จะเก็บไว้ในใจจนนิรันดร์
ถ้าไม่มีงานสัมมนานั้นอังศุมาลินคงไม่นึกถึงเขาคนนั้นอีก ทั้ง ๆ ที่หลายปีที่ผ่านมาเธอลืมเขาไปแล้วแท้ ๆ เขาที่เธอแอบรักมาตั้งแต่เรียนมัธยม เขาที่ไม่เคยคิดอะไรกับเธอมากกว่าเพื่อนร่วมห้อง และเขาที่ทำร้ายจิตใจเธอโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว
และเธอจะไม่รู้สึกผิดถ้าเธอไม่มีอธิฐานที่อยู่ข้าง ๆ เธอ อธิษฐานที่รักเธอจนสุดหัวใจ ทำทุกอย่างได้เพื่อเธอ
และมันก็จะไม่เกิดอะไรขึ้นถัาเธอไม่ต้องมาเจอกับเขาคนนั้นอีก
และเธอจะไม่รู้สึกผิดถ้าเธอไม่มีอธิฐานที่อยู่ข้าง ๆ เธอ อธิษฐานที่รักเธอจนสุดหัวใจ ทำทุกอย่างได้เพื่อเธอ
และมันก็จะไม่เกิดอะไรขึ้นถัาเธอไม่ต้องมาเจอกับเขาคนนั้นอีก
Tags: รักสามเศร้า / สับสน / วุ่นวาย
ตอน: บทที่6 ถ้าเราจำเป็นต้องอยู่ใกล้ ๆ เขา
สวัสดีเพื่อน ๆ นักอ่านนะคะเอามาฝากอีกตอนแล้ว ขอคำแนะนำจากทุกคนด้วยนะคะ ^^
6 ถ้าเราจำเป็นต้องอยู่ใกล้ ๆ เขา
[[เอาตามนี้นะแฟนหนังสือเขาขอมา ยังไงพระเอกก็ต้องเป็นพีม ตู๊ด ๆ ๆ...]]
คำสั่งสายฟ้าสั่งตรงมาจากบรรณาธิการ อังศุมาลินมองโทรศัพท์ด้วยตาปริบ ๆ นันธิตาโทรมาหาเธอแล้วพูดใส่เธออย่างเดียวโดยที่เธอไม่ได้เปิดปากพูดด้วยซ้ำ
“เป็นอะไรไปครับอิ้ง”
อธิษฐานถามแฟนสาวเสียงใส พร้อมยกหม้อต้มยำทะเลอาหารจานโปรดของอังศุมาลินมาวางไว้บนโต๊ะ ตั้งแต่กลับมาจากบ้านนฤมลชายหนุ่มก็เพียนเอาใจหญิงสาวทุกวัน พาหญิงสาวติดไปทุกที่
แม้เมื่อก่อนเขาจะไม่ชอบให้อังศุมาลินไปที่ทำงานเขาเพราะกลัวจะมีสุนัขมาแทะโลมหญิงสาว แต่นาทีนี้สุนัขบ้านยังน่ากลัวน้อยกว่าสุนัขป่า
“อิฐคะ”
อังศุมาลินพูดเสียงเบามองหน้าแฟนหนุ่มที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ก็พูดไม่ออก อธิษฐานที่รอฟังว่าแฟนสาวจะพูดอะไรก็เลยหยุดมือหันมามองอังศุมาลิน
“หิวแล้วเหรอ”
“เปล่า...อิฐคะคุณปูสั่งให้เราไปสังเกตพฤติกรรมใครคนหนึ่งมาเป็นข้อมูลแต่งนิยาย”
อธิษฐานฟังแค่นี้ก็พอจะรู้ รอยยิ้มที่เคยมีถูกพับเก็บไปในทันที เดินไปที่ลิ้นชักหน้าทีวีแล้วหยิบนิตยสารสองเล่มออกมา
“คนนี้น่ะเหรอ”
“ใช่”
อังศุมาลินตอบเสียงเบาไม่กล้าสบตา นิตยสารเล่มนี้มันคือนิตยสารที่นันธิตาให้เธอ เธอพยายามหามันอยู่หลายวันแต่ก็ไม่พบ ที่แท้ก็มาอยู่กับอธิษฐานนี่เอง
“หาข้อมูลแบบนี้เลยใช่ไหม”
ส่วนอีกเล่มเป็นหนังสือซุปซิบดาราที่มีกรอบเล็ก ๆ เป็นรูปของอังศุมาลินกับพัฒนากร รูปนี้คือรูปที่เธอถ่ายกับเขาที่ตลาดนั้น มันถูกส่งให้หนังสือเหรอเนี่ย
“คือมัน...”
“ไม่ต้องอธิบายอิฐเข้าใจ คู่รักไอดอล มันก็แค่ข่าว”
น้ำเสียงกับเนื้อหาช่างไม่เข้ากันเลย
“อิฐไม่เคยอ่านหนังสือแบบนี้”
“ไอ้เอกมันเอามาให้ มันคงคิดว่าเราสองคนจะต้องทะเลาะกัน แต่อิฐไม่สนหรอกก็อิ้งอยู่ตรงนี้กับอิฐเสียอย่างใช่ไหม”
“อืม แต่...”
“ไปเถอะอิฐเข้าใจ มาทานกันดีกว่าปูเนี่ยอิฐแกะมาเป็นชิ้นแบบที่อิ้งชอบเลยนะ ชิมหน่อย”
อธิษฐานทำร่าเริงตักอาหารให้อังศุมาลินชิน หญิงสาวสบายใจขึ้นนิดหน่อย แต่ก็รู้ว่าอธิษฐานคงจะไม่ได้มีความสุขนัก
หนึ่งวันต่อมาอังศุมาลินขนอุปกรณ์เก็บข้อมูลมานั่งเฝ้าพัฒนากรที่บริษัทสารนิยม พวกพนักงานสาว ๆ ที่เดินผ่านเขตก่อสร้างพากันซุบซิบและมองอังศุมาลินใหญ่
“หรือว่าจะจริงอย่างที่เขาว่ากันน่ะเธอ”
“ไวไฟจริง ๆ เห็นนาน ๆ ทีจะมา กลับคาบพีมไปรับประทานเสียแล้ว”
อังศุมาลินฟังคำพูดทำนองนี้มาตั้งแต่เช้าจนจะได้เวลาทานข้าวเที่ยงแล้ว
“นี่พวกหล่อนคิดว่าฉันเป็นกระต่ายน้อยเหรอยะ”
หญิงสาวทำปากขมุบขมิบล้อเรียน
“บ่นอะไร”
พัฒนากรเดินมาทักทายอังศุมาลินอย่างเงียบ ๆ เขาเทียวมาหาหญิงสาวแทบจะทุก ๆ สิบนาที
“มาทำไมบ่อย ๆ เนี่ย ไปทำงานไป”
และอังศุมาลินก็คอยไล่เขาไปหลายรอบแล้วเช่นกัน
“เที่ยงแล้วไปกินเข้ากันดีกว่า ไปที่ไหนดี”
“ให้เราเลือกมาจะดีเหรอ”
อังศุมาลินแกล้งถาม ถึงเขาจะไม่ให้เธอเลือกเธอก็ไม่ไปที่ที่เขาเลือกอยู่แล้ว พัฒนากรพยักหน้า
“กินที่นั้น ไปดีกว่าหิวแล้ว”
หญิงสาวชี้ไปที่โรงอาหารของบริษัทแล้วเก็บของอย่างรวดเร็วเดินนำชายหนุ่มไป
“ร้ายจริง ๆ”
พัฒนากรยิ้มตามมองหญิงสาวอย่างตาเป็นประกาย
“กรี๊ด!”
