ลูกผู้ชายหัวใจสีน้ำเงิน
เมื่อชีวิตของผู้ชายเจ้าสำราญของบูรพาต้องจบลงด้วยการ มีภาระดูแลหลานกำพร้าผู้ชายสามคนต่างวัย เขาต้องเผชิญกับสิ่งที่อ่อนไหวอย่างที่ลูกผู้ชายต้องฝ่าคลื่นนาวาชีวิตไปให้ได้
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ในวัยแตกพานของบูรพา
บูรพาขับรถแท็กซี่ สวมเครื่องแบบสีฟ้า กางเกงยีนมาจากคลองถมราคาไม่กี่ร้อยบาท วันนี้มีหนวดติดเหนือริมฝีปากหลอมแหลม เพิ่มจอน ไปอีกข้างล่ะหน่อย ทำให้ใบหน้าหล่อเหลือน้อยลง
ขณะมองแสงสียามราตรี ดวงตาราวกับเหยี่ยวของเขาสอดส่องพฤตกรรมของคนกลางคืน ภาพที่เขาเห็นสะท้อนใจไม่น้อย เมื่อเห็นเด็กวัยรุ่นออกมาสวนเสเฮฮา แลพะปล่อยเนื้อปล่อยตัวกันอย่างเปิดเผย
นี่คืออนาคตของชาติ พวกเขา มีวัยมากสุดไม่เกินยี่สิบปีสักแขนโชว์ออกมาด้วยลวดลายสารพัดสัตว์ ซึ่งหากนำงูลายๆสักตัวมาเทียบเคียง อาจจะมองไม่ออกว่าเป็นสัตว์สองตัว หรือว่าแขนคนข้างหนึ่ง รอบโต๊ะมีวัยรุ่นอายุอยู่ในราวสิบเจ็ดและต่ำสุดไม่เกินสิบห้าปี พวกเขานั่งดื่มกินของมึนเมา สาวน้อยนั่งบนตัก ทำเหมือนเก้าอี้ไม่ว่าง เธอนั่งไม่แคร์สายตาใคร เสื้อเกาะอกมีบัวตูมขึ้นมาให้เห็นใหญ่ไม่ถึงกำปั้นเด็กเจ็ดขวบ แต่เธอทำตัวราวกับประกาศให้ทุกสายตาได้รับรู้ นี่ผัว ฉันย่ะ
บูรพาถอนใจยาว นี่คืออนาคตของชาติ ลองล้วงลึกไปเถอะ พวกนี้ต้องทำอาชีพที่ผิดกฎหมายสักอย่าง ด้วยสายตาแหลมคมของเขามองไม่ผิดนักหรอก
ในวัยเดียวกับลูกน้องของคนโต๊ะนั้น เมื่อหลายปีก่อน บูรพา เก่งทุกทาง ทำตัว ‘ตีหัวหมาด่าแม่เจ๊ก’ คิดถึงความเดือดร้อนของเพื่อนมากกว่าความสำคัญของครอบครัว เรื่องแรกผู้หญิง บิดาจัดการให้จนเรียบร้อย เพราะบูรพาเป็นผู้เยาว์ส่วนสาวอายุมากกว่าและเป็นฝ่ายมาหาเอง เอาผิดไม่ได้
เรื่องที่สอง รู้ทั้งรู้ว่าเพื่อนปากสุนัขไปหาเรื่องเขาก่อน แต่เมื่อเพื่อนโดนกระทืบมา บูรพาอดไม่ได้ที่จะต้องตามล้างแค้น
และคนที่เดือดร้อนคือผู้ปกครอง คุณพ่อของเขาเสียชีวิตไปแล้ว คุณประจิมทำหน้าที่ปกป้องคุ้มครองน้องชายจากคดีความอย่างสุดความสามารถ
เขาแบกหน้าไปให้ผู้ปกครองเด็กด่าสาดเสียเทเสีย
“เป็นพ่อแม่ยังไงไม่รู้จักสั่งสอนลูกให้ดี”
“สอนแล้วผมไม่จำเอง อย่ามาด่าพี่ผมนะ”บูรพาโต้ กลัวใครเสียที่ไหน
“ต๊าย...ดูซิ นี่ขนาดก้าวขาเข้าคุกไปข้างแล้วยังปากเสียได้อีก”
