สายธารรักซาตาน
อสมา อิศรานุกูล
หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบต้น ๆ ผู้ร่ำรวยจากฐานพ่อแม่เล็กน้อย แล้วต่อยอดมาเองจนกลายเป็นเศรษฐีหนุ่มโสดผู้ถูกคนในวงสัมคมจับตามอง โดยเฉพาะผู้หญิงหลายต่อหลายคนที่หมายจะจับเขามาแนบครอง แต่เขากลับทำตัวไม่เป็นที่โดดเด่น และหนีสังคมอันน่าเบื่อไปใช้ชีวิตอยู่ในสวนเพียงลำพังอย่างเงียบสงบ เพราะได้รับบาดแผลจากครอบครัวในอดีต โดยมีผู้พ่อเป็นคนหยิบยื่นให้
ปาลิตา พฤกษาชาติ
นักศึกษาสาวที่อีกหกเดือนจะจบปริญญาแล้ว จำเป็นจะต้องก้าวเข้ามาในชีวิตอสมาอย่างไม่รู้ตัวมาก่อน เมื่อด้วงผู้เป็นแม่เลี้ยง กับนิรมลแม่แท้ ๆ ของตัวเองเอาที่สวนมาจำนองกับอสมาไว้ด้วยวงเงินสูงถึงห้าล้าน แต่ไม่มีปัญญามาไถ่ถอนเมื่อเลยเวลามามากแล้ว ด้วงที่ขี้เหล้าขี้บ่อนและเห็นแก่ตัว จึงรีบเสนอเอาลูกเลี้ยงอย่างปาลิตามาแลกกับหนี้ห้าล้านทันที นิรมลไม่เห็นด้วยในตอนแรก แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง อสมาเองก็ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำนี้เช่นกัน
นันทิตา
น้องเล็กของบ้านที่อสมารักและห่วงใยเสมอมา แต่หารู้ไม่ว่าน้องเขาเองคือคนที่นำความทุกข์ใจมาให้โดยไม่รู้ตัว
เจนนิเฟอร์
ภรรยาคนแรกและคนเดียวที่อสมารักมาตลอด และรู้สึกผิดไม่มีวันจืดจางกับความผิดพลาดจากชีวิตการแต่งงานในอดีต พลาดจนเขาไม่คิดจะย้อนกลับไปมีชีวิตแบบนั้นอีก ถ้าหากคนที่จะก้าวมาเป็นภรรยาอีกไม่ใช่เจนนิเฟอร์คนนี้
แต่เมื่อเขาเห็นปาลิตาแล้วก็เกิดสงสารขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก และกลัวว่าสักวันเด็กสาวจะต้องถูกด้วงทำมิดีมิร้ายด้วยแน่ ๆ เขาจึงตกลงใจรับข้อเสนอ โดยมีเงื่อนไขเพียงแค่ให้ปาลิตาอยู่รับใช้เขาสองปี จากนั้นเขาก็จะคืนที่สวนให้ทันที ปาลิตาที่มีสิงหาเป็นคนรักอยู่แล้วเสียใจร้องไห้ฟูมฟายอย่างหนัก แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเมื่อสงสารแม่จับใจ ส่วนพ่อเลี้ยงนั้น ปาลิตาเกลียดเข้าไส้จนไม่เคยมองหน้าและไม่พูดด้วยเลย และความเกลียดชังนี้ก็ถูกเหมารวมไปถึงอสมาด้วย เพราะปาลิตา สิงหา และอริสา เพื่อนสนิทของปาลิตาและเป็นลูกของคนในสวนอสมาเอง
ต่างได้ยินกิติศัพท์ของอสมาดีว่าเพลบอยแค่ไหน เขาใช้เงินฟาดหัวผู้หญิงทุกคนที่เอาเรือนร่างมาบนเปรอเขาโดยไม่คิดจะจริงจังด้วยแม้แต่คนเดียว และถ้าใครคิดจะจับเขาด้วยวิธีปล่อยให้ท้อง เขาก็จะจัดการขั้นเด็ดขาดนั่นคือให้ไปทำแท้ง และไม่เรียกใช้งาน ไม่ให้เงินอีก ผู้หญิงของเขาทุกคนจึงเกรงกลัวในเรื่องนี้มาก
ปาลิตาก็เป็นหนึ่งในนั้นที่กลัว แต่จะมีความเกลียดในตัวเขามากกว่า แม้จะต้องมาอยู่ร่วมชายคาเดียวกับเขาตามลำพังแต่ก็จำใจมาเท่านั้น และจะหลับหูหลับตาทำหน้าที่ลูกหนี้จำนองให้เขาจนครบสองปี แล้วจะรีบหนีไปให้ไกลสุดไกลทีเดียว แต่อสมาไม่คิดจะเข้าใกล้ปาลิตาแต่อย่างใด นอกจากมอบหน้าที่ทำงานบ้านและทำอาหารให้เขาเท่านั้น ยังความงุนงงให้เธอไม่น้อย แต่นั่นเธอก็เห็นเป็นเรื่องดีที่สุด จึงทำหน้าที่อย่างไม่ขาดตกบกพร่องควบคู่กับการไปเรียนต่อให้จบ เพราะอสมามองเห็นความสำคัญในจุดนี้ จึงอนุญาตให้เธอไปเรียนต่อและรับเป็นคนส่งเสียเอง