ชายหนุ่มสะดุ้งโหยงเมื่อมีสาว ๆ กลุ่มใหญ่เดินมารุมล้อมขอถ่ายรูปบ้าง ขอลายเซ็นบ้าง ขอเบอร์ก็ยังมี
กว่าพัฒนากรจะเดินหลุดจากฝูงชนหาอังศุมาลินได้ หญิงสาวก็ซื้ออาหารมาไว้ที่โต๊ะแล้ว พร้อมด้วยผู้หญิงอีกสองคนที่ชายหนุ่มไม่รู้จัก
“พี่นิดพี่จุ๋มคะนี่พีมค่ะ เพื่อนเก่าสมัยมัธยมของอิ้งเอง”
อังศุมาลินยืนขึ้นแนะนำ นิตยา กับจันทิมารีบลุกขึ้นต้อนรับคนมาใหม่
“พี่ชื่อนิดค่ะ”
“พี่ชื่อจุ๋มค่ะ”
สองสาวยิ้มทักทาย ดูปลื้มอย่างออกหน้าออกตา อังศุมาลินมองแล้วรู้สึกหมันไส้
“สวัสดีครับ”
พัฒนากรยิ้มเจื่อน ๆ กลับไป ไม่คิดว่าอังศุมาลินจะมีแผนสองชั้นแบบนี้ เขานึกว่าจะได้ทานอาหารกันแบบสองต่อสองเสียอีก
“นั่งสิเราซื้ออาหารไว้เต็มเลย ไม่ว่าจะเป็นข้าวมันไก่หนังติดมาเพียบ หนังไก่ทอด ไก่ย่างนี่นะหนังล้วน ๆ ต้มยำหนังไก่ ผัดผักหนังไก่ ชอบไหม”
อังศุมาลินสาธยายอาหารบนโต๊ะ พัฒนากรมองตามตาปริบ ๆ
“อาหารที่เราชอบทั้งนั้นเลยนะ แล้วเธอล่ะชอบไหม”
หญิงสาวถามซ้ำตาเป็นประกาย หลายคนคงไม่รู้ว่านอกจากหญิงสาวจะเขียนนิยายเก่งแล้วเธอยังแสดงละครเก่งอีกด้วย
“อิ้งอยู่นี่จริง ๆ ด้วย โหซื้อแต่อาหารที่อิ้งชอบมาอีกแล้ว”
อธิษฐานเดินเข้ามาทักทาย อังศุมาลินตกใจที่เห็นเขามา ก็ที่ทำงานของชายหนุ่มมันแทบจะอยู่คนละฝั่งกับที่นี่เลย
“หมออิฐมาไกลจังเลยนะคะ”
นิตยาเองก็ดูจะแปลกใจเหมือนกัน
“สวัสดีครับคุณนิด คุณจุ๋ม...คุณพีม ผมขอทานด้วยคนนะครับ”
“ชะ...เชิญค่ะ”
จันทิมาแทบจะพูดไม่ออกที่เห็นสายตาฟาดฟันของหนุ่มหล่อสองคน
“อิฐนั่งเลย เดี๋ยวเราไปซื้อไก้ชุบแป้งทอดมาเพิ่มให้อีกอย่างนะ ไก่ที่มีหนังติดมัน”
อังศุมาลินยิ้มสดใสแล้วเดินออกไป พัฒนากรมองตามไม่แน่ใจว่าอาหารเมนูไก่นี่จะคือแผนของหญิงสาวรึเปล่าเพราะเขาคิดว่าไม่น่าจะมีคนอื่นรู้ว่าเขาไม่ชอบหนังไก่ไม่ว่าจะต้ม ผัด แกง ทอด ก็ไม่ชอบทั้งนั้น
แต่ที่เขาแน่ใจก็คืออธิษฐานคงไม่ได้อยู่ในแผนการตีตัวออกห่างของหญิงสาวแน่ ๆ
“อิ่มที่สุดเลยอิ้ง”
อธิษฐานพูดพร้อมเอามือลูบท้อง อังศุมาลินก็พยักหน้าดูดน้ำในแก้วจนหมด นิตยากับจันทิราก็ดูจะอิ่มไปเหมือนกัน ก็คงจะมีแต่พัฒนากรนี่แหล่ะที่กินไปได้นิดเดียวก็แทบจะอวกออกมาแล้ว
“อิ้งเดียวพี่สองคนขึ้นไปทำงานก่อนนะ ขอบใจนะจ๊ะสำหรับอาหารมื้อนี้”
“ค่ะ บ้ายบายค่ะ”
อังศุมาลินโบกมือลารุ่นพี่ทั้งสองคนที่ขอตัวไปก่อน
“อิ้งเราต้องไปดูงานต่อ...”
