ใต้ปีกรักสีเพลิง {นวนิยายชุด ความลับของผีเสื้อ สนพ.อรุณ}
สร้อยผีเสื้อสีเพลิงจากคนแปลกหน้า
เปลี่ยนเธอให้กลายเป็นคนใหม่
เธอไม่รู้ว่ารักเขาจริงๆ
หรือเป็นเพราะอำนาจของผีเสื้อตัวนี้กันแน่
เปลี่ยนเธอให้กลายเป็นคนใหม่
เธอไม่รู้ว่ารักเขาจริงๆ
หรือเป็นเพราะอำนาจของผีเสื้อตัวนี้กันแน่
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอนที่ ๖ (ครึ่งแรก)
‘คุณเพียงแต่แตะมันเบาๆ ผู้ครองมนตราจะประทานพลังจักรวาลให้คุณ แล้วคุณจะผ่านพ้นทุกเรื่องไปได้’ น้ำเสียงนุ่มเยือกเย็นกระซิบแผ่วที่ริมหูโดยไร้ที่มาที่ไป พรนางฟ้ารู้สึกว่ากำลังถูกดอกกุหลาบสีน้ำเงินดึงดูดให้เข้าไปหา กลิ่นหอมโชยมาตามสายลม หญิงสาวเอื้อมมือไปหมายจะช้อนชูมาลีสีสวยแปลกตาขึ้นชื่นชม ทว่ายิ่งก้าวเข้าใกล้ มันกลับยิ่งห่างไกลออกไปเรื่อยๆ
จวบจนกระทั่งผีเสื้อสีส้มตัวหนึ่งบินผ่านหน้าเธอไปเกาะบนกลีบบอบบางบานแฉล้มนุ่มราวกำมะหยี่นั้น พรนางฟ้าจึงชะงักมือชั่วขณะ แล้วผีเสื้อตัวนั้นก็กระพือปีกมาเกาะที่ปลายนิ้วเธอแทน หญิงสาวเลื่อนมือมาใกล้ พินิจดูผีเสื้อตัวโตที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาด้วยความประหลาดใจ มันไม่บินหนี ทั้งยังดูเป็นมิตรอย่างประหลาด
‘ด้วยพลังอันลี้ลับของจักรวาล คุณจะสมหวังในสิ่งที่ต้องการ’
พรนางฟ้ากะพริบตาปริบๆ ไม่แน่ใจว่ากำลังฝันไปหรือเปล่า ผีเสื้อพูดได้!
ทว่าเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งกลับพบว่าตนเองกำลังมองเพดานสีขาวอยู่นิ่งๆ ไม่มีดอกกุหลาบสีน้ำเงินแปลกตา ไม่มีผีเสื้อสีส้ม ไม่มีกลิ่นดอกไม้หรือสัมผัสใดๆจากสายลม มีเพียง...ความว่างเปล่า
พรนางฟ้าลุกขึ้นนั่งหยิบแว่นตาจากหัวเตียงมาสวมขณะปะติดปะต่อเรื่องราว “นี่เราฝันไปหรอกหรือ เหมือนจริงชะมัดเลย” เธอหันไปทางสร้อยพิงค์โกลด์ที่ถอดวางบนหัวเตียง หลายวันที่ผ่านมาเธอตัดสินใจไม่สวมสร้อยเส้นนี้ติดตัว แต่เมื่อไปทำงานก็พบว่าคำสาปยังคงอยู่ บางทีคิรินทร์คงพูดถูก สร้อยไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเวทมนตร์ที่เธอถูกสาปเลยสักนิด
เธอถือสร้อยห้อยขึ้นระดับสายตาเพื่อพิจารณาตัวจี้อย่างใกล้ชิดอีกครั้ง ใช้มือหนึ่งช้อนด้านหลังด้วยความหวาดกลัวนิดๆ สัมผัสฉ่ำที่แตะแต้มผิวบอกให้รู้ว่านอกจากโลหะแล้ว ส่วนสีส้มที่ประกอบกันเป็นปีกผีเสื้อทำจากหิน ไม่ใช่พลาสติกดังคาด หินสีส้มเพลิงสวยแทบไร้ที่ติ เนื้อหินเนียนสดใสสีเรียบเสมอกันทั้งก้อน หากไม่มีเส้นสีแดงขีดเล็กเท่าหัวเข็มหมุดแทรกอยู่ภายใน คงเรียกว่าสวยสมบูรณ์แบบได้เลย โดยเฉพาะเมื่อเจียระไนจนบางเฉียบเข้ากรอบทรงผีเสื้อเช่นนี้ เพียงนำมาส่องแสงไฟ ก็แทบจะเห็นทะลุไปถึงอีกด้านได้สบายๆ
พรนางฟ้ากำมือรอบจี้ผีเสื้อช้าๆ น่าแปลก...ที่เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นใจ เชื่อมั่นและมีพลังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ดวงตาหวานซึ้งตวัดมองเวลาที่นาฬิกา แล้วจึงวางสร้อยคืนที่ ลุกไปเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว
ครั้นอาบน้ำผลัดเสื้อผ้าเรียบร้อย พรนางฟ้ามาหยุดยืนที่หัวเตียง ชั่งใจมองสร้อยปริศนาชั่วแวบ แล้วเธอก็หยิบมันมาสวมคล้องคออีกครั้ง เมื่อมองภาพสะท้อนตัวเองจากกระจกเงา หญิงสาวก็แต้มยิ้มขึ้นบนใบหน้าโดยอัตโนมัติ รู้สึกคล้ายมีอะไรสักอย่างกำลังกระซิบบอกว่า...วันนี้เป็นวันดี!