“ผมผิดก็ด่าผมสิ มาด่าพี่ผมทำไม พี่ผมแสนดีผมเลวเองอย่าลามไม่รู้เรื่องดิป้า”
“บู”คุณประจิมปรามน้องชาย “เงียบเถอะน่า ยิ่งพูดมากยิ่งมีข้อหาเยอะบูไม่รู้หรือ เพื่อนของบูถูกตีแขนหักเป็นคดีอาญาอยู่แล้ว ไม่มีใครรอดตัวไปได้หรอก”
ผู้ปกครองสาวใหญ่หน้าเหลือสองนิ้วเมื่อคาดหมายว่าจะได้รับค่าทำขวัญ หรือเอาเรื่องให้ได้ แต่คุณประจิมกลับพลิกคดีไปได้ด้วยคำขู่นิ่มๆ
“โรงเรียนคงเอาออกทั้งกลุ่ม เพราะคนที่มีเรื่องต่างไม่ยอมรับว่าใครผิด บูไม่ต้องเถียงหรอกน้อง”
“ครับพี่จิม แต่พวกมันห้าคนมากระทืบเพื่อนผมที่หน้าห้องน้ำใครๆก็เห็น”
“นั่นสินะ แต่ใครๆของคนที่ร่วมกันทำชื่อเสียงโรงเรียนเสียหายต่างเอาเป้นพยานไม่ได้หรอกบู หลักฐานต้องพิสูจน์ทางร่างการ คนใช้อาวุธคือคนผิด จะว่าป้องกันตัวจากการโดนด่าไม่ได้หรอก”
คุณประจิมเชือดนิ่ม อาจารย์ผู้ปกครองเห็นผู้ปกครองที่เขามารับฟังเหตุเอ่ยออกมาว่า
“คุณเป็นผู้ปกครองบูรพา คุณน่าจะปรามน้องคุณบ้าง เรื่องชกต่อยกันในโรงเรียนไม่ว่ากลุ่มไหน ต้องมีชื่อบูรพาติดทุกครั้ง คุณน่าจะให้น้องชายคุณมากกว่านี้ ดูนี่สิ นี่ผลการแสดงความประพฤตของบูรพาว่าแย่แค่ไหน”
อาจารย์ยื่นส่งไปให้คุณประจิม ซึ่งรับไปเปิดดู แต่ปากเอ่ยว่า
“ของเด็กคนอื่นที่มีพฤตติกรรมนี้ล่ะครับอาจารย์ผมอยากอ่านด้วย โดยเฉพาะคนที่เอาไม้มาตีเพื่อนบูจนแขนหัก”
ผู้ปกครองฝ่ายนั้นครั่นเนื้อครั่นตัวขึ้นมาทันที ‘ใครจะไม่รู้นิสัยลูกตัวเอง’
“ตกลงคุณไม่ยอมรับความผิดใช่มั้ย”
“เปล่า... เพียงแต่ว่าหากจะผิดก็ต้องผิดด้วยกัน วันที่เกิดเรื่องทั้งอาจารย์ ทั้งผู้ปกครองล้วนไม่อยู่ในเหตุการณ์ เราได้แต่ฟังเด็กแก้ตัวเพราะกลัวผิด วันนี้ผมต้องการมาขอโอกาสให้เด็กกลุ่มนี้ได้เรียนในสถาบันที่ดีอีกครั้งเท่านั้นเอง และหากเกิดเรื่องอีกผมว่าน่าจะส่งดัดสันดานกันได้แล้ว จริงมั้ยครับอาจารย์”
อาจารย์ถึงกับอึ้งไป เพราะคุณประจิมทำเสียงแข็งใส่อย่างเอาจริง แต่ผู้ปกครองคนเดิมกล่าวว่า
“แน่ใจหรือว่าน้องชายคุณจะเอาดีได้”
คุณประจิมดึงไหล่น้องเขามาโอบ มือกดเนื้อน้องชายแน่นพลางเอ่ย
“ผมแน่ใจที่สุดว่าน้องผมเอาดีได้ ว่าแต่คุณก็คงพาลูกชายของคุณเอาดีให้ได้เหมือนน้องผมก็แล้วกัน”
“ฮึ! อย่าเอามาเปรียบกันหน่อยเลย ลูกฉันเป็นใคร แล้วเด็กเดนนั่น...”