นั่นทำให้ปาลิตาค่อยมองเขาในแง่ดีขึ้นมาบ้าง แต่ก็ถูกลบล้างลงเรื่อย ๆ เมื่อเขาหอบผู้หญิงสวยเสด็จเข้ามาปรนเปรอในบ้านอย่างไม่เกรงใจเธอเลย แต่นั่นก็เป็นเรื่องดีอีกที่เธอจะได้ไม่ต้องมอบความสาวให้เขาเชยชม จะได้เก็บไว้ให้สิงหาคนรัก ที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรเกี่ยวกับการย้ายเข้ามาอยู่บ้านของอสมาเลย แม้จะระแคะระคายบ้างจากคนรอบข้าง และด้วงที่จงใจจะพูดให้สิงหารู้
ปาลิตาเห็นความดีของอสมาในหลาย ๆ เรื่อง โดยเฉพาะความมีน้ำใจที่เขามีให้ต่อเธอ และน้อง ๆ ต่างพ่อที่จนกรอบแทบไม่มีข้าวจะกิน เขาก็แบ่งปันเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ไม่ขาด แต่ความปลื้มปีตินี้ ก็โลดแล่นไปพร้อม ๆ กับความเกลียดชังในตัวเขา ที่โหดร้ายทารุนกับผู้หญิงของเขาหลายคนที่มาบอกข่าวเรื่องการตั้งท้อง แล้วถูกเขาไล่ออกจากบ้านอย่างไม่ไยดี แต่ท้ายที่สุดความดีของเขาก็เอาชนะความเกลียดของเธอได้ เมื่อเธอเรียนจบแล้วเขาประสงค์จะเรียกใช้งานเธอเป็นครั้งแรก เธอก็ยินยอมพร้อมใจไม่ได้ขัดขืนเหมือนที่เคยคิดไว้ตั้งแต่วันแรกที่มาอยู่กับเขาเลย
และความรักของปาลิตาก็พอกพูนขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อได้อยู่ใกล้ชิดอสมา และได้ไปไหนต่อไหนหรือได้ข้าวของเงินทองอย่างที่ไม่เคยได้มาก่อน อสมาเองก็ปลื้มเธอไม่น้อย เพราะเป็นคนไม่ยุ่ง ไม่พูดมาก ไม่จู้จี้ขี้บ่น อยู่ใกล้ ๆ แล้วทำให้เขาสบายใจ ไม่อยากจะไปหาใครอีก ทั้งคู่ต่างแสดงความรักออกมาให้กันและกันผ่านแววตาอันหวานซึ้ง การกระทำอันอ่อนนุ่มที่หยิบยื่นให้กันไม่ว่างเว้น
ตามคำ ดุ ด่า ว่า กล่าว ตัก เตือน ของผองเพื่อนที่แสนดีจร้า
ช่วงนี้กันเกราเลยต้องออกจากป่าชั่วคราว เพื่อมามองตาดูชาวโลกบ้าง เลยถือโอกาสเอานิยายไปแปะไว้ที่เวปประจำ (แต่ไม่ค่อยได้เอานิยายไปลง) ให้อ่านกัน
และจะพยายามตามอัพให้ด่วนจี๋ ทันกับเวปอื่น ขอกำลังใจให้คนป่าด้วยนะคร้าาาาา
เหงาๆๆๆๆ ต้องการเพื่อนๆๆๆๆๆ มากดไล้ท์ มาแชร์ มาติชม ด่วนที่สุดจร้าาาาาา
หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบต้น ๆ ผู้ร่ำรวยจากฐานพ่อแม่เล็กน้อย แล้วต่อยอดมาเองจนกลายเป็นเศรษฐีหนุ่มโสดผู้ถูกคนในวงสัมคมจับตามอง โดยเฉพาะผู้หญิงหลายต่อหลายคนที่หมายจะจับเขามาแนบครอง แต่เขากลับทำตัวไม่เป็นที่โดดเด่น และหนีสังคมอันน่าเบื่อไปใช้ชีวิตอยู่ในสวนเพียงลำพังอย่างเงียบสงบ เพราะได้รับบาดแผลจากครอบครัวในอดีต โดยมีผู้พ่อเป็นคนหยิบยื่นให้
ปาลิตา พฤกษาชาติ
นักศึกษาสาวที่อีกหกเดือนจะจบปริญญาแล้ว จำเป็นจะต้องก้าวเข้ามาในชีวิตอสมาอย่างไม่รู้ตัวมาก่อน เมื่อด้วงผู้เป็นแม่เลี้ยง กับนิรมลแม่แท้ ๆ ของตัวเองเอาที่สวนมาจำนองกับอสมาไว้ด้วยวงเงินสูงถึงห้าล้าน แต่ไม่มีปัญญามาไถ่ถอนเมื่อเลยเวลามามากแล้ว ด้วงที่ขี้เหล้าขี้บ่อนและเห็นแก่ตัว จึงรีบเสนอเอาลูกเลี้ยงอย่างปาลิตามาแลกกับหนี้ห้าล้านทันที นิรมลไม่เห็นด้วยในตอนแรก แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง อสมาเองก็ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำนี้เช่นกัน
