เงารักสีน้ำเงิน {นวนิยายชุด"ความลับของผีเสื้อ" สนพ.อรุณ}
วนัสสาตื่นขึ้นมาพบว่าความทรงจำของเธอหายไปถึงสองเดือน...
แต่สิ่งที่เพิ่มมาคือรอยสักรูปผีเสื้อตรงกลางหลัง กับกระดาษแผ่นเดียวในมือเป็นเบาะแส
เธอคือผีเสื้อ แต่ใครกันคือดอกไม้ของเธอ...คือคนรักที่เธอหลงลืมไป
จะเป็นนวาระผู้มีรอยสักรูปดอกกุหลาบ
เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินอย่างวาริช
หรือใครบางคนที่มีชื่อเป็นความหมายของสีสัน อย่างคราม...
แต่สิ่งที่เพิ่มมาคือรอยสักรูปผีเสื้อตรงกลางหลัง กับกระดาษแผ่นเดียวในมือเป็นเบาะแส
เธอคือผีเสื้อ แต่ใครกันคือดอกไม้ของเธอ...คือคนรักที่เธอหลงลืมไป
จะเป็นนวาระผู้มีรอยสักรูปดอกกุหลาบ
เจ้าของดวงตาสีน้ำเงินอย่างวาริช
หรือใครบางคนที่มีชื่อเป็นความหมายของสีสัน อย่างคราม...
Tags: วนัสสา ความลับของผีเสื้อ วาริช อินดิโก้ คราม นวาระ การทดลอง พลังจิต
ตอน: ความทรงจำที่ ๘ ดุจน้ำค้างกลางราตรี(...ต่อ)
“ไม่เคยบอกชอบ แล้วไอ้ที่ผมทำมันไม่ได้แสดงออกให้เธอเห็นว่าชอบบ้างเลยหรือ”
ครามจับไหล่หญิงสาว จ้องลึกลงในดวงตากลมโตคู่สวยที่ตอนนี้ทอประกายสับสน
“ยังไงมันก็เร็วไป แล้วก็น่าเกลียดที่คุณบุกเข้ามาแบบนี้...”
“เราอาจจะเคยรักกัน เคยทำยิ่งกว่านี้กันมาแล้วก็ได้” ครามพูดเสียงเบา
ยังใช้น้ำหนักกดตรึงวนัสสาไว้ใต้เรือนกาย
“อาจจะ คุณหมายความว่ายังไง”
“ไม่ ไม่รู้สิ ว่าเราไปกันถึงขั้นไหนแล้ว ถ้าลองทำดูตอนนี้เลยก็จะรู้เอง”
ครามคล้ายจะหัวเราะอยู่ในคอตรงท้ายประโยค น้ำเสียงเขามีแววท้าทายทั้งบีบบังคับให้จำนนอย่างร้าย
“บ้า...” วนัสสาหน้าแดงก่ำ จะให้ลองไปถึงขั้น...จนกว่าร่างกายเธอจะบอกว่าจำสัมผัสของเขาได้
อย่างนั้นหรือ แล้วถ้าไม่เคยล่ะ แล้วถ้าไม่ใช่ เธอจะต้องเปลืองตัวไปขนาดไหนกัน
ชายหนุ่มไม่อยากฟังคำประท้วงอีก ริมฝีปากของเขาจึงแนบชิดลงไปถึงปากสีชมพูบอบบาง
ที่ให้สัมผัสอ่อนนุ่มหอมหวาน พอได้จูบแล้วก็รู้สึก...เขาคงอยากทำแบบนี้มาตั้งแต่วันที่เธอ
ไปเดินแบบให้ ไม่สิ ตอนเธอดึงมือเขาไว้ตรงบันได เรียกร้องจะเอาแค่เลสข้อมือ
แต่จริงๆขโมยหัวใจของเขาไปด้วยทั้งดวง มันน่านัก อยากมาจุ๊กจิ๊กกับเขาก่อน
ถึงตอนนี้แล้วเขาก็จะเรียกร้องเอาบ้างให้สาแก่ใจ ไม่ยอมปล่อยไม่ว่าอีกฝ่ายร้องประท้วง
อื้ออ้าหรือทำยิ่งกว่าทุบไหล่เขาอยู่แบบนี้ก็ตาม
หญิงสาวไม่ได้ดิ้นจริงจัง เธอแทบไม่มีความคิดจะหลบหนีไปจากอ้อมแขนนั้นเลย
ไม่รู้เพราะคิดอะไรไม่ออกหรือว่าเต็มใจไปกับเขาจริงๆ มือเรียวบอบบางคล้าย
พยายามผลักใบหน้าของครามออกในทีแรก ปลายนิ้วรู้สึกได้ถึงไรเคราจางที่เห็นชัด
บนผิวขาวเจือเหลืองสะอาดตา ตอนนี้ปากของชายหนุ่มเหมือนจะแดงฉ่ำขึ้นด้วยฤทธิ์จูบ
ในดวงตาเขาก็คงจะมองเห็นเธอไม่ต่างกัน
วนัสสาลูบไล้ดวงหน้าคมของเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ ในขณะที่ชายหนุ่มเอี้ยวหน้ามาจุมพิต
ปลายนิ้วหัวแม่มือเธอเบาๆ วางฝ่ามืออุ่นของเขาทับลงเหนือมือน้อย ลิ้มรสฝ่ามือเธอ
ด้วยริมฝีปากและปลายลิ้นแตะผ่านผะแผ่ว
“อย่าทำอย่างนี้” สติที่ยังเหลือบังคับให้พูดออกไป
“แล้วจะให้ทำยังไง” เขาถามเสียงเบาคล้ายไม่รู้จริงๆ ดวงตาระยิบระยับด้วยหยาดน้ำ
แห่งความรู้สึกเว้าวอน ราวกับพร้อมจะยอมทำทุกอย่างให้เธอพอใจ ยกเว้นแค่...
อย่าขอให้เขาหยุด “จะให้ผมจูบคุณตรงไหน หัวใจงั้นหรือ...”
