คำสัญญาของท้องฟ้า (เมื่อหนุ่มมาเฟียมาเจอกับสาวบ้านนอก)
เขา มาเฟียผู้มีอิทธิพลขว้างขวางในยุโรป เธอ สาวน้อยบ้านนอกที่มาศึกษาในเมืองหลวง ในวันที่เธอกับเขารักกัน ใครอีกคนนึงย้อนกลับมา ระหว่างหน้าที่และหัวใจแดนนี่จะเลือกอะไร ระหว่างหัวใจกับอนาคตของคนรักซีจะเลือกทำเช่นไร ความรักครั้งนี้ จะเป็นรักสามเศร้า หรือต่างคนต่างเดินไปตามทางของตัวเอง
Tags: มาเฟีย ระยะทาง ความรัก
ตอน: 1 :: ฟ้าคงลิขิตให้เราพบกัน ::
กรุงเทพมหานคร, ณ ร้านกาแฟย่านใจกลางเมือง
กลิ่นกาแฟที่หอมโชยไปทั่วร้านหาได้ทำให้หญิงสาวผมสีน้ำตาลแดงมะฮอกกานีชื่นใจได้เลย ในเมื่อบุคคลที่เธอรอคอยยังไม่มา
“เลิฟนะเลิฟ เมื่อไหร่จะมาเนี่ย จะปล่อยให้เจ้รอไปจนถึงเมื่อไหร่ รากจะงอกแล้วนะ อุตส่าห์แต่งตัวเป็นกุลสตรีสุดๆ แต่นี่ครึ่งชั่วโมงแล้วมันยังไม่มา โทรไปหาก็ปิดเครื่อง ไอ้น้องบ้า”
หญิงสาวบ่นพึมพำเบาๆ เมื่อคนที่รอคอยยังไม่มา ปล่อยให้เธอนั่งรออยู่นานเกินไป โชคดีที่นั่งตรงระเบียงเลยได้เห็นอะไรดีๆเยอะแยะ เมืองหลวงนี่มันวุ่นวายดีจริงๆ รถราก็เยอะ ผู้คนก็มากมายไป ทุกสิ่งทุกอย่างดูวุ่นวายไปหน่อย
“เอ่อ ขอโทษนะครับคุณใช่ตัวซีหรือเปล่า”
เสียงทุ้มแต่นุ่มนวลที่ดังมาจากข้างหลัง ส่งผลให้ฉันหันกลับไปเมื่อได้ยินเหมือนชื่อตัวเองผสมปนเปอยู่ในประโยคด้วย อุ้ยแม่เจ้า ฟ้าส่งผู้ชายคนนี้มาให้ลูกใช่ไหม นัยน์ตาสีน้ำเข้มนั่น ทำเอาใจสาวสวยวัยยี่สิบสองปีอย่างฉันละลาย
“เอ่อ คุณครับ จ้องกันอย่างนี้ผมก็อายเป็นนะครับ”
“อุ้ย ขะ ขอโทษค่ะ เชิญนั่งค่ะ”
“คุณตัวซีใช่ไหมครับ”
“ฉันชื่อซีค่ะ แต่ถ้าคนสนิทหน่อยก็เรียกตัวซี”
ชายหนุ่มถามขึ้นอีกครั้งเมื่อนั่งลงฝั่งตรงข้าม หล่อกระชากใจสุดๆ ผู้ชายอะไรกัน ว่าแต่ไปรู้จักฉันจากไหนเนี่ย คนระดับรากหญ้าอย่างฉันดังขนาดนั้นเลยหรือไงกัน
“ตัวจริงคุณดูดีกว่าในรูปเยอะนะครับ”
“ช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหมค่ะว่าคุณเป็นใครแล้วรู้จักฉันได้ยังไง”
ฉันเอ่ยถามข้อข้องใจออกไป แล้วเขาไปเห้นรูปฉันมาจากไหน หรือฉันจะสวยเกินหน้าเกินตาผู้หญิงทั่วไป จะลักพาตัวกันใช่ไหม ไม่จริงน่า ผู้ชายคนนี้ดูดีมากๆ แต่ก็เหมือนมีอำนาจอยู่ในที ไม่น่าจะทำอย่างนั้นแน่ๆ
“ถ้าคุณชื่อตัวซีก็คงไม่ผิดคนล่ะครับ ผมชื่อแดนนี่ เป็นพี่ชายของมายเลิฟ วันนี้เค้ามีธุระกะทันหันครับเลยมาไม่ได้ ถ้าไม่เชื่อลองโทรเบอร์บ้านไปก็ได้ครับ เอาโทรศัพท์ผมไปใช้ได้เลยครับ”