นันทิตา
น้องเล็กของบ้านที่อสมารักและห่วงใยเสมอมา แต่หารู้ไม่ว่าน้องเขาเองคือคนที่นำความทุกข์ใจมาให้โดยไม่รู้ตัว
เจนนิเฟอร์
ภรรยาคนแรกและคนเดียวที่อสมารักมาตลอด และรู้สึกผิดไม่มีวันจืดจางกับความผิดพลาดจากชีวิตการแต่งงานในอดีต พลาดจนเขาไม่คิดจะย้อนกลับไปมีชีวิตแบบนั้นอีก ถ้าหากคนที่จะก้าวมาเป็นภรรยาอีกไม่ใช่เจนนิเฟอร์คนนี้
แต่เมื่อเขาเห็นปาลิตาแล้วก็เกิดสงสารขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก และกลัวว่าสักวันเด็กสาวจะต้องถูกด้วงทำมิดีมิร้ายด้วยแน่ ๆ เขาจึงตกลงใจรับข้อเสนอ โดยมีเงื่อนไขเพียงแค่ให้ปาลิตาอยู่รับใช้เขาสองปี จากนั้นเขาก็จะคืนที่สวนให้ทันที ปาลิตาที่มีสิงหาเป็นคนรักอยู่แล้วเสียใจร้องไห้ฟูมฟายอย่างหนัก แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงเมื่อสงสารแม่จับใจ ส่วนพ่อเลี้ยงนั้น ปาลิตาเกลียดเข้าไส้จนไม่เคยมองหน้าและไม่พูดด้วยเลย และความเกลียดชังนี้ก็ถูกเหมารวมไปถึงอสมาด้วย เพราะปาลิตา สิงหา และอริสา เพื่อนสนิทของปาลิตาและเป็นลูกของคนในสวนอสมาเอง
ต่างได้ยินกิติศัพท์ของอสมาดีว่าเพลบอยแค่ไหน เขาใช้เงินฟาดหัวผู้หญิงทุกคนที่เอาเรือนร่างมาบนเปรอเขาโดยไม่คิดจะจริงจังด้วยแม้แต่คนเดียว และถ้าใครคิดจะจับเขาด้วยวิธีปล่อยให้ท้อง เขาก็จะจัดการขั้นเด็ดขาดนั่นคือให้ไปทำแท้ง และไม่เรียกใช้งาน ไม่ให้เงินอีก ผู้หญิงของเขาทุกคนจึงเกรงกลัวในเรื่องนี้มาก
ปาลิตาก็เป็นหนึ่งในนั้นที่กลัว แต่จะมีความเกลียดในตัวเขามากกว่า แม้จะต้องมาอยู่ร่วมชายคาเดียวกับเขาตามลำพังแต่ก็จำใจมาเท่านั้น และจะหลับหูหลับตาทำหน้าที่ลูกหนี้จำนองให้เขาจนครบสองปี แล้วจะรีบหนีไปให้ไกลสุดไกลทีเดียว แต่อสมาไม่คิดจะเข้าใกล้ปาลิตาแต่อย่างใด นอกจากมอบหน้าที่ทำงานบ้านและทำอาหารให้เขาเท่านั้น ยังความงุนงงให้เธอไม่น้อย แต่นั่นเธอก็เห็นเป็นเรื่องดีที่สุด จึงทำหน้าที่อย่างไม่ขาดตกบกพร่องควบคู่กับการไปเรียนต่อให้จบ เพราะอสมามองเห็นความสำคัญในจุดนี้ จึงอนุญาตให้เธอไปเรียนต่อและรับเป็นคนส่งเสียเอง
นั่นทำให้ปาลิตาค่อยมองเขาในแง่ดีขึ้นมาบ้าง แต่ก็ถูกลบล้างลงเรื่อย ๆ เมื่อเขาหอบผู้หญิงสวยเสด็จเข้ามาปรนเปรอในบ้านอย่างไม่เกรงใจเธอเลย แต่นั่นก็เป็นเรื่องดีอีกที่เธอจะได้ไม่ต้องมอบความสาวให้เขาเชยชม จะได้เก็บไว้ให้สิงหาคนรัก ที่ไม่รู้เรื่องราวอะไรเกี่ยวกับการย้ายเข้ามาอยู่บ้านของอสมาเลย แม้จะระแคะระคายบ้างจากคนรอบข้าง และด้วงที่จงใจจะพูดให้สิงหารู้
ปาลิตาเห็นความดีของอสมาในหลาย ๆ เรื่อง โดยเฉพาะความมีน้ำใจที่เขามีให้ต่อเธอ และน้อง ๆ ต่างพ่อที่จนกรอบแทบไม่มีข้าวจะกิน เขาก็แบ่งปันเงินเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ไม่ขาด แต่ความปลื้มปีตินี้ ก็โลดแล่นไปพร้อม ๆ กับความเกลียดชังในตัวเขา ที่โหดร้ายทารุนกับผู้หญิงของเขาหลายคนที่มาบอกข่าวเรื่องการตั้งท้อง แล้วถูกเขาไล่ออกจากบ้านอย่างไม่ไยดี แต่ท้ายที่สุดความดีของเขาก็เอาชนะความเกลียดของเธอได้ เมื่อเธอเรียนจบแล้วเขาประสงค์จะเรียกใช้งานเธอเป็นครั้งแรก เธอก็ยินยอมพร้อมใจไม่ได้ขัดขืนเหมือนที่เคยคิดไว้ตั้งแต่วันแรกที่มาอยู่กับเขาเลย
