กลับมาเป็นเมเบลที่รักแม่อีกครั้งให้ได้นะลูก
“อาร์เธอร์ลูกไปทำอะไรมารึเปล่า!”
“ผมทำอะไรครับ”
“น้าอ่านความรู้สึกของเมเบลได้ เมเบลเข้าเห็นอาร์เธอร์กอดกับ”
“เทรียร่า!! ลูกกอดกับเทรียร่า”
“แม่รู้ได้ไง”
“แม่ก็อ่านความรู้สึกของเมเบลได้เหมือนกับมาเมมินั้นแหละ”
“เดี๋ยวอาริสฉันจับความคิดของเมเบลได้ในช่วงเวลานั้นได้แล้ว”
“มาเมมิพูดมาเลย”
“…ก็สองคนนั้น…เคยคบกันนิ…เป็นไปได้ที่สองคนนั้น…จะหันกลับมาคบกันอีก…เราเตรียมใจไว้แล้ว…ไม่ใช่ รึไง…แต่ทำไม…มันถึง เจ็บ…ปวด…ยิ่งกว่าอะไร…ทั้งหมด”
“มะไม่จริง ผม…ผมไม่เคยรู้เรื่องแบบนี้เลย”

“เชิญญาติของเมเบลเข้าเยี่ยมได้เลยค่ะอยู่ในระดับปลอดภัยแล้วตอนนี้…ปาฎิหารจริงๆเลยนะคะหยุดหายใจไปเกือบสามนาทีโชคดีจริงๆเลยค่ะ”
“เอ่อฉันขอเข้าเยี่ยมเลยนะค่ะ”
“เชิญค่ะ”

“เมเบล”
“…”พูดไม่ออกเสียง เสียงหายไปใหนล่ะ
“ทำไมพูดไม่ได้ล่ะ”
“…” หนูไม่รู้ค่ะแม่
“เมเบลเธอไม่เป็นอะไรมากใช่มั๊ย”
“…^ ^…” ไม่เป็นไร
“ดีใจจัง”
“..อื้อ..อื้อ...”นายมากอดฉันทำไมนะ
“ขอโทษนะ ฉันขอโทษ”
“..อื้อ..อื้อ...”นายร้อไห้ทำไมแล้วขอโทษอะไรฉัน
“ฉันขอโทษที่ผิดสัญญากับเธอ”
“…”
“ฉันขอโทษ”
เพี๊ย!!!
“…”นายไม่รักษา นายไม่รักษาสัญญา
“เธอร้องไห้ เมเบลฉันขอโทษ”
“อึ๊ก..!!”ปวดหัวจังเลย
“เมเบลเธอเป็นอะไร ปวดหัวหรอ”
“….”แม่คะคุณน้าคะช่วยออกไปก่อนจะได้มั๊ยหนูจะจัดการกับอาร์เธอร์เองนะคะ
“จะแม่ไปล่ะนะ”
“น้าไปล่ะนะ”
“อึก…”ปวดจัง ไม่ไหวแล้ว
“เมเบล!!”
“อึก!!โอ๊ย!!”