ครามจุมพิตไล่จากแนวคางลงไปตามลำคอขาวเนียน ทึ้งเสื้อคลุมที่วนัสสาสวมไว้
จนเผยให้เห็นชุดนอนตัวยาวผ้าบางพลิ้วสีเหลืองอ่อนที่ห่อหุ่มกายเธอ คอเสื้อกว้าง
ถูกดึงลงมาพ้นไหล่ละมุนสองข้าง เขาพรมจุมพิตเรื่อยไป ระต่ำลงมาถึงส่วนที่ยังมี
ผ้าเนื้อบางอ่อนไหวคลุมผิวเนื้อผ่องรำไร
หญิงสาวหัวหมุน มองเห็นแต่สีสันอารมณ์พร่างพรายที่เกิดจากสัมผัสของครามบนเรือนกายตนเอง
เราเคยรักกันจริงหรือ เขาพูดเพราะรู้สึกแบบนั้น หรือเพราะรู้ว่าเธอจำอะไรไม่ได้ แต่จากสีน้ำเงิน
ที่ทอประกายจริงจังอันสัมผัสได้จากเขา เธอเองก็อยากจะเชื่อ
หลังจากสร้างสัมผัสแสนรัญจวนให้เธอ ครามจุมพิตตรงริมฝีปากวนัสสาอีก ทั้งคู่สบตากัน
เขาเห็นหยาดน้ำในดวงตาคู่สวยหวานวับวาว ชายหนุ่มหัวเราะหึในคอคำหนึ่ง ดึงเธอมาจูบซับน้ำตา
ลูบผมสองสามทีแล้วหอมแก้มเสียด้วย
วนัสสาเข้าใจไปว่าเขาจะหยุดทุกอย่างลง แต่ไม่ใช่เลย มือใหญ่อบอุ่นจนร้อนฉ่านั้นกลับเลิกชายเสื้อนอน
ตัวยาวของเธอขึ้นมาเลยต้นขา กดกระชับที่ตรงเอวให้เบียดชิดเข้าหาเขาจนแทบจะหลอมละลาย
เป็นเนื้อเดียวกัน หญิงสาวอ้าปากค้าง หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา ถ้าเธอไม่หยุดเขาเดี๋ยวนี้
วินาทีใดวินาทีหนึ่งข้างหน้า...ทุกอย่างจะสายเกินไป
ครามไม่ใช่คนฉวยโอกาสกับผู้หญิงมาก่อน แต่กับเธอ เขารู้สึกว่าเขาต้องทำแบบที่กำลังทำ
และก็จะไม่รู้สึกผิดเลยแม้แต่นิดเดียว “เธอต้องเป็นของผมคนเดียว” ชายหนุ่มคราง
เสียงพายุฝนคำรามมาแต่ไกล ภายนอกคฤหาสน์ลมกระโชกแรง ทว่าภายในกลับนิ่งสงบ
ณ ห้องนั่งเล่นอันเป็นที่สถิตของเปียโนสีขาว ท่ามกลางความมืดสลัวมีเพียงแสงจากไฟฉายแบล็คไลท์
นวาระซึ่งเอื้อมถึงเพดานและผลักมันพลิกเปิดตกอยู่ภายใต้ฝนกลีบดอกไม้สีน้ำเงินและละออง
ที่ร่วงลงมา
ตอนนี้เขาจำได้แล้ว ผงนั่นคือสารสกัดเข้มข้นจากดอกน้ำตานางฟ้า ที่ถูกเตรียมไว้เพื่อ
ฟื้นความทรงจำอย่างเฉียบพลัน เขาเป็นคนซ่อนมันไว้เอง ความทรงจำมากมายซัดกลับมาในวูบเดียว
ชายหนุ่มแทบประคองตัวลงจากเก้าอี้และโต๊ะที่ต่อสูงขึ้นไปสู่เพดานไม่ได้ เมื่อเท้าแตะพรมก็ถึงกับ
ทรุดกายลงคุกเข่า กอบผงละเอียดบนพื้นขึ้นมาสูดหายใจอย่างที่เรียกว่าซี๊ดเข้าไปเต็มที่ ในขณะที่
ดอกไม้สองสามกลีบสุดท้ายยังคงปลิวลงมาจากเบื้องบน
ในที่สุด...นวาระก็ได้พบความจริงภายใต้สีน้ำเงินที่พร่างพรูลงมา
ชายหนุ่มหลับตาแน่น เขาจำอดีตได้แล้ว แม้จะไม่ทุกอย่าง แต่เรื่องสำคัญๆกำลังกระจ่างชัดในใจ
คล้ายมันอยู่ตรงนั้นมาตลอดไม่ได้หายไปไหน เหมือนของวางในห้องมืด แต่คราวนี้มีแสงสว่างส่องเข้าไป
เขาจึงเพิ่งมองเห็นมัน หูได้ยินเสียงฝนตกกระหน่ำเบื้องนอก พร้อมๆกับน้ำตาซึ่งไหลออกมาราวกับ
จะแข่งสายฝน
“ผมรักคุณ รักคุณ วนัสสา...”
ขณะเดียวกันนั้นเอง ชายหนุ่มรู้สึกวูบวาบที่ตรงรอยสักรูปดอกกุหลาบสีน้ำเงิน
เหมือนคำที่เขาเคยบอกไว้ยามมอบรอยสักรูปผีเสื้อให้เธอด้วยตัวเอง
‘เมื่อไหร่ที่คุณรู้สึกกลัว รอยสักนี้จะเชื่อมโยงผมถึงคุณ’
อะไรบางอย่างกำลังเกิดขึ้นกับวนัสสา!
ชายหนุ่มออกวิ่งโดยไม่รอช้า โจนขึ้นบันไดไปสู่ห้องของเธอผู้เป็นความทรงจำแห่งรักในหัวใจ
เมื่อพบว่าล็อก นวาระจึงกระโดดถีบสุดแรงจนประตูกระแทกเปิดผ่าง เขาถลันเข้าไป
และพบกับภาพที่ทำเอาตัวชา สองร่างตระกองกอดก่ายกันบนเตียง! ในลักษณะที่...
“คุณนิว...” เสียงเธอที่รักเรียกชื่อเขาอย่างตระหนก ทว่าออกมาแทบไม่ดังกว่ากระซิบ
นวาระเห็นชุดนอนของวนัสสาถูกร่นขึ้นไปถึงไหนๆ หวังว่ามันคงยังไม่ได้...
เมื่อเห็นสายตาของนวาระซึ่งมองมายังเรือนร่างของเธอ ครามกระชากชุดนอนหญิงสาวลงมาปิด
ตวัดผ้าห่มคลุมไว้เสียด้วย ในขณะที่เขาผละลงจากเตียงลงมายืนกันไว้อีกชั้น จ้องคนผู้ไม่เป็นที่ต้องการ
ซึ่งพรวดพราดเข้ามาทำลายช่วงเวลาส่วนตัวของเขาและเธอลงไม่มีชิ้นดี
ผู้บุกรุกเหลือบมองต่ำ สำรวจผู้ชายหน้าจีนปนฝรั่งที่เขาเคยคิดว่าจะเป็นเพื่อนกันได้
ครามถอดเสื้อออกแล้วก็จริง แต่ท่อนล่างยังอยู่ดี นวาระขบกรามกรอด ขอบตาของเขาสั่นกระตุก
โมโหจนฆ่าไอ้ผู้ชายตรงหน้านี่ได้แล้วจริงๆ ชายหนุ่มพุ่งเข้าไปราวจรวด เหวี่ยงกำปั้นเข้าหาสุดแรง
อีกฝ่ายหลบทันทั้งพยายามฉุดแขนเขาให้เสียหลัก แต่ชายหนุ่มทรงตัวอยู่ได้ ดันครามไปกระแทก
เสาเตียงหนาจนสะเทือนไปทั้งหลัง เขาบีบคอคราม แต่อีกฝ่ายก็เค้นคอเขาตอบเช่นกัน
ทั้งคู่ไม่เพียงต่อสู้กันด้วยแรงกาย แต่กำลังจะสังหารอีกฝ่ายด้วยพลังจิตซึ่งแอบงำไว้ทั้งหมดที่มี!
วนัสสาผวากายเฮือกขึ้นมาจากใต้ผ้าห่ม หญิงสาวไม่คิดว่าจะรุนแรงกันถึงเพียงนี้
เธอส่งเสียงตะโกนแหบพร่าให้ทั้งคู่รามือ “พอที! ทั้งสองคน” ทว่าดูเหมือนเสียงลมฝน
จากเบื้องนอกจะดังกว่าเสียงห้ามปราม
ฟ้าผ่าแรงจนไฟฟ้าหรี่ตกวูบก่อนจะดับ แต่คู่ต่อสู้ในห้องยังยื้อยุดกันไปทางนั้นทีทางนี้ที
วนัสสาเห็นเงาทั้งคู่โจนใส่กัน เสียงแลกหมัด ก่อนกลับเข้ามาเค้นคอกันอีก คล้ายรู้ว่า
นั่นจะเป็นวิธีประหัตประหารกันได้เร็วที่สุด พลังต่อพลัง!