“เธอไปได้เลย วันนี้ขอบคุณมากนะเราไม่กวนเธอแล้วล่ะ เดียวพรุ่งนี้เราค่อยมารบกวนเธอใหม่นะ อิฐ วันนี้เราจะไปที่ทำงานอิฐนะคะ”
อังศุมาลินไม่รอให้พัฒนากรพูดจบ ตัดบทจัดการทุกอย่างเอง
“แต่เธอต้องดูบุคลิกเราไม่ใช่เหรอ”
พัฒนากรท้วง
“ก็เราต้องไปหาดูบุคลิกของหมอนะสิ เพราะเราจะเขียนเรื่องหมอกับวิศวกร เดี๋ยวเราจะลองเขียนหมอแบบต่าง ๆ มาให้เธอเลือกนะบายจ๊ะ อิฐคะไปกันเถอะ”
อังศุมาลินรวบรัดตัดความดึงแฟนหนุ่มให้ลุกขึ้น อธิษฐานหันมายิ้มหยามคนที่นั่งหน้าเหวออยู่ที่โต๊ะอาหาร
“ฝากไว้ก่อน”
พัฒนากรก่อนขยับปากพูดแบบไม่มีเสียงตอบ คิดจะไปหาข้าวทานใหม่ก็ดูจากเวลาแล้วก็คงไม่ทัน เขาเลยตัดสินจี่จะไปทำงานโดยที่ยังรู้สึกหิว ผสมกระปักกระป่วนท้อง
โรงพยาบาล MBST
“วันนี้มาเฝ้ามากี่คนแล้วเนี่ยอิ้ง”
นรีเป็นหมอคนหนึ่งที่ทำงานอยู่โรงพยาบาลเดียวกับอธิษฐาน
“หลายคนแล้วค่ะพี่น้ำค้าง มีพี่หลิน พี่มิ้นต์ พี่นิกา แล้วก็มาหาพี่น้ำค้างนี่แหละค่ะ”
“แม้มาหาตั้งหลายคนจะเอาไปทำอะไรจ๊ะ”
“เอามาเป็นบุคลิกตัวละครน่ะค่ะ ครั้งนี้นิยายของอิ้งพิเศษหน่อยแฟน ๆ เรียกร้องอยากให้เอาบุคลิกของคนที่ประกอบอาชีพนั้นจริง ๆ มาเขียน”
“พระเอกใช่คุณพีม พัฒนากร รึเปล่าพี่เห็นข่าวแล้วนะ”
อังศุมาลินพยักหน้าช้า ๆ ไม่พูดอะไรต่อ แค่นี้นรีก็รู้สึกได้แล้วว่าหญิงสาวรุ่นน้องคงไม่อยากพูดมาก พากันเดินออกมานอกห้องทำงาน เห็นคนหลายคนมุงดูทีวีเครื่องหนึ่งอยู่
[[รายงานข่าวจากสำนักพิมพ์สารนิยมค่ะ วิศวกรหนุ่มตกลงมาจากชั้นสามของตึกโชคดีที่เสื้อมาติดกับเหล็กที่ชั้นหนึ่งทำให้เขาได้รับบาดเจ็บไม่มากนัก วิศวกรคนนี้คือ นายพัฒนากร พงษ์พิน หรือ พีม เขาเพิ่งได้ลงปกของนิตบสารดังของเดือนนี้ ดูจากสถานที่ก่อสร้างแล้วเขาไม่น่าจะตกลงมาได้ คนงานเล่ามาเขาคงจะหน้ามืดเลยพลาดตกลงมา]]
“พีม”
“พระเอกของอิ้งเกือบไม่รอดแล้ว”
นรีพูดแล้วหันไปหารุ่นน้องที่ทำหน้าตกใจอยู่
“อิ้งขอตัวนะคะ”อังศุมาลินพูดแล้วเดินไปหากลุ่มคนที่ยืนดูทีวีอยู่ก่อน “ขอโทษนะคะ ทราบไหมคะว่าคนที่ตกอยู่โรงพยาบาลไหน”
“โรงพยาบาลแถวนั้นแหล่ะมีที่เดียว อ้าว! อิ้งใช่รึเปล่ารีบไปหาแฟนเหรอคะ”
“ไม่ใช่คะเขาเป็นเพื่อนอิ้ง เราแค่เป็นเพื่อนกัน ขอตัวนะคะ”
อังศุมาลินรีบวิ่งออกมา คนพวกนั้นต่างวิพากษ์วิจารณ์เธอกับพัฒนากรอย่างสนุกปาก
อังศุมาลินรีบตรงมาที่โรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ ๆ กับสำนักพิมพ์ ถามเจ้าหน้าที่ก็ถูกถามกลับว่ามาเยี่ยมคนรักรึเปล่า กว่าจะยอมบอกได้ก็ยืนตอบคำถามอยู่หลายนาที
“คุณอิ้งรึเปล่าครับ”หมอคนหนึ่งเดินออกจากห้องฉุกเฉินแล้วตรงมาหาอังศุมาลิน หญิงสาวพยักหน้า “แฟนคุณปลอดภัยแล้วนะครับ อีกสักครู่เขาจะถูกส่งไปที่ห้องพัก หมอขอตัวนะครับ”
อังศุมาลินได้แต่พยักหน้าตอบ เธอไม่คิดว่ากับแค่เธอได้ลงภาพกรอบเล็ก ๆ กับพัฒนากร จะทำให้เป็นเรื่องแบบนี้
ตื้ด ๆ ๆ โทรศัพท์ของอังศุมาลินมีสายเข้า หญิงสาวหยิบมันขึ้นมาดูแล้วถอนหายใจ นี่เธอลืมเขาอีกแล้ว
“เราอยู่ที่โรงพยาบาลแถวสำนักพิมพ์เดี๋ยวอิฐมารับหน่อยนะ”
[[ครับ ตู๊ด ๆ ๆ]]
“เฮ้อ...พีม”
อังศุมาลินรีบเดินตามเตียงที่เข็นพัฒนากรไปที่ห้องผู้ป่วย เธอเดินตามมาจนถึงห้องบุรุตพยาบาลช่วยกันยกร่างชายหนุ่มให้นอนที่เตียงใหม่แล้วพากันออกไปจากห้อง
พัฒนากรตอนนี้เข้าเฝือกที่ขาขวาและแขนขวา ที่หน้ามีรอยแดงคล้ายรอยข่วน
“พีม เราขอโทษนะ เธอคงจะเป็นลมเพราะหิวใช่ไหม”
อังศุมาลินที่เห็นว่าชายหนุ่มกำลังหลับเลยกล้าพูด แค่คิดว่าเป็นเพราะเธอก็อดที่จะร้องไห้ไม่ได้
“ใช่เราหิวมาก”
พัฒนากรพูดทั้งที่ยังหลับตา
“พีมเธอไม่ได้หลับเหรอ”
“ก็ง่วงมากแล้ว แต่ขนเข็นเตียงที่นี่รุนแรงไปหน่อยเลยยังหลับไม่ลง แล้วก็ตอนนี้เราก็หิวมาก อ้าวนี่เธอร้องไห้ด้วยเหรอ”
พัฒนากรพูดอยู่นานกว่าจะรู้ว่าคนที่ถูกต่อว่ากำลังร้องไห้
“โอ้ ๆ ไม่ร้อง ๆ เรายังไม่ตายสักหน่อย”
“บ้า หิวใช่ไหมเราจะลงไปหาอะไรให้เธอกินนะ ถ้าเธอยังไม่ง่วงก็รอก่อน”
อังศุมาลินพูดจบก็เตรียมจะเดินออกนอกห้อง
“เดี๋ยว”พัฒนากรตะโกนเรียก “ถ้าเราหลับ เธอสัญญาได้ไหมว่าจะอยู่รอจนกว่าเราจะตื่น”
เกิดความเงียบขึ้น พัฒนากรรอฟังคำตอบ อังศุมาลินยิ้มบางก่อนจะพยักหน้า
โรงพยาบาลMBST
อธิษฐานเตรียมที่จะออกจากห้องทำงานไปรับแฟนสาวที่โรงพยาบาลอีกที่หนึ่ง
“คุณหมอคะ คนไข้เมื่อเช้าเหมือนจะแพ้ยาค่ะคุณหมอช่วยไปดูหน่อยนะคะ”
แล้วก็เหมือนสวรรค์แกล้ง ชายหนุ่มวางกุญแจรถและกระเป๋าเข้าที่เปลี่ยนเอาเสื้อกาวมาใส่ทันที
กว่าอังศุมาลินจะขึ้นมาพัฒนากรก็ทนฤทธิ์ของยานอนหลับไม่ไหว อังศุมาลินนั่งรอทั้งพัฒนากรตื่นนอน รอแฟนหนุ่มที่จะมารับ และรอที่พ่อกับแม่ของพัฒนากรที่กำลังจะมา รออยู่นานก็ไม่มีใครตื่นหรือมารับ หรือมาหาคนที่นอนหลับ จนประตูห้องพักของพัฒนากรเปิดขึ้น
“พีมลูกแม่”
ผู้หญิงวัยประมาณสี่ห้าสิบวิ่งเข้ามาหาพัฒนากร อังศุมาลินไม่แน่ใจว่าเขาเป็นแม่ชายหนุ่มรึเปล่าจนเธอเรียกพัฒนากร แต่อังศุมาลินแน่ใจว่าผู้ชายวัยใกล้เคียงกับผู้หญิงคนนี้ที่เดินตามเข้ามาคือพ่อของชายหนุ่มแน่นอน
“สวัสดีค่ะอาจารย์ สวัสดีค่ะคุณน้า”
อังสุมาลินรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้มาสวัสดีท่านทั้งสอง
“หนูคือ...”
