คำสัญญาของท้องฟ้า (เมื่อหนุ่มมาเฟียมาเจอกับสาวบ้านนอก)
เขา มาเฟียผู้มีอิทธิพลขว้างขวางในยุโรป เธอ สาวน้อยบ้านนอกที่มาศึกษาในเมืองหลวง ในวันที่เธอกับเขารักกัน ใครอีกคนนึงย้อนกลับมา ระหว่างหน้าที่และหัวใจแดนนี่จะเลือกอะไร ระหว่างหัวใจกับอนาคตของคนรักซีจะเลือกทำเช่นไร ความรักครั้งนี้ จะเป็นรักสามเศร้า หรือต่างคนต่างเดินไปตามทางของตัวเอง
Tags: มาเฟีย ระยะทาง ความรัก
ตอน: 2 :: อาการอย่างนี้เค้าเรียกว่าตกหลุมรักใช่ไหม ::
“ตกลงครับ”
เสียงทุ้มที่ดังออกมาจากริมฝีปากน่าจูบนั่นทำเอาฉันเคลิบเคลิ้ม เทพบุตรในฝัน เจ้าชายขี่ม้าขาวที่ใครหลายคนเคยพูดเคยบอก เป็นอย่างนี้เองซินะ
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ มองผมแล้วยิ้มอยู่คนเดียว”
“อุ้ย ขอโทษค่ะ ซีนี่มารยาทไม่ดีเลยขอโทษจริงๆค่ะ”
ปล่อยไก่ไปอีกแล้วตัวซี อยากเอาหัวมุดใต้โต๊ะจริงๆเลย หน้าร้อนซู่เลยฉัน ทำไมเจอผู้ชายคนนี้แล้วฉันเก็บอาการไม่ได้นะ แม่จ๋าซีอยากกลับบ้าน
“ไม่ต้องอายหรอกครับ ผมรู้ว่าผมหล่อ”
ถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียวเมื่อเจอประโยคนั้นเข้าไป เขาช่างเป็นผู้ชายที่มีความมั่นใจมากแต่ที่เค้าพูดมันก็ไม่ผิดซะทีเดียวหรอก ผิวขาวน่าเจี๊ยะ เฮ้ย!ผิวขาวปานสำลี บวกกับหน้าตาอันหล่อเหลาสุดๆ ไม่ว่าใครก็คงเป็นเหมือนฉันแน่ๆ อยากจะละลายในอ้อมกอดซะเหลือเกิน
“มั่นใจจังเลยนะค่ะคุณแดนนี่ ว่าแต่เลิฟมีแต่น้องสาวไม่ใช่เหรอค่ะ แล้วคุณเป็นพี่ชายได้ไง”
“ลูกพี่ลูกน้องครับ จะว่าไปก็เป็นคนรับใช้ก็ได้มั้ง เรียกผมว่าแดนเฉยๆก็ได้ครับถ้าไม่รังเกียจ”
โอ้ย หล่อขนาดนี้ จะให้เรียกพี่เปี๊ยกก็ไม่รังเกียจหรอกค่ะ
“โอเคค่ะแดนเฉยๆ”
“ซีอารมณ์ขันดีนะครับ”
แล้วฉันก็ได้รอยยิ้มจากเขามา ให้ตายซิผู้ชายคนนี้ยิ้มทีเดียวโลกสว่างขึ้นทันตา ฉันคงไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ ไอ้แสงที่เปล่งประกายอยู่รอบตัวเขามันคือออร่าใช่ไหม แล้วเราก็คุยกันไปเรื่อยๆประหนึ่งว่ารู้จักกันมานาน แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่หรอกเพราะฉันก็เข้ากับคนอื่นได้ง่าย ยิ่งหล่อแบบนี้มันยิ่งกว่าง่าย ยิ่งได้คุยก็ยิ่งถูกใจ แต่ปัญหามันอยู่ตรงที่อายุเค้าน้อยกว่าฉันตั้งสองปีแหนะ ความเศร้าเริ่มครอบงำ แต่เพื่ออนาคตที่สดใส ท่องเอาไว้ซีอายุเป็นเพียงแค่ตัวเลข