“หยุด!” หญิงสาวตะโกนลั่นพร้อมกับที่เสียงฟ้าผ่าลงมาติดๆ
เปรี้ยง---
เกิดพลังบางอย่างขึ้นในวูบนั้น ผู้ชายตัวโตๆกระเด็นออกจากกันไปคนละทิศละทาง...
และในไม่กี่อึดใจต่อมาไฟฟ้าก็ค่อยๆกะพริบติดขึ้นดังเดิม
คนทั้งสามต่างหอบเหนื่อย วนัสสาไม่รู้ว่าเมื่อครู่เธอทำอะไรลงไป รู้แต่ว่าคงทำมันอีกครั้งติดๆกัน
ไม่ได้แน่ เพราะพลังซึ่งใช้แยกคนที่พยายามจะปะทะกันด้วยพลังจิตแรงกล้า ทำให้รู้สึกเหมือน
เอาตัวเข้าไปมีส่วนร่วมในการต่อสู้ด้วยอีกคน
ชายหนุ่มสองคนลุกขึ้นได้แทบจะพร้อมกัน ก่อนที่ฝ่ายบุกเข้ามาจะชี้หน้าคราม
“ผู้ชายคนนี้ มันเข้ามาโดยที่คุณไม่เต็มใจใช่ไหม”
“ฉัน...” วนัสสาอึกอัก “ไม่ได้อยากให้เขาเข้ามา” เธอไม่มองหน้าครามที่หันขวับมาอย่างเสียใจ
แต่มันน่าอายเกินกว่าจะยอมรับออกไปได้ ว่าเธอเองก็เหมือนสมยอมเอาทีหลัง
“งั้นมันก็ต้องออกไป” นวาระคำรามพลางขยับจะเข้าใกล้วนัสสา แต่ครามปราดเข้ามา
ขวางไว้อย่างไม่ยอมกัน
“ออกไป...ทั้งคู่นั่นแหละ”
หญิงสาวเอ่ยด้วยเสียงเกือบเป็นขอร้อง รู้สึกหมดแรงและอยากร้องไห้เต็มที
นวาระหันไปมองเธอแน่วนิ่ง จะทำยังไงดี... ถ้ายอมให้สองคนนี้จำอดีตได้ด้วยเจ้าสิ่งที่
เพิ่งโปรยปรายลงมาใส่เขา บางทีเขาก็คงจะไม่ใช่ผู้คุมสถานการณ์เพียงคนเดียวอีกต่อไป
ตอนนี้มีแต่นวาระที่รู้ แม้จะยังไม่รู้ความจริงทั้งหมด แต่หลายอย่างกำลังประดังขึ้นมาในหัว
เรื่องสำคัญๆในเวลาสองเดือนที่หายไป คล้ายเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง
ที่สุดชายหนุ่มทั้งคู่ก็ยอมผละแยกย้าย ครามดูให้แน่ใจว่าวนัสสาจะได้อยู่ตามลำพัง
ก่อนเดินเข้าห้อง กระชากประตูปิดแรงตาม ถึงตัวเขากลับมาอยู่นี่
แต่จิตของเขาจะตามไปดูแลอยู่ข้างๆเธอ
เสียงฝนยังคำรามไม่ขาดสายขณะที่วนัสสาโถมตัวลงบนเตียง
ควรขอบคุณที่นวาระเข้ามา ไม่งั้นเธอก็คงจะ... อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้นครามคงทำให้เธอ
กลายเป็นของเขาไปแล้วจริงๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมตนถึงยอมไปได้ขนาดนั้น หญิงสาวกดหน้าลงกับหมอน
อย่างสับสน หลับตาแน่น หยาดน้ำซึมออกมาที่ตรงหัวตาและหางตา วนัสสาเกลือกหน้ากับหมอนนุ่ม
ตอนนี้ยังไม่อยากจะคิด เท่าที่เขาทำไป ก็เหมือนว่าเธอตกเป็นของเขาแล้วจริงๆ อย่างน้อยก็ในความรู้สึก
ที่คงจะไม่มีวันลบมันออกไปได้เลย
มีเพียงนวาระที่ยังไม่ได้กลับเข้าไปอยู่เป็นที่เป็นทางในห้องของตน ชายหนุ่มพุ่งลงไปชั้นล่าง
เพื่อจัดการกับเศษซากที่เขาก่อไว้ ทว่าก็ได้แต่งุนงงเมื่อเปิดเข้าไปยังห้องนั่งเล่น หลักฐานหายไปหมดแล้ว
มีคนรู้เรื่องนี้...
ถ้าไม่รู้ก่อน ก็เพิ่งรู้เอาตอนที่เขาทำให้กลีบดอกไม้ร่วงหล่นลงมา
บางทีอาจเป็นผู้หญิงคนนั้น ศศิราศี ตัวอันตรายที่สุดที่จะต้องระวัง!
----------------
แฟนๆนวาระต้องลอง “ใต้ปีกรักสีเพลิง”
ส่วนใครชอบหมอริชอย่าลืมไปอ่าน “เริงราตรีสีขาว”
ลองโลดเลย วันนี้ลงติดกันสามเรื่อง สวยงามมาก...
สั้นรึเปล่านะ เดี๋ยววันพุธมาต่อค่ะ ไม่นานเกินรอ
{ฝากเพื่อนๆนักอ่านติดตามเฟซบุค "อสิตา" ด้วย^^ ขอขอบคุณจากใจ}
ครามจับไหล่หญิงสาว จ้องลึกลงในดวงตากลมโตคู่สวยที่ตอนนี้ทอประกายสับสน
“ยังไงมันก็เร็วไป แล้วก็น่าเกลียดที่คุณบุกเข้ามาแบบนี้...”