และความรักของปาลิตาก็พอกพูนขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อได้อยู่ใกล้ชิดอสมา และได้ไปไหนต่อไหนหรือได้ข้าวของเงินทองอย่างที่ไม่เคยได้มาก่อน อสมาเองก็ปลื้มเธอไม่น้อย เพราะเป็นคนไม่ยุ่ง ไม่พูดมาก ไม่จู้จี้ขี้บ่น อยู่ใกล้ ๆ แล้วทำให้เขาสบายใจ ไม่อยากจะไปหาใครอีก ทั้งคู่ต่างแสดงความรักออกมาให้กันและกันผ่านแววตาอันหวานซึ้ง การกระทำอันอ่อนนุ่มที่หยิบยื่นให้กันไม่ว่างเว้น
ตามคำ ดุ ด่า ว่า กล่าว ตัก เตือน ของผองเพื่อนที่แสนดีจร้า
ช่วงนี้กันเกราเลยต้องออกจากป่าชั่วคราว เพื่อมามองตาดูชาวโลกบ้าง เลยถือโอกาสเอานิยายไปแปะไว้ที่เวปประจำ (แต่ไม่ค่อยได้เอานิยายไปลง) ให้อ่านกัน
และจะพยายามตามอัพให้ด่วนจี๋ ทันกับเวปอื่น ขอกำลังใจให้คนป่าด้วยนะคร้าาาาา
เหงาๆๆๆๆ ต้องการเพื่อนๆๆๆๆๆ มากดไล้ท์ มาแชร์ มาติชม ด่วนที่สุดจร้าาาาาา
Tags: พระเอกหนุ่มใหญ่ นางเอกสวยใส
ตอน: สาวในสต๊อก
“แอ้เก็บไว้นะ”
เขามักจะยกเงินเกือบหมดกระเป๋าให้เธอเก็บไว้ เพราะรู้ดีว่าเมื่ออยู่กับมือผู้หญิงมักจะเหลือกว่าอยู่ในมือคนรักเพื่อนฝูงและใจป้ำใจใหญ่ถึงไหนถึงกันอย่างเขา ปาลิตาหันไปยิ้มบาง ๆ ให้ น้ำตานั้นก็เอ่อออกมาเต็มเบ้าตาแล้ว ด้วยไม่รู้ว่าจะแก้ไขปัญหายังไงดี
“แอ้จะเก็บไว้ให้ ถ้าสิงจะใช้เมื่อไหร่ก็บอกนะ”
เมื่อก่อนหญิงสาวจะรับเงินมาเก็บไว้อย่างไม่เกี่ยงงอน และมักจะหยิบใช้ในคราวจำเป็น แต่ตอนนี้แม้แต่สตางค์แดงเดียวก็ว่าไม่มีสิทธิ์ที่จะเอาของเขามาใช้อีกต่อไปแล้ว ครั้นจะปฏิเสธไม่รับไว้ก็กลัวเขาสงสัย จึงได้แต่สัญญากับตัวเองว่าจะเก็บออมไว้ให้เขาโดยไม่คิดจะแตะต้องอีกเลย
“ครับผม งั้นสิงไปก่อนนะเดี๋ยวจะไม่ทัน”
ชายหนุ่มยิ้มแก้มแทบปริก่อนจะผละจากสองสาวตรงประตูเข้าสวนนั้นเอง โดยไม่ได้หันหลังมามองสายตาอันละห้อยทั้งสองคู่ที่มองตามเขาไปด้วยความสงสารจับจิตเลย
“เราจะปิดสิงได้อีกนานแค่ไหนกันแอ้” อริสาเอ่ยถามด้วยเสียงอ่อย ๆ อีกคนก็ไม่รู้จะตอบอะไรได้ ด้วยไม่รู้เอาเสียเลยว่าชะตาชีวิตในวันข้างหน้าจะออกมารูปไหน
“ปิดให้นานเท่าที่เราจะทำได้ก็แล้วกันแก้ม เข้าบ้านเถอะงานส่งอาจารย์แอ้ยังไม่ได้ทำเลย ไหนจะงานบ้านอีก”
ปาลิตาใช้เวลาหลายชั่วโมงอยู่บ้านพักของอ่วม เพราะต้องนั่งทำงานด้วยกันกับอริสา ข้าวเย็นสำหรับเธอมื้อนี้จึงพอมีรสชาติขึ้นมาบ้างเมื่อได้นั่งกินกับเพื่อนกับลุงป้าที่รู้จักมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยไม่ใช่ญาติก็เหมือนใช่ เพราะเวลาขาดเหลืออะไรก็จะวิ่งมาที่นี่ เกือบสองทุ่มที่หญิงสาวหอบเอาข้าวของสำหรับทำมื้อเช้าให้เจ้าหนี้ เข้ามาในบ้านอันเงียบเชียบ เพราะเจ้าของไม่อยู่ ห้องนอนคือจุดหมายสำหรับพักพิงให้หายเหนื่อย เพื่อจะได้มีเรี่ยวแรงสำหรับวันรุ่งขึ้น ซึ่งจะต้องตื่นเร็วกว่าเมื่อวานเพื่อทำความสะอาด ด้วยมีเรียนในช่วงเช้า ทุกอย่างจะต้องเสร็จเร็วกว่าเดิม
“วันนี้ขออาหารเช้าเพิ่มอีกที่นะ” ร่างเล็กที่วุ่นอยู่หน้าเตาถึงกับสะดุ้ง เมื่อจู่ ๆ เจ้าของบ้านก็เดินออกมาบอกเงียบ ๆ