พรนางฟ้าหยิบเอกสารงานประมูลที่สุภัทรชาซื้อซองมาทิ้งไว้บนโต๊ะตั้งแต่อาทิตย์ก่อนขึ้นอ่าน แล้วทำเครื่องหมายอย่างละเอียดเช่นเคย ทว่าเมื่อลงมือพิมพ์เอกสารสำหรับแนบเพื่อยื่นประมูล หญิงสาวกลับชะงัก ช่องว่างตรงด้านหลังชื่อผู้ประสานงานโครงการ ซึ่งทุกครั้งจะต้องใส่ชื่อ ‘สุภัทรชา นาริยะสกุล’ ลงไปโดยอัตโนมัติ วันนี้พรนางฟ้านั่งจ้องมันเหมือนเห็นตัวประหลาด เธอช้อนจี้รูปผีเสื้อขึ้นมาดูและชั่งใจเนิ่นนาน ท้ายที่สุดมือก็พิมพ์ข้อความลงไปด้วยท่าทางตัดใจยิ่ง
ผู้รับผิดชอบโครงการ : นางสาวสุภัทรชา นาริยะสกุล
พรนางฟ้ามองกระดาษที่ไหลออกจากเครื่องพิมพ์ด้วยสายตาอาวรณ์ ทอดถอนใจด้วยความระอาที่ยังใจไม่กล้าพอจะใส่ชื่อตัวเองลงไป
“แพน!” เสียงทุ้มดังขึ้น เป็นผลให้พรนางฟ้าสะดุ้งโหยง เมื่อตวัดตาเงยขึ้นมอง หญิงสาวก็ผุดลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้ายินดีทันที
“ลุงตง! สวัสดีค่ะ มายังไงคะเนี่ย ทำไมไม่โทร.มาบอกก่อน แพนจะได้เตรียมตัวต้อนรับ” หญิงสาวทักทายด้วยภาษาอังกฤษ นอกจากเป็นคู่ค้าคนสำคัญของบริษัทแล้ว ตงยูยังมีความหมายกับพรนางฟ้ายิ่งกว่านั้นมากมาย เพราะชายสูงวัยเคยบอก...
‘ผมรักแพนเหมือนลูกสาว เสียดายที่ไม่มีลูกชาย ไม่อย่างนั้นผมต้องจองแพนไว้เป็นสะใภ้แน่ๆ’
แม้ไม่มีลูกชาย แต่ตงยูก็ไม่ละความพยายามที่จะจับคู่เธอกับชายหนุ่มที่เขารู้จัก พรนางฟ้าจึงทั้งรักและเคารพเขาจนเรียกขานกันด้วยสรรพนามสนิทสนมว่าลุงตงทั้งต่อหน้าและลับหลัง และอีกฝ่ายก็พอใจที่ได้เป็นลุงของเธอเสียด้วย
“ลุงนัดแฟรงคลินไว้น่ะ แต่ยังไม่ถึงเวลานัด เลยแวะมาทักทายนางฟ้าของลุงก่อน” ผู้มาเยือนยิ้มนิดๆ พยักพเยิดไปยังเอกสารบนโต๊ะ “แพนทำงานแทนแม่นกหงส์หยกนั่นอีกแล้วเหรอ”
สรรพนามแทนชื่อเพื่อนสนิทเกือบทำให้พรนางฟ้ายิ้ม ถ้าไม่ใช่เพราะสีหน้าจริงจังของผู้พูดบอกให้รู้ว่าเขากำลังตั้งท่าจะเทศน์เธออีกแล้ว “หนูเป็นผู้ช่วยของเกรซนี่คะ ก็ต้องทำงานให้เขาสิ”
“หนูไม่เข้าใจความแตกต่างของการ ‘ทำ’ งานกับการ ‘ช่วย’ งานจริงๆ หรือว่าหนูแค่หาข้ออ้างให้ตัวเองทู่ซี้ทำแบบนี้ต่อไปกันแน่ หนูลงมือทำงานทั้งหมดเอง แต่แปะชื่อเขาบนหน้าปก แบบนี้คนไทยเรียกว่าช่วยเหรอ แปลกนะ...เพราะถ้าเป็นที่สิงคโปร์ ลุงเรียกว่าการแย่งผลงาน”
สิ่งที่ตงยูพูดเป็นประโยคเดียวกับที่ร่ำร้องกู่ตะโกนอยู่ในใจพรนางฟ้าครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เธอกลับไม่กล้าเอ่ยตรงๆเช่นนี้
“แต่หนูกลัวว่าสิ่งที่ทำอาจจะผิดนี่คะ” พรนางฟ้าเปิดเผยความกลัวลึกๆในใจ