“เราอาจจะเคยรักกัน เคยทำยิ่งกว่านี้กันมาแล้วก็ได้” ครามพูดเสียงเบา
ยังใช้น้ำหนักกดตรึงวนัสสาไว้ใต้เรือนกาย
“อาจจะ คุณหมายความว่ายังไง”
“ไม่ ไม่รู้สิ ว่าเราไปกันถึงขั้นไหนแล้ว ถ้าลองทำดูตอนนี้เลยก็จะรู้เอง”
ครามคล้ายจะหัวเราะอยู่ในคอตรงท้ายประโยค น้ำเสียงเขามีแววท้าทายทั้งบีบบังคับให้จำนนอย่างร้าย
“บ้า...” วนัสสาหน้าแดงก่ำ จะให้ลองไปถึงขั้น...จนกว่าร่างกายเธอจะบอกว่าจำสัมผัสของเขาได้
อย่างนั้นหรือ แล้วถ้าไม่เคยล่ะ แล้วถ้าไม่ใช่ เธอจะต้องเปลืองตัวไปขนาดไหนกัน
ชายหนุ่มไม่อยากฟังคำประท้วงอีก ริมฝีปากของเขาจึงแนบชิดลงไปถึงปากสีชมพูบอบบาง
ที่ให้สัมผัสอ่อนนุ่มหอมหวาน พอได้จูบแล้วก็รู้สึก...เขาคงอยากทำแบบนี้มาตั้งแต่วันที่เธอ
ไปเดินแบบให้ ไม่สิ ตอนเธอดึงมือเขาไว้ตรงบันได เรียกร้องจะเอาแค่เลสข้อมือ
แต่จริงๆขโมยหัวใจของเขาไปด้วยทั้งดวง มันน่านัก อยากมาจุ๊กจิ๊กกับเขาก่อน
ถึงตอนนี้แล้วเขาก็จะเรียกร้องเอาบ้างให้สาแก่ใจ ไม่ยอมปล่อยไม่ว่าอีกฝ่ายร้องประท้วง
อื้ออ้าหรือทำยิ่งกว่าทุบไหล่เขาอยู่แบบนี้ก็ตาม
หญิงสาวไม่ได้ดิ้นจริงจัง เธอแทบไม่มีความคิดจะหลบหนีไปจากอ้อมแขนนั้นเลย
ไม่รู้เพราะคิดอะไรไม่ออกหรือว่าเต็มใจไปกับเขาจริงๆ มือเรียวบอบบางคล้าย
พยายามผลักใบหน้าของครามออกในทีแรก ปลายนิ้วรู้สึกได้ถึงไรเคราจางที่เห็นชัด
บนผิวขาวเจือเหลืองสะอาดตา ตอนนี้ปากของชายหนุ่มเหมือนจะแดงฉ่ำขึ้นด้วยฤทธิ์จูบ
ในดวงตาเขาก็คงจะมองเห็นเธอไม่ต่างกัน
วนัสสาลูบไล้ดวงหน้าคมของเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ ในขณะที่ชายหนุ่มเอี้ยวหน้ามาจุมพิต
ปลายนิ้วหัวแม่มือเธอเบาๆ วางฝ่ามืออุ่นของเขาทับลงเหนือมือน้อย ลิ้มรสฝ่ามือเธอ
ด้วยริมฝีปากและปลายลิ้นแตะผ่านผะแผ่ว
“อย่าทำอย่างนี้” สติที่ยังเหลือบังคับให้พูดออกไป
“แล้วจะให้ทำยังไง” เขาถามเสียงเบาคล้ายไม่รู้จริงๆ ดวงตาระยิบระยับด้วยหยาดน้ำ
แห่งความรู้สึกเว้าวอน ราวกับพร้อมจะยอมทำทุกอย่างให้เธอพอใจ ยกเว้นแค่...
อย่าขอให้เขาหยุด “จะให้ผมจูบคุณตรงไหน หัวใจงั้นหรือ...”
ครามจุมพิตไล่จากแนวคางลงไปตามลำคอขาวเนียน ทึ้งเสื้อคลุมที่วนัสสาสวมไว้
จนเผยให้เห็นชุดนอนตัวยาวผ้าบางพลิ้วสีเหลืองอ่อนที่ห่อหุ่มกายเธอ คอเสื้อกว้าง
ถูกดึงลงมาพ้นไหล่ละมุนสองข้าง เขาพรมจุมพิตเรื่อยไป ระต่ำลงมาถึงส่วนที่ยังมี
ผ้าเนื้อบางอ่อนไหวคลุมผิวเนื้อผ่องรำไร
หญิงสาวหัวหมุน มองเห็นแต่สีสันอารมณ์พร่างพรายที่เกิดจากสัมผัสของครามบนเรือนกายตนเอง
เราเคยรักกันจริงหรือ เขาพูดเพราะรู้สึกแบบนั้น หรือเพราะรู้ว่าเธอจำอะไรไม่ได้ แต่จากสีน้ำเงิน
ที่ทอประกายจริงจังอันสัมผัสได้จากเขา เธอเองก็อยากจะเชื่อ
หลังจากสร้างสัมผัสแสนรัญจวนให้เธอ ครามจุมพิตตรงริมฝีปากวนัสสาอีก ทั้งคู่สบตากัน
เขาเห็นหยาดน้ำในดวงตาคู่สวยหวานวับวาว ชายหนุ่มหัวเราะหึในคอคำหนึ่ง ดึงเธอมาจูบซับน้ำตา
ลูบผมสองสามทีแล้วหอมแก้มเสียด้วย
วนัสสาเข้าใจไปว่าเขาจะหยุดทุกอย่างลง แต่ไม่ใช่เลย มือใหญ่อบอุ่นจนร้อนฉ่านั้นกลับเลิกชายเสื้อนอน
ตัวยาวของเธอขึ้นมาเลยต้นขา กดกระชับที่ตรงเอวให้เบียดชิดเข้าหาเขาจนแทบจะหลอมละลาย
เป็นเนื้อเดียวกัน หญิงสาวอ้าปากค้าง หัวใจเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมา ถ้าเธอไม่หยุดเขาเดี๋ยวนี้
วินาทีใดวินาทีหนึ่งข้างหน้า...ทุกอย่างจะสายเกินไป
ครามไม่ใช่คนฉวยโอกาสกับผู้หญิงมาก่อน แต่กับเธอ เขารู้สึกว่าเขาต้องทำแบบที่กำลังทำ
และก็จะไม่รู้สึกผิดเลยแม้แต่นิดเดียว “เธอต้องเป็นของผมคนเดียว” ชายหนุ่มคราง
เสียงพายุฝนคำรามมาแต่ไกล ภายนอกคฤหาสน์ลมกระโชกแรง ทว่าภายในกลับนิ่งสงบ
ณ ห้องนั่งเล่นอันเป็นที่สถิตของเปียโนสีขาว ท่ามกลางความมืดสลัวมีเพียงแสงจากไฟฉายแบล็คไลท์
นวาระซึ่งเอื้อมถึงเพดานและผลักมันพลิกเปิดตกอยู่ภายใต้ฝนกลีบดอกไม้สีน้ำเงินและละออง
ที่ร่วงลงมา
ตอนนี้เขาจำได้แล้ว ผงนั่นคือสารสกัดเข้มข้นจากดอกน้ำตานางฟ้า ที่ถูกเตรียมไว้เพื่อ
ฟื้นความทรงจำอย่างเฉียบพลัน เขาเป็นคนซ่อนมันไว้เอง ความทรงจำมากมายซัดกลับมาในวูบเดียว
ชายหนุ่มแทบประคองตัวลงจากเก้าอี้และโต๊ะที่ต่อสูงขึ้นไปสู่เพดานไม่ได้ เมื่อเท้าแตะพรมก็ถึงกับ
ทรุดกายลงคุกเข่า กอบผงละเอียดบนพื้นขึ้นมาสูดหายใจอย่างที่เรียกว่าซี๊ดเข้าไปเต็มที่ ในขณะที่
ดอกไม้สองสามกลีบสุดท้ายยังคงปลิวลงมาจากเบื้องบน
ในที่สุด...นวาระก็ได้พบความจริงภายใต้สีน้ำเงินที่พร่างพรูลงมา
ชายหนุ่มหลับตาแน่น เขาจำอดีตได้แล้ว แม้จะไม่ทุกอย่าง แต่เรื่องสำคัญๆกำลังกระจ่างชัดในใจ
คล้ายมันอยู่ตรงนั้นมาตลอดไม่ได้หายไปไหน เหมือนของวางในห้องมืด แต่คราวนี้มีแสงสว่างส่องเข้าไป
เขาจึงเพิ่งมองเห็นมัน หูได้ยินเสียงฝนตกกระหน่ำเบื้องนอก พร้อมๆกับน้ำตาซึ่งไหลออกมาราวกับ
จะแข่งสายฝน
“ผมรักคุณ รักคุณ วนัสสา...”