กรุงไทย พ่อของพัฒนากรเอ่ยถามอังศุมาลิน ท่านคืออาจารย์ที่โรงเรียนมัธยมที่อังศุมาลินเคยเรียน
“หนูเป็นเพื่อนกับพีมค่ะ คนที่โทรไปบอกอาจารย์”
อังศุมาลินโทรไปหาท่านทั้งสองได้เพราะพยาบาลได้เอาโทรศัพท์ของพัฒนากรมาให้ เธอเลยถือโอกาสเสียมารยาทโทรไปหาท่านทั้งสองเอง
“ขอบใจหนูมากนะที่อยู่เป็นเพื่อนลูกชายน้า”
พรรณณีเงยหน้าจากลูกชายมามองอังศุมาลิน
“ค่ะ”
อังสุมาลินตอบรับอย่างไม่เต็มปาก ถ้าพวกท่านรู้ว่าเธอเกือบจะฆ่าลูกชายท่าน ก็ไม่รู้พวกท่านทั้งสองจะพูดกับเธอยังยัง
“ทำไมของกินเยอะแบบนั้นล่ะหนู”
กรุงไทยถามหญิงสาวเมื่อเห็นถุงของกินหลายถุงอยู่ที่หัวเตียง
“พอดีก่อนที่พีมเขาจะหลับเขาบอกหนูว่าเขาหิวน่ะค่ะ หนูก็เลยซื้อมาให้เขา ยังไงหนูก็ฝากให้เขาทานด้วยนะคะ หนูขอตัวก่อนนะคะ”
อังศุมาลินรีบยกมือไหว้ลา เพราะทนสู้หน้าท่านทั้งสองต่อไปไม่ไหว
“เดี๋ยวสิ ไหนบอกว่าจะรอจนกว่าเราจะตื่นไง”
เสียงงัวเงียเปล่งเสียงเรียก อังศุมาลินหยุดเดินแล้วหันมาหาพัฒนากรทันที
“ตื่นแล้วเหรอลูก เจ็บมากไหม”
พรรณณีรีบถามลูกชาย ลูบหน้าลูกชาย
“ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอกครับแม่ หิวมากกว่า”
พัฒนากรตอบเสียงอ้อนแต่อังสุมาลินกลับรู้สึกว่ากำลังถูกจิกกัดอยู่
“หิวเหรอลูกมาแม่ป้อนให้นะ”
“แม่ครับ ให้อิ้งป้อนดีกว่าครับ พ่อกับแม่เพิ่งมาเหนื่อย ๆ พักก่อนดีกว่า”
พัฒนากรชักแม่น้ำมาให้เหตุผล อังศุมาลินขยับปากจะปฏิเสธแต่พอเห็นสายตาของพัฒนากรที่มองแล้วก็พูดไม่ออก เดินไปหยิบข้าวกล่องไปใส่ไมโคเวพแต่โดยดี
“แม่กับพ่อมาได้ไงครับ”
“เพื่อนลูกโทรไปบอกจ๊ะ แม่กับพ่อตกใจแทบตายเลย ไปทำอีท่าไหนเข้าล่ะ”
“เอ่อ...”พัฒนากรขยับปากจะตอบ อังศุมาลินแอบฟังอย่างตั้งใจ ไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะกล่าวโทษเธอไหม “ผมกินข้าวไม่อิ่มครับ ก็ผมไม่ได้กินฝีมือแม่กับข้าวของใครก็เลยไม่อร่อย”
พัฒนากรแอบเปลี่ยนประเด็นเป็นอ้อนผู้เป็นแม่แทน อังศุมาลินแอบถอนทายใจแล้วหยิบข้าวกล่องออกมาจากไมโคเวพ
“อ้า”
พัฒนากรอ้าปากรอเป็นลูกนก พรรณณีมองลูกชายอย่างแปลกใจ
“ไหนบอกว่าไม่ใช่ฝีมือแม่ก็ไม่อยากกินไง”
“ก็ตอนนี้มันหิวนี่ครับ...แครก ๆ”
ชายหนุ่มพูดทั้งที่ข้าวเต็มปากเลยสำลัก อังศุมาลินรีบหากระโถนมาใส่และหยิบน้ำส่งให้
“แน่ใจเหรอไอ้ลูกชาย ไม่ใช่ว่าแฟนป้อนให้อะไรก็อร่อยไปหมด”
กรุงไทยแซวลูกชาย พัฒนากรไม่ปฏิเสธยิ้มรับพอเห็นอังศุมาลินขยับปากจะพูดก็ใช้อีกมือที่ไม่เจ็บกระตุกเสื้อเธอ
“ไม่ใช้หรอกครับคุณอา อิ้งเธอเป็นแฟนผม”
อธิษฐานที่เข้ามาได้ยินพอดีรีบแก้ข้อเข้าใจผิด พลางมองแฟนสาวที่กำลังป้อนข้ามชายอื่น
“สวัสดีครับคุณอาทั้งสอง ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ พอดีผมมารับแฟนผมกลับ”พูดแล้วดึงข้าวในมือแฟนสาวออกวางไว้ที่หัวเตียง “ขอให้หายไว ๆ นะ คุณนอนเฉย ๆ แบบนี้แฟนผมคงไม่มีอะไรที่ต้องสังเกตไปอีกหลายอาทิตย์ สวัสดีครับคุณอาทั้งสอง”
พูดจบก็หันมาลากอังศุมาลินต่อ หญิงสาวพูดไม่ออกไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองที่ยืนงงอยู่ แล้วเดินตามแฟนหนุ่มไปโดยดี
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ยังไงก็ขอคำแนะนำด้วยนะคะ
6 ถ้าเราจำเป็นต้องอยู่ใกล้ ๆ เขา
[[เอาตามนี้นะแฟนหนังสือเขาขอมา ยังไงพระเอกก็ต้องเป็นพีม ตู๊ด ๆ ๆ...]]