“ถ้าด่าว่าบูรพาอีกครั้งเดียวผมเอาเรื่องคุณแน่ บูรพาเป็นน้องชายอัยการ เพราะฉะนั้นเกียรติของผมมากพอที่จะไม่ให้ใครมาเรียกน้องผมว่าเด็กเดน”
ผู้ปกครองน่าเผือดลงไป
“ถ้าโรงเรียนไม่ให้โอกาสเด็กทั้งกลุ่มได้เริ่มต้นทำสิ่งที่ดีในวันใหม่ ให้พวกเขาได้พิสูจน์ตัวเองว่าเอาดีได้ เรื่องในวันนี้ผมว่าเขาเจ็บมากพอที่จะรู้แล้วว่าอะไรผิดถูก ถ้าพวกเขาไม่ได้รับการให้อภัยในวัยนี้ และวันนี้ผมก็ไม่รู้ว่าเขามีโรงเรียนไว้เพื่ออะไร”
เรื่องวันนั้นจบโดยทุกคนผิด ต้องเข้าค่ายปรับพฤติกรรมในช่วงปิดเทอม
แต่เย็นวันนั้นบูรพากลับมาจากโรงเรียน เขาตรงเข้าไปกราบเท้าคุณประจิมซึ่งกำลังทำอาหารเย็นไว้รอรับ ราวกับว่าน้องชายของตนเองไม่ได้ทำอะไรผิดหรือเสียหายสักนิด
น้ำตาลูกผู้ชายต่างวัยกันหนึ่งรอบเอ่อท้นขอบตาโดยไม่มีคำพูดอะไรออกมา บูรพากราบแล้วก้มสะอื้นไห้ จนคุณประจิมทนไม่ได้ดึงอีกฝ่ายขึ้นมากอดแน่น
“บูเอาดีได้ บูเอาดีได้ เพื่อตัวของ บู เพื่ออนาคตของ บู”
“พี่จิม บูขอโทษ บูจะคิดถึงพี่มากกว่าใคร พี่เหนื่อยเพราะบูมากแล้วครับ”
“บู พี่ไม่มีวันเหนื่อยด้วยเรื่องของ บู ไม่ว่าเรื่องอะไรพี่ทำเพื่อ บูได้เพราะพี่เชื่อสายเลือดของลูกผู้ชาย ในที่สุดต้องเดินถูกทาง”
“พี่จิม...บูจะตั้งใจเรียน จะเอาดีให้ได้ บูจะอดทนไม่เกเรอีกแล้ว”
“พี่เชื่อไอ้น้อง พี่เชื่อน้องรัก ไป ไปอาบน้ำ”
“อาบกับผมได้มั้ยพี่จิม”
“ทำไม”
“ผมคิดถึงคุณพ่อ”กล่าวแล้วน้องชายร้องไห้โฮ
บิดาจากไปด้วยวัยของบูรพาไม่มากนัก คุณประจิมจึงเป็นทั้งพี่และพ่อ
สองพี่น้องแก้ผ้าอาบน้ำด้วยกัน คุณประจิมยีผมน้องชายด้วยยาสระผมจนเกิดฟองท่วมหน้าท่วมตา บูรพาหัวเราะทั้งน้ำตา น้ำเย็น หากหัวใจของเขาอบอุ่นยิ่งนัก
สัญญาลูกผู้ชายเริ่มโดยไม่รออะไร คืนนั้นคุณประจิมเข้ามามองน้องชายนั่งทำรายงานซึ่งค้างมาจากเมื่อสามเดือนก่อน
“พรุ่งนี้โรงเรียนหยุด สู้ตายเลยนะบู”
“ครับผมสัญญา”
สองวันเต็มๆที่บูรพาไม่มีเวลาพัก ไม่มีเวลาขี้เกียจหรือละเลยต่อหน้าที่การเรียน รายงาน การบ้านที่ค้างเพราะการละเลยได้ถูกสะสางจนหมด คุณประจิมยิ้มในสีหน้าเมื่อแอบมองน้องชายนั่งซักผ้าด้วยตัวเอง