ขณะเดียวกันนั้นเอง ชายหนุ่มรู้สึกวูบวาบที่ตรงรอยสักรูปดอกกุหลาบสีน้ำเงิน
เหมือนคำที่เขาเคยบอกไว้ยามมอบรอยสักรูปผีเสื้อให้เธอด้วยตัวเอง
‘เมื่อไหร่ที่คุณรู้สึกกลัว รอยสักนี้จะเชื่อมโยงผมถึงคุณ’
อะไรบางอย่างกำลังเกิดขึ้นกับวนัสสา!
ชายหนุ่มออกวิ่งโดยไม่รอช้า โจนขึ้นบันไดไปสู่ห้องของเธอผู้เป็นความทรงจำแห่งรักในหัวใจ
เมื่อพบว่าล็อก นวาระจึงกระโดดถีบสุดแรงจนประตูกระแทกเปิดผ่าง เขาถลันเข้าไป
และพบกับภาพที่ทำเอาตัวชา สองร่างตระกองกอดก่ายกันบนเตียง! ในลักษณะที่...
“คุณนิว...” เสียงเธอที่รักเรียกชื่อเขาอย่างตระหนก ทว่าออกมาแทบไม่ดังกว่ากระซิบ
นวาระเห็นชุดนอนของวนัสสาถูกร่นขึ้นไปถึงไหนๆ หวังว่ามันคงยังไม่ได้...
เมื่อเห็นสายตาของนวาระซึ่งมองมายังเรือนร่างของเธอ ครามกระชากชุดนอนหญิงสาวลงมาปิด
ตวัดผ้าห่มคลุมไว้เสียด้วย ในขณะที่เขาผละลงจากเตียงลงมายืนกันไว้อีกชั้น จ้องคนผู้ไม่เป็นที่ต้องการ
ซึ่งพรวดพราดเข้ามาทำลายช่วงเวลาส่วนตัวของเขาและเธอลงไม่มีชิ้นดี
ผู้บุกรุกเหลือบมองต่ำ สำรวจผู้ชายหน้าจีนปนฝรั่งที่เขาเคยคิดว่าจะเป็นเพื่อนกันได้
ครามถอดเสื้อออกแล้วก็จริง แต่ท่อนล่างยังอยู่ดี นวาระขบกรามกรอด ขอบตาของเขาสั่นกระตุก
โมโหจนฆ่าไอ้ผู้ชายตรงหน้านี่ได้แล้วจริงๆ ชายหนุ่มพุ่งเข้าไปราวจรวด เหวี่ยงกำปั้นเข้าหาสุดแรง
อีกฝ่ายหลบทันทั้งพยายามฉุดแขนเขาให้เสียหลัก แต่ชายหนุ่มทรงตัวอยู่ได้ ดันครามไปกระแทก
เสาเตียงหนาจนสะเทือนไปทั้งหลัง เขาบีบคอคราม แต่อีกฝ่ายก็เค้นคอเขาตอบเช่นกัน
ทั้งคู่ไม่เพียงต่อสู้กันด้วยแรงกาย แต่กำลังจะสังหารอีกฝ่ายด้วยพลังจิตซึ่งแอบงำไว้ทั้งหมดที่มี!
วนัสสาผวากายเฮือกขึ้นมาจากใต้ผ้าห่ม หญิงสาวไม่คิดว่าจะรุนแรงกันถึงเพียงนี้
เธอส่งเสียงตะโกนแหบพร่าให้ทั้งคู่รามือ “พอที! ทั้งสองคน” ทว่าดูเหมือนเสียงลมฝน
จากเบื้องนอกจะดังกว่าเสียงห้ามปราม
ฟ้าผ่าแรงจนไฟฟ้าหรี่ตกวูบก่อนจะดับ แต่คู่ต่อสู้ในห้องยังยื้อยุดกันไปทางนั้นทีทางนี้ที
วนัสสาเห็นเงาทั้งคู่โจนใส่กัน เสียงแลกหมัด ก่อนกลับเข้ามาเค้นคอกันอีก คล้ายรู้ว่า
นั่นจะเป็นวิธีประหัตประหารกันได้เร็วที่สุด พลังต่อพลัง!
“หยุด!” หญิงสาวตะโกนลั่นพร้อมกับที่เสียงฟ้าผ่าลงมาติดๆ
เปรี้ยง---
เกิดพลังบางอย่างขึ้นในวูบนั้น ผู้ชายตัวโตๆกระเด็นออกจากกันไปคนละทิศละทาง...
และในไม่กี่อึดใจต่อมาไฟฟ้าก็ค่อยๆกะพริบติดขึ้นดังเดิม
คนทั้งสามต่างหอบเหนื่อย วนัสสาไม่รู้ว่าเมื่อครู่เธอทำอะไรลงไป รู้แต่ว่าคงทำมันอีกครั้งติดๆกัน
ไม่ได้แน่ เพราะพลังซึ่งใช้แยกคนที่พยายามจะปะทะกันด้วยพลังจิตแรงกล้า ทำให้รู้สึกเหมือน
เอาตัวเข้าไปมีส่วนร่วมในการต่อสู้ด้วยอีกคน
ชายหนุ่มสองคนลุกขึ้นได้แทบจะพร้อมกัน ก่อนที่ฝ่ายบุกเข้ามาจะชี้หน้าคราม
“ผู้ชายคนนี้ มันเข้ามาโดยที่คุณไม่เต็มใจใช่ไหม”
“ฉัน...” วนัสสาอึกอัก “ไม่ได้อยากให้เขาเข้ามา” เธอไม่มองหน้าครามที่หันขวับมาอย่างเสียใจ
แต่มันน่าอายเกินกว่าจะยอมรับออกไปได้ ว่าเธอเองก็เหมือนสมยอมเอาทีหลัง
“งั้นมันก็ต้องออกไป” นวาระคำรามพลางขยับจะเข้าใกล้วนัสสา แต่ครามปราดเข้ามา
ขวางไว้อย่างไม่ยอมกัน
“ออกไป...ทั้งคู่นั่นแหละ”
หญิงสาวเอ่ยด้วยเสียงเกือบเป็นขอร้อง รู้สึกหมดแรงและอยากร้องไห้เต็มที
นวาระหันไปมองเธอแน่วนิ่ง จะทำยังไงดี... ถ้ายอมให้สองคนนี้จำอดีตได้ด้วยเจ้าสิ่งที่
เพิ่งโปรยปรายลงมาใส่เขา บางทีเขาก็คงจะไม่ใช่ผู้คุมสถานการณ์เพียงคนเดียวอีกต่อไป
ตอนนี้มีแต่นวาระที่รู้ แม้จะยังไม่รู้ความจริงทั้งหมด แต่หลายอย่างกำลังประดังขึ้นมาในหัว
เรื่องสำคัญๆในเวลาสองเดือนที่หายไป คล้ายเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานนี้เอง
ที่สุดชายหนุ่มทั้งคู่ก็ยอมผละแยกย้าย ครามดูให้แน่ใจว่าวนัสสาจะได้อยู่ตามลำพัง
ก่อนเดินเข้าห้อง กระชากประตูปิดแรงตาม ถึงตัวเขากลับมาอยู่นี่
แต่จิตของเขาจะตามไปดูแลอยู่ข้างๆเธอ
เสียงฝนยังคำรามไม่ขาดสายขณะที่วนัสสาโถมตัวลงบนเตียง
ควรขอบคุณที่นวาระเข้ามา ไม่งั้นเธอก็คงจะ... อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้นครามคงทำให้เธอ
กลายเป็นของเขาไปแล้วจริงๆ ไม่เข้าใจว่าทำไมตนถึงยอมไปได้ขนาดนั้น หญิงสาวกดหน้าลงกับหมอน
อย่างสับสน หลับตาแน่น หยาดน้ำซึมออกมาที่ตรงหัวตาและหางตา วนัสสาเกลือกหน้ากับหมอนนุ่ม
ตอนนี้ยังไม่อยากจะคิด เท่าที่เขาทำไป ก็เหมือนว่าเธอตกเป็นของเขาแล้วจริงๆ อย่างน้อยก็ในความรู้สึก
ที่คงจะไม่มีวันลบมันออกไปได้เลย
มีเพียงนวาระที่ยังไม่ได้กลับเข้าไปอยู่เป็นที่เป็นทางในห้องของตน ชายหนุ่มพุ่งลงไปชั้นล่าง
เพื่อจัดการกับเศษซากที่เขาก่อไว้ ทว่าก็ได้แต่งุนงงเมื่อเปิดเข้าไปยังห้องนั่งเล่น หลักฐานหายไปหมดแล้ว
มีคนรู้เรื่องนี้...