“เราไปหาข้าวทานกันไหมครับ ผมว่าเรานั่งที่นี่นานเกินไปแล้ว”
เสียงทุ้มนั่นลากฉันออกมาจากภวังค์ ก็สมควรที่เขาจะพูดอย่างนั้นหรอกนะ ชาเย็นสามแก้วของฉัน กับกาแฟแก้วเดียวของเขาและที่สำคัญมันยังไม่หมด ฉันไม่ได้ดื่มเยอะไปใช่ไหม ก็แบบมันเห็นเป็นไม่ได้ ของโปรดนี่นา
“ค่ะๆ คุณไม่ต้องจ่ายนะค่ะ เดี๋ยวฉันจ่ายเอง”
ฉันลนลานรีบหากระเป๋าสตางค์ แต่ก็มีเสียงที่หยุดการกระทำซะก่อน
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมเป็นสุภาพบุรุษจะให้สภาพสตรีจ่ายมันก็ยังไงอยุ่ แล้วก็อีกเรื่องหนึ่ง คุณอะไรนั่นเก็บไปเถอะครับ เรียกผมว่าแดนแล้วคุณก็แทนตัวเองว่าซี โอเคไหมครับ”
“โอเคก็ได้ค่ะ”
พระเจ้าส่งเขามาให้ลูกจริงๆด้วยใช่ไหมค่ะเนี่ย ใจดีสุดผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ แต่ก็ดีเซฟเงินตัวเองไปอีกหลายบาท เฮ้อ เกิดมาเป็นคนจนมันรันทดจริงๆ แถมยังมองฉันว่าเป็นสุภาพสตรีด้วย สงสัยเพราะชุดกระโปรงพลิ้วบานที่ใส่มาแน่ๆ เพราะคนอย่างฉันเป็นได้แค่สุภาพสัดไม่มีตรี อย่างนี้ต้องรักษาภาพพจน์กันใหญ่ ยัยซีเอ้ยอย่าได้หลุดตัวตนของแกออกไปเชียวนะ
“ไปกันเถอะครับ”
“เอ่อ ไปไหนค่ะ”
“ไปนั่งทานข้าวที่สวนกันไหมครับ วันนี้ผมว่างแค่ครึ่งวันเอง”
“ไม่เป็นไรค่ะ แยกกันตรงนี้เลยก็ได้เดี๋ยวฉัน เฮ้ยซี กลับห้องเลยแล้วกันค่ะ”
“ไม่ให้ผมไปส่งเหรอครับ เดี๋ยวเลิฟรู้จะหาว่าผมดูแลไม่ดีอีก กำชับมาว่าดูแลอาเจ้ให้ดีสุดๆ”
มายเลิฟหนอมายเลิฟ ทีหลังจะทำอะไรบอกอาเจ้ล่วงหน้านะลูก ที่จริงฉันก็อยากให้ไปส่งหรอกนะ แต่ว่าเจอกันครั้งแรกมันก็กระไรอยู่ เกิดไปถึงห้องแล้วฉันเผลอปล้ำ เฮ้ย ไปกันใหญ่แล้ว ภาพพจน์สาวน้อยผู้ไร้เดียงสาของฉันมันต้องดำเนินต่อไปซิ อยากบอกให้รู้ว่าแค่เห็นหน้าแดนนี่ซีก็ถือว่าเป็นความกรุณาอย่างสูงแล้วล่ะค่ะ ไม่ต้องไปไหนอีกแล้วก็ได้ ลากันตรงนี้เลยก่อนที่ฉันจะเพ้อหนักไปมากกว่านี้
“ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ เดี๋ยวซีบอกน้องเองก็ได้”
“โอเคครับ ว่าแต่ผมต้องเรียกซีว่าอาเจ้ตามเลิฟด้วยหรือเปล่าครับ”
“อ๊าย! อย่าทำอย่างนั้นนะแดน ซีกัดคอขาดด้วย”