“อาร์เธอร์ลูกลองตั้งจิตดีดีแล้วลูกจะเข้าใจที่เมเบลพูดเอง”คุณน้าเดินเข้ามาบอกกับอาร์เธอร์แล้วเดินออกไป
“…”นายฟังฉันสิ ฟัง
“เธอจะให้ฉันฟังอะไรน่ะเมเบล”
“…”นายน่ะกอดกับเทรียร่าเพราะอะไรหรอ นายตอบฉันได้มั๊ย ฉันน่ะไม่โกรธหรอก ที่ตบนายเมื่อกี้เพราะนายผิดสัญญาก็เท่านั้น ฉันน่ะยอมรับความจริงนะ พูดออกมาเถอะ ถึงแม้จะเจ็บปวด ถึงแม้จะร้องไห้ แค่บอกออกมาฉันน่ะไม่เป็นอะไรหรอก
“เธอจะเสียใจนะ”
“…”บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร
“เทรียร่าเข้าบอกว่าขอโทษที่เลิกกับฉันแล้วก็ขอว่าอยากจะกับมาคบกับฉันอีกครั้งแล้วเทรียร่าก็เข้ามากอดฉันแล้วฉันก็กอดตอบแต่ไม่คิดว่าเทรีร่าจะเข้ามาจูบฉัน”
“…”นายโกหก นายนั้นแหละที่เข้าไปจูบเทรียร่า นายอยากจะคบกับเทรีร่านายก็บอกฉันสิ นายรักใครกันแน่
อาร์เธอร์ นายน่ะเคยรักฉัน…บ้างรึเปล่า
“ฉันไม่รู้ ฉันสับสน ว่ารักใครกัน ระหว่างเธอกับเทรีร่า แต่เวลาอยู่กับเทรียร่าน่ะมันจะรู้สึกเจ็บปวดและสุขไปพร้อมๆกัน แต่อยู่กับเธอมันแตกต่างออกไป มันทั้งสนุก มีความสุข ฉันไม่รู้ว่าจะเลือกใครดี”
“…”งั้นนายก็ได้คำตอบออกมาแล้วล่ะ นายนะรักฉัน ความรักน่ะมันไม่ใช่ความเจ็บปวดเวเลาอยู่กับคนๆนั้น นายน่ะจะรู้สึกมีความสุข สนุกสนาน แล้วก็เป็นห่วงเป็นเวลาคนที่นายรักเป็นอะไรไป
“ขอโทษนะ”
“…”ห้า ครั้งแล้ว
“อะไรเธอนับอะไรน่ะ”
“…”คำว่าขอโทษจากปากนายนั้นแหละ
“ก็ฉันขอโทษเธอไง”
“…”หก
“เมเบลเธอจะหยุดมั๊ย”
“…” ฉันขอโทษนะเมเบล ขอโทษๆๆๆ แบร่ๆๆๆ
“เมเบล เธอเจ็บมั๊ย”
“เจ็บสิ”
“ลองใช้ร่างแวมไพร์ดูสิ”
“…” ฉันเป็นแวมไพร์
กรึบ!! กร๊อบ !!
“เสียงกระดูกที่หักมันต่อกัน ฟังแล้วสยองชะมัด”
“…”ซิพูดมาก แต่เจ็บจัง
“เจ็บมากมั๊ยล่ะ”
“…”นิดหน่อย
กรึบ!!! กร๊อบ!!!!
“…”วอย สยองเสียงกระดูกตัวเองจัง โอยเจ็บ
กร๊อบ~~~~~!!!!!!
“โอ๊ย!!!!!!”
“เสียงเธอ ออกมาแล้ว”
“อา….อาร์…เธอร์นาย…พูดมากไป…แล้วนะ”
“เฮ้!!!เธอออกเสียงได้แล้ว”
“นายมันบ้า ติ๊งต๊อง บ๊องกระจาย”
“โห พูดได้นี้ ด่าเลยนะ”
“ฉันหายยังเนี้ย”
“หายแล้วมั้ง รู้สึกว่าดังครั้งสุดท้ายจะเปรียบร้อยแล้วนะ”
“ที่นี้โรงพยาบาลอะไร”
“โรงพยาบาล โคมากิ”
“ไม่เคยได้ยินเลยแหะ”
“ก็มันโรงพยาบาลของแวมไพร์นิ่”
“อยากไปทะเล”
“ว่าอะไรนะ”
“ฉันอยากไปทะเล”
“รอให้หายก่อนแล้วค่อยไป”
“ไม่เอาจะไป จะไป จะไป อุบ!!”อาร์เธอไม่ฟังแต่กลับมาจูบฉันแทนเราจูบกันยาวนานมาถ้าไม่มีเสียงกระดูกดังขึ้นมาซะก่อน
กร๊อบ~~~~~!!!!!!!!
“โอ๊ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“เฮ้ย!!สลบเลยหรอ”คงจะเป็นปวดมากสินะเมเบล

“อืม…..ที่นี้ทีใหนเนี้ย…สดชื่นจัง”
“ไง ตื่นแล้วหรอ”
“อาร์เธอร์ที่นี้ที่ใหนนะ”
“ทะเลไง”
“ห๊ะ ทะเลหรอ อยากเล่นน้ำ อยากเดินริมหาด อยาก อยาก อยาก อยาก!!”