ว่าแล้วก็หยิบไอโฟนรุ่นล่าสุดออกมา ไอโฟนห้าเชียวนะ เพิ่งออกมาไม่ถึงสัปดาห์อีตาแดนนี่อะไรเนี่ยมีไว้ในครอบครองแล้ว เขาเป็นใครกันแน่นะ? ฉันรับมันมาไว้ในมือแต่ปัญหามันก็เกิดขึ้นกับฉันซะแล้วซิ มันปลดล๊อคมันโทรออกยังไง คนสวยมึนตึ๊บ ไอโฟนที่ฉันใฝ่ฝันแต่ไม่มีปัญญาซื้อ แค่นี้ยังทำไม่ได้จะอยากได้ไปทำไมกันล่ะ ตามกระแสโลกเป็นสาวกแอปเปิ้ลใช่ไหมล่ะตัวซี Stay Hungry, Stay Foolish จงกระหายและทำตัวให้โง่ตลอดเวลา
“เป็นอะไรไปครับทำไมไม่โทร”
เขาถามขึ้นมาหลังจากที่สั่งเครื่องดื่มกับพนักงานเรียบร้อย เมื่อเห็นฉันไม่ยกไอโฟนขึ้นแนบหู จะบอกคนหล่อยังไงล่ะค่ะว่าบ้านนอก ทำไม่เป็น หน้าแตกหมอไม่รับเย็บแน่ๆงานนี้ ข่มความอายบอกไปเลยแล้วกัน
“ฉันใช้งานมันไม่เป็นหรอกค่ะ คุณโทรเองดีกว่าขอฉันพูดกับเลิฟก็พอ”
แล้วก็ส่งไอโฟนที่เพิ่งจะได้แตะคืนเจ้าของไปอย่างเสียดาย และเวทนาในความโง่เง่าของตัวเอง ทำไมฉันถึงบ้านนอกได้ขนาดนี้นะ แค่โทรศัพท์เครื่องเดียวยังใช้ไม่เป็น แต่กระแดะอยากมีไว้ในครอบครอง กลับบ้านไปเลี้ยงควายดีไหมยัยโก๊ะซี
“โอเคครับ”
ไอ้รอยยิ้มในดวงตาของเขามันคืออะไรกันนะ หมอนี่แอบหัวเราะฉันอยู่แน่ๆ ความอายเริ่มแผ่กระจาย ความร้อนเริ่มระอุแถวใบหู แต่ก่อนที่ฉันจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น เขาก็ยื่นไอโฟนมาตรงหน้าซะก่อน
“สวัสดีค่ะ”
เจ้จ๋า เขาขอโทษนะ แฟนเขาดันมาหาที่บ้าน เขาออกไปไม่ได้ เค้าเลยให้พี่แดนไปแทน เจ้ไม่โกรธเค้าน้า
เสียงเล็กๆที่เหมือนแมวนั่นเล็ดลอดออกมา ทำเอาฉันเข่นเขี้ยวในใจ
“ยัยตัวแสบ ทำอย่างนี้กับเจ้ได้ไงห๊ะ เกิดเจ้เป็นลมตายเพราะความหล่อของเขา เฮ้ย!เจ้เกิดด่าเขาขึ้นมาจะทำไง อยู่ดีๆก็โผล่มาถามว่าใช่ตัวซีไหม แล้วทำไมเราไม่โทรมาบอกเจ้ก่อน”
โทรศัพท์เค้าลืมชาตแบตอ่ะเจ้ ไม่โกรธเค้านะ เค้าให้ควงพี่แดนวันนึงเลย คุยกันไปนะ รักเจ้จ๊ะ จุฟ
วางสาย มันวางสายไปแล้ว มันทำอย่างนี้กับเจ้คนสวยของมันได้ยังไง เริ่มปรี๊ดแตก
“ขอไอโฟนผมคืนด้วยครับ”
“อ่ะ ค่ะๆ ขอโทษที”
เกือบไปแล้วไหมล่ะ เกือบปาไอโฟนนั่นไปด้วยความโมโห ไม่งั้นสงสัยได้ขายนาซื้อไอโฟนชดใช้ให้หมอนี่ มายเลิฟ ทำเจ้แสบมากนะเรา ฉันตวัดสายตาไปหาชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าแล้วพูดออกไปด้วยความโมโห
“วันนี้คุณต้องอยู่กับฉันทั้งวันคุณแดนนี่ โทษฐานที่มายเลิฟน้องของคุณทิ้งฉัน”
ฉันพูดออกไปด้วยความโมโหจัด โดยที่ไม่ทันคิดอะไรทั้งนั้น และหากฉันจะมองผู้ชายคนนี้ให้ดีๆฉันอาจจะเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ที่ฉายเป็นประกายขึ้นมาชั่วขณะหนึ่งก็เป็นได้