ตงยูยิ้มปรานี ลุกขึ้นมายืนข้างหญิงสาว พร้อมกับลูบศีรษะเธอด้วยความเมตตา “อย่ากลัวผิด อย่ากลัวพลาด ถ้าหนูมัวแต่กลัว หนูจะไม่กล้าตัดสินใจอะไรทั้งนั้น เมื่อคิดว่าอยากทำอะไร ทำลงไปเลย ถ้ามีปัญหาเกิดขึ้น เราค่อยมาแก้ทีหลัง คนทำงานทุกคนต้องเคยเจอปัญหา คนที่ไม่มีปัญหาเลยแปลว่าไม่ได้ทำงาน จำไว้”
พรนางฟ้าตั้งใจฟัง แม้ไม่มั่นใจนักว่าเธอจะทำดังที่รับปากตงยูได้หรือไม่ แต่เมื่อเหลือบเห็นจี้ผีเสื้อสีเพลิง หญิงสาวก็ยกมือขวาขึ้นกำหินสีส้มนั้นเบาๆ แล้วความรู้สึกเชื่อมั่นก็รื้นขึ้น เธอเงยขึ้นสบตาชายชาวสิงคโปร์ แตะยิ้มบางๆ “ตกลงค่ะ หนูจะพยายามปรับปรุงตัวเองตามที่คุณลุงแนะนำ”
“ลุงดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น ลุงเอาใจช่วยนะ ถ้ามีอะไรที่ลุงช่วยได้ แพนบอกลุงทันที ลุงพร้อมส่งความช่วยเหลือมาให้เสมอ” ตงยูขยับข้อมือดูนาฬิกา “ได้เวลานัดกับแฟรงคลินแล้ว ลุงขอตัวก่อนนะ”
“ฝากขอโบนัสจากคุณแฟรงค์ให้แพนด้วยนะคะ” พรนางฟ้าเย้าปนหัวเราะ
คนรับฝากข้อความชะงักนิดเดียว ก่อนยิ้มกว้างด้วยสีหน้ามาดหมายแปลกๆ ขณะรับคำมั่นใจ “ได้เลยแพน ลุงจะจัดการตามที่หนูขอให้ครบถ้วนเชียวละ ไม่ต้องห่วง!”
ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ถัดมา พรนางฟ้าก็ได้รับคำสั่งพิเศษจากแฟรงคลินให้เข้าร่วมการประชุมผู้บริหารประจำเดือน ชายชาวไต้หวันนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะเป็นประธานการประชุม รับฟังรายงานความคืบหน้าของแต่ละแผนกเรื่อยมา จนกระทั่งถึงการรายงานผลงานของแผนกที่สำคัญที่สุด...ฝ่ายออกแบบ!
สุภัทรชาประกาศยอดขายประจำเดือนให้ทีมผู้บริหารฟังด้วยความภาคภูมิ เธอไล่รายชื่อโครงการต่างๆที่ขายได้ รวมถึงงานที่ส่งมอบเรียบร้อยและเข้าสู่ขั้นตอนการสั่งจ่ายเงินแล้ว ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี จนกระทั่ง...
“โครงการปรับปรุงห้องอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ที่คีรีธารากรุ๊ปสำเร็จลุล่วงด้วยดีค่ะ งานนี้เกรซลงไปควบคุมเองทุกขั้นตอน ทางลูกค้าส่งจดหมายมาชมเชยด้วยนะคะ”
ภาพอีเมลภาษาอังกฤษที่ปรากฏบนหน้าจอทำให้คนอ่านส่งเสียงอื้ออึงเพราะความชื่นชม เนื่องจากถ้อยคำในนั้นแสดงความพึงพอใจต่องานที่ทีเอ็นเอสทำให้คีรีธารากรุ๊ป
คนที่อ้าปากค้างเมื่อเห็นอีเมลฉบับนั้นก็คือ...พรนางฟ้า
“แต่เราต่างหากที่เป็นคนทำโครงการนี้น่ะ” เธอพึมพำ เสียใจเพราะชื่อที่ระบุในจดหมายนั้นบอกชัดว่า อันดามันส่งอีเมลมาชมเชยสุภัทรชา นาริยะสกุล!
สายตาทุกคู่หันมาทางเธอด้วยความสมเพช
“ให้อภัยผู้ช่วยของเกรซด้วยเถอะค่ะ พักนี้สงสัยงานเยอะ เลยเครียดไปหน่อย”
เสียงงึมงำวิพากษ์วิจารณ์พรนางฟ้าดังขึ้นเบาๆ จนคนถูกเย้ยหยันแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี
สุภัทรชากำลังจะเอ่ยต่อ แต่ก็ช้ากว่า...