“อยากหรอ”
“อื้ม”
“มานี้สิ”
“อะไรหรอ โอ๊ย!” เจ็บจัง
“ยังเจ็บอยู่หรอ ผ่านมาห้าวันแล้วนะ หลับไม่ยอมตื่นเลย มาตื่นเอาวันนี้ เป็นไรมากรึเปล่า”
“เป็นสิชะช่วยผยุงฉันหน่อยสิ”
“มาฉันช่วยผยุงให้”เสียงใครอะ
“วิล นายมาได้ไง”
“อาร์เธอร์ชวนมา”
“งั้น เรนกับดีอาร์ก็…”
“พะโล้บ้า!!”
“เฮ้ยไอ้เรนพูดผิดแล้ว”
“alohaต่างหากเล่า”
“แล้วกิ๊กพวกนายล่ะ”
“อยู่นี้จ๊า!!เมเบลจัง”
“สวัสดีจะ”
“เอิ่มฉันชื่อ แพทเซีย”
“ส่วนฉัน อามาโกะเนรียกสั้นๆว่า มาโกะก็ได้”
“ฉันชื่อ เมเบล” หรือเรียกว่า มิเอโกะ ก็ได้นะ
“…” มาโกะว่า เรียกเมเบลดีกว่านะ
“…”ฉันก็ว่าเรียกเมเบลดีกว่ามันได้ยินจากวิลจนชินแล้ว
“…”อย่างงั้นก็ได้จะ
“พวกเธอคุยกันผ่านกระแสจิตกันหรอ”
“อื้ม/อื้ม/อืม”
“ตอบพร้อมกันทั้งสามคนเลยนะ”
“แล้วนายมีปัญหารึไงดีอาร์”ฉันพูดแบไม่พอใจ
“ใช่ดีอาร์นายมีปัญหาใช่มั๊ย”แพทเซียก็พูดซ้ำเติม
“อย่าไปว่าคนไม่เต็มบาทสิ ฮิฮิ” มาโกะก็อีกคน
“พวกเธอ -_-**”ดีอาร์เริ่มยั่วะ
“พอแล้ว หนวกหู”
“เงียบสิอาร์เธอร์”
“ปากดีแบบนี้หายเจ็บแล้วใช่มั๊ย”
“อืม ก็ดังครั้งสุดท้ายก็ไปแล้วล่ะ”
“หมายถึงหายจากโลกนี้เลยใช่มั๊ย”
“ไอ้บ้า”
“ไปๆๆๆได้แล้วสาวๆจะแต่งตัว”
“ไปเถอะ”วิลพูดขึ้น
“หวังว่า จะได้เห็นชุดว่ายน้ำนะ” ดีอาร์พูด นายนี้มัน…
“โรคจิตจริงๆ”มาโกะด่ามันแรงๆเลย
“แกอย่ามาพูดแบบนี้นะเฟ้ย” พูดดีๆกับเขาก็เป็นนะเนี้ย
“เขาต้องบอกกันอย่างนี้ ใหนลองพูดสิไอ้อาร์เธอร์” เรนนายสั่งให้สามีฉันพูดอะไรน่ะ
“หวังว่าจะได้เห็น บิกินี้นะ” ไอ้เฟรนอาร์เธอร์
“ไอ้พวกหื่นเอ๊ย!!!!!!”เราสามคนพูดพร้อมกัน ทำให้อาร์เธอร์ วิล เรน ดีอาร์ เพ่นไปรออยู่ด้านนอก

ครึ่งชั่วโมง ต่อมา
“โอยนานจริงๆเลย จะแต่งอะไรกันนักกันหน้า”
“อืมแกพูดถูกวะ ไอ้เรน”
“พูดมากวะ ไอ้เรนไอ้ดีอาร์ นอนรอเดี๋ยวก็มาเองแหละ”
“อาร์เธอก็พูดถูกนะ”
“ใช่ พวกนายน่ะรอหน่อยไม่ได้รึไง” ฉันพูดขึ้นมาทันทีที่ได้ยินทั้งหมดพูด
“มาแล้วหรอ….” เมื่อทั้งหมดหันมาพูดกับหยุดชะงักไปทันที
“ปะปะเป็นอะไร มันใช่ไม่ได้หรอ” มาโกะถามขึ้นะเพราะกลัวว่ามันจะใช้ไม่ได้ ฉันก็กลัวน้า~~
“ไม่ใช่ว่าใช่ไม่ได้ แต่เวิลกมากต่างหาก”
“เจ๋ง ชุดเดรสกระโปรงขาว ฟ้าอ่อน เขียวอ่อนๆของแต่ละคนมันสุดยอดมาก” ดีอาร์พูดชมเกินไปมั๊ย
“เอาล่ะ มาเล่นริมทะเลกันดีกว่า”แพทเซียเธอจะให้พวกเราเล่นอะไรพิเรนรึเปล่า
“อาร์เธอร์”
“อะไร..”