คำสั่งสายฟ้าสั่งตรงมาจากบรรณาธิการ อังศุมาลินมองโทรศัพท์ด้วยตาปริบ ๆ นันธิตาโทรมาหาเธอแล้วพูดใส่เธออย่างเดียวโดยที่เธอไม่ได้เปิดปากพูดด้วยซ้ำ
“เป็นอะไรไปครับอิ้ง”
อธิษฐานถามแฟนสาวเสียงใส พร้อมยกหม้อต้มยำทะเลอาหารจานโปรดของอังศุมาลินมาวางไว้บนโต๊ะ ตั้งแต่กลับมาจากบ้านนฤมลชายหนุ่มก็เพียนเอาใจหญิงสาวทุกวัน พาหญิงสาวติดไปทุกที่
แม้เมื่อก่อนเขาจะไม่ชอบให้อังศุมาลินไปที่ทำงานเขาเพราะกลัวจะมีสุนัขมาแทะโลมหญิงสาว แต่นาทีนี้สุนัขบ้านยังน่ากลัวน้อยกว่าสุนัขป่า
“อิฐคะ”
อังศุมาลินพูดเสียงเบามองหน้าแฟนหนุ่มที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ก็พูดไม่ออก อธิษฐานที่รอฟังว่าแฟนสาวจะพูดอะไรก็เลยหยุดมือหันมามองอังศุมาลิน
“หิวแล้วเหรอ”
“เปล่า...อิฐคะคุณปูสั่งให้เราไปสังเกตพฤติกรรมใครคนหนึ่งมาเป็นข้อมูลแต่งนิยาย”
อธิษฐานฟังแค่นี้ก็พอจะรู้ รอยยิ้มที่เคยมีถูกพับเก็บไปในทันที เดินไปที่ลิ้นชักหน้าทีวีแล้วหยิบนิตยสารสองเล่มออกมา
“คนนี้น่ะเหรอ”
“ใช่”
อังศุมาลินตอบเสียงเบาไม่กล้าสบตา นิตยสารเล่มนี้มันคือนิตยสารที่นันธิตาให้เธอ เธอพยายามหามันอยู่หลายวันแต่ก็ไม่พบ ที่แท้ก็มาอยู่กับอธิษฐานนี่เอง
“หาข้อมูลแบบนี้เลยใช่ไหม”
ส่วนอีกเล่มเป็นหนังสือซุปซิบดาราที่มีกรอบเล็ก ๆ เป็นรูปของอังศุมาลินกับพัฒนากร รูปนี้คือรูปที่เธอถ่ายกับเขาที่ตลาดนั้น มันถูกส่งให้หนังสือเหรอเนี่ย
“คือมัน...”
“ไม่ต้องอธิบายอิฐเข้าใจ คู่รักไอดอล มันก็แค่ข่าว”
น้ำเสียงกับเนื้อหาช่างไม่เข้ากันเลย
“อิฐไม่เคยอ่านหนังสือแบบนี้”
“ไอ้เอกมันเอามาให้ มันคงคิดว่าเราสองคนจะต้องทะเลาะกัน แต่อิฐไม่สนหรอกก็อิ้งอยู่ตรงนี้กับอิฐเสียอย่างใช่ไหม”
“อืม แต่...”
“ไปเถอะอิฐเข้าใจ มาทานกันดีกว่าปูเนี่ยอิฐแกะมาเป็นชิ้นแบบที่อิ้งชอบเลยนะ ชิมหน่อย”
อธิษฐานทำร่าเริงตักอาหารให้อังศุมาลินชิน หญิงสาวสบายใจขึ้นนิดหน่อย แต่ก็รู้ว่าอธิษฐานคงจะไม่ได้มีความสุขนัก
หนึ่งวันต่อมาอังศุมาลินขนอุปกรณ์เก็บข้อมูลมานั่งเฝ้าพัฒนากรที่บริษัทสารนิยม พวกพนักงานสาว ๆ ที่เดินผ่านเขตก่อสร้างพากันซุบซิบและมองอังศุมาลินใหญ่
“หรือว่าจะจริงอย่างที่เขาว่ากันน่ะเธอ”
“ไวไฟจริง ๆ เห็นนาน ๆ ทีจะมา กลับคาบพีมไปรับประทานเสียแล้ว”
อังศุมาลินฟังคำพูดทำนองนี้มาตั้งแต่เช้าจนจะได้เวลาทานข้าวเที่ยงแล้ว
“นี่พวกหล่อนคิดว่าฉันเป็นกระต่ายน้อยเหรอยะ”
หญิงสาวทำปากขมุบขมิบล้อเรียน
“บ่นอะไร”
พัฒนากรเดินมาทักทายอังศุมาลินอย่างเงียบ ๆ เขาเทียวมาหาหญิงสาวแทบจะทุก ๆ สิบนาที
“มาทำไมบ่อย ๆ เนี่ย ไปทำงานไป”
และอังศุมาลินก็คอยไล่เขาไปหลายรอบแล้วเช่นกัน
“เที่ยงแล้วไปกินเข้ากันดีกว่า ไปที่ไหนดี”
“ให้เราเลือกมาจะดีเหรอ”
อังศุมาลินแกล้งถาม ถึงเขาจะไม่ให้เธอเลือกเธอก็ไม่ไปที่ที่เขาเลือกอยู่แล้ว พัฒนากรพยักหน้า
“กินที่นั้น ไปดีกว่าหิวแล้ว”
หญิงสาวชี้ไปที่โรงอาหารของบริษัทแล้วเก็บของอย่างรวดเร็วเดินนำชายหนุ่มไป
“ร้ายจริง ๆ”
พัฒนากรยิ้มตามมองหญิงสาวอย่างตาเป็นประกาย
“กรี๊ด!”