“ผมก็ได้จดหมายฉบับนี้นะเกรซ แต่รู้สึกว่าข้อความจะแตกต่างไปนิดหน่อย” แฟรงคลินแทรกเรียบๆ “คุณรู้ไหมว่าก่อนเปิดบริษัทของตัวเอง อันดามัน รัชชตานนท์ เคยทำงานบริษัทเอกชนมาก่อน สมัยนั้นเธอเริ่มจากการเป็นพนักงานฝ่ายการตลาดที่เก่งแล้วก็เติบโตเร็วมาก แล้วก็ผมนี่แหละ...ที่เป็นเจ้านายคนแรกของเธอ ก่อนผมจะย้ายมาทำงานที่ทีเอ็นเอส”
สุภัทรชาหน้าเผือดกะทันหัน
ขณะนายใหญ่เอ่ยต่อไปเรื่อยๆ “แม้ทุกวันนี้เธอไม่ได้ทำงานในวงการไอทีแล้ว แต่ก็ยังคงส่งเมลมาไต่ถามสารทุกข์สุกดิบกับผมอยู่เสมอ และนั่นเป็นเหตุผลที่เธอทำสำเนาลับ[1]ของอีเมลฉบับนี้มาให้ผม ทีแรกผมก็แปลกใจว่าอันดามันทำแบบนั้นทำไม จนคุณมาให้คำตอบผมในห้องประชุมนี่เอง คุณแก้จดหมายใส่ชื่อตัวเองลงไปแทนพรนางฟ้า น่าละอายจริงๆ”
“คือว่า...” สุภัทรชาตะกุกตะกัก
แฟรงคลินยกมือห้าม “ผมไม่ต้องการคำอธิบาย เพราะทุกอย่างชัดเจนในตัวของมันเองอยู่แล้ว เดี๋ยวจบประชุมแล้ว คุณ...และคุณพรนางฟ้าไปพบผมที่ห้องด้วย!”
[1] กำหนดชื่อผู้รับในช่อง Blind Carbon Copy หรือ Bcc เพื่อไม่ให้ชื่อผู้รับนั้นๆ ปรากฏอยู่ในอีเมล
จวบจนกระทั่งผีเสื้อสีส้มตัวหนึ่งบินผ่านหน้าเธอไปเกาะบนกลีบบอบบางบานแฉล้มนุ่มราวกำมะหยี่นั้น พรนางฟ้าจึงชะงักมือชั่วขณะ แล้วผีเสื้อตัวนั้นก็กระพือปีกมาเกาะที่ปลายนิ้วเธอแทน หญิงสาวเลื่อนมือมาใกล้ พินิจดูผีเสื้อตัวโตที่สุดเท่าที่เคยเห็นมาด้วยความประหลาดใจ มันไม่บินหนี ทั้งยังดูเป็นมิตรอย่างประหลาด
‘ด้วยพลังอันลี้ลับของจักรวาล คุณจะสมหวังในสิ่งที่ต้องการ’
พรนางฟ้ากะพริบตาปริบๆ ไม่แน่ใจว่ากำลังฝันไปหรือเปล่า ผีเสื้อพูดได้!
ทว่าเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งกลับพบว่าตนเองกำลังมองเพดานสีขาวอยู่นิ่งๆ ไม่มีดอกกุหลาบสีน้ำเงินแปลกตา ไม่มีผีเสื้อสีส้ม ไม่มีกลิ่นดอกไม้หรือสัมผัสใดๆจากสายลม มีเพียง...ความว่างเปล่า
พรนางฟ้าลุกขึ้นนั่งหยิบแว่นตาจากหัวเตียงมาสวมขณะปะติดปะต่อเรื่องราว “นี่เราฝันไปหรอกหรือ เหมือนจริงชะมัดเลย” เธอหันไปทางสร้อยพิงค์โกลด์ที่ถอดวางบนหัวเตียง หลายวันที่ผ่านมาเธอตัดสินใจไม่สวมสร้อยเส้นนี้ติดตัว แต่เมื่อไปทำงานก็พบว่าคำสาปยังคงอยู่ บางทีคิรินทร์คงพูดถูก สร้อยไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเวทมนตร์ที่เธอถูกสาปเลยสักนิด
เธอถือสร้อยห้อยขึ้นระดับสายตาเพื่อพิจารณาตัวจี้อย่างใกล้ชิดอีกครั้ง ใช้มือหนึ่งช้อนด้านหลังด้วยความหวาดกลัวนิดๆ สัมผัสฉ่ำที่แตะแต้มผิวบอกให้รู้ว่านอกจากโลหะแล้ว ส่วนสีส้มที่ประกอบกันเป็นปีกผีเสื้อทำจากหิน ไม่ใช่พลาสติกดังคาด หินสีส้มเพลิงสวยแทบไร้ที่ติ เนื้อหินเนียนสดใสสีเรียบเสมอกันทั้งก้อน หากไม่มีเส้นสีแดงขีดเล็กเท่าหัวเข็มหมุดแทรกอยู่ภายใน คงเรียกว่าสวยสมบูรณ์แบบได้เลย โดยเฉพาะเมื่อเจียระไนจนบางเฉียบเข้ากรอบทรงผีเสื้อเช่นนี้ เพียงนำมาส่องแสงไฟ ก็แทบจะเห็นทะลุไปถึงอีกด้านได้สบายๆ
พรนางฟ้ากำมือรอบจี้ผีเสื้อช้าๆ น่าแปลก...ที่เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นใจ เชื่อมั่นและมีพลังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ดวงตาหวานซึ้งตวัดมองเวลาที่นาฬิกา แล้วจึงวางสร้อยคืนที่ ลุกไปเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว
ครั้นอาบน้ำผลัดเสื้อผ้าเรียบร้อย พรนางฟ้ามาหยุดยืนที่หัวเตียง ชั่งใจมองสร้อยปริศนาชั่วแวบ แล้วเธอก็หยิบมันมาสวมคล้องคออีกครั้ง เมื่อมองภาพสะท้อนตัวเองจากกระจกเงา หญิงสาวก็แต้มยิ้มขึ้นบนใบหน้าโดยอัตโนมัติ รู้สึกคล้ายมีอะไรสักอย่างกำลังกระซิบบอกว่า...วันนี้เป็นวันดี!