ผั่ว!!!
“แบร่~~~”ฉันตีอารืเธอร์ไปหนึ่งที
“เม…เบลได้โดนดีแน่”
“แบร่~~จับฉันไม่ได้หรอกแบร่~~”
“เธอ~~”
เราวิ่งเล่นริมหาดจนวนมาถึง แพทเซีย มาโกะ วิล เรน และดีอาร์
ผั่ว!!!ๆๆๆๆ
“อาร์เธอร์ฝากตีน่ะ”
“อาร์เธอร์แก ตายแน่!!!”
ฉันตีทุกคนทำให้ทุกคนวิ่งไล่ตามหลังอาร์เธอร์
“เฮ้ย!!!”
“ฮ่าๆๆๆบอกแล้วว่านายจับฉันไม่ได้หรอกอาร์เธอร์”พูดจนก็วิ่งเต็มสปีดในร่างแวมไพร์ทันทีทำให้ตอนนี้ฉันมานั่งดูพวกนั้นวิ่งไล่กัน
“เฮ้อเหนื่อยจัง”
“เหนื่อยหรอ”
“เฮือก! เอ้านายเองหรอวิล”ตกใจหมดเลย
“ทำไม่ตกใจขนาดนั้น”
“ก็นายมาไม่ให้สุ่มให้เสียงนิ่”
“โทษทีโทษที”
“ไม่เล่นละเข้าที่พักดีกว่า” พูดจบก็เดินดุ่มๆเข้าไปในที่พัก”
“ตู้เย็นตู้เย็น…หา~~~~”เปิดปุ๊ปก็เจอ เนื้อ กุ้ง สับประรด มะเขือเทศ
“โอ้โห นะนะนี้มัน ของทำบาบีคิวนี้~~!!!”พูดกับตัวเองจบก็ปิดประตูห้องครัวหมักเนื้อทันที
ครึ้งชั่วโมงผ่านไป
“เฮ้อใช้เวลาหมักนานเหมื่อนกันนะเนี้ยกว่าจะเข้าเนื้อนะแต่อุปกรณ์ก็เตรียมเสร็จแล้วไปเตรียมไฟข้างนอกดีกว่า” พูดจบก็เดินออกไปเปิดประตูแต่ไม่ทันไร
“รู้นะว่าเธอจะทำอะไร”
“พวกเราเตรียมไว้ให้แล้ว”
อาร์เธอร์และทุกคนพูดขึ้นมาพร้อมกับชี้เมื่อไปทางเต้าย่างบาบีคิวกับเครื่องดืม
“ขอบใจนะ แต่ขาดอยุ่อย่างเดียวนะสิ”ฉันพูดพร้อมกับทำหน้าแบบผิดหวังปนเจ้าเลห์นิดๆ
“อะไรล่ะ”ทุกคนพูดขึ้นมาพร้อมกัน
“ก็..ดอกไม้ไฟไงล่ะ!!”พูดจบก็หยิบดอกไม้ไฟที่ซ่อนอยู่ข้างหลังออกมา
เวลาผ่านไปแขกที่ไม่ได้รับเชิญก็มา
“ฉันขอไปเอาของเพิ่มก่อนนะ”พูดจบก็ลุกจากโต๊ะจะไปเอาของทันที
หน้าทางเข้าที่พัก
“เมเบล”
“ค่ะ”พอหันไปฉันก็แถบทรุดลงกับพืน
“เทรีย…ร่า..”