ถ้าไม่รู้ก่อน ก็เพิ่งรู้เอาตอนที่เขาทำให้กลีบดอกไม้ร่วงหล่นลงมา
บางทีอาจเป็นผู้หญิงคนนั้น ศศิราศี ตัวอันตรายที่สุดที่จะต้องระวัง!
----------------
แฟนๆนวาระต้องลอง “ใต้ปีกรักสีเพลิง”
ส่วนใครชอบหมอริชอย่าลืมไปอ่าน “เริงราตรีสีขาว”
ลองโลดเลย วันนี้ลงติดกันสามเรื่อง สวยงามมาก...
สั้นรึเปล่านะ เดี๋ยววันพุธมาต่อค่ะ ไม่นานเกินรอ
{ฝากเพื่อนๆนักอ่านติดตามเฟซบุค "อสิตา" ด้วย^^ ขอขอบคุณจากใจ}
อสิตา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 ก.ย. 2556, 05:35:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ต.ค. 2557, 07:36:30 น.
จำนวนการเข้าชม : 1266
| << บทพิเศษ ความทรงจำที่หายไป:ความหลังของผีเสื้อ - ความทรงจำที่ ๘ ดุจน้ำค้างกลางราตรี | ความทรงจำที่ ๙ กรงดักแด้ +เล่นเกมแจกนิยายในเฟซบุ๊คจ้า >> |
อสิตา 9 ก.ย. 2556, 05:53:21 น.
คุณภาวิน-อย่ามัวคึกกับครามและวนัสจนลืมหมอริชลูกของเจ้า ตอนหน้าจะออกมาร่อนแล้วละหนอ
คุณพันธุ์แตงกวา-สมใจไหมคะพี่แตง ส่วนของครามกับหนูวนัส เอาเถอะ มันต้องมีก๊อกสองสิน่า...
คุณซาอิ แกะน้อยงุงิตื่นไว-หุหุ วันนี้จะตื่นมาอ่านโดยไวอีกไหมนะ ส่ายก้นดุ๊กดิ๊กยั่วแกะ
คุณหนอนน้อยดังปัณณ์-เมื่อไหร่กันนะที่คนเขียนเริ่มเสพติดเสียงกรีดร้องที่ยาวโหยหวน(?)และแสนสดใสของคุณหนอนน้อยรายนี้ ขอให้หายป่วยโดยไว มาเต้นเชียร์ดอกกุหลาบให้เริ่มไฟโตะสู้ๆกับพ่อครามให้สูสีกัน
คุณกระต่ายผ้าขี้ริ้ว-คนเขียนหาทางลงแบบนี้ไม่รู้จะสมใจรึเปล่านะคะ แต่ยังไงฉากขุดทองของครามกับนวาระก็คงไม่มีอยู่ดีอะ มีแต่ของครามกับหมอริช เจ้ย... แล้วก็หมอริชกับนวาระ รอดูกันไปๆ
คุณผักชี – ทำไมต้องดุร้ายขนาดนั้นคะ แบ่งความรักให้นางเอกบ้างเซ่ ฮึ้ยยยย พี่ครามยังไงก็เป็นสมบัติผลัดกันชมอยู่แล้วไม่ต้องกลัว
คุณสุขุมวิท66-เริ่มเคลิ้มกับพี่ครามแล้ว หนุ่มอื่นต้องเร่งทำคะแนนคืนตอนนี้แล้วค่ะ เอาละน้า หุหุ
คุณเลิฟหมวย- ณ จุดนี้คงต้องบอกว่ามีตัวโรคจิตเยอะเลยค่ะ ไม่ใช่แค่หมอกฤษณะ อาจรวมไปถึงคนเขียนด้วย นั่นหมายถึงว่าตัวละครทุกตัวก็จะต้องเป็นโรคจิตตามเราไป...ไม่ใช่ละ
คุณรี-นั่นสิคะ เดี๋ยวยุ่งนะ เบรกไว้ก่อน แต่ไม่รู้พ่อครามจะยอมหยุดหรือเปล่าโนะ อุอุ อิอิ หัวเราะมีเลศนัย
คุณเมล็ดทานตะวัน-กลับมาจนได้นะคะ ไม่ปล่อยให้คนเขียนรอจนเหงือแห้งงงง ขอบคุณจริงๆ เดี๋ยวส่งไปอยู่ใต้ร่างพี่ครามให้เอาไหมคะ
คุณเฟอร์หางกระดกก้นกระบุง-มะม้าดีใจที่เฟอร์ยังมีชีวิตตตตนะ เป็นหมอเหมือนกันคงทนไม่ได้กับแพทย์ไร้จรรยาสิท่า อนุญาตให้เต้นแร้งเต้นกาได้เต็มที่เรย หรือจะเต้นท่านกฮูกก็ได้ อ้วนตุ้ยนุ้ยเหมาะกับเฟอร์ดีนา
คุณโกลเด้นซันที่รัก- เค้ารอตัวอยู่นะคะ
คุณภาวิน-อย่ามัวคึกกับครามและวนัสจนลืมหมอริชลูกของเจ้า ตอนหน้าจะออกมาร่อนแล้วละหนอ
คุณพันธุ์แตงกวา-สมใจไหมคะพี่แตง ส่วนของครามกับหนูวนัส เอาเถอะ มันต้องมีก๊อกสองสิน่า...