พรนางฟ้าหยิบเอกสารงานประมูลที่สุภัทรชาซื้อซองมาทิ้งไว้บนโต๊ะตั้งแต่อาทิตย์ก่อนขึ้นอ่าน แล้วทำเครื่องหมายอย่างละเอียดเช่นเคย ทว่าเมื่อลงมือพิมพ์เอกสารสำหรับแนบเพื่อยื่นประมูล หญิงสาวกลับชะงัก ช่องว่างตรงด้านหลังชื่อผู้ประสานงานโครงการ ซึ่งทุกครั้งจะต้องใส่ชื่อ ‘สุภัทรชา นาริยะสกุล’ ลงไปโดยอัตโนมัติ วันนี้พรนางฟ้านั่งจ้องมันเหมือนเห็นตัวประหลาด เธอช้อนจี้รูปผีเสื้อขึ้นมาดูและชั่งใจเนิ่นนาน ท้ายที่สุดมือก็พิมพ์ข้อความลงไปด้วยท่าทางตัดใจยิ่ง
ผู้รับผิดชอบโครงการ : นางสาวสุภัทรชา นาริยะสกุล
พรนางฟ้ามองกระดาษที่ไหลออกจากเครื่องพิมพ์ด้วยสายตาอาวรณ์ ทอดถอนใจด้วยความระอาที่ยังใจไม่กล้าพอจะใส่ชื่อตัวเองลงไป
“แพน!” เสียงทุ้มดังขึ้น เป็นผลให้พรนางฟ้าสะดุ้งโหยง เมื่อตวัดตาเงยขึ้นมอง หญิงสาวก็ผุดลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้ายินดีทันที
“ลุงตง! สวัสดีค่ะ มายังไงคะเนี่ย ทำไมไม่โทร.มาบอกก่อน แพนจะได้เตรียมตัวต้อนรับ” หญิงสาวทักทายด้วยภาษาอังกฤษ นอกจากเป็นคู่ค้าคนสำคัญของบริษัทแล้ว ตงยูยังมีความหมายกับพรนางฟ้ายิ่งกว่านั้นมากมาย เพราะชายสูงวัยเคยบอก...
‘ผมรักแพนเหมือนลูกสาว เสียดายที่ไม่มีลูกชาย ไม่อย่างนั้นผมต้องจองแพนไว้เป็นสะใภ้แน่ๆ’
แม้ไม่มีลูกชาย แต่ตงยูก็ไม่ละความพยายามที่จะจับคู่เธอกับชายหนุ่มที่เขารู้จัก พรนางฟ้าจึงทั้งรักและเคารพเขาจนเรียกขานกันด้วยสรรพนามสนิทสนมว่าลุงตงทั้งต่อหน้าและลับหลัง และอีกฝ่ายก็พอใจที่ได้เป็นลุงของเธอเสียด้วย
“ลุงนัดแฟรงคลินไว้น่ะ แต่ยังไม่ถึงเวลานัด เลยแวะมาทักทายนางฟ้าของลุงก่อน” ผู้มาเยือนยิ้มนิดๆ พยักพเยิดไปยังเอกสารบนโต๊ะ “แพนทำงานแทนแม่นกหงส์หยกนั่นอีกแล้วเหรอ”
สรรพนามแทนชื่อเพื่อนสนิทเกือบทำให้พรนางฟ้ายิ้ม ถ้าไม่ใช่เพราะสีหน้าจริงจังของผู้พูดบอกให้รู้ว่าเขากำลังตั้งท่าจะเทศน์เธออีกแล้ว “หนูเป็นผู้ช่วยของเกรซนี่คะ ก็ต้องทำงานให้เขาสิ”
“หนูไม่เข้าใจความแตกต่างของการ ‘ทำ’ งานกับการ ‘ช่วย’ งานจริงๆ หรือว่าหนูแค่หาข้ออ้างให้ตัวเองทู่ซี้ทำแบบนี้ต่อไปกันแน่ หนูลงมือทำงานทั้งหมดเอง แต่แปะชื่อเขาบนหน้าปก แบบนี้คนไทยเรียกว่าช่วยเหรอ แปลกนะ...เพราะถ้าเป็นที่สิงคโปร์ ลุงเรียกว่าการแย่งผลงาน”
สิ่งที่ตงยูพูดเป็นประโยคเดียวกับที่ร่ำร้องกู่ตะโกนอยู่ในใจพรนางฟ้าครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เธอกลับไม่กล้าเอ่ยตรงๆเช่นนี้
“แต่หนูกลัวว่าสิ่งที่ทำอาจจะผิดนี่คะ” พรนางฟ้าเปิดเผยความกลัวลึกๆในใจ