“คือฉันมีเรื่องจะคุยน่ะ”
“เข้าไปที่บ้านพักดีกว่านะ” พูดจบก็พาเดินมาที่โต๊ะรับแขกทรงสูง
“มีอะไรล่ะคะ”
“คือฉัน..ฉัน..”
“พูดมาเถอะคะ”
“คือฉัน..ฉันจะขอ”
“คะ”
“ฉันจะขออาร์เธอร์คืนน่ะ..”
“ขอปฎิเสธ!!”
“เมเบล”
“เธอคิดว่าเธอทิ้งเข้าไปแล้ว!!เธอจะมาเอาคืน!!มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอ!”
“ก็คิดว่ามันง่ายไงล่ะถึงมาขอคืนน่ะ!!!”
“เธอไม่สงสารอาร์เธอร์บ้างหรอว่าเข้าจะเจ็บปวดขนาดใหนเวลาเธอทิ้งเขาไปน่ะ!!!เทรียร่าเธอยังมีจิตใจของความรักอยู่มั๊ย! ฉันของถามหน่อย!!”
“อย่าปล่อยให้ใครเป็นคนสำคัญในขณะที่เธอเธอเป็นเพียงตัวเลือกของอาร์เธอร์เท่านั้น!!”คำพูดนี้ทำให้ฉันสะอึกทันที
“ต้องการอาร์เธอร์…ขนาดนั้นเลยหรอ”
“ใช่”
“อยากได้นัก ก็มาเอาไปสิ”
“เธอหมายความว่าอะไรน่ะเมเบล”
“เธออยากได้ก็มาเอาจากฉันสิมาแย่งเขาไปจากฉันให้ได้
“ได้!ฉันจะแย่งเขามาจากเธอเอง”
หมับ!!
“เธอจะทำอะไรนะปล่อนนะเมเบล!!”
“มานี้!!”
“…”มาโกะแพทเซียมาหาฉันริมหาดหน่อยสิ
“…”ได้เดี๋ยวพวกฉันจะไป
“…”ได้จ๊ะ
“เดี๋ยวพวกเราสองคนมานะ”
“เธอจะไปใหนกัน”
“จะไปจัดการกับแขกไม่ได้รับเชิญหน่อยน่ะ”
“ไปนะ”
“บรรยกาศมันชักจะยังไงยังไงแล้วนะ”
“แกหมายความว่าไงวะไอ้วิล”
“ฉันหมายความว่าเมเบลหายไปนานแล้วจู่ๆสองคนนี้ก็เดินไปทางริมหาดอีก”
“งั้นแก่ก็กมายความว่า”
“มีแขกที่ได้รับเซิญของแกมาว่ะไอ้อาร์เธอร์”

“แห่ก!!ๆๆ”ฉันหอบหายใจอย่างรุ่นแรงเพราะตอนนี้ฉันกำลังสู้อยู่กับเทรียร่า
“ฝีมือไม่เลวนะเมเบลแต่สู้ฉันไม้ได้หรอก!!”
“คงไม่ล่ะมั้ง”มาโกะกับแพทเซียมาพอดีแต่ก็ต้องตกใจเมื่อตัวฉันเลอะเลือดเต็มไปหมด “เมเบล!เธอไม่เป็นอะไรมากนะ”แต่ร่างกายของเทรียร่ามีแค่รอยขีดข่วนเท่านั้น
“อืม”
“ก็บอกแล้วไงว่าเธอทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”
“เธอเป็นคนดีนะเทรียร่า”
“หมายความว่าไง”
“ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งอาร์เธอร์ไปและฉันก็รู้ว่าเธอไม่ใช่คนเลว”
“เมเบล”
“แต่ว่า..เธอจะทำได้หรอที่ต้องปล่อยให้คนที่เธอรักเจ็บปวดน่ะ”
“อย่ามา..พูดบ้าๆนะ”
“ในเมื่อเมเบลเตือนแล้วเธอไม่ฟังพวกฉันก็จะทำให้เธอฟังเอง”
“มาเลย”
“หยุดนะ~~!!!”










ปีศาษกระต่าย
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 6 ก.ค. 2556, 15:04:24 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 6 ก.ค. 2556, 15:04:24 น.

จำนวนการเข้าชม : 771





<< บทที่3   บทที่5 >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account