“ค่ะ”
แม่ครัวหันมารับคำสั่งแล้วก็ต้องรีบหันกลับไปโดยเร็ว เมื่อเห็นเขามีเสื้อคลุมหุ้มกายไว้เท่านั้น ความเกลียดเริ่มแล่นมากระทบใจอีกแล้ว แต่ก็พยายามควบคุมไว้ให้ได้แม้จะยากเย็น อสมาขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความฉงน เพราะนับตั้งแต่เด็กสาวมาอยู่ร่วมชายคาด้วยหลายวัน ดูเหมือนเขาจะได้ยินแต่คำนี้เปล่งออกมาจากปากบางเท่านั้น อีกทั้งชุดนักศึกษาที่หุ้มกายเล็กเอาไว้ก็เรียกร้องให้ถามไถ่ออกไป
“วันนี้มีเรียนเช้าเหรอ”
“ค่ะ” ดวงหน้าสวยหันมารับคำอีกแล้วก็รีบหันกลับไปหาของในกระทะ ทำเอาคนยืนอยู่ข้างหลังขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นคำรบสอง แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรอีกนอกจากเดินเข้าห้องนอนเงียบ ๆ กลับออกมาอีกทีในสภาพเรียบร้อยกว่าหนแรกเมื่อปาลิตามองไป แต่กับอีกคนที่เดินตามหลังเขามาไม่ห่างนั้น ทำเอาแม่ครัวสาวอดแปลกใจ สังเวชใจ สะเทือนใจ และอีกหลายร้อยความรู้สึกที่ประดังเข้ามาในหัวไม่ได้ แต่ก็ถูกปกปิดเอาไว้ด้วยท่าที่สงบเสงี่ยมเจียมเนื้อเจียมตัวเท่านั้น
“คุณอสมามีเด็กรับใช้ใหม่มาเหรอคะ”
เสียงเอ่ยถามจากสาวผมยาว รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวราวหิมะ กับชุดนอนบางเบาที่มีเสื้อคลุมบางเบาไม่แพ้กันห่อหุ้มไว้ อสมาหันไปยิ้มเพื่อเป็นคำตอบก่อนจะทรุดตัวลงนั่ง ส่วนสาวสวยก็นั่งข้าง ๆ ด้วยท่าทีเอาอกเอาใจ โดยไม่สนกับเนื้อหนังที่โผล่พ้นคอชุดนอนออกมาโอ้อวดสายตาใคร ๆ เลย ประหนึ่งเจ้าของจะจงใจให้มันออกมาเต้นระบำร่ายรำยั่วยุหนุ่มตรงหน้าก็ไม่ปาน
“คุณอสมาคะ นีน่าขอสลัดผักจานเดียวได้มั้ยคะ พักนี้เพื่อน ๆ ทักว่าอ้วนขึ้น เลยไม่อยากกินของพวกนี้ค่ะ”
สาวร่างบางขยับกายไปซบกับแขนใหญ่แล้วออดอ้อนด้วยน้ำเสียงน่ารักน่าเอ็นดู เมื่อเห็นอาหารเช้าแบบอเมริกันที่ปาลิตายกมาเสิร์ฟให้ อสมายิ้มรับกับสาวสวยเล็กน้อยก่อนจะหันไปถามอีกคนอย่างวางอำนาจ
“มีของสดที่พอจะทำได้มั้ย”
“มีค่ะ แต่รบกวนรอสักครู่นะคะ”
ปาลิตารีบตอบโดยไม่ต้องคิดนาน เพราะรู้ดีว่าต่อให้ไม่มียังไงก็คงต้องจัดหาให้อยู่ดี อสมาพยักหน้ารับแล้วก้มลงไปหาหนังสือพิมพ์โดยไม่ได้รีบร้อนที่จะจัดการกับอาหารตรงหน้า ด้วยต้องรอสิ่งที่สาวสวยร้องขอก่อน ส่วนผู้เป็นแม่ครัวนั้นกลับต้องรีบวิ่งตรงไปยังบ้านสายหยุดโดยเร็วเพื่อเอาของสด
“ถึงไหนแล้วแก้ม เร็วหน่อยนะแอ้วิ่งมาจะครึ่งทางแล้ว”
ร่างเล็กวิ่งไปด้วยคุยกับมือถือไปด้วย เพื่อบอกให้ช่วยจัดหาข้าวของวิ่งเอามาส่งให้เพื่อลดระยะเวลา อริสาก็วิ่งหน้าตั้งเพื่อช่วยเพื่อนโดยเร็ว ทั้งที่ผมยังเปียกอยู่เลย
“โทษทีนะแก้ม แต่เขาจะกินกันตอนนี้น่ะ” ปาลิตารีบออกตัวเพราะเกรงใจเพื่อนไม่น้อย
“เอ่อ ๆ นี่ของทั้งหมด แม่บอกว่าให้ติดตู้เย็นไว้เลย เพราะบางทีเขาก็เรียกหาเหมือนกัน รีบไปเหอะแล้วรีบ ๆ มานะ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน”