ตงยูยิ้มปรานี ลุกขึ้นมายืนข้างหญิงสาว พร้อมกับลูบศีรษะเธอด้วยความเมตตา “อย่ากลัวผิด อย่ากลัวพลาด ถ้าหนูมัวแต่กลัว หนูจะไม่กล้าตัดสินใจอะไรทั้งนั้น เมื่อคิดว่าอยากทำอะไร ทำลงไปเลย ถ้ามีปัญหาเกิดขึ้น เราค่อยมาแก้ทีหลัง คนทำงานทุกคนต้องเคยเจอปัญหา คนที่ไม่มีปัญหาเลยแปลว่าไม่ได้ทำงาน จำไว้”
พรนางฟ้าตั้งใจฟัง แม้ไม่มั่นใจนักว่าเธอจะทำดังที่รับปากตงยูได้หรือไม่ แต่เมื่อเหลือบเห็นจี้ผีเสื้อสีเพลิง หญิงสาวก็ยกมือขวาขึ้นกำหินสีส้มนั้นเบาๆ แล้วความรู้สึกเชื่อมั่นก็รื้นขึ้น เธอเงยขึ้นสบตาชายชาวสิงคโปร์ แตะยิ้มบางๆ “ตกลงค่ะ หนูจะพยายามปรับปรุงตัวเองตามที่คุณลุงแนะนำ”
“ลุงดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น ลุงเอาใจช่วยนะ ถ้ามีอะไรที่ลุงช่วยได้ แพนบอกลุงทันที ลุงพร้อมส่งความช่วยเหลือมาให้เสมอ” ตงยูขยับข้อมือดูนาฬิกา “ได้เวลานัดกับแฟรงคลินแล้ว ลุงขอตัวก่อนนะ”
“ฝากขอโบนัสจากคุณแฟรงค์ให้แพนด้วยนะคะ” พรนางฟ้าเย้าปนหัวเราะ
คนรับฝากข้อความชะงักนิดเดียว ก่อนยิ้มกว้างด้วยสีหน้ามาดหมายแปลกๆ ขณะรับคำมั่นใจ “ได้เลยแพน ลุงจะจัดการตามที่หนูขอให้ครบถ้วนเชียวละ ไม่ต้องห่วง!”
ไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ถัดมา พรนางฟ้าก็ได้รับคำสั่งพิเศษจากแฟรงคลินให้เข้าร่วมการประชุมผู้บริหารประจำเดือน ชายชาวไต้หวันนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะเป็นประธานการประชุม รับฟังรายงานความคืบหน้าของแต่ละแผนกเรื่อยมา จนกระทั่งถึงการรายงานผลงานของแผนกที่สำคัญที่สุด...ฝ่ายออกแบบ!
สุภัทรชาประกาศยอดขายประจำเดือนให้ทีมผู้บริหารฟังด้วยความภาคภูมิ เธอไล่รายชื่อโครงการต่างๆที่ขายได้ รวมถึงงานที่ส่งมอบเรียบร้อยและเข้าสู่ขั้นตอนการสั่งจ่ายเงินแล้ว ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี จนกระทั่ง...
“โครงการปรับปรุงห้องอุปกรณ์คอมพิวเตอร์ที่คีรีธารากรุ๊ปสำเร็จลุล่วงด้วยดีค่ะ งานนี้เกรซลงไปควบคุมเองทุกขั้นตอน ทางลูกค้าส่งจดหมายมาชมเชยด้วยนะคะ”
ภาพอีเมลภาษาอังกฤษที่ปรากฏบนหน้าจอทำให้คนอ่านส่งเสียงอื้ออึงเพราะความชื่นชม เนื่องจากถ้อยคำในนั้นแสดงความพึงพอใจต่องานที่ทีเอ็นเอสทำให้คีรีธารากรุ๊ป
คนที่อ้าปากค้างเมื่อเห็นอีเมลฉบับนั้นก็คือ...พรนางฟ้า
“แต่เราต่างหากที่เป็นคนทำโครงการนี้น่ะ” เธอพึมพำ เสียใจเพราะชื่อที่ระบุในจดหมายนั้นบอกชัดว่า อันดามันส่งอีเมลมาชมเชยสุภัทรชา นาริยะสกุล!