คุณซาอิ แกะน้อยงุงิตื่นไว-หุหุ วันนี้จะตื่นมาอ่านโดยไวอีกไหมนะ ส่ายก้นดุ๊กดิ๊กยั่วแกะ
คุณหนอนน้อยดังปัณณ์-เมื่อไหร่กันนะที่คนเขียนเริ่มเสพติดเสียงกรีดร้องที่ยาวโหยหวน(?)และแสนสดใสของคุณหนอนน้อยรายนี้ ขอให้หายป่วยโดยไว มาเต้นเชียร์ดอกกุหลาบให้เริ่มไฟโตะสู้ๆกับพ่อครามให้สูสีกัน
คุณกระต่ายผ้าขี้ริ้ว-คนเขียนหาทางลงแบบนี้ไม่รู้จะสมใจรึเปล่านะคะ แต่ยังไงฉากขุดทองของครามกับนวาระก็คงไม่มีอยู่ดีอะ มีแต่ของครามกับหมอริช เจ้ย... แล้วก็หมอริชกับนวาระ รอดูกันไปๆ
คุณผักชี – ทำไมต้องดุร้ายขนาดนั้นคะ แบ่งความรักให้นางเอกบ้างเซ่ ฮึ้ยยยย พี่ครามยังไงก็เป็นสมบัติผลัดกันชมอยู่แล้วไม่ต้องกลัว
คุณสุขุมวิท66-เริ่มเคลิ้มกับพี่ครามแล้ว หนุ่มอื่นต้องเร่งทำคะแนนคืนตอนนี้แล้วค่ะ เอาละน้า หุหุ
คุณเลิฟหมวย- ณ จุดนี้คงต้องบอกว่ามีตัวโรคจิตเยอะเลยค่ะ ไม่ใช่แค่หมอกฤษณะ อาจรวมไปถึงคนเขียนด้วย นั่นหมายถึงว่าตัวละครทุกตัวก็จะต้องเป็นโรคจิตตามเราไป...ไม่ใช่ละ
คุณรี-นั่นสิคะ เดี๋ยวยุ่งนะ เบรกไว้ก่อน แต่ไม่รู้พ่อครามจะยอมหยุดหรือเปล่าโนะ อุอุ อิอิ หัวเราะมีเลศนัย
คุณเมล็ดทานตะวัน-กลับมาจนได้นะคะ ไม่ปล่อยให้คนเขียนรอจนเหงือแห้งงงง ขอบคุณจริงๆ เดี๋ยวส่งไปอยู่ใต้ร่างพี่ครามให้เอาไหมคะ
คุณเฟอร์หางกระดกก้นกระบุง-มะม้าดีใจที่เฟอร์ยังมีชีวิตตตตนะ เป็นหมอเหมือนกันคงทนไม่ได้กับแพทย์ไร้จรรยาสิท่า อนุญาตให้เต้นแร้งเต้นกาได้เต็มที่เรย หรือจะเต้นท่านกฮูกก็ได้ อ้วนตุ้ยนุ้ยเหมาะกับเฟอร์ดีนา
คุณโกลเด้นซันที่รัก- เค้ารอตัวอยู่นะคะ
ภาวิน 9 ก.ย. 2556, 06:13:09 น.
สงสารนวาระ
ดูท่าทางรักวนัสสามาก แต่เรื่องนี้หลีกให้ครามเขาเถอะ ส่วนหมอริช ขอลืมไปชั่วคราวก่อนนะ
สงสารนวาระ
ดูท่าทางรักวนัสสามาก แต่เรื่องนี้หลีกให้ครามเขาเถอะ ส่วนหมอริช ขอลืมไปชั่วคราวก่อนนะ 
lovemuay 9 ก.ย. 2556, 06:52:35 น.
โห ถ้าครามไม่ใช่พระเอกหล่ะก้อนะ นางเอกเปลืองตัวไปซะขนาดนี้
โห ถ้าครามไม่ใช่พระเอกหล่ะก้อนะ นางเอกเปลืองตัวไปซะขนาดนี้
พันธุ์แตงกวา 9 ก.ย. 2556, 07:09:03 น.
อ่านตอนนี้ก็ชักจะเริ่มปันใจให้ชายแว่นซะด้วยสิ ยังไงดีละเนี่ย เครียดยิ่งกว่าเป็นนางเอกซะอีก
ตอนนี้เข้มข้นมาก ชอบๆๆๆ
อ่านตอนนี้ก็ชักจะเริ่มปันใจให้ชายแว่นซะด้วยสิ ยังไงดีละเนี่ย เครียดยิ่งกว่าเป็นนางเอกซะอีก
ตอนนี้เข้มข้นมาก ชอบๆๆๆ
ดังปัณณ์ 9 ก.ย. 2556, 09:12:06 น.
แอ๊ะ! ไหงงั้น ไม่นร้าาาาาาาาาาาาาาา แต่ตอนนี้ได้คำตอบแล้นนนนนนน ครามพระเอก หุหิหุหิ อ๊ะ!! คุณแป้ง ขอสารภาพ ตอนเนี้ย เทใจให้พ่อดอกกุหลาบไปแระอ่ะ หน่อยนึง (อยากบอกว่า ถ้าพ่อดอกกุหลาบเคยเป็นคนรักของหนูผีเสื้อน้อย อร๊ายยยยยยยยยยย น่าสงสาร ฮือๆ) อิตาครามก็นะ...อ่ะนะ เรื่องนี้ยอมๆก็ด้ายยยยยยยยยยยย
แอ๊ะ! ไหงงั้น ไม่นร้าาาาาาาาาาาาาาา แต่ตอนนี้ได้คำตอบแล้นนนนนนน ครามพระเอก หุหิหุหิ อ๊ะ!! คุณแป้ง ขอสารภาพ ตอนเนี้ย เทใจให้พ่อดอกกุหลาบไปแระอ่ะ หน่อยนึง (อยากบอกว่า ถ้าพ่อดอกกุหลาบเคยเป็นคนรักของหนูผีเสื้อน้อย อร๊ายยยยยยยยยยย น่าสงสาร ฮือๆ) อิตาครามก็นะ...อ่ะนะ เรื่องนี้ยอมๆก็ด้ายยยยยยยยยยยย
Chii 9 ก.ย. 2556, 10:32:45 น.
กรี๊ดดดดดดดดด
//กระชากอิคุณนิวออกจากห้อง
ถึงจะไม่ชอบให้พี่ครามไปลองอะไรกะยัยวนัส แต่หล่อนก็ไม่มีสิทธิ์บุกรุกนะอิพี่นิวววววววววววววววววว
//โอ๋ ๆ พี่คราม ไม่เป็นไรนะ ยัยวนัสปฏิเสธพี่ครามก็ปล่อยไป เด๋วยัยนั่นก็มาง้อนะพี่ครามนะ โอ๋ ๆ
กรี๊ดดดดดดดดด
//กระชากอิคุณนิวออกจากห้อง
ถึงจะไม่ชอบให้พี่ครามไปลองอะไรกะยัยวนัส แต่หล่อนก็ไม่มีสิทธิ์บุกรุกนะอิพี่นิวววววววววววววววววว
//โอ๋ ๆ พี่คราม ไม่เป็นไรนะ ยัยวนัสปฏิเสธพี่ครามก็ปล่อยไป เด๋วยัยนั่นก็มาง้อนะพี่ครามนะ โอ๋ ๆ
Sukhumvit66 9 ก.ย. 2556, 11:46:14 น.
สับสน สับสน สองคนนี้ ใครกันแน่ อร้ายยย.....
สับสน สับสน สองคนนี้ ใครกันแน่ อร้ายยย.....
goldensun 9 ก.ย. 2556, 14:45:02 น.