สิ้นคำเพื่อนปาลิตาก็วิ่งหน้าตั้งโดยเร็ว มาหยุดเดินช้า ๆ ตรงเชิงสะพานนั่นเอง และเพียงไม่กี่นาทีสลัดทูน่าก็ถูกนำมาเสิร์ฟให้สาวสวยตามใจปรารถนาแล้ว แม้จะพยายามควบคุมตัวเองไว้แค่ไหน แต่หญิงสาวก็ปกปิดอาการหอบนิด ๆ เอาไว้ไม่อยู่ อสมาจึงละสายตาจากสิ่งที่อ่านไปมองร่างเล็กในชุดนักศึกษาที่มีเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ เกาะอยู่ตามข้างแก้ม
“ไม่มีอะไรแล้วไปเรียนเถอะ เดี๋ยวฉันจะให้ป้าสายหยุดมาจัดการต่อ” คนถูกสั่งจึงรับคำสั้น ๆ
“ค่ะ” จากนั้นก็เข้าห้องหอบเอาข้าวของแล้วรีบออกจากเรือนไปทันที
“คุณอสมาได้เด็กนั่นมาจากไหนคะ แล้วทำไมถึงต้องมาอยู่บนเรือนนี้ด้วย”
นีน่าอดสงสัยแกมระแวงไม่ได้ เพราะนับตั้งแต่รู้จักเขามาหลายปี ไม่เคยสักครั้งที่จะให้ผู้หญิงคนไหนมาอยู่ร่วมชายคาด้วยแบบนี้ จะมีก็แค่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น และสาวแต่ละคนก็สวยติดอันดับนางเอกนางแบบ แต่สำหรับเด็กสาวคนนั้นดูยังไง ๆ ก็ไม่ได้สวยจัดแถมไม่มีการต่อเสริมเติมแต่งด้วย แต่หากมองนาน ๆ นั้นดูน่านักน่าเอ็นดูไม่น้อย นี่ขนาดในมุมมองของคนเป็นเพศเดียวกันยังเห็น แล้วกับชายคนนี้ล่ะ มีหรือจะไม่เห็น และนั่นเป็นสิ่งที่เจ้าหล่อนไม่ชอบใจเอาเสียเลย ลำพังที่จะต้องรอให้เขาเรียกใช้งานก็นานเต็มทีแล้วกว่าจะเวียนจากสาวอื่นมาจนบรรจบ แล้วไหนจะมีเด็กบ้านี่อยู่ในบ้านอีก โอกาสที่จะได้มารับใช้ก็คงจะช้าลงอีก และแน่นอนว่าสิ่งตอบแทนในจำนวนที่สูงก็จะได้รับช้าลงด้วยเช่นกัน
“วันนี้ผมไม่มีโปรแกรมจะออกข้างนอกนะ ถ้ามื้อเที่ยงอยากกินอะไรเป็นพิเศษก็บอกป้าสายหยุดไว้ล่วงหน้า จะได้ไม่ต้องวิ่งวุ่นเหมือนเมื่อกี้อีก กินเถอะอีกหน่อยเลขาจะเอางานมาให้ผมดูอีกมาก”
อสมามักจะขีดเส้นเอาไว้ชัดเจนว่าไม่ให้ใครเข้ามาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวมากนัก หรืออีกนัยคือไม่ได้เลย และแน่นอนว่าหญิงสาวตรงหน้ารู้ดีโดยที่เขาไม่ต้องออกปากบอกตรง ๆ จึงได้แต่ปิดปากเงียบแล้วจัดการกับสลัดตรงหน้าที่ไม่ได้อยากกินเลยสักนิด หากแต่หมั่นไส้เด็กกะโปโลที่ได้อภิสิทธิ์มาอยู่ร่วมชายคากับเขาเท่านั้น
เขามักจะยกเงินเกือบหมดกระเป๋าให้เธอเก็บไว้ เพราะรู้ดีว่าเมื่ออยู่กับมือผู้หญิงมักจะเหลือกว่าอยู่ในมือคนรักเพื่อนฝูงและใจป้ำใจใหญ่ถึงไหนถึงกันอย่างเขา ปาลิตาหันไปยิ้มบาง ๆ ให้ น้ำตานั้นก็เอ่อออกมาเต็มเบ้าตาแล้ว ด้วยไม่รู้ว่าจะแก้ไขปัญหายังไงดี
“แอ้จะเก็บไว้ให้ ถ้าสิงจะใช้เมื่อไหร่ก็บอกนะ”
เมื่อก่อนหญิงสาวจะรับเงินมาเก็บไว้อย่างไม่เกี่ยงงอน และมักจะหยิบใช้ในคราวจำเป็น แต่ตอนนี้แม้แต่สตางค์แดงเดียวก็ว่าไม่มีสิทธิ์ที่จะเอาของเขามาใช้อีกต่อไปแล้ว ครั้นจะปฏิเสธไม่รับไว้ก็กลัวเขาสงสัย จึงได้แต่สัญญากับตัวเองว่าจะเก็บออมไว้ให้เขาโดยไม่คิดจะแตะต้องอีกเลย
“ครับผม งั้นสิงไปก่อนนะเดี๋ยวจะไม่ทัน”
ชายหนุ่มยิ้มแก้มแทบปริก่อนจะผละจากสองสาวตรงประตูเข้าสวนนั้นเอง โดยไม่ได้หันหลังมามองสายตาอันละห้อยทั้งสองคู่ที่มองตามเขาไปด้วยความสงสารจับจิตเลย
“เราจะปิดสิงได้อีกนานแค่ไหนกันแอ้” อริสาเอ่ยถามด้วยเสียงอ่อย ๆ อีกคนก็ไม่รู้จะตอบอะไรได้ ด้วยไม่รู้เอาเสียเลยว่าชะตาชีวิตในวันข้างหน้าจะออกมารูปไหน
“ปิดให้นานเท่าที่เราจะทำได้ก็แล้วกันแก้ม เข้าบ้านเถอะงานส่งอาจารย์แอ้ยังไม่ได้ทำเลย ไหนจะงานบ้านอีก”