หรือว่างานนี้เนื้อจะเข้าปากเสือโดยที่ไม่ต้องออกไปล่าเหยื่อ
กลิ่นกาแฟที่หอมโชยไปทั่วร้านหาได้ทำให้หญิงสาวผมสีน้ำตาลแดงมะฮอกกานีชื่นใจได้เลย ในเมื่อบุคคลที่เธอรอคอยยังไม่มา
“เลิฟนะเลิฟ เมื่อไหร่จะมาเนี่ย จะปล่อยให้เจ้รอไปจนถึงเมื่อไหร่ รากจะงอกแล้วนะ อุตส่าห์แต่งตัวเป็นกุลสตรีสุดๆ แต่นี่ครึ่งชั่วโมงแล้วมันยังไม่มา โทรไปหาก็ปิดเครื่อง ไอ้น้องบ้า”
หญิงสาวบ่นพึมพำเบาๆ เมื่อคนที่รอคอยยังไม่มา ปล่อยให้เธอนั่งรออยู่นานเกินไป โชคดีที่นั่งตรงระเบียงเลยได้เห็นอะไรดีๆเยอะแยะ เมืองหลวงนี่มันวุ่นวายดีจริงๆ รถราก็เยอะ ผู้คนก็มากมายไป ทุกสิ่งทุกอย่างดูวุ่นวายไปหน่อย
“เอ่อ ขอโทษนะครับคุณใช่ตัวซีหรือเปล่า”
เสียงทุ้มแต่นุ่มนวลที่ดังมาจากข้างหลัง ส่งผลให้ฉันหันกลับไปเมื่อได้ยินเหมือนชื่อตัวเองผสมปนเปอยู่ในประโยคด้วย อุ้ยแม่เจ้า ฟ้าส่งผู้ชายคนนี้มาให้ลูกใช่ไหม นัยน์ตาสีน้ำเข้มนั่น ทำเอาใจสาวสวยวัยยี่สิบสองปีอย่างฉันละลาย
“เอ่อ คุณครับ จ้องกันอย่างนี้ผมก็อายเป็นนะครับ”
“อุ้ย ขะ ขอโทษค่ะ เชิญนั่งค่ะ”
“คุณตัวซีใช่ไหมครับ”
“ฉันชื่อซีค่ะ แต่ถ้าคนสนิทหน่อยก็เรียกตัวซี”
ชายหนุ่มถามขึ้นอีกครั้งเมื่อนั่งลงฝั่งตรงข้าม หล่อกระชากใจสุดๆ ผู้ชายอะไรกัน ว่าแต่ไปรู้จักฉันจากไหนเนี่ย คนระดับรากหญ้าอย่างฉันดังขนาดนั้นเลยหรือไงกัน
“ตัวจริงคุณดูดีกว่าในรูปเยอะนะครับ”
“ช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหมค่ะว่าคุณเป็นใครแล้วรู้จักฉันได้ยังไง”
ฉันเอ่ยถามข้อข้องใจออกไป แล้วเขาไปเห้นรูปฉันมาจากไหน หรือฉันจะสวยเกินหน้าเกินตาผู้หญิงทั่วไป จะลักพาตัวกันใช่ไหม ไม่จริงน่า ผู้ชายคนนี้ดูดีมากๆ แต่ก็เหมือนมีอำนาจอยู่ในที ไม่น่าจะทำอย่างนั้นแน่ๆ
“ถ้าคุณชื่อตัวซีก็คงไม่ผิดคนล่ะครับ ผมชื่อแดนนี่ เป็นพี่ชายของมายเลิฟ วันนี้เค้ามีธุระกะทันหันครับเลยมาไม่ได้ ถ้าไม่เชื่อลองโทรเบอร์บ้านไปก็ได้ครับ เอาโทรศัพท์ผมไปใช้ได้เลยครับ”
ว่าแล้วก็หยิบไอโฟนรุ่นล่าสุดออกมา ไอโฟนห้าเชียวนะ เพิ่งออกมาไม่ถึงสัปดาห์อีตาแดนนี่อะไรเนี่ยมีไว้ในครอบครองแล้ว เขาเป็นใครกันแน่นะ? ฉันรับมันมาไว้ในมือแต่ปัญหามันก็เกิดขึ้นกับฉันซะแล้วซิ มันปลดล๊อคมันโทรออกยังไง คนสวยมึนตึ๊บ ไอโฟนที่ฉันใฝ่ฝันแต่ไม่มีปัญญาซื้อ แค่นี้ยังทำไม่ได้จะอยากได้ไปทำไมกันล่ะ ตามกระแสโลกเป็นสาวกแอปเปิ้ลใช่ไหมล่ะตัวซี Stay Hungry, Stay Foolish จงกระหายและทำตัวให้โง่ตลอดเวลา