ชายหนุ่มสะดุ้งโหยงเมื่อมีสาว ๆ กลุ่มใหญ่เดินมารุมล้อมขอถ่ายรูปบ้าง ขอลายเซ็นบ้าง ขอเบอร์ก็ยังมี
กว่าพัฒนากรจะเดินหลุดจากฝูงชนหาอังศุมาลินได้ หญิงสาวก็ซื้ออาหารมาไว้ที่โต๊ะแล้ว พร้อมด้วยผู้หญิงอีกสองคนที่ชายหนุ่มไม่รู้จัก
“พี่นิดพี่จุ๋มคะนี่พีมค่ะ เพื่อนเก่าสมัยมัธยมของอิ้งเอง”
อังศุมาลินยืนขึ้นแนะนำ นิตยา กับจันทิมารีบลุกขึ้นต้อนรับคนมาใหม่
“พี่ชื่อนิดค่ะ”
“พี่ชื่อจุ๋มค่ะ”
สองสาวยิ้มทักทาย ดูปลื้มอย่างออกหน้าออกตา อังศุมาลินมองแล้วรู้สึกหมันไส้
“สวัสดีครับ”
พัฒนากรยิ้มเจื่อน ๆ กลับไป ไม่คิดว่าอังศุมาลินจะมีแผนสองชั้นแบบนี้ เขานึกว่าจะได้ทานอาหารกันแบบสองต่อสองเสียอีก
“นั่งสิเราซื้ออาหารไว้เต็มเลย ไม่ว่าจะเป็นข้าวมันไก่หนังติดมาเพียบ หนังไก่ทอด ไก่ย่างนี่นะหนังล้วน ๆ ต้มยำหนังไก่ ผัดผักหนังไก่ ชอบไหม”
อังศุมาลินสาธยายอาหารบนโต๊ะ พัฒนากรมองตามตาปริบ ๆ
“อาหารที่เราชอบทั้งนั้นเลยนะ แล้วเธอล่ะชอบไหม”
หญิงสาวถามซ้ำตาเป็นประกาย หลายคนคงไม่รู้ว่านอกจากหญิงสาวจะเขียนนิยายเก่งแล้วเธอยังแสดงละครเก่งอีกด้วย
“อิ้งอยู่นี่จริง ๆ ด้วย โหซื้อแต่อาหารที่อิ้งชอบมาอีกแล้ว”
อธิษฐานเดินเข้ามาทักทาย อังศุมาลินตกใจที่เห็นเขามา ก็ที่ทำงานของชายหนุ่มมันแทบจะอยู่คนละฝั่งกับที่นี่เลย
“หมออิฐมาไกลจังเลยนะคะ”
นิตยาเองก็ดูจะแปลกใจเหมือนกัน
“สวัสดีครับคุณนิด คุณจุ๋ม...คุณพีม ผมขอทานด้วยคนนะครับ”
“ชะ...เชิญค่ะ”
จันทิมาแทบจะพูดไม่ออกที่เห็นสายตาฟาดฟันของหนุ่มหล่อสองคน
“อิฐนั่งเลย เดี๋ยวเราไปซื้อไก้ชุบแป้งทอดมาเพิ่มให้อีกอย่างนะ ไก่ที่มีหนังติดมัน”
อังศุมาลินยิ้มสดใสแล้วเดินออกไป พัฒนากรมองตามไม่แน่ใจว่าอาหารเมนูไก่นี่จะคือแผนของหญิงสาวรึเปล่าเพราะเขาคิดว่าไม่น่าจะมีคนอื่นรู้ว่าเขาไม่ชอบหนังไก่ไม่ว่าจะต้ม ผัด แกง ทอด ก็ไม่ชอบทั้งนั้น
แต่ที่เขาแน่ใจก็คืออธิษฐานคงไม่ได้อยู่ในแผนการตีตัวออกห่างของหญิงสาวแน่ ๆ
“อิ่มที่สุดเลยอิ้ง”
อธิษฐานพูดพร้อมเอามือลูบท้อง อังศุมาลินก็พยักหน้าดูดน้ำในแก้วจนหมด นิตยากับจันทิราก็ดูจะอิ่มไปเหมือนกัน ก็คงจะมีแต่พัฒนากรนี่แหล่ะที่กินไปได้นิดเดียวก็แทบจะอวกออกมาแล้ว
“อิ้งเดียวพี่สองคนขึ้นไปทำงานก่อนนะ ขอบใจนะจ๊ะสำหรับอาหารมื้อนี้”
“ค่ะ บ้ายบายค่ะ”
อังศุมาลินโบกมือลารุ่นพี่ทั้งสองคนที่ขอตัวไปก่อน
“อิ้งเราต้องไปดูงานต่อ...”
“เธอไปได้เลย วันนี้ขอบคุณมากนะเราไม่กวนเธอแล้วล่ะ เดียวพรุ่งนี้เราค่อยมารบกวนเธอใหม่นะ อิฐ วันนี้เราจะไปที่ทำงานอิฐนะคะ”
อังศุมาลินไม่รอให้พัฒนากรพูดจบ ตัดบทจัดการทุกอย่างเอง
“แต่เธอต้องดูบุคลิกเราไม่ใช่เหรอ”
พัฒนากรท้วง
“ก็เราต้องไปหาดูบุคลิกของหมอนะสิ เพราะเราจะเขียนเรื่องหมอกับวิศวกร เดี๋ยวเราจะลองเขียนหมอแบบต่าง ๆ มาให้เธอเลือกนะบายจ๊ะ อิฐคะไปกันเถอะ”
อังศุมาลินรวบรัดตัดความดึงแฟนหนุ่มให้ลุกขึ้น อธิษฐานหันมายิ้มหยามคนที่นั่งหน้าเหวออยู่ที่โต๊ะอาหาร
“ฝากไว้ก่อน”
พัฒนากรก่อนขยับปากพูดแบบไม่มีเสียงตอบ คิดจะไปหาข้าวทานใหม่ก็ดูจากเวลาแล้วก็คงไม่ทัน เขาเลยตัดสินจี่จะไปทำงานโดยที่ยังรู้สึกหิว ผสมกระปักกระป่วนท้อง
โรงพยาบาล MBST
“วันนี้มาเฝ้ามากี่คนแล้วเนี่ยอิ้ง”
นรีเป็นหมอคนหนึ่งที่ทำงานอยู่โรงพยาบาลเดียวกับอธิษฐาน
“หลายคนแล้วค่ะพี่น้ำค้าง มีพี่หลิน พี่มิ้นต์ พี่นิกา แล้วก็มาหาพี่น้ำค้างนี่แหละค่ะ”
“แม้มาหาตั้งหลายคนจะเอาไปทำอะไรจ๊ะ”
“เอามาเป็นบุคลิกตัวละครน่ะค่ะ ครั้งนี้นิยายของอิ้งพิเศษหน่อยแฟน ๆ เรียกร้องอยากให้เอาบุคลิกของคนที่ประกอบอาชีพนั้นจริง ๆ มาเขียน”
“พระเอกใช่คุณพีม พัฒนากร รึเปล่าพี่เห็นข่าวแล้วนะ”
อังศุมาลินพยักหน้าช้า ๆ ไม่พูดอะไรต่อ แค่นี้นรีก็รู้สึกได้แล้วว่าหญิงสาวรุ่นน้องคงไม่อยากพูดมาก พากันเดินออกมานอกห้องทำงาน เห็นคนหลายคนมุงดูทีวีเครื่องหนึ่งอยู่