ปาลิตาใช้เวลาหลายชั่วโมงอยู่บ้านพักของอ่วม เพราะต้องนั่งทำงานด้วยกันกับอริสา ข้าวเย็นสำหรับเธอมื้อนี้จึงพอมีรสชาติขึ้นมาบ้างเมื่อได้นั่งกินกับเพื่อนกับลุงป้าที่รู้จักมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยไม่ใช่ญาติก็เหมือนใช่ เพราะเวลาขาดเหลืออะไรก็จะวิ่งมาที่นี่ เกือบสองทุ่มที่หญิงสาวหอบเอาข้าวของสำหรับทำมื้อเช้าให้เจ้าหนี้ เข้ามาในบ้านอันเงียบเชียบ เพราะเจ้าของไม่อยู่ ห้องนอนคือจุดหมายสำหรับพักพิงให้หายเหนื่อย เพื่อจะได้มีเรี่ยวแรงสำหรับวันรุ่งขึ้น ซึ่งจะต้องตื่นเร็วกว่าเมื่อวานเพื่อทำความสะอาด ด้วยมีเรียนในช่วงเช้า ทุกอย่างจะต้องเสร็จเร็วกว่าเดิม
“วันนี้ขออาหารเช้าเพิ่มอีกที่นะ” ร่างเล็กที่วุ่นอยู่หน้าเตาถึงกับสะดุ้ง เมื่อจู่ ๆ เจ้าของบ้านก็เดินออกมาบอกเงียบ ๆ
“ค่ะ”
แม่ครัวหันมารับคำสั่งแล้วก็ต้องรีบหันกลับไปโดยเร็ว เมื่อเห็นเขามีเสื้อคลุมหุ้มกายไว้เท่านั้น ความเกลียดเริ่มแล่นมากระทบใจอีกแล้ว แต่ก็พยายามควบคุมไว้ให้ได้แม้จะยากเย็น อสมาขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความฉงน เพราะนับตั้งแต่เด็กสาวมาอยู่ร่วมชายคาด้วยหลายวัน ดูเหมือนเขาจะได้ยินแต่คำนี้เปล่งออกมาจากปากบางเท่านั้น อีกทั้งชุดนักศึกษาที่หุ้มกายเล็กเอาไว้ก็เรียกร้องให้ถามไถ่ออกไป
“วันนี้มีเรียนเช้าเหรอ”
“ค่ะ” ดวงหน้าสวยหันมารับคำอีกแล้วก็รีบหันกลับไปหาของในกระทะ ทำเอาคนยืนอยู่ข้างหลังขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นคำรบสอง แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรอีกนอกจากเดินเข้าห้องนอนเงียบ ๆ กลับออกมาอีกทีในสภาพเรียบร้อยกว่าหนแรกเมื่อปาลิตามองไป แต่กับอีกคนที่เดินตามหลังเขามาไม่ห่างนั้น ทำเอาแม่ครัวสาวอดแปลกใจ สังเวชใจ สะเทือนใจ และอีกหลายร้อยความรู้สึกที่ประดังเข้ามาในหัวไม่ได้ แต่ก็ถูกปกปิดเอาไว้ด้วยท่าที่สงบเสงี่ยมเจียมเนื้อเจียมตัวเท่านั้น
“คุณอสมามีเด็กรับใช้ใหม่มาเหรอคะ”
เสียงเอ่ยถามจากสาวผมยาว รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาวราวหิมะ กับชุดนอนบางเบาที่มีเสื้อคลุมบางเบาไม่แพ้กันห่อหุ้มไว้ อสมาหันไปยิ้มเพื่อเป็นคำตอบก่อนจะทรุดตัวลงนั่ง ส่วนสาวสวยก็นั่งข้าง ๆ ด้วยท่าทีเอาอกเอาใจ โดยไม่สนกับเนื้อหนังที่โผล่พ้นคอชุดนอนออกมาโอ้อวดสายตาใคร ๆ เลย ประหนึ่งเจ้าของจะจงใจให้มันออกมาเต้นระบำร่ายรำยั่วยุหนุ่มตรงหน้าก็ไม่ปาน
“คุณอสมาคะ นีน่าขอสลัดผักจานเดียวได้มั้ยคะ พักนี้เพื่อน ๆ ทักว่าอ้วนขึ้น เลยไม่อยากกินของพวกนี้ค่ะ”
สาวร่างบางขยับกายไปซบกับแขนใหญ่แล้วออดอ้อนด้วยน้ำเสียงน่ารักน่าเอ็นดู เมื่อเห็นอาหารเช้าแบบอเมริกันที่ปาลิตายกมาเสิร์ฟให้ อสมายิ้มรับกับสาวสวยเล็กน้อยก่อนจะหันไปถามอีกคนอย่างวางอำนาจ
“มีของสดที่พอจะทำได้มั้ย”
“มีค่ะ แต่รบกวนรอสักครู่นะคะ”
ปาลิตารีบตอบโดยไม่ต้องคิดนาน เพราะรู้ดีว่าต่อให้ไม่มียังไงก็คงต้องจัดหาให้อยู่ดี อสมาพยักหน้ารับแล้วก้มลงไปหาหนังสือพิมพ์โดยไม่ได้รีบร้อนที่จะจัดการกับอาหารตรงหน้า ด้วยต้องรอสิ่งที่สาวสวยร้องขอก่อน ส่วนผู้เป็นแม่ครัวนั้นกลับต้องรีบวิ่งตรงไปยังบ้านสายหยุดโดยเร็วเพื่อเอาของสด