บูรพาเอาดีได้ แม้ต้องต่อสู้กับจิตใจของตัวเองอย่างหนัก เมื่อเวลาต่อมาเพื่อนเรียกให้ไปช่วยกันกระทืบเด็กต่างโรงเรียน บูรพาปฏิเสธ และเขาโดนด่าว่าไอ้สารเลวที่ทิ้งเพื่อน บูรพาโกรธจนอยากวิ่งออกไปในทันที
หากว่า ความดีไม่ได้เริ่มต้นที่ความไม่ดี เขาจะไม่ย้อนกลับไปเดินในเส้นทางที่เพื่อนหลงผิดว่าเป็นเส้นทางของลูกผู้ชาย
ผู้ชาย ต้องอดทน ให้เกียรติคนอื่น และไม่เป็นขยะสังคม เขาคิดใหม่และได้ลงมือทำใหม่แล้ว
รอยยิ้มและสีหน้าที่แปลกใจของอาจารย์ประจำวิชาทำให้หัวใจบูรพาพองโต
“รักษาความขยันเรียนอย่างนี้ให้ได้ตลอดนะบูรพา เธอรู้มั้ยว่าพี่ชายเธอเป็นนักเรียนดีเด่นของโรงเรียนนี้”อาจารย์ภาษาไทยเอ่ยกับบูรพา
“คนเราไม่ต้องดีเหมือนใครหรอกลูก ดีตามแบบของตัวเองนั้นคือสิ่งที่เป็นตัวตนแท้จริง”
“ขอบคุณครับอาจารย์”บูรพายกมือไหว้อาจารย์อย่างนอบน้อมที่สุด และย้อนคิดถึงบาปกรรมในใจของตนเองที่ด่าท่านเสมอว่า อียักษ์หน้าเหี่ยว...เพียงท่านตีเขาเพราะขี้เกียจทำการบ้าน การบ้านที่อาจารย์ให้ทำ นั้นคือการสั่งสอนให้รู้จักหน้าที่ เขาพึ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เอง!
บูรพาสอบติดนักเรียนเตรียม ชื่อของเขาถูกปิดประกาศที่บอร์ดโรงเรียน
ผลแห่งการใฝ่ดีที่ทางโรงเรียนต้องการประกาศให้เด็กนักเรียนเอาเป็นตัวเอย่าง...
ทำดีทำไม่ยาก แต่ยากสำหรับคนไม่คิดอยากดี!!!
วันสำเร็จการศึกษา เป็นนายร้อยห้อยกระบี่สมดังตั้งใจ นอกจากกราบขอบพระคุณครูภาษาไทยแล้ว บูรพา ไปกราบพี่ชายที่แต่งงานและอยู่ต่างจังหวัด
คุณระเบียบซึ่งท้องแก่แล้วถึงกับน้ำตาไหลเมื่อเห็นความรักและความกตัญญูของน้องสามี
“ไม่มีพี่ผมไม่มีวันนี้ พี่เป็นคนที่ให้โอกาสผมเสมอเลยครับพี่จิม”
“ความสำเร็จคือความพยายามของบู จากนี้บูเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฎร์บูทำหน้าที่ด้วยความซื่อสัตย์ ให้สมกับที่ได้รับพระราชทานกระบี่จากพระหัตถ์ของพระองค์ท่านนะบู”
“ครับพี่จิม ผมไม่มีวันลืมความรู้สึกที่สั่นไปทั้งตัวเมื่อรับกระบี่จากพระองค์ท่าน ชีวิตนี้ผมไม่มีทางเป็นตำรวจชั่วหรอกครับพี่”
“หัวใจลูกผู้ชาย แหมถ้าบูลดความกระล่อนกับเจ้าชู้อีกนิดเดียวเท่านั้นนะ”คุณระเบียบติง บูรพาจำได้ว่าเขายังกล่าวแก้ไปว่า
“สองอย่างนั้นสำคัญยิ่งของลูกผู้ชายตัวจริงเลยครับพี่เบียบ ลดไม่ได้”