“เป็นอะไรไปครับทำไมไม่โทร”
เขาถามขึ้นมาหลังจากที่สั่งเครื่องดื่มกับพนักงานเรียบร้อย เมื่อเห็นฉันไม่ยกไอโฟนขึ้นแนบหู จะบอกคนหล่อยังไงล่ะค่ะว่าบ้านนอก ทำไม่เป็น หน้าแตกหมอไม่รับเย็บแน่ๆงานนี้ ข่มความอายบอกไปเลยแล้วกัน
“ฉันใช้งานมันไม่เป็นหรอกค่ะ คุณโทรเองดีกว่าขอฉันพูดกับเลิฟก็พอ”
แล้วก็ส่งไอโฟนที่เพิ่งจะได้แตะคืนเจ้าของไปอย่างเสียดาย และเวทนาในความโง่เง่าของตัวเอง ทำไมฉันถึงบ้านนอกได้ขนาดนี้นะ แค่โทรศัพท์เครื่องเดียวยังใช้ไม่เป็น แต่กระแดะอยากมีไว้ในครอบครอง กลับบ้านไปเลี้ยงควายดีไหมยัยโก๊ะซี
“โอเคครับ”
ไอ้รอยยิ้มในดวงตาของเขามันคืออะไรกันนะ หมอนี่แอบหัวเราะฉันอยู่แน่ๆ ความอายเริ่มแผ่กระจาย ความร้อนเริ่มระอุแถวใบหู แต่ก่อนที่ฉันจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น เขาก็ยื่นไอโฟนมาตรงหน้าซะก่อน
“สวัสดีค่ะ”
เจ้จ๋า เขาขอโทษนะ แฟนเขาดันมาหาที่บ้าน เขาออกไปไม่ได้ เค้าเลยให้พี่แดนไปแทน เจ้ไม่โกรธเค้าน้า
เสียงเล็กๆที่เหมือนแมวนั่นเล็ดลอดออกมา ทำเอาฉันเข่นเขี้ยวในใจ
“ยัยตัวแสบ ทำอย่างนี้กับเจ้ได้ไงห๊ะ เกิดเจ้เป็นลมตายเพราะความหล่อของเขา เฮ้ย!เจ้เกิดด่าเขาขึ้นมาจะทำไง อยู่ดีๆก็โผล่มาถามว่าใช่ตัวซีไหม แล้วทำไมเราไม่โทรมาบอกเจ้ก่อน”
โทรศัพท์เค้าลืมชาตแบตอ่ะเจ้ ไม่โกรธเค้านะ เค้าให้ควงพี่แดนวันนึงเลย คุยกันไปนะ รักเจ้จ๊ะ จุฟ
วางสาย มันวางสายไปแล้ว มันทำอย่างนี้กับเจ้คนสวยของมันได้ยังไง เริ่มปรี๊ดแตก
“ขอไอโฟนผมคืนด้วยครับ”
“อ่ะ ค่ะๆ ขอโทษที”
เกือบไปแล้วไหมล่ะ เกือบปาไอโฟนนั่นไปด้วยความโมโห ไม่งั้นสงสัยได้ขายนาซื้อไอโฟนชดใช้ให้หมอนี่ มายเลิฟ ทำเจ้แสบมากนะเรา ฉันตวัดสายตาไปหาชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าแล้วพูดออกไปด้วยความโมโห
“วันนี้คุณต้องอยู่กับฉันทั้งวันคุณแดนนี่ โทษฐานที่มายเลิฟน้องของคุณทิ้งฉัน”
ฉันพูดออกไปด้วยความโมโหจัด โดยที่ไม่ทันคิดอะไรทั้งนั้น และหากฉันจะมองผู้ชายคนนี้ให้ดีๆฉันอาจจะเห็นแววตาเจ้าเล่ห์ที่ฉายเป็นประกายขึ้นมาชั่วขณะหนึ่งก็เป็นได้
หรือว่างานนี้เนื้อจะเข้าปากเสือโดยที่ไม่ต้องออกไปล่าเหยื่อ
สายลมเดือนห้า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ก.ย. 2556, 17:40:02 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ก.ย. 2556, 17:46:54 น.
จำนวนการเข้าชม : 736
| 2 :: อาการอย่างนี้เค้าเรียกว่าตกหลุมรักใช่ไหม :: >> |