“ถึงไหนแล้วแก้ม เร็วหน่อยนะแอ้วิ่งมาจะครึ่งทางแล้ว”
ร่างเล็กวิ่งไปด้วยคุยกับมือถือไปด้วย เพื่อบอกให้ช่วยจัดหาข้าวของวิ่งเอามาส่งให้เพื่อลดระยะเวลา อริสาก็วิ่งหน้าตั้งเพื่อช่วยเพื่อนโดยเร็ว ทั้งที่ผมยังเปียกอยู่เลย
“โทษทีนะแก้ม แต่เขาจะกินกันตอนนี้น่ะ” ปาลิตารีบออกตัวเพราะเกรงใจเพื่อนไม่น้อย
“เอ่อ ๆ นี่ของทั้งหมด แม่บอกว่าให้ติดตู้เย็นไว้เลย เพราะบางทีเขาก็เรียกหาเหมือนกัน รีบไปเหอะแล้วรีบ ๆ มานะ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน”
สิ้นคำเพื่อนปาลิตาก็วิ่งหน้าตั้งโดยเร็ว มาหยุดเดินช้า ๆ ตรงเชิงสะพานนั่นเอง และเพียงไม่กี่นาทีสลัดทูน่าก็ถูกนำมาเสิร์ฟให้สาวสวยตามใจปรารถนาแล้ว แม้จะพยายามควบคุมตัวเองไว้แค่ไหน แต่หญิงสาวก็ปกปิดอาการหอบนิด ๆ เอาไว้ไม่อยู่ อสมาจึงละสายตาจากสิ่งที่อ่านไปมองร่างเล็กในชุดนักศึกษาที่มีเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ เกาะอยู่ตามข้างแก้ม
“ไม่มีอะไรแล้วไปเรียนเถอะ เดี๋ยวฉันจะให้ป้าสายหยุดมาจัดการต่อ” คนถูกสั่งจึงรับคำสั้น ๆ
“ค่ะ” จากนั้นก็เข้าห้องหอบเอาข้าวของแล้วรีบออกจากเรือนไปทันที
“คุณอสมาได้เด็กนั่นมาจากไหนคะ แล้วทำไมถึงต้องมาอยู่บนเรือนนี้ด้วย”
นีน่าอดสงสัยแกมระแวงไม่ได้ เพราะนับตั้งแต่รู้จักเขามาหลายปี ไม่เคยสักครั้งที่จะให้ผู้หญิงคนไหนมาอยู่ร่วมชายคาด้วยแบบนี้ จะมีก็แค่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น และสาวแต่ละคนก็สวยติดอันดับนางเอกนางแบบ แต่สำหรับเด็กสาวคนนั้นดูยังไง ๆ ก็ไม่ได้สวยจัดแถมไม่มีการต่อเสริมเติมแต่งด้วย แต่หากมองนาน ๆ นั้นดูน่านักน่าเอ็นดูไม่น้อย นี่ขนาดในมุมมองของคนเป็นเพศเดียวกันยังเห็น แล้วกับชายคนนี้ล่ะ มีหรือจะไม่เห็น และนั่นเป็นสิ่งที่เจ้าหล่อนไม่ชอบใจเอาเสียเลย ลำพังที่จะต้องรอให้เขาเรียกใช้งานก็นานเต็มทีแล้วกว่าจะเวียนจากสาวอื่นมาจนบรรจบ แล้วไหนจะมีเด็กบ้านี่อยู่ในบ้านอีก โอกาสที่จะได้มารับใช้ก็คงจะช้าลงอีก และแน่นอนว่าสิ่งตอบแทนในจำนวนที่สูงก็จะได้รับช้าลงด้วยเช่นกัน
“วันนี้ผมไม่มีโปรแกรมจะออกข้างนอกนะ ถ้ามื้อเที่ยงอยากกินอะไรเป็นพิเศษก็บอกป้าสายหยุดไว้ล่วงหน้า จะได้ไม่ต้องวิ่งวุ่นเหมือนเมื่อกี้อีก กินเถอะอีกหน่อยเลขาจะเอางานมาให้ผมดูอีกมาก”
อสมามักจะขีดเส้นเอาไว้ชัดเจนว่าไม่ให้ใครเข้ามาก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวมากนัก หรืออีกนัยคือไม่ได้เลย และแน่นอนว่าหญิงสาวตรงหน้ารู้ดีโดยที่เขาไม่ต้องออกปากบอกตรง ๆ จึงได้แต่ปิดปากเงียบแล้วจัดการกับสลัดตรงหน้าที่ไม่ได้อยากกินเลยสักนิด หากแต่หมั่นไส้เด็กกะโปโลที่ได้อภิสิทธิ์มาอยู่ร่วมชายคากับเขาเท่านั้น
กันเกราธัญญรัตน์วรนัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ส.ค. 2556, 09:00:51 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ส.ค. 2556, 09:00:51 น.
จำนวนการเข้าชม : 1049
| << ตำแหน่งใหม่ | เครื่องสังเวยความใคร่ที่ใจยังไม่อยากมี >> |