[[รายงานข่าวจากสำนักพิมพ์สารนิยมค่ะ วิศวกรหนุ่มตกลงมาจากชั้นสามของตึกโชคดีที่เสื้อมาติดกับเหล็กที่ชั้นหนึ่งทำให้เขาได้รับบาดเจ็บไม่มากนัก วิศวกรคนนี้คือ นายพัฒนากร พงษ์พิน หรือ พีม เขาเพิ่งได้ลงปกของนิตบสารดังของเดือนนี้ ดูจากสถานที่ก่อสร้างแล้วเขาไม่น่าจะตกลงมาได้ คนงานเล่ามาเขาคงจะหน้ามืดเลยพลาดตกลงมา]]
“พีม”
“พระเอกของอิ้งเกือบไม่รอดแล้ว”
นรีพูดแล้วหันไปหารุ่นน้องที่ทำหน้าตกใจอยู่
“อิ้งขอตัวนะคะ”อังศุมาลินพูดแล้วเดินไปหากลุ่มคนที่ยืนดูทีวีอยู่ก่อน “ขอโทษนะคะ ทราบไหมคะว่าคนที่ตกอยู่โรงพยาบาลไหน”
“โรงพยาบาลแถวนั้นแหล่ะมีที่เดียว อ้าว! อิ้งใช่รึเปล่ารีบไปหาแฟนเหรอคะ”
“ไม่ใช่คะเขาเป็นเพื่อนอิ้ง เราแค่เป็นเพื่อนกัน ขอตัวนะคะ”
อังศุมาลินรีบวิ่งออกมา คนพวกนั้นต่างวิพากษ์วิจารณ์เธอกับพัฒนากรอย่างสนุกปาก
อังศุมาลินรีบตรงมาที่โรงพยาบาลที่อยู่ใกล้ ๆ กับสำนักพิมพ์ ถามเจ้าหน้าที่ก็ถูกถามกลับว่ามาเยี่ยมคนรักรึเปล่า กว่าจะยอมบอกได้ก็ยืนตอบคำถามอยู่หลายนาที
“คุณอิ้งรึเปล่าครับ”หมอคนหนึ่งเดินออกจากห้องฉุกเฉินแล้วตรงมาหาอังศุมาลิน หญิงสาวพยักหน้า “แฟนคุณปลอดภัยแล้วนะครับ อีกสักครู่เขาจะถูกส่งไปที่ห้องพัก หมอขอตัวนะครับ”
อังศุมาลินได้แต่พยักหน้าตอบ เธอไม่คิดว่ากับแค่เธอได้ลงภาพกรอบเล็ก ๆ กับพัฒนากร จะทำให้เป็นเรื่องแบบนี้
ตื้ด ๆ ๆ โทรศัพท์ของอังศุมาลินมีสายเข้า หญิงสาวหยิบมันขึ้นมาดูแล้วถอนหายใจ นี่เธอลืมเขาอีกแล้ว
“เราอยู่ที่โรงพยาบาลแถวสำนักพิมพ์เดี๋ยวอิฐมารับหน่อยนะ”
[[ครับ ตู๊ด ๆ ๆ]]
“เฮ้อ...พีม”
อังศุมาลินรีบเดินตามเตียงที่เข็นพัฒนากรไปที่ห้องผู้ป่วย เธอเดินตามมาจนถึงห้องบุรุตพยาบาลช่วยกันยกร่างชายหนุ่มให้นอนที่เตียงใหม่แล้วพากันออกไปจากห้อง
พัฒนากรตอนนี้เข้าเฝือกที่ขาขวาและแขนขวา ที่หน้ามีรอยแดงคล้ายรอยข่วน
“พีม เราขอโทษนะ เธอคงจะเป็นลมเพราะหิวใช่ไหม”
อังศุมาลินที่เห็นว่าชายหนุ่มกำลังหลับเลยกล้าพูด แค่คิดว่าเป็นเพราะเธอก็อดที่จะร้องไห้ไม่ได้
“ใช่เราหิวมาก”
พัฒนากรพูดทั้งที่ยังหลับตา
“พีมเธอไม่ได้หลับเหรอ”
“ก็ง่วงมากแล้ว แต่ขนเข็นเตียงที่นี่รุนแรงไปหน่อยเลยยังหลับไม่ลง แล้วก็ตอนนี้เราก็หิวมาก อ้าวนี่เธอร้องไห้ด้วยเหรอ”
พัฒนากรพูดอยู่นานกว่าจะรู้ว่าคนที่ถูกต่อว่ากำลังร้องไห้
“โอ้ ๆ ไม่ร้อง ๆ เรายังไม่ตายสักหน่อย”
“บ้า หิวใช่ไหมเราจะลงไปหาอะไรให้เธอกินนะ ถ้าเธอยังไม่ง่วงก็รอก่อน”
อังศุมาลินพูดจบก็เตรียมจะเดินออกนอกห้อง
“เดี๋ยว”พัฒนากรตะโกนเรียก “ถ้าเราหลับ เธอสัญญาได้ไหมว่าจะอยู่รอจนกว่าเราจะตื่น”
เกิดความเงียบขึ้น พัฒนากรรอฟังคำตอบ อังศุมาลินยิ้มบางก่อนจะพยักหน้า
โรงพยาบาลMBST
อธิษฐานเตรียมที่จะออกจากห้องทำงานไปรับแฟนสาวที่โรงพยาบาลอีกที่หนึ่ง
“คุณหมอคะ คนไข้เมื่อเช้าเหมือนจะแพ้ยาค่ะคุณหมอช่วยไปดูหน่อยนะคะ”
แล้วก็เหมือนสวรรค์แกล้ง ชายหนุ่มวางกุญแจรถและกระเป๋าเข้าที่เปลี่ยนเอาเสื้อกาวมาใส่ทันที
กว่าอังศุมาลินจะขึ้นมาพัฒนากรก็ทนฤทธิ์ของยานอนหลับไม่ไหว อังศุมาลินนั่งรอทั้งพัฒนากรตื่นนอน รอแฟนหนุ่มที่จะมารับ และรอที่พ่อกับแม่ของพัฒนากรที่กำลังจะมา รออยู่นานก็ไม่มีใครตื่นหรือมารับ หรือมาหาคนที่นอนหลับ จนประตูห้องพักของพัฒนากรเปิดขึ้น
“พีมลูกแม่”
ผู้หญิงวัยประมาณสี่ห้าสิบวิ่งเข้ามาหาพัฒนากร อังศุมาลินไม่แน่ใจว่าเขาเป็นแม่ชายหนุ่มรึเปล่าจนเธอเรียกพัฒนากร แต่อังศุมาลินแน่ใจว่าผู้ชายวัยใกล้เคียงกับผู้หญิงคนนี้ที่เดินตามเข้ามาคือพ่อของชายหนุ่มแน่นอน
“สวัสดีค่ะอาจารย์ สวัสดีค่ะคุณน้า”
อังสุมาลินรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้มาสวัสดีท่านทั้งสอง
“หนูคือ...”