สายตาทุกคู่หันมาทางเธอด้วยความสมเพช
“ให้อภัยผู้ช่วยของเกรซด้วยเถอะค่ะ พักนี้สงสัยงานเยอะ เลยเครียดไปหน่อย”
เสียงงึมงำวิพากษ์วิจารณ์พรนางฟ้าดังขึ้นเบาๆ จนคนถูกเย้ยหยันแทบอยากแทรกแผ่นดินหนี
สุภัทรชากำลังจะเอ่ยต่อ แต่ก็ช้ากว่า...
“ผมก็ได้จดหมายฉบับนี้นะเกรซ แต่รู้สึกว่าข้อความจะแตกต่างไปนิดหน่อย” แฟรงคลินแทรกเรียบๆ “คุณรู้ไหมว่าก่อนเปิดบริษัทของตัวเอง อันดามัน รัชชตานนท์ เคยทำงานบริษัทเอกชนมาก่อน สมัยนั้นเธอเริ่มจากการเป็นพนักงานฝ่ายการตลาดที่เก่งแล้วก็เติบโตเร็วมาก แล้วก็ผมนี่แหละ...ที่เป็นเจ้านายคนแรกของเธอ ก่อนผมจะย้ายมาทำงานที่ทีเอ็นเอส”
สุภัทรชาหน้าเผือดกะทันหัน
ขณะนายใหญ่เอ่ยต่อไปเรื่อยๆ “แม้ทุกวันนี้เธอไม่ได้ทำงานในวงการไอทีแล้ว แต่ก็ยังคงส่งเมลมาไต่ถามสารทุกข์สุกดิบกับผมอยู่เสมอ และนั่นเป็นเหตุผลที่เธอทำสำเนาลับ[1]ของอีเมลฉบับนี้มาให้ผม ทีแรกผมก็แปลกใจว่าอันดามันทำแบบนั้นทำไม จนคุณมาให้คำตอบผมในห้องประชุมนี่เอง คุณแก้จดหมายใส่ชื่อตัวเองลงไปแทนพรนางฟ้า น่าละอายจริงๆ”
“คือว่า...” สุภัทรชาตะกุกตะกัก
แฟรงคลินยกมือห้าม “ผมไม่ต้องการคำอธิบาย เพราะทุกอย่างชัดเจนในตัวของมันเองอยู่แล้ว เดี๋ยวจบประชุมแล้ว คุณ...และคุณพรนางฟ้าไปพบผมที่ห้องด้วย!”
[1] กำหนดชื่อผู้รับในช่อง Blind Carbon Copy หรือ Bcc เพื่อไม่ให้ชื่อผู้รับนั้นๆ ปรากฏอยู่ในอีเมล
สิริณ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 27 ส.ค. 2556, 00:01:21 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 27 ส.ค. 2556, 00:01:21 น.
จำนวนการเข้าชม : 1416
| << ตอนที่ ๕ (จบตอน) | ตอนที่ ๖ (ครึ่งหลัง) >> |
สิริณ 27 ส.ค. 2556, 01:09:05 น.
สิริณพับเพียบโบกผ้าเช็ดหน้าด้วยความปลื้มปริ่ม
ขอบคุณทุกไล้ค์และทุกๆยอดวิวของตอนที่แล้วค่ะ
เห็นแล้วชื่นใจจริงๆ ^______________^
ตอนนี้ ใต้ปีกรักสีเพลิง ใกล้เป็นเล่มเต็มทีแล้ว
เดี๋ยวสิริณจะเอามาลงเพิ่มนะคะ
อาจจะเป็นสัปดาห์ละ 3 ครั้ง
วันนี้เห็นปกแล้ว ขอบอกว่าสวยยั่วน้ำลายมาก
ระหว่างนี้ ใครอยากร่วมสนุก
ไปกดไล้ค์ที่เพจ เฟซบุ๊คดอทคอม/SirinFC
เพื่อร่วมสนุกลุ้นรับหนังสือ สนิมดอกรัก 1 รางวัล ได้นะคะ
@Sukhumvit66 : สารภาพว่า
สิริณแอบเช็กชื่อคุณสุขุมวิท66 ทุกวันเลย อิอิ
เวย์ส่งโปสต์การ์ดไปแล้วนะคะ
หวังว่าน่าจะได้รับในเร็วๆวันนี้
@Pat : คุณแพทรู้ทันพระนาง 55555
เวย์ยังคอยที่อยู่คุณแพทอยู่นะค้า
แต่ถ้าไม่สะดวกจะให้ ก็ไม่เป็นไรนะ
เข้าใจค่ะ :D
@ พันธุ์แตงกวา : จริงค่ะ
จะโดนค่อนขอดแบบนี้ไปอีกนานจริงๆ
พระเอกเป็นคนความจำดี๊ดีค่ะ
ถ้าไม่เชือต้องพิสูจน์กันในตอนต่อๆไปนะคะ
(กรี๊ดดดดด ล่อลวงกันตรงๆเลยนะเนี่ย 55555)
@จิรารัตน์ : รั่วเป็นแค่จุดเริ่มต้นแหละค่ะ อิอิ