“แหม คิดถึงหนังจีนนะ ที่เรียกว่า ตง ฟา ฟุ ป้าย...แปลเสียเพราะว่า บูรพาไม่แพ้ คุณบูนี่ไม่ยอมแพ้ใครจริงๆเสียด้วย”
ชายหนุ่มอดหัวเราะออกมาไม่ได้ เมื่อหยุดคิด และหยุดมองความเกเรของเขาไว้เพียงอดีต
สายของเขาโทรเข้ามาว่าติดตามสะกดรอยกลุ่มผู้กระทำชำเราหญิงได้แล้ว บูรพารีบวกรถไปที่เซฟเฮาส์ ที่ซึ่งตั้งศูนย์บัญชาการกันชั่วคราว
…หน้าที่ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ อำนาจในมือ จะใช้อย่างยุติธรรมและเที่ยงตรงที่สุด นี่คือปณิธานที่ยึดมั่นมานานปีของนายตำรวจหนุ่มสันติบาลรูปงามคนนี้
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 มิ.ย. 2554, 08:39:34 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 มิ.ย. 2554, 08:39:34 น.
จำนวนการเข้าชม : 2056
| << มองคนละมุม | มองกันคนละเรื่อง >> |
จิงโกะ 5 มิ.ย. 2554, 10:48:36 น.
เจ๋งอ่ะบู
เจ๋งอ่ะบู
ปูสีน้ำเงิน 5 มิ.ย. 2554, 14:14:31 น.
ขอโทษนะคะ แต่ขอปูแนะนำอะไรนิดนึง คือตัวหนังสือมันติดกันเป็นพืด น่าจะมีการเว้นวรรค จะประโยคข้อความหรือย่อหน้าใหม่นะคะ คือแบบนี้คนอ่านตาลายอ่ะ
ขอโทษนะคะ แต่ขอปูแนะนำอะไรนิดนึง คือตัวหนังสือมันติดกันเป็นพืด น่าจะมีการเว้นวรรค จะประโยคข้อความหรือย่อหน้าใหม่นะคะ คือแบบนี้คนอ่านตาลายอ่ะ
nutcha 5 มิ.ย. 2554, 14:49:51 น.
เอ...พี่ชายของบูรพาชื่อพายัพไม่ใช่เหรอ...แล้วคุณพ่อชื่อประจิม
เอ...พี่ชายของบูรพาชื่อพายัพไม่ใช่เหรอ...แล้วคุณพ่อชื่อประจิม
nutcha 5 มิ.ย. 2554, 14:50:00 น.
เอ...พี่ชายของบูรพาชื่อพายัพไม่ใช่เหรอ...แล้วคุณพ่อชื่อประจิม
เอ...พี่ชายของบูรพาชื่อพายัพไม่ใช่เหรอ...แล้วคุณพ่อชื่อประจิม
นางแก้ว 5 มิ.ย. 2554, 15:03:44 น.
ใช่ค่ะ เป้นความผิดพลาด ของคนเขียนค่ะ ตอนนี้แก้ไขต้นฉบับแล้วว่าจะนำมาลงใหม่อยู่เชียว
ใช่ค่ะ เป้นความผิดพลาด ของคนเขียนค่ะ ตอนนี้แก้ไขต้นฉบับแล้วว่าจะนำมาลงใหม่อยู่เชียว
Zephyr 6 มิ.ย. 2554, 09:20:53 น.
อ่านแล้วซึ้งอ่ะ พี่ชายบูนี่สุดๆเลย คุณบูก็จะน่ารักไปไหนเนี่ย แต่ดีนะคะ คิดเองได้ มันจะยั่งยืนกว่าโดนคนอื่นบังคับให้ทำ
อ่านแล้วซึ้งอ่ะ พี่ชายบูนี่สุดๆเลย คุณบูก็จะน่ารักไปไหนเนี่ย แต่ดีนะคะ คิดเองได้ มันจะยั่งยืนกว่าโดนคนอื่นบังคับให้ทำ