กรุงไทย พ่อของพัฒนากรเอ่ยถามอังศุมาลิน ท่านคืออาจารย์ที่โรงเรียนมัธยมที่อังศุมาลินเคยเรียน
“หนูเป็นเพื่อนกับพีมค่ะ คนที่โทรไปบอกอาจารย์”
อังศุมาลินโทรไปหาท่านทั้งสองได้เพราะพยาบาลได้เอาโทรศัพท์ของพัฒนากรมาให้ เธอเลยถือโอกาสเสียมารยาทโทรไปหาท่านทั้งสองเอง
“ขอบใจหนูมากนะที่อยู่เป็นเพื่อนลูกชายน้า”
พรรณณีเงยหน้าจากลูกชายมามองอังศุมาลิน
“ค่ะ”
อังสุมาลินตอบรับอย่างไม่เต็มปาก ถ้าพวกท่านรู้ว่าเธอเกือบจะฆ่าลูกชายท่าน ก็ไม่รู้พวกท่านทั้งสองจะพูดกับเธอยังยัง
“ทำไมของกินเยอะแบบนั้นล่ะหนู”
กรุงไทยถามหญิงสาวเมื่อเห็นถุงของกินหลายถุงอยู่ที่หัวเตียง
“พอดีก่อนที่พีมเขาจะหลับเขาบอกหนูว่าเขาหิวน่ะค่ะ หนูก็เลยซื้อมาให้เขา ยังไงหนูก็ฝากให้เขาทานด้วยนะคะ หนูขอตัวก่อนนะคะ”
อังศุมาลินรีบยกมือไหว้ลา เพราะทนสู้หน้าท่านทั้งสองต่อไปไม่ไหว
“เดี๋ยวสิ ไหนบอกว่าจะรอจนกว่าเราจะตื่นไง”
เสียงงัวเงียเปล่งเสียงเรียก อังศุมาลินหยุดเดินแล้วหันมาหาพัฒนากรทันที
“ตื่นแล้วเหรอลูก เจ็บมากไหม”
พรรณณีรีบถามลูกชาย ลูบหน้าลูกชาย
“ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอกครับแม่ หิวมากกว่า”
พัฒนากรตอบเสียงอ้อนแต่อังสุมาลินกลับรู้สึกว่ากำลังถูกจิกกัดอยู่
“หิวเหรอลูกมาแม่ป้อนให้นะ”
“แม่ครับ ให้อิ้งป้อนดีกว่าครับ พ่อกับแม่เพิ่งมาเหนื่อย ๆ พักก่อนดีกว่า”
พัฒนากรชักแม่น้ำมาให้เหตุผล อังศุมาลินขยับปากจะปฏิเสธแต่พอเห็นสายตาของพัฒนากรที่มองแล้วก็พูดไม่ออก เดินไปหยิบข้าวกล่องไปใส่ไมโคเวพแต่โดยดี
“แม่กับพ่อมาได้ไงครับ”
“เพื่อนลูกโทรไปบอกจ๊ะ แม่กับพ่อตกใจแทบตายเลย ไปทำอีท่าไหนเข้าล่ะ”
“เอ่อ...”พัฒนากรขยับปากจะตอบ อังศุมาลินแอบฟังอย่างตั้งใจ ไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะกล่าวโทษเธอไหม “ผมกินข้าวไม่อิ่มครับ ก็ผมไม่ได้กินฝีมือแม่กับข้าวของใครก็เลยไม่อร่อย”
พัฒนากรแอบเปลี่ยนประเด็นเป็นอ้อนผู้เป็นแม่แทน อังศุมาลินแอบถอนทายใจแล้วหยิบข้าวกล่องออกมาจากไมโคเวพ
“อ้า”
พัฒนากรอ้าปากรอเป็นลูกนก พรรณณีมองลูกชายอย่างแปลกใจ
“ไหนบอกว่าไม่ใช่ฝีมือแม่ก็ไม่อยากกินไง”
“ก็ตอนนี้มันหิวนี่ครับ...แครก ๆ”
ชายหนุ่มพูดทั้งที่ข้าวเต็มปากเลยสำลัก อังศุมาลินรีบหากระโถนมาใส่และหยิบน้ำส่งให้
“แน่ใจเหรอไอ้ลูกชาย ไม่ใช่ว่าแฟนป้อนให้อะไรก็อร่อยไปหมด”
กรุงไทยแซวลูกชาย พัฒนากรไม่ปฏิเสธยิ้มรับพอเห็นอังศุมาลินขยับปากจะพูดก็ใช้อีกมือที่ไม่เจ็บกระตุกเสื้อเธอ
“ไม่ใช้หรอกครับคุณอา อิ้งเธอเป็นแฟนผม”
อธิษฐานที่เข้ามาได้ยินพอดีรีบแก้ข้อเข้าใจผิด พลางมองแฟนสาวที่กำลังป้อนข้ามชายอื่น
“สวัสดีครับคุณอาทั้งสอง ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ พอดีผมมารับแฟนผมกลับ”พูดแล้วดึงข้าวในมือแฟนสาวออกวางไว้ที่หัวเตียง “ขอให้หายไว ๆ นะ คุณนอนเฉย ๆ แบบนี้แฟนผมคงไม่มีอะไรที่ต้องสังเกตไปอีกหลายอาทิตย์ สวัสดีครับคุณอาทั้งสอง”
พูดจบก็หันมาลากอังศุมาลินต่อ หญิงสาวพูดไม่ออกไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองที่ยืนงงอยู่ แล้วเดินตามแฟนหนุ่มไปโดยดี
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ยังไงก็ขอคำแนะนำด้วยนะคะ
เพียงใจกล้า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ส.ค. 2556, 20:41:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ส.ค. 2556, 20:41:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 1079
| << ตอนที่ 5 ตามตื้อ (แม้ใจจะเจ็บกลับมาคิด ๆ อดีตยังงานล้ำล้น) | ตอนที่ 7 ต่อกลอน >> |