ชักสงสัย ความทรงจำนี่ นอกจากลบให้ลืม ยังใส่ความจำเทียมเข้าไปได้รึเปล่า เพราะจากความจำของนวาระ รอยสักผีเสื้อก็ใช่ แถมรอยสักยังสื่อไปถึงว่าวนัสกำลังมีเหตุจนตามไปช่วยได้ สุดยอด หรือรักข้างเดียวนะ
แต่วนัสก็ดูเหมือนหัวใจจะจำครามได้ ทั้งที่สมองยังฟื้นได้ไม่หมด
ยังไง คืนนี้ ก็ได้เห็นพลังของวนัสละ เห็นความลุ่มหลงของครามด้วย
ขอโทษค่า งานสุมหัว เปิดอ่านตอนที่แล้วแว๊บๆ นึกว่าอ่านจบแล้ว เลยหลุดไปเลย อดีตครอบครัววนัสนี่ ถ้าวนัสฟื้นความจำได้ทั้งหมด กฤษณะคงแย่แน่ ทำกับเค้าไว้เยอะ ถ้าหาตัวกฤษณะเจอนะคะ
ชักสงสัย ความทรงจำนี่ นอกจากลบให้ลืม ยังใส่ความจำเทียมเข้าไปได้รึเปล่า เพราะจากความจำของนวาระ รอยสักผีเสื้อก็ใช่ แถมรอยสักยังสื่อไปถึงว่าวนัสกำลังมีเหตุจนตามไปช่วยได้ สุดยอด หรือรักข้างเดียวนะ
แต่วนัสก็ดูเหมือนหัวใจจะจำครามได้ ทั้งที่สมองยังฟื้นได้ไม่หมด
ยังไง คืนนี้ ก็ได้เห็นพลังของวนัสละ เห็นความลุ่มหลงของครามด้วย
ขอโทษค่า งานสุมหัว เปิดอ่านตอนที่แล้วแว๊บๆ นึกว่าอ่านจบแล้ว เลยหลุดไปเลย อดีตครอบครัววนัสนี่ ถ้าวนัสฟื้นความจำได้ทั้งหมด กฤษณะคงแย่แน่ ทำกับเค้าไว้เยอะ ถ้าหาตัวกฤษณะเจอนะคะ
sai 9 ก.ย. 2556, 15:11:55 น.
อยากรู้ใครคู่ใครต้องไปตามอ่านอีก2เรื่องชิมิ แต่ตอนนี้วนัสสับสนคร้าาา อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน เอิ้กๆ
อยากรู้ใครคู่ใครต้องไปตามอ่านอีก2เรื่องชิมิ แต่ตอนนี้วนัสสับสนคร้าาา อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน เอิ้กๆ
Zephyr 9 ก.ย. 2556, 23:54:22 น.
อ้าว อีกสองเรื่องเกี่ยวไรกะนวาระ และวาริชนะ งง
แสดงว่าครามเป็นพระเอกเรอะ 5555 กรี๊ดดดดดดดดด
อินดิโก้ บลู หุหุ ชื่อเหมือนรุ่นรองเท้าฟิตฟลอปเลยยยย คริคริ
นวาระหาทางลัดให้ตัวเองด้วยอ่า ดีนะไม่หัวแตก ดันซ่อนไว้แบบหบ่นโครมใส่ทีเดียว อึ้ยยยยย
แล้ววาริชล่า วาริชอ่ะ จำได้ยังๆๆๆ
ตาบลูนั่นเกิดหื่นมาจากไหนนะ ยังหาเหตุมิเจอๆๆๆ
อ้าว อีกสองเรื่องเกี่ยวไรกะนวาระ และวาริชนะ งง
แสดงว่าครามเป็นพระเอกเรอะ 5555 กรี๊ดดดดดดดดด
อินดิโก้ บลู หุหุ ชื่อเหมือนรุ่นรองเท้าฟิตฟลอปเลยยยย คริคริ
นวาระหาทางลัดให้ตัวเองด้วยอ่า ดีนะไม่หัวแตก ดันซ่อนไว้แบบหบ่นโครมใส่ทีเดียว อึ้ยยยยย
แล้ววาริชล่า วาริชอ่ะ จำได้ยังๆๆๆ
ตาบลูนั่นเกิดหื่นมาจากไหนนะ ยังหาเหตุมิเจอๆๆๆ
อสิตา 10 ก.ย. 2556, 01:22:55 น.
อยากโดนมะม้าตุ๋ยเหรอเฟอร์ อินดิโก้บลูมันชื่อตอนย่ะ ครามชื่อินดิโก้ ชาง
เอิ่มมมม
วาริชกับนวาระ ส่งไปเป็นแขกรับเชิญในอีกสองเรื่องงายยยย
อยากโดนมะม้าตุ๋ยเหรอเฟอร์ อินดิโก้บลูมันชื่อตอนย่ะ ครามชื่อินดิโก้ ชาง เอิ่มมมม
วาริชกับนวาระ ส่งไปเป็นแขกรับเชิญในอีกสองเรื่องงายยยย
เรือใบ 10 ก.ย. 2556, 17:42:56 น.
โอ๊ะโอ พ่ออินดิโก้เข้าวินนี่เอง ส่วนตัวแล้วชอบหมอริชมากเลยนะคะ ^^
โอ๊ะโอ พ่ออินดิโก้เข้าวินนี่เอง ส่วนตัวแล้วชอบหมอริชมากเลยนะคะ ^^
Pat 10 ก.ย. 2556, 19:44:17 น.
เกือบไปแล้ววนัสสา ถ้านวาระมาไม่ทัน แล้วครามไม่ใช่คนรักที่ถูกทำให้ลืมจริงๆ คงปวดใจแย่เลย
เกือบไปแล้ววนัสสา ถ้านวาระมาไม่ทัน แล้วครามไม่ใช่คนรักที่ถูกทำให้ลืมจริงๆ คงปวดใจแย่เลย
ree 10 ก.ย. 2556, 21:06:32 น.
ชักซับซ้อนขึ้นทุกทีแล้วสิ
ชักซับซ้อนขึ้นทุกทีแล้วสิ
SunSeed 10 ก.ย. 2556, 21:23:52 น.
แหม่ ถ้าพพพี่แป้งจะส่งให้หนูไปอยู่ใต้ร่างพี่ครามแทนยัยวนัสสาก็โออ่ะนะ กลัวแต่จะปล่อยให้เคลิ้มแล้วก็ลากอีตานวาระมาขวางแบบที่ยัยวนัสสาโดนน่ะสิ ขัดใจๆๆๆๆ ชริ
แหม่ ถ้าพพพี่แป้งจะส่งให้หนูไปอยู่ใต้ร่างพี่ครามแทนยัยวนัสสาก็โออ่ะนะ กลัวแต่จะปล่อยให้เคลิ้มแล้วก็ลากอีตานวาระมาขวางแบบที่ยัยวนัสสาโดนน่ะสิ ขัดใจๆๆๆๆ ชริ
นักอ่านเหนียวหนึบ 11 ก.ย. 2556, 03:01:01 น.
หูยยยยยย เข็มกำลังจะเข้าด้าย เอ้ย ด้ายกำลังจะเข้าเข็ม
ตากุหลาบก็แรงดีเป็นบ้าเล้ยยย
ฮึดฮัด ขัดใจๆๆๆๆ
หูยยยยยย เข็มกำลังจะเข้าด้าย เอ้ย ด้ายกำลังจะเข้าเข็ม
ตากุหลาบก็แรงดีเป็นบ้าเล้ยยย
ฮึดฮัด ขัดใจๆๆๆๆ