ก็รู้อยู่หรอกนะว่าพ่อแดนนี่คนนี้หน้าตาดี แต่ก็ไม่เห็นต้องมองขนาดเหลียวหลังกันเลยนะคุณเธอทั้งหลาย เห็นไหมเขาเดินอยู่กับใคร คนสวยนะค่ะ คนสวยแบบไม่แคร์สื่อคนนี้ เกรงใจกันบ้าง ฉันได้แต่เข่นเขี้ยวอยู่ในใจ เมื่อระหว่างทางที่เขาเดินมาส่งฉันขึ้นแท็กซี่ มีแต่ผู้หญิงหันมามอง ก็เข้าใจนะว่าเขาหล่อ แต่ช่วยเกรงใจคนที่เดินข้างๆบ้างเหอะคุณเธอทั้งหลาย ฉันไม่ได้หึงใช่ไหมเนี่ย ตบหน้าผากเบาๆ เหมือนจะอาการหนักเข้าขั้นนะเรา
“ฮ่าๆ ผมก็พูดไปงั้นแหละครับ ผมเรียกรถให้แล้ว ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันอีกนะครับซี บายครับ”
“บายค่ะแดน อย่าลืมบอกเลิฟนะ ซีคิดถึงมาก ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งค่ะ”
“ครับ ถ้าเป็นไปได้ ผมว่าซีน่าจะไปเรียนรู้เรื่องเทคโนโลยีเพิ่มเติมซักหน่อยนะครับ”
“โอเคค่ะ”
ตอบรับไปอย่างมึนงงแบบไม่ทันคิดว่าที่เขาพูดนั่นมันคืออะไร ก่อนที่รถจะออก ภาพที่ฉันเห็นก็คือผู้ชายหน้าตาดีที่ยืนส่งยิ้ม พร้อมกับโบกมือให้อย่างน่ารัก เฮ้อ จะเข้าข้างตัวเองไปไหมนะ ถ้าฉันจะคิดว่า แดนนี่คนนั้นชอบตัวซีคนนี้ มีความสุขจังเลย ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ ทำให้ฉันหน้าแดงและคิดถึงตลอดเวลาด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ เขาเรียกว่ารักแรกพบหรือเปล่านะ
เสียงทุ้มที่ดังออกมาจากริมฝีปากน่าจูบนั่นทำเอาฉันเคลิบเคลิ้ม เทพบุตรในฝัน เจ้าชายขี่ม้าขาวที่ใครหลายคนเคยพูดเคยบอก เป็นอย่างนี้เองซินะ
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ มองผมแล้วยิ้มอยู่คนเดียว”
“อุ้ย ขอโทษค่ะ ซีนี่มารยาทไม่ดีเลยขอโทษจริงๆค่ะ”
ปล่อยไก่ไปอีกแล้วตัวซี อยากเอาหัวมุดใต้โต๊ะจริงๆเลย หน้าร้อนซู่เลยฉัน ทำไมเจอผู้ชายคนนี้แล้วฉันเก็บอาการไม่ได้นะ แม่จ๋าซีอยากกลับบ้าน
“ไม่ต้องอายหรอกครับ ผมรู้ว่าผมหล่อ”
ถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียวเมื่อเจอประโยคนั้นเข้าไป เขาช่างเป็นผู้ชายที่มีความมั่นใจมากแต่ที่เค้าพูดมันก็ไม่ผิดซะทีเดียวหรอก ผิวขาวน่าเจี๊ยะ เฮ้ย!ผิวขาวปานสำลี บวกกับหน้าตาอันหล่อเหลาสุดๆ ไม่ว่าใครก็คงเป็นเหมือนฉันแน่ๆ อยากจะละลายในอ้อมกอดซะเหลือเกิน
“มั่นใจจังเลยนะค่ะคุณแดนนี่ ว่าแต่เลิฟมีแต่น้องสาวไม่ใช่เหรอค่ะ แล้วคุณเป็นพี่ชายได้ไง”