จากนี้...จะค่อยๆมีพัฒนาการของตัวละครแล้ว
เป็นกำลังใจให้สเตลล่า เอ๊ย พรนางฟ้าด้วยนะคะ :D
ป.ล. เห็นคุณจิรารัตน์แวบไปให้กำลังใจในหลายๆเว็บ
สารภาพว่าปลื้มมากกกกก รักจริงๆเลย
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ^^
@goldensun : นี่ยังแค่การผจญภัยแบบเบาะๆค่ะ
จากนี้จะเริ่มเข้มข้นขึ้นนนนนนนน
ติดตามอ่านกันต่อไป
อย่าเพิ่งทิ้งกันไปก่อนน้า :D
สิริณพับเพียบโบกผ้าเช็ดหน้าด้วยความปลื้มปริ่ม
ขอบคุณทุกไล้ค์และทุกๆยอดวิวของตอนที่แล้วค่ะ
เห็นแล้วชื่นใจจริงๆ ^______________^
ตอนนี้ ใต้ปีกรักสีเพลิง ใกล้เป็นเล่มเต็มทีแล้ว
เดี๋ยวสิริณจะเอามาลงเพิ่มนะคะ
อาจจะเป็นสัปดาห์ละ 3 ครั้ง
วันนี้เห็นปกแล้ว ขอบอกว่าสวยยั่วน้ำลายมาก
ระหว่างนี้ ใครอยากร่วมสนุก
ไปกดไล้ค์ที่เพจ เฟซบุ๊คดอทคอม/SirinFC
เพื่อร่วมสนุกลุ้นรับหนังสือ สนิมดอกรัก 1 รางวัล ได้นะคะ
@Sukhumvit66 : สารภาพว่า
สิริณแอบเช็กชื่อคุณสุขุมวิท66 ทุกวันเลย อิอิ
เวย์ส่งโปสต์การ์ดไปแล้วนะคะ
หวังว่าน่าจะได้รับในเร็วๆวันนี้
@Pat : คุณแพทรู้ทันพระนาง 55555
เวย์ยังคอยที่อยู่คุณแพทอยู่นะค้า
แต่ถ้าไม่สะดวกจะให้ ก็ไม่เป็นไรนะ
เข้าใจค่ะ :D
@ พันธุ์แตงกวา : จริงค่ะ
จะโดนค่อนขอดแบบนี้ไปอีกนานจริงๆ
พระเอกเป็นคนความจำดี๊ดีค่ะ
ถ้าไม่เชือต้องพิสูจน์กันในตอนต่อๆไปนะคะ
(กรี๊ดดดดด ล่อลวงกันตรงๆเลยนะเนี่ย 55555)
@จิรารัตน์ : รั่วเป็นแค่จุดเริ่มต้นแหละค่ะ อิอิ
จากนี้...จะค่อยๆมีพัฒนาการของตัวละครแล้ว
เป็นกำลังใจให้สเตลล่า เอ๊ย พรนางฟ้าด้วยนะคะ :D
ป.ล. เห็นคุณจิรารัตน์แวบไปให้กำลังใจในหลายๆเว็บ
สารภาพว่าปลื้มมากกกกก รักจริงๆเลย
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ^^
@goldensun : นี่ยังแค่การผจญภัยแบบเบาะๆค่ะ
จากนี้จะเริ่มเข้มข้นขึ้นนนนนนนน
ติดตามอ่านกันต่อไป
อย่าเพิ่งทิ้งกันไปก่อนน้า :D
lovemuay 27 ส.ค. 2556, 06:54:22 น.
โอ๊ย..งานนี้ สะใจค่าา
โอ๊ย..งานนี้ สะใจค่าา
Furzan 27 ส.ค. 2556, 07:42:17 น.
สะใจฝุดๆ
สะใจฝุดๆ
พันธุ์แตงกวา 27 ส.ค. 2556, 09:12:45 น.
โฮะๆๆ สะใจจริงสะใจจัง หนูเอ็มเจ๋งจ๊าบมากค่ะ มองเกมออกเลยว่าคนลอกงาน จะมาไม้ไหน สุดยอด! (เดี๋ยวนี้เขียนคำว่าเกมถูกแล้วน้า)555
โฮะๆๆ สะใจจริงสะใจจัง หนูเอ็มเจ๋งจ๊าบมากค่ะ มองเกมออกเลยว่าคนลอกงาน จะมาไม้ไหน สุดยอด! (เดี๋ยวนี้เขียนคำว่าเกมถูกแล้วน้า)555
goldensun 27 ส.ค. 2556, 18:51:29 น.
เกรซนี่กล้านะ ทำได้ขนาดนี้ เจอเอ็มเลยสรุปได้ว่า กรรมติดจรวด ตามสนองได้ทันใจ
บอกได้คำเดียว สะจายยยยย
เกรซนี่กล้านะ ทำได้ขนาดนี้ เจอเอ็มเลยสรุปได้ว่า กรรมติดจรวด ตามสนองได้ทันใจ
บอกได้คำเดียว สะจายยยยย
nateetip 27 ส.ค. 2556, 21:41:19 น.
สนุกมากค่ะ..ชอบค่ะ
สนุกมากค่ะ..ชอบค่ะ