“ลูกพี่ลูกน้องครับ จะว่าไปก็เป็นคนรับใช้ก็ได้มั้ง เรียกผมว่าแดนเฉยๆก็ได้ครับถ้าไม่รังเกียจ”
โอ้ย หล่อขนาดนี้ จะให้เรียกพี่เปี๊ยกก็ไม่รังเกียจหรอกค่ะ
“โอเคค่ะแดนเฉยๆ”
“ซีอารมณ์ขันดีนะครับ”
แล้วฉันก็ได้รอยยิ้มจากเขามา ให้ตายซิผู้ชายคนนี้ยิ้มทีเดียวโลกสว่างขึ้นทันตา ฉันคงไม่ได้คิดไปเองแน่ๆ ไอ้แสงที่เปล่งประกายอยู่รอบตัวเขามันคือออร่าใช่ไหม แล้วเราก็คุยกันไปเรื่อยๆประหนึ่งว่ารู้จักกันมานาน แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่หรอกเพราะฉันก็เข้ากับคนอื่นได้ง่าย ยิ่งหล่อแบบนี้มันยิ่งกว่าง่าย ยิ่งได้คุยก็ยิ่งถูกใจ แต่ปัญหามันอยู่ตรงที่อายุเค้าน้อยกว่าฉันตั้งสองปีแหนะ ความเศร้าเริ่มครอบงำ แต่เพื่ออนาคตที่สดใส ท่องเอาไว้ซีอายุเป็นเพียงแค่ตัวเลข
“เราไปหาข้าวทานกันไหมครับ ผมว่าเรานั่งที่นี่นานเกินไปแล้ว”
เสียงทุ้มนั่นลากฉันออกมาจากภวังค์ ก็สมควรที่เขาจะพูดอย่างนั้นหรอกนะ ชาเย็นสามแก้วของฉัน กับกาแฟแก้วเดียวของเขาและที่สำคัญมันยังไม่หมด ฉันไม่ได้ดื่มเยอะไปใช่ไหม ก็แบบมันเห็นเป็นไม่ได้ ของโปรดนี่นา
“ค่ะๆ คุณไม่ต้องจ่ายนะค่ะ เดี๋ยวฉันจ่ายเอง”
ฉันลนลานรีบหากระเป๋าสตางค์ แต่ก็มีเสียงที่หยุดการกระทำซะก่อน
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมเป็นสุภาพบุรุษจะให้สภาพสตรีจ่ายมันก็ยังไงอยุ่ แล้วก็อีกเรื่องหนึ่ง คุณอะไรนั่นเก็บไปเถอะครับ เรียกผมว่าแดนแล้วคุณก็แทนตัวเองว่าซี โอเคไหมครับ”
“โอเคก็ได้ค่ะ”
พระเจ้าส่งเขามาให้ลูกจริงๆด้วยใช่ไหมค่ะเนี่ย ใจดีสุดผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ แต่ก็ดีเซฟเงินตัวเองไปอีกหลายบาท เฮ้อ เกิดมาเป็นคนจนมันรันทดจริงๆ แถมยังมองฉันว่าเป็นสุภาพสตรีด้วย สงสัยเพราะชุดกระโปรงพลิ้วบานที่ใส่มาแน่ๆ เพราะคนอย่างฉันเป็นได้แค่สุภาพสัดไม่มีตรี อย่างนี้ต้องรักษาภาพพจน์กันใหญ่ ยัยซีเอ้ยอย่าได้หลุดตัวตนของแกออกไปเชียวนะ
“ไปกันเถอะครับ”
“เอ่อ ไปไหนค่ะ”
“ไปนั่งทานข้าวที่สวนกันไหมครับ วันนี้ผมว่างแค่ครึ่งวันเอง”
“ไม่เป็นไรค่ะ แยกกันตรงนี้เลยก็ได้เดี๋ยวฉัน เฮ้ยซี กลับห้องเลยแล้วกันค่ะ”
“ไม่ให้ผมไปส่งเหรอครับ เดี๋ยวเลิฟรู้จะหาว่าผมดูแลไม่ดีอีก กำชับมาว่าดูแลอาเจ้ให้ดีสุดๆ”
มายเลิฟหนอมายเลิฟ ทีหลังจะทำอะไรบอกอาเจ้ล่วงหน้านะลูก ที่จริงฉันก็อยากให้ไปส่งหรอกนะ แต่ว่าเจอกันครั้งแรกมันก็กระไรอยู่ เกิดไปถึงห้องแล้วฉันเผลอปล้ำ เฮ้ย ไปกันใหญ่แล้ว ภาพพจน์สาวน้อยผู้ไร้เดียงสาของฉันมันต้องดำเนินต่อไปซิ อยากบอกให้รู้ว่าแค่เห็นหน้าแดนนี่ซีก็ถือว่าเป็นความกรุณาอย่างสูงแล้วล่ะค่ะ ไม่ต้องไปไหนอีกแล้วก็ได้ ลากันตรงนี้เลยก่อนที่ฉันจะเพ้อหนักไปมากกว่านี้
“ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ เดี๋ยวซีบอกน้องเองก็ได้”
“โอเคครับ ว่าแต่ผมต้องเรียกซีว่าอาเจ้ตามเลิฟด้วยหรือเปล่าครับ”
“อ๊าย! อย่าทำอย่างนั้นนะแดน ซีกัดคอขาดด้วย”
ก็รู้อยู่หรอกนะว่าพ่อแดนนี่คนนี้หน้าตาดี แต่ก็ไม่เห็นต้องมองขนาดเหลียวหลังกันเลยนะคุณเธอทั้งหลาย เห็นไหมเขาเดินอยู่กับใคร คนสวยนะค่ะ คนสวยแบบไม่แคร์สื่อคนนี้ เกรงใจกันบ้าง ฉันได้แต่เข่นเขี้ยวอยู่ในใจ เมื่อระหว่างทางที่เขาเดินมาส่งฉันขึ้นแท็กซี่ มีแต่ผู้หญิงหันมามอง ก็เข้าใจนะว่าเขาหล่อ แต่ช่วยเกรงใจคนที่เดินข้างๆบ้างเหอะคุณเธอทั้งหลาย ฉันไม่ได้หึงใช่ไหมเนี่ย ตบหน้าผากเบาๆ เหมือนจะอาการหนักเข้าขั้นนะเรา
“ฮ่าๆ ผมก็พูดไปงั้นแหละครับ ผมเรียกรถให้แล้ว ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันอีกนะครับซี บายครับ”
“บายค่ะแดน อย่าลืมบอกเลิฟนะ ซีคิดถึงมาก ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งค่ะ”
“ครับ ถ้าเป็นไปได้ ผมว่าซีน่าจะไปเรียนรู้เรื่องเทคโนโลยีเพิ่มเติมซักหน่อยนะครับ”
“โอเคค่ะ”
ตอบรับไปอย่างมึนงงแบบไม่ทันคิดว่าที่เขาพูดนั่นมันคืออะไร ก่อนที่รถจะออก ภาพที่ฉันเห็นก็คือผู้ชายหน้าตาดีที่ยืนส่งยิ้ม พร้อมกับโบกมือให้อย่างน่ารัก เฮ้อ จะเข้าข้างตัวเองไปไหมนะ ถ้าฉันจะคิดว่า แดนนี่คนนั้นชอบตัวซีคนนี้ มีความสุขจังเลย ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ ทำให้ฉันหน้าแดงและคิดถึงตลอดเวลาด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ เขาเรียกว่ารักแรกพบหรือเปล่านะ
สายลมเดือนห้า เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 4 ก.ย. 2556, 17:44:43 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 4 ก.ย. 2556, 17:47:04 น.
จำนวนการเข้าชม : 972
| << 1 :: ฟ้าคงลิขิตให้เราพบกัน :: | 3 :: เพ้อ